25 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ

« 25 χρόνια μετά δεν ξεχνάμε

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ

Posted by eamgr στο 5 Ιανουαρίου, 2016

Όπου κι αν ψάξουμε στη μελλοντική μνήμη Νίκο Τεμπονέρα θα είσαι στήριγμα να ακουμπήσουμε το βλέμμα  

κι ας πέρασαν 25 χρόνια από κείνο το χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη του ’91.

Από το βράδυ που οι παρακρατικοί λοστοί έβαλαν σημάδι τη ζωή και τη γνώση.

25 χρόνια πέρασαν από το βράδυ που ο αγωνιστής δάσκαλος  Νίκος Τεμπονέρας πλήρωσε με την ίδια τη ζωή του την υπεράσπιση των μαθητών του, των νέων παιδιών, για να υπάρχει ελπίδα.

…Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα……

Νίκο Τεμπονέρα δεν δείλιασες, μπορεί να φοβήθηκες, αλλά δεν δείλιασες. Δεν δίστασες ούτε στιγμή, δεν είχες καιρό. Δεν είχες καιρό για τον εαυτό σου. Άκουγες τα παιδιά να σου λένε τα όνειρά τους, για το σχολείο, για τη γνώση, για τη ζωή, για το μέλλον και διάβηκες τη πύλη των οριζόντων.

Η μαθητική εξέγερση υπερβαίνει τα εσκαμμένα, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην κυβέρνηση. Αρνείται ολοκληρωτικά άλλη μια σκοταδιστική «μεταρρύθμιση» στην παιδεία που προωθεί ο τότε υπουργός  παιδείας Κοντογιαννόπουλος.

Εκατοντάδες γυμνάσια και λύκεια βρίσκονται σε κατάληψη. Καθημερινά γίνονται πορείες και διαδηλώσεις με ένα αίτημα «θέλουμε δημόσια και δωρεάν παιδεία». «Αγώνας μαζικός, αγώνας διαρκείας είναι η απάντηση στον Υπουργό Παιδείας»

Στην Πάτρα όλα σχεδόν τα λύκεια και τα γυμνάσια βρίσκονται σε κατάληψη Καθημερινά ο μαθητόκοσμος  πλημμυρίζει τους δρόμους φωνάζοντας και τραγουδώντας: «Αυτό το νομοσχέδιο θα γίνει πατσαβούρι, να πάμε να το τρίψουμε στου υπουργού τη μούρη».

Ταυτόχρονα γίνονται καταλήψεις στα ΤΕΙ και στα Πανεπιστήμια ενάντια στο Πολυνομοσχέδιο του Κοντογιαννόπουλου για την παιδεία.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρά την ανησυχία της πιστεύει ότι μετά το χτύπημα της απεργίας των εκπαιδευτικών το καλοκαίρι (απεργία στις εξετάσεις), θα τα καταφέρει να «ξεμπερδέψει» με το κίνημα των καταλήψεων των μαθητών κυρίως και των φοιτητών.

Εξάλλου έχει εξασφαλισμένη τη συναίνεση όλων των κομμάτων. Αλληλεγγύη στον αγώνα των μαθητών εκφράζουν μέσα από κοινή συνέντευξη τύπου οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΟΙΕΛΕ.

Ο κυβερνητικός τύπος κάνει αγώνα  δρόμου για να συκοφαντήσει τη μαθητική εξέγερση.

Ο Κοντογιαννόπουλος απειλεί με χάσιμο της σχολικής χρονιά δηλαδή ν’ αφήσει στην ίδια τάξη τα 2/3 των μαθητών!!! που συμμετέχουν στις καταλήψεις.

Οι μαθητές στις 20 Δεκέμβρη, απαντάνε με μαζικά συλλαλητήρια σ’ όλη την Ελλάδα για συνέχιση του αγώνα και μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων.

Η κυβέρνηση βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο«ανακατάληψης των σχολείων», σαν ομάδα κρούσης χρησιμοποιεί «αγανακτισμένους» πολίτες δηλαδή την  ΟΝΝΕΔ:

-προσπαθεί να εμπλέξει γονείς και καθηγητές μέσα από εγκυκλίους αλλά δεν τα  καταφέρνει .

-την Δευτέρα 7 Γενάρη αρχίζουν τα επεισόδια σε σχολεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης

-στην Αμαλιάδα «αγανακτισμένοι» πολίτες! δηλαδή οννεδίτες καταλαμβάνουν το δημαρχείο και η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος στις 8/1/91 βάζει γραμμή «εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Αμαλιάδα. Ανακαταλάβατε τα σχολεία. Καταλάβατε ακόμα και τα σπίτια των Μπαλωμένων» (ο τότε πρόεδρος της ΟΛΜΕ).

Στην Πάτρα η προετοιμασία ξεκίνησε από τις 22 Δεκέμβρη.

Σε σύσκεψη της ΔΑΚΕ  εκπαιδευτικών με τον υφυπουργό Παιδείας Μπεκίρη στο ξενοδοχείο «ΑΣΤΗΡ» ο Καλαμπόκας κάνει κριτική και διαμαρτύρεται γιατί δεν χρησιμοποιείται συνολικά η ΟΝΝΕΔ!!! Και ο υφυπουργός –  άκουσον – άκουσον  – απαντάει: Δεν ήρθε ακόμα η ΩΡΑ!Σύντομα θα σας αξιοποιήσουμε!!.»

8 Γενάρη 1991  έφτασε η ώρα της «αξιοποίησης» της ΟΝΝΕΔ.

Σε σύσκεψη των διευθυντών των σχολείων ο Νομάρχης Αχαΐας Τάγαρης δηλώνει:«ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ από οποιονδήποτε είναι ΝΟΜΙΜΕΣ.»

Ο κύβος ερρίφθη.

Οι μαθητικές καταλήψεις θα πνιγούν με κάθε τρόπο έστω κι αν χρειαστεί να ματώσουν

Η ΟΝΝΕΔ αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά, να καθαρίσει τα σχολεία της Πάτρας.

Πραγματοποιούν σύσκεψη στα γραφεία της ΟΝΝΕΔ και σε απόλυτη συνεργασία με τοπικά στελέχη και βουλευτές κανονίζουν τις λεπτομέρειες της επίθεσης ανακαταλήψης των σχολείων. Ρόπαλα, αλυσίδες, μαχαίρια και λοστάρια είναι τα όπλα της γνωστής τραμπουκικής συμμορίας των οννεδιτών.

Επικεφαλής τους  ο Δημοτικός σύμβουλος της Ν.Δ. Γιάννης Καλαμπόκας μαζί του  οι: Μαραγκός, Σπίνος, Γραμματίκας, και άλλα καλόπαιδα της συμμορίας.

Η επιχείρηση των τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ – συνοδεία ασφαλιτών – ξεκινάει από το Πολυκλαδικό όπου βρίσκονται και τα γραφεία της ΕΛΜΕ Αχαΐας, αλλά αποτυγχάνει.

Επόμενος στόχος το σχολικό συγκρότημα της πλατείας ΒΟΥΔ, σήμερα σχολεία Νίκου Τεμπονέρα.

Κραδαίνοντας ρόπαλα, αλυσίδες και λοστάρια, εισβάλλουν μέσα στο σχολείο, ξυλοκοπούν τους μαθητές, ξυραφιάζουν τα χέρια του προέδρου του 15μελούς συμβουλίου Κώστα Σκρεμύδα.

Οι μαθητές καλούν σε βοήθεια, το ίδιο οι γονείς και οι καθηγητές. Παρά τις συνεχόμενες εκκλήσεις, η Αστυνομία δεν εμφανίζεται!!

Σαν να υπάρχει μια συμφωνία μυστική, ώστε να ολοκληρώσει η ΟΝΝΕΔ το σχέδιο ανακατάληψης με όποιο κόστος!

Στο χώρο του σχολείου φτάνουν μαθητές, γονείς, καθηγητές, εργαζόμενοι.

Στο κάλεσμα των μαθητών ανταποκρίνεται  – ως όφειλε – ο δήμαρχος της Πάτρας Ανδρέας  Καράβολας και η ΕΛΜΕ Αχαΐας με τη πρόεδρο της Ρένα Αντωνέλη.

Ο Δήμαρχος, με κίνδυνο της σωματικής του ακεραιότητας – μπαίνει στο σχολείο, καλεί τους ανακαταληψίες να αποχωρήσουν από το σχολείο και να σταματήσουν τις επιθέσεις ενάντια στους μαθητές.

Η συμμορία αρνείται πεισματικά, πιστή στις άνωθεν εντολές.

Ο Δήμαρχος βγαίνει από το σχολείο και εκεί που ενημερώνει τους μαθητές, δέχονται νέα επίθεση από τους ανακαταληψίες με πέτρες, ξύλα και σίδερα. Φωνές, κραυγές, απειλές, εκτοξεύονται από τους τραμπούκους.

Στη σιδερένια καγκελόπορτα του σχολείου εμφανίζεται ο αρχηγός της συμμορίας, Γ. Καλαμπόκας μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά  του, με υψωμένους τους σιδερολοστούς ,δίνει το σύνθημα του θανάτου …..

Ο Νίκος Τεμπονέρας βρίσκεται μπροστά στην πόρτα.

Ήταν η στιγμή, η μοιραία στιγμή συνάντησης με τους δολοφόνους του. Ο σιδηρολοστός του Καλαμπόκα υψώνεται και χτυπά ανελέητα.

Ο Νίκος, ο δάσκαλος Τεμπονέρας, καταρρέει , πέφτει στο έδαφος …

Ο δολοφόνος με το λοστάρι στο χέρι δεν διστάζει στιγμή, χτυπάει, ουσιαστικά καρφώνει για δεύτερη και τελευταία φορά το λοστάρι στο κρανίο.

Ήθελε να είναι σίγουρος  για το αποτέλεσμα.

Ο Νίκος  Τεμπονέρας από κείνη τη στιγμή είναι ουσιαστικά νεκρός!

«..Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.

Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα..»

Η είδηση απλώνεται σαν κεραυνός σ’ ολόκληρη την πόλη, σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Ο καθηγητής Ν. Τεμπονέρας μεταφέρεται στο νοσοκομείο με το αυτοκίνητο του δήμαρχου Α. Καράβολα .

Οι αυτόπτες μάρτυρες: Κ. Βγενόπουλος, Μ. Βιτάλη, Λ. Θεοδωρόπουλος και Δ. Πολυζωγόπουλος θα δηλώσουν κατηγορηματικά στην ανάκριση:

«…Είδα τον Καλαμπόκα με σιδερένιο λοστό να χτυπά το κεφάλι του Τεμπονέρα…»

Η ιατροδικαστική έκθεση αργότερα θα περιγράψει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα χτυπήματα.

Ένα καινούργιο στυγερό πολιτικό έγκλημα έχει συντελεστεί από το παρακράτος με τη βοήθεια και την ανοχή του κράτους.

Κράτος και παρακράτος συσκέπτονται  χωρίς ελπίδα για την συγκάλυψη της πολιτικής δολοφονίας.

Το βράδυ φτάνει στην Πάτρα  ο γραμματέας του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης Κουτελιδάκης και μαζί  με το Νομάρχη Αχαΐας Τάγαρη και τον αστυνομικό διευθυντή Μπάδα αμπαρώνονται στα γραφεία της Αστυνομικής διεύθυνσης.

Στόχος είναι: να συγκαλυφθεί το έγκλημα, να καλυφτούν όλοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.

Ο λαός και η νεολαία αγρυπνά μια αυθόρμητη πορεία, ξεκινά από το νοσοκομείο Άγιος Ανδρέας. Φτάνει στη Νομαρχία και στην αστυνομική διεύθυνση όλοι με ένα στόμα μια φωνή φωνάζουν το σύνθημα: «Νομάρχη – Καλαμπόκα – φασίστες δολοφόνοι», «Ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα»

Οι δολοφόνοι φυγαδεύονται μαζί με το ματωμένο λοστάρι..

Η αστυνομία παρά τις συγκεκριμένες καταγγελίες  εκείνης της νύχτας για  το ποιος σκότωσε τον Νίκο μένουν απαθείς και δίνουν χρόνο στους δολοφόνους να κρυφτούν.

Από εκείνο το βράδυ στις 8 Γενάρη η Πάτρα, η Ελλάδα ολόκληρη βρίσκεται σε διαρκή διαδήλωση καταδίκης της κυβέρνησης που σε αγαστή συνεργασία με το παρακράτος δολοφονεί. Πραγματικές μάχες στους δρόμους της Πάτρας ενώ η αστυνομία προσπαθεί να πνίξει τους διαδηλωτές με τα δακρυγόνα. Λαός και νεολαία πεισμώνουν και βγαίνουν ξανά και ξανά στους δρόμους. Στην Αθήνα τα χημικά της ΕΛΑΣ πέφτουν μέσα στο κατάστημα Κ. Μαρούσης με αποτέλεσμα να πιάσει φωτιά και να καούν 4 άνθρωποι.

Η κηδεία του αγωνιστή δάσκαλου Νίκου Τεμπονέρα γίνεται ποτάμι λαϊκής οργής που κατεβαίνει στους δρόμους της Πάτρας. Δάκρυα και γροθιές γίνονται ένα.

…Κυλάει το αίμα/  σκέπασε τον ήλιο /και ο χάρος εροβόλαγε

Σφαλούν τα μάτια και οι καρδιές /Σφαλούν τα παραθύρια… Νίκο Τεμπονέρα ΖΕΙΣ!!

Φωνάζουν οι μαθητές σου, η νεολαία, ο λαός ολάκερος. Σημειώνουμε τους νεκρούς μας, τον άνθρωπο με το κόκκινο γαρούφαλλο το Νίκο Μπελογιάννη, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Σωτήρη Πέτρουλα, ατέλειωτη η σειρά μαρτύρων και οδηγών.

Για 6 ολόκληρες μέρες οι φονιάδες κρύβονται με τη βοήθεια της αστυνομίας, του προέδρου της ΝΟΔΕ Αχαΐας δικηγόρου Μαρινάκη και πολλών επιφανών στελεχών, υπουργών και βουλευτών της κυβέρνησης. Μάλιστα ο Π. Μαρινάκης, ως δικηγόρος της συμμορίας, δηλώνει ξεδιάντροπα «Παίρνω την ευθύνη για την ΜΗ εμφάνιση του Καλαμπόκα και Σπίνου στη δικαιοσύνη!!»

Ο Μητσοτάκης «θυσιάζει» τον υπουργό παιδείας Κοντογιανόπουλο και τον παραιτεί, αλλά διατηρεί τον νομάρχη του εγκλήματος Τάγαρη στη θέση του, φοβούμενος, ότι αν γίνει αλλιώς, θα ξετυλιχτεί το κουβάρι του στυγερού εγκλήματος.

Εκείνοι που έδωσαν το σύνθημα του θανάτου, δίνουν και το σύνθημα της συγκάλυψης.

Όμως ο λαός και νεολαία είναι αποφασισμένοι όχι άλλη πολιτική δολοφονία ατιμώρητη, στις σημαίες τους γράφουν του στίχους του Πάμπλο Νερούντα

«Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.

Εκείνου που ‘δωκε το σύνθημα του θάνατου ζητώ την τιμωρία.

Εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία.»

Δεκατρείς ολόκληρους μήνες κρατάει η ανάκριση!! για την υπόθεση του Τεμπονέρα από τον ανακριτή Ευσταθίου.

Ένας από την δολοφονική συμμορία ο Α. Μαραγκός αποφυλακίζεται , προκαλώντας βάναυσα το δημοκρατικό λαό.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στήνει εξεταστική επιτροπή στη Βουλή για την υπόθεση. Μέλη της επιτροπής είναι οι Αχαιοί βουλευτές της Ν.Δ. Ν. Νικολόπουλος και Σπ. Σπηλιωτόπουλος. Αυτό μόνο αρκεί για να καταλάβουμε τι πόρισμα μπορεί να βγάλει αυτή η επιτροπή.

Η δίκη των δολοφόνων του Τεμπονέρα μεταφέρθηκε 300 χιλιόμετρα μακριά, στο Βόλο, από τον τόπο του εγκλήματος. Ότι δεν τόλμησε το κράτος και το παρακράτος το 1963 στην υπόθεση του Γρηγόρη Λαμπράκη το πραγματοποίησε η κυβέρνηση του Μητσοτάκη και το παρακράτος το 1992.

Μεθοδεύεται η ουσιαστική αθώωση των δολοφόνων.

Στέλνουν στο εδώλιο τον Καλαμπόκα και τη παρακρατική του συμμορία μαζί με το νεκρό Νίκο Τεμπονέρα και τους συναγωνιστές του. Στη δίκη του Βόλου οι μηχανορραφίες και οι μεθοδεύσεις συγκάλυψης έφτασαν σε επικίνδυνα επίπεδα. Βουλευτές, στελέχη της Ν.Δ και της ΟΝΝΕΔ γίνονται συνήγοροι και μάρτυρες υπεράσπισης των δολοφόνων, παρεμβαίνουν ανοιχτά στη δικαστική διαδικασία εκφοβίζοντας και τρομοκρατώντας.

Ένα παλλαϊκό, δημοκρατικό, προοδευτικό μέτωπο ορθώνεται αποφασιστικά και συνεχόμενα απέναντι τους (παρά τις ηχηρές απουσίες κάποιων).

8χρόνια διαρκούν τα δικαστήρια (πρωτόδικα στο Βόλο και δυο εφετεία στη Λάρισα) .

Το αίμα του Νίκου Τεμπονέρα νίκησε τους δολοφόνους του.

Καταδίκασε το δολοφόνο Καλαμπόκα σε ισόβια.

Τα σχέδια συγκάλυψης δεν πέρασαν. Ισόβια ήταν και παραμένει η καταδίκη τους στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας και των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας.

Ο ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

Νίκο Τεμπονέρα ξαναμετρηθήκαμε  και είσαι παρών μπροστά στο πίνακα παραδίδεις μάθημα στους μαθητές σου, σε όλους μας.

Ουρανία Μπίρμπα

https://eamgr.wordpress.com/2016/01/05/%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%83/

Συντάξεις: “Οι υποσχέσεις αξίζουν όσο αξίζουν εκείνοι που τις δίνουν”…

Ο  πρωθυπουργός δήλωσε: «Δεν έχουμε σκοπό να προχωρήσουμε σε 12η μείωση των κύριων συντάξεων».

    Υποψιαζόμαστε ότι εδώ κάποιος δεν ξέρει να μετράει.

Εξηγούμαστε:

    α) Από 1/7/2015 (ν. 4334/2015) η κύρια σύνταξη μειώθηκε 2% μέσω της αύξησης των κρατήσεων «υπέρ υγείας». Αυτή ήταν η 12^η μείωσημετά τις 11 της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.  

    β) Από 1/9/2015 εφαρμόζεται ο νέος τρόπος υπολογισμού της σύνταξης που επιφέρει μειώσεις κύριας σύνταξης επιπλέον κατά 2-3%. Αυτή ήταν η 14^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.

    γ) Με τον ν. 4336/2015 επιβάλλεται μείωση 10% σε όσους επιλέγουν να συνταξιοδοτηθούν με μειωμένες συντάξεις λόγω ορίου ηλικίας. Πχ ασφαλισμένη με 700 ευρώ πλήρη σύνταξη και 20 έτη ασφάλισης, αν επιλέξει να συνταξιοδοτηθεί σε ηλικία 62 ετών θα λάβει 420 ευρώ κύρια σύνταξη δηλαδή μειωμένη κατά 40%, μέχρι να φτάσει στα 67 πού θα λάβει 490 ευρώ. Αυτή είναι η 15^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.

    δ) Με την λεγόμενη «εγκύκλιο Χαικάλη» επήλθε - σε εφαρμογή των νόμων που θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ - η μείωση του κατώτατου ορίου σύνταξης από 486 σε 392 ευρώ. Είναι η 16^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.

    ε) Πάλι με τον ν.4336/2015 μειώνεται το τμήμα της σύνταξης μεταξύ οργανικού και κατώτατου ποσού. Είναι η 17^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.

    στ) Βάσει του τρίτου Μνημονίου επιβάλλεται άμεση κατάργηση του ΕΚΑΣ για το 20% των δικαιούχων και οριστική κατάργησή του έως το 2019. Είναι η 18^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.

    ζ) Βάσει των μνημονιακών ρυθμίσεων έχει ήδη ψηφιστεί πάγωμα της κατώτερης σύνταξης στη σημερινή ονομαστική της αξία ως το 2021. Είναιη 19^η μείωση. Την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.

    Λοιπόν; Για ποιες κύριες συντάξεις δίνει «μάχη» ο ΣΥΡΙΖΑ; Για τις κομμένες (και) από τον ίδιο;

    Κατά τα λοιπά ο κ.Τσίπρας συνεχίζει να παριστάνει τον «μαχητή» των δικαίων των συνταξιούχων! Συνεχίζει να υπόσχεται ότι δεν θα κόψει (τις κομμένες και από τον ίδιο!) συντάξεις…

    Και όλα τούτα ενώ χτες ο κ. Κατρούγκαλος παρέδωσε στους πολιτικούς αρχηγούς το σχέδιό του για το ασφαλιστικό, το οποίο προβλέπει νέες μειώσεις κύριων συντάξεων έως και 30%!

    Πόσο αξίζουν και αυτές οι υποσχέσεις του Τσίπρα; Το ερώτημα μας πάει πίσω στο 1993. Ήταν παραμονές των εκλογών. O Αντρέας Παπανδρέου υποσχόταν ότι αν ερχόταν το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, θα ανέτρεπε την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και δεν θα πωλείτο ο ΟΤΕ.

    Ρωτήθηκε τότε ο πρόεδρος του ΣΕΒ πως αποτιμούσε τις εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ και τις υποσχέσεις του Αντρέα Παπανδρέου. Και είχε απαντήσει: «Οι υποσχέσεις αξίζουν όσο αξίζουν εκείνοι που τις δίνουν»!

    Φυσικά, ο ΟΤΕ, που «δεν θα πουλιόταν», μετά τις εκλογές ξεπουλήθηκε. Από το ΠΑΣΟΚ.

    Βλέπετε, σε όλες τις εποχές, οι ηγεσίες του ΣΕΒ, των «Θεσμών» κοκ, όλο και κάτι παραπάνω ξέρουν…

email: mpog@enikos.gr 

http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/362334,Syntaxeis-Oi-yposxeseis-axizoyn-oso-axizoyn-ekeinoi-poy-tis-dinoyn.html

“Θέλετε να γίνουμε Κούβα;”…

“Θέλετε να γίνουμε Κούβα;”…
Την 1η Γενάρη συμπληρώθηκαν 57 χρόνια από την επικράτηση της Επανάστασης στην Κούβα. Ήταν Πρωτοχρονιά του 1959 όταν οι δυνάμεις των επαναστατών μπαίνουν θριαμβευτικά στην Αβάνα με επικεφαλής τον Τσε Γκεβάρα. Λίγες μέρες αργότερα, στις 8 του μήνα, φτάνει στην Αβάνα και ο Φιντέλ Κάστρο. Ο Κάστρο δηλώνει: «Ζούμε μια αποφασιστική στιγμή της ιστορίας μας. Η τυραννία έπεσε. Απέραντη είναι η λαϊκή χαρά. Έχουμε όμως ακόμα πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμε ότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα. Ισως στο μέλλον όλα θα 'ναι ακόμα πιο δύσκολα»... Τα λόγια του Κάστρο αποδεικνύονται προφητικά όταν δυο χρόνια αργότερα, τον Απρίλη του 1961, εκδηλώνεται η ανοιχτή επέμβαση των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας στον Κόλπο των Χοίρων. Οι Κουβανοί τσακίζουν τους εισβολείς και υπό τις επευφημίες μιας τεράστιας διαδήλωσης ο Κάστρο ανακοινώνει την εθνικοποίηση όλων των Αμερικάνικων πολυεθνικών, ανακηρύσσει τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης και τονίζει: «Πόσο βοήθησαν αυτά τα γεγονότα το λαό μας να διδαχθεί! Αυτά τα μαθήματα είναι πολύτιμα, είναι οδυνηρά, είναι αιματηρά, αλλά πόσα ο λαός δεν απεκόμισε ως γνώση. Οι ιμπεριαλιστές – ήταν τα λόγια του Κάστρο - δεν μπορούν να μας συγχωρέσουν που είμαστε εδώ κάτω από τη μύτη τους ή να βλέπουν να οικοδομούμε την επανάστασή μας, μία σοσιαλιστική επανάσταση, ακριβώς στο υπογάστριο των Ηνωμένων Πολιτειών»... Μετά το φιάσκο των ΗΠΑ στον Κόλπο των Χοίρων, ο εμπνευστής της εισβολής Αμερικανός Πρόεδρος Κένεντι θέτει σε πλήρη εφαρμογή (Φεβρουάριος 1962) το εγκληματικό οικονομικό, εμπορικού και χρηματοπιστωτικό εμπάργκο των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας. Το εμπάργκο μέχρι το 2013 υπολογιζόταν ότι οι ζημιές που έχει προκαλέσει στην κουβανέζικη οικονομία ξεπερνούν το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Το εμπάργκο διαρκεί πάνω από 50 χρόνια με ένα και μόνο στόχο: Την καταστροφή του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού συστήματος που έχει επιλέξει ο κουβανικός λαός ασκώντας το δικαίωμά του για αυτοδιάθεση και κυριαρχία. Ο χαρακτήρας του εμπάργκο είναι δολοφονικός. Φτάνει μέχρι την απαγόρευση εισαγωγής στην Κούβα ιατρικών αναλώσιμων και υλικών, φαρμάκων που χρησιμοποιούνται σε καρδιολογικές παθήσεις, σε ειδική διατροφή με θρεπτικές ουσίες για τα πρόωρα νεογέννητα βρέφη, σε σκευάσματα για τη θεραπεία παιδιών που έχουν υποστεί σοβαρά εγκαύματα, σε φάρμακα για το Αλτσχάιμερ, σε τρόφιμα, σε υλικοτεχική υποδομή για την Παιδεία και φυσικά εξαπλώθηκε σε όλους τομείς της οικονομίας, από την κατασκευαστική βιομηχανία και το εμπόριο μέχρι τις διεθνείς χρηματοοικονομικές συναλλαγές της Κούβας. Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του εμπάργκο είναι πρόδηλος. Οι ΗΠΑ – και επί προεδρίας Ομπάμα – συνέχιζαν να εφαρμόζουν τους «νόμοι Τοριτσέλι και Χελμς Μπάρτον» μέσω των οποίων η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει αναλάβει παράνομα το δικαίωμα να νομοθετεί εξ ονόματος άλλων χωρών σε ό,τι αφορά τις σχέσεις τους με την Κούβα! Στο πλαίσιο αυτών των νόμων οποιοδήποτε εμπορικό πλοίο από οποιαδήποτε χώρα αράξει σε κουβανικό λιμάνι, οποιαδήποτε εταιρεία ή τράπεζα άλλης χώρας έρθει σε συναλλαγή με την Κούβα, υφίσταται τον αποκλεισμό ή την επιβολή προστίμων από τις ΗΠΑ! Πώς, όμως, λειτούργησε αυτή η πολιτική στη συνείδηση του ίδιου του Αμερικάνικου λαού; Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήχθη το Φλεβάρη του 2012 από την «Angus Reid Public Opinion» το 62% των Αμερικανών τάσσονταν υπέρ της ανασύστασης διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα, το 57% τάσσετο υπέρ της άρσης των ταξιδιωτικών περιορισμών και το 51% αντιτίθετο στον αποκλεισμό. Πώς λειτούργησε αυτό το εμπάργκο στη συνείδηση όλων των λαών του κόσμου; Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, για 20 και πλέον φορές έχει υπερψηφιστεί το σχέδιο ψηφίσματος της Κούβας για την άρση του αμερικανικού αποκλεισμού του νησιού. Συνολικά 187 χώρες ψηφίζουν συνεχώς υπέρ της πρότασης της Κούβας, και δυο – τρεις εναντίον: Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα Νησιά Μάρσαλ… Η διαρκής επίθεση κατά της Κούβας δεν ήταν μόνο οικονομική. Τα σαμποτάζ, οι προβοκάτσιες και οι «κρυφές» επεμβάσεις εναντίον της Κούβας όλα αυτά τα χρόνια έχουν επιφέρει το θάνατο σε πάνω από 3.000 Κουβανούς. Το χρήμα για αντικουβανική προπαγάνδα ρέει άφθονο: Μόνο τη δεκαετία 1997 – 2007 οι ΗΠΑ διέθεσαν στον ραδιοτηλεοπτικό τους πόλεμο ενάντια στην Κούβα πάνω από 257 εκατομμύρια δολάρια. Όσο για τις προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια εξόντωσης του Φιντέλ Κάστρο (υπολογίζονται σε πάνω από 600 οι απόπειρες δολοφονίας του!) κατάντησαν ανέκδοτο, σε σημείο που ο ίδιος ο Φιντέλ πριν μερικά χρόνια δήλωσε: Οι Αμερικάνοι με έχουν «σκοτώσει» τόσες φορές που όταν κάποια στιγμή πεθάνω δεν θα το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι! Ας δούμε συμπυκνωμένα τα αίτια της έχθρας των Αμερικανών ενάντια στην Κούβα; Τα περιγράφει ο Κάστρο στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας: «Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα». «Δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθά που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος». «Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οι αρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξο Επαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος: "Ηταν ο λαός, ντυμένος τ' αμπέχονο"». «Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με την τυραννία». «Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματα των εργαζομένων αποκαταστάθηκαν». «Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίας γύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη». «Στις 3 Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων – αμερικάνικο μονοπώλιο - που είχε αναμειχθεί στις βρώμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντων του λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο». «Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ο λαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων και δημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους». «Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση του λαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχε επιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής». «Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό, αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπια ολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας, κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο». «Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσι τέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου». «… η επανάσταση από τις πρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν, στην Παιδεία και στη λαϊκή Υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώ στις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμα νοσοκομεία». «Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιών που τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής». «…οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτό είχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές. Έτσι, η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν το έκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης». (Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1976). Η Κούβα τα κατάφερε! Οι ΗΠΑ, είναι ευεξήγητο, είχαν κάθε λόγω να εξαπολύσουν αυτόν τον - με όλα τα μέσα - υπερπεντηκονταετή τους πόλεμο εναντίον της Κούβας. Πριν την Επανάσταση η Κούβα ήταν η «παιδική χαρά» των ΗΠΑ. Ήταν ο χώρος στον οποίο έκαναν τα πάρτι τους από τις φαμίλιες της Μαφίας υπό τον Λάκι Λουτσιάνο μέχρι τις αμερικάνικες πολυεθνικές. Από την ITT και την United Fruit που ήλεγχε 110.000 στρέμματα στο νησί μέχρι την Francisco Sugar Company που ανήκε στο διευθυντή της CIA Αλεν Ντάλες και την Bethlehem Steel Corporation που εξουσίαζε το 80% του εξαγόμενου ορυκτού πλούτου της χώρας (πλήθος στοιχείων για τον ρόλο των ΗΠΑ στην Κούβα περιέχονται στο εκπληκτικό βιβλίο του Κώστα Λουλουδάκη, «Ασπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo», εκδόσεις ΚΨΜ). Αλλά η Κούβα τα κατάφερε. Και στάθηκε στα πόδια παρά την τεράστια δοκιμασία που υπέστη μετά τις εξελίξεις του 1990 με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η Κούβα έχει «ένα από τα πιο αποτελεσματικά εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο, όπως αυτά της Φινλανδίας, της Σιγκαπούρης, της Σαγκάης, της Δημοκρατίας της Κορέας, της Ελβετίας, της Ολλανδίας και του Καναδά». Η Κούβα διαθέτει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα συστήματα Παιδείας, Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας. Η Παγκόσμια Τράπεζα, αναφέρει: «Η Κούβα είναι διεθνώς αναγνωρισμένη για τα επιτεύγματά της στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας (...) Από την Κουβανική Επανάσταση το 1959 και μέχρι σήμερα, η χώρα έχει δημιουργήσει ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που εγγυάται την δωρεάν πρόσβαση όλων των πολιτών της στην εκπαίδευση και στην υγειονομική περίθαλψη (...). Άλλο επίτευγμα του νησιού είναι η εξάλειψη ορισμένων ασθενειών, η προσφορά ασφαλούς νερού και διάφορα άλλα βασικά για τη δημόσια υγεία. Η Κούβα έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες σε ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στην περιοχή και έναν από τους μεγαλύτερους σε προσδόκιμο ζωής» («Καθημερινή», 16/11/2014). Πριν από την Επανάσταση Πριν από την Επανάσταση στην Κούβα, στο καπιταλιστικό κράτος υπό την φασιστική δεσποτεία του δικτάτορα Μπατίστα, η εικόνα ήταν η εξής: Πληθυσμός: 6,5 εκατομμύρια. Προσδόκιμο ζωής 54 χρόνια. Παιδική θνησιμότητα στο 66 τοις χιλίοις, δηλαδή 66 παιδιά στα χίλια μέχρι δώδεκα ετών. Οικονομία: Το 100/% της γης ανήκε σε φεουδάρχες. Το 90/% της παραγωγής ζαχαροκάλαμου στην εταιρεία «Μπακάρντι». Το 90% της παραγωγής,φρούτων και λαχανικών στην «Γιουνάιτεντ Φρούιτ Κόμπανι». Το πετρέλαιο, η ενέργεια, το ηλεκτρικό και το χρωμονικέλιο στις «ΕΣΣΟ», «ΙΤΤ», «ΕΛΚΕΥ» και Αμερικάνικες εταιρείες. Τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα μέσα μεταφοράς και οι τράπεζες επίσης ανήκαν σε αμερικάνικες εταιρείες. Οι άνεργοι πάνω από 1 εκατομμύριο, οι άστεγοι ή οι στεγασμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες χωρίς νερό, ρεύμα και αποχέτευση ήταν το 70% του πληθυσμού, τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο. Η χώρα ήταν μια τεράστια τενεκεδούπολη. Οι ασθένειες, όπως φυματίωση, δάγκειος πυρετός, μηνιγγίτιδα, πολιομυελίτιδα, θέριζαν κυρίως τις μικρές ηλικίες. Πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν υπήρχε παρά μόνο σε αυτούς που μπορούσαν να πληρώσουν. Ένας μόνο εργάτης στους 10 μπορούσε να αγοράσει γάλα, μόνο το 4% μπορούσε να αγοράσει κρέας, τα 3/5 όσων εργάζονταν αμείβονταν με μισθούς 4 φορές κάτω από το κόστος διαβίωσης. Την εικόνα στην προεπαναστατική Κούβα είχε περιγράψει ο Φιντέλ Κάστρο στην απολογία του μετά την αποτυχημένη επίθεση των επαναστατών το 1953 στο στρατόπεδο Μονκάδα: «Αδιανόητο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε ενώ υπάρχει γη να σπείρουν. Αδιανόητο είναι ότι υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν χωρίς ιατρική περίθαλψη. Αδιανόητο είναι ότι το 30% των αγροτών μας δεν ξέρουν να βάλουν ούτε την υπογραφή τους και το 99% δεν ξέρουν την ιστορία της Κούβας. Αδιανόητο είναι ότι οι οικογένειες στην ύπαιθρο ζουν σε χειρότερες συνθήκες από ότι οι Ινδιάνοι που συνάντησε ο Κολόμβος (…). Το 90% των παιδιών στην ύπαιθρο υποφέρει από παράσιτα της γης που εισχωρούν από τα νύχια των ποδιών τους γιατί περιπατάνε ξυπόλυτα» (Κώστας Λουλουδάκης ο.π.) Η Επανάσταση Μετά την Επανάσταση η καπιταλιστική και φεουδαρχική ιδιοκτησία οργανώθηκε σε συνεταιρισμούς σοσιαλιστικής βάσης. Οργανώθηκε ένας τεράστιος έρανος σε όλη τη χώρα όπου συνεισέφεραν όσοι είχαν, για την εξαφάνιση των παραγκουπόλεων και το κτίσιμο νέων σύγχρονων για την εποχή πολυκατοικιών για να μην μείνει κανείς άστεγος. Έτσι εξάλειψαν μια για πάντα τις παράγκες από την χώρα. Το ίδιο διάστημα επιτεύχθηκε ο στόχος για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες οι νέοι σπουδαστές, φοιτητές και δάσκαλοι δίδαξαν γραφή και ανάγνωση σε πάνω από 2.000.000 αναλφάβητους. Παρότι οι εξελίξεις του ’90 επέφεραν μια δεκαετία μεγάλων θυσιών για τον λαό της, σήμερα η Κούβα, σε σύγκριση με την προ Επανάστασης περίοδο έχει καταφέρει: Να διπλασιάσει τον πληθυσμό της. Το προσδόκιμο ζωής έχει ανέλθει στα 78 χρόνια. Η παιδική θνησιμότητα έχε κατρακυλήσει στο 4,3 τοις χιλίοις, κάτω ακόμη και από τα όρια της ΕΕ. Το 90% των αναγκών τους σε φάρμακα και εμβόλια οι Κουβανοί τα παράγουν οι ίδιοι. Παιδικές ασθένειες και ασθένειες που στοιχειώνουν ακόμη τον Τρίτο Κόσμο, έχουν εξαφανιστεί. Το αγαθό της υγείας με υπερσύγχρονες υποδομές και διαγνωστικά μηχανήματα προσφέρεται εντελώς δωρεάν στους Κουβανούς πολίτες. Η Κούβα είναι στις πρώτες θέσεις στον κόσμο στην αντιμετώπιση του καρκίνου, της καρδιολογίας, των μεταμοσχεύσεων οργάνων και της νεφρολογίας. Η Παιδεία είναι έτσι οργανωμένη σε όλες τις βαθμίδες όπου ο γονιός δεν σπαταλάει ούτε ένα σεντς για την μόρφωση των παιδιών του. Η κατώτερη και η μέση βαθμίδα είναι ολοήμερη στην Κούβα, στο σχολείο τα παιδιά θα πάρουν το πρωί το γάλα που πρέπει, το δεκατιανό τους και το μεσημεριανό τους. Στο ολοήμερο σχολείο θα ασχοληθούν με τον αθλητισμό, την μουσική τον χορό, τις ξένες γλώσσες. Η μεταφορά τους γίνεται δωρεάν με τα σχολικά λεωφορεία. Η Κούβα είναι η χώρα της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής με τον υψηλότερο δείκτη στην Ανάπτυξη της Εκπαίδευσης (IDE). Σύμφωνα με την παγκόσμια έκθεση της UNESCO «Εκπαίδευση για όλους», ο δείκτης της Κούβας ήταν 0,983, ανώτερος ακόμα και από τον αντίστοιχο των ΗΠΑ. Η έκθεση της Unesco αναγνώρισε το 2011 ότι η Κούβα κατέχει το πιο υψηλό μορφωτικό επίπεδο της Καραϊβικής και την κατατάσσει 14η στον κόσμο. «Πατρίδα ή θάνατος»! Η σοσιαλιστική Κούβα, στα 57 χρόνια της ύπαρξής της, χωρίς ποτέ να κάνει έκπτωση στο διεθνιστικό της χρέος, πορεύτηκε και κέρδισε τη ζωή κάτω από το σύνθημα «Πατρίδα ή θάνατος» («Patria o muerte»). Έδωσε κάτω από ανείπωτες συνθήκες τη μάχη για το συνολικό όφελος και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε όλους τους τομείς και για κάθε Κουβανό πολίτη. Και την κέρδισε! Στα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο που δεν ξέρουν γράμματα, στα εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο που δεν έχουν εκπαίδευση ή υφίστανται την παιδική εργασιακή εκμετάλλευση, στα εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, στα εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο που δεν έχουν πρόσβαση σε νερό και υποδομές υγιεινής, στα εκατοντάδες εκατομμύρια άνεργων και ανασφάλιστων στο κόσμο, κανείς δεν ζει στην Κούβα. Τα θύματα φυλετικού ή θρησκευτικού ρατσισμού στην Κούβα είναι μηδέν. Είχαμε σημειώσει πέρυσι, μετά την ιστορικής σημασίας ανακοίνωση για την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των ΗΠΑ με την Κούβα, ότι το «πως» θα εξελιχθούν τα πράγματα, είναι κάτι που θα το δούμε. Σημειώναμε τότε, πως ένα όμως είναι σίγουρο, ότι αυτό είναι το μήνυμα του κουβανικού λαού προς όλο τον κόσμο και το επαναλαμβάνουμε: Η Κούβα έφτασε ως εδώ όρθια! Στάθηκε στα πόδια της χωρίς να προσκυνήσει! Χωρίς να γονατίσει! Χωρίς να υποταχθεί! Χωρίς να ταπεινωθεί! Με το λαό της (τον εξοπλισμένο λαό της) να μην εγκαταλείπει ούτε μια στιγμή, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, την αξιοπρέπεια και το δικαίωμά του να αποφασίζει αυτός για τη ζωή του και για τη χώρα του!
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/362096,8elete-na-ginoyme-Koyva.html

Την άλλη φορά… Αριστερά!

Την άλλη φορά… Αριστερά!
Το νέο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΨΜ το νέο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου με τον τίτλο «Την άλλη φορά… Αριστερά». Ένα βιβλίο – συλλογή της αρθρογραφίας του συγγραφέα στο «enikos.gr» την περίοδο 2013 – 2015. Περιέχει άρθρα και σκέψεις για: την οικονομική κρίση την Ευρωπαϊκή Ένωση την αναβίωση του φασισμού την εναλλακτική λύση στα Μνημόνια την Αριστερά Στον πρόλογο του βιβλίου, ο Νίκος Μπογιόπουλος γράφει: «Τα κείμενα που ακολουθούν είναι μέρος της αρθρογραφίας που δημοσιεύτηκε στο σάιτ «enikos.gr» το διάστημα 2013 – 2015, δηλαδή εν μέσω παρατεταμένης οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Η έκδοσή τους στην παρούσα μορφή οφείλεται στην επιμονή του Βασίλη και του Δημήτρη, των παιδιών του ΚΨΜ, που μου έκαναν το δώρο να πιστεύουν ότι σκέψεις στο πλαίσιο μιας αρθρογραφίας που εξ αντικειμένου καταπιάνεται με το εφήμερο, μπορεί να παρουσιάζουν διαχρονικό ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον τέτοιο που να δικαιολογεί την πρότασή τους και την απόφασή τους να εκδοθούν σε βιβλίο. Μακάρι να έχουν δίκιο. Σε κάθε περίπτωση τα αίτια που γέννησαν την αρθρογραφία που έχετε στα χέρια σας παραμένουν ζωντανά. Εξίσου ζωντανές ορθώνονται μπροστά μας οι αειθαλείς και διαχρονικές διαπιστώσεις δυο πραγματικών γιγάντων της ανθρώπινης σκέψης. Πολύ πριν τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη 2015 στην Ελλάδα, με τα γνωστά τους αποτελέσματα, ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», έγραφε: «…η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ” ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα », Προφανώς ο Μαρξ με την αναφορά του στα «μέτρια» και «γελοία» πρόσωπα που υποδύονται τους «ήρωες », εννοούσε όλους τους «Λουδοβίκους», όλων των εποχών, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πολιτικά πλάτη, μηδέ των «αριστερών» εξαιρουμένων… Όσο για τον Λένιν, θα παραμένει πάντα σαφής για όσους θέλουν να καταλάβουν και πάντα «ενοχλητικός» για όσους αντιπαραθέτουν μάταια τις διάτρητες βεβαιότητές τους στην πανταχού παρούσα «αλογόμυγα» της διαλεκτικής του: «Θα ήταν λάθος – έγραφε – να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ‘‘βολικά’’ για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της – τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες». Ήδη στην πατρίδα μας τα σημάδια του ελλοχεύοντος κινδύνου να μετατραπεί η κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα είναι φανερά. Φανερές, όμως, είναι και οι δυνατότητες η Ιστορία να τραβήξει τον άλλο δρόμο».

http://www.imerodromos.gr/thn-allh-fora-aristera/

Πέθανε ο θρυλικός «Lemmy» των «Motörhead»

Πηγή: ΑΡ

Ο επικεφαλής του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος «Motörhead», Ίαν «Λέμι» Κίλμιστερ, πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 70 ετών, ανακοίνωσε χθες το συγκρότημα. Ο ρόκερ, τραγουδιστής και μπασίστας του συγκροτήματος, είχε διαγνωστεί με καρκίνο το Σάββατο.

«Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουμε το συγκλονισμό και τη λύπη μας», ανέφεραν οι «Motörhead» σε ανάρτησή τους στο Fabebook για το θάνατό του. «Θα πούμε περισσότερα τις επόμενες ημέρες, αλλά για τώρα, παρακαλούμε, παίξτε "Motörhead" δυνατά, παίξτε "Hawkind" δυνατά, παίξτε τη μουσική του Λέμι ΔΥΝΑΤΑ. Πιείτε ένα ή δύο ποτά».

Εμβληματική φυσιογνωμία, ο τραγουδιστής, που ζούσε στο Λος Άντζελες,θεωρείτο ένας από τους πρωτοπόρους της χέβι μέταλ, αν και έλεγε πάντα ότι οι "Motörhead" ήταν ένα ροκ εν ρολ συγκρότημα. Στη σκηνή είχε το μικρόφωνο τοποθετημένο πάνω από το κεφάλι του ώστε να τραγουδά κοιτώντας προς τα πάνω.

Ο «Λέμι» Κίλμιστερ γεννήθηκε στο Στόουκ - ον - Τρεντ, στην Κεντρική Αγγλία, και μεγάλωσε στο νησί Άνγκολζι, βορειοανατολικά της Ουαλίας.

Ήταν φαν του μυθικού Αμερικανού κιθαρίστα Τζίμι Χέντριξ. Σε εφηβική ηλικία ξεκίνησε να παίζει κιθάρα, αφού είδε τους «Beatles» ζωντανά και εντάχθηκε στους «The Sundowners». Στα 17 του χρόνια, μετακόμισε στο Στόκπορτ μαζί με την κοπέλα του, Κάθι, με την οποία έκανε ένα γιο. Εκεί έγινε μέλος των «Rainmakers», των «The Motown Sect» και το 1965 εντάχθηκε στους «The Rockin' Vickers» με τους οποίους κυκλοφόρησε τα σινγκλ «Zing! Went the Strings of My Heart», «It's Alright» και «Dandy» μέσα σε ένα χρόνο μέσω της δισκογραφικής εταιρείας CBS.

Το 1967 μετακόμισε στο Λονδίνο και συγκατοίκησε με τον Νόελ Ρέντινγκ, μπασίστα του σχήματος του Τζίμι Χέντριξ. Το 1969 κυκλοφόρησε το δίσκο «Escalator» με τους «Sam Gopal». Στη συνέχεια, έγινε μέλος των «Opal Butterfly» οι οποίοι διαλύθηκαν ένα χρόνο αργότερα.

Το 1972, έγινε μέλος του space rock συγκροτήματος «Hawkwind», μαζί με το ντράμερ Σάιμον Κινγκ. Κατά τη διάρκεια μιας αμερικανικής περιοδείας, ο «Lemmy» συνελήφθη για κατοχή αμφεταμίνης όταν περνούσαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Καναδά και οι «Hawkwind» τον απέλυσαν, αντικαθιστώντας τον με τον μπασίστα των «Pink Fairies», Πολ Ράντολφ.

Ο «Lemmy» συνεργάστηκε με τον κιθαρίστα Λάρι Γουόλις των «Pink Fairies», σχηματίζοντας τους «Motörhead», με την ονομασία του συγκροτήματος να προέρχεται από το τελευταίο κομμάτι που έγραψε όταν ήταν μέλος των «Hawkwind». Αρχικός σκοπός του ήταν να ονομάσει το συγκρότημα «Bastards», αλλά άλλαξε γνώμη μετά από προτροπή του μάνατζερ του. Με τον ντράμερ Λούκας Φοξ να συμπληρώνει τη σύνθεσή τους, οι «Motörhead» ξεκίνησαν πρόβες, αλλά σύντομα τη θέση του κιθαρίστα και του ντράμερ κάλυψαν οι Έντι «Fast» Κλαρκ και Φιλ «Philthy Animal» Τέιλορ, αντίστοιχα.

Η συγκεκριμένη σύνθεση γνώρισε μεγάλη επιτυχία και καθιέρωσε το συγκρότημα ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του «Νέου Κύματος», του βρετανικού χέβι μέταλ. Το 1981 ανέβηκαν στην κορυφή των charts της πατρίδας τους με το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ «No Sleep 'till Hammersmith», ενώ μεγάλη ήταν η επιτυχία των «Overkill», «Bomber», «Ace of Spades» και «Iron Fist». Μετά από αλλαγές στη σύνθεση και προβλήματα με το μάνατζμεντ τους καθ' όλη τη δεκαετία του '80, η σύνθεση του συγκροτήματος σταθεροποιήθηκε από το 1995 και έπειτα με τον Μίκι Ντι στα τύμπανα και τον Φιλ Κάμπελ στην κιθάρα.

Πριν από ένα μήνα πέθανε και ο Φιλ «Philthy Animal» Τέιλορ, πρώην ντράμερ του συγκροτήματος, σε ηλικία 61 ετών.

http://www.902.gr/eidisi/moysiki/84157/pethane-o-thrylikos-lemmy-ton-motorhead

«Πού 'ναι η μάνα σου, μωρή;» της Δήμητρας Πέτρουλα στη σκηνή LAB του θεάτρου «Σημείο»

«Πού 'ναι η μάνα σου, μωρή;» της Δήμητρας Πέτρουλα στη σκηνή LAB του θεάτρου «Σημείο»



Πρεμιέρα, στις 2 Γενάρη 2016, για το έργο «Πού 'ναι η μάνα σου, μωρή;» της Δήμητρας Πέτρουλα που ανεβαίνει στη σκηνή LAB του θεάτρου «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 10, Καλλιθέα, τηλέφωνο: 21 0922 9579), με την Βέρα Κρούσκα, σε σκηνοθεσία - μουσική επιμέλεια Ένκε Φεζολλάρι. Τη θεατρική διασκευή υπογράφει η Σοφία Αδαμίδου. Τα σκηνικά - κοστούμια είναι της Χριστίνας Κωστέα. Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου. Παίζουν επίσης: Ορνέλα Λούτη και Αγάπη Παπαθανασιάδου. Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου. Κομμώσεις: Τάσος Καστανιάς.

Εκείνο το κρύο πρωινό του Γενάρη του 1946, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι τους, δολοφονούνται ομαδικά τα περισσότερα μέλη της οικογένειας Πέτρουλα, από τις ένοπλες συμμορίες της «Χ». Το τρίχρονο κοριτσάκι της οικογένειας που επέζησε της σφαγής κατέγραψε αργότερα τα φοβερά εκείνα γεγονότα της εξόντωσης της μάνας της, των αδελφιών της, των άλλων συγγενών της σαν μνημόσυνο για τους σκοτωμένους, σαν σιωπηλό μοιρολόι, σαν κλάμα που σταλάζει όμως από την ψυχή της ελπίδα, σαν ξέσπασμα στο παράπονο γιατί αναγκάστηκε να περάσει τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια και να ζήσει «τρέχοντας» κι όχι αργά και φυσιολογικά.

«Πίστεψα» -σημειώνει η Δήμητρα Πέτρουλα- «πως είχα υποχρέωση να το γράψω σαν ελάχιστη ανταπόδοση στην πολύτιμη και συνάμα βαριά κληρονομιά που μου αφήσανε οι σκοτωμένοι μου γονείς και τ' αδέρφια μου. Τη ζωή τους τη χαρίσανε όπου εκείνοι πιστεύανε πως έπρεπε. Αδιαφιλονίκητο δικαίωμά τους. Σε μένα όμως, είτε το 'θελα είτε όχι, αφήσανε το σκοτωμό τους. Έτσι αποφάσισα να γράψω ρωτώντας κι όλους όσοι δεχτήκανε και δέχονται την ίδια με μένα κληρονομιά, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην πατρίδα μου είτε στη Χιλή είτε στη Νικαράγουα είτε στο Λίβανο είτε στην Αφρική ή όπου αλλού. Τι θα την κάνουμε αυτή μας τη βαριά κληρονομιά; Μέτρο να μετράμε το μίσος, αίμα να ποτίζουμε την εκδίκηση ή μαχητή ακούραστο και φύλακα ακοίμητο της Ειρήνης;».

Εβδομήντα χρόνια μετά, το έργο είναι επίκαιρο όσο ποτέ και αναγκαίο για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας (της άρνησης της λήθης), σε μια εποχή που ιδεολογικοί απόγονοι των παραπάνω επιδιώκουν μια συνειδητή παραχάραξη της ιστορίας, εξυμνώντας τους ως «πατριώτες».

Εβδομήντα χρόνια μετά και γίνεται τραγικά επίκαιρο, καθώς οι ιδεολογικοί απόγονοι των ναζί προσπαθούν να βρουν κοινωνικά ερείσματα, εκμεταλλευόμενοι την εντεινόμενη κρίση και τις συνέπειές της.

Τραγικά επίκαιρο καθώς γινόμαστε μάρτυρες του δράματος των ανθρώπων που οι εμφύλιοι, οι ξένες επεμβάσεις και οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και την Αφρική ξεριζώνουν από τον τόπο τους.

Εβδομήντα χρόνια μετά και το μήνυμα της πολύπαθης γενιάς είναι χαραγμένο στο μνημείο των εκτελεσμένων, που ευλαβικά έστησε η Δήμητρα Πέτρουλα: «Διαβάτη αντί μνημόσυνο/ ιστόρισε την ερημιά/ που άφησε πίσω ο διχασμός/ σαν πέρασ' απ' τη Μάνη. / Είθε ο δικός μας σκοτωμός/ και το δικό μας αίμα/ να γίνει για τους ζωντανούς/ μήνυμα συμφιλίωσης/ και προσταγή ενότητας/ ομόνοιας και ειρήνης/ να μη ρημάξει η Ελλάδα μας/ ως ρήμαξε η Μάνη».

Παραστάσεις μέχρι την Κυριακή των Βαΐων: Κάθε Παρασκευή - Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 7 μ.μ.

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 15 ευρώ, φοιτητικό - συνταξιούχοι 10 ευρώ και ελεύθερη είσοδος στους ανέργους.



902.gr

ΠΗΓΗ:
http://xristosbellos.blogspot.gr/2015/12/lab.html
KAI 902.gr

Σήμερα η επέτειος ίδρυσης του ΚΚΕ

Σήμερα η επέτειος ίδρυσης του ΚΚΕ



Σαν σήμερα κλείνουν 97 χρόνια από την ίδρυση του Κόμματός μας. Είναι η μέρα έναρξης του 1ου Ιδρυτικού Συνεδρίου του. Η ίδρυση του ΣΕΚΕ ήταν το νομοτελειακό αποτέλεσμα της εξέλιξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, ο ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και της συνένωσής του με τη θεωρία του σοσιαλισμού.

Το Συνέδριο ενέκρινε το Ιδρυτικό Ψήφισμα του ΣΕΚΕ, τις Αρχές και το Πρόγραμμά του, το Καταστατικό του ενώ εκδόθηκε χαιρετιστήριο ψήφισμα προς τη νεαρή Σοβιετική Ρωσία αλλά και «διαμαρτυρίαν διά την μελετωμένην επέμβασιν των συμμάχων κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας».

Στο Ιδρυτικό Ψήφισμα σημειώνεται ότι το Κόμμα βασίζεται πάνω σε δύο θεμελιώδεις αρχές: Στην «πολιτική και οικονομική οργάνωση του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως διά την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας και την δημοσιοποίησιν των μέσων της παραγωγής και ανταλλαγής, δηλαδή την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν». Επίσης, στη «διεθνή συνεννόηση και δράση των εργατών».

Στις Αρχές και στο Πρόγραμμα του Κόμματος, τονίζεται η αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης για «την απελευθέρωσιν όχι μόνο των προλεταρίων, αλλά και ολοκλήρου της ανθρωπότητος που υποφέρει σήμερον». Προστίθεται δε ότι ο αγώνας της εργατικής τάξης «είναι αναγκαστικώς και πολιτικός αγών, (επειδή) δεν δύναται να πραγματοποιήση την ιστορικήν της αποστολήν χωρίς να γίνη κάτοχος της πολιτικής εξουσίας, όπερ δύναται να κατορθώση μόνον δι' ενιαίας επαναστατικής δράσεως της παγκοσμίου εργατιάς, οργανωμένης σε ξεχωριστό εργατικό κόμμα».

Στο «Πρόγραμμα των σημερινών απαιτήσεων» που ψήφισε το Συνέδριο, διατυπώθηκαν πολλά σημαντικά και πρωτοποριακά για την εποχή αιτήματα, όπως η κατάργηση του βασιλικού θεσμού, το δικαίωμα ψήφου και εκλογής σε άντρες και γυναίκες, η εισαγωγή του θεσμού του δημοψηφίσματος, η κατάργηση του στρατιωτικού νόμου, η αποκέντρωση της διοίκησης, η πολιτική ειρήνης, συνεννόησης και ειλικρινούς συνεργασίας με όλα τα κράτη, η κατάργηση της μυστικής διπλωματίας και των μυστικών συνθηκών και προϋπολογισμών, η πλήρης ελευθερία των συνεταιρισμών, συνδικάτων και άλλων οργανώσεων, η πλήρης ελευθερία του Τύπου, η πλήρης εξασφάλιση της προσωπικής ελευθερίας.

Επίσης, η ελευθερία θρησκεύματος, η αναγνώριση της θρησκείας ως ιδιωτικής υπόθεσης και της Εκκλησίας ως ιδιωτικού ιδρύματος, η καθιέρωση του πολιτικού γάμου, η πλήρης αστική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξίσωση των γυναικών με τους άντρες, η κατάργηση όλων των νόμων που περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναίκας και του παιδιού εκτός γάμου, η απονομή της δικαιοσύνης από δικαστές που θα εκλέγονται από το λαό, η σύσταση ιδιαίτερων δικαστηρίων για τους ανηλίκους, η κατάργηση των στρατοδικείων και των ναυτοδικείων, η μετατροπή του συστήματος των φυλακών σε μορφωτικά ιδρύματα και η βελτίωση των συνθηκών υγιεινής.

Επίσης, η ίδρυση χωριστών φυλακών για γυναίκες και για ανηλίκους, καθώς και για τα πολιτικά αδικήματα, η δωρεάν παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η εκλαΐκευση και υποχρεωτική λειτουργία της εκπαίδευσης, η παροχή τροφής και μέσων διδασκαλίας στα παιδιά από τους δήμους και τις κοινότητες, η εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας σε όλη την εκπαίδευση και εισαγωγή στα σχολεία της γλώσσας διαφόρων εθνοτήτων, η ανοικοδόμηση και ο πολλαπλασιασμός των σχολείων.

Κατάργηση των έμμεσων φόρων και κάθε φόρου στα είδη πρώτης ανάγκης, προοδευτική φορολογία στα εισοδήματα και στα κεφάλαια, εθνικοποίηση των τσιφλικιών και των μοναστηριακών κτημάτων και παραχώρησή τους στις κοινότητες των καλλιεργητών.

Το Συνέδριο κατέληξε με την εκλογή πενταμελούς Κεντρικής Επιτροπής, αποτελούμενης από τους Αρίστο Αρβανίτη, Δημοσθένη Λιγδόπουλο, Σταμάτη Κόκκινο, Μιχαήλ Σιδέρη και Νίκο Δημητράτο. Και τριμελή Εξελεγκτική Επιτροπή, από τους Γιώργη Πισπινή, Σπύρο Κομιώτη και Αβραάμ Μπεναρόγια. Γραμματέας της ΚΕ εκλέχτηκε ο Ν. Δημητράτος, ενώ διευθυντής της εφημερίδας «Εργατικός Αγών», που ήταν το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του Κόμματος, εκλέχτηκε ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος.

Στο Δεύτερο Συνέδριό του, που συνήλθε τον Απρίλη, 5-12 (18-25), του 1920 και αποφάσισε την προσχώρηση στη Γ' Κομμουνιστική Διεθνή, αποφασίστηκε να προστεθεί στον τίτλο του Κόμματος η λέξη «Κομμουνιστικό» και έτσι το Κόμμα ονομαζόταν Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (Κομμουνιστικό), ΣΕΚΕ (Κ). Στο ίδιο Συνέδριο αποφασίστηκε να τεθεί ο «Ριζοσπάστης» υπό τον έλεγχο της ΚΕ. Ένα χρόνο αργότερα, την 1η Αυγούστου 1921, ο «Ριζοσπάστης» έγινε «επίσημο όργανο του ΣΕΚΕ (Κ)».

Τη μετονομασία του σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας - (Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς), ΚΚΕ (ΕΤΚΔ), την αποφάσισε το Τρίτο Έκτακτο Συνέδριό του, που συνήλθε από τις 26 Νοέμβρη έως τις 3 Δεκέμβρη του 1924. Το Συνέδριο, ομόφωνα, δέχτηκε τους 21 όρους εισδοχής των Κομμουνιστικών Κομμάτων στη Διεθνή.



http://www.902.gr/eidisi/istoria-ideologia/79780/simera-i-epeteios-idrysis-toy-kke#/0

66 χρόνια από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας

Σαν σήμερα, την 1η του Οκτώβρη του 1949,
ο Μάο Τσε Τουνγκ ανακήρυσσε την ίδρυση
της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας,
δηλώνοντας ότι ο κινεζικός λαός «σηκώθηκε όρθιος και στέκει στα πόδια του»
ΠΗΓΗ: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σχολικό βιβλίο της Γ' Λυκείου αναφέρει τον όρο «λαθρομετανάστης» - Αντίδραση της ΚΝΕ

Σχολικό βιβλίο της Γ' Λυκείου αναφέρει τον όρο «λαθρομετανάστης» - Αντίδραση της ΚΝΕ
Πηγή: 902.gr
Αντιδράσεις έχει προκαλέσει το γεγονός πως σε σχολικό βιβλίο χρησιμοποιείται ο όρος «λαθρομετανάστης», αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι υπάρχουν άνθρωποι λαθραίοι.
Συγκεκριμένα, στο βιβλίο για το μάθημα της Ιστορίας Κοινωνικών Επιστημών που από φέτος διδάσκεται στη Γ΄ Λυκείου, αλλεπάλληλες φορές, γίνεται χρήση του όρου «λαθρομετανάστης», ενώ συνδέεται ευθέως ο «λαθρομετανάστης» με την αύξηση της εγκληματικότητας και την ανασφάλεια των πολιτών εγείροντας και θέματα ρατσισμού και ξενοφοβίας.
Στις σελίδες 197, 200 και 201 το βιβλίο γράφει:

«Η αδυναμία ένταξης των μεταναστών -και ιδιαίτερα των λαθρομεταναστών στον κοινωνικό ιστό της χώρας υποδοχής οδηγεί στην αδυναμία προσαρμογής των μεταναστών και στην υποβάθμιση των περιοχών εγκατάστασής τους». Σε άλλο σημείο αναφέρει πως «η εμφάνιση μορφών οργανωμένου εγκλήματος αλλά και η ραγδαία και ανεξέλεγκτη αύξηση των λαθρομεταναστών και των οικονομικών μεταναστών δημιουργούν σοβαρά προβλήματα ασφάλειας στην ελληνική κοινωνία». Επίσης ότι «το πρόβλημα των λαθρομεταναστών, των οικονομικών μεταναστών, των πολιτικών προσφύγων είναι στην ουσία πρόβλημα ελεγχόμενης ενσωμάτωσης ενός τουλάχιστον τμήματος αυτών στην όλη οικονομικοκοινωνική δομή, στο σύγχρονο καταμερισμό της εργασίας». Σχόλιο της ΚΝΕ
Σε σχόλιό του το Γραφείο Τύπου του ΚΣ της ΚΝΕ αναφέρει:
«Ο ρατσισμός αναπτύσσεται στο σημερινό σύστημα που έχει βάση του την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και αντιμετωπίζει την ανθρώπινη εργασία, την εργατική δύναμη ως εμπόρευμα. Γι’ αυτό κάποιος άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί έως και λαθραίος! Καλούμε κάθε νέο και νέα να μην το αποδεχτεί, να το αμφισβητήσει! Να δυναμώσουμε μαζί την αλληλεγγύη και την πάλη για την ανατροπή του απάνθρωπου συστήματος των πολέμων και της φτώχειας, που είναι οι αιτίες που δημιουργούν την προσφυγιά και τη μετανάστευση, που εμπορεύεται, αγοράζει και πουλάει την ικανότητα του ανθρώπου να παράγει, να δημιουργεί».
http://revol-now.blogspot.gr/2015/09/blog-post_40.html

ΚΚΕ κατά δημοτικής αρχής: Έχουν θράσος για την “τρύπα” στη ΔΕΥΑΚ!

ΚΚΕ κατά δημοτικής αρχής: Έχουν θράσος για την “τρύπα” στη ΔΕΥΑΚ!
Το θέμα της ΔΕΥΑΚ αναμένεται, εκτός απροόπτου, να τεθεί στην αυριανή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου υπό τη μορφή ερώτησης από την αντιπολίτευση.
Το ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του εξαπολύει επίθεση κατά της διοίκησης της ΔΕΥΑΚ και της Δημοτικής Αρχής, υποστηρίζοντας ότι με θράσος κατηγορούν λαϊκές οικογένειες για τη σημερινή κατάσταση και για την «μαύρη τρύπα» εσόδων που η επιχείρηση αντιμετωπίζει. Προτείνει, δε, να δημιουργηθεί “Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης Νερού” ο οποίος και θα υλοποιεί μία ενιαία πολιτική διαχείρισης “με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία, η οποία θα αξιοποιεί και τα αποτελέσματα της επιστημονικής έρευνας, θα κατοχυρώνει το νερό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα, διασφαλίζοντας τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών”. Η ανακοίνωση έχει ως εξής: “Η ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ, καταγγέλλει την ανάλγητη πρακτική της Δημοτικής Αρχής του ΣΥΡΙΖΑ και της πλειοψηφίας της Διοίκησης της ΔΕΥΑΚ που αφορά αφαιρέσεις υδρομέτρων από λαϊκές οικογένειες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και έχουν χρέη προς τη ΔΕΥΑΚ. Με τον τρόπο αυτό άνεργοι, συνταξιούχοι και εργαζόμενοι που έχουν αδυναμία πληρωμής των λογαριασμών του νερού μένουν χωρίς το κοινωνικό αυτό αγαθό. Η Δημοτική Αρχή και η ΔΕΥΑΚ έχουν το θράσος να κατηγορούν τις λαϊκές οικογένειες για τη σημερινή κατάσταση της ΔΕΥΑΚ και για την «μαύρη τρύπα» εσόδων που αυτή αντιμετωπίζει. Εσκεμμένα κλείνουν τα μάτια μπροστά στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι αντικειμενικά δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς (και κάθε μέρα γίνονται και περισσότεροι) αλλά και μπροστά στις πολιτικές που τους έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Στηρίζουν και υλοποιούν, σε τοπικό επίπεδο, τις πολιτικές των κυβερνήσεων διαχρονικά αλλά και της ΕΕ που έχουν μετατρέψει το νερό σε ένα ακριβό εμπόρευμα. Την ίδια ώρα που έχουν στοχοποιηθεί μικροοφειλέτες, όλοι όσοι πλουτίζουν από τη χρήση του νερού (μεγαλοξενοδόχοι κλπ.) μένουν στο απυρόβλητο με τη «δικαιολογία» ότι «δεν μπορούν να τους βρουν» ή ότι «έχουν κάνει ρύθμιση» άρα και δεν υπάρχει πρόβλημα. Είναι σαν τις πολυδιαφημιζόμενες ρυθμίσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που ουσιαστικά χάρισαν χιλιάδες και χιλιάδες ευρώ στους διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες διαγράφοντας πρόστιμα και προσαυξήσεις! Για τις λαϊκές οικογένειες όμως, ακόμα και η επανασύνδεση του νερού γίνεται αφού πρώτα καταβάλουν ένα σημαντικό ποσό χρημάτων, που βεβαίως δεν έχουν μετά και την υλοποίηση των τριών μνημονίων που φορτώθηκαν. Έτσι αποτιμάται η ζωή και η ποιότητά της από τους υποστηρικτές «του κράτους δικαίου» και της «δημοκρατίας» όπως θέλουν να αυτοαποκαλούνται οι κ.κ. του ΣΥΡΙΖΑ. Εσκεμμένα βέβαια δεν κατονομάζουν το πραγματικό κράτος που υπηρετούν ως πολιτικό προσωπικό, δηλαδή το αστικό και τα μεγαλοαφεντικά τους. Κανένας εργαζόμενος, άνεργος, συνταξιούχος, αυτοαπασχολούμενος, νέος να μην ξεγελαστεί! Ο μεγάλος ένοχος αυτής της κατάστασης είναι ο ίδιος ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, όπου το νερό, τα τρόφιμα, η γη, οι δασικές εκτάσεις, αποτελούν εμπορεύματα, ελέγχονται και αναπτύσσονται με γνώμονα τη κερδοφορία των μονοπωλίων. Η πολιτική της ΕΕ επιβάλλει νέα αντιλαϊκή πολιτική τιμολόγησης του νερού και ένα νέο σχέδιο προστασίας των ευρωπαϊκών υδάτων. Αυτή η πολιτική της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης του νερού δεν είναι τυχαία. Η πολιτική της απελευθέρωσης και των ιδιωτικοποιήσεων εφαρμόζονται σε όλους τους τομείς και κλάδους της οικονομίας σε ολόκληρη την ΕΕ. Προκύπτει απ' την ανάγκη διασφάλισης της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων μέσα απ' την απελευθέρωση νέων πεδίων κερδοφορίας για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια τους. Για το λόγο αυτό κωδικοποιούνται σε όλες τις σχετικές οδηγίες της ΕΕ, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της πολιτικής της. Η διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο. Μέσα σ' αυτό το καθεστώς της σοσιαλιστικής οικονομίας όπου η γη, οι υδάτινοι πόροι (υπόγειοι και επιφανειακοί), τα δάση, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης, άρδευσης, η υποδομή αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων, οι υδροηλεκτρικοί σταθμοί θα αποτελούν κοινωνική κρατική ιδιοκτησία, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός θα μπορεί να προβλέπει και να ικανοποιεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών στο συγκεκριμένο τομέα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του Νερού θα υλοποιεί ολοκληρωμένη πολιτική διαχείρισης του νερού με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία, η οποία θα αξιοποιεί και τα αποτελέσματα της επιστημονικής έρευνας, θα κατοχυρώνει το νερό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα. Θα διασφαλίζει τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Θα ελέγχει και θα μεριμνά για την προστασία των ποταμών, λιμνών και θαλασσών από τη βιομηχανική ρύπανση, για τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό αντιπλημμυρικών έργων, για τη συντήρηση των δικτύων όμβριων υδάτων στις πόλεις. Θα εξασφαλίζει την ολοκληρωμένη διαχείριση, προστασία και οικολογική ανόρθωση των δασικών οικοσυστημάτων, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, την ανάδειξη του υδρονομικού τους ρόλου και την κοινωνικοποίησή τους. Για να ανοίξει ο δρόμος προς αυτήν τη μόνη ελπιδοφόρα διέξοδο της εργατικής εξουσίας, οι σημερινοί αγώνες ενάντια στην εμπορευματοποίηση, με ή χωρίς ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης - αποχέτευσης, πρέπει να στοχεύουν στη συνολική ανατροπή της πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού, που επιτρέπει την επιχειρηματική δράση με κριτήριο το κέρδος τόσο από ιδιωτικούς ομίλους όσο και από δημοτικές και μεικτές επιχειρήσεις και κοινοπραξίες. Αγώνας για φθηνό, ελεγμένο, ποιοτικό νερό για το λαό, με απαγόρευση διακοπής νερού – ηλεκτρικού και μηδενικά δημοτικά τέλη σε ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους. Για πλήρη σταθερή εργασία για το σύνολο των εργαζομένων στον κλάδο. Για κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου εφαρμογής της οδηγίας της ΕΕ για το νερό και της σχετικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Για άμεση υλοποίηση αναγκαίων τεχνικών έργων εξασφάλισης επάρκειας και ορθολογικής διαχείρισης του νερού, χωρίς ΣΔΙΤ και συμβάσεις παραχώρησης από τον αρμόδιο κρατικό φορέα». Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να ενταχθεί και η εκδήλωση της ταξικής αλληλεγγύης προς όλους όσους πλήττονται από την πολιτική της Δημοτικής Αρχής του ΣΥΡΙΖΑ. Καλούμε στον κοινό, οργανωμένο και ταξικά προσανατολισμένο αγώνα εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, ανέργων και συνταξιούχων. Να ενισχυθεί η Λαϊκή Συμμαχία που να διεκδικεί άμεση προστασία των λαϊκών οικογενειών, μέτρα ανακούφισης της αλλά και να ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή των αιτιών που φέρνουν τα προβλήματα και τα δεινά, με το λαό κυρίαρχο και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει”.

http://www.corfupress.com/v3/aftodioikisi/44562-%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%B8%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%E2%80%9C%CF%84%CF%81%CF%8D%CF%80%CE%B1%E2%80%9D-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B5%CF%85%CE%B1%CE%BA