Translate

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.

Γιαννης Ριτσος

Σαν σήμερα το 1990 πεθαίνει ο κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος
Ο Γ. Ρίτσος εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1934 με τον τίτλο «Τρακτέρ». 
Την ίδια χρονιά εντάχθηκε στο ΚΚΕ, ενώ συνεργάστηκε και με τον Ριζοσπάστη, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Γ. Σοστίρ, από αναγραμματισμό του ονόματός του.
Τα γεγονότα του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη συγκλονίζουν την εργατική τάξη της χώρας μας και τον ίδιο: στις 11 Μάη στέλνει τρία από τα δεκατέσσερα θρηνητικά ποιήματά του στον Ριζοσπάστη και την επόμενη μέρα η εφημερίδα τα δημοσιεύει, με γενικό τίτλο «Μοιρολόι». Ολόκληρο το έργο θα κυκλοφορήσει λίγο αργότερα, στις 8/6/1936, με τον τίτλο «Επιτάφιος». Την περίοδο της Κατοχής ο Γ. Ρίτσος πήρε ενεργό μέρος στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, ενώ μετά την απελευθέρωση, το 1948-1952, εξορίστηκε διαδοχικά στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και τον Αϊ Στράτη. Μετά την απελευθέρωσή του δραστηριοποιείται μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ. Το 1956 τύπωσε τη Σονάτα του σεληνόφωτος, για την οποία τιμήθηκε με το Α' Κρατικό Βραβείο ποίησης, το 1960 κυκλοφόρησε η μελοποίηση τουΕπιτάφιου από τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ το 1966 τυπώθηκε αυτοτελώς η Ρωμιοσύνη (πρώτη έκδοση το 1954), η οποία επίσης μελοποιήθηκε από τον Μ. Θεοδωράκη.
Την περίοδο της Χούντας, συνελήφθη και εξορίστηκε και πάλι στη Γυάρο και μετά στη Λέρο. Υπό το βάρος της διεθνούς κατακραυγής, αλλά και λόγω της σοβαρής του ασθένειας, η Χούντα αναγκάστηκε να τον μεταφέρει από την εξορία θέτοντάς τον σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι το 1970. Μετά τη μεταπολίτευση έτυχε πλήθους διακρίσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό: προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ το 1975, τιμήθηκε με το βραβείο «Λένιν» το 1977, κ.α.
Ο Γ. Ρίτσος παρέμεινε στρατευμένος στην υπόθεση του σοσιαλισμού μέσα από τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος έως την τελευταία του πνοή.

902

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Λέοναρντ Κοέν: Ένας λογοτέχνης της μουσικής…


Λέοναρντ Κοέν: Ένας λογοτέχνης της μουσικής… – ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ



Σαν σήμερα, 21 Σεπτεμβρίου 1934, γεννήθηκε ο Καναδός λογοτέχνης, συνθέτης και τραγουδιστής Λέοναρντ Κοέν, ο οποίος επηρέασε καθοριστικά πολλούς δημιουργούς, με τη θεματολογία του όπως και με τις ιδιαίτερες και εσωτερικές ερμηνείες του.
Ο Κοέν έφυγε από τη ζωή πέρσι τον Νοέμβριο. Λίγο διάστημα πριν, σε συνέντευξη στο περιοδικό New Yorker, είχε δηλώσει πως υπήρχαν πολλά πράγματα που ήθελε ακόμα να κάνει, αλλά πως ότι έτοιμος και να πεθάνει… Στο σχετικό δημοσίευμα αναφερόταν πως ο Κοέν είχε αρκετά αδημοσίευτα και ημιτελή ποιήματα που σκόπευε να δημοσιεύσει ή να ηχογραφήσει. 
Ο Κοέν έχασε τον πατέρα του μικρός (έξι ετών), γεγονός που τον καθόρισε στην ζωή του. Από νωρίς έμαθε κιθάρα. Σε νεαρή ηλικία συμμετείχε στο μουσικό συγκρότημα  Buckskin Boys, το οποίο έπαιζε κάντρι. Ως σπουδαστής ακόμα εξέδωσε τα πρώτα του ποιήματα. 
Το 1967 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο Songs of Leonard Cohen. Ακολούθησαν πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων ο δίσκος Songs of Love and Hate και ο πιο πολιτικοποιημένος δίσκος του  με τίτλο The Future. Το 2010 βραβεύθηκε με Τιμητικό Γκράμι για το σύνολο της προσφοράς του. Ο Κοέν είχε ήδη γνωρίσει την επιτυχία ως συγγραφέας από νωρίς, ιδιαίτερα με το μυθιστόρημα του Beautiful Losers (1966).






http://www.imerodromos.gr/leonarnt-koen-enas-logotechnis-tis-mousikis/

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Μάνος Λοΐζος: Ρομαντικός και επαναστάτης.



Σαν σήμερα, 17 Σεπτεμβρίου 1982, αφήνει την τελευταία του πνοή, 
σ’ ένα νοσοκομείο της Μόσχας, ο Μάνος Λοϊζος, ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, ένας πραγματικός καλλιτέχνης. 
Ο Μάνος της Μουσικής, ο Μάνος της Επανάστασης και του Έρωτα, 
ο δικός μας Μάνος. 
Οι μουσικές διαδρομές δεν έφυγαν ποτέ. 
Είναι εδώ. Υπάρχουν, 
εμπνέουν και συνεχίζουν το ταξίδι τους.


ΠΗΓΗ : ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 



http://www.imerodromos.gr/loizos-manos/

Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

Με άμεση κινητοποίηση απάντησαν στα ναζιστικά συνθήματα της «Χρυσής Αυγής» σε σχολεία της πόλης











Άμεση ήταν η απάντηση των Οργανώσεων Καλλιθέας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο άσχημο θέαμα που αντίκρισαν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί χθες στα σχολεία της περιοχής. Συγκεκριμένα, η ναζιστική συμμορία της εγκληματικής «Χρυσής Αυγής» είχε βρωμίσει με τα ναζιστικά σύμβολά της τους τοίχους στο σχολικό συγκρότημα της Πειραϊκής και στη Σιβιτανίδειο Σχολή.
Οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ πραγματοποίησαν μαζική παρέμβαση σήμερα στο συγκρότημα της Πειραϊκής, καλώντας μαθητές και γονείς να καταδικάσουν αυτές τις ενέργειες των φασιστοειδών. Οι μαθητές του σχολείου διάβαζαν με ενδιαφέρον την ανακοίνωση καταγγελίας των Κομματικών Οργανώσεων, λέγοντας πως στα σχολεία και στις γειτονιές της Καλλιθέας δεν χωρούν τα ναζιστικά απολιθώματα. Επίσης αντιπροσωπεία του Κόμματος, με επικεφαλής την Ρούλα Ελευθεριάδου, στέλεχος του ΚΚΕ και δημοτική σύμβουλο, περιόδευσε στους καθηγητές του σχολείου, καλώντας τους να καταγγείλουν αποφασιστικά τέτοιες ενέργειες και να μην επιτρέπουν να δηλητηριάζονται οι συνειδήσεις της νέας γενιάς με τη ναζιστική - ρατσιστική ιδεολογία.
Μάλιστα, από νωρίς το πρωί στο χώρο βρισκόταν συνεργείο του δήμου που κάλυπτε τα φασιστικά συνθήματα, μετά από έγκαιρη παρέμβαση των κομμουνιστών δημοτικών συμβούλων της Καλλιθέας. Αντίστοιχη παρέμβαση θα πραγματοποιηθεί και αύριο Τετάρτη στη Σιβιτανίδειο Σχολή.
Στην ανακοίνωσή τους οι Οργανώσεις Καλλιθέας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αναφέρουν άλλων καταγγέλλοντας το γεγονός:
«Το ΚΚΕ καλεί τους διευθυντές, τους Συλλόγους Καθηγητών και Γονέων, τα Μαθητικά Συμβούλια, συνολικά το λαό της Καλλιθέας να καταδικάσουν αυτές τις ενέργειες των φασιστοειδών, που έχουν ως στόχο την παραχάραξη της ιστορίας, τη δηλητηρίαση των συνειδήσεών μας με τη μισαλλόδοξη ρατσιστική, επικίνδυνη ιδεολογία του ναζισμού. Ο λαός της Καλλιθέας έχει ζήσει στο πετσί του τι σημαίνει φασισμός. Από άκρη σ’ άκρη στις εργατογειτονιές μας είναι νωπό το αίμα των πατριωτών αγωνιστών του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και άλλων πολιτών που εκτελέστηκαν από τους ναζί και τους συμμάχους τους, προγόνους των χρυσαυγιτών.
Το λέμε καθαρά, στις γειτονιές μας δεν έχουν δουλειά οι φασίστες!
Δεν τους αφήνουμε να σταθούν πουθενά. Είναι εγκληματίες γιατί είναι φασίστες. Να τους απομονώσουμε! Πολεμάμε τη ναζιστική φασιστική ιδεολογία και το σάπιο σύστημα που τη γεννάει».

902


























































































1 / 1
http://www.902.gr/eidisi/politiki/138860/me-amesi-kinitopoiisi-apantisan-sta-nazistika-synthimata-tis-hrysis-aygis-se










Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2017

ΗΡΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Με δεκαεπτά σφαίρες, όσες και τα χρόνια της…

Ηρώ Κωνσταντοπούλου Archives - Κατιούσα




Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε 16 Ιουλίου 1927. Δεκαεπτά χρόνια μετά, στις 5 Σεπτεμβρίου 1944, λίγες μόνο μέρες πριν την απελευθέρωση της Αθήνας, οι Γερμανοί κατακτητές εκτελούν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 50 Έλληνες πατριώτεςΜεταξύ των εκτελεσθέντων και η 17χρονη ΕΠΟΝίτισσα, Ηρώ Κωνσταντοπούλου, μια ξεχωριστή μορφή στον μεγάλο κατάλογο των αγωνιστών- μαρτύρων που έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας, μέσα από τις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ.
Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου σε ηλικία 15 ετών οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Άριστη μαθήτρια, κάτοχος τεσσάρων ξένων γλωσσών (αγγλικών, γαλλικών, ιταλικών και γερμανικών), ξεχώρισε για τη μαχητικότητα της και αναδείχθηκε σύντομα ένα από τα κορυφαία στελέχη της οργάνωσης.
Η δράση της ξεκίνησε από στο σχολείο στο οποίο φοιτούσε και σύντομα μπήκε στο μάτι των κατακτητών, αλλά και των δοσίλογων συνεργατών τους.
Στις 16 Ιουλίου, επίσης σαν σήμερα, του 1944, ημέρα των γενεθλίων της, συλλαμβάνεται για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια επιδρομής Γερμανών και ταγματασφαλιτών στο σπίτι της, στην οδό Βεϊκου.
Την μετέφεραν στο αρχηγείο των ταγματασφαλιτών όπου βασανίστηκε αλύπητα από τον «Αγήνορα», διαβόητο συνεργάτη των Γερμανών. Μετά από λίγες μέρες και αφού οι βασανιστές της δεν κατάφεραν να την αποσπάσουν καμιά πληροφορία, ή όνομα, την άφησαν.
Η Ηρώ συνέχισε τη δράση της, ως τις 31 Ιουλίου, όταν συλλαμβάνεται και πάλι από άνδρες των Ες- Ες. Αυτή τη φορά μεταφέρεται στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν, όπου με κτηνώδη βασανιστήρια προσπαθούν ματαίως να της αποσπάσουν πληροφορίες για τις δραστηριότητες των αντιστασιακών οργανώσεων. Την μεταφέρουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου, στο θάλαμο των μελλοθανάτων.
Στις 5 Σεπτεμβρίου, η Ηρώ και άλλοι 49 πατριώτες- αγωνιστές μεταφέρονται στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπου εκτελούνται ανά πεντάδες. Μέχρι την τελευταία στιγμή η ηρωική, δεκαεφτάχρονη ΕΠΟΝίτισσα, αντιμετώπισε με περιφρόνηση τις κάννες του αποσπάσματος.
Εκτελέστηκε με 17 σφαίρες, όσες τα χρόνια της, για παραδειγματισμό, όπως είπαν οι χιτλεροφασίστες εκτελεστές…
ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

Freddie Mercury: Ενας θρύλος, μια εποχή



Freddie Mercury, ένας θρύλος, μια εποχή, μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες της μουσικής σκηνής παγκοσμίως. 
Ο Mercury (πραγματικό όνομα Farrokh Bulsara) γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1946 και έζησε μέχρι τις 24 Νοεμβρίου του 1991, δημιουργώντας έναν πραγματικό μουσικό θρύλο ως τραγουδιστής και πιανίστας του βρετανικού ροκ συγκροτήματος Queen.  Ο Mercury ήταν, όντως, μια εποχή ως τραγουδιστής, πιανίστας, συνθέτης, στιχουργός και performer. 
Γεννήθηκε στη Ζανζιβάρη, ένα αφρικανικό νησί που τότε ήταν βρετανική αποικία (σήμερα είναι μέρος της Τανζανίας).  Το παρατσούκλι «Φρέντι» το πήρε λίγα χρόνια αργότερα, το 1955, όταν ήταν στην Ινδία , σ’ ένα αγγλικό οικοτροφείο αρρένων 250 χμ περίπου από τη Βομβάη (το σημερινό Mumbai). Από νωρίς φάνηκε το ταλέντο του, σε ηλικία 12 ετών, συμμετέχοντας στο μουσικό συγκρότημα The Hectics, που έπαιζε κυρίως σε σχολικές εκδηλώσεις. Επιστρέφει στη Ζανζιβάρη το 1963. Μια χρονιά αργότερα ο Mercury και η οικογένεια του εγκαθίστανται στο Λονδίνο και σπουδάζει γραφιστική και παράλληλα κάνει τα πρώτα του βήματα με το συγκρότημα Wreckage.
Στη συνέχεια ήρθε σε επαφή με ένα συγκρότημα με το όνομα  Smile. Το συγκρότημα είχε ιδρυθεί το 1968 ( Τιμ Στάφελ – τραγουδιστής και μπασίστας, Μπράιαν Μέι – κιθάρα, Ρότζερ Τέιλορ – ντραμς). Ένα χρόνο αργότερα γίνεται τραγουδιστής του συγκροτήματος Ibex από το Λίβερπουλ. Λίγους μήνες αργότερα το συγκρότημα πήρε το όνομα Wreckage. Στις συναυλίες έπαιζαν πολλές φορές το Jailhouse Rock, που αργότερα θα έπαιζαν συχνά και οι Queen. Επίσης, το 1970 εμφανίστηκε και ως τραγουδιστής των Sour Milk Sea.
Οι Smile διαλύθηκαν (αποχώρησε ο Τιμ Στάφελ) και τον Απρίλιο του 1970, ο Mercury μαζί με τους Μπράιαν Μέι και Ρότζερ Τέιλορ δικό τους συγκρότημα, τους θρυλικούς Queen.  Ένα χρόνο μετά στο συγκρότημα  εντάχθηκε ο μπασίστας Τζον Ντίκον.  Εκείνη την περίοδο, μετά  από την ίδρυση των Queen αποκτά το καλλιτεχνικό όνομα του, Mercury.To 1973 κυκλοφορεί το πρώτο (το ομώνυμο) άλμπουμ των Queen. Ακολουθούν τα άλμπουμ Queen II και Sheer heart attack.
Από εκεί και πέρα υπάρχει η ιστορία του Bohemian Rhapsody. Λίγο πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ τους A night at the opera μοιράζονται με τον φίλο τους, Κένι Έβερετ (γνωστός παραγωγός και κωμικός την εποχή εκείνη) το τραγούδι Bohemian Rhapsody. Ο Έβερετ, χωρίς την τυπική άδεια του συγκροτήματος, το παίζει διαρκώς στη ραδιοφωνική του εκπομπή και το τραγούδι γίνεται τεράστια επιτυχία.  
Η πορεία των Queen, που όλοι ξέρουμε, είχε ήδη ξεκινήσει… Ακολούθησαν τα άλμπουμ τους A day at the races (ανάμεσα στα άλλα και με το Somebody to love) και το News of the world (με τραγούδια όπως το We will rock you και We are the champions) και στη συνέχεια τα άλμπουμ  Jazz και The game. Το συγκρότημα έκανε πειραματισμούς ήδη με άλλα είδη μουσικής κάτι το οποίο φάνηκε στο άλμπουμ Hot space. Σειρά είχε μετά, μεταξύ άλλων,  η μουσική για την ταινία Flash Gordon και το άλμπουμ Τhe works (1984), η συμμετοχή τους στο Live Aid (μαζί  άλλους καλλιτέχνες. Ηχογραφούν το One Vision (περιλαμβάνεται στο άλμπουμ A kind of magic). Το Magic Tour του συγκροτήματος, μια γνωστή περιοδεία τους, είχε μεγάλη επιτυχία, με γνωστότερη συναυλία αυτή στο στάδιο Γουέμπλεϋ το 1986. Ήταν και η τελευταία τους περιοδεία.
Το συγκρότημα δεν διαλύεται, αλλά υπάρχει αυτονομία στα μέλη του. O Mercury, που είχε κάνει ήδη μια προσωπική δουλειά, με το άλμπουμ Mr Bad Guy, συνεργάζεται με την Μονσερά Καμπαγιέ. Κυκλοφορούν το άλμπουμ Barcelona. Το 1989 οι Queen επιστρέφουν με το άλμπουμ The miracle.  Δύο χρόνια αργότερα έρχεται το άλμπουμ τους Innuendo (με το The show must go on).
Ο Mercury στις 23 Νοεμβρίου του 1991 ανακοινώνει στον τύπο, που ήταν διαρκώς έξω από το σπίτι του στο Κένσινγκτον στο Λονδίνο, ότι πάσχει από AIDS. Ένα εικοσιτετράωρο αργότερα φεύγει από τη ζωή. 



ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

http://www.imerodromos.gr/freddie-mercury-enas-thrylos-mia-epochi/

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017

Ο παππούς της Καϊλή και άλλα παραμύθια




Ο παππούς της Καϊλή 

και άλλα παραμύθια








Γράφει ο Ακίνδυνος Αλβανός (εγγονός, γιος και ανιψιός κομμουνιστή)
Το δικό της Ζάλογγο, από το οποίο έπεσαν «υπέρ πίστεως και πατρίδος» οι συγγενείς της θύματα «εγκληματιών κομμουνιστών», θέλησε να στήσει η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Εύα Καϊλή, αλλά τελικά κατάφερε να πέσει η ίδια στον γκρεμό της αναξιοπιστίας και ενός σκηνοθετημένου ψέματος. Το χειρότερο είναι ότι εδώ και μέρες, όταν τη ρωτούν για το ψέμα που δημιούργησε με πολλά επεισόδια μοναδικού σεναρίου, αρνείται να απαντήσει συγκεκριμένα και φυσικά να ψελλίσει συγγνώμη ή να παραδεχτεί έστω ότι από κάποιους εξαπατήθηκε. Ο «παππούς της Καϊλή», τον οποίο κατ’ αυτήν σκότωσαν οι κακοί κομμουνιστές, όχι μόνο δεν ήταν παππούς της, αλλά δολοφονήθηκε στην Κατοχή σε ένα έγκλημα ερωτικού πάθους με αντικείμενο τη γιαγιά της. Οσο για τις φωτιές που κατέκαψαν το οικογενειακό σπίτι και τις γυναίκες που έτρεχαν έντρομες να σωθούν, αποτελούν δημιούργημα της κ. Καϊλή, η οποία χωρίς κανέναν σεβασμό στην Ιστορία και στους νεκρούς (κάθε πλευράς) έφτιαξε μια δική της «Ζήνα», όπου (στα πρότυπα της γνωστής σειράς) μπερδεύονται ήρωες και πολεμιστές όλων των εποχών χωρίς καμιά ανάγκη πιστότητας στα ιστορικά γεγονότα. Επιχειρώντας να γίνει ο φορέας του σύγχρονου αντικομμουνισμού και προφανώς να αποθεωθεί γι’ αυτό, η Εύα-Ζήνα Καϊλή δημιούργησε ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά hoaxes και ταυτόχρονα πρωταγωνίστησε στην επικίνδυνη προσπάθεια αυτό να αποτελέσει πολιτική συνέχεια του Εμφυλίου. Φυσικά δεν της χρειάστηκαν τα γνωστά κονσερβοκούτια, παρά μόνο λίγο κραγιόν.
Στις 26 Αυγούστου η Εύα Καϊλή δημοσιεύει ένα άρθρο με θεατράλε ύφος στην εφημερίδα «Ειδήσεις». Απευθυνόμενη στον υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή, για πρώτη φορά δημοσιοποιεί ότι η οικογένειά της έχει πέσει θύμα σφαγών των κομμουνιστών. Απευθύνεται στον Στ. Κοντονή διότι αυτός αρνήθηκε να συμμετάσχει στη σύνοδο του Ταλίν, όπου γινόταν προσπάθεια να εξισωθεί ο ναζισμός με τον κομμουνισμό.
Γράφει λοιπόν με πάθος, έμπλεη σκληρής μνήμης και οικογενειακού πόνου, η ευρωβουλευτής: «Κοντονή ακούς; Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου. Ακούς; Κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου, αφού το καταλήστεψαν. Φοβισμένες οι γυναίκες του σπιτιού κοιμόντουσαν τυλιγμένες σε κουβέρτες σε χαντάκια κοντά στο σπίτι, έως ότου εξαναγκάστηκε η γιαγιά μου να εγκαταλείψει ξανά τον τόπο της, την Κωνσταντία Μακεδονίας, για να γλιτώσει τα παιδιά της».
Η Ελλάδα μαθαίνει ότι οι κομμουνιστές σκότωσαν τον παππού της, οι κομμουνιστές (εγκληματίες μάλιστα) έκαψαν το οικογενειακό σπίτι, λήστεψαν και έστειλαν τρομοκρατημένη στην αυτοεξορία τη γιαγιά της. Ενα από τα πολλά δράματα του Εμφυλίου, θα μπορούσε να πει κάποιος. Αν δεν ήταν μια απάτη, για την οποία η κ. Καϊλή πρέπει να ξεκαθαρίσει αν την έστησε η ίδια ή αν απλώς έπεσε θύμα ανιστόρητων διηγήσεων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ξεφλούδισμα των ψεμάτων και στο τέλος θα γράψουμε και ποια είναι η αλήθεια με τον «παππού Καϊλή».
Ο παππούς που δεν ήταν παππούς
Λίγο μετά τη δημοσίευση του άρθρου εκατοντάδες sites (πρωταγωνιστές το «Πρώτο Θέμα», το iefimerida, το Liberal) έγραψαν για το έγκλημα των κομμουνιστών το οποίο είχε το θάρρος να καταγγείλει χρόνια μετά η πασιονάρια της Ευρωβουλής. Ο παππούς λοιπόν σκοτώθηκε από κομμουνιστές. Οσοι ξεκίνησαν, από περιέργεια έστω, από ανοιχτές πηγές για το ποιος ήταν και πώς σκοτώθηκε ο παππούς της Καϊλή έφτασαν πολύ γρήγορα σε παράλογα συμπεράσματα. Ο πατέρας της Καϊλή έχει γεννηθεί το 1955. Συνεπώς, αν ο παππούς Καϊλής είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο (1946-49), τότε πολύ απλά δεν μπορούσε να είναι παππούς της Καϊλή, εκτός αν η μάνα του πατέρα της κυοφορούσε μερικά χρόνια αντί για εννιά μήνες. Μήπως ο παππούς ήταν ο πατέρας της μαμάς; Το ίδιο πρόβλημα υπήρχε και με τη μητέρα σε ό,τι αφορά τις ημερομηνίες. Επιπλέον, όπως είχε γράψει το «Πρώτο Θέμα» στις 9 Ιουνίου 2014 φιλοτεχνώντας το προφίλ της Καϊλή, η νεαρή ευρωβουλευτής θυμάται «τα ξένοιαστα καλοκαίρια στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, όπου ζούσε ο παππούς και η γιαγιά από την πλευρά της μητέρας της, ήταν οι στιγμές όπου αποκαλυπτόταν η πιο αλέγκρα, έντονη πλευρά της». Με ή χωρίς αλέγκρα πλευρά, η Εύα Καϊλή αποκλείεται να ζούσε με τον παππού από την πλευρά της μαμάς αν αυτός είχε πεθάνει στον Εμφύλιο.
Η απλή αριθμητική διέψευδε την Καϊλή-θύμα των κομμουνιστών. Ετσι υπήρξε σωρεία σχολίων στα social media για το τι συμβαίνει με τον παππού. Η ευρωβουλευτής τότε επανήλθε στο Facebook και, προσπαθώντας να περισώσει ό,τι μπορούσε, έγραψε πως δεν πρόκειται για τον παππού της αλλά για τον προηγούμενο σύζυγο της γιαγιάς της, που σκοτώθηκε (από κομμουνιστές εννοείται) το 1943. Το πρώτο λοιπόν συμπέρασμα ήταν πως δεν ήταν παππούς. Το δεύτερο ότι σκοτώθηκε (στην Κωνσταντία Πέλλας πάντα) το 1943.
Ζήνα Καϊλή
Η ανάρτηση της Καϊλή η οποία τοποθετεί τη δολοφονία του παππού –που δεν ήταν παππούς– το 1943 και η άρνησή της να δώσει εξηγήσεις για ένα σοβαρό θέμα το οποίο η ίδια έθεσε κινητοποιούν την έρευνα. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι αν ο «παππούς» δολοφονήθηκε το 1943, τότε θεωρητικά έπρεπε να ανήκει στην κατηγορία «συνεργάτες Γερμανών-μαυραγορίτες», τους οποίους η Εθνική Αντίσταση, όπου συμμετείχαν ενεργά οι κομμουνιστές, τιμωρούσε. Ο υπουργός Παύλος Πολάκης με σχετική ανάρτηση στο Facebook ζήτησε εξηγήσεις από την κ. Καϊλή, θέτοντας το ερώτημα αν ο παππούς της ήταν συνεργάτης των Γερμανών, για να πάρει την απάντηση πως είναι συκοφάντης.
Οι σκηνές που περιγράφει στο άρθρο της η ευρωβουλευτής, με φλεγόμενα σπίτια και άμαχες γυναίκες να φεύγουν για να σωθούν στο χωριό Κωνσταντία της Πέλλας, δεν ανήκουν στο 1943 αλλά στο 1947. Πρόκειται για τη μάχη στην Κωνσταντία, στις 10 Φεβρουαρίου 1947, όταν μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού (στην πλειονότητά τους κομμουνιστές) ενεπλάκησαν σε μάχη με την Εθνοφυλακή. Κατά τη διάρκεια της μάχης σκοτώθηκαν 51 άμαχοι, ανάμεσα στους οποίους και κομμουνιστές κάτοικοι του χωριού που χτυπήθηκαν από την Εθνοφυλακή. Η Καϊλή φαίνεται ότι δανείζεται σκηνές από τη σκληρή ιστορία του χωριού τον καιρό του Εμφυλίου για να φτιάξει τη δική της ηρωική και θυματοποιημένη αφήγηση, συνθέτοντας ένα ιστορικό ποτ πουρί κατά τα πρότυπα της τηλεοπτικής Ζήνα.
Το 1943 λοιπόν δεν υπήρχε Εμφύλιος για να σκοτωθεί έστω σε αυτόν από κομμουνιστές ο «παππούς» Καϊλής που δεν ήταν παππούς.
«Τον έσφαξε εθνικόφρων ερωτευμένος με τη γιαγιά»
Υπήρξε τελικά δολοφονημένος πρώην άντρας της γιαγιάς της Καϊλή ή ακόμη και αυτό είναι μύθευμα; Με το ερώτημα αυτό κάναμε έρευνα στα χωριά Κωνσταντία Πέλλας και Αλεξάνδρεια Ημαθίας, όπου έζησε η γιαγιά της Καϊλή. Από τρεις διαφορετικές πηγές συγκεντρώσαμε τα στοιχεία που συνθέτουν την πραγματική ιστορία που θέλησε να περιγράψει με τον δικό της τρόπο η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
Κατά την περίοδο της Κατοχής (δύο από τις πηγές λένε ότι πρόκειται για το 1943) η γιαγιά της Καϊλή, γνωστή την εποχή εκείνη με το παρατσούκλι «Αμπατζίλη», έγινε πρωταγωνίστρια μιας σκληρής ιστορίας γεμάτης αίμα και πάθος. Ο σύζυγός της Γιάννης Μπακαλίδης, ενώ επέστρεφε από τη Θεσσαλονίκη με παρέα, σφάχτηκε στον ύπνο του με μαχαίρι που χρησιμοποιούσαν στα καπνοχώραφα, κοντά στο χωριό Θεοδωράκι Πέλλας. Δράστης ήταν ο Στάθης Κωνσταντινίδης,γνωστός με το παρατσούκλι «Στατίκ», που είχε τη φήμη μαχαιροβγάλτη και καβγατζή, ο οποίος είχε καλές σχέσεις με τις αρχές της Κατοχής. Ο Στατίκ, όπως έγινε γνωστό, δεν έσφαξε μόνο τον σύζυγο της γιαγιάς της Καϊλή, αλλά και έναν ακόμη φίλο του που ξύπνησε και έγινε αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας.
Ο Στατίκ συνελήφθη και έγινε γνωστό ότι σκότωσε τους άτυχους άντρες από ζήλια γιατί ήταν ερωτευμένος με τη γιαγιά της Καϊλή. Σύμφωνα με φήμες στο χωριό την εποχή εκείνη, εμπλοκή στο φονικό ίσως είχαν και συγγενικά πρόσωπα που ώθησαν τον Στατίκ στον φόνο για να εξασφαλίσουν δικά τους συμφέροντα. Ο Στατίκ καταδικάστηκε σε ισόβια αλλά δεν εξέτισε την ποινή του, πράγμα στο οποίο φαίνεται ότι βοήθησαν οι αρχές Κατοχής.
Μέσα σε αυτό το βαρύ κλίμα (και όχι σε φωτιές που άναψαν οι κομμουνιστές) η γιαγιά της Καϊλή εγκατέλειψε το χωριό, αφού υπήρχαν πολλοί, όπως γίνεται συνήθως στα χωριά, οι οποίοι τη θεωρούσαν το δαιμόνιο που όπλισε το χέρι. Η γιαγιά της Καϊλή ξαναπαντρεύτηκε τελικά και από τον γάμο προέκυψε η μητέρα της ευρωβουλευτή.
Ακρα του τάφου σιωπή
Απευθυνθήκαμε στην Εύα Καϊλή και της ζητήσαμε να μας απαντήσει αν γνώριζε την πραγματική ιστορία του «παππού» ή αν ενδεχομένως έπεσε θύμα ψευδών διηγήσεων. Η κ. Καϊλή αφού απάντησε αορίστως περί θυμάτων του κομμουνισμού που υπάρχουν, για το τι πραγματικά συνέβη απάντησε: «Υπήρχε πόλεμος. Τον μαχαίρωσε ένας που δήλωνε κομμουνιστής την ώρα που επιχειρούσε να εισβάλει στο σπίτι που ήταν η γιαγιά, η προγιαγιά και οι δύο μικρές. Μετά, επειδή φοβόντουσαν από επιθέσεις μόνες γυναίκες, όπως έγραψα άλλωστε, κοιμόντουσαν ακόμη και έξω από το σπίτι. Ωσπου εγκατέλειψαν από φόβο και κατέφυγαν στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Η γιαγιά μου ήταν μια καταπληκτική γυναίκα. Πραγματικά λυπάμαι που αντί να αναδειχθεί η σκληρότητα ενός πολέμου, μείναμε στο αν ονομάζεται ή όχι παππούς ο πατέρας των δύο θείων μου. Οσο για τα περί αντικομμουνισμού, η οικογένεια του παππού του πατέρα μου ήταν κομμουνιστές. Η εθνική συμφιλίωση έγινε πράξη στην οικογένειά μας. Αυτό γιατί δεν είναι ενδιαφέρον;».
Ολο το ηρωικό σενάριο της Εύας Καϊλή που περιείχε μαχαιρώματα, φωτιές, καταστροφή, εγκληματίες κομμουνιστές και άλλα φριχτά, τα οποία κάλεσε τον Σταύρο Κοντονή να ακούσει, συρρικνώθηκε στο «κάποιος τον μαχαίρωσε που δήλωνε κομμουνιστής». Ούτε αυτό το ελάχιστο που προσπαθεί να κρατήσει ως «ευθύνη των κομμουνιστών» δεν ισχύει, αφού ο φονιάς δεν ήταν κομμουνιστής. Αν ήταν, άλλωστε, θα είχε φύγει στο βουνό με τους αντάρτες και δεν θα είχε συλληφθεί. Αλλά αυτές οι ιστορικές λεπτομέρειες είναι ψιλά γράμματα για την Εύα Καϊλή. Δεν θα είχε σημασία η αναφορά σε αυτή την υπόθεση αν η ευρωβουλευτής δεν την έκανε με τον πιο αισχρό τρόπο δημόσιο στοιχείο πολιτικής και δεν επιχειρούσε να επενδύσει πολιτικά πάνω στο αίμα ανθρώπων που έζησαν σε μια ανώμαλη περίοδο. Οφείλει να ζητήσει συγγνώμη ή να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία που αποδεικνύουν όσα έγραψε.






http://www.documentonews.gr/article/o-pappoys-ths-kailh-kai-alla-paramythia#.Wa0dKv6jztE.twitter

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Έλλη Λαμπέτη: Είχε το χάρισμα…

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή η Έλλη Λαμπέτη | Cretapost.gr

Έλλη Λαμπέτη: Είχε το χάρισμα…


Σαν σήμερα, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 πέθανε η Έλλη Λαμπέτη, κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. Πατέρας της ήταν ο Κώστας Λούκος, ιδιοκτήτης ταβέρνας, και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της, γνωστός ως Καπετάν-Σταμάτης, είχε πολεμήσει στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, κατά την επανάσταση του 1821.
Το 1928 η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα. Δεκατρία χρόνια αργότερα, η Έλλη έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά απορρίφθηκε. Ωστόσο, το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, που την πήρε κοντά της και σύντομα έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια. Μάλιστα, της είχε τόση εμπιστοσύνη, ώστε της επέτρεψε να διαβάσει ακόμη και τις ερωτικές επιστολές που είχε λάβει από τον Ίωνα Δραγούμη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Εκείνη τη χρονιά απέκτησε και το νέο της επώνυμο, το οποίο το επέλεξε από το βιβλίο «Αστραπόγιανος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Πολύ σύντομα, το 1942, έκανε την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση, στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν. Τέσσερα χρόνια αργότερα καθιερώθηκε ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας, με τον «Γυάλινο Κόσμο» στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Την ίδια χρονιά έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Από το 1948 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη, τον μεγάλο αντίπαλο του Κουν. Εκείνη τη χρονιά γνωρίστηκε και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο μεγάλο της έρωτα.
Το 1950 παντρεύτηκε με τον Μάριο Πλωρίτη. Ο γάμος τους, όμως, δεν άντεξε για πολύ… Χώρισαν τρία χρόνια αργότερα, όταν η Έλλη γνώρισε τον Δημήτρη Χορν. Μαζί έγραψαν μία από τις πιο αστραφτερές σελίδες στην υποκριτική τέχνη. Συγκρότησαν δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι», «Το παιχνίδι της Μοναξιάς», κ.α. Στη μεγάλη οθόνη, υπήρξαν συμπρωταγωνιστές στην «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα. Άλλες κινηματογραφικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη, αυτής της περιόδου, είναι το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη.
Παρότι η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στο σανίδι, η σχέση τους έφτασε στο τέλος της το 1959. Δήλωσαν ότι θα ξανασυνεργαστούν σύντομα, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Έως τότε η Έλλη είχε χάσει τη μητέρα της, τρία αδέρφια κι ένα μωρό που θα αποκτούσε με τον Χορν. Η μόνη αχτίδα σ’ αυτά τα τραγικά χρόνια ήταν η γνωριμία της με τον αμερικανό συγγραφέα Γουέικμαν, ο οποίος υπήρξε ο επόμενος σύζυγός της έως το 1976.
Η δεκαετία του ’70 ήταν εξίσου σκληρή για την Έλλη Λαμπέτη. Εξαιτίας της λαχτάρας της για την απόκτηση ενός παιδιού, ενεπλάκη σε μία δικαστική περιπέτεια, που κράτησε τέσσερα χρόνια. Οι φυσικοί γονείς τής μικρής Ελίζας, που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και πήραν την κηδεμονία του παιδιού το 1974.
Τα επόμενα χρόνια ήταν μία μάχη με την επάρατο νόσο, από την οποία είχε προσβληθεί από το 1967. Δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να παίζει στο θέατρο, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. 
Η τελευταία της εμφάνιση ήταν το 1981, στο έργο «Σάρα – Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», όπου έπαιξε θαυμαστά το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Λίγο αργότερα, η υγεία της επιδεινώθηκε. 
Έχασε τη φωνή της και τελικά άφησε την τελευταίας της πνοή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, 
στο αμερικάνικο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.
Η ζωή της γράφτηκε σε βιβλίο από τον καλό της φίλο Φρέντυ Γερμανό κι έγινε μπεστ σέλερ, 
13 χρόνια μετά το θάνατό της.
Από τον Ημεροδρόμο. 
http://www.imerodromos.gr/lambeti-harisma/

Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

Ο Χο Τσι Μινχ και ο ηρωικός λαός του Βιετνάμ




Ο Χο Τσι Μινχ και ο ηρωικός λαός του Βιετνάμ





Ο Χο Τσι Μινχ (ψευδώνυμο του Νγκουέν Τατ Τχαν), μια από τις μεγάλες προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος, έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, στις 2 Σεπτεμβρίου 1969. Γεννήθηκε στις 19 Μαΐου του 1890. 
Το 1916, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και το 1920 προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας. Το 1924 πήρε μέρος στο 5o συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Επιστρέφει στο Βιετνάμ το 1942 και ηγείται του κινήματος ενάντια στη γαλλική αποικιοκρατία και την ιαπωνική κατοχή. Το 1945 (τον Αύγουστο), μετά τη νίκη της επανάστασης, εκλέχτηκε πρωθυπουργός και μετά πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ. 
Ο αγώνας του βιετναμέζικου λαού, ενάντια στους Γάλλους αποικιοκράτες, την ιαπωνική κατοχή και στη συνέχεια ενάντια ιμπεριαλιστική αμερικανική πολεμική μηχανή, σημάδεψε τον 20ο αιώνα και σίγουρα δεν μπορεί να αποτυπωθεί μέσα σε λίγες γραμμές.  
Στις αρχές του 20ου αιώνα (απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα ο βιετναμέζικος λαός ζούσε κάτω απ’ το ζυγό της γαλλικής αποικιοκρατίας) το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα δέχεται μεγάλη επίδραση απ’ την Οχτωβριανή Επανάσταση και την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος στη Γαλλία και στην Κίνα. Χαρακτηριστικό είναι ότι το  1920 (όπως αναφέραμε) ο μετέπειτα ιστορικός  κομμουνιστής ηγέτης του Βιετνάμ, Χο Τσι Μινχ, πήρε μέρος στην ίδρυση του ΚΚ Γαλλίας. 
To 1940 – 41 η γαλλική κυβέρνηση συμφώνησε με την Ιαπωνία να καταλάβει αυτή το Βιετνάμ και υπογράφτηκαν συμφωνίες εκμετάλλευσης της χώρας. Ο βιετναμέζικος λαός πάλευε ενάντια στην ιαπωνική κατοχή και τη γαλλική αποικιοκρατική διοίκηση, η οποία παρέμεινε ως το Μάρτιο του 1945.  Ο  αγώνας κατέληξε, σε πρώτη φάση, τον Αύγουστο 1945 με την ίδρυση του ελεύθερου και ανεξάρτητου κράτους της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Οι Γάλλοι αποικιοκράτες καταλαμβάνουν τις σημαντικότερες περιοχές του Νοτίου Βιετνάμ και  αναπτύσσεται μεγάλη αντίσταση του βιετναμέζικου λαού.
Το 1954, στη διάσκεψη της Γενεύης, υπογράφτηκαν συμφωνίες για την επανένωση της χώρας. Οι αρχές του Ν. Βιετνάμ αρνούνται, ενώ έχει ήδη εγκαθιδρυθεί δικτατορία και οι ΗΠΑ στηρίζουν το καθεστώς. Παράλληλα, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ γίνεται μια τεράστια προσπάθεια ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας, με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης (το 1955 υπογράφεται η πρώτη συμφωνία για οικονομική και επιστημονικο – τεχνική συνεργασία). O αγώνας των πατριωτικών δυνάμεων στο Ν. Βιετνάμ συνεχίζεται και ελέγχουν ορισμένα τμήματα του εδάφους.
Το 1965 ξεκινάν οι ανελέητοι βομβαρδισμοί των νότιων περιοχών της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ απ’ τις ΗΠΑ. Ολόκληρος ο βιετναμέζικος λαός δίνει απίστευτες μάχες, γεμάτες στιγμές  ηρωισμού. Οι ΗΠΑ, μετά από συνεχείς ήττες, το 1968 δέχονται να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση της Λαϊκή Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Παρά τη συμφωνία για διακοπή των επιθέσεων οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν τον πόλεμο με πολλούς τρόπους και τον Απρίλη του 1972 επαναλαμβάνουν τους βομβαρδισμούς. Η διεθνής κατακραυγή, η στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης στον αγώνα του Βιετνάμ και φυσικά ο ηρωικός αγώνας του λαού υποχρέωσαν τις ΗΠΑ να γνωρίσουν την πιο ταπεινωτική ήττα στην ιστορία τους και να διακόψουν τους βομβαρδισμούς, υπογράφοντας στο Παρίσι συμφωνία για κατάπαυση του πολέμου.








http://www.imerodromos.gr/o-cho-tsi-minch-ke-o-iroikos-laos-tou-vietnam/

Μάνος Κατράκης: «…στο μπόι σου παίρνει μέτρο η ανθρωπιά και η τέχνη…»


ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ  • 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2017
Σαν σήμερα, 2 Σεπτεμβρίου 1984, 
έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Κατράκης.
«Σύντροφε Μάνο, κρητικόπουλο, Ερωτόκριτέ μας άξιε γιε της Ρωμιοσύνης
Ερωτας είσαι και ομορφιά και λεβεντιά και αγάπη
στο μπόι σου παίρνει μέτρο η ανθρωπιά και η τέχνη
μες στη φωνή σου ακέριος ο λαός βρίσκει την πιο σωστή φωνή του
μες στη φωνή σου πέντε αηδόνια, τρεις αητοί κι ένα λιοντάρι δένουν τη φιλία του κόσμου.
Σύντροφε Μάνο εσένανε σου πρέπουν αψηλόκορφοι ύμνοι σαν τον πάππο σου τον ψηλορείτη…»
Κάθε φορά που θέλει κάποιος να μιλήσει για τον Μάνο Κατράκη , αυτοί οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου έρχονται και διεκδικούν την πρώτη θέση στη σκιαγράφηση αυτής της πολυδιάστατης προσωπικότητας, διεκδικούν την πρώτη θέση για να μνημονεύσουν τον άνθρωπο, τον αγωνιστή και καλλιτέχνη, που πάντα βρίσκεται στην καρδιά και στη μνήμη μας, κι ας έχουν περάσει (…) χρόνια από τότε που έφυγε (2/9/1984). Τα λόγια αυτά του Ρίτσου ήταν το δώρο του για τον εορτασμό των 50 χρόνων στο Θέατρο του Μάνου Κατράκη , με τον οποίο πρώτα απ’ όλα μοιράστηκαν τα βάσανα της εξορίας, στη συνέχεια βρέθηκαν πλάι – πλάι στους αγώνες για την ειρήνη και το σοσιαλισμό, χτίζοντας έτσι μια βαθιά φιλία.
«Αν ο Μάνος Κατράκης μεσουρανούσε στη θεατρική ζωή του τόπου μας, δεν το χρωστάει μονάχα στο λεβέντικο παράστημα και στο συναρπαστικό φωνητικό όργανο, μα στην απόλυτη ψυχική του αφοσίωση στην Τέχνη» επισημαίνει ο κορυφαίος σκηνοθέτης και συγγραφέας Αλέξης Σολομός, προλογίζοντας το λεύκωμα που κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή» με τίτλο «Μάνος Κατράκης (Στη ζωή, στη σκηνή και την οθόνη)». Και συνεχίζει ο Αλέξης Σολομός: «Δίχως συμφεροντολογικά κίνητρα, δίχως συμβιβασμούς και αυτοθαυμασμούς, μας πρόσφερε παραστάσεις με πνευματικό μήνυμα, πατριωτικό αίσθημα και ανθρώπινη πνοή. Οσο παράξενο κι αν φαίνεται, η «υποκριτική τέχνη» δε στηρίζεται στην υποκρισία, αλλά στην ψυχική ειλικρίνεια. Και την ειλικρίνεια αυτή – που χαρακτήριζε τον Κατράκη σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο – τη συνδυάζω με κάτι που μου είπε, όταν ετοιμάζαμε μια παράσταση: «Θα προτιμούσα να μην τονίσω τη φράση αυτή όπως τη θέλεις, γιατί, αν την πω έτσι, δε θα είμαι εγώ»»…
Αδάμαστος και ευαίσθητος
Η ζωή του αρχίζει από το Καστέλι Κισσάμου, όπου ξαναγύριζε όποτε μπορούσε για να ξαναθυμηθεί τον πατέρα του, Χαράλαμπο, από τον οποίο ορφάνεψε νωρίς, τα άλλα τέσσερα αδέρφια του και την κυρα-Ειρήνη, τη μάνα του, που τη λάτρευε και της έμοιαζε όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στον πεισματικό χαρακτήρα και την αδάμαστη ψυχή. Θυμίζουμε έναν, καταγραμμένο, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν στο «Ρ», διάλογό του με τη μάνα του, ως δείγμα του χαρακτήρα και των δυο. Η κυρα-Ειρήνη, όπως όλες οι μανάδες των κρατουμένων αγωνιστών, υπέφερε με τον εγκλεισμό του παιδιού της. Σε μια συνάντησή τους στην εξορία, ο Κατράκης δοκίμασε την ψυχική αντοχή της μάνας του: -«Τι είναι Μανόλη;» -«Θες να ‘ρθω στο σπίτι, μάνα;» -«Πώς θα ‘ρθεις;» -«Ε… θα υπογράψω και θα ‘ρθω»- «Ιντα να υπογράψεις;» -«Δήλωση» -«Ιντα δήλωση;» -«Οτι δεν είμαι αυτό που είμαι…» -«Και δεν είσαι;» -«Είμαι» -«Μην υπογράψεις, κερατά, μην υπογράψεις…».

Οσοι τον γνώρισαν μιλούν για την παλικαριά του Μάνου Κατράκη να αγαπά και να μοχθεί για τη ζωή, τον αγώνα, την τέχνη. Δυνατός, εργατικός, σεμνός και αταλάντευτος, επέλεξε το δύσκολο δρόμο και στη ζωή και στην τέχνη. Οι προσωπικές του αγωνίες ήταν οι αγωνίες του λαού και η ανησυχία του ήταν η ανησυχία του παθιασμένου εργάτη της τέχνης.
Ο Μάνος Κατράκης από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο θέατρο το 1928, φανέρωσε το υποκριτικό του ταλέντο και ανέβηκε γρήγορα την κλίμακα της θεατρικής ιεραρχίας, για να καταλάβει μια δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους κορυφαίους ηθοποιούς μας.
Η κριτική αντιμετωπίζει με ενθουσιασμό την πρώτη κιόλας παρουσία του στο θέατρο (στο ρόλο του Χαρίδημου, στον Ερωτόκριτο). Ο Αλκης Θρύλος έγραψε: «Υπήρξε μια αποκάλυψη. Ο κ. Κατράκης γέμισε τη σκηνή μόλις παρουσιάστηκε, χόρεψε με χάρη γοητευτική και μια εξαιρετική ευλυγισία και έπαιξε σαν δοκιμασμένος ηθοποιός». Ενώ ο Μιχαήλ Ροδάς τον χαρακτήρισε «λεβέντη στην όψη και στο κορμί», «ελπίδα του νεωτέρου μας θεάτρου, ένα καλλιτεχνικό αστέρι λαμπρό», για το οποίο πίστευε ότι «η Κρήτη που τον έβγαλε έπρεπε να υπερηφανεύεται».
«Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής»
Στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και στα τραγικά χρόνια του εμφυλίου, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης. Απολύεται από το Εθνικό Θέατρο για τις ιδέες του, συλλαμβάνεται, του ζητούν να υπογράψει δήλωση, αρνείται και εξορίζεται στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη, μέχρι το 1952. Αλλά και αργότερα, ήταν πάντα από τους πρώτους, σε όλους τους λαϊκούς αγώνες και πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι το θάνατό του. Σε εποχές γενικού ξεπουλήματος ο Μάνος Κατράκης , είτε με το λόγο του «Προμηθέα», είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο.
Χαρακτηριστικό είναι ένα επεισόδιο που έχουν διηγηθεί, τόσο ο Γιάννης Ρίτσος, όσο και η Ρούλα Κουκούλου, όταν οι Αλφαμίτες τον βασάνιζαν: «Γονάτισε Κατράκη » – του έλεγαν – «αλλιώς θα πεθάνεις». «Οχι, ρε παιδιά, τέτοια χάρη δε σας την κάνω». «Τι παριστάνεις, ρε;» – συνέχιζαν – «Τον Μαρίνο Κοντάρα;» (τον ήρωα της ομώνυμης ταινίας που είχε ενσαρκώσει τον ατρόμητο ήρωα). Κι ο Κατράκης αποκρίθηκε «…όχι ρε παιδιά, δεν παριστάνω τον Μαρίνο Κοντάρα, απλά τον άνθρωπο».
Οι ιδέες, η ειλικρίνεια, το ανυπότακτο του χαρακτήρα, η ανθρώπινη και κοινωνική ευαισθησία, η καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία, αλλά και η κρητική ποιητική φύση του Κατράκη αντανακλώνται και σε ποιήματά του, τα οποία παρατίθενται στο βιβλίο και που έμειναν μια προσωπική υπόθεση που μοιράστηκε μόνο με τους πολύ κοντινούς του ανθρώπους και όχι με το αναγνωστικό κοινό κάποιας έκδοσης. Μέσα από αυτά τα ποιήματα φαίνεται πως στην ψυχή του ζει πάντα η ελπίδα για τον καινούργιο κόσμο: «Στ’ ακροθαλάσσι του Αϊ-Στράτη/ κρυφά από του Θεού το μάτι/ Ζουν άνθρωποι και ωριμάζουν/ καινούριο κόσμο ετοιμάζουν».
Οι δυσκολίες της εξορίας, τα βασανιστήρια, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους δοκιμαζόμενους συναγωνιστές καταγράφονται από τον Κατράκη με ποιητικό τρόπο:
«Κείνο το βράδυ στη χαράδρα…/ Δεν το ξεχνάω φίλε/ Είχανε σπάσει δυο μπαμπού/ στα κόκαλά μου…/ Η ανανδρία θυμάμαι/ τα ‘βαλε με τη λεβεντιά/ κείνο το βράδυ/ Μα το νεράκι πού το βρήκες/ σύντροφέ μου;/ Τώρα που πέρασαν οι πόνοι/ σε βλέπω αδύνατο κι ωχρό/ να σεργιανάς/ Κι είπα να σου ‘δινα το χέρι/ για να ξοφλήσω τη δροσιά/ κείνης της νύχτας/ Μα το νεράκι πώς το βρήκες/ το νεράκι/ σ’ εκείνο τ’ άνυδρο το ρέμα».
«Η ζωή άρχισε από τότε που μπήκα στο Κόμμα μου», είχε πει ο ίδιος. «Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής. Αισθάνομαι υπερηφάνεια για το κόμμα, για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους συντρόφους, που αποτελούν τον κορμό του μεγάλου δέντρου του μέλλοντος. Από αυτό αντλούμε όλη τη δύναμη για την τελική δικαίωση των αγώνων και θυσιών του λαού μας. Από τη ζωοδότρα πηγή αυτού του λαού παίρνουμε εμείς οι καλλιτέχνες το υλικό, που το κάνουμε λόγο, εικόνα, ποίηση, μουσική, θέατρο και ό,τι άλλο βοηθά στην καλυτέρευση του νου και της ψυχής».
Με τη γλώσσα της καρδιάς
Ο Μάνος Κατράκης που στη διάρκεια του βίου του στη χώρα αυτή πληγώνεται, βασανίζεται, καταδιώκεται, εξορίζεται έρχεται ο καιρός που τιμάται όχι μόνο με πολιτειακές και κοινωνικές διακρίσεις εντός της χώρας του αλλά και εκτός.
Το Μάρτη του 1981 διοργανώνεται στο Παρίσι τιμητική εκδήλωση από τον σκηνοθέτη Γιάννη Ιορδανίδη. Στην εναρκτήρια βραδιά της εκδήλωσης ο Μάνος Κατράκης απευθύνεται στους παρευρισκόμενους με τη γλώσσα της καρδιάς όπως έκανε πάντα:
«Και να γνώριζα τη γλώσσα του Ρακίνα και του Μολιέρου πάλι θα σας μίλαγα ελληνικά. Δεν θέλω τίποτα να ψευτίσει τη συγκίνησή μου και την ευγνωμοσύνη μου για την τιμή που μου κάνετε. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ τις λέξεις της γλώσσας μου που ταυτίζονται με την ψυχή μου. Είναι λέξεις που κρύβουν μέσα τους την καθαρότητα του ελληνικού ουρανού και του ασίγαστου πόντου. Εσείς τιμάτε τα 50 χρόνια της καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας. Σας ευχαριστώ. Εγώ όμως θέλω να σας πω ποιος είμαι. Θέλω να με γνωρίσετε σωστά. Θέλω να σας πω πως γεννήθηκα στην Κρήτη. Μεγάλωσα ξυπόλητο παιδί στις αμμουδιές της πατρίδας μου, που έβαζα στ’ αυτιά μου τα κοχύλια της θάλασσας να ακούσω τη βουή του ωκεανού. Δεν ήξερα να αποζητώ την ομορφιά, μα η ομορφιά ξεδιπλωνόταν ολόγυρά μου. Δεν ήξερα να αποζητώ τη λεβεντιά. Μα η λεβεντιά με συνέπαιρνε μέσα μου από τις ιστορίες του παππού μου. Αφήστε να παινέψω την πατρίδα μου. Το αξίζει. Εγινα ηθοποιός όπως θα μπορούσα να γίνω και σιδηρουργός. Ηθελα να ξοδιάσω όσες δυνάμεις κρύβαν τα μπράτσα μου και η ψυχή μου»…

http://www.imerodromos.gr/manos-katrakis-sto-boi-sou-perni-metro-i-anthropia-ke-i-techni/