Η υπέροχη απολογία του σ. Ντιμιτρώφ: «Βρίσκομαι μπροστά στο δικαστήριο αθώος και υπερασπίζομαι τον εαυτό μου σαν κομμουνιστής»

 

ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ, Δεκέμβρης (Εκτακτη υπηρεσία του «Ριζοσπάστη»).-

Οταν ο σ. Ντιμιτρώφ παίρνει το λόγο για να υπερασπιστεί, δημιουργείται μια απόλυτη σιγή σ' όλη την αίθουσα. Πρώτ' απ' όλα πιστοποιεί ο σ. Ντιμιτρώφ ότι στους επαναστάτες κατηγορούμενους αφαιρέθηκε η δυνατότητα να υπερασπιστούν. Ο ίδιος όμως χρησιμοποίησε όλες τις δυνατότητες για να υπερασπιστεί. Οσον αφορά το ότι δεν δέχτηκε να τον υπερασπίσει ο Ταϊχέρτ, τονίζει ότι δεν έχει εμπιστοσύνη σ' ένα συνήγορο μέσα στις σημερινές συνθήκες της Γερμανίας. (...) Συνεχίζοντας λέγει: «Βρίσκομαι μπροστά στο δικαστήριο αθώος και υπερασπίζομαι σαν προλετάριος επαναστάτης, σαν κομμουνιστής. Γι' αυτό η γλώσσα που χρησιμοποίησα ήταν σκληρή. Αν δε με κατηγόρησαν γι' αυτό ότι τα λεγόμενά μου επέδρασαν προπαγανδιστικά δεν έχω παρά ν' απαντήσω ότι: Ο σκοπός μου ήταν να αποδείξω, ότι ούτε εμείς οι τρεις οι Βούλγαροι ούτε ο Τόργκλερ έχουμε καμμιά σχέση με τον εμπρησμό και ότι οι κομμουνιστές γενικά δεν έχουν καμμιά σχέση με το έγκλημα αυτό. Παρακάτω λέγει ότι ούτε στη Βουλγαρία ούτε στις άλλες χώρες δεν πιστεύουν στην ενοχή τους (...)

Οσον αφορά την κατηγορία ότι οι κομμουνιστές, επειδή ήξεραν ότι θα τεθούν εκτός νόμου προσπάθησαν να παίξουν το τελευταίο τους παιχνίδι, λέγει ότι δεν είναι λογικό. Σε άλλες χώρες όπου τα ΚΚ είναι απαγορευμένα δουλεύουν παράνομα όπως στην Ιταλία, Βουλγαρία, Πολωνία κλπ. Επίσης και στην πρώην Ρωσσία αναγκάζονταν οι επαναστατικές Οργανώσεις να δουλεύουν παράνομα. Μα το 1917 κάμαν εκεί οι εργάτες την επανάσταση. Οταν δε ο σ. Ντιμιτρώφ παρατήρησε ότι το ΚΚΓ είναι ένα τμήμα του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κόμματος, που κυριαρχεί κιόλας σ' ένα έκτο του κόσμου ο εισαγγελέας τον κατηγόρησε ότι κάνει πάλι κομμουνιστική προπαγάνδα. Κι ο σ. Ντιμιτρώφ απάντησε: «Οχι, πιστοποιώ μόνο γεγονότα» (...)

Τελικά ζητεί ο Ντιμιτρώφ όχι αθώωση εξ αιτίας έλλειψης αποδείξεων - όπως ζήτησε ο εισαγγελέας - μα ρητή πιστοποίηση της αθωότητας τους (...)

* * *

Το βράδυ της 27ης Φλεβάρη 1933, λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Μάρτη 1933, το Ράιχσταγκ, το γερμανικό κοινοβούλιο, έπιασε φωτιά. Ηδη, από τις 30 Γενάρη, ο Χίτλερ είχε διοριστεί καγκελάριος από τον Πρόεδρο Χίντεμπουργκ και με τις ευλογίες του γερμανικού κεφαλαίου. Η ναζιστική κυβέρνηση υποστήριξε πως ο εμπρησμός ήταν μέρος σχεδίου «κομμουνιστικής εξέγερσης».

Οι σχετικές ανακοινώσεις ανέφεραν ότι η πυρκαγιά ήταν «η πιο τερατώδικη πράξη του μπολσεβικισμού στη Γερμανία». Αμέσως ξεκίνησαν συλλήψεις στελεχών και μελών του ΚΚ Γερμανίας (ανάμεσά τους και του ηγέτη του, Ερνστ Τέλμαν), απαγορεύτηκαν οι εφημερίδες, οι προκηρύξεις και οι αφίσες του ΚΚΓ για τέσσερις βδομάδες. Τα μέτρα αυτά, όπως ανακοινώθηκε, «πάρθηκαν για να πνιγεί στα σπάργανά της κάθε απόπειρα ενάντια στην ειρήνη της Γερμανίας, κι επόμενα και της Ευρώπης».

Στις 21 Σεπτέμβρη 1933 ξεκίνησε στη Λειψία η δίκη για την υπόθεση του εμπρησμού του Ράιχσταγκ. Στο εδώλιο ως κατηγορούμενοι βρέθηκαν ο Γκέοργκι Δημητρόφ, στέλεχος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Μπλαγκόι Ποπόφ, ο Βασίλι Τάνεφ και ο Ερνστ Τόργκλερ, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΓ.

Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 27 Δεκέμβρη, με την πλήρη κατάρρευση του κατηγορητηρίου. Οι κατηγορούμενοι, με ηγετικό τον ρόλο του Δημητρόφ, μετατράπηκαν σε κατήγοροι. Αποδείχθηκε ότι ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ αποτέλεσε οργανωμένη προβοκάτσια των ναζιστών, με στόχο να ενοχοποιήσουν το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας και την Κομμουνιστική Διεθνή.

Ο «Ριζοσπάστης», καθ' όλη τη διάρκεια της δίκης, ενημέρωνε την εργατική τάξη της χώρας μας για την εξέλιξή της και δημοσίευε ανταποκρίσεις. Το παραπάνω απόσπασμα από την απολογία του Δημητρόφ δημοσιεύτηκε στις 22 Δεκέμβρη 1933, λίγες μέρες πριν την ολοκλήρωση της δίκης. Οι δυνατότητες της εποχής επέτρεψαν στον «Ριζοσπάστη» να δώσει μονάχα μια περίληψη της απολογίας του Δημητρόφ, γι' αυτό και παραθέτουμε ορισμένα ακόμα αποσπάσματα:

«Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου σαν κατηγορούμενος κομμουνιστής.

Υπερασπίζομαι την ίδια μου την κομμουνιστική, επαναστατική τιμή.

Υπερασπίζομαι τις δικές μου ιδέες, τις δικές μου κομμουνιστικές πεποιθήσεις.

Υπερασπίζομαι το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής μου.

Να γιατί καθετί που λέω στο δικαστήριο είναι αίμα από το αίμα μου και σάρκα από τη σάρκα μου.

Κάθε λέξη είναι έκφραση της πιο βαθιάς μου αγανάκτησης ενάντια στην άδικη κατηγορία, ενάντια στο γεγονός ότι ένα τέτοιο αντικομμουνιστικό έγκλημα προσάπτεται στους κομμουνιστές. (...)

Ο μύθος ότι τάχα ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ είναι έργο των κομμουνιστών κατέρρευσε. Εγώ δε θα παραθέσω εδώ τις καταθέσεις των μαρτύρων, όπως αυτό το έκαναν οι άλλοι συνήγοροι. Το ζήτημα, όμως, αυτό μπορεί να θεωρείται τελείως διευκρινισμένο για κάθε αλλιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ δεν έχει καμιά σχέση με τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος όχι μόνο με την εξέγερση, αλλά και με τη διαδήλωση, και με την απεργία, ή και με άλλες παρόμοιες πράξεις. (...)

Ομως, είναι αποδεδειγμένο ότι ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ ήταν το πρόσχημα, το προανάκρουσμα για μια πλατιά σχεδιασμένη συντριβή της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας - του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. (...)

Στο XVII αιώνα, ο θεμελιωτής της επιστημονικής Φυσικής Γαλιλαίος Γαλιλέι παραπέμφθηκε στο αυστηρό δικαστήριο της Ιεράς Εξέτασης, που έπρεπε να τον καταδικάσει σαν αιρετικό σε θάνατο.

Με βαθιά πεποίθηση και αποφασιστικότητα είπε:

"Και όμως η γη γυρίζει!". Και αυτή η επιστημονική θέση έγινε αργότερα κτήμα ολάκερης της ανθρωπότητας.

Πρόεδρος: (Διακόπτει απότομα τον Δημητρώφ, σηκώνεται, μαζεύει τα χαρτιά και ετοιμάζεται να βγει)

Δημητρώφ (συνεχίζει): Εμείς οι κομμουνιστές μπορούμε τώρα όχι λιγότερο αποφασιστικά απ' τον γέρο Γαλιλαίο να πούμε: "Και όμως η γη γυρίζει!".

Ο τροχός της Ιστορίας κινείται προς τα μπρος, προς μια σοβιετική Ευρώπη, προς μια παγκόσμια Ενωση των Σοβιετικών Δημοκρατιών.

Και αυτόν τον τροχό που τον σπρώχνει το προλεταριάτο, κάτω από την καθοδήγηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, κανένα μέτρο εξόντωσης, καμία καταδίκη σε καταναγκαστικά μέτρα, καμιά καταδίκη σε θάνατο δεν θα τον σταματήσει. Γυρίζει και θα γυρίζει ως την οριστική νίκη του κομμουνισμού!

(Οι αστυνομικοί πιάνουν τον Δημητρώφ και με τη βία τον υποχρεώνουν να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Ο Πρόεδρος και το δικαστήριο αποσύρονται σε συνεδρίαση για το ζήτημα, αν ο Δημητρώφ μπορεί να συνεχίσει το λόγο του. Μετά τη συνεδρίαση, το δικαστήριο επέστρεψε και ανακοινώνει ότι αφαιρείται οριστικά ο λόγος από τον Δημητρώφ)».

Η υπέροχη απολογία του σ. Ντιμιτρώφ: «Βρίσκομαι μπροστά στο δικαστήριο αθώος και υπερασπίζομαι τον εαυτό μου σαν κομμουνιστής» | 100 ΧΡΟΝΙΑ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΚΚΕ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (rizospastis.gr)

Νίκος Μπελογιάννης

 

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στις 22/12/1915 στην Αμαλιάδα. 

Οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ και πήρε μέρος σε δύο μαθητικές απεργίες το 1931. 

Το 1934 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Την ίδια χρονιά γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας. 

Το 1935 έγινε Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης της Αμαλιάδας.

 Το Μάρτη του 1936 πιάστηκε κι εκτοπίστηκε στην Ίο.

Το Δεκέμβρη του 1936, ως φαντάρος πιάστηκε με τον Ντάβο, ανακρίθηκε και βασανίστηκε. 

Δικάστηκε σε 3 μήνες φυλακή και 6 εξορία. 

Το Μάη του 1938 πιάστηκε στον Πύργο. 

Τότε δικάστηκε σε 5 χρόνια φυλακή και σε 2 εξορία. 

Στα κάτεργα της Αίγινας έμεινε μέχρι την άνοιξη του 1942. 

Ακολούθησε η Ακροναυπλία και τα ιταλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης Κατούνας, Βόνιτσας και Κέρκυρας. Μετά από την Απελευθέρωση δούλεψε ως επικεφαλής της διαφώτισης του Γραφείου Πελοποννήσου ενώ αργότερα ως Γραμματέας της ΚΟ Πάτρας.

Το Φλεβάρη του 1947 εντάχθηκε στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ. Τοποθετήθηκε στο ΙΙ Γραφείο, στη συνέχεια υποδιοικητής της Σχολής Αξιωματικών και ύστερα στη διαφώτιση. Αργότερα ως Πολιτικός Επίτροπος στην 102 Ταξιαρχία και στη συνέχεια στη 10η και την 1η Μεραρχία του ΔΣΕ. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες στο Βίτσι και Γράμμο όπου και τραυματίστηκε στην κορυφή «Γκόλιο». Επιπλέον, στο επίλεκτο απόσπασμα (Φλωράκη - Παπαγεωργίου) ως Πολιτικός Επίτροπος ξεκίνησε από το Γράμμο και κατέβηκε στο χώρο μεταξύ Καρδίτσας και Καρπενησίου. Το Σεπτέμβρη του 1949 επέστρεψε πλέον στο έδαφος της Αλβανίας και ύστερα στη Ρουμανία. Στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το Μάη του 1950 έγινε αναπληρωματικό μέλος της. Ξεκίνησε για μυστική αποστολή στην Ελλάδα. Στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον Οκτώβρη του 1950, εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ.

Στην Αθήνα έφτασε στις 7/6/1950 και έπεσε στα χέρια της Ασφάλειας στις 20/12/1950. 

Την ίδια περίοδο πιάστηκαν άλλοι 92 σύντροφοι και παραπέμφθηκαν στην ίδια δίκη με το Νίκο Μπελογιάννη. Η δίκη τους άρχισε στις 19/10/1951 και η απόφαση εκδόθηκε στις 16/11/1951, με τις θανατικές καταδίκες του Νίκου Μπελογιάννη, της Έλλης Ιωαννίδου και άλλων δέκα από τους κατηγορούμενους. Ακολούθησε δεύτερη δίκη η οποία σκηνοθετήθηκε ως «υπόθεση κατασκοπείας».

 Η δεύτερη δίκη ξεκίνησε στις 15/2/1952 κι έληξε την 1/3/1952 με τις εξής θανατικές καταδίκες: οι Μπελογιάννης και Αργυριάδης δύο φορές σε θάνατο, οι Μπάτσης, Καλούμενος, Λαζαρίδης, Ιωαννίδου, Τουλιάτος και Μπισμπιάνος μία φορά σε θάνατο.

Ακολούθησε διεθνής κινητοποίηση, κατακραυγή και αγώνας αποφευχθεί η θανάτωσή τους. Στις 28/3 το «Συμβούλιο Χαρίτων» απέρριψε την αίτηση χάριτος για τους Νίκο Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο. Οι κρατικές αρχές προχώρησαν αμέσως στην εκτέλεσή τους τα ξημερώματα της 30/3/1952, μέρα Κυριακή, που δεν εκτελούσαν ούτε οι Ναζί.

Πηγή: Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ

Ο Άρης Βελουχιώτης και η απόκοσμη «Εφημερίδα των Συκοφαντών»

 

Ένα γελοίο λιβελογράφημα

Με την «Εφημερίδα των Συντακτών», το Σάββατο 11 Δεκέμβρη, κυκλοφόρησε ως ένθετο το λιβελογράφημα των Γιώργου Πετρόπουλου - Νίκου Χατζηδημητράκου - Γιώργου Σιούλα με τίτλο «Ο Άρης Βελουχιώτης και ο υπόκοσμος»

Οι συγγραφείς του υποστηρίζουν ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Αρη Βελουχιώτη μακριά από μύθους και ωραιοποιήσεις.

Στην πραγματικότητα, το κείμενό τους, που αντίθετα με όσα υποστηρίζει η διαφήμισή του δεν περιέχει ουσιαστικά τίποτα καινούργιο, βρίθει ιστορικών στρεβλώσεων και κιτρινισμού.

Θα μείνουμε μόνο στα βασικότερα:

1. Όπως υπονοεί και ο τίτλος, οι συγγραφείς επιχειρούν να παρουσιάσουν τη βιογραφία ενός προσώπου, στελέχους του ΚΚΕ, με πρωταγωνιστική συμβολή στον ΕΛΑΣ και στην ΕΑΜική Αντίσταση, μέσα από τον χαρακτήρα που διαμόρφωσε στα εφηβικά και νεανικά του χρόνια και την εμπλοκή που είχε τότε με τον «υπόκοσμο».

Έτσι, με έμμεσο τρόπο, μία περίοδος κορύφωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, στη διάρκεια της οποίας εκατομμύρια εργατικών και λαϊκών μαζών βγήκαν στο προσκήνιο της Ιστορίας, προβάλλεται στρεβλά μέσα από τα προτερήματα ή τα ελαττώματα ενός ανθρώπου. Πρόκειται για μνημείο ιστορικής στρέβλωσης.2.

Αφιερώνουν σχεδόν το 1/4 του «πονήματός» τους σε μια καταδίκη του Αρη Βελουχιώτη για διάρρηξη και ληστεία στα 20 του χρόνια (1925), αναδημοσιεύοντας και σχολιάζοντας τα ρεπορτάζ των εφημερίδων της εποχής.

Φυσικά, όπως οι ίδιοι παραθέτουν (σελ. 13, 15), ο Βελουχιώτης είχε απαντήσει με άρθρο στον «Ριζοσπάστη», όταν η αστική Δικαιοσύνη χρησιμοποίησε αυτή την υπόθεση εναντίον του.

Εκεί αφού παραδέχεται τις κατηγορίες, έλεγε μεταξύ άλλων:

«Αυτά ως το 1924, ακόμα και το '25 σχεδόν, όταν επί τέλους άρχισα με τη βοήθεια των κομμουνιστών εργατών και διανοουμένων να βλέπω όχι θολά, μα με κάποια καθαρότητα. Έφτασε λίγο καιρός να απαλλαγώ από την επίδραση του διεφθαρμένου αστικού πολιτισμού. Ήμουν πια στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος (...) Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες».

3. Όμως οι συντάκτες επιμένουν και μάλιστα προσπαθούν να απαντήσουν στην ουσία της προηγούμενης τοποθέτησης του Αρη.

Έτσι οδηγούμαστε σε «θαύματα» ψυχανάλυσης (!!) ...με το ίδιο «ταλέντο» που καταπιάνονται με την Ιστορία:

«Οι ιδιότητες που αποκτά ένας άνθρωπος μέσα από τη δραστηριότητά του δεν κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, ούτε είναι ασύμβατες με τον χαρακτήρα που διαμορφώνει. Ο κακοποιός δεν μπορεί να μην έχει συνείδηση και συμπεριφορά κακοποιού. Μπορεί κάποια στιγμή να σταματήσει να είναι κακοποιός, αλλά τα στοιχεία του χαρακτήρα δεν τροποποιούνται ταυτόχρονα, ιδιαίτερα μάλιστα αν χρειάζονται στη νέα δραστηριότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου» (σελ. 88)!!!

Άρα: Αφού ο Βελουχιώτης ήταν κακοποιός το 1925, δεν μπορούσε να μην διατηρεί τα χαρακτηριστικά του κακοποιού το 1940 ή το 1945!!!

Πραγματικά, εξαίρετο δείγμα ιστορικής και διαλεκτικής ανάλυσης!

Μόνο που με αυτήν τη λογική αμφισβητείται η δυνατότητα του κομμουνιστικού κινήματος και οποιουδήποτε άλλου κοινωνικού - ταξικού κινήματος στην Ιστορία της ανθρωπότητας να συμβάλει στην αλλαγή της στάσης και των χαρακτηριστικών των λαϊκών μαζών.

4. Στη συνέχεια, μάλιστα, με αυτήν τη λογική επιχειρείται να ταυτιστεί η δράση κακοποιών με την παράνομη δράση του ΚΚΕ στις συνθήκες της ημιπαρανομίας ή παρανομίας:

«Απέναντι σε αυτές τις διώξεις το ΚΚΕ ανέπτυξε ανάλογη αντίδραση. Συγκρούσεις με την αστυνομία, παράνομη δραστηριότητα, αποδράσεις από τις φυλακές, πλαστογραφήσεις ταυτοτήτων και άλλων υλικών που διευκόλυναν την παράνομη κομματική δουλειά. Οι συνθήκες ήταν άριστες για έναν πρώην κακοποιό να ενσωματωθεί σε αυτή την κομματική δουλειά ως πολύτιμο και άκρως χρήσιμο στοιχείο και όσα είχε μάθει ως παραβατικός να τα χρησιμοποιήσει προς όφελος του επαναστατικού κινήματος» (σελ. 87).

Το μόνο που αλλάζει κατά τους συγγραφείς είναι ο σκοπός!!

Πρόκειται για συλλογισμό βαθιά αντιδραστικό και ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Όχι μόνο γιατί ευθυγραμμίζεται με τα επιχειρήματα του αντικομμουνισμού και της αστικής προπαγάνδας, αλλά γιατί είναι η πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω.

Οι πράξεις αποσυνδέονται από το πλαίσιο της ταξικής πάλης που τους δίνει νόημα και περιεχόμενο και παρουσιάζονται ξεκομμένες, αυθύπαρκτες.

Μια τέτοια λογική άλλωστε αποθεώνεται και στη γνωστή θεωρία των «δύο άκρων»!!

5. Προσπαθώντας να δοθούν τεκμήρια για τη διατήρηση των κακοποιών χαρακτηριστικών του Βελουχιώτη, οι συγγραφείς συνεχίζουν τις στρεβλώσεις και τον κιτρινισμό. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένες περιπτώσεις:

α) Αναφέρουν μια σύλληψή του για κλοπή το 1929, την οποία ο Βελουχιώτης (ο ίδιος που έχει αποδεχθεί την κατηγορία του 1925) την αποδίδει σε πλεκτάνη. Οι συγγραφείς - λαγωνικά των ασφαλίτικων αρχείων αποδέχονται ότι σε αυτά δεν βρήκαν τίποτα για την τότε υπόθεση, αλλά ανάμεσα στο λόγο του Βελουχιώτη και της Ασφάλειας επιλέγουν τον δεύτερο!

β) Μέσα από αναλύσεις με ιδιαίτερη φαντασία, αλλά χωρίς ιστορικά τεκμήρια, θεωρούν ότι εφόσον ο ρεμπέτης Νίκος Μάθεσης (Τρελλάκιας) έγραψε στίχους αφιερωμένους στο θάνατο του Βελουχιώτη, αυτό σημαίνει ότι τον γνώριζε από τον υπόκοσμο της δεκαετίας του 1930!

γ) Παραθέτουν επιλεκτικά μαρτυρίες ανθρώπων που γνώρισαν τον Βελουχιώτη, δίχως ποτέ να αναφέρονται στο ιστορικό πλαίσιο που δόθηκαν, ούτε στις πολιτικές διαφωνίες που είχαν με τον Βελουχιώτη.

δ) Χωρίς αναφορά σε πηγές, «περιγράφονται» λεπτομέρειες για βασανισμούς, δολοφονίες εγκύων κ.λπ. (που θα ζήλευαν και τα αντίστοιχα αφιερώματα της «Δημοκρατίας» και της «Ελεύθερης Ωρας»), παρουσιάζοντας τη σκληρότητα του Βελουχιώτη στην αντιμετώπιση παρεκκλίσεων «κλαριτών» που είχαν συμμετάσχει στον ΕΛΑΣ.

6. Η «ψυχανάλυση» φτάνει στο απόγειό της στην ερμηνεία που δίνουν στην υπογραφή δήλωσης μετανοίας στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας.

Πηγή: Μια αναφορά της Μαρίας Καραγιώργη που μιλά για υπογραφή δήλωσης μετανοίας για προσωπικούς λόγους (χωρίς να αναφέρει αυτούς τους λόγους και δίχως η ίδια να έχει ιδία γνώση της τότε κομματικής δραστηριότητας), κάτι προσωπικές μαρτυρίες από εδώ και εκεί, που υπονοούν βασανισμούς του Άρη στα γεννητικά όργανα κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, κάτι η γνώμη του ρεμπέτη Μάθεση ότι ο Βελουχιώτης ήταν «μάγκας» και έδεσε το γλυκό!

Ο Άρης υπέγραψε γιατί από τα βασανιστήρια θίχτηκε ο ανδρισμός του!

Και όλα αυτά για να αμφισβητηθεί η διασταυρωμένη μαρτυρία ότι ο Βελουχιώτης υπέγραψε δήλωση μετανοίας έπειτα από εντολή του χαφιέ της Ασφάλειας Τυρίμου, ο οποίος επικαλέστηκε ψευδώς ανάλογη εντολή του Ζαχαριάδη.

Μετά από όλα αυτά θα συμφωνήσουμε ότι το λιβελογράφημα είναι τόσο χρήσιμο, όσο διαδίδουν οι συγγραφείς του και η «Εφημερίδα των Συντακτών».

• Είναι χρήσιμο για να αντιληφθούν όλοι καλύτερα ότι ο οπορτουνισμός είναι το πρώτο βήμα για τον αντικομμουνισμό και φυσικά, όπως πάντα, η κατρακύλα του αντικομμουνισμού δεν έχει πάτο.

ΥΓ 1: Ο ένας από τους τρεις δεν είναι μόνο συντάκτης της «Εφημερίδας των Συντακτών», αλλά και ένας από τους πρωτοστάτες της ομάδας «Εργατικός Αγώνας», η οποία, ανάμεσα σε άλλα, υποστήριζε ότι το ΚΚΕ διαστρεβλώνει την Ιστορία του!!

ΥΓ 2: Να τους χαίρονται!

Ριζοσπάστης, 18-19/12/2021

Μποτίλια Στον Άνεμο: Ο Άρης Βελουχιώτης και η απόκοσμη «Εφημερίδα των Συκοφαντών» (zbabis.blogspot.com)

ΧΙΛΗ: Ο Γκαμπριέλ Μπόριτς επικράτησε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών

 

Πηγή εικόνας: Associated Press

Ο υποψήφιος του εκλογικού συνασπισμού σοσιαλδημοκρατικών και άλλων δυνάμεων «Apruebo Dignidad» (Εγκρίνω/Ψηφίζω Αξιοπρέπεια), τον οποίο στηρίζει και το ΚΚ Χιλής, Γκαμπριέλ Μπόριτς, νίκησε την Κυριακή στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Χιλή.

Σύμφωνα με τα επίσημα τελικά αποτελέσματα, ο Μπόριτς συγκέντρωσε σχεδόν το 56% των ψήφων, έναντι κάπου 44% του υποψήφιου της συμμαχίας νεοφιλελεύθερων κομμάτων «Vamos por Chile» (Πάμε για τη Χιλή), Χοσέ Αντόνιο Καστ, που αυτοπροβλήθηκε ως πολιτικός κληρονόμος της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοτσέτ.

Η συμμετοχή πλησίασε το 55%. Πρόκειται για ιστορικό υψηλό αφότου η ψήφος έπαψε να είναι υποχρεωτική, το 2012. Στον πρώτο γύρο ήταν 47%. Σε αυτόν, ο Χοσέ Αντόνιο Καστ είχε αναδειχθεί στην πρώτη θέση με 27,9% έναντι 25,8% του Γκ. Μπόριτς.

Ο νέος πρόεδρος πρόβαλε ένα πρόγραμμα «εκδημοκρατισμού», διαβεβαιώνοντας ότι ως σοσιαλδημοκράτης πιστεύει στη «συνεργασία του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα χωρίς κανένας να έχει ηγεμονία».

Σε δηλώσεις του μετά την επικράτησή του, ο Μπόριτς υποσχέθηκε «περισσότερα κοινωνικά δικαιώματα», υποσχόμενος ταυτόχρονα πως η κυβέρνηση που θα σχηματίσει θα είναι «δημοσιονομικά υπεύθυνη». Θα αναλάβει την διακυβέρνηση την 11η Μαρτίου.

(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, AFP, Reuters, dpa)

Ειδήσεις - Νέα | 902.gr

Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα της Πολωνίας

Σαν σήμερα, στις 16/12/1918 Ιδρύεται το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα της Πολωνίας.

ΠΗΓΗ: 902

 

Σαν σήμερα «έφυγε» ο Κώστας Βάρναλης, αφήνοντας άσβεστο το φως που πάντα καίει...

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ:

Θέμα: ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ | Αναρτήσεις Άρθρων | Ημεροδρόμος (imerodromos.gr)

Σαν σήμερα, 16 Δεκέμβρη, πριν από 47 χρόνια

 «έφυγε» ο μεγάλος κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης, 

αφήνοντας όμως άσβεστο πίσω του το φως που πάντα καίει...

«Της ζωής μου τα δυο μεγάλα σφάλματα τα πλέρωνα εβδομήντα χρόνια. 

Πρώτο: ζητούσα την αλήθεια σ' ό,τι μάθαινα· και δεύτερο: την έλεγα στα πλήθη». 

Έτσι έγραψε σ' ένα απ' τα τελευταία του ποιήματα («Ακροτελεύτιον») 

και έτσι έπραξε ο Κώστας Βάρναλης, ο πρώτος από τον κύκλο των ριζοσπαστικοποιημένων ποιητών του καιρού του, που μόλις τέσσερα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, με το έργο του «Φως που καίει» μετουσίωσε την κομμουνιστική ιδεολογία σε ποιητικό λόγο. Υπήρξε για τη χώρα μας ένας από τους πρώτους εισηγητές μιας νέας, σύγχρονης, πραγματικά πρωτοπόρας τέχνης όχι μόνο για την κομμουνιστική ιδεολογία που τη διαπνέει, αλλά και για την αισθητική της. Ο Βάρναλης, ανταμώνοντας με την κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού και τους κομμουνιστές, έκανε στην άκρη τη «βολή» του και τα «υψηλά» και «ιερά» ιδανικά της αστικής τέχνης και στρατεύτηκε με τα κομμουνιστικά ιδανικά. Έθεσε την ποίησή του στην υπηρεσία του λαού και έγινε «ξυπνητήρι» του.

«Οχι με λόγια, μ' έργα τ' Αδικο πολέμα!

Κι όχι μονάχος! Με τα πλήθη συνταιριάσου!

Τ' άδικο μ' αίμα θρέφεται! Πνίξε το με αίμα.

Κι άμα θα σπάσουν οι αλυσίδες τ' αδερφού

η λευτεριά η δικιά του θάναι λευτεριά σου,

κι ανάγκη πια δεν θα 'χεις κανενός Θεού!..».

Στην προσωπικότητα του Βάρναλη συναντήθηκαν οι θεμελιακές ιδιότητες ενός πνευματικού ηγέτη: Το ανήσυχο κι απείθαρχο πνεύμα, η διεισδυτική κριτική σκέψη, η πλατιά και αφομοιωμένη μόρφωση, η απουσία κάθε έννοιας μικροαστικής σεμνοπρέπειας, η μαχητικότητα, αλλά κι η ευαισθησία. Όλα μαζί αυτά του τα χαρίσματα συμμάχησαν, για να τον βοηθήσουν να συλλάβει μέσα στην ιστορική κίνηση του καιρού του το χαρακτήρα της εποχής μας -εποχής που αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τα πισωγυρίσματα της ιστορίας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό- και να γίνει ο βασικός λογοτεχνικός εκφραστής της, σημειώνεται μεταξύ άλλων στην εναρκτήρια εισήγηση του Επιστημονικού Συνεδρίου της ΚΕ του ΚΚΕ για τον Κώστα Βάρναλη.

Από τότε που τον κέρδισε η κομμουνιστική ιδεολογία, ο Βάρναλης έβαλε σκοπό της ζωής του να γίνει ο ποιητικός οργανωτής των διαθέσεων της εργατικής τάξης «για την κοινωνική της χειραφέτηση, για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και την πραγματοποίηση του δικού της πολιτισμού», όπως γράφει στα Φιλολογικά Απομνημονεύματά του. Με επαναστατικό πάθος ρίχνεται στην προσπάθεια να βοηθήσει «τις δυνάμεις του μέλλοντος να νικήσουν», για ν' απαλλαγεί η ανθρωπότητα που βογκά από την αιτία της δυστυχίας της, το ξεπερασμένο και διαβρωμένο σε όλες του τις εκφράσεις κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Στόχος που προϋποθέτει η εργατική τάξη «να χωρίσει από τους κυρίους της», όπως τονίζει. Να αποκτήσει δηλαδή συνείδηση ως τάξη για τον εαυτό της, που αυτή πρέπει να πάρει την εξουσία.

«Σεις οι δυνατοί -πρώτα της Γης κ' ύστερα τ' Ουρανού- δε μπορείτε να υπάρχετε χωρίς τους αδύνατους. Τη δύναμή σας την κλέβετε από δάφτους. Κ' ύστερα πολεμάτε συναμεταξύ σας ποιός θα μπορέσει να την κάνει ολάκερη δικιά του», λέει ο Μώμος - το προσωπείο του Βάρναλη στο «Φως που καίει» και συνεχίζει:

«Κ' οι δυό σας δε λέτε την αλήθεια. Ο κόσμος δεν έχει αρχή. Δεν έχει δημιουργό. Ύπαρχε πάντα. Και γίνεται πάντα μοναχός του.

Όσο για τον άνθρωποι, τον έπλασε... η μαϊμού! Κ' εσάς οι άνθρωποι. Σας πλάσαν οι αφέντες της Γης "κατ' εικόνα και ομοίωσή τους".

Δουλειά σας είναι να διατηρείτε την Ανισότητα και να προστατέβετε την Αδικία. Και μετά θάνατον; - Αέρας φρέσκος!

Όξω από το συφέρο των Κροίσων (με κορώνα και δίχως κορώνα) κι όξω από τη φαντασία των φοβισμένων και των ανίδεων, δεν υπάρχετε πουθενά...».

1912, στο Κράσι της Κρήτης. Κώστας Βάρναλης, Χαρίλαος Στεφανίδης, Νίκος Καζαντζάκης, Γαλάτεια Καζαντζάκη

Ο Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε στις 26 Φλεβάρη 1883 στον Πύργο (Μπουργκάς). Το 1898 τελειώνει το Ελληνικό Σχολείο και συνεχίζει την εκπαίδευσή του στα Ζαρίφεια Διδασκαλεία της Φιλιππούπολης. Το 1902 έρχεται στην Αθήνα για να σπουδάσει φιλολογία και εκεί παίρνει μέρος στη διαμάχη για το γλωσσικό ζήτημα ως υποστηρικτής της Δημοτικής. Το 1904 δημοσιεύονται ποιήματά του στα περιοδικά «Νουμάς» και «Ακρίτας», ενώ το 1905 εκδίδεται η ποιητική του συλλογή «Κηρήθρες».

Το 1908 παίρνει το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και ξεκινάει να εργάζεται στην εκπαίδευση. Εργάζεται για χρόνια ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Για βιοποριστικούς λόγους εργάζεται και ως δημοσιογράφος, ενώ από το 1910 ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση. Από το 1908 έως το 1918 δημοσιεύονται ποιήματά του σε πολλά περιοδικά.

Ο Κ. Βάρναλης, δάσκαλος της Γ' Τάξης Ελληνικών στα Μέγαρα, το 1911

Το 1919 πηγαίνει στο Παρίσι με υποτροφία και παρακολουθεί μαθήματα Φιλοσοφίας, Φιλολογίας και Κοινωνιολογίας. Από εκεί, τον Αύγουστο στέλνει και δημοσιεύεται στο περιοδικό «Μαύρος Γάτος» το ποίημά του «Προσκυνητής», ως «πρώτο άσμα» που υπόσχεται συνέχεια. Αυτή τη συνέχεια θα τη ματαιώσει, όταν υιοθετεί τις επαναστατικές ιδέες του Μαρξισμού, που τον διαμορφώνουν, όπως ο ίδιος λέει, σε αντιϊδεαλιστή.

Γράφει για εκείνη την περίοδο ο Δημήτρης Γληνός: «Η αστική Ελλάδα, που έσερνε πίσω της και τη μεγάλη μάζα του λαού, κάνοντας τη μεγάλη εξόρμησή της την πολεμική, είχε νικήσει σε δυο μεγάλους πολέμους μέσα σε λίγα χρόνια, στα 1912-13 και στα 1918. Τεράστια αυτοπεποίθηση είχε φουσκώσει περήφανα τα στήθια των Ελλήνων. Οι ραψωδοί της φυλής άρχισαν μεγαλόστομα να τραγουδούν τις νέες δόξες πλάι στις παλιές (...) Ο Βάρναλης απάνω σ' αυτή τη στιγμή έρχεται στο Παρίσι. Είναι πια ώριμος ποιητής, κατέχει την τεχνική του στίχου, παίζει την αρμονία στα δάχτυλα κ' η γλώσσα του είναι πλούσια και πολύχρωμη, μεστή από ολοζώντανα σύμβολα. Ο ορίζοντάς του, μόλις βγήκε από την Ελλάδα, πλαταίνει τεράστια. Θέλει τώρα να γίνει αυτός πνευματικός οδηγός του λαού του, να τραγουδήσει καλύτερ' απ' όλους τους άλλους, να σύρει τα πλήθη πίσω από την ορφική του λύρα.

Και γράφει τον "Προσκυνητή". Και αμέσως αυτό το Άσμα πρώτο του ιδεαλισμού του ήτανε και το τελευταίο. Σε λίγον καιρό γίνεται μέσα του ένας τέτοιος τεράστιος κριτικός διαφωτισμός, όπου το σύμπαντο κυριολεχτικά αναποδογυρίζεται. Σχεδόν ταυτόχρονα ή αμέσως μετά τον "Προσκυνητή", αρχίζει να γράφει "Το φως που καίει".

Η κρίσιμη στιγμή φυσικά από καιρό ετοιμαζότανε μέσα του. Από τον καιρό που πρωτοήρθε στην Ελλάδα, από τον καιρό που έζησε το βαλκανικό πόλεμο και τον εθνικό θρίαμβο. Μιαν ανταρσία, μιαν αντίθεση με τα καθιερωμένα είχε πάντα μέσα του. Τώρα, όμως, στο Παρίσι, ήρθε σε αμεσότατη επαφή με τις μεγάλες κοινωνικές αντιθέσεις. Ο Ρομαίν Ρολλάν, ο Μπαρμπύς τον επηρεάζουνε. Ακούει την κριτική των αριστερών για το μεγάλο πόλεμο. Και πέρα στο βάθος του ορίζοντα ξεχωρίζει τις τεράστιες φλόγες της ρούσικης επανάστασης.

Και τότε γίνεται μέσα του η οριστική μεταστροφή. Ο νατουραλισμός του, η επικούρεια διάθεσή του, που δεν έβρισκαν τρόπο να συνδυαστούν αρμονικά με μια ποίηση εθνική, θρησκευτική και ιδεαλιστική, βρέθηκαν συνταιριασμένοι εξαίρετα με τη φλογερή σαρκαστική ορμή, που ξυπνάει τώρα μέσα του και με το διαλεχτικό ματεριαλισμό, που καταχτάει το νου του σαν ένα ψυχόρμητο. Ο Βάρναλης βρήκε τον αληθινό εαυτό του. Οι ιστορικές συμβολικές μορφές, που αγωνιζότανε μάταια να τις συλλάβει και να τις αναστήσει μέσα στη θολή και ψεύτικη ατμόσφαιρα του ιδεαλισμού, ξύπνησαν ολοζώντανες, γέμισαν από νόημα ανθρώπινο, πήρανε σάρκα και χρώμα και πνοή μόλις τις αντίκρισε ρεαλιστικά και επαναστατικά».

Παρίσι, 1923. Ο Κώστας Βάρναλης μαζί με τον Νίκο Χατζηκυριάκο - Γκίκα και τον Στρατή Ελευθεριάδη (Τεριάντ)

Το καλοκαίρι του 1921, στην Αίγινα, γράφει «Το φως που καίει», το οποίο εκδίδεται το 1922 στην Αλεξάνδρεια με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας.

Το 1922 δημοσιεύει τους «Μοιραίους» στο περιοδικό της ΟΚΝΕ, «Νεολαία» και το ποίημα «Λευτεριά» στο περιοδικό «Μούσα». Το 1923 ξεκινάει η εθελοντική συνεργασία του με τον «Ριζοσπάστη». Με νέα υποτροφία ξαναφεύγει στο Παρίσι. Το 1924 επιστρέφει και διδάσκει Νεοελληνική Λογοτεχνία στην Παιδαγωγική Ακαδημία του Δημήτρη Γληνού.

Το 1925 εκδίδει τη μελέτη «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική». Ενώ εργάζεται στην Παιδαγωγική Ακαδημία, τιμωρείται στις 23 Φλεβάρη με εξάμηνη παύση για προσβολή της Παναγίας και της πατρίδας στα έργα του «Το φως που καίει» και «Ο λαός των μουνούχων». Οι συγκεκριμένοι στίχοι του αποτέλεσαν την αφορμή για το ξέσπασμα των «Μαρασλειακών». Για τη συμμετοχή του στα «Μαρασλειακά», μετά τη λήξη της παύσης του, τιμωρείται με δυσμενή μετάθεση στα Χανιά. Επειδή δεν αποδέχεται τη μετάθεση, απολύεται οριστικά. Φεύγει για τρίτη φορά στο Παρίσι, απ' όπου στέλνει ανταποκρίσεις στην εφημερίδα «Πρόοδος».

Το 1927 εκδίδεται η ποιητική σύνθεση «Σκλάβοι Πολιορκημένοι». Παράλληλα, συνεργάζεται, με θεωρητικά κείμενα, στο περιοδικό «Αναγέννηση» του Δ. Γληνού. Το 1928 ξεκινάει να γράφει λήμματα στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του «Πυρσού». Το 1929 παντρεύεται την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου.

Στις 3/6/1929 διαμαρτύρεται με κείμενο δημοσιευμένο στον «Ριζοσπάστη» για την εφαρμογή του Ιδιώνυμου στους φοιτητές.

Στις 13/12/1930 υπογράφει έκκληση διανοούμενων για τη σωτηρία των κομμουνιστών φαντάρων στο Καλπάκι.

Με τη γυναίκα του, Δώρα Μοάτσου - Βάρναλη

Το 1932 εκδίδεται η «Αληθινή απολογία του Σωκράτη». Την ίδια χρονιά, μαζί με 29 ακόμα διανοούμενους, υπογράφει το Αντιπολεμικό Μανιφέστο.

Γράφει ο ίδιος ο Βάρναλης στον πρόλογο της 5ης έκδοσης της «Αληθινής απολογίας του Σωκράτη» το 1956: «Μερικοί παρεξηγήσανε το σκοπό και πνέβμα του έργου. Νομίζανε πως μ' αφτό χλεβάζεται η "αρχαία Ελλάδα" κι ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης. Λάθος. Η Ελλάδα της παρακμής κι ο θεωρητικός της αντίδρασης χρησιμέψανε για πρόσχημα να χτυπηθεί η παρακμή κ' η αντίδραση της εποχής μας.

Το Σωκράτη, το τέκνο του λαού, που στάθηκεν εχθρός του λαού και καταφρονετής της δημοκρατίας, τον κατηγορήσανε τρεις, αλλά τον καταδίκασε ο λαός. Το δικαστήριο της Ηλιαίας με τα πεντακόσια μέλη του ήτανε δικαστήριο λαϊκό. Αλλά γιατί τον καταδίκασε ο λαός; Όταν ο Θρασύβουλος με τους φυγάδες δημοκρατικούς λεφτέρωσε την πατρίδα και παλινόρθωσε την κυριαρχία του λαού, οι παθοί δεν μπορούσανε να ξεχάσουνε τα εγκλήματα των Τριάντα Τυράννων, που είταν εγκάθετοι του Λύσανδρου και στηρίγματα της ολιγαρχίας. Κ' οι παθοί τούτοι μισούσανε και φοβόντουσαν τους εχθρούς της δημοκρατίας και φίλους των "σπαρτιατικών ηθών". Κ' ένας απ' αφτούς κι απ' τους σημαντικότερους είτανε κι ο Σωκράτης, ο δάσκαλος των προδοτών Αλκιβιάδη και Κριτία.

Αλλ' αφτά τα "ιστορικά" δεν είναι το θέμα του βιβλίου. Η πρωτοτυπία του είναι τούτη: Ο Σωκράτης ο ίδιος αναγνωρίζει τα λάθη και τις ζημιές της διδασκαλίας του. Κι αφού κοροϊδέψει τους δημοκρατικούς της δουλοχτησίας, πάει πιο μπροστά απ' αφτούς και γίνεται κήρυκας της πανανθρώπινης λεφτεριάς».

Το 1933 επανεκδίδεται το «Φως που καίει» με ουσιαστικές βελτιώσεις.

Το 1934, ο Κώστας Βάρναλης ταξιδεύει στη Μόσχα, όπου μαζί με τον Δημήτρη Γληνό λαμβάνει μέρος στο Α' Συνέδριο των Σοβιετικών Συγγραφέων (17 Αυγούστου - 1 Σεπτέμβρη). Ο Βάρναλης μένει στην πόλη περίπου ένα μήνα, ζητώντας να επισκεφτεί πολλά μέρη, πέρα από τις εργασίες και τις εκδηλώσεις στο πλαίσιο του Συνεδρίου (στα άρθρα του αυτό αναφέρεται και ως Φεστιβάλ). Τα άρθρα που περιγράφουν τις εντυπώσεις του, δημοσιεύονται στα τέλη Σεπτέμβρη - αρχές Νοέμβρη στην εφημερίδα «Ελεύθερος Άνθρωπος» με τον γενικό τίτλο «Τι είδα εις την χώραν των Σοβιέτ».

Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από αυτές του τις εντυπώσεις για το σοβιετικό σχολείο: «Το διδαχτικό προσωπικό (που είνε πολυπληθέστατο) είνε στη θέση του από τις 15 Αυγούστου και προπαρασκευάζεται για το σχολικό έτος. Την 1η Σεπτεμβρίου το πρωί όλα τα παιδιά είνε παρόντα στο σχολείο. Τους δίνουμε τα τετράδιά τους κτλ. Από τα 1.100 παιδιά μονάχα τα 12 λείψανε! Κι αυτά στείλανε "επείγοντα" γράμματα αεροπορικώς ή τηλεγραφήματα, πως σε 2-3 μέρες θα έρθουν από την εξοχή όπου είνε με τους γονείς των, άλλα στον Καύκασο, άλλα στη Γιάλτα κτλ. Φοβούνται μήπως άλλα παιδιά τους πάρουνε τη θέση. Και πώς να μη συλλογιστή κανείς το δικό μας εκπαιδευτικόν... αραμπά, που οι εγγραφές και οι εξετάσεις βαστάνε ένα... εξάμηνο και οι παραδόσεις; πότε επιστράτεψη, πότε πρόσφυγες, πότε πλημμυροπαθείς..., πότε ...τύφος, μόλις γίνονται ένα μήνα και σε "ξένη" γλώσσα, την καθαρεύουσα, που είνε χειρότερη κι από επιστράτεψη κι από τύφο! (...) Τη 2α Σεπτεμβρίου το πρωί αρχίζουνε ταχτικά τα μαθήματα. Εννοείται, ούτε χαρτόσημα εγγραφής, ούτε μυθικές τιμές βιβλίων - έμμεσος τρόπος για ν' αριστοκρατικοποιήται η εκπαίδευση του Λαού. Τα φτωχά μάλιστα παιδιά παίρνουνε το πρωινό τους ή το βραδυνό τους φαγί τζάμπα, τα βιβλία τους τζάμπα, παπούτσια και ρούχα τζάμπα. Σ' αυτό το σχολείο υπάρχουνε 200 τέτια φτωχά παιδιά, δηλ. το 1/5 όλου του αριθμού. (Στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας επάνω σε 5 χιλ. φοιτητές οι 4 χιλ. είνε... υπότροφοι του Κράτους, δηλ. τα 80%). Αυτή είνε πραγματικά λαϊκή παιδεία».

Μόσχα, 1934. Ο Κ. Βάρναλης με τον Δ. Γληνό και τον Θ. Κανονίδη, στο Α' Συνέδριο Σοβιετικών Συγγραφέων

Το 1935 συνεργάζεται με τον «Ριζοσπάστη» και τους «Νέους Πρωτοπόρους». Συμμετέχει στο Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων στο Παρίσι και γράφει τις εντυπώσεις του στα «Νεοελληνικά Γράμματα». Από τον Οκτώβρη μέχρι και τον Δεκέμβρη, εξορίζεται μαζί με τον Δ. Γληνό στον Άη Στράτη και στη Λέσβο. Ο Βάρναλης βγήκε από την εξορία πιο δυναμωμένος, όπως δείχνουν και τα γραπτά του, ανάμεσά τους οι στίχοι του από το ποίημα «Οχτώβρης» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα τοίχου των εξόριστων του Άη Στράτη, την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης: Απ’ τα μπουντρούμια και την εξορία η νέα του κόσμου ξεκινά Ιστορία.

Το καράβι που μετέφερε εξόριστους στον Άη Στράτη. Στην κάτω σειρά, με τον μπερέ ο Δ. Γληνός και με την τραγιάσκα ο Κ. Βάρναλης

Το 1936 γίνεται μόνιμος συνεργάτης του «Ριζοσπάστη» μέχρι τη δικτατορία Μεταξά (4 Αυγούστου 1936). Η δικτατορία απαγορεύει τα βιβλία του. Στον ίδιο δεν επιτρέπεται να δημοσιογραφεί. Αναγκάζεται να γράφει ανυπόγραφα ή με διάφορα ψευδώνυμα.

Το 1940 συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια. Ο Μανιαδάκης τον απειλεί με εξορία αν συνεχίσει να γράφει κατά του φασισμού. Ο Βάρναλης δεν πτοείται και συνεχίζει να γράφει αντιφασιστικά κείμενα. Το 1941, με γενικό τίτλο «Από τις σκοτεινές σελίδες της Ρώμης» δημοσιεύει πορτρέτα Ρωμαίων αυτοκρατόρων, μέσα από τα οποία συνεχίζει την αντιφασιστική αρθρογραφία του. Το 1942-1944 συμμετέχει στο ΕΑΜ. Από το 1944 έως το 1947 γράφει τακτικά στον «Ριζοσπάστη», στον «Ρίζο της Δευτέρας» και την «Κομμουνιστική Επιθεώρηση».

Το 1955 υπογράφει την ιδρυτική διακήρυξη της ΕΕΔΥΕ. Το 1956 εκλέγεται στο Γενικό Συμβούλιο της ΕΔΑ από την Α' Πανελλαδική της Συνδιάσκεψη. Γιορτάζονται τα λογοτεχνικά πενηντάχρονά του από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Το 1959, στη Μόσχα, του απονέμεται το Βραβείο «Λένιν» για την Ειρήνη, για τη συμβολή του στον παγκόσμιο αγώνα για την ειρήνη. Αναφερόμενος στην κατηγορία ότι ανήκει στη «στρατευμένη Τέχνη», απάντησε με αυτά τα σταράτα λόγια: «...το δόγμα "η Τέχνη δεν κάνει πολιτική" διαψεύδεται από τα πράγματα. Ο Αριστοφάνης, ο Ντάντες, ο Θερβάντες, ο Ζολά, ο Τολστόι κάνουνε πολιτική. Πολιτική κατά των "κακώς κειμένων". Πολιτική έξω απ' τα δόντια. Ποιος μυθολόγος της εξωπολιτικής Τέχνης θα 'χει το κουράγιο να υποστηρίξει πως αυτοί οι ήλιοι του πνευματικού στερεώματος δεν είναι μέγιστοι δημιουργοί του λόγου; Να, λοιπόν, μια απόδειξη πως η Τέχνη μπορεί να κάνει πολιτική, χωρίς να πάψει να 'ναι Τέχνη και μάλιστα τρισμεγάλη. Ζήτημα, λοιπόν, υπάρχει μόνο για το ποια πολιτική δίνει ζωή και δύναμη στην Τέχνη και την απλώνει στο χώρο και στο χρόνο και ποια πολιτική τη χαλάει, τη σκοτώνει και τη μεταβάλλει σε καπνό χωρίς φλόγα...».

1959. Ο Κώστας Βάρναλης, στη Μόσχα, κατά την απονομή του «Βραβείου Λένιν για την Ειρήνη»

Το 1961 προτείνεται από την Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. 

Η Εθνική Εταιρία Λογοτεχνών προτείνει τον Η. Βενέζη και τον Σ. Μυριβήλη.

 Το 1964 αναγορεύεται σε επίτιμο πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Στις 16 Δεκέμβρη 1974 ο Κώστας Βάρναλης φεύγει από τη ζωή. 

Η κηδεία του έγινε στις 18 Δεκέμβρη στο Α' Νεκροταφείο.

Ο Βάρναλης συντάχθηκε με τους πρωτοπόρους διανοούμενους, τους φοιτητές, 

τους εργάτες και η μαρξιστική ιδεολογία άνοιξε νέους ορίζοντες στην ποίησή του. 

Ο ποιητής πλαστουργός μιας «νιας ζωής» που με το όραμα και τον αγώνα μεταμορφώνει τις συνειδήσεις και τις διαπαιδαγωγεί. Συνήθως, ο λόγος περιστρέφεται γύρω από τον Βάρναλη ποιητή 

ή και τον πεζογράφο. Όμως, πίσω από τον λογοτέχνη βρίσκεται ο φιλόσοφος, 

ο στοχαστής αγωνιστής, 

ο οποίος από τη στιγμή που εγκαταλείπει τη διονυσιακή, την αισθησιακή τάση, 

δίνει στην ποίησή του αποκλειστικά κοινωνικό περιεχόμενο. 

«Ο λόγος σου σπαθί, νυστέρι και φωτιά που φωτάει και φως που καίει. 

Σ' είδαμε πάντα με την παλάμη σου ανοιχτή, δίπλα στ' αυτί, 

για ν' αφουγκράζεσαι πίσω απ' τα τείχη τη στρογγυλή βουή του Ιστορικού, 

αναπότρεπτου ήλιου. Αυτόν τον ήλιο μάς έδειξες», 

θα πει για τον Κώστα Βάρναλη ο Γιάννης Ρίτσος.

«Σ' όλη τη ζωή του δασκάλου, του λογοτέχνη και

του δημοσιογράφου, ποτέ ούτε έκανα ούτε έγραψα

τίποτα παρά τη συνείδησή μου ή εναντίον του λαού,

εναντίον της ελευθερίας του και των δικαιωμάτων του»

(Από το γράμμα του, το 1966, στη βράβευσή του από τους δημοσιογράφους).

Ο αγώνας και η φροντίδα για να κατακτήσει η εργατική τάξη την αυτογνωσία της, 

είναι ο πυρήνας της ώριμης τέχνης του Βάρναλη. Κι αυτός είναι μαζί ο λόγος που διατηρεί

 και θα διατηρεί αμείωτη τη ζωντάνια της για όσον καιρό ακόμα θα συνεχίζεται η πάλη 

των τάξεων. Ώσπου δηλαδή «να περάσουμε το γεφύρι», 

όπως λέει ο Μώμος και να πληθύνουν 

τόσο οι συνειδητοποιημένοι Μώμοι που να κάνουν αυτού του είδους την ποίηση ολότελα περιττή.

Σαν σήμερα «έφυγε» ο Κώστας Βάρναλης, αφήνοντας άσβεστο το φως που πάντα καίει... (VIDEO - ΦΩΤΟ) | 902.gr

Τηλεφωνική επικοινωνία του Δ. Κουτσούμπα με τον Ν. Ανδρουλάκη

 

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας 

επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον νέο Πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ Νίκο Ανδρουλάκη, 

τον συνεχάρη για την εκλογή του και του ευχήθηκε υγεία και δύναμη.

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: 

Δημήτρης Κουτσούμπας: «Στα δύσκολα ο λαός χρειάζεται ένα πιο δυνατό ΚΚΕ» | ενότητες, πολιτική | Real.gr

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: 

Τηλεφωνική επικοινωνία του Δ. Κουτσούμπα με τον Ν. Ανδρουλάκη | 902.gr

ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ: Νέος πρόεδρος o Ν. Ανδρουλάκης

 

Νέος πρόεδρος, ίδια αντιλαϊκή πολιτική.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης εκλέχθηκε νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, 

συγκεντρώνοντας 68,03% έναντι 31,97% του Γιώργου Παπανδρέου, 

στο 82,18% της καταμέτρησης.

Σε δηλώσεις προέβη ο Γιώργος Παπανδρέου αναγνωρίζοντας τη νίκη του Ν. Ανδρουλάκη, 

τον οποίο είχε συγχαρεί νωρίτερα τηλεφωνικά, όπως και ο Ανδρέας Λοβέρδος.

Στον Ν. Ανδρουλάκη τηλεφώνησε και ο πρωθυπουργός για να τον συγχαρεί.  

Σε δηλώσεις του αργά το βράδυ από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ στη Χαριλάου Τρικούπη, 

ο νέος πρόεδρος και υπό το σύνθημα: «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό», επισήμανε ότι «σήμερα ανοίγει μία νέα σελίδα για την ιστορία της δημοκρατικής παράταξης και του ΠΑΣΟΚ», κάλεσε σε ανανέωση και αναγέννηση της παράταξης, σε διαφύλαξη της παρακαταθήκης της Φ. Γεννηματά κι ευχαρίστησε τους εκλογείς που τον εξέλεξαν στην προεδρία του κόμματος. 

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Νέος πρόεδρος, ίδια αντιλαϊκή πολιτική - Ο Ν. Ανδρουλάκης συγκέντρωσε το 68,03%, στο 82,18% της καταμέτρησης | 902.gr

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Στο 70,4% των ψηφισάντων, ο Ν. Ανδρουλάκης συγκεντρώνει 68,42% και ο Γ. Παπανδρέου 31,6% | 902.gr

«Και στην Καντόνα σφάζουν ακόμα προλεταρίους ηρωικούς…» – Η Κομμούνα της Καντόνας τον Δεκέμβρη του 1927

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ:Η «Κομμούνα της Καντόνας» (dialogos.com.cy)

Στις 11 Δεκεμβρίου του 1927 :

Πραγματοποιείται εξέγερση των εργατών στην Καντόνα της Κίνας με επικεφαλής τους κομμουνιστές. 

Η «Κομμούνα της Καντόνας», 

έπειτα από 3 μέρες ηρωικής αντίστασης, καταλύθηκε υπό το βάρος της επίθεσης υπέρτερων αστικών δυνάμεων, οι οποίες υποστηρίζονταν από στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιαπωνίας. Χιλιάδες εργάτες εκτελέστηκαν την επαύριο της ήττας της εξέγερσης.

ΠΗΓΗ:

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (rizospastis.gr)