Translate

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2023

Η Τζότι Μπράρ στο ΤΡΡ: «Οι φασίστες της Ουκρανίας ήταν πάντα πρόθυμα εργαλεία ξένων δυνάμεων»

 



H Τζότι Μπράρ, αντιπρόεδρος του Κομμουνιστικού Κόμματος Μ. Βρετανίας-ΜΛ (CPGB-ML)

 επισημαίνει πως «οι ιμπεριαλιστές θέλουν να ελέγξουν

 και να λεηλατήσουν τους πόρους της Ουκρανίας

 και να χρησιμοποιήσουν την Ουκρανία ως βάση από την οποία θα επιτεθούν 

και θα αποδυναμώσουν τη Ρωσία - 

όλες οι δικαιολογίες τους είναι απλώς δημόσιες σχέσεις για να καλύψουν αυτή την ατζέντα. 

Αυτό βοηθά να εξηγηθεί η δαιμονοποίηση των ρωσόφωνων στην Ουκρανία». 

Μιλά για τη βρετανική εμπλοκή στην Ουκρανία

 και τονίζει καταληκτικά πως πρέπει «να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας

 για να εμποδίσουμε τις δραστηριότητες της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ 

και να αποκαλύψουμε τα ψέματα της ψυχολογικής επιχείρησης

 που διαπράττεται εναντίον των λαών μας. 

Το εργατικό κίνημα της Ελλάδας έχει τη δυνατότητα να παίξει ηγετικό ρόλο

 σε αυτόν τον αγώνα που θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση για τους εργαζόμενους

 σε όλη την ήπειρο».


του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

Το προηγούμενο διάστημα είχαμε ενημερωθεί για την ακύρωση εκδήλωσης, που είχε οργανωθεί, στις 19 Φεβρουαρίου, κατά την περίοδο της κλιμάκωσης των ουκρανικών βομβαρδισμών στο Ντονμπάς και λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της ρωσικής εμπλοκής στα πολεμικά μέτωπα. Ρωτήσαμε σχετικά την Τζότι, η οποία μας ανέφερε ότι «δεν οργανώσαμε εμείς την εκδήλωση, την οργάνωσε μια άλλη ομάδα. Ωστόσο γνωρίζαμε τον ομιλητή – τον Ντιν Ο’μπράιαν – και είχαμε κανονίσει να του πάρουμε συνέντευξη μετά τη δημόσια συνάντηση, την οποία ενθαρρύναμε τα τοπικά μας μέλη να παρακολουθήσουν. Η συνάντηση διαφημίστηκε στο Twitter, γεγονός που προσέλκυσε μεγάλη προσοχή από φιλοουκρανικές δυνάμεις. Η παμπ που είχε κλείσει για τη συνάντηση ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε γι’ αυτήν, και μάλιστα έκλεισε για εκείνη την ημέρα».

Η ίδια επισημαίνει ότι «αυτό το επίπεδο αντίδρασης στην πραγματοποίηση μιας δημόσιας συνάντησης έχει παρατηρηθεί και στο παρελθόν – κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της δυτικής επίθεσης κατά της Συρίας, για παράδειγμα, όταν ήταν πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθούν συναντήσεις με τους λίγους ανεξάρτητους (όχι σοσιαλιστές, απλά όχι φιλοϊμπεριαλιστές) δημοσιογράφους που αντιμετώπιζαν την εταιρική πολεμική προπαγάνδα εκείνη την εποχή. Δεδομένου ότι ο κλεισμένος χώρος είχε ακυρωθεί, συναντηθήκαμε ανεπίσημα σε μια κοντινή παμπ, αλλά μας ζητήθηκε επίσης να εγκαταλείψουμε αυτόν τον χώρο. Φαίνεται περίεργο ότι μια ήσυχη παμπ δεν θα ήθελε μερικές δεκάδες πελάτες που πληρώνουν, αλλά ευτυχώς εμείς (CPGB-ML) είχαμε καταφέρει να κανονίσουμε έναν εναλλακτικό χώρο σε μικρή απόσταση, οπότε η συνάντηση μπόρεσε να συνεχιστεί. Η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα με την οποία ο χώρος της συνάντησης έγινε μη διαθέσιμος ήταν σίγουρα ύποπτη. Σίγουρα καταδεικνύει την πίεση που ασκείται για να μην επιτραπούν δημόσιες συναντήσεις που αντιτίθενται στην πολεμική προπαγάνδα που προωθείται από την φιλονατοϊκή ιμπεριαλιστική μας κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία παίζουν στον ίδιο ρυθμό. Ακόμη και οι πιο ήπιες αντιπολεμικές ή αντιεπεμβατικές φωνές αγνοούνται ή καταδικάζονται».

«Το ΝΑΤΟ χρησιμοποιεί σταθερά τους Ναζί»

Αναπτύσσοντας την ανάλυση του κόμματος για τη σύγκρουση στην Ουκρανία, η Τζότι ενθαρρύνει τους αναγνώστες μας «να επισκεφτούν την ιστοσελίδα thecommunists.org, όπου έχουμε δημοσιεύσει πολλά άρθρα και βίντεο σχετικά με αυτό το θέμα, ώστε να λάβουν μια πλήρη απάντηση σχετικά με το  ερώτημα».
Συνοπτικά, εξηγεί ότι «η άποψή μας είναι ότι δεν είναι η Ρωσία, αλλά το ΝΑΤΟ, που είναι ο επιτιθέμενος στην Ουκρανία. Το ΝΑΤΟ διεξάγει επιθετικές ενέργειες στην Ουκρανία από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και χρησιμοποιεί σταθερά τους Ναζί και τους απογόνους τους ως αντιπροσώπους του εκεί. Ειδικότερα οι ΗΠΑ, με την υποστήριξη της Βρετανίας, χρηματοδότησαν τα φασιστικά απομεινάρια για να διεξάγουν ανταρτοπόλεμο στα χρόνια μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (στην πραγματικότητα, αυτό ξεκίνησε το 1943!)- βοήθησαν τους ηγέτες αυτού του ηττημένου πολέμου να διαφύγουν σε μια άνετη εξορία στη Δύση- πολλοί από αυτούς απορροφήθηκαν στη συνέχεια από τη CIA. Αυτά τα στοιχεία και οι απόγονοί τους επέστρεψαν στην Ουκρανία μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού και έκτοτε αποτελούν εργαλείο των ιμπεριαλιστών στο εσωτερικό της χώρας».

Στη συνέχεια αναφέρεται στα «δύο πραξικοπήματα που έχουν πραγματοποιηθεί κατ’ εντολή των ΝΑΤΟ/ΗΠΑ από το 1991: το πρώτο το 2004 (η λεγόμενη “πορτοκαλί επανάσταση”), το δεύτερο το 2014 (το λεγόμενο “κίνημα Μαϊντάν”). Και τις δύο φορές, εκλεγμένες κυβερνήσεις, των οποίων η πολιτική ήταν μια φιλική ουδετερότητα τόσο προς την Ανατολή όσο και προς τη Δύση, απομακρύνθηκαν προκειμένου να δώσουν τη θέση τους σε μια πιο ελεγχόμενη και ανοιχτά αντιρωσική ηγεσία. Μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η “κυβέρνηση” δεν έχει κανέναν έλεγχο της χώρας, δεν έχει τη δυνατότητα να ασκήσει πολιτική ή να κατευθύνει τις δικές της οικονομικές ή στρατιωτικές υποθέσεις, αλλά είναι απλώς ένα ελεγχόμενο από τη CIA μέτωπο. Ο πόλεμος για να αντισταθούν στην εφαρμογή αυτής της πραξικοπηματικής κυβέρνησης και στο καθεστώς υπηκοότητας δεύτερης κατηγορίας που επέβαλε αμέσως στους ρωσόφωνους, βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή Ντονμπάς (ανατολικά), από το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014. Αυτό το πλαίσιο έχει εξαφανιστεί εντελώς από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία δεν νοιάστηκαν καθόλου για τις ζωές των 14.000 Ουκρανών που είχαν ήδη πεθάνει για τα συμφέροντα του ιμπεριαλιστικού κέρδους και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, δεν νοιάστηκαν καθόλου για τη φίμωση των φωνών της αντιπολίτευσης και δεν νοιάστηκαν καθόλου για τη βία των φασιστών τραμπούκων στους ουκρανικούς δρόμους».

Η Τζότι επισημαίνει πως «οι ιμπεριαλιστές θέλουν να ελέγξουν και να λεηλατήσουν τους πόρους της Ουκρανίας και να χρησιμοποιήσουν την Ουκρανία ως βάση από την οποία θα επιτεθούν και θα αποδυναμώσουν τη Ρωσία – όλες οι δικαιολογίες τους είναι απλώς δημόσιες σχέσεις για να καλύψουν αυτή την ατζέντα.
Αυτό βοηθά να εξηγηθεί η δαιμονοποίηση των ρωσόφωνων στην Ουκρανία: η οποία είναι αφενός ένα μέσο για να υποδαυλιστεί το αντιρωσικό συναίσθημα γενικά, και αφετέρου ένας τρόπος να πειστούν οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι της επαναποικιοκρατούμενης Ουκρανίας ότι η Ρωσία είναι ο εχθρός τους και όχι οι δικοί τους κυβερνήτες ή οι δυτικοί ιμπεριαλιστές. Οι φασιστικές δυνάμεις, οι οποίες ανέκαθεν είχαν ένα φανατικό και ιδεολογικό μίσος για τους Ρώσους, τους κομμουνιστές και τους Εβραίους, μπορούν να βασιστούν στο ότι θα αποπροσανατολίσουν την οργή οποιουδήποτε εργάτη μπορεί να τους ακούσει, καθώς και στο ότι θα αποτελέσουν μια μιλιταριστική δύναμη στους δρόμους για να καταστείλουν οποιαδήποτε αντίσταση του λαού. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι φασίστες της Ουκρανίας, αν και οι ρίζες τους μπορούν να εντοπιστούν στην επαναστατική περίοδο πριν από έναν αιώνα, ήταν πάντα πρόθυμα εργαλεία ξένων δυνάμεων, είτε πρόκειται για Βρετανούς, Γερμανούς ή Αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Είναι υπό την προστασία των ιμπεριαλιστών (χρήματα, εκπαίδευση, όπλα, προπαγανδιστική υποστήριξη, διπλωματική κάλυψη κ.λπ.), στους οποίους αυτές οι δυνάμεις οφείλουν πρωτίστως τη δύναμή τους».

Επαναλαμβάνει ότι «η σημερινή κλιμάκωση στην Ουκρανία ξεκίνησε στην πραγματικότητα από την ουκρανική/νατοϊκή πλευρά. Μια τεράστια συγκέντρωση δυνάμεων έλαβε χώρα στις αρχές Φεβρουαρίου και υπήρξε μια μεγάλη κλιμάκωση των βομβαρδισμών εναντίον του Ντονμπάς. Ήταν σαφές ότι επρόκειτο να ξεκινήσει μια επιχείρηση για την ανακατάληψη της περιοχής (και της Κριμαίας) με τη βία. Η ουκρανική πλευρά υπέγραψε την ειρηνευτική διαδικασία στο Μινσκ το 2015 – μια διαδικασία “εγγυημένη” από τη Γαλλία και τη Γερμανία – αλλά οι φασίστες της Ουκρανίας, οπλισμένοι και ενθαρρυμένοι από ΗΠΑ/Βρετανία/ΝΑΤΟ, κατέστησαν σαφές ότι δεν θα επέτρεπαν την εφαρμογή των όρων της και την αντιμετώπισαν απλώς ως τακτική καθυστέρησης. Όταν ο ηθοποιός/”πρόεδρος” Βολοντιμίρ Ζελένσκι έκανε μια μικρή επίδειξη πηγαίνοντας στα σύνορα των απελευθερωμένων περιοχών για να “μιλήσει για ειρήνη” (το οποίο ήταν ο μοναδικός λόγος που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές, στο τέλος-τέλος), το τάγμα Αζόφ του τράβηξε το αυτί. Στο τέλος, υπό την πίεση του ρωσικού λαού και του ρωσικού κοινοβουλίου, που παρακολουθούσαν την εξέλιξη του πολέμου επί οκτώ ολόκληρα χρόνια (σε αντίθεση με τους εργαζόμενους στη Δύση, οι οποίοι δεν είχαν καμία απολύτως ενημέρωση γι’ αυτόν) και γνώριζαν καλά την αυξανόμενη πιθανότητα μιας μαζικής εισβολής στο Ντονμπάς, ο πρόεδρος Πούτιν εγκατέλειψε την προσπάθεια να επιτύχει την εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ, αναγνώρισε την ανεξαρτησία των εδαφών του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ και συμφώνησε να τους παράσχει στρατιωτική υποστήριξη κατά της επίθεσης. Αν οι Ρώσοι ήθελαν να αποφύγουν μια σφαγή στο Ντονμπάς και τη μεταφορά του πολέμου από εκεί στην ίδια τη Ρωσία, είχαν ελάχιστες επιλογές παρά να δράσουν γρήγορα για να αφαιρέσουν την ικανότητα της Ουκρανίας να διεξάγει έναν τέτοιο πόλεμο εναντίον του λαού της. Έπρεπε επίσης να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την ύπαρξη του προγράμματος βιολογικού πολέμου και τις αυξανόμενες ενδείξεις ενός αρκετά προηγμένου πυρηνικού προγράμματος, δεδομένου ότι οποιαδήποτε τέτοια όπλα στην Ουκρανία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο εναντίον της Ρωσίας».

«Η σταδιακή περικύκλωσή της Ρωσίας από τις βάσεις του ΝΑΤΟ και η δαιμονοποίησή της από τους ιδεολόγους του ΝΑΤΟ είναι όλα μέρος της προσπάθειας να διαλύσουν και να καταστρέψουν τη δύναμη και την κυριαρχία της»

Από μεριάς μας, επισημάναμε ότι στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης της Ρωσίας, βλέπουμε πώς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ υποδαυλίζει την αναταραχή στα σύνορα με τη Ρωσία. Πριν από τη σύγκρουση στην Ουκρανία, έλαβε χώρα η αποτυχημένη «έγχρωμη επανάσταση» στο Καζακστάν. Με αυτό το σκεπτικό, αναρωτηθήκαμε αν έπρεπε οι ιμπεριαλιστές να διδαχθούν από την αντίδραση της Ρωσίας και του Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας (CSTO) στο Καζακστάν, πριν προχωρήσουν σε αναζωπύρωση στην Ουκρανία. «Λοιπόν, ίσως “θα έπρεπε”, αλλά δεν θα το κάνουν!» επεσήμανε η Τζότι. «Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ικανός να δεχθεί τα μαθήματα της ιστορίας, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν διοικείται σύμφωνα με τις αρχές της ανθρώπινης λογικής, αλλά σύμφωνα με τις αρχές της καπιταλιστικής λογικής. Για το κεφάλαιο υπάρχει μόνο ένα κίνητρο για κάθε δράση: το κέρδος – η ανάγκη μετατροπής του κεφαλαίου σε περισσότερο κεφάλαιο βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε απόφασης που λαμβάνουν οι κυβερνήτες μας. Και όχι μόνο κάποιο κέρδος, αλλά το μέγιστο δυνατό κέρδος, αφού όσοι βγάζουν λιγότερα από το μέγιστο δυνατό κέρδος απλώς θα χάσουν τη μάχη του ανταγωνισμού και θα βουλιάξουν. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, όπως εξήγησε ο Λένιν, η επιδίωξη για το μέγιστο κέρδος απαιτεί από τα μονοπώλια που ελέγχουν τον κόσμο να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την κυριαρχία των πόρων και των αγορών. Και στις συνθήκες μιας γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής, κάθε χώρα, πόρος ή υπηρεσία που δεν είναι ήδη υπό τον έλεγχό τους και δεν τους αποφέρει κέρδος πρέπει να αρπάξουν. Μόνο έτσι εξηγείται γιατί οι ΗΠΑ συνεχίζουν να εξαπολύουν τον ένα επιθετικό πόλεμο μετά τον άλλο, παρά τις καταστροφικές αποτυχίες στη Κορέα, το Λάος, το Βιετνάμ κ.λπ., που απέδειξαν περίτρανα ότι η εποχή που ένας λαός υποτάσσεται στην εισβολή και τον αποικισμό έχει τελειώσει. Αυτό το μάθημα διδάχτηκε ξανά στους ιμπεριαλιστές από την αφγανική αντίσταση μόλις πρόσφατα, αλλά παρόλα αυτά εξακολουθούν την προσπάθειά τους για παγκόσμια κυριαρχία».

Στο ερώτημα τι είναι αυτό που ώθησε το ΝΑΤΟ να κλιμακώσει τη σύγκρουση, η Τζότι επεσήμανε πως «το ΝΑΤΟ κλιμακώνει τη σύγκρουση με τη Ρωσία από την εκλογή του Βλαντιμίρ Πούτιν ως προέδρου και τη στροφή της ρωσικής πολιτικής από το να είναι κράτος πελάτης της Δύσης προς την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία. Η νέα Ρωσία έχει καταστήσει σαφές ότι επιθυμεί να αντιμετωπίζεται ως ισότιμη και να πωλεί τα προϊόντα της σε δίκαιη τιμή στην παγκόσμια αγορά. Αλλά ο ιμπεριαλισμός απαιτεί υποταγή και το δικαίωμα να λεηλατεί τους πόρους παντού. Δεδομένου ότι η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να αμυνθεί στρατιωτικά (λόγω της κληρονομιάς της σοβιετικής εποχής), δεν θα μπορούσε να καταρρεύσει με τη μία. Η σταδιακή περικύκλωσή της από τις βάσεις του ΝΑΤΟ και η δαιμονοποίησή της από τους ιδεολόγους του ΝΑΤΟ είναι όλα μέρος της προσπάθειας να διαλύσουν και να καταστρέψουν τη δύναμη και την κυριαρχία της Ρωσίας. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα σχετικά με αυτό στο φυλλάδιο που έχω συγγράψει, Η κατεύθυνση στον πόλεμο κατά της Ρωσίας και της Κίνας».

Βρετανική εμπλοκή στην Ουκρανία και νέος μακαρθισμός

Σχετικά με την εμπλοκή της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου στην υποστήριξη του καθεστώτος του Κιέβου και των φασιστικών οργανώσεών του, μας αναφέρει πως η Βρετανία έχει κεντρική θέση στη χρηματοδότηση και υποστήριξη των φασιστών στην Ουκρανία τουλάχιστον από το 1943. Συνεργάστηκε με τη CIA για να επαναφέρει τους ηττημένους μπαντεριστές (που είχαν συγκεντρωθεί μετά τη συντριβή στο Στάλινγκραντ) πίσω στην Ουκρανία (αν και επίσημα η Βρετανία ήταν σύμμαχος της Σοβιετικής Ένωσης εκείνη την εποχή!) για να σχηματίσουν εκεί έναν αντισοβιετικό αντεπαναστατικό στρατό, ο οποίος πολέμησε μέχρι το 1953. Έφερε χιλιάδες Ουκρανούς “αιχμαλώτους πολέμου” στη Βρετανία το 1945 και αργότερα απλώς τους απορρόφησε στον πληθυσμό ως “εκτοπισμένους Ευρωπαίους εργάτες”. Αυτοί οι φασίστες και οι απόγονοί τους χρηματοδοτήθηκαν και διευκολύνθηκαν να διατηρήσουν την ουκρανική “ταυτότητα” και τις “παραδόσεις” τους (δηλαδή να διατηρήσουν τις ναζιστικές τους συμπάθειες), βοηθήθηκαν να ξαναγράψουν την ιστορία τους (εισάγονται στα ΜΜΕ και στην ακαδημαϊκή κοινότητα) και να ξεπλύνουν το φασιστικό παρελθόν τους ως “απελευθερωτικό αγώνα”, ενώ πολλοί από αυτούς μεταφέρθηκαν πίσω στην Ουκρανία μετά την πτώση του σοσιαλισμού το 1991, όπου η Βρετανία και οι ΗΠΑ συνέχισαν να χρηματοδοτούν και να υποστηρίζουν την ανάπτυξή τους. Από το 2014 τουλάχιστον, πράκτορες του βρετανικού στρατού βρίσκονται στη χώρα και εκπαιδεύουν φασιστικές πολιτοφυλακές – κάτι που είναι άγνωστο στη βρετανική εργατική τάξη. Παράλληλα με τη στρατιωτική βοήθεια, οι Βρετανοί πράκτορες ψυχολογικού πολέμου χρηματοδοτούν και εκπαιδεύουν τους Ουκρανούς ομολόγους τους στην παραγωγή συναισθηματικών σειρών βίντεο (με υλικό που είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο) για χρήση από τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης, προκειμένου να διατηρήσουν ζωντανό το αφήγημα περί γενναίων μαχητών της ελευθερίας στο μυαλό των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο».

Έχουμε διαπιστώσει ότι -ειδικά στις αγγλόφωνες χώρες- ο Μακαρθισμός ενισχύθηκε στο πλαίσιο του πολέμου κατά της Κίνας και της Ρωσίας. Σήμερα, οι δυτικές κυβερνήσεις ηγούνται του ρατσισμού κατά της ρωσικής κουλτούρας. Υπό αυτό το πρίσμα, ρωτάμε την Τζότι σε τι βαθμό έχει επηρεάσει αυτό τη βρετανική κοινωνία, με την ίδια να μας απαντά πως «τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου, μια αισθητή ρωσοφοβία εξαπλώθηκε σε όλο τον πληθυσμό και έγινε πολύ έντονα αισθητή από τους Ρώσους εργάτες που ζούσαν στη Βρετανία. Καθώς η σύγκρουση τραβούσε σε μάκρος, το μυαλό της μάζας των φτωχών εργατών στράφηκε μακριά από αυτά τα γεγονότα και προς την αχαλίνωτη κρίση πληθωρισμού, η οποία κάνει τη ζωή πολύ πιο δύσκολη πολύ γρήγορα για τις μάζες και η οποία απειλεί να γίνει όλο και χειρότερη όσο προχωράει ο χρόνος. Έχουν θυμηθεί τη δυσπιστία τους στους πολιτικούς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και έχουν γίνει κάπως επιφυλακτικοί απέναντι στην επίσημη αφήγηση. Οι προνομιούχοι εργαζόμενοι εξακολουθούν να επηρεάζονται έντονα από την απ’ άκρη σ’ άκρη αντιρωσική υστερία, στην οποία δαιμονοποιούνται όχι μόνο ο πρόεδρος και η κυβέρνηση της Ρωσίας, αλλά ακόμη και οι αθλητές και τα πολιτιστικά της είδωλα. Μια χώρα όπου ο Ντοστογιέφσκι και ο Τσαϊκόφσκι αφαιρούνται από τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών και τις συναυλίες είναι μια χώρα όπου τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Δεν έχουμε ακόμη δει πώς αυτά τα αφηγήματα στέκονται απέναντι στην πραγματικότητα, όπως είναι η αύξηση του κόστους ζωής, οι ελλείψεις καυσίμων και τροφίμων που είναι πιθανό να πλήξουν την Ευρώπη αυτόν τον χειμώνα, και με τις πληροφορίες να αρχίζουν να διαρρέουν μέσα από τον ασφυκτικό κλοιό των εταιρικών μέσων ενημέρωσης από τα δικαστήρια που θα λάβουν χώρα στο Ντονμπάς και αλλού, καθώς οι Ουκρανοί/ναζί εγκληματίες πολέμου δικάζονται».

Αποπροσανατολιστικές οι ίσες αποστάσεις:

 «Η δουλειά μας στις χώρες του ΝΑΤΟ

 είναι να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να εμποδίσουμε τις δραστηριότητες της πολεμικής μηχανής του»

Επισημάναμε στην Τζότι ότι στην Ελλάδα βλέπουμε δεξιές «αντιπολεμικές» κινητοποιήσεις 

για την υποστήριξη της ουκρανικής κυβέρνησης, ενώ -από την άλλη- οι αριστερές δυνάμεις 

είναι εγκλωβισμένες στις ίσες αποστάσεις μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, 

ζητώντας της να μάθουμε τι ισχύει στη Βρετανία. 

Η ίδια μας εξηγεί πως «το λεγόμενο “αντιπολεμικό” κίνημά μας 

έχει υιοθετήσει μια πολύ παρόμοια γραμμή με τη δική σας: 

ότι πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ αντίπαλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων

 και ότι οι εργαζόμενοι πρέπει επομένως να αντιταχθούν και στις δύο πλευρές. 

Αυτός ο λανθασμένος χαρακτηρισμός της Ρωσίας ως “ιμπεριαλιστικής” 

βοηθάει μόνο τους πραγματικούς ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ

 και χρησιμεύει στην αποστράτευση της δύναμης

 της εργατικής τάξης από το να δώσει μια ουσιαστική απάντηση

 στην επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών. 

Αποτελεί εγκληματική πράξη κατά του προοδευτικού και σοσιαλιστικού κινήματος 

η διάδοση αυτής της παραπλανητικής ανάλυσης, η οποία καθιστά την τάξη μας 

ανίκανο θεατή στον αγώνα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να κατανοήσουν την αλήθεια – 

ότι το ΝΑΤΟ είναι ο επιτιθέμενος

 και ότι η Ρωσία σε αυτή την περίπτωση πολεμά τον ιμπεριαλισμό 

– ώστε να προσανατολιστούν σωστά. 

Η υποστήριξή μας προς τη Ρωσία δεν έχει να κάνει με το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα της Ρωσίας, αλλά με τον αντικειμενικό της ρόλο ως πρώτης γραμμής ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Στην προσπάθειά της να απελευθερωθεί από τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο, 

η Ρωσία έχει βρεθεί να παίζει έναν αυξανόμενο και πολύ σημαντικό ρόλο στο παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, 

στο οποίο συμμετέχουν η Κίνα, η ΛΔ Κορέας, η Βενεζουέλα, το Ιράν, 

η Συρία και πολλές άλλες χώρες. Αυτό πρέπει να υποστηριχθεί.».

«Η δουλειά μας στις χώρες του ΝΑΤΟ είναι να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να εμποδίσουμε τις δραστηριότητες της πολεμικής μηχανής 

του ΝΑΤΟ και να αποκαλύψουμε τα ψέματα της ψυχολογικής επιχείρησης 

που διαπράττεται εναντίον των λαών μας. 

Το εργατικό κίνημα της Ελλάδας

 έχει τη δυνατότητα να παίξει ηγετικό ρόλο σε αυτόν τον αγώνα

 που θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση για τους εργαζόμενους σε όλη την ήπειρο», 

καταλήγει.

Η Τζότι Μπράρ στο ΤΡΡ: «Οι φασίστες της Ουκρανίας ήταν πάντα πρόθυμα εργαλεία ξένων δυνάμεων» - The Press Project - Ειδήσεις, Αναλύσεις, Ραδιόφωνο, Τηλεόραση

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2023

Νίκος Κούρκουλος

 



Νίκος Κούρκουλος (1934 – 2007)

Ηθοποιός και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου επί μια δεκαετία. 

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Δεκεμβρίου του 1934

 και μεγάλωσε στη συνοικία του Ζωγράφου. 

Αγάπησε πολύ τον αθλητισμό, 

στο γυμνάσιο έγινε ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και,

 όπως ο ίδιος είχε πει, εντελώς τυχαία, διαβάζοντας βιβλία για το θέατρο, πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός.

Στην απόφασή του αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο ο Μάνος Κατράκης

τον οποίο ο Κούρκουλος εκτιμούσε απεριόριστα και τον καθοδήγησε

 να δώσει εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, 

απ' όπου αποφοίτησε το 1958. 

Την επόμενη χρονιά έκανε την πρώτη εμφάνισή του 

στο θεατρικό σανίδι το 1959, 

στο πλευρό της Έλλης Λαμπέτη και του Δημήτρη Χορν

στην «Κυρία με τις Καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά.


Γρήγορα αναδείχθηκε σ' έναν από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο αρχαίο ελληνικό δράμα και σε μεγάλα κλασικά, αλλά και σύγχρονα έργα του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού θεάτρου. Πρωταγωνίστησε, ανάμεσα σε άλλα, 

στη Μήδεια (1959) και τον Ορέστη (1971) του Ευριπίδη, στον Οιδίποδα Τύραννο (1982) και στον Φιλοκτήτη (1991) του Σοφοκλή, στο αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, που ήταν και η τελευταία του θεατρική εμφάνιση.

Ως επικεφαλής θιάσων, αλλά και δικού του θεάτρου στην Αθήνα, πρωταγωνίστησε στα έργα: Η μικρή μας πόλη (1960), Οντίν (1962), Η κληρονόμος (1962), Σαμπρίνα (1963), Ιούλιος Καίσαρ (1964), Να ντύσουμε τους γυμνούς (1964), Λούλου (1965), 

Ίλια Ντάρλιγκ (ΗΠΑ-1967 σε σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για το βραβείο Τόνι

Πύργος (1964), Δίκη (1971), Τάγκο (1972), Όπερα της Πεντάρας (1975), Ο Γλάρος (1976), Επιστροφή (1977), Πρόσκληση στον Πύργο (1978), Μονό Ζευγάρι (1980), Ανταπόκριση (1983), Ψηλά από τη Γέφυρα (1986) και Στην Φωλιά του Κούκου (1987).

Όμως, εκτός από σπουδαίους πρωταγωνιστής του θεάτρου, ο Νίκος Κούρκουλος υπήρξε κι ένας από τους μεγαλύτερους ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 30 ταινίες, μεταξύ των οποίων «Ο κατήφορος», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Η κυρία δήμαρχος», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», «Αδίστακτοι», «Ορατότης μηδέν», «Ο Αστραπόγιαννος» κ.ά. Τιμήθηκε δύο φορές με το Α' Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: το 1965 για τους «Αδίστακτους» και το 1970 για τον «Αστραπόγιαννο».

Για πολλά χρόνια υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης των θιασαρχών του Ελληνικού Θεάτρου, (ΠΕΕΘ), ενώ από το 1994 μέχρι το θάνατό του διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Από τη θέση αυτή οραματίστηκε και δημιούργησε το Παιδικό Στέκι, την Πειραματική Σκηνή, τον Άδειο Χώρο, το Εργαστήρι Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας, τη Διεθνή Σκηνή και τη Θερινή Ακαδημία Θεάτρου, ενώ αναβάθμισε δραστικά τη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Παράλληλα, άνοιξε τις, για χρόνια κλειστές, πόρτες του Εθνικού Θεάτρου σε όλους τους ηθοποιούς, έκανε τον θίασο περιοδεύοντα στην Ελλάδα και το εξωτερικό και προχώρησε σε μετακλήσεις ξένων σκηνοθετών.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του παρουσιάστηκαν πολλά και σημαντικά έργα του παγκόσμιου δραματολογίου, καθώς και έργα πολλών ελλήνων συγγραφέων, σε όλες τις σκηνές του Εθνικού Θεάτρου. Στις καινοτομίες του καταγράφηκε και η τεράστια επιτυχία του μιούζικαλ «Βίρα της Άγκυρες» των Β. Παπαθανασίου - Μ. Ρέππα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, που ήταν το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση.

Τον Μάρτιο του 2006 υπέγραψε εκ μέρους της πολιτείας την οριστική σύμβαση για την ανάθεση του έργου «Αποκατάσταση και εξοπλισμός του κτιριακού συγκροτήματος του Εθνικού Θεάτρου», που αποτέλεσε ένα από τα κυριότερα οράματα της καλλιτεχνικής του θητείας. Κατά κοινή ομολογία, ήταν ένας άνθρωπος με πάθος και ειλικρίνεια που δεν δίσταζε να ομολογήσει πως όταν ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση, το Εθνικό Θέατρο «ήταν ένας σάπιος οργανισμός που είχαν μείνει μόνο τα κόκαλα».

Πέθανε στις 30 Ιανουαρίου του 2007, έπειτα από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο.


Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/221

© SanSimera.gr



Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2023

27 Γενάρη 1945: Όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το Αουσβιτς


 

27 Γενάρη 1945: 
Όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το Αουσβιτς.
Από τα 230.000 παιδιά που βρίσκονταν στο Αουσβιτς
 μόνο 611 απελευθερώθηκαν.

Από τις αρχές του 1945, στις 12 του Γενάρη, 
ξεκίνησε η επιχείρηση «Βιστούλα – Οντέρ» 
του Κόκκινου Στρατού. 
Τα σοβιετικά στρατεύματα άρχισαν τη μεγάλη επέλασή τους
 με κατεύθυνση τη πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας, το Βερολίνο.

Οι Γερμανοί, από τον Νοέμβρη του 1944, προετοιμάζονται να αποχωρήσουν, 

μη μπορώντας να σταματήσουν την επέλαση του Κόκκινου Στρατού. 

Αρχισαν να γκρεμίζουν τα κτίρια – μάρτυρες των φρικαλεοτήτων τους. 

Τα κρεματόρια και οι τέσσερις θάλαμοι αερίων ισοπεδώθηκαν. 

Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν 

και ετοιμάστηκαν να μεταφερθούν στο άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, 

το Μαουτχάουζεν, 

το οποίο πίστευαν οι Γερμανοί ότι δεν θα έπεφτε  στα χέρια των Συμμάχων.

Μέχρι τις 18 Γενάρη, οι Γερμανοί εκκένωσαν τα στρατόπεδα του Αουσβιτς, 

καθώς οι σοβιετικές δυνάμεις πλησίαζαν το συγκρότημα του Αουσβιτς, 

οδηγώντας σε πορείες θανάτου, μέσα στα χιόνια, περίπου 60.000 εξαθλιωμένους κρατούμενους, 

με κατεύθυνση το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν στην πόλη Μπέργκεν, 

και την πόλη Βότζισλαβ Σλάσκι στο δυτικό τμήμα της Άνω Σιλεσίας, 

όπου φόρτωναν όσους είχαν επιζήσει, σε τρένα για τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης

 στη Γερμανία. Τα SS πυροβολούσαν όποιον έμενε πίσω ή δεν είχε τις δυνάμεις να συνεχίσουν. Περισσότεροι από 15.000 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτές τις πορείες θανάτου

 από το Αουσβιτς.

Δυο μέρες μετά, στις 20 Γενάρη, οι Γερμανοί επιστρέφουν στο συγκρότημα 

Αουσβιτς-Μπιρκενάου και ανατίναξαν τα δυο τελευταία κρεματόρια,

 στην προσπάθειά τους να  εξαφανίσουν τα ίχνη 

των αποτρόπαιων πράξεών τους

 από τους Σοβιετικούς.

Το Σάββατο 27 Γενάρη 1945, οι στρατιώτες της 60ής Στρατιάς 

του 1ου Ουκρανικού Μετώπου 

του Κόκκινου Στρατού μπαίνει απελευθερωτής στο Αουσβιτς, 

όπου βρίσκει περισσότερους 

από 7.000 παρατημένους κρατούμενους, σε τρισάθλια κατάσταση, 

τους οποίους παράτησαν οι Ναζί γιατί δεν θα μπορούσαν

 έτσι κι αλλιώς να ακολουθήσουν την πορεία θανάτου.

Εκείνο το πρωινό οι σοβιετικοί στρατιώτες του 322ου

 τμήματος πεζικού της 60ης Στρατιάς, 

με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη

 του Κόκκινου Στρατού Πάβελ Κουρότσκιν,

 μπήκαν στο πρώτο στρατόπεδο, το Αουσβιτς Ι, 

όπου αντίκρισαν τις πρώτες εικόνες

 της φρίκης του Αουσβιτς στα πρόσωπα των 1200 επιζώντων

 του στρατοπέδου.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έμπαιναν στο Αουσβιτς ΙΙ, 

το περίφημο στρατόπεδο Μπίκερναου, 

όπου βρήκαν 5.800 επιζώντες, ανάμεσά τους 611 παιδιά.

Από τα 230 000 παιδιά που βρίσκονταν στο Αουσβιτς μόνο 611 απελευθερώθηκαν.

Από τους επιζώντες του Αουσβιτς ακούστηκαν οι πρώτες διηγήσεις 

για τα τερατώδη εγκλήματα των ναζί που είχαν διαπραχθεί στο Αουσβιτς 

από τους Γερμανούς φασίστες.

Οι επιζώντες είχαν, όπως ήταν φυσικό, 

ανάμεικτες αντιδράσεις κατά τις πρώτες ώρες της ελευθερίας τους. 

Την ώρα που οι περισσότεροι έψαχναν τη δύναμη να κρατηθούν στη ζωή 

και να γίνουν καλά από τα δεινά, άλλοι αναζητούσαν τις οικογένειές τους

 ή πρόσωπα οικεία. 

Δεν ήταν μάλιστα καθόλου σπάνιο το φαινόμενο να νιώθουν ακόμα

 και ένοχοι που επιβίωσαν, 

ενώ οι γονείς, τα παιδιά και οι φίλοι τους είχαν πεθάνει.

AP_4505010308

Μια καλή μερίδα δεν μπορούσε να πιστέψει πως είχε απελευθερωθεί. 

Όπως έγραψε ο επιζώντας του Άουσβιτς και ψυχίατρος κατόπιν Βίκτορ Φρανκλ: 

«Δειλά, κοιτούσαμε τριγύρω και περιεργαζόμασταν ο ένας τον άλλο με απορία. 

Μετά αποπειραθήκαμε μερικά βηματάκια εκτός στρατοπέδου. 

Αυτή τη φορά δεν μας ούρλιαξαν εντολές ούτε και υπήρχε η ανάγκη να σκύψεις γρήγορα 

για να αποφύγεις κάποιο χτύπημα ή κλοτσιά. ‘‘Ελευθερία’’, 

μονολογούσαμε, αν και κανείς δεν μπορούσε να τη συλλάβει».


Από τα πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργήσει οι Γερμανοί φασίστες, πάνω από 1,3 εκατομμύριο εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς. 900.000 επιλέχτηκαν και εκτελέστηκαν με διάφορους τρόπους, θανατώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια σε ειδικούς θαλάμους αερίων, απαγχονίστηκαν, πυροβολήθηκαν, έγιναν πειραματόζωα για την εξακρίβωση της αντοχής των ανθρώπων σε διάφορα δηλητήρια, πυροβολήθηκαν. Πάνω από 200.000 πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό και βαρύτατες κακοποιήσεις και ιατρικά πειράματα.

Από αυτούς περίπου 1.100.000 ήταν Εβραίοι ήταν κρατούμενοι. Τους είχαν κρεμάσει διακριτικό ένα κίτρινο εξάκτινο αστέρι στο πέτο. Ανάμεσά τους 55.000 Ελληνες Εβραίοι.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι, περίπου 160.000, φορούσαν διακριτικό ένα κόκκινο τρίγωνο.

Οι Πολωνοί, περίπου 140.000, είχαν ένα «Ρ» πάνω στο κόκκινο τρίγωνο.

Οι Αθίγγανοι και οι «κοινωνικά απροσάρμοστοι», ανάμεσά τους και μερικές πόρνες, περίπου 25.000 άτομα, με διακριτικό στο πέτο ένα μαύρο τρίγωνο.

Οι Αιχμάλωτοι Πολέμου, κυρίως Σοβιετικοί, ήταν περίπου 15.000. Και άλλοι 10.000 από άλλες εθνικότητες: Τσέχοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σλοβένοι.

Σωφρονιστικοί κρατούμενοι, περίπου 11.000 με διακριτικό ένα «ΕΗ» και μερικές εκατοντάδες ποινικοί κρατούμενοι με διακριτικό ένα πράσινο τρίγωνο.

Και η καταμέτρηση των «κολασμένων» κλείνει με καμιά εκατοστή ομοφυλόφιλους με ένα ροζ τρίγωνο στο πέτο και 400 περίπου Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Βέβαια το Άουσβιτς δεν ήταν το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης που απελευθερώθηκε. Το πρώτο στρατόπεδο ήταν εκείνο του Μαϊντάνεκ, στην ανατολική Πολωνία, 

που απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 23 Ιούλη του 1944.

Ηταν όμως το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης ανθρώπων που έφτιαξαν 

οι ναζί εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας. 

Εμεινε στην Ιστορία σαν το σύμβολο της κτηνωδίας των Γερμανών φασιστών 

κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

imerodromos.gr

http://agonaskritis.gr/27-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B7-1945-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5/

Γιώργος Ζαμπέτας

 



Γιώργος Ζαμπέτας (1925 – 1992)

Συνθέτης, βάρδος του λαϊκού τραγουδιού

 και δεξιοτέχνης στο μπουζούκι. 

Γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1925 στην Αθήνα. 

Τα πρώτα μαθήματα στο μπουζούκι 

τα πήρε από τον κουρέα πατέρα του 

και από το 1950

 άρχισε να εργάζεται επαγγελματικά σε λαϊκά κέντρα. 

Στη δισκογραφία μπήκε το 1953.

Το 1959 ο Μάνος Χατζιδάκις τον έκανε «σολίστ» στις συνθέσεις του. 

Τα επόμενα χρόνια, ο Γιώργος Ζαμπέτας «κέντησε»

 με τις ξεχωριστές πενιές του τις εισαγωγές και τα τραγούδια των Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Πλέσσα, Μαρκόπουλου, Μαρκέα, Καπνίση 

και πολλών άλλων συνθετών. 

Έγραψε ακόμα τραγούδια με τους Πυθαγόρα, Καγιάντα, Πρετεντέρη, Παπαδόπουλο, Τζεφρώνη, Μπακογιάννη και Παπαγιαννοπούλου,

 ενώ συνεργάστηκε στενά με τον κορυφαίο στιχουργό Χαράλαμπο Βασιλειάδη - Τσάντα, τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου 

και τον Αλέκο Σακελλάριο.

Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται πάνω από 250 τραγούδια, 

τα περισσότερα από τα οποία έγιναν επιτυχίες, 

όπως Πατέρα κάτσε φρόνιμαΡωμιός αγάπησε Ρωμιά

Σταλιά-σταλιά

Τι σου ’κανα και μ’ εγκατέλειψεςΤι γλυκό να σ’ αγαπούν

Ο πενηντάρηςΜάλιστα κύριε

Ο πιο καλός ο μαθητής κ.ά. Με τα τραγούδια του 

ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά τραγουδιστών:

 Τόλης Βοσκόπουλος, Μαρινέλλα, Δημήτρης Μητροπάνος

Βίκυ Μοσχολιού, Σταμάτης Κόκοτας, Δούκισσα κ.α.

Πήρε μέρος σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις

 και κινηματογραφικές ταινίες (Κόκκινα ΦανάριαΛόλα

Οδός Ονείρων κ.ά.).

Πηγαίος, αθυρόστομος, χιουμορίστας, αλλά και μάγκας, 

αποκριθείς σε ερώτηση δημοσιογράφου

 για τη σχέση του με το χασίσι, απάντησε: 

«Αν έχω φουμάρει χασίσι; Λιβααααάδια. 

"Μάλιστα κύριε" (τίτλος τραγουδιού του Γ. Ζαμπέτα, 

με ερμηνεία δική του και στίχους του Αλέξανδρου Καγιάντα)».

Πέθανε στις 10 Μαρτίου του 1992.


Πηγή:


© SanSimera.gr

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2023

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ: Συλλυπητήρια για τον θάνατο του Νίκου Ξανθόπουλου

 



Πηγή: Eurokinissi



Σε ανακοίνωσή του για τον θάνατο του ηθοποιού Νίκου Ξανθόπουλου

το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Αποχαιρετούμε με θλίψη και σεβασμό 

τον Νίκο Ξανθόπουλο που σφράγισε 

με τον χαρακτηριστικό τρόπο ερμηνείας του

 μια ολόκληρη εποχή του ελληνικού κινηματογράφου.

Παιδί προσφυγικής οικογένειας, γεννημένος στη Ν. Ιωνία

 μεγαλώνοντας με τα σκληρά βιώματα της φτώχειας, 

ο Νίκος Ξανθόπουλος, επίσης παιδί αντιστασιακού

 την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, αποτύπωσε στις ερμηνείες του, 

παρά τον στόμφο που του χάρισε το τρυφερό

 και απολύτως αναγνωρίσιμο προσωνύμιο

 "παιδί του λαού", την τιμιότητα, την ανιδιοτέλεια, 

τις διαψεύσεις και τις ελπίδες και κυρίως τον μόχθο

 και την προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή

 για την οποία πάλευαν οι άνθρωποι στις λαϊκές γειτονιές.

Αυτός ο μόχθος ήταν και το περιεχόμενο

 της δικής του ζωής, καθώς ο Νίκος Ξανθόπουλος

 που υπήρξε και αθλητής της ΑΕΚ, στη συνέχεια, 

με ίνδαλμά του τον Μάνο Κατράκη, σπούδασε στο Εθνικό Θέατρο, 

αφοσιώθηκε κυρίως στον κινηματογράφο, 

υπήρξε λαϊκός ερμηνευτής με πλούσιο ρεπερτόριο 

και σημαντικές συνεργασίες, με τους Ε. Παπαγιαννοπούλου, 

Α. Καλδάρα, Χ. Νικολόπουλο, Α. Πάνου, Σ. Ξαρχάκο κ.α., 

ενώ σε όλη του τη ζωή λάτρευε το διάβασμα.

Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια 

στην οικογένεια και τους οικείους του».


Συλλυπητήρια για τον θάνατο του Νίκου Ξανθόπουλου | 902.gr

Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Ξανθόπουλος

 



Την τελευταία του πνοή άφησε στις 22 Γενάρη, 

ο αγαπημένος ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου 

και τραγουδιστής, 

Νίκος Ξανθόπουλος. 

Το προηγούμενο διάστημα νοσηλευόταν σε μονάδα εντατικής θεραπείας

 λόγω σοβαρών καρδιολογικών προβλημάτων.

Ο Νίκος Ξανθόπουλος γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία Αττικής

 στις 14 Μαρτίου του 1934. Παιδί Ποντίων προσφύγων 

μεγάλωσε φτωχικά μαζί με τη μητέρα του. 

Ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης, ψαράς

 και αντιστασιακός την περίοδο της ναζιστικής κατοχής. 

Ο ίδιος ο Νίκος Ξανθόπουλος είχε συλληφθεί

 από τους ναζί σε ηλικία 9 ετών.

 Κατά τα εφηβικά του χρόνια υπήρξε αθλητής της ΑΕΚ.

Αργότερα αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο. 

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή 

του Εθνικού Θεάτρου, 

ενώ ίνδαλμά του υπήρξε ο Μάνος Κατράκης.

Πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες

 του ελληνικού κινηματογράφου, 

κυρίως τη δεκαετία του ‘60 και έμεινε γνωστός

 για τους δραματικούς ρόλους του “λαϊκού παιδιού” που ενσάρκωσε.

Παράλληλα με την επιτυχημένη πορεία στον κινηματογράφο, 

ο Ξανθόπουλος ξεκίνησε και την καριέρα του στο λαϊκό τραγούδι, 

έχοντας ως καθοδηγητές τον συνθέτη Απόστολο Καλδάρα 

και τη στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Συλλυπητήρια ανακοίνωση για τον θάνατό του 

εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ


Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Ξανθόπουλος | 902.gr