ο Τάκης Οικονομόπουλος, έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών.
Υπενθυμίζεται πως πριν από περίπου 10 ημέρες υπέστη βαρύ εγκεφαλικό
και νοσηλευόταν διασωληνωμένος στη ΜΕΘ του «Ερυθρού Σταυρού».
Ο πρώην διεθνής τερματοφύλακας με το παρατσούκλι «πουλί» είχε επιλεγεί το 2021
από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS)
στην καλύτερη 11άδα όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Γεννήθηκε στις 19 Οκτώβρη του 1943 και άρχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο στις αλάνες της Καλλιθέας. Το ταλέντο του «εντοπίστηκε» το 1959 όταν και έκανε το πρώτο του δελτίο στην Αθλητική Ένωση Καλλιθέας. Ωστόσο μετά από κάποιους μήνες, ο Αριστείδης Καμάρας τον πρότεινε στον Απόλλων Αθηνών όπου και πήρε μεταγγραφή για το ποσό των ... 5.000 δραχμών. Τρία χρόνια αργότερα αποτέλεσε έμψυχο αντάλλαγμα για τη μετακίνηση του Γιάννη Βαραμέντη και βρέθηκε στην Προοδευτική ενώ το 1963 πήγε στον Παναθηναϊκό όπου και παρέμεινε για 13 έτη ως ο βασικός τερματοφύλακας καταγράφοντας 178 συμμετοχές. Ήταν στη βασική ενδεκάδα του συλλόγου όταν αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ το 1971 απέναντι στον Άγιαξ, μαζί με τον Μίμη Δομάζο, που «έφυγε» και αυτός πριν από λίγες μέρες, ενώ έκανε ένα σπουδαίο ρεκόρ το 1965 καθώς δε δέχθηκε τέρμα για 1.088 αγωνιστικά λεπτά, από τις 17 Γενάρη μέχρι και τις 27 Μάη. Παράλληλα με τα «πράσινα» κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα (1964, 1965, 1969, 1970, 1972) και δύο Κύπελλα Ελλάδας (1967, 1969).
Μετά τον Παναθηναϊκό, το 1976, βρέθηκε στην Πάτρα αγωνιζόμενος για ένα χρόνο με την Παναχαϊκή ενώ το 1977 επέστρεψε στον Απόλλωνα Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε τη μεγάλη καριέρα του το 1979.
Με την Εθνική ομάδα αγωνίστηκε 25 φορές κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση στα προκριματικά του Μουντιάλ του 1966 όπου και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αγωνίστηκε «κόντρα» στη Σοβιετική Ένωση.
Ως παλαίμαχος ποδοσφαιριστής προσελήφθη
ως προπονητής τερματοφυλάκων στον Παναθηναϊκό μέχρι το 2006 ενώ το 2002
ανέλαβε προσωρινός προπονητής του «τριφυλλιού».
«Έφυγε» ο σπουδαίος παλαίμαχος τερματοφύλακας Τάκης Οικονομόπουλος | 902.gr
Σε ανακοίνωση του για την εκεχειρία στη Γάζα,
το Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει τα εξής:
«Η συμφωνία εκεχειρίας Ισραήλ και Χαμάς είναι εκ των πραγμάτων μια εύθραυστη συμφωνία καθώς δεν έχει εκλείψει κανένας από τους παράγοντες που οδήγησαν σε αυτή τη σύγκρουση, από τη μια μεριά η επιθετικότητα του κράτους - τρομοκράτη του Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού και από την άλλη οι ανταγωνισμοί, ιδιαίτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, που βρίσκονται σε πορεία κλιμάκωσης. Επιπλέον η συμφωνία εκεχειρίας δεν διαγραφεί κανένα από τα εγκλήματα του Ισραήλ που διεξάγονται στο πλαίσιο μιας πραγματικής εξόντωσης του Παλαιστινιακού λαού.
Όσοι σπεύδουν να συνδέσουν την εκεχειρία με την αλλαγή στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, δημιουργώντας προσδοκίες για θετικές εξελίξεις υπέρ των λαών με ένα "ειρηνικό" ξαναμοίρασμα του κόσμου, σύντομα θα διαψευστούν.
Παρά τις όποιες σκοπιμότητες για την επιβολή μιας ψευδεπίγραφης ειρήνης "με το πιστόλι στον κρόταφο των Παλαιστινίων", στη συμφωνία εκεχειρίας επέδρασε και η ηρωική αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού, ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, αλλά και η διεθνιστική αλληλεγγύη από τους λαούς όλου του κόσμου. Αυτή η αλληλεγγύη πρέπει να δυναμώσει τώρα ακόμη περισσότερο, για να μπει ένα τέρμα στην ισραηλινή κατοχή και να αναγνωριστεί το δίκιο του λαού της Παλαιστίνης να έχει τη δική του πατρίδα.
Το ΚΚΕ καλεί τον ελληνικό λαό να δυναμώσει ακόμη περισσότερο αυτόν τον αγώνα, απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ που, μαζί με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις του ευρωατλαντισμού, υιοθετεί τα προσχήματα περί «αυτοάμυνας» του Ισραήλ και προωθεί την αναβάθμιση των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών σχέσεων της χώρας με ένα κράτος - τρομοκράτη. Να εφαρμοστεί άμεσα η απόφαση της ελληνικής βουλής για αναγνώριση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ».
Η Τζόαν Μπαέζ (Αγγλικά: Joan Chandos Báez, 9 Ιανουαρίου 1941 - ...) είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια της φολκ, κυρίως, μουσικής και στιχουργός. Από το 1959 που ξεκίνησε την καριέρα της μέχρι σήμερα έχει ηχογραφήσει περισσότερα από τριάντα άλμπουμ, στα οποία ερμήνευσε τόσο δικά της τραγούδια όσο και τραγούδια άλλων δημιουργών. Οι στίχοι των τραγουδιών της είναι κυρίως στα Αγγλικά και στα Ισπανικά, αλλά έχει ερμηνεύσει τραγούδια και σε άλλες γλώσσες.
Επιπλέον είναι ιδιαίτερα γνωστή για την ενεργό συμμετοχή της στο αντιπολεμικό κίνημα (κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ συνελήφθη και φυλακίστηκε για τη συμμετοχή της στη διαμαρτυρία στο Armed Forces Induction Center) και την υποστήριξη του κινήματος κατά των φυλετικών διακρίσεων. Πολλά από τα τραγούδια της μιλούν για τον πόλεμο και για μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα.
Η Τζόαν Μπαέζ γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1941 στο Στέιτεν Άιλαντ, στη Νέα Υόρκη. Η ενασχόληση της με την μουσική άρχισε από μικρή ηλικία κυρίως αφού ένας φίλος του πατέρα της τής χάρισε ένα γιουκαλίλι. Πάντως οι γονείς της αντιδρούσαν στην ιδέα να ασχοληθεί η κόρη τους με την μουσική επειδή φοβόταν μήπως έτσι οδηγηθεί στα ναρκωτικά. Το 1957 αγόρασε την πρώτη ακουστική κιθάρα της.
Την επόμενη χρονιά μετακόμισε με την οικογένεια της σε ένα προάστιο της Βοστόνης, το Μπέλμοντ, καθώς ο πατέρας της έλαβε μια θέση στο ΜΙΤ. Άρχισε να τραγουδά σε διάφορα καφέ της περιοχής και αργότερα γνωρίστηκε με τον Μπομπ Γκίμπσον (Bob Gibson), που το 1959 την προσκάλεσε να τραγουδήσει μαζί του στο Newport Folk Festival. Εκεί οι δύο τους τραγούδησαν σε ντουέτο το Virgin Mary Had One Son και το We Are Crossing Jordan River. Μετά την εμφάνιση της στο Newport Folk Festival, που αποτέλεσε την έναρξη ουσιαστικά της καριέρας της, η Μπαέζ υπέγραψε συμβόλαιο με την Vanguard Records.
To 1960 ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ (Joan Baez), μια συλλογή από παραδοσιακές μπαλάντες και μπλουζ. Μεταξύ των τραγουδιών αυτού του άλμπουμ είναι η μπαλάντα Mary Hamilton και το El Preso Numero Nueve, που ήταν στα Ισπανικά. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το άλμπουμ Joan Baez, Vol.2, το 1962 το Joan Baez in concert, Part 1 και το 1963 το Joan Baez in concert, Part 2. Και αυτοί οι δίσκοι είχαν κυρίως παραδοσιακά τραγούδια.
Στις 28 Αυγούστου του 1963 η Μπαέζ συμμετείχε, μαζί και με άλλους καλλιτέχνες, στην Πορεία στην Ουάσινγκτον (ή Πορεία στην Ουάσινγκτον για δουλειά και Ελευθερία) (The Great March on Washington ή March on Washington for Jobs and Freedom) στην οποία ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ άρχισε την ομιλία του με την φράση που έμεινε στην ιστορία Έχω ένα όνειρο (I have a dream). Εκεί η Μπαέζ τραγούδησε τα τραγούδια Oh Freedom και We shall overcome (το οποίο το ξανατραγουδήσε στη διάρκεια των διαδηλώσεων του Κινήματος ελευθερίας του λόγου- Free Speech Movement (1964–1965) στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ στην Καλιφόρνια) και μαζί με τον Μπομπ Ντίλαν, με τον οποίο είχε συναντηθεί για πρώτη φορά στον συναυλιακό χώρο Gerde's Folk City στην Νέα Υόρκη το 1961, το When the Ship Comes In.
Την ίδια χρονιά η Μπαέζ προσκάλεσε τον Μπομπ Ντίλαν να εμφανιστεί μαζί της στη σκηνή στο Newport Folk Festival, όπου ερμήνευσαν μαζί το τραγούδι του Ντίλαν With God on Our Side. Τα επόμενα χρόνια η Μπαέζ, είτε μόνη είτε ντουέτο με τον Ντίλαν, τραγούδησε πολλές δημιουργίες του τελευταίου. Η Τζόαν Μπαέζ και ο Μπομπ Ντίλαν ήταν ζευγάρι μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του εξήντα. Μετά το χωρισμό τους συνεργάστηκαν ξανά στο Rolling Thunder Revue που διοργάνωσε ο Ντίλαν στα τέλη του 1975-αρχές του 1976 καθώς και αργότερα, το 1984.
Το βράδυ της 24ης Μαρτίου του 1965 η Μπαέζ τραγούδησε στο St. Jude στα προάστια του Μοντγκόμερι, για τους διαδηλωτές που συμμετείχαν στην τρίτη πορεία από τη Σέλμα στο Μοντγκόμερi της Αλαμπάμα. Οι τρεις αυτές πορείες είχαν οργανωθεί από την Southern Christian Leadership Conference και τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και την Student Nonviolent Coordinating Committee, ύστερα από τη δολοφονία το Φεβρουάριο του 1965 του Τζίμι Λι Τζάκσον (Jimmie Lee Jackson), στη διάρκεια μιας ειρηνικής διαμαρτυρίας στην πόλη Μάριον (Marion) της Αλαμπάμα, ενάντια στα διάφορα εμπόδια που έβαζαν οι αρχές της περιοχής στους Μαύρους Αμερικανούς που ήθελαν να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους.
Το 1966 η Μπαέζ στάθηκε στο πλευρό του ιδρυτή της National Farm Workers Association Τσέζαρ Τσάβεζ (Cesar Chavez) και τους μετανάστες που εργαζόταν σε αγροτικές εργασίες στην Καλιφόρνια και που αγωνίζονταν για καλύτερους μισθούς και ασφαλείς συνθήκες εργασίας.
Τη χρονιά αυτή ξεκίνησε η συνεργασία της με τον συνθέτη Peter Schickele με το άλμπουμ Noel η οποία συνεχίστηκε τα επόμενα δύο χρόνια με τα άλμπουμ Joan (1967) και Baptism: A Journey Through Our Time (1968).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%AD%CE%B6
Ο Νίκος Τεμπονέρας (1953 – 1991) ήταν καθηγητής μαθηματικών σε Λύκειο της Πάτρας και στέλεχος του Εργατικού Αντιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το όνομά του έγινε γνωστό στο πανελλήνιο, όταν σκοτώθηκε από μέλη της ΟΝΝΕΔ, έπειτα από συμπλοκή σε Λύκειο της Πάτρας, κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 1990 – 1991.
Στα τέλη του 1990 τη χώρα κυβερνούσε η Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και Υπουργό Παιδείας τον Βασίλη Κοντογιαννόπουλο. Ο χώρος της Παιδείας βρισκόταν σε αναβρασμό, εξαιτίας της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που προωθούσε η κυβέρνηση. Με το πολυνομοσχέδιο που θα έφερνε στη Βουλή ρυθμίζονταν θέματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (κατάργηση αδικαιολόγητων απουσιών, επιβολή «ομοιόμορφης» ενδυμασίας και «πειθαρχικού ελέγχου» της εξωσχολικής ζωής, επανακαθιέρωση προσευχής, έπαρσης της σημαίας και εκκλησιασμού) και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, περικοπές κοινωνικών παροχών σε φοιτητές κ.ά.). Το 70% των σχολείων βρισκόταν υπό κατάληψη, ενώ καθημερινό φαινόμενο ήταν οι διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας.Ανάμεσά στα σχολεία που βρίσκονταν υπό κατάληψη ήταν καιι το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων, με πρωτοστάτη τον 16χρονο μαθητή Αλέξη Τσίπρα (νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ).
Η κατάσταση ήταν έκρυθμη και πολιτικά οξυμένη, με την κυβέρνηση να δέχεται τα πυρά σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Αγανακτισμένοι γονείς και κάποια δυναμικά στελέχη της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας ζητούσαν τον τερματισμό των καταλήψεων, έστω και δια της βίας. Γύρω στις 10:30 μ.μ. της 8ης Ιανουαρίου 1991, μέλη της ΟΝΝΕΔ προσπάθησαν να ανακαταλάβουν το 3ο Γυμνάσιο – Λύκειο Πάτρας. Κατά τη διάρκεια συμπλοκής που επακολούθησε βρέθηκε νεκρός, χτυπημένος με σιδερολοστό στο κεφάλι, ο καθηγητής του σχολείου Νίκος Τεμπονέρας, που είχε προστρέξει να βοηθήσει τους καταληψίες μαθητές του.
Την επομένη, ο Υπουργός Παιδείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος υπέβαλε την παραίτησή του και θεωρήθηκε από τον Τύπο ως το εξιλαστήριο θύμα της κυβέρνησης για την εκτόνωση της κρίσης. Νωρίτερα, είχε κατηγορηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας Τεμπονέρα. (Τα επόμενο χρόνια, όταν η υπόθεση είχε καταλαγιάσει, ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ και αναδείχθηκε στέλεχος των κυβερνήσεων Σημίτη). Στη θέση του στο Υπουργείο Παιδείας τοποθετήθηκε ο Γιώργος Σουφλιάς, ο οποίος ανακοίνωσε την απόσυρση όλων των επίμαχων νομοθετημάτων και την έναρξη διαλόγου για την παιδεία «από μηδενική βάση».
Στο αστυνομικό μέρος της υπόθεσης, ως δράστες της δολοφονίας Τεμπονέρα κατηγορήθηκαν ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και δημοτικός σύμβουλος Ιωάννης Καλαμπόκας, και το μέλος της τοπικής ΟΝΝΕΔ Αλέκος Μαραγκός. Συνελήφθησαν και οι δύο και προφυλακίστηκαν.
Στις 10 Ιανουαρίου 1991 πραγματοποιήθηκε μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα, στο οποίο πήραν μέρος γύρω στα 100.000 άτομα. Ήταν επεισοδιακό και είχε τραγική κατάληξη. Από τις συγκρούσεις ΜΑΤ και διαδηλωτών έπιασε φωτιά το πολυκατάστημα «Κάπα-Μαρούσης» στην Πανεπιστημίου, με αποτέλεσμα να βρουν τον θάνατο τέσσερις άνθρωποι. Την πυρκαϊά προκάλεσε ένα καπνογόνο που ρίχτηκε από τους αστυνομικούς. Τις επόμενες μέρες η κατάσταση άρχισε να ομαλοποιείται και από την πυροσβεστική πολιτική Σουφλιά. Οι μαθητές ξαναγύρισαν στα μαθήματά τους στις 13 Ιανουαρίου.
Στο δικαστικό μέρος της υπόθεσης Τεμπονέρα, ο Αλέκος Μαραγκός απαλλάχθηκε με βούλευμα για τη δολοφονία του καθηγητή και στο εδώλιο κάθισε ως βασικός αυτουργός ο Ιωάννης Καλαμπόκας. Η δίκη του διάρκεσε σχεδόν ένα χρόνο (22 Ιουνίου 1992 – 9 Μαρτίου 1993) και έγινε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Βόλου. Πρωτοδίκως καταδικάσθηκε σε ισόβια για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, χωρίς να του αναγνωρισθεί κανένα ελαφρυντικό.
Λίγους μήνες αργότερα έγινε η δίκη του σε δεύτερο βαθμό (7 Δεκεμβρίου 1993 – 19 Απριλίου 1994) ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Λάρισας. Οι δικαστές του αναγνώρισαν ελαφρυντικά και τον καταδίκασαν σε κάθειρξη 17 ετών και τριών μηνών. Το 1996 άσκησε αναίρεση, προκειμένου να του αναγνωρισθεί το ελαφρυντικό του «βρασμού ψυχικής ορμής», αλλά το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λάρισας (1 Οκτωβρίου 1996 – 17 Οκτωβρίου 1996) δεν του αναγνώρισε και διατήρησε την ποινή 17 ετών και τριών μηνών, η οποία αργότερα μειώθηκε κατόπιν νέας επιμέτρησης στα 16 χρόνια και 9 μήνες. Στις 2 Φεβρουαρίου 1998 αφέθηκε ελεύθερος, αφού εξέτισε τα 3/5 της ποινής του. Μέχρι σήμερα ισχυρίζεται ότι είναι αθώος και δράστης της δολοφονίας Τεμπονέρα ο συναγωνιστής του στην ΟΝΝΕΔ, Αλέκος Μαραγκός.
Το 3ο Λύκειο Πάτρας, τόπος του φονικού, φέρει το όνομα του Νίκου Τεμπονέρα.
Πηγή: https://www.sansimera.gr
Το όνομά της βρίσκεται πίσω από κορυφαία τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου, τα οποία ερμήνευσαν οι μεγαλύτεροι Έλληνες καλλιτέχνες. «Για μια γυναίκα χάθηκα», “Τα καβουράκια», «Πήρα την στράτα κι έρχομαι», «Ρίξε στο γυαλί φαρμάκι», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Ηλιοβασιλέματα», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Περασμένες μου αγάπες», «Είμαι αητός χωρίς φτερά», είναι μόνο μερικά.
Υπήρξε αντισυμβατική και δυναμική προσωπικότητα που ξεχώρισε για το ταλέντο και το κοφτερό και ανήσυχο πνεύμα της. Η συμβολή της στην ανάπτυξη του λαϊκού τραγουδιού είναι τεράστια και θεωρείται από τις σημαντικότερες Ελληνίδες γυναίκες του περασμένου αιώνα. “Το λαϊκό τραγούδι είναι δύσκολο και αμείλικτο. Θέλει ρωμαλεότητα και λεβεντιά. Για να γράψεις λαϊκό τραγούδι πρέπει να μπεις στην ψυχή του λαού, να του την πάρεις, και μαζί να του πάρεις και την καρδιά του”, είχε δηλώσει λίγο πριν από το τέλος της ζωής της.
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου γεννήθηκε το 1896 στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας και μεγάλωσε σε ένα ευκατάστατο περιβάλλον. Από μικρή διακρίθηκε για τις επιδόσεις της στο σχολείο και αποφοίτησε με πτυχίο δασκάλας. Ήρθε στην Αθήνα μετά τη μικρασιατική καταστροφή, πραγματοποίησε δύο γάμους – ο δεύτερος με τον αστυφύλακα Γιώργο Παπαγιαννόπουλο – και ήρθε σε επαφή με τον καλλιτεχνικό κόσμο μέσω της υποκριτικής.
Χώρισε με τον πρώτο της σύζυγο όταν ξεκίνησε να παίρνει μέρος στα μπουλούκια και στον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και αρχές της δεκαετίας του ’40 ξεκίνησε την ενασχόληση της με τη στιχουργική. Η ίδια είχε αποκαλύψει ότι πρώτα έγραφε τους στίχους και στη στη συνέχεια γινόταν η μελοποίηση. Μάλιστα, πολλούς από τους στίχους τους είχε γράψει πρόχειρα σε πακέτα τσιγάρων και πίσω από λογαριασμούς. “Δεν μπορώ να γράψω, όταν μου δώσουν την μουσική. Γράφω πρώτα τους στίχους. Όταν ο συνθέτης κατορθώσει να μπει στο πετσί τού στιχουργού δημιουργείται μια επιτυχία. Είναι λάθος να γράφεται πρώτα η μουσική”. Είχε αποδώσει την τεράστια απήχηση των τραγουδιών της στην ειλικρίνεια με την οποία έγραψε και είχε αναφέρει ότι τα περισσότερα τραγούδια τα έγραψε σε μια μόλις ημέρα! Δεν ενδιαφερόταν για την κατοχύρωση των στίχων στο όνομά της με αποτέλεσμα να είναι άγνωστος ο αριθμός των τραγουδιών που έχει δημιουργήσει. Πουλούσε με το κομμάτι (από 200 έως 300 δραχμές) και χρησιμοποιούσε τα έσοδα στον τζόγο, το δεύτερο μεγάλο πάθος της ζωής της.
Το πάθος της για τον τζόγο και ο χαμός της κόρης της
Η χαρτοπαιξία ήταν το καταφύγιο της μετά τον ξαφνικό θάνατο της μιας από τις δύο κόρες, που είχε αποκτήσει από τον πρώτο της γάμο. Η κόρη της, Μαίρη Λαϊδου είχε ασχοληθεί επίσης με το θέατρο και τον κινηματογράφο και είχε παίξει μία από τις τσιγγάνες στη θρυλική ταινία Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο. Το 1960 η Μαίρη Λαϊδου έφυγε ξαφνικά από τη ζωή και, όπως είχε αποκαλύψει ο Αλέκος Σακελλάριος, από εκείνη τη στιγμή η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου βυθίστηκε στη θλίψη και μέχρι τον θάνατό της δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα. Στην κόρη της αφιέρωσε και το τραγούδι «Δύο πόρτες έχει η ζωή» το οποίο αν και γράφτηκε πριν από τον θάνατό της περιέγραφε τον πόνο της απώλειας. Η σπουδαία στιχουργός είχε δηλώσει κάποτε: «Μέσα σε αυτό το τραγούδι, ένιωσα για πρώτη φορά την οδύνη, σαν χάνεις μια αγαπημένη ύπαρξη και ύστερα μένεις μόνη. Σε αυτούς τους στίχους έχω κλεισμένη όλη μου τη ζωή – ή μάλλον τη ζωή της ζωής μου, την κόρη μου τη Μαίρη».
Σε συνέντευξη της στο περιοδικό “Επίκαιρα” και τη Μαργαρίτα Μανασίδου σε ηλικία 77 ετών δήλωσε πως θα συνέχιζε να γράφει στίχους μέχρι το τέλος της ζωής της. Στην προτροπή της δημοσιογράφου να μιλήσει για τον εαυτό της, απάντησε αφοπλιστικά: “Τι να σας πω. Μιλάνε τα τραγούδια μου”.
Την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου υποδύονται στην ταινία του Άγγελου Φραντζή “Ευτυχία” η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Κάτια Γκουλιώνη.
Άννα Καρατάσιου
https://thecaller.gr/xronomixani/eftichia-papagiannopoulou-zoi-san-paramithi-i-thriliki-stichi-o-thanatos-tis-koris-tis-ke-o-ethismos-ston-tzogo/
όταν αποχαιρετήσαμε την ξεχωριστή ερμηνεύτρια,
«Πρόκειται για τη θρασύδειλη δράσηαυτών που σαν ποντίκια κυκλοφορούν μέσα στη νύχτα βγαίνοντας από τις τρύπες τους, επιχειρούν να τρομοκρατήσουν το λαό, βάζοντας την κατάμαυρη ναζιστική “υπογραφή” τους. Όπως και να υπογράφουν αυτές οι αγέλες είναι τα σάπια φρούτα που θρέφει το σάπιο συστήματος της εκμετάλλευσης, του καπιταλισμού.
Η περίοδος που αναπτύσσεται η δράση τους δεν είναι τυχαία επιβεβαιώνοντας ότι βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, εντάσσονται στους σχεδιασμούς του αστικού κράτους, της κυβέρνησης και όλων των αστικών κομμάτων που εντείνουν την πολεμική προετοιμασία, την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που βρίσκονται σε εξέλιξη. Η δράση τέτοιων δυνάμεων αξιοποιείται για να επιβάλλουν σιωπητήριο, να δυναμώσουν την καταστολή απέναντι σε όσους καταγγέλλουν τη συμμετοχή της χώρας μας σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς.
Αξιοποιούν σήμερα το εθνικιστικό δηλητήριο που σπέρνουν οι φασίστες στις νεανικές συνειδήσεις για να προετοιμάσουν το έδαφος, ώστε «αύριο» να οδηγήσουν το λαό και τη νεολαία ως κρέας στα κανόνια τους, για τα συμφέροντα των αφεντικών τους.Είναι άλλωστε γνωστός ο ρόλος τους στη πόλη και σε όλη την Ελλάδα ως μπράβοι και τσιράκια της μεγαλοεργοδοσίας.
Στο στόχαστρό τους είναι το εργατικό, λαϊκό κίνημα, οι αγώνες και οι διεκδικήσεις του, η πάλη των εργαζομένων, των αγροτών και της νεολαίας ενάντια στην ακρίβεια, για το λαϊκό εισόδημα, για Συλλογικές Συμβάσεις, για τα δικαιώματα τους, ο αγώνας ενάντια στην εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για να πάψει η περιοχή να είναι ΝΑΤΟικό ορμητήριο πολέμου.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πρωτοστατώντας στην ανάπτυξη του εργατικού λαϊκού και νεολαϊστικου κινήματος της πόλης στέκονται απέναντι τους σε αυτή την προσπάθεια, πρωτοστατούν και θα πρωτοστατήσουν στην απομόνωση τους, στο τσάκισμα τους.
Θα πάρουν λοιπόν την απάντηση που τους αξίζει.
Όπως έχουν πάρει για τις άνανδρες επιθέσεις σε αγωνιστές, σε εργάτες, σε μετανάστες, κ.ά. οι καταδικασμένοι στη συνείδηση του λαού ναζιστές και φασίστες, που μέχρι τώρα κρύβονταν στα λαγούμια τους και τώρα προσπαθούν να ξαναβγούν στην επιφάνεια…
Απέναντί τους έχουν το λαό και τη νεολαία που με μπροστάρη το ΚΚΕ και την ΚΝΕ,
μέσα στους καθημερινούς αγώνες και με καθαρό το στόχο ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης,
θα τους ξαναρίξουμε στο σκοτάδι!».
https://www.ertnews.gr/perifereiakoi-stathmoi/volos/drasi-fasistikis-nazistikis-omadas-ston-volo-kataggellei-to-kke/
