Πέθανε ο πρώην μέσος της ΑΕΚ, Πάπα Μπούμπα Ντιόπ

  

Νέο σοκ για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο με τον Πάπα Μπούμπα Ντιόπ να φέρεται να είναι νεκρός σε ηλικία μόλις 42 ετών, 

σύμφωνα με όσα μεταδίδουν τα ξένα ΜΜΕ.

Ο Σενεγαλέζος ποδοσφαιριστής είχε γράψει τη δική του ιστορία σε διεθνές επίπεδο, έχοντας περάσει για ένα χρόνο κι από την ΑΕΚ,

 αγωνιζόμενος στην ελληνική Superleague.

Ο Ντιόπ είχε γίνει διάσημος μέσα από τη συμμετοχή του στην Εθνική Ομάδα της Σενεγάλης

 και τη γκολάρα του στο πρώτο παιχνίδι του Μουντιάλ του 2002 στα γήπεδα της Κορέας και της Ιαπωνίας. 

Από εκεί και πέρα όμως, είχε μεγάλη καριέρα και στην αγγλική Premier League, όπου φόρεσε τις φανέλες, των Φούλαμ, 

Πόρτσμουθ και Γουέστ Χαμ.

Ο Ντιόπ έδινε “μάχη” τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά φαίνεται ότι δεν τα κατάφερε, 

σβήνοντας λίγες μόνο ημέρες μετά το χαμό και του Ντιέγκο Μαραντόνα.

newsit.gr/athlitika/neo-sok-pethane-o-papa-mpoumpa-ntiop/3161609/

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ":Πρόοδος η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας

 

Σε άρθρο του στην εφημερίδα "Παρόν της Κυριακής" ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας αναφέρει τα εξής:

«Ο λαός μας ζει τους τελευταίους μήνες, μια πρωτόγνωρη περιπέτεια. Για πόλεμο μιλούν όλοι και ιδιαίτερα οι υγειονομικοί, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Όμως, η κυβέρνηση της ΝΔ παραμέρισε τα “όπλα” που έδωσε ο λαός με τη στάση του, αγνόησε τις προτάσεις μας, ιεράρχησε τα κέρδη των ομίλων στον τουρισμό και τις μεταφορές, πάνω από την υγεία και τη ζωή, με τις γνωστές συνέπειες, που και οι υπουργοί της πλέον παραδέχονται.

Παρά τα τραγικά ρεκόρ θανάτων αρνείται να επιβάλει και να ελέγξει την εφαρμογή μέτρων στους χώρους δουλειάς, στα μέσα μεταφοράς που εξελίσσονται σε βασικές εστίες μετάδοσης. Έκλεισε τα σχολεία που μπορούσαν να είναι ανοιχτά με λιγότερους μαθητές στις τάξεις. Δεν ρίχνει στη μάχη τα βαριά όπλα όπως είναι η ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας με προσλήψεις υγειονομικών, η πραγματική επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας και όχι η “ιμιτασιόν” που έκανε μαζί με τα παζάρια για δωράκια στους κλινικάρχες. Δεν πρόκειται για ανικανότητα, αλλά για πολιτική επιλογή.

Το γεγονός ότι δεν έχουμε φτάσει στα ακόμη πιο τραγικά επίπεδα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, για το οποίο κυνικά και μακάβρια πανηγυρίζουν οι υπουργοί, χρεώνεται και σε όλους όσοι χρόνια τώρα αντιπαλεύουν την πολιτική της εμπορευματοποίησης της υγείας που όλες οι κυβερνήσεις ακολούθησαν, προβάλουν την ανάγκη για ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας.

Ο αγώνας με αυτά τα αιτήματα λοιδορήθηκε από όσους αποθέωναν τη δήθεν “αρμονική συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα”, έκλειναν νοσοκομεία, υποβάθμιζαν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Σήμερα όμως με τους διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ και τις αεροδιακομιδές από την περιφέρεια στο κέντρο, αποδεικνύεται τραγικά επίκαιρος και αναγκαίος.

Πιστεύουμε ότι η πάλη για την υγεία του λαού δένεται με την πάλη για την επιβίωσή του, για να έχουν όλοι εισόδημα, να απαλλαγούν από χρέη, πλειστηριασμούς, να μη φορτωθούν με νέα βάρη, όπως συγκεκριμένα έχει προτείνει το ΚΚΕ. Αντί για μέτρα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων η κυβέρνηση φέρνει συνεχώς νέα πακέτα διάσωσης κάποιων ομίλων, όπως συνέβη με όμιλο των αερομεταφορών.

“Οι μεταρρυθμίσεις”, δηλαδή οι αλλαγές ουσιαστικά μόνο για την κερδοφορία του κεφαλαίου, “δεν εμποδίζονται από τους περιορισμούς του κορωνοϊού”, κομπάζει η κυβέρνηση. Έτσι, με εργαλείο την έκθεση Πισσαρίδη φορτώνει ξανά στο λαό την οικονομική κρίση, συνεχίζει την επίθεση με το νόμο για 10ωρη εργασία, για παραπέρα περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης.

Σ΄ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η πάλη, η κινητοποίηση, η διαμαρτυρία του λαού σαφώς προσαρμόζεται, αλλά ούτε αναστέλλεται, ούτε απαγορεύεται. Όπως ακριβώς η ίδια η κυβέρνηση δεν αναστέλλει το αντιλαϊκό της έργο, αλλά αντίθετα βλέπουμε να το επιταχύνει, ποντάροντας στην πανδημία, που την αντιμετωπίζει ως μια “χρυσή ευκαιρία” να επιβάλλει φίμωτρο στο λαό.

Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλαν οι συμβολικές -έτσι κι αλλιώς φέτος- εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, παρά το όργιο καταστολής. Αυτή είναι η θέληση των χιλιάδων εργαζόμενων που πήραν μέρος στην προχτεσινή απεργία παρά την εργοδοτική τρομοκρατία, τη λάσπη και τις συκοφαντίες από παπαγαλάκια του συστήματος.

Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στην αντιπαράθεση με την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ. Αποκάλυψε την κυβερνητική υποκρισία όταν ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ταλαντεύσεις του αρχικά νομιμοποίησε τις κυβερνητικές απαγορεύσεις. Ενώ το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, με την απαράδεκτη στάση του, στάθηκε σταθερά αρωγός στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει σιωπητήριο.

Η αποφασιστική στάση του ΚΚΕ σήμερα, αναγνωρίζεται από αριστερούς, ριζοσπάστες, προοδευτικούς, δημοκρατικούς ανθρώπους, από κάθε άνθρωπο που δεν τον έχει τυφλώσει το αντιΚΚΕ παραλήρημα και η ταύτιση των συμβολικών κινητοποιήσεων τήρησης όλων των μέτρων προστασίας της υγείας, με την εμφυλιοπολεμική ψύχωση και ανάλυση ορισμένων δυνάμεων που έχουν γενικότερες επικίνδυνες στοχεύσεις και σχεδιασμούς.

Μπαίνουμε μπροστά στον αγώνα στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές για να μη γίνει η μάσκα φίμωτρο για το λαό, για να μη μπει στο γύψο η λαϊκή διεκδίκηση που είναι ανάγκη να δυναμώσει και να βάλει στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Εκεί μπορούμε να συναντηθούμε με όλους όσοι πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ, πριν στο ΠΑΣΟΚ, κάποιοι ακόμα στο ΚΙΝΑΛ, ακόμα και με όσους άλλα περίμεναν και άλλα ζουν με τη ΝΔ. Με όλους όσοι έμαθαν πως πρόοδος είναι να απολαμβάνουμε τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας και όχι να γυρίζουμε πίσω στο μεσαίωνα.

Με όλους όσοι αγανακτούν με τα “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”, το χυδαίο αντικομμουνισμό στελεχών της ΝΔ, για να μαζέψουν κάποια “ορφανά” της Χρυσής Αυγής. Με όσους όσοι κατά βάθος ξέρουν πως η ελπίδα, η προοπτική, βρίσκεται στην πάλη του λαού. Σε όλους αυτούς λέμε: το ΚΚΕ έχει σχέδιο και για το σήμερα και για το αύριο. Σήμερα με τους αγώνες ενάντια στην αδικία, στο σάπιο σύστημα και τους εκμεταλλευτές, για να φέρουμε πιο κοντά το ελπιδοφόρο αύριο για μας και τα παιδιά μας».

https://www.902.gr/eidisi/politiki/243934/proodos-i-ikanopoiisi-ton-syghronon-anagkon-mas

Γιώργος Φούντας: Ο «σκληρός» αλλά λεβέντης του ελληνικού σινεμά

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του ηθοποιού, Γιώργου Φούντα, που για τουλάχιστον 60 χρόνια διέγραψε μια σημαντική πορεία, στο θέατρο και τον κινηματογράφο.

Γεννήθηκε το 1924 στο Μαυρολιθάρι Παρνασσίδας στη Φωκίδα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1944 στην ταινία «Χειροκροτήματα» του Γ. Τζαβέλα και σχεδόν μια δεκαετία αργότερα έπαιξε το ρόλο του Μίλτου στη «Στέλλα» του Μ. Κακογιάννη. Για πρώτη φορά στο θέατρο εμφανίστηκε το 1949 με το «Ρεαλιστικό θέατρο» στο «Περοκέ», στο «Νυφιάτικο Τραγούδι» του Νότη Περγιάλη.

Επαιξε επίσης σε μερικές από τις ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου όπως η «Μαγική Πόλη» του Ν. Κούνδουρου, τα «Κόκκινα Φανάρια» του Β. Γεωργιάδη,

καθώς και στο «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασσέν. Αλλες ταινίες: «Μολυσμένα ύδατα» (1987), «Το κορίτσι της Μάνης» (1986), «17 Σφαίρες για έναν Αγγελο» (1981), «Εξοδος Κινδύνου» (1980), «Ο μεγάλος Ενοχος» (1970), «Η Λεωφόρος της Προδοσίας» (1969), «Ο Αντάρτης του Βάλτου»(1969), «Ο Πρόσφυγας» (1969),

«Πολύ αργά για Δάκρυα» (1968), «Επαναστάτης» (1965), «Αλέξης Ζορμπάς» (1964), «Το Κορίτσι της Κυριακής» (1964), «Αμέρικα Αμέρικα» (1963), «Ζήλεια» (1963) «Κάθαρμα» (1963), «Η μεγάλη Θυσία» (1962), «Η Ζαβολιάρα» (1959), «Ασσοι του Γηπέδου» (1956), «Το Κορίτσι με τα Μαύρα» (1956) κ.ά.

Στην τηλεόραση έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1975 στη σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Ν. Καζαντζάκη. Στην τηλεόραση συμμετείχε επίσης στις σειρές: «Γόβα στιλέτο» (1993), «Κούρσα του θανάτου» (1982), «Εξοδος κινδύνου» (1978), «Γαλήνη» (1976), «Στον αργαλειό του φεγγαριού» (1985).

Βραβεύτηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τις χρονιές 1966 και 1967 για την ερμηνεία του στις ταινίες «Με την Λάμψη στα Μάτια» και «Πυρετός στην Άσφαλτο». 

Το 1967 ήρθε από το Λονδίνο η πρόταση από την παραγωγή του «Τζέιμς Μποντ» που έψαχνε τον διάδοχο του Σον Κόνερι, αλλά ο Φούντας αρνήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. Το μαθαίνει ο Φίνος και τον πείθει τελικά να μπει στο αεροπλάνο, που φοβόταν ο Φούντας για να περάσει τα δοκιμαστικά, φτάνοντας μάλιστα στη διαδικασία της τελικής επιλογής, με τον Τζορτζ Λάζενμπι αντίπαλο. Ο Φούντας κάνει ό,τι μπορεί για να υπονομεύσει την υποψηφιότητά του δηλώνοντας πως δεν προλαβαίνει να μάθει αγγλικά για να ενσαρκώσει τον Τζέιμς Μποντ.

 https://www.imerodromos.gr/giorgos-foyntas-o-skliros-alla-leventis-toy-ellinikoy-sinema138696-2/

Φ. Ένγκελς: «Η εξέλιξη του σοσιαλισμού από την ουτοπία στην επιστήμη»

Φριντριχ Ένγκελς (28 Νοεμβρίου 1820 – 5 Αυγούστου 1895), μια κορυφαία μορφή του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Μαζί με τον Καρλ Μαρξ θεμελίωσαν τον επιστημονικό κομμουνισμό, έγραψαν κι έδρασαν για την κοινωνική απελευθέρωση του ανθρώπου από τα καπιταλιστικά δεσμά. Ο Ένγκελς και ο Μαρξ έδωσαν θεωρητική μάχη ενάντια στην ιδεαλιστική φιλοσοφία, τεκμηριώνοντας την υλιστική διαλεκτική. Ο Ένγκελς δεν ήταν μόνο μια από τις σημαντικότερες μορφές του πνεύματος, ήταν κι επαναστάτης στην πράξη, αφού πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές εξεγέρσεις, όπως στη Γερμανία και στη Γαλλία.

Ο Φρίντριχ Ένγκελς είχε πλούσιο συγγραφικό έργο. Επιλέγουμε να αναδημοσιεύσουμε ένα εκτενές απόσπασμα από το έργο του «Η εξέλιξη του σοσιαλισμού από την ουτοπία στην επιστήμη» (οι υπογραμμίσεις δικές μας), θέλοντας να καταδείξουμε πως η κοινωνική απελευθέρωση του ανθρώπου, η κομμουνιστική προοπτική,  δεν είναι ένα γενικό «όραμα», αλλά «το πήδημα της ανθρωπότητας από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας» (Ένγκελς):

«Από τότε που εμφανίστηκε στην ιστορική σκηνή ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, μονωμένα πρόσωπα ή και ολόκληρες αιρέσεις συχνά φαντάζονταν λίγο-πολύ θολά σαν μελλοντικό ιδεώδες το πέρασμα στην κατοχή της κοινωνίας όλων των μέσων παραγωγής. Όμως αυτό θα γίνει μπορετό, θα γίνει ιστορική ανάγκη μοναχά όταν θα υπάρχουν οι πραγματικοί όροι της πραγμάτωσης του. Το πέρασμα αυτό, όπως και κάθε άλλη κοινωνική πρόοδος, μπορεί να γίνει όχι με την κατανόηση ότι η ύπαρξη των τάξεων αντιφάσκει στη δικαιοσύνη, την ισότητα κτλ., όχι με την απλή επιθυμία της κατάργησης των τάξεων, αλλά με ορισμένους νέους οικονομικούς όρους.

Η διάσπαση της κοινωνίας σε μια εκμεταλλευτική και μια εκμεταλλευόμενη τάξη, σε μια κυρίαρχη και σε μια καταπιεζόμενη τάξη ήταν η απαραίτητη συνέπεια της προηγούμενης χαμηλής ανάπτυξης της παραγωγής. Οσο η συνολική κοινωνική εργασία αποδίδει μονάχα ένα έσοδο, που μόλις ξεπερνά ό,τι είναι απαραίτητο για την πενιχρή ύπαρξη όλων, όσο λοιπόν η εργασία απασχολεί όλον ή σχεδόν όλον τον καιρό της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών της κοινωνίας, τόσο η κοινωνία αυτή χωρίζεται αναγκαστικά σε τάξεις.

Πλάι στη μεγάλη πλειοψηφία, που είναι αποκλειστικά αγγαρευμένη στη δουλειά, σχηματίζεται μια τάξη απαλλαγμένη από την άμεση παραγωγική εργασία, που φροντίζει για τις κοινές υποθέσεις της κοινωνίας: διεύθυνση της εργασίας, κρατικές υποθέσεις, δικαιοσύνη, επιστήμες, τέχνες κτλ. Στη βάση λοιπόν του ταξικού χωρισμού βρίσκεται ο νόμος του καταμερισμού της εργασίας.

Το γεγονός αυτό όμως δεν εμποδίζει καθόλου ο χωρισμός σε τάξεις να επιβάλλεται με τη βία και τη ληστεία, με την κατεργαριά και την απάτη και δεν εμπόδισε καθόλου τις κυρίαρχες τάξεις, όταν μια φορά βρέθηκαν στην εξουσία, να στερεώσουν την κυριαρχία τους σε βάρος της εργαζόμενης τάξης και να μετατρέψουν τη διεύθυνση της κοινωνίας σε αυξημένη εκμετάλλευση των μαζών.

Αν όμως γι’ αυτό δικαιολογείται κάπως ιστορικά ο χωρισμός σε τάξεις, δικαιολογείται ωστόσο μονάχα για ορισμένο χρονικό διάστημα, για ορισμένες κοινωνικές συνθήκες. Στηριζόταν στην ανεπάρκεια της παραγωγής και θα σαρωθεί με το ολοκληρωτικό ξετύλιγμα των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων. Και πραγματικά, η κατάργηση των κοινωνικών τάξεων προϋποθέτει μιαν ιστορική βαθμίδα ανάπτυξης όπου θα έχει γίνει αναχρονισμός, θα έχει ξεπεραστεί όχι μονάχα η ύπαρξη αυτής ή εκείνης της καθορισμένης κυρίαρχης τάξης, μα της κυρίαρχης τάξης γενικά, δηλαδή του ίδιου του χωρισμού σε τάξεις.

Η κατάργηση λοιπόν των τάξεων προϋποθέτει ένα τέτοιο ψηλό επίπεδο της παραγωγής, όπου η ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και των προϊόντων και μαζί τους της πολιτικής εξουσίας, του μονοπωλίου της μόρφωσης και της πνευματικής διεύθυνσης από μια ιδιαίτερη κοινωνική τάξη δε θα έχει γίνει μονάχα περιττή, αλλά θα έχει γίνει και οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό εμπόδιο της εξέλιξης. Το σημείο αυτό το έχουμε φτάσει. Αν η πολιτική και η πνευματική χρεωκοπία της αστικής τάξης δεν αποτελεί μυστικό ούτε και γι’ αυτή την ίδια, η οικονομική της χρεωκοπία επαναλαμβάνεται κανονικά κάθε δέκα χρόνια.

Σε κάθε κρίση η κοινωνία πνίγεται κάτω από το βάρος των δικών της παραγωγικών δυνάμεων και προϊόντων που δε μπορεί να τα χρησιμοποιήσει και στέκεται ανήμπορη μπρος στην παράλογη αντίφαση, ότι οι παραγωγοί δεν μπορούν να καταναλώσουν γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί καταναλωτές.

Η δύναμη επέκτασης των μέσων παραγωγής σπάει τα δεσμά που της έβαλε ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής. Η απελευθέρωση των μέσων παραγωγής από τα δεσμά αυτά αποτελεί τη μόνη προϋπόθεση για μιαν αδιάκοπη όλο και επιταχυνόμενη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, και επομένως για μιαν πρακτικά απεριόριστη αύξηση της ίδιας της παραγωγής. Αυτό όμως δε φτάνει.

Η κοινωνική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής δεν παραμερίζει μονάχα τα σημερινά τεχνητά εμπόδια της παραγωγής, αλλά και την άμεση σπατάλη και καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και των προϊόντων που αναπόφευκτα συνοδεύει σήμερα την παραγωγή και φτάνει στο αποκορύφωμά της στις κρίσεις. Ακόμα η κοινωνική ιδιοποίηση απελευθερώνει και βάζει στη διάθεση της ολότητας ολόκληρη μάζα από μέσα παραγωγής και προϊόντα, με την κατάργηση της παράλογης σπατάλης σε είδη πολυτελείας από τη σημερινή κυρίαρχη τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους της. Η δυνατότητα να εξασφαλιστούν με την κοινωνική παραγωγή σ’ όλα τα μέλη της κοινωνίας όχι μόνο πέρα για πέρα αρκετοί ολικοί όροι ζωής, που θα γίνονται από μέρα σε μέρα πλουσιότεροι, μα επίσης και η πλέρια ελεύθερη ανάπτυξη και άσκηση των σωματικών και πνευματικών τους ικανοτήτων, η δυνατότητα αυτή υπάρχει τώρα για πρώτη φορά, υπάρχει όμως.

Μόλις η κοινωνία πάρει στην κατοχή της τα μέσα παραγωγής καταργείται η εμπορευματική παραγωγή και μαζί της και η κυριαρχία του προϊόντος πάνω στον παραγωγό. Η αναρχία μέσα στην κοινωνική παραγωγή αντικαθίσταται από τη σχεδιασμένη συνειδητή οργάνωση. Ο αγώνας για την ύπαρξη του ατόμου σταματάει. Έτσι μόλις τώρα ο άνθρωπος ξεχωρίζει, από μιαν ορισμένη έννοια, οριστικά από το ζωικό βασίλειο, βγαίνει από τις ζωώδεις συνθήκες ύπαρξης και περνά σε ανθρώπινες.

Οι συνθήκες ζωής που περιβάλλουν τους ανθρώπους, και που κυριαρχούσαν ως τώρα πάνω τους, μπαίνουν τώρα κάτω από την κυριαρχία και τον έλεγχο των ανθρώπων, που για πρώτη φορά γίνονται συνειδητοί και πραγματικοί κύριοι της φύσης, γιατί και επειδή γίνονται κύριοι της ίδιας της κοινωνικοποιημένης ζωής τους. Οι νόμοι της δικής τους κοινωνικής δράσης, που ορθώνονταν ως τώρα απέναντί τους σαν ξένοι φυσικοί νόμοι που τους εξουσίαζαν, θα χρησιμοποιούνται πια από τους ανθρώπους με πλήρη γνώση της υπόθεσης και γι’ αυτό θα υποταχθούν στην κυριαρχία τους. Η ίδια η κοινωνική ζωή των ανθρώπων που ορθωνόταν απέναντί τους σαν κάτι που τους επιβλήθηκε από τη φύση και την ιστορία, γίνεται τώρα το ελεύθερο έργο τους.

Οι αντικειμενικές, ξένες δυνάμεις, που εξουσίαζαν ως τώρα την ιστορία, μπαίνουν κάτω από τον έλεγχο του ίδιου του ανθρώπου. Μόνον από δω και μπρος θα δημιουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι με πλέρια συνείδηση την ιστορία του, μόνον από δω και μπρος οι κοινωνικές αιτίες που θα μπαίνουν σε κίνηση απ’ αυτούς θα έχουν κυρίως και σε διαρκώς αυξανόμενο βαθμό και τα αποτελέσματα που επιδίωκαν. Είναι το πήδημα της ανθρωπότητας από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας»

(Καρλ Μαρξ – Φρίντριχ Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα [τόμος δεύτερος], 

«Η εξέλιξη του σοσιαλισμού από την ουτοπία στην επιστήμη» του Φρίντριχ Ένγκελς, Εκδοτικό της ΚΕ του  ΚΚΕ, σ. 167-170)

https://www.imerodromos.gr/fridrich-engels-san-shmera/

Μαραντόνα: Τραγική ειρωνεία! Πέθανε ίδια ημέρα με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τζορτζ Μπεστ

 

Ο κορυφαίος, μαζί με τον Πελέ, ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, έχασε τη μάχη με τη ζωή ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά τον κορυφαίο μαζί με τον Τσε Γκεβάρα επαναστάτη του 20ου αιώνα.

Μία τραγική σύμπτωση είδε το φως της δημοσιότητας μετά το θάνατο του θρύλου του ποδοσφαίρου, Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο «Θεός» της μπάλας έφυγε από τη ζωή την ίδια ημέρα με το «φίλο του και έμπιστό του», όπως ο ίδιος έγραφε, ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο.

Λες, από ειρωνεία της τύχης, ο κορυφαίος, μαζί με τον Πελέ, ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, έχασε τη μάχη με τη ζωή ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά τον κορυφαίο μαζί με τον Τσε Γκεβάρα επαναστάτη του 20ου αιώνα. Ο Φιντέλ είχε φύγει από τη ζωή στις 25 Νοεμβρίου του 2016... 

Τι έγραφε ο Μαραντόνα μετά το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο

«Πέθανε ο φίλος μου, ο έμπιστός μου, αυτός που με συμβούλευε, που μου τηλεφωνούσε οποιαδήποτε στιγμή για να μιλήσουμε για πολιτική, ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, αυτός που μου είπε πως όταν θα έφευγε ο Κλίντον, αυτός που θα ερχόταν, θα ήταν χειρότερος, ήταν ο Μπους. Καθώς δεν έσφαλλε ποτέ, για μένα ο Φιντέλ είναι, ήταν και θα είναι αιώνιος, ο μοναδικός, ο πιο μεγάλος. Πονάει η καρδιά μου γιατί ο κόσμος χάνει τον πιο σοφό από όλους.

Δεν ανατρέπει ο καθένας μια δικτατορία με είκοσι άνδρες, προκαλώντας τη βορειοαμερικάνικη αυτοκρατορία.

Δεν εξαλείφει ο καθένας τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο.

Δεν μειώνει ο καθένας την παιδική θνησιμότητα από το 42% στο 4%.

Δεν δημιουργεί οποιοσδήποτε πάνω από 130.000 γιατρούς, εξασφαλίζοντας ένα γιατρό για κάθε 130 άτομα, τον υψηλότερο δείκτη-ποσοστό γιατρού κατά κεφαλήν στον κόσμο.

Δεν δημιουργεί ο καθένας τη μεγαλύτερη Σχολή Ιατρικής στον κόσμο, δίνοντας κάθε χρόνο πτυχίο σε 1.500 γιατρούς από το εξωτερικό, με 25.000 γιατρούς απόφοιτους σε 84 χώρες.

Δεν στέλνει οποιοσδήποτε περισσότερο από 30.000 γιατρούς να εργαστούν σε περισσότερες από 68 χώρες του κόσμου, σχεδόν σε 600.000 αποστολές συνολικά.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι το μοναδικό έθνος της Λατινικής Αμερικής χωρίς παιδικό υποσιτισμό.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής χωρίς πρόβλημα ναρκωτικών.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε 100% σχολικής εκπαίδευσης.

Δεν μπορεί ο καθένας να κυκλοφορεί στην πατρίδα του χωρίς να βλέπει ούτε ένα παιδί να κοιμάται στο δρόμο.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που εκπληρώνει την οικολογική βιωσιμότητα.

Δεν καταφέρνει ο καθένας να έχει ο πληθυσμός του προσδόκιμο ζωής στα 79 χρόνια όταν γεννιέται.

Δεν δημιουργεί ο καθένας εμβόλια κόντρα στον καρκίνο.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα που εξαλείφει τη μετάδοση του ιού του AIDS από τη μητέρα στο παιδί.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να έχει τη μεγαλύτερη ποσότητα ολυμπιακών μεταλλίων στη Λατινική Αμερική.

Δεν επιβιώνει ο καθένας από 600 και πλέον απόπειρες δολοφονίας εναντίον του και 11 προέδρους των ΗΠΑ που προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν.

Δεν επιβιώνει ο καθένας από 50 χρόνια εμπάργκο και οικονομικού πολέμου.

Δεν φτάνει ο καθένας τα 90 χρόνια, με τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία.

Αγαπητός σε εκατομμύρια, ακατανόητος για άλλους τόσους. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να κάνει είναι να τον αγνοήσει.

Αναπαύσου εν ειρήνη Φιντέλ Κάστρο».

newpost.gr/kosmos/5fbe9ab6c01c0b0b08c2313e/oi-dyo-filoi-ntiegko-marantona-kai-fintel-kastro-efygan-apo-ti-zoi-stis-25-noemvrioy

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Ο ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ

Πεθαίνει, 25/11/2016, ο ηγέτης της Κουβανικής επανάστασης Φιντέλ Κάστρο Ρους, Α’ Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (1961-2011) και Πρωθυπουργός της χώρας του (1959-2008).

Τόσο ο κουβανικός λαός όσο και οι λαοί όλου του κόσμου τον τίμησαν για το παράδειγμά του στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την απελευθέρωση από τα καπιταλιστικά δεσμά, για το σοσιαλισμό.

Το Νοέμβρη του 2016 ένα τεράστιο «ποτάμι» σε κάθε γωνιά του νησιού τον συνόδευσε για 9 μέρες και η τέφρα του αποτέθηκε στο κοιμητήριο της Σάντα Ιφιγένια στο Σαντιάγκο, εκεί που έχουν ταφεί επίσης οι ήρωες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Χοσέ Μαρτί και Αντόνιο Μασέο, αλλά και οι 32 επαναστάτες σύντροφοι του Φιντέλ, που στις 26 Ιούλη 1953 «έπεσαν» στην επίθεση ενάντια στους στρατώνες της Μονκάδα στο Σαντιάγκο. 

Η πομπή διέσχισε 13 από τις 15 επαρχίες της χώρας σε αντίστροφη πορεία, προς ανάμνηση του «Καραβανιού της Ελευθερίας» του επαναστατικού στρατού, που ξεκίνησε από το Σαντιάγκο και κατέληξε το Γενάρη του 1959 στη Αβάνα, απελευθερώνοντας την Κούβα από τη στυγνή δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα, που είχε τη στήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η ζωή του «Κομαντάντε» δοσμένη στον επαναστατικό αγώνα

Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 στο Μπιράν, παλιά επαρχία στην Ανατολική Κούβα, από γονείς με καταγωγή από την Ισπανία.

Από το 1945 συμμετείχε ενεργά στους φοιτητικούς - πολιτικούς αγώνες στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, όπου σπούδασε Νομική.

Το 1947 έλαβε μέρος στην εκστρατεία εναντίον της τυραννίας του δικτάτορα Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία.

Συμμετείχε μαζί με τον κολομβιάνικο λαό στη λαϊκή εξέγερση του Απρίλη του 1948 στην Μπογκοτά.

Στις 26 Ιούλη 1953, επικεφαλής ομάδας επαναστατών, επιτέθηκε στους στρατώνες της Μονκάδα με σκοπό να ξεσηκώσει τον κουβανικό λαό ενάντια στη δικτατορία. Η απόπειρα αποτυγχάνει και ο ίδιος μαζί με συντρόφους του συλλαμβάνεται. Ομως, η 26η του Ιούλη σηματοδοτεί την απαρχή της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης κατά του καθεστώτος Μπατίστα.

Στις 16 Οκτώβρη 1953, κατά τη διάρκεια της δίκης για την επίθεση στο φρούριο Μονκάδα της πόλης Σαντιάγκο ντε Κούβα, σημείωνε ανάμεσα σε άλλα: «Σ' αυτόν το λαό, που οι δρόμοι του είναι στρωμένοι με πέτρες άγχους, εξαπάτησης και ψεύτικων υποσχέσεων, εμείς δεν θα του πούμε "θα σου δώσουμε", αλλά: "Ορίστε, αγωνίσου τώρα με όλες σου τις δυνάμεις, για να γίνει δική σου η λευτεριά και η ευτυχία! Οσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα 'ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανέναν, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει».

Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 15 χρόνια φυλάκιση. Φυλακίστηκε για 22 μήνες και απελευθερώθηκε χάρη στη λαϊκή πίεση και ίδρυσε το Κίνημα της 26ης Ιούλη. Στις 15 Μάη 1955 αποφυλακίστηκε και στις αρχές Ιούλη έφυγε για το Μεξικό, από όπου οργάνωσε και εκπαίδευσε στρατιωτικά μια ομάδα επαναστατών. Ανάμεσά τους ήταν ο Αργεντινός γιατρός Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, ο Τσε, που γνωρίστηκε εκεί με τον Φιντέλ και μπήκε στην ομάδα.

Η αποστολή του «Γκράνμα» και η νίκη της Επανάστασης

Στις 2 Δεκέμβρη 1956, έπειτα από ένα δραματικό ταξίδι, το πλοιάριο «Γκράνμα» (σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Επανάστασης στην Αβάνα), που ξεκίνησε από το Μεξικό, έφτασε στην παραλία του Νίκερο, ενός μικρού χωριού στην πλαγιά της Σιέρα Μαέστρα της Κούβας. Από τους 82 αποφασισμένους αγωνιστές που αποβιβάστηκαν στη στεριά, κατάφεραν να σωθούν από τα πυρά του στρατού και της αεροπορίας της δικτατορίας του Μπατίστα μόνο 12. Ανάμεσά τους ο αρχηγός των ανταρτών, Φιντέλ Κάστρο, ο αδελφός του, Ραούλ, ο Τσε, ο Καμίλο Σιενφουέγος, ο Χουάν Αλμέιδα.

Στη συνέχεια συγκροτήθηκε ο επαναστατικός στρατός, που στηρίχτηκε στη συστηματική πολιτικοστρατιωτική προετοιμασία που είχε ξεκινήσει το Κίνημα της 26ης Ιούλη, με επικεφαλής τον Φ. Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας, όπως είχε ονομαστεί το ΚΚ Κούβας, και το Επαναστατικό Διευθυντήριο, που απαρτιζόταν από επαναστάτες φοιτητές.

Την 1η Γενάρη 1959, ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας μπαίνει θριαμβευτικά στην Αβάνα. Στις 9 Γενάρη φτάνει στην Αβάνα και ο Φιντέλ. Η Κουβανική Επανάσταση απέδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος και βρήκε αμέσως την αμέριστη στήριξη της Σοβιετικής Ενωσης και των τότε σοσιαλιστικών χωρών.

Στη μεγάλη διαδήλωση της 16ης Απρίλη 1961, στις κηδείες των σκοτωμένων από τις αεροπορικές επιδρομές (λίγο πριν την απόβαση των 1.400 μισθοφόρων της CIA στον Κόλπο των Χοίρων, που ηττήθηκαν σε 72 ώρες), ο Φιντέλ Κάστρο ανακηρύσσει για πρώτη φορά τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.

Υπήρξε Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Επαναστατικών Οργανώσεων και του Ηνωμένου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης της Κούβας. Από την επανασύσταση του ΚΚ Κούβας, της Κεντρικής Επιτροπής του, τον Οκτώβρη του 1965, ανέλαβε τη θέση του Πρώτου Γραμματέα και επανεξελέγη στη θέση αυτή για τέσσερα Συνέδρια του Κόμματος έως το 2008.

Εξελέγη βουλευτής της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας σε όλες τις περιόδους συνεδριάσεων από την ίδρυσή της το 1976, και από τότε η Συνέλευση τον εξέλεγε Πρόεδρο του Κρατικού Συμβουλίου και του Υπουργικού Συμβουλίου μέχρι το 2006, όταν για λόγους υγείας ζήτησε να απαλλαγεί προσωρινά.

https://gkagkarin.blogspot.com/2020/11/blog-post_381.html

Freddie Mercury: Ενας θρύλος, μια εποχή. Έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα.

 

Freddie Mercury, ένας θρύλος, μια εποχή, μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες της μουσικής σκηνής παγκοσμίως. 

Ο Mercury (πραγματικό όνομα Farrokh Bulsara) γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1946 και έζησε μέχρι τις 24 Νοεμβρίου του 1991, δημιουργώντας έναν πραγματικό μουσικό θρύλο ως τραγουδιστής και πιανίστας του βρετανικού ροκ συγκροτήματος Queen.  Ο Mercury ήταν, όντως, μια εποχή ως τραγουδιστής, πιανίστας, συνθέτης, στιχουργός και performer. 

Γεννήθηκε στη Ζανζιβάρη, ένα αφρικανικό νησί που τότε ήταν βρετανική αποικία (σήμερα είναι μέρος της Τανζανίας).  Το παρατσούκλι «Φρέντι» το πήρε λίγα χρόνια αργότερα, το 1955, όταν ήταν στην Ινδία , σ’ ένα αγγλικό οικοτροφείο αρρένων 250 χμ περίπου από τη Βομβάη (το σημερινό Mumbai). Από νωρίς φάνηκε το ταλέντο του, σε ηλικία 12 ετών, συμμετέχοντας στο μουσικό συγκρότημα The Hectics, που έπαιζε κυρίως σε σχολικές εκδηλώσεις. Επιστρέφει στη Ζανζιβάρη το 1963. Μια χρονιά αργότερα ο Mercury και η οικογένεια του εγκαθίστανται στο Λονδίνο και σπουδάζει γραφιστική και παράλληλα κάνει τα πρώτα του βήματα με το συγκρότημα Wreckage.

Στη συνέχεια ήρθε σε επαφή με ένα συγκρότημα με το όνομα  Smile. Το συγκρότημα είχε ιδρυθεί το 1968 ( Τιμ Στάφελ – τραγουδιστής και μπασίστας, Μπράιαν Μέι – κιθάρα, Ρότζερ Τέιλορ – ντραμς). Ένα χρόνο αργότερα γίνεται τραγουδιστής του συγκροτήματος Ibex από το Λίβερπουλ. Λίγους μήνες αργότερα το συγκρότημα πήρε το όνομα Wreckage. Στις συναυλίες έπαιζαν πολλές φορές το Jailhouse Rock, που αργότερα θα έπαιζαν συχνά και οι Queen. Επίσης, το 1970 εμφανίστηκε και ως τραγουδιστής των Sour Milk Sea.

Οι Smile διαλύθηκαν (αποχώρησε ο Τιμ Στάφελ) και τον Απρίλιο του 1970, ο Mercury μαζί με τους Μπράιαν Μέι και Ρότζερ Τέιλορ δικό τους συγκρότημα, τους θρυλικούς Queen.  Ένα χρόνο μετά στο συγκρότημα  εντάχθηκε ο μπασίστας Τζον Ντίκον.  Εκείνη την περίοδο, μετά  από την ίδρυση των Queen αποκτά το καλλιτεχνικό όνομα του, Mercury.To 1973 κυκλοφορεί το πρώτο (το ομώνυμο) άλμπουμ των Queen. Ακολουθούν τα άλμπουμ Queen II και Sheer heart attack.

Από εκεί και πέρα υπάρχει η ιστορία του Bohemian Rhapsody. Λίγο πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ τους A night at the opera μοιράζονται με τον φίλο τους, Κένι Έβερετ (γνωστός παραγωγός και κωμικός την εποχή εκείνη) το τραγούδι Bohemian Rhapsody. Ο Έβερετ, χωρίς την τυπική άδεια του συγκροτήματος, το παίζει διαρκώς στη ραδιοφωνική του εκπομπή και το τραγούδι γίνεται τεράστια επιτυχία.  

Η πορεία των Queen, που όλοι ξέρουμε, είχε ήδη ξεκινήσει… Ακολούθησαν τα άλμπουμ τους A day at the races (ανάμεσα στα άλλα και με το Somebody to love) και το News of the world (με τραγούδια όπως το We will rock you και We are the champions) και στη συνέχεια τα άλμπουμ  Jazz και The game. Το συγκρότημα έκανε πειραματισμούς ήδη με άλλα είδη μουσικής κάτι το οποίο φάνηκε στο άλμπουμ Hot space. Σειρά είχε μετά, μεταξύ άλλων,  η μουσική για την ταινία Flash Gordon και το άλμπουμ Τhe works (1984), η συμμετοχή τους στο Live Aid (μαζί  άλλους καλλιτέχνες. Ηχογραφούν το One Vision (περιλαμβάνεται στο άλμπουμ A kind of magic). Το Magic Tour του συγκροτήματος, μια γνωστή περιοδεία τους, είχε μεγάλη επιτυχία, με γνωστότερη συναυλία αυτή στο στάδιο Γουέμπλεϋ το 1986. Ήταν και η τελευταία τους περιοδεία.

Το συγκρότημα δεν διαλύεται, αλλά υπάρχει αυτονομία στα μέλη του. O Mercury, που είχε κάνει ήδη μια προσωπική δουλειά, με το άλμπουμ Mr Bad Guy, συνεργάζεται με την Μονσερά Καμπαγιέ. Κυκλοφορούν το άλμπουμ Barcelona. Το 1989 οι Queen επιστρέφουν με το άλμπουμ The miracle.  Δύο χρόνια αργότερα έρχεται το άλμπουμ τους Innuendo (με το The show must go on).

Ο Mercury στις 23 Νοεμβρίου του 1991 ανακοινώνει στον τύπο, που ήταν διαρκώς έξω από το σπίτι του στο Κένσινγκτον στο Λονδίνο, ότι πάσχει από AIDS. Ένα εικοσιτετράωρο αργότερα φεύγει από τη ζωή. 

ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

http://www.imerodromos.gr/freddie-mercury-enas-thrylos-mia-epochi/

Ο Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ:Θα διαψευστούν όσοι καλλιεργούν φρούδες ελπίδες ότι μπορεί μέσω αυτής της εναλλαγής να υπάρχει ριζική αλλαγή πολιτικής

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Κυριακή 08/11/2020 - 17:49 - Ενημέρωση: Κυριακή 08/11/2020 - 18:10

Ο Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Θα διαψευστούν όσοι καλλιεργούν φρούδες ελπίδες ότι μπορεί μέσω αυτής της εναλλαγής να υπάρχει ριζική αλλαγή πολιτικής

• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 

Σε δήλωσή του για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας αναφέρει τα εξής:

«Η αντιδραστική διακυβέρνηση Τραμπ μπορεί να ηττήθηκε στις εκλογές των ΗΠΑ, το σίγουρο όμως είναι ότι δεν ηττήθηκε συνολικά η πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ και του αιματοβαμμένου αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Πολύ σύντομα θα διαψευστούν όσοι -και εδώ στην Ελλάδα- καλλιεργούν φρούδες ελπίδες, ότι μπορεί μέσω αυτής της εναλλαγής να υπάρχει ριζική αλλαγή πολιτικής είτε απέναντι στον αμερικανικό λαό είτε στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.

Άλλωστε, είναι πολύ νωπές οι μνήμες «δημοκρατικών» Προέδρων των ΗΠΑ, που εξαπέλυσαν πολέμους και επεμβάσεις, στη Γιουγκοσλαβία, τη Μέση Ανατολή κ.α., διέλυσαν κράτη, αιματοκύλησαν λαούς, αλλά και επιτέθηκαν στα δικαιώματα των εργαζομένων στις ΗΠΑ, κατέφυγαν στον αυταρχισμό και την καταστολή.

Συνεπώς, είναι αποπροσανατολιστικές κι επικίνδυνες οι εκτιμήσεις, που ακούγονται από κυβερνητικούς και άλλους πολιτικούς κύκλους στην Ελλάδα, ότι δήθεν η Προεδρία Μπάιντεν μπορεί να λειτουργήσει θετικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η προσήλωση και του νέου Προέδρου των ΗΠΑ στη ΝΑΤΟική συνοχή δεν είναι παράγοντας ασφάλειας, αλλά ο "νούμερο 1" παράγοντας κινδύνου για τους λαούς της περιοχής και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.

Κατά συνέπεια, η λαϊκή αντίθεση ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και η διεθνιστική αλληλεγγύη στον αμερικανικό λαό και τους άλλους λαούς, είναι σήμερα εξίσου σημαντική και ακόμη περισσότερο αναγκαία».

https://www.902.gr/eidisi/politiki/241762/tha-diapseystoyn-osoi-kalliergoyn-froydes-elpides-oti-mporei-meso-aytis-tis