Η ΚΡΑΥΓΗ "ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ" ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ,
ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΗΧΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ
Η ΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ...
(ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ)
“ΑΕΚ θα πει, θα πει, τσακίστε τους ναζί” φώναζαν οι οπαδοί της ΑΕΚ εναντίον των νεοναζί χούλιγκαν της Ντιναμό Κιέβου που ασελγούν στο παρελθόν της ομάδας τους. Το κεντρικό πανό στο κιτρινόμαυρο πέταλο έδινε το μήνυμα: πετάξτε τους ναζί έξω από το ποδόσφαιρο.
Πρόσφατα η ΑΕΚ υποδέχτηκε για το Europa League την Ντιναμό Κιέβου. Μια ομάδα με όνομα βαρύ σαν ιστορία, που την έγραψαν με χρυσές σελίδες ακομα και ήρωες, σαν τους παίκτες της που σχημάτισαν το 1942 την ερασιτεχνική Σταρτ και ταπείνωσαν το ναζισμό και τους καλοθρεμμένους επίλεκτους της Φλάχελφ, πληρώνοντας αυτήν την πράξη τους με τη ζωή τους. Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερη ντροπή από το να βλέπει κανείς αυτήν την ομάδα να γίνεται όργανο της φασιστικής κυβέρνησης του Κιέβου και νεοναζί οπαδούς, που ασελγούν στο ένδοξο παρελθόν της. Οι χούλιγκαν της Ντιναμό μάλιστα κατά τη σύντομη παραμονή τους στην Ελλάδα, προκάλεσαν επεισόδια και είχαν μια σύντομη μάχη με Ρώσους, σε κεντρικό σημείο της Αθήνας.
Οι οπαδοί της ΑΕΚ δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια και έδωσαν απάντηση μες στο γήπεδο με αντιναζιστικά πανό και συνθήματα.
ΑΕΚ σημαίνει, φασίστες κρεμασμένοι ΑΕΚ θα πει, θα πει, τσακίστε τους ναζί!
Ήταν μερικά από τα συνθήματα που φώναζαν οι οπαδοί στο πέταλο του ΟΑΚΑ, ενώ τα πανό τους είχαν σβάστικες με απαγορευτικό σήμα, μηνύματα αλληλεγγύης στους αντιφασίστες του Ντονμπάς και της Ουκρανίας,
αλλά και το κεντρικό σύνθημα: πετάξτε τους ναζί έξω από το ποδόσφαιρο!
Ο φασισμός δεν έχει θέση στο ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον σε προσφυγικά σωματεία σαν την ΑΕΚ. Κι οι οπαδοί της έχουν δείξει πολλές φορές στο παρελθόν τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά τους, όπως στη θλιβερή περίπτωση του Κατίδη, που είχε πανηγυρίσει ένα γκολ χαιρετώντας ναζιστικά το κοινό και τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες από την ομάδα, μετά τη γενική κατακραυγή.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΥΠΗΡΧΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ ΝΤΙΝΑΜΟ ΚΙΕΒΟΥ...
Γράφει ο Δημήτριος Σ. Κορωνάκης*
jimkoronakis@yahoo.gr
2 Μαΐου 1986: Ήμουν μαθητής στην έκτη δημοτικού, 11 ετών, 4 μηνών και κάτι ημερών, όταν είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον τελικό του κυπέλλου κυπελλούχων Ευρώπης, ανάμεσα στην Ντιναμό Κιέβου, του αείμνηστου Βαλερί Λομπανόφσκι και την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο τελικός αυτός εξελίχθηκε σε παράσταση για έναν ρόλο με τους Σοβιετικούς να επικρατούν 3-0. Για την ιστορία τα τέρματα είχαν πετύχει οι Ζαβάροφ, Μπλαχίν και Γιεφτουτσένκο. Μαέστρος σε αυτή την ορχήστρα ήταν φυσικά ο Βαλερί Λομπανόφσκι, όπως προαναφέραμε. Ο τότε προπονητής της Ντιναμό Κιέβου κρατούσε παράλληλα και το τιμόνι της Εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν μακράν η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών και ταυτόχρονα η πιο αδικημένη στην ιστορία του αθλήματος. Στο παγκόσμιο κύπελλο που έγινε το καλοκαίρι του 1986 στα γήπεδα του Μεξικού, η ομάδα-όνειρο του Λομπανόφσκι υπέστη σφαγή από τον Σουηδό διαιτητή Φρέντρικσον σε αγώνα κόντρα στο Βέλγιο και αποχαιρέτησε τη διοργάνωση. Είναι ξεκάθαρο πως υπήρχε εντολή να μην προχωρήσει η ΕΣΣΔ για ευνόητους λόγους. Ο βασικός κορμός εκείνης της εθνικής ομάδας ήταν η Ντιναμό Κιέβου, αφού στην αποστολή του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας υπήρχαν 12 (!) ποδοσφαιριστές του συλλόγου! Συνέβη δηλαδή το εξής παράδοξο: Ένας ποδοσφαιριστής που δεν ξεκινούσε στη βασική 11άδα της ομάδας του να συμμετέχει στην αποστολή της εθνικής του! Ο Βαλερί Λομπανόσφκι εδώ και πολλά χρόνια δεν βρίσκεται στη ζωή και από μία άποψη είναι τυχερός για αυτό, αφού δεν έζησε να δει την κατάντια του συλλόγου που υπηρέτησε και αγάπησε. Φυσικά δεν αναφερόμαστε στο αγωνιστικό μέρος αλλά στο γεγονός ότι στις τάξεις των οργανωμένων οπαδών της Ντιναμό Κιέβου υπάρχει πλέον ένας μεγάλος αριθμός φασιστών, νεοναζί. Πρόκειται για νοσταλγούς του Χίτλερ,του Στέπαν Μπαντέρα, θαυμαστές της Κου Κλουξ Κλαν, ρατσιστές, μισάνθρωπους και μισαλλόδοξους, ότι και να γράψουμε για αυτούς θα είναι ελάχιστο... "'Άνθρωποι" (δεν είναι τυπογραφικό λάθος τα εισαγωγικά...) που δεν σέβονται την ιστορία του τόπου τους και του συλλόγου που υποτίθεται πως αγαπούν και στηρίζουν, αφού η Ντιναμό Κιέβου είναι η συνέχεια της Σταρτ, της ομάδας που διέλυσαν το 1942 οι ναζί, αφού πρώτα έστειλαν στο θάνατο 11 ποδοσφαιριστές της. Ποιό ήταν το έγκλημά τους; Τόλμησαν να νικήσουν ομάδα Γερμανών στρατιωτών ενώ είχαν ρητή εντολή να καθίσουν να χάσουν! Στον πρόσφατο αγώνα που έδωσε η Ντιναμό Κιέβου με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, υπήρχαν πολλά πανό των οπαδών της Ένωσης εναντίον της αρρωστημένης εγκληματικής ιδεολογίας του Χίτλερ. Υπήρχε επίσης και ένα πανό που έγραφε "Οι ναζί κρέμασαν τους ποδοσφαιριστές σας, δεν σέβεστε την ιστορία σας". Άλλος ένας λόγος που με κάνει να αισθάνομαι υπερήφανος για την επιλογή ομάδας που έκανα στην Ελλάδα και να βροντοφωνάζω "ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΕΚ"! Η ιστορία έχει γραφτεί με γεγονότα, με αίμα και δεν διαγράφεται, ούτε αλλάζει όσο και να σκούζουν Μίκηδες, Κασιδιάρηδες, Σκαλούμπακες και Τζήμεροι... Μία φορά και έναν καιρό υπήρχε μία ομάδα που την έλεγαν Ντιναμό Κιέβου και μία χώρα που την έλεγαν Σοβιετική Ένωση. Αυτές τις ομάδες του Βαλερί Λομπανόφσκι αγάπησα το 1986 και θα τις αγαπώ για πάντα, δόξα τω Στάλιν αλτσχάιμερ δεν έχω ακόμα! :) Y.Γ. Παρακάτω παραθέτω πηγές με εκτενείς αναφορές σε θέματα που αναφέρθηκα επιγραμματικά στο δικό μου κείμενο. http://www.sigmalive.com/simerini/sport-time/international/331909/lompanofski-o-epistimonas-proponitis http://www.alfavita.gr/arthron/kosmos/1942-oi-nazi-ektelesan-11-athlites-tis-ntinamo-kievoy-simera-tis-kerkides-kosmoyn-oi http://www.alfavita.gr/arthra/όταν-οι-ναζί-εκτέλεσαν-11-ποδοσφαιριστές-της-ντιναμό-κιέβου-το-1942 https://el.wikipedia.org/wiki/ΦΚ_Ντιναμό_Κιέβου http://www.rsssf.com/ec/ec198586.html http://www.sport24.gr/Columns/longform/megalh-omada-megalh-adikia.2865794.html http://blessedfootball.blogspot.gr/2016/12/blog-post_23.html http://www.sombrero.gr/2016/04/o-daskalos-tou-kievoy/ https://retrosport.wordpress.com/2009/09/25/ιγκορ-μπελάνοφ-η-αριστερή-σαίτα-της-ντ/ * O Δημήτριος Σ. Κορωνάκης είναι Δημοσιογράφος, απόφοιτος του τμήματος Δημοσιογραφίας (Συνάκτες και Ρεπόρτερς) του ΙΙΕΚ ΑΚΜΗ (1994-1996), εργάστηκε ως δημοσιογράφος από το 1992 ως το 2011 κυρίως στο αθλητικό ρεπορτάζ,πέρασε μεταξύ άλλων από τους τηλεοπτικούς σταθμούς ΕΡΤ, ΑΝΤΕΝΝΑ, ΤΕΜΠΟ, ΠΟΛΙΣ, από τον ραδιοφωνικό σταθμό 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM, από τις εφημερίδες ΕΠΙΧΕΙΡΩ, FORZA, ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ, ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΕΚ και από τα περιοδικά των εκδόσεων Γ.Χ. Αλεξανδρής, ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ, ΤΖΑΜΠΟΛ, ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΟΥΤΜΠΟΛ κ.α. https://esyesytismoirasmougrafto.blogspot.gr/2018/02/blog-post.html
Το G-Weekend Journal γράφει για την Λιβόρνο, την ομάδα των κομμουνιστών και τον σημαντικό ρόλο που έχει διαδραματίσει η πόλη και ο ιστορικός σύλλογος στην ιταλική πολιτική σκηνή.
Στο βιβλίο του «Ποδόσφαιρο χωρίς βρωμιές» (Futbol sin trampa) ο Λουίς Σέζαρ Μενότι επιχειρεί τη σύνδεση ποδοσφαίρου -πολιτικής. «Υπάρχει το ποδόσφαιρο της Δεξιάς και της Αριστεράς. Της Δεξιάς προσπαθεί να μας πείσει ότι η ζωή είναι μια πάλη που θέλει θυσίες και να είμαστε από ατσάλι και να κερδίζουμε με κάθε τρόπο. Θέλει τους ποδοσφαιριστές να μην εκφράζουν πολιτικές απόψεις, να υπακούν και έτσι να δημιουργούνται περισσότεροι χρήσιμοι ηλίθιοι.
Στο Δεξιό ποδόσφαιρο, η νίκη διαγράφει τα πάντα, υπάρχει μόνο το αποτέλεσμα και ποδοσφαιριστές πειθαρχημένοι σαν στρατιώτες. Στο Αριστερό, έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται η νίκη, επειδή ο ποδοσφαιριστής είναι ο προνομιούχος εκφραστής των ονείρων εκατομμυρίων φιλάθλων τους οποίους καλείται να κάνει καλύτερους. Δεν γράφω για τα πολιτικά κόμματα και τα πολιτικά συστήματα. Υπάρχουν Αριστερά κόμματα που αν τους δώσεις την εξουσία δεν θα ξέρουν τι να την κάνουν. Η χώρα που δεν έχει όμως οργανωμένη Αριστερά δεν έχει μέλλον. Παρά τις πολιτικές αλλαγές στον πλανήτη, πιστεύω ότι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν δύο διαφορετικά ποδόσφαιρα».
Η αντιπαράθεση που υπάρχει και αφορά την σχέση του ποδοσφαίρου με την πολιτική κι έχει ξεσπάσει από την αρχή του αθλητισμού, θα συνεχίσει να υπάρχει σε μια ατέρμονη διαμάχη. Από την μία πλευρά αυτοί που θεωρούν ότι το ποδόσφαιρο και πολιτική αποτελούν δύο έννοιες τελείως αντίθετες, την ώρα που η άλλη πλευρά δεν σταματά να αναφέρεται στο πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του ποδοσφαίρου και γενικότερα του αθλητισμού στις όποιες αλλαγές των πολιτικών σκηνικών της εποχής επισημαίνοντας βασικά κοινωνικά προβλήματα, δίνοντας φωνή σε όσους βρίσκονται στο περιθώριο.
Μπορεί ο ρόλος αυτός τα τελευταία χρόνια να έχει μειωθεί με την εισροή τεράστιων ποσών και την παγκοσμιοποίηση του αθλήματος όπου οι σύλλογοι πλέον δεν αποτελούν εκπρόσωποι μιας τοπικής κοινότητας, αλλά ένα εμπορικό σήμα, ένα brand name, μια ιδιωτική επιχείρηση θεάματος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σύλλογοι που σε ένα άκρως καπιταλιστικό περιβάλλον, έχουν μείνει σταθεροί στις αξίες τους και με την στάση τους αποτελούν τον καλύτερο μηχανισμό για μια πιθανή κοινωνική αλλαγή. Ένας τέτοιος σύλλογος είναι η Λιβόρνο.
Ομάδα και πόλη έννοιες ταυτόσημες
Η ιστορία της ομάδας είναι συνυφασμένη με την ιστορία της πόλης αλλά και όλης της χώρας πριν το Risorgimento (Αναβίωση) και την δημιουργία του ιταλικού κράτους. Oι ιδρυτικοί μύθοι είναι ζωτικής σημασίας για τη δημιουργία μιας εθνικής ταυτότητας όπως και η ιστορία η οποία διαδραματίζει εξίσου σημαντικό ρόλο, ιδίως στο Λιβόρνο. Μέχρι την ενοποίησή της, η ιταλική χερσόνησος αποτελούνταν σε κάτι που έμοιαζε με πόλεις-κράτη όπως το Μιλάνο, η Νάπολη, η Βενετία και η Ρώμη.
Στην κεντρική Ιταλία κυρίαρχη δύναμη ήταν η Φλωρεντία και η οικογένεια Medici, που κυβέρνησε τη Δημοκρατία της Φλωρεντίας από το 1300 και για τέσσερις αιώνες. Οι Μέδικοι έχτισαν ένα νέο λιμάνι στο Λιβόρνο για να βελτιώσουν το εμπόριο ενθαρρύνοντας την μετανάστευση εργατικού δυναμικού από οποιοδήποτε μέρος στην πόλη και να την κάνουν το σπίτι τους. Για να κατοικηθεί αυτή η νέα πόλη, οι Medici πέρασαν μια σειρά νόμων που ονομάζονταν Leggi Livornine επιτρέποντας την εγκατάσταση Εβραίων, Τούρκων, Μαυριτανών, Αρμενίων, Περσών εμπόρων, για να κατοικηθεί η πόλη.
Επίσης και άλλες εθνικότητες έγιναν δεκτές στην πόλη ανεξαρτήτου εθνικής ή θρησκευτικής προέλευσης και μάλιστα χωρίς να ληφθεί υπόψη οποιαδήποτε εγκληματική δραστηριότητα τους στο παρελθόν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το Λιβόρνο να μετατραπεί από μια άχρωμη πόλη σε ένα μωσαϊκό εθνικοτήτων. Η πολυπολιτισμικότητα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των κατοίκων κάτι που αποτυπωνόταν ξεκάθαρα και στα χρυσά νομίσματα της εποχής (το 1656 νομίσματα απεικονίζουν την πόλη του Λιβόρνο με το σύνθημα: «Πολλοί λαοί σε ένα»). Τα απομεινάρια αυτού του ψηφιδωτού κουλτούρας και πολιτισμού είναι ακόμα εμφανή στην πόλη με την παρουσία τόσο των εκκλησιών (Αγγλικανικές, Προτεσταντικές, Αρμενικές, Ελληνορθόδοξες), όσο και της συναγωγής των Εβραίων.
Η εκβιομηχάνιση και η ενοποίηση της Ιταλίας είδε το Λιβόρνο να συνεχίσει να χαράζει μια ανεξάρτητη θέση. Οι εργάτες της πόλης και ειδικά οι ναυτεργάτες ήταν ιδιαίτερα πολιτικά ενεργοί. Η ενοποίηση συντέλεσε στο να χαθεί το καθεστώς του αυτόνομου του λιμανιού κάτι που οδήγησε σε ένα διαρκές αυξανόμενο πολιτικό ακτιβισμό. Η εκβιομηχάνιση του 19ου αιώνα είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας κοινωνικής τάξης της οποία τα μέλη ανήκαν σε αναρχικά και σοσιαλιστικά πολιτικά γκρουπ. Οι κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις της δεκαετίας του 1920 έφεραν απεργίες και διαδηλώσεις σε όλη την Ιταλία, κάτι που επηρέασε όπως ήταν λογικό και το Λιβόρνο.
Αυτό το κλίμα έντασης βοήθησε στη ανάπτυξη κι εγκαθίδρυση του κομμουνισμού. Σε μια πόλη που ναι μεν υπήρχε η έντονη αντίσταση στον φασισμό που είχε κάνει την εμφάνισή του στην χώρα, η μετριοπάθεια των σοσιαλιστών είχε προκαλέσει μεγάλη ανησυχία. Έτσι, το 1921 ο Αντόνιο Γκράμσι αποφάσισε να βάλει μια για πάντα το Λιβόρνο στο βιβλίο της ιστορίας με την απόφασή του στο θέατρο San Marco να αποχωρήσει από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιταλίας και να ιδρύσει το ΚΚΙ (Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα) για να ακολουθήσει μισό αιώνα αργότερα και η δημιουργία του Ευρωκομμουνισμού σε συνεργασία με τους Ισπανούς κομμουνιστές.
Αυτή η πολιτική παράδοση και ιδεολογία παρέμεινε στην πόλη και συνήθως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση (βουλευτικές-δημοτικές) ο εκλεκτός άρχων ανήκε στην αριστερή πολιτική σκηνή. Η πολιτική σκηνή της μεταπολεμικής Ιταλίας και όπως αυτή διαμορφώθηκε είχε ως αποτελέσματα την πολιτικοποίηση και των συνδέσμων. Από το 1946 έως το 1992 όταν και ξέσπασε το σκάνδαλο tangetopolis, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ιταλία ήταν ένα μονοκόμματο κράτος με τους Χριστιανοδημοκράτες να αποτελούσαν την κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Οι άστοχες πολιτικές τους, η διαφθορά τους καθώς και η οικονομική στασιμότητα σε συνδυασμό με τα Μολυβένια χρόνια (περίοδος στην οποία η Ιταλία γνώρισε μια σειρά από τρομοκρατικές επιθέσεις, τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας αριστεράς) έφερε μια τεράστια απογοήτευση με την καθημερινότητα να πολιτικοποιείται ακόμα περισσότερο με τους ανθρώπους-ειδικά στο Λιβόρνο-να ψάχνουν άλλες συλλογικές μορφές για τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις με το ποδόσφαιρο και την ομάδα να αποτελεί κύριο όχημα έκφρασης.
Λουκαρέλι: Ο ασυμβίβαστος Λιβορνέζος
Σχεδόν όλα τα παιδιά ονειρεύονται κάποια στιγμή να αγωνιστούν με την φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας και ο Κριστιάνο Λουκαρέλι δεν αποτελούσε εξαίρεση. Γεννημένος στο Λιβόρνο το 1975 ο άλλοτε αρχηγός των «Αμαράντο» συμβόλιζε τον τυπικό Λιβορνέζο. Ευγενικός, φιλικός, αλλά και βαθιά πολιτικοποιημένος, ένα παιδί βγαλμένο από τους δρόμους της πόλης να αποτελεί το σημείο αναφοράς για τον σύλλογο. Ο ίδιος έγινε γνωστός ως ένας από τους λίγους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που αρνήθηκαν να παραμείνουν σιωπηλοί για τις πολιτικές πεποιθήσεις τους.
Ο Λουκαρέλι, ο οποίος είχε εκφράσει τις ιδέες του υπέρ του ιδεολογίας του κομμουνισμού, το 2003 έκανε το όνειρό του πραγματικότητα όταν άφησε την Τορίνο για την Λιβόρνο δεχόμενος μείωση αμοιβής κατά 50% καθώς και να αφήσει τα μεγάλα σαλόνια για μια χαμηλότερη κατηγορία όπου αγωνιζόταν η ομάδα της πόλης του. «Ορισμένοι ποδοσφαιριστές αγοράζουν μια Ferrari ή ένα σκάφος. Εγώ μόλις αγόρασα την φανέλα της Λιβόρνο», δήλωνε στην παρουσίαση του, ενώ ως μέλος του μεγαλύτερου συνδέσμου οπαδών, του Brigate Autonome Livornesi (BAL), αποφάσισε να πάρει την φανέλα με το Νο99, έτος ίδρυσης του club.
Tα διαπιστευτήρια του τα είχε δώσει όμως πολύ νωρίτερα όταν σε ματς της U21 της Ιταλίας κόντρα στην Μολδαβία σκόραρε και το πανηγύρισε δείχνοντας την φανέλα με τον Che Guevara που φορούσε. Ένας πανηγυρισμός που δεν άρεσε στην Ομοσπoνδία με συνέπεια την αποστασιοποίησή του από την «Σκουάντρα Ατζούρα» μέχρι και το 2005 όταν και ανέλαβε ο Μαρτσέλο Λίπι.
Το χτύπημα αυτό δεν τον πτόησε, αντίθετα του έδωσε μεγαλύτερη δύναμη με τον ίδιο να «απαντάει» στο γήπεδο με 102 γκολ σε 174 ματς, ενώ παράλληλα συνέχιζε να δείχνει την αλληλεγγύη του για τα όποια κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που ταλάνιζαν την Ιταλία. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του μετά από ένα νικηφόρο παιχνίδι της Λιβόρνο όπου αφιέρωσε τη νίκη σε 400 απολυμένους εργάτες ενός εργοστασίου στην Φλωρεντία.
Η παρουσία του Λουκαρέλι στην Λιβόρνο συνέπεσε με μια χρονική περίοδο όπου στην Ιταλία υπήρξε ξανά μια έκρηξη της τοπικής συνείδησης την γνωστή και ως campanilisimo. Καθώς οι γηγενείς παίκτες αποκτούσαν μεγαλύτερη σημασία λόγω των παγκόσμιων μετασχηματισμών, την ίδια ώρα ενισχυόταν και η τοπική ταυτότητα των ομάδων. Η παγκοσμιοποίηση είχε συντελέσει στην συνεχώς αυξανόμενη ροή διαφορετικών ανθρώπων και εικόνων.
Καθώς οι ομάδες βρίσκονταν αντιμέτωπες με μια αυξανόμενη πολιτιστική μίξη, ο ρόλος της τοπικής ταυτότητας γινόταν ακόμα μεγαλύτερος. Κάπως έτσι η ισχυρή και μοναδική ιστορία του Λιβόρνο εξασφάλιζε ότι και η ομάδα της πόλης θα είχε ισχυρές ιστορικές παραδόσεις. Και στην περίπτωση της Λιβόρνο, επιβεβαιώνεται στο απόλυτο μια πολιτικοποιημένη τοπική ταυτότητα.
Και μπορεί οι «Αμαράντο» να μην προκαλούν λάμψη με το ποδόσφαιρο τους, αλλά όπως λέει και το περίφημο τραγούδι του Χιλιανού Σέρχιο Ορτέγκα (El pueblo unido, jamás será vencido), οιάνθρωποι ενωμένοι ποτέ δεν θα ηττηθούν.
