Θρήνος για τον Desmond Tutu

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:

Θρήνος για τον Desmond Tutu | Το χαμομηλάκι (hamomilaki.blogspot.com)

 

Θρήνος για τον Desmond Tutu

Η εμβληματική προσωπικότητα του αγώνα κατά του απαρτχάιντ 

πέθανε σε ηλικία 90 ετών

Η Νότια Αφρική πενθεί για τον Ντέσμοντ Τούτου, 

τον αρχιεπίσκοπο που έδωσε τα πάντα 

για να σταματήσει το απαρτχάιντ.

«Δε με ενδιαφέρει να μαζεύω ψίχουλα συμπόνιας που ρίχνονται από το τραπέζι
κάποιου που θεωρεί τον εαυτό του αφεντικό μου.
Θέλω το πλήρες μενού των δικαιωμάτων». – Ντέσμοντ Τούτου

Ο Ντέσμοντ Τούτου είναι ένας από τους πιο γνωστούς 

υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Νότιας Αφρικής, 

ο οποίος το 1984 κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 

για τις προσπάθειές του ως προς την επίλυση 

και τον τερματισμό του απαρτχάιντ. 

Γεννήθηκε το 1931 στο Κλέρκσντορπ της Νότιας Αφρικής, 

αρχικά εργάστηκε ως δάσκαλος ενώ στη συνέχεια σπούδασε θεολογία

 και έγινε ο πρώτος μαύρος Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος του Κέιπ Τάουν

 και του Γιοχάνεσμπουργκ. 

Μέσα από τις διαλέξεις του και τα γραπτά του, με τα οποία επέκρινε 

σφοδρά το καθεστώς του απαρτχάιντ, έγινε γνωστός ως η «φωνή»

 των άφωνων μαύρων της Νότιας Αφρικής. 

Μετά την εξέγερση των φοιτητών στο Σοβέτο και την κλιμάκωση των ταραχών, 

ο Τούτου υποστήριξε το οικονομικό μποϊκοτάζ της χώρας του, 

ενώ παράλληλα ενθάρρυνε συνεχώς τη συμφιλίωση μεταξύ των διαφόρων φατριών

 που σχετίζονταν με το απαρτχάιντ.

Όταν έγιναν οι πρώτες πολυφυλετικές εκλογές της Νότιας Αφρικής το 1994

 –στις οποίες εξελέγη ο Νέλσον Μαντέλα ως ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της χώρας– 

ο Μαντέλα διόρισε τον Τούτου ως πρόεδρο της Επιτροπής Αλήθειας 

και Συμφιλίωσης (TRC).

Στο έργο του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο Τούτου διατύπωσε τον στόχο του

 για «μια δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία χωρίς φυλετικές διακρίσεις»

 και διατύπωσε τις ελάχιστες προϋποθέσεις για την επίτευξη αυτού του στόχου,

 συμπεριλαμβανομένων της ισότητας των πολιτικών δικαιωμάτων για όλους, 

ενός κοινού συστήματος εκπαίδευσης και της παύσης της αναγκαστικής απέλασης.

Εκτός από το βραβείο Νόμπελ (1984), 

ο Τούτου έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία, 

στα οποία συμπεριλαμβάνονται το Βραβείο Pacem in Terris, 

το βραβείο Διακεκριμένης Ανθρωπιστικής Υπηρεσίας του Επισκόπου Τζον Τ. Γουόκερ, 

το Βραβείο Ηγεσίας Λίνκολν, το Βραβείο Γκάντι για την ειρήνη, το βραβείο Άλμπερτ Σβάιτσερ

 για τον Ανθρωπισμό, το Βραβείο του Ιδρύματος Ωνάση το 1981

και ήταν ο πρώτος επίτιμος ηγέτης του Ιδρύματος Ειρήνης Πυρηνικής Εποχής..

Τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο, έσβησε τα ξημερώματα της 26-12-2021, 

σε ηλικία 90 ετών. Σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας κυριαρχεί η εικόνα του μικρόσωμου ιερέα 

με τα βιολετί άμφια, να χορεύει δίπλα στον Δαλάι Λάμα ή να χαμογελάει πλατιά, δίπλα στον φίλο του, 

τον Νέλσον Μαντέλα.

Κρατώντας από το χέρι την εγγονή της, η 67χρονη Μίριαμ Μοκουάντι, 

πήγε στον Καθεδρικό του Κέιπ Τάουν. «Είναι αλήθεια, ο Τούτου ήταν ήρωας. 

Αγωνίστηκε για εμάς. Είμαστε ελεύθεροι χάρη σ’ αυτόν. 

Χωρίς αυτόν, η χώρα μας θα ήταν χαμένη» σχολίασε.

Η είδηση ότι πέθανε ο αρχιεπίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου, 

που είχε ταυτιστεί με τη «συνείδηση» της Νότιας Αφρικής, 

έπεσε σαν κεραυνός πριν από την πρωινή λειτουργία.

 Πολύ γρήγορα, η αστυνομία απέκλεισε τη συνοικία.

Έξω από τον καθεδρικό τοποθετήθηκε ένα βιβλίο συλλυπητηρίων, 

για τα πρώτα μηνύματα προς τον «Αρτς», 

όπως τον αποκαλούσαν με τρυφερότητα οι συμπατριώτες του.

Ο Ντέσμοντ Τούτου έγινε γνωστός παγκοσμίως 

για τον αγώνα που έδωσε τα δύσκολα χρόνια του απαρτχάιντ. 

Οργάνωσε ειρηνικές διαδηλώσεις κατά του διαχωρισμού

 και τάχθηκε υπέρ της επιβολής διεθνών κυρώσεων στο καθεστώς της Πρετόρια.

 Για τον Στίβεν Μορέο, 

τον Αγγλικανό αρχιεπίσκοπο του Γιοχάνεσμπουργκ, 

«η κληρονομιά του είναι η αγάπη του για όλους (…) 

έλεγε πάντα ότι ο Θεός δεν είναι ο Θεός των χριστιανών

 αλλά όλου του κόσμου».

 

Πηγές: 

• athensvoice.gr
• humanrights.com

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ιδεολογική αντεπίθεση με όπλο την ΚΟΜΕΠ

 ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΣ ΤΗΣ ΚΝΕ ΓΙΑ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ»

Αποσπάσματα από την ομιλία του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τα 100 χρόνια που συμπληρώθηκαν φέτος από την έκδοση του 1ου τεύχους της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης», είναι να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του ΚΣ της ΚΝΕ να ξεδιπλώσουμε πλατιά ιδεολογική, μορφωτική αντεπίθεση εκεί που σπουδάζει, εργάζεται, ζει η νεολαία (...)

Η προκήρυξη της δίμηνης καμπάνιας από το Κεντρικό Συμβούλιο για τη διάδοση της ΚΟΜΕΠ στους νέους αναγνώστες και η συζήτηση που θα ανοίξουμε γιατί είναι αναγκαίο να μελετάμε και να διαδίδουμε την ΚΟΜΕΠ αποτελούν μια σημαντική ευκαιρία για να φωτίσουμε ένα θεμελιακό ζήτημα: Τον ρόλο της επαναστατικής κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας για να υπάρξει αποτελεσματική επαναστατική δράση (...)

Αυτό το ζήτημα έχει ιδιαίτερη σημασία στις σημερινές συνθήκες που κλιμακώνεται η ιδεολογική επίθεση της αστικής τάξης, μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στη δεκαετία του 1990 και τη μεγάλη υποχώρηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Το κάθε στέλεχος, μέλος και φίλος της ΚΝΕ πρέπει να προβληματιστεί σχετικά με την ανάγκη να γίνουμε πιο ικανοί στη διεξαγωγή της ταξικής πάλης, στο επίπεδο των ιδεών.

Ασφαλώς, φίλες και φίλοι, έχει μεγάλη σημασία η δική μας καθημερινή αγωνιστική δράση για τα οξυμένα προβλήματα και τις ανάγκες της νεολαίας. Ασφαλώς έχει σημασία να είμαστε και είμαστε σταθερά παρόντες στην πρώτη γραμμή των αγώνων με μαχητικότητα, με ανιδιοτέλεια, με διάθεση για θυσίες.

Αρκούν όμως αυτά για να παίξουμε τον ρόλο μας ως επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης;

Για να απαντήσουμε σ' αυτό το ερώτημα αρκεί μόνο να σκεφτούμε τα δεκάδες ερωτήματα με τα οποία μας βομβαρδίζουν οι νέοι με τους οποίους συζητάμε στις σχολές και στους χώρους δουλειάς. Μας ρωτούν αν θα έχουν αποτελέσματα οι αγώνες, αν στις σοσιαλιστικές χώρες υπήρχε δημοκρατία και ελευθερία, αν αξίζει να παλέψουμε για μια διέξοδο, τον σοσιαλισμό, που εμφανίστηκε στην Ιστορία και ηττήθηκε και τόσα άλλα (...)

Πολυάριθμοι, πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι μηχανισμοί διαβεβαιώνουν συνεχώς ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση εκτός των τειχών του καπιταλιστικού συστήματος, ότι είναι μοιραίο να ζούμε μέσα στον βάλτο της εκμετάλλευσης, της ανασφάλειας, της φτώχειας, της ανεργίας (...)

Ατελείωτες συνεχείς παρεμβάσεις γίνονται για να μας πείσουν πόσο δημοκρατικό είναι να σεβαστούμε στην ουσία το ατομικό δικαίωμα του καπιταλιστή να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους.

Να αποδεχτούμε ως ελεύθερη την κοινωνία της ανταγωνιστικής αρένας του καπιταλισμού, η οποία απομονώνει τον άνθρωπο απ' τους συνανθρώπους του. Να αποδεχτούμε ότι είναι παρωχημένος ο σοσιαλισμός, η κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς, δηλαδή η μόνη λύση που επιτρέπει με τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας την ελεύθερη άμεση σύνδεση των ανθρώπων στην παραγωγή και στην κοινωνική ζωή, χωρίς τη μεσολάβηση του ζυγού της καπιταλιστικής αγοράς και της εκμετάλλευσης (...)

Αυτός ο αστικός καθημερινός ιδεολογικός βομβαρδισμός επιδρά αντικειμενικά, φίλες και φίλοι, σε πλατιά τμήματα της νεολαίας και του λαού, σ' άλλους περισσότερο, σ' άλλους λιγότερο (...)

Αυτός που πιστεύει σήμερα ότι δεν υπάρχει διέξοδος απ' τον σημερινό βάλτο της εκμετάλλευσης, δύσκολα στρατεύεται και στον καθημερινό αγώνα για τα προβλήματά του. Ακόμα και όταν συμμετέχει προσωρινά, εύκολα απογοητεύεται στις πρώτες δυσκολίες του αγώνα. Πολύ πιο εύκολα μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες του στις προεκλογικές διακηρύξεις των αστικών κομμάτων, σε λύσεις που θα έρθουν από τα πάνω.

Η σημασία της ιδεολογικής αντεπίθεσης

Γι' αυτό και η εύστοχη ιδεολογική διαπάλη που κλονίζει την αντίληψη του καπιταλιστικού μονόδρομου αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για να αποφασίσουν να οργανώσουν τον αγώνα τους και να βαδίσουν στον δρόμο της ανατροπής, στον δρόμο της επαναστατικής ταξικής πάλης περισσότεροι νέοι, ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Γι' αυτό και το ξεδίπλωμα της ιδεολογικής αντεπίθεσης αποτελεί το μεγάλο στοίχημα, τον κρίσιμο παράγοντα για να συσπειρωθούν, να κινητοποιηθούν, να σημαδέψουν τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία του κεφαλαίου, χιλιάδες νέοι που σήμερα ακόμα φοβούνται, διστάζουν, αμφιβάλλουν, ταλαντεύονται (...)

Σ' αυτήν την προσπάθεια ιδεολογικής και μορφωτικής προετοιμασίας και αντεπίθεσης των δυνάμεών μας, όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τον σημαντικό ρόλο που παίζει η ΚΟΜΕΠ. Μπροστά στις σύνθετες απαιτήσεις της ταξικής πάλης, ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, η ΚΟΜΕΠ αποτελεί χωρίς υπερβολή το θεωρητικό, ιδεολογικό και πολιτικό στήριγμα της επαναστατικής δράσης των μελών και στελεχών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ (...)

Ο θεωρητικός εξοπλισμός, φίλες και φίλοι, των δυνάμεών μας δεν έχει ως αποκλειστικό, μοναδικό στόχο να μας καταστήσει πιο ικανούς στη διαπάλη με τον πραγματικό αντίπαλο, πιο ικανούς να απεγκλωβίζουμε νέους και νέες απ' τα δίχτυα της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας.

Πριν απ' όλα είναι αναγκαίος όρος για να διασφαλιστεί η δική μας αντοχή, η αντοχή των δυνάμεών μας μπροστά στις μεγάλες δυσκολίες του αγώνα που διεξάγουμε. Η θεωρητική γνώση βοηθά να μην επικρατεί κλίμα απογοήτευσης στις σημερινές συνθήκες που βαραίνει διεθνώς ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων. Φωτίζει τα ιστορικά όρια, τις αξεπέραστες δυσκολίες του καπιταλισμού που σαπίζει και οπλίζει με επαναστατική αισιοδοξία τις δυνάμεις μας.

Ας δούμε, για παράδειγμα, την αρθρογραφία της ΚΟΜΕΠ και γενικότερα τις επεξεργασίες μας που φώτισαν την πραγματική αιτία των διεθνών καπιταλιστικών κρίσεων του 2008 - 2009 και του 2020, που ανέδειξαν τον πραγματικό ένοχο, τον καπιταλισμό, και τεκμηρίωσαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης (...)

Ομως, συντρόφισσες και σύντροφοι, η σημασία της θεωρητικής μελέτης δεν περιορίζεται μόνο στη διασφάλιση της αντοχής μας και του κατάλληλου εξοπλισμού για να διεξάγουμε με επιτυχία την τρέχουσα ιδεολογική και πολιτική διαπάλη με τον αντίπαλο. Αφορά το συλλογικό μας καθήκον να ανταποκριθούμε στη δημιουργική ανάπτυξη της μαρξιστικής επαναστατικής θεωρίας (...)

Ασφαλώς η προσπάθειά μας έχει ως αφετηρία τη συστηματική προσπάθεια να αφομοιώσουμε τις υπάρχουσες θεωρητικές γνώσεις, τη μέθοδο, τις νομοτέλειες, τις αρχές που φώτισαν οι κλασικοί, ο Μαρξ, ο Ενγκελς, ο Λένιν. Ομως, για να παραμείνουμε να παίξουμε τον ρόλο μας ως επαναστατική πρωτοπορία αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να προχωρήσουμε αποφασιστικά στις σύγχρονες επεξεργασίες, στη θεωρητική έρευνα.

Καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να αναλύσουμε ουσιαστικά τα νέα σύνθετα ζητήματα της ψηφιακής οικονομίας και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, τις μεγάλες αλλαγές στο περιεχόμενο της εργασίας με την αξιοποίηση των ρομπότ, τους νέους κλάδους όπως το ηλεκτρονικό εμπόριο, την αντίθεση ανάμεσα στη διευθυντική και στην εκτελεστική πνευματική εργασία, αναμασώντας και επαναλαμβάνοντας απλά κάποια τσιτάτα των κλασικών του μαρξισμού.

Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι πρέπει να μελετήσουμε αυτοκριτικά και διεξοδικά τη σύγχρονη και την ιστορική πείρα της ταξικής πάλης, αν δεν θέλουμε να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, τα λάθη που έγιναν στον 20ό αιώνα.

Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, την καθοριστική σημασία που είχε η θεωρητική διερεύνηση των αντιφάσεων και των λαθών στη χάραξη επαναστατικής στρατηγικής του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στον 20ό αιώνα, ώστε να μπορέσει το ΚΚΕ να σταθεί όρθιο, να μη γλιστρήσει στον βούρκο της ενσωμάτωσης και να απαντήσει αποφασιστικά στη μεγάλη πίεση, στην απαίτηση να στηρίξει την κυβερνητική λύση του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012 - 2015 (...)

Τα πρώτα βήματα

Το ΚΚΕ πάλεψε από τις πρώτες στιγμές της ίδρυσής του για να κατανοήσει η εργατική τάξη τη δυνατότητά της να γνωρίσει και να αλλάξει τον κόσμο, να αναπτύξει τις πολιτικές και επιστημονικές της γνώσεις, να καλλιεργήσει το αισθητικό της κριτήριο, ώστε να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή. Να ηγηθεί στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, για τον κομμουνισμό (...)

Η ΚΕ συνέδεσε με σαφήνεια την πορεία μπολσεβικοποίησης του Κόμματος με την προσπάθεια ανάπτυξης του ιδεολογικού επιπέδου των μελών του, μέσα απ' την ενίσχυση της εκδοτικής δραστηριότητας και της εσωκομματικής μόρφωσης. Ετσι, τον Γενάρη του 1921 ξεκινά η έκδοση της ΚΟΜΕΠ σε μηνιαία βάση μέχρι τον Ιούλη του 1925, όπου σημειώθηκε η πρώτη αναστολή της κυκλοφορίας της λόγω της δικτατορίας του Πάγκαλου (...)

Τα πρώτα σοβαρά αστικά πολιτικά και πολιτιστικά περιοδικά εμφανίζονται επίσης τη δεκαετία του 1920, μετά την έκδοση της ΚΟΜΕΠ και ως προσπάθεια να δημιουργηθεί αντίβαρο στη μαρξιστική επίδραση με το περιοδικό «Ελληνικά Γράμματα» και λιγότερο τη «Νέα Εστία».

Ακόμα και ορισμένοι αρθρογράφοι αυτών των περιοδικών, όπως και του περιοδικού «Αναγέννηση» του Δημήτρη Γληνού, θα περάσουν στη συνέχεια στις γραμμές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.

Η ΚΟΜΕΠ και γενικότερα η εκδοτική δραστηριότητα του Κόμματος θα βρεθεί στη συνέχεια στο στόχαστρο των διώξεων και των απαγορεύσεων του αστικού κράτους. Το 1925 διακόπηκε - όπως προαναφέραμε - η κυκλοφορία της λόγω της δικτατορίας του Πάγκαλου, το 1936 λόγω της δικτατορίας του Μεταξά (της 4ης Αυγούστου) (...)

Το ΚΚΕ δεν σταμάτησε ποτέ την εκδοτική δραστηριότητα

Μέσα σε καθεστώς σκληρών διώξεων, απαγορεύσεων, κατασχέσεων βιβλίων, με τους συγγραφείς να δολοφονούνται και να στέλνονται στις φυλακές και στις εξορίες, γράφεται μια εκδοτική εποποιία παράλληλα με τους μεγάλους αγώνες και τις ηρωικές μάχες (...)

Από τα παράνομα τυπογραφεία, όπως της Καλλιθέας στην Αθήνα, μέχρι τα ποδοκίνητα τυπογραφεία του βουνού που τύπωναν μέσα στη φωτιά της μάχης, θα γίνουν εκδόσεις για όλες τις ανάγκες του μεγάλου αγώνα. Θα εκδοθούν σημαντικά πολιτικά, ιδεολογικά, λογοτεχνικά, σχολικά βιβλία, ακόμα και εκδόσεις στρατιωτικής εκπαίδευσης.

Εχει ιδιαίτερη σημασία, φίλες και φίλοι, ότι το ΚΚΕ κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες διώξεων, παρανομίας, ένοπλου αγώνα, στις φυλακές και τις εξορίες, δεν σταμάτησε ποτέ να εκδίδει βιβλία και έδωσε μάχες για την κυκλοφορία του θεωρητικού πολιτικού περιοδικού.

Ποιοι παράγοντες έπαιξαν ρόλο για να υπάρξει αυτό το επίτευγμα; Ασφαλώς ότι το ΚΚΕ κατανοούσε σωστά τη σημασία του απαραίτητου εξοπλισμού για να διεξαχθεί με επιτυχία η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη. Ομως, αυτό δεν θα αρκούσε για να υπάρξει αυτή η αξιοθαύμαστη αντοχή που υπερνικούσε όλες τις δυσκολίες.

Επαιξαν ρόλο οι ισχυροί δεσμοί του Κόμματος με την εργατική τάξη, το ότι έμπαινε μπροστά σε κάθε μάχη για να εκφράσει τα ιστορικά της συμφέροντα.

Επαιξε ρόλο το γεγονός ότι σ' όλη την ιστορική διαδρομή του, παρά τις όποιες αδυναμίες και τα λάθη του, το ΚΚΕ δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι στον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη. Γονάτισε και γονατίζει μόνο μπροστά στους νεκρούς του λαϊκού κινήματος. Συγκρούστηκε και συγκρούεται με όλες τις μορφές της δικτατορίας του κεφαλαίου (...)

Επαιξε πάνω απ' όλα ρόλο η προσπάθειά του να ανταποκριθεί στον ρόλο του ως πολιτικού φορέα της διαλεκτικής ενότητας της θεωρίας και της πολιτικής πράξης. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες της πάλης μέλη της ΚΕ και του ΠΓ, ο ΓΓ της ΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης, ο Παναγιώτης Μαυρομάτης μετέφρασαν έργα των κλασικών του μαρξισμού - λενινισμού (...)

Η ιστορική προσφορά της ΚΟΜΕΠ

Στα 100 χρόνια που μεσολάβησαν απ' την έκδοση του πρώτου τεύχους της, η ΚΟΜΕΠ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και στην προβολή της σοσιαλιστικής διεξόδου. Ανέδειξε τα μεγάλα, ιστορικά επιτεύγματα της εργατικής τάξης τόσο στη Σοβιετική Ενωση όσο και στα άλλα σοσιαλιστικά κράτη.

Αντιπαρατέθηκε με τη διαχρονική προσπάθεια της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού να συκοφαντήσουν τον σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα. Αντιπαρατέθηκε με όλες τις εκδοχές του αντικομμουνισμού και του αντισοβιετισμού.

Στο αρχειακό υλικό της ΚΟΜΕΠ θα βρούμε πλήθος άρθρων που παρουσιάζουν την πορεία, τις επιτυχίες, τις κατακτήσεις και τα προβλήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον αγροτικό τομέα, στη βιομηχανική παραγωγή, στο εποικοδόμημα, απ' τη δεκαετία του '20 μέχρι τις ανατροπές στις αρχές της δεκαετίας του '90 (...)

Πολύτιμη και διαχρονική ήταν η συμβολή της ΚΟΜΕΠ στην ανάδειξη του έργου των κλασικών της επαναστατικής θεωρίας, του Μαρξ, του Ενγκελς και του Λένιν.

Ηδη απ' τα πρώτα τεύχη της ΚΟΜΕΠ γίνεται προσπάθεια μετάφρασης βασικών έργων των κλασικών. Απ' το 1ο τεύχος δημοσιεύεται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα το πρώτο κεφάλαιο του έργου του Ενγκελς «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους». Με απόφαση του ΠΓ άρχισε η επανέκδοση της «Μαρξιστικής Βιβλιοθήκης» απ' το έκτακτο τεύχος του 1933. Στις σελίδες της ΚΟΜΕΠ θα δημοσιευτούν αναλύσεις για τα έργα των Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν, βοηθήματα και οδηγοί αυτομόρφωσης των στελεχών, παρουσιάσεις θεμάτων του Διαλεκτικού και Ιστορικού Υλισμού και της Πολιτικής Οικονομίας.

Μέσα απ' τα τεύχη της ΚΟΜΕΠ θα ξεκινήσουν και οι πρώτες πρωτοπόρες προσπάθειες μαρξιστικής ανάλυσης της ελληνικής Ιστορίας, θα ασκηθεί κριτική στην αστική στρατηγική της «Μεγάλης Ιδέας», θα ανοιχτούν τα ζητήματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, θα ανοιχτεί το ιδεολογικό μέτωπο στον σκοταδισμό και στις θρησκευτικές προκαταλήψεις (...)

Διδάγματα της θετικής και αρνητικής πείρας

Φυσικά, όλη αυτή η μεγάλη ηρωική διαδρομή δεν θα μπορούσε να είναι μια ευθύγραμμη ανοδική πορεία, χωρίς αντιφάσεις, λάθη, προβλήματα. Η πορεία της ΚΟΜΕΠ ήταν άρρηκτα δεμένη με την πορεία διαμόρφωσης της στρατηγικής του ΚΚΕ σε κάθε περίοδο. Μέσα στις σελίδες της αντανακλάται η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη που υπήρξε στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ.

Αυτή η εσωτερική διαπάλη και η προβληματική στρατηγική θα παίξει ρόλο τόσο στις διακοπές της έκδοσης της ΚΟΜΕΠ όσο και στο περιεχόμενο αρκετών επεξεργασιών που δημοσιεύτηκαν.

Λόγω της εσωκομματικής κρίσης την περίοδο 1929 - 1931, διακόπηκε την εποχή εκείνη η κυκλοφορία της ΚΟΜΕΠ. Αντίστοιχα η ενίσχυση του οπορτουνιστικού ρεύματος, ιδιαίτερα μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, οι λαθεμένες αποφάσεις που οδήγησαν στη διάχυση των κομματικών δυνάμεων στις οργανώσεις της ΕΔΑ, η πορεία που οδήγησε στην κρίση και στη διάσπαση του 1968, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μακρά περίοδο που σταμάτησε η έκδοση της ΚΟΜΕΠ, από το 1947 μέχρι την πτώση της δικτατορίας το 1974.

Ασφαλώς και δεν υποτιμάμε τις δύσκολες συνθήκες της παρανομίας και της προσαρμογής αρκετών δυνάμεών μας στην πολιτική προσφυγιά. Ομως, οι εσωτερικές μας αδυναμίες ήταν ο καθοριστικός παράγοντας (...)

Μεγάλες ιδεολογικές μάχες

Μετά το 14ο Συνέδριο και μέχρι σήμερα, η ΚΟΜΕΠ μπαίνει σε μια νέα περίοδο, συμβάλλοντας επίμονα και βασανιστικά στην πορεία διαμόρφωσης σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής και στην ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΚΚΕ. Εχει τη δική της συνεισφορά στην αποκατάσταση και ενίσχυση του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος.

Σε αυτήν την περίοδο δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται μέσα απ' την αρθρογραφία και τις συλλογικές επεξεργασίες σημαντικές ιδεολογικές μάχες. Ξεχώρισε η προσπάθεια να φωτιστούν οι αιτίες που οδήγησαν στις ανατροπές και στη νίκη της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ενωση και άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Η προσπάθεια να φωτιστούν οι θεωρητικές ανεπάρκειες, οι υποχωρήσεις και οι παραβιάσεις των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης απ' τις ηγεσίες των Κομμουνιστικών Κομμάτων στις σοσιαλιστικές χώρες, που οδήγησαν στην οπισθοχώρηση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, η οποία θεωρητικοποιήθηκε ως «σοσιαλισμός με αγορά» και άνοιξε τον δρόμο για τις ανατροπές.

Το ΚΚΕ βάθυνε επίσης τη διερεύνησή του στα ζητήματα της επαναστατικής στρατηγικής, εξετάζοντας και την περίοδο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Μελέτησε και συνεχίζει να διερευνά τις αιτίες που δεν κυριάρχησε σ' όλη τη διάρκεια της Κομμουνιστικής Διεθνούς η θετική πείρα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ανέδειξε τους λόγους που δεν επέτρεψαν να συνδεθεί αποτελεσματικά η πάλη απέναντι στον φασισμό και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Καρπός όλης αυτής της προσπάθειας ήταν η σύγχρονη επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ, που ολοκληρώθηκε με την προγραμματική επεξεργασία του 19ου Συνεδρίου. Συνοδεύτηκε από πλήθος εκδόσεων, με κορυφαίο παράδειγμα την πολύτομη έκδοση του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ που συνεχίζεται (...)

Σημαντική ήταν επίσης η προσπάθεια να αναδειχθούν οι πραγματικές αιτίες των καπιταλιστικών κρίσεων και να αποκαλυφθεί ο κάλπικος χαρακτήρας των διακηρύξεων ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού, για παράδειγμα με το «Πράσινο New Deal» και το ψηφιακό επιτελικό κράτος (...)

Εχει φωτίσει τις εξελίξεις στο εργατικό κίνημα και στο κίνημα των αυτοαπασχολούμενων. Εχει αναδείξει την ταξική ρίζα της ανισοτιμίας των γυναικών και τους αγώνες ενάντια στις σύγχρονες μορφές της.

Η θεματολογία της διευρύνεται συνεχώς και καλύπτει θέματα Φιλοσοφίας, Οικονομίας, Ιστορίας, Παιδείας, Υγείας, Πολιτισμού (...)

Καλούμε τις νέες και τους νέους

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας απευθυνόμαστε σήμερα στις φοιτήτριες και στους φοιτητές, στους νέους επιστήμονες και τους καλούμε να γραφτούν συνδρομητές στην ΚΟΜΕΠ, να μελετήσουν τις εκδόσεις μας που αφορούν την επαναστατική θεωρία, τον μαρξισμό - λενινισμό. Δεν θα αργήσουν να διαπιστώσουν ότι αυτός είναι ο δρόμος για να μπορέσουν να συλλάβουν τις αιτίες και την κίνηση, την ανάπτυξη κάθε φαινομένου στη φύση και στην κοινωνία. Αυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να συμβάλουν στην ουσιαστική επιστημονική έρευνα σε κάθε γνωστικό αντικείμενο.

Απευθυνόμαστε στους νέους εργαζόμενους, σε κάθε νέα και νέο, που δεν συμβιβάζονται με τη σημερινή κατάσταση και θέλουν να αγωνιστούν για να βγούμε απ' τον σημερινό βάλτο της εκμετάλλευσης και τους καλούμε να γνωρίσουν την ΚΟΜΕΠ.

Σε μια περίοδο που η αστική τάξη εμφανίζει τις πιο αντιδραστικές ιδέες με τον μανδύα της προόδου, η ΚΟΜΕΠ, οι εκδόσεις μας, ο «Ριζοσπάστης», ο «Οδηγητής» είναι τα μεγάλα μας όπλα για να απεγκλωβίσουμε χιλιάδες νέες και νέους απ' τα δίχτυα της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Με οδηγό μας το σύνθημα «Κανείς κομμουνιστής, κανένα μέλος της ΚΝΕ χωρίς την ΚΟΜΕΠ» βαδίζουμε σταθερά, αποφασιστικά για να ανοίξουμε τον δρόμο της ανατροπής.

gkagkarin: Ιδεολογική αντεπίθεση με όπλο την ΚΟΜΕΠ

 

Η υπέροχη απολογία του σ. Ντιμιτρώφ: «Βρίσκομαι μπροστά στο δικαστήριο αθώος και υπερασπίζομαι τον εαυτό μου σαν κομμουνιστής»

 

ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ, Δεκέμβρης (Εκτακτη υπηρεσία του «Ριζοσπάστη»).-

Οταν ο σ. Ντιμιτρώφ παίρνει το λόγο για να υπερασπιστεί, δημιουργείται μια απόλυτη σιγή σ' όλη την αίθουσα. Πρώτ' απ' όλα πιστοποιεί ο σ. Ντιμιτρώφ ότι στους επαναστάτες κατηγορούμενους αφαιρέθηκε η δυνατότητα να υπερασπιστούν. Ο ίδιος όμως χρησιμοποίησε όλες τις δυνατότητες για να υπερασπιστεί. Οσον αφορά το ότι δεν δέχτηκε να τον υπερασπίσει ο Ταϊχέρτ, τονίζει ότι δεν έχει εμπιστοσύνη σ' ένα συνήγορο μέσα στις σημερινές συνθήκες της Γερμανίας. (...) Συνεχίζοντας λέγει: «Βρίσκομαι μπροστά στο δικαστήριο αθώος και υπερασπίζομαι σαν προλετάριος επαναστάτης, σαν κομμουνιστής. Γι' αυτό η γλώσσα που χρησιμοποίησα ήταν σκληρή. Αν δε με κατηγόρησαν γι' αυτό ότι τα λεγόμενά μου επέδρασαν προπαγανδιστικά δεν έχω παρά ν' απαντήσω ότι: Ο σκοπός μου ήταν να αποδείξω, ότι ούτε εμείς οι τρεις οι Βούλγαροι ούτε ο Τόργκλερ έχουμε καμμιά σχέση με τον εμπρησμό και ότι οι κομμουνιστές γενικά δεν έχουν καμμιά σχέση με το έγκλημα αυτό. Παρακάτω λέγει ότι ούτε στη Βουλγαρία ούτε στις άλλες χώρες δεν πιστεύουν στην ενοχή τους (...)

Οσον αφορά την κατηγορία ότι οι κομμουνιστές, επειδή ήξεραν ότι θα τεθούν εκτός νόμου προσπάθησαν να παίξουν το τελευταίο τους παιχνίδι, λέγει ότι δεν είναι λογικό. Σε άλλες χώρες όπου τα ΚΚ είναι απαγορευμένα δουλεύουν παράνομα όπως στην Ιταλία, Βουλγαρία, Πολωνία κλπ. Επίσης και στην πρώην Ρωσσία αναγκάζονταν οι επαναστατικές Οργανώσεις να δουλεύουν παράνομα. Μα το 1917 κάμαν εκεί οι εργάτες την επανάσταση. Οταν δε ο σ. Ντιμιτρώφ παρατήρησε ότι το ΚΚΓ είναι ένα τμήμα του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κόμματος, που κυριαρχεί κιόλας σ' ένα έκτο του κόσμου ο εισαγγελέας τον κατηγόρησε ότι κάνει πάλι κομμουνιστική προπαγάνδα. Κι ο σ. Ντιμιτρώφ απάντησε: «Οχι, πιστοποιώ μόνο γεγονότα» (...)

Τελικά ζητεί ο Ντιμιτρώφ όχι αθώωση εξ αιτίας έλλειψης αποδείξεων - όπως ζήτησε ο εισαγγελέας - μα ρητή πιστοποίηση της αθωότητας τους (...)

* * *

Το βράδυ της 27ης Φλεβάρη 1933, λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Μάρτη 1933, το Ράιχσταγκ, το γερμανικό κοινοβούλιο, έπιασε φωτιά. Ηδη, από τις 30 Γενάρη, ο Χίτλερ είχε διοριστεί καγκελάριος από τον Πρόεδρο Χίντεμπουργκ και με τις ευλογίες του γερμανικού κεφαλαίου. Η ναζιστική κυβέρνηση υποστήριξε πως ο εμπρησμός ήταν μέρος σχεδίου «κομμουνιστικής εξέγερσης».

Οι σχετικές ανακοινώσεις ανέφεραν ότι η πυρκαγιά ήταν «η πιο τερατώδικη πράξη του μπολσεβικισμού στη Γερμανία». Αμέσως ξεκίνησαν συλλήψεις στελεχών και μελών του ΚΚ Γερμανίας (ανάμεσά τους και του ηγέτη του, Ερνστ Τέλμαν), απαγορεύτηκαν οι εφημερίδες, οι προκηρύξεις και οι αφίσες του ΚΚΓ για τέσσερις βδομάδες. Τα μέτρα αυτά, όπως ανακοινώθηκε, «πάρθηκαν για να πνιγεί στα σπάργανά της κάθε απόπειρα ενάντια στην ειρήνη της Γερμανίας, κι επόμενα και της Ευρώπης».

Στις 21 Σεπτέμβρη 1933 ξεκίνησε στη Λειψία η δίκη για την υπόθεση του εμπρησμού του Ράιχσταγκ. Στο εδώλιο ως κατηγορούμενοι βρέθηκαν ο Γκέοργκι Δημητρόφ, στέλεχος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Μπλαγκόι Ποπόφ, ο Βασίλι Τάνεφ και ο Ερνστ Τόργκλερ, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΓ.

Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 27 Δεκέμβρη, με την πλήρη κατάρρευση του κατηγορητηρίου. Οι κατηγορούμενοι, με ηγετικό τον ρόλο του Δημητρόφ, μετατράπηκαν σε κατήγοροι. Αποδείχθηκε ότι ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ αποτέλεσε οργανωμένη προβοκάτσια των ναζιστών, με στόχο να ενοχοποιήσουν το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας και την Κομμουνιστική Διεθνή.

Ο «Ριζοσπάστης», καθ' όλη τη διάρκεια της δίκης, ενημέρωνε την εργατική τάξη της χώρας μας για την εξέλιξή της και δημοσίευε ανταποκρίσεις. Το παραπάνω απόσπασμα από την απολογία του Δημητρόφ δημοσιεύτηκε στις 22 Δεκέμβρη 1933, λίγες μέρες πριν την ολοκλήρωση της δίκης. Οι δυνατότητες της εποχής επέτρεψαν στον «Ριζοσπάστη» να δώσει μονάχα μια περίληψη της απολογίας του Δημητρόφ, γι' αυτό και παραθέτουμε ορισμένα ακόμα αποσπάσματα:

«Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου σαν κατηγορούμενος κομμουνιστής.

Υπερασπίζομαι την ίδια μου την κομμουνιστική, επαναστατική τιμή.

Υπερασπίζομαι τις δικές μου ιδέες, τις δικές μου κομμουνιστικές πεποιθήσεις.

Υπερασπίζομαι το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής μου.

Να γιατί καθετί που λέω στο δικαστήριο είναι αίμα από το αίμα μου και σάρκα από τη σάρκα μου.

Κάθε λέξη είναι έκφραση της πιο βαθιάς μου αγανάκτησης ενάντια στην άδικη κατηγορία, ενάντια στο γεγονός ότι ένα τέτοιο αντικομμουνιστικό έγκλημα προσάπτεται στους κομμουνιστές. (...)

Ο μύθος ότι τάχα ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ είναι έργο των κομμουνιστών κατέρρευσε. Εγώ δε θα παραθέσω εδώ τις καταθέσεις των μαρτύρων, όπως αυτό το έκαναν οι άλλοι συνήγοροι. Το ζήτημα, όμως, αυτό μπορεί να θεωρείται τελείως διευκρινισμένο για κάθε αλλιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ δεν έχει καμιά σχέση με τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος όχι μόνο με την εξέγερση, αλλά και με τη διαδήλωση, και με την απεργία, ή και με άλλες παρόμοιες πράξεις. (...)

Ομως, είναι αποδεδειγμένο ότι ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ ήταν το πρόσχημα, το προανάκρουσμα για μια πλατιά σχεδιασμένη συντριβή της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας - του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. (...)

Στο XVII αιώνα, ο θεμελιωτής της επιστημονικής Φυσικής Γαλιλαίος Γαλιλέι παραπέμφθηκε στο αυστηρό δικαστήριο της Ιεράς Εξέτασης, που έπρεπε να τον καταδικάσει σαν αιρετικό σε θάνατο.

Με βαθιά πεποίθηση και αποφασιστικότητα είπε:

"Και όμως η γη γυρίζει!". Και αυτή η επιστημονική θέση έγινε αργότερα κτήμα ολάκερης της ανθρωπότητας.

Πρόεδρος: (Διακόπτει απότομα τον Δημητρώφ, σηκώνεται, μαζεύει τα χαρτιά και ετοιμάζεται να βγει)

Δημητρώφ (συνεχίζει): Εμείς οι κομμουνιστές μπορούμε τώρα όχι λιγότερο αποφασιστικά απ' τον γέρο Γαλιλαίο να πούμε: "Και όμως η γη γυρίζει!".

Ο τροχός της Ιστορίας κινείται προς τα μπρος, προς μια σοβιετική Ευρώπη, προς μια παγκόσμια Ενωση των Σοβιετικών Δημοκρατιών.

Και αυτόν τον τροχό που τον σπρώχνει το προλεταριάτο, κάτω από την καθοδήγηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, κανένα μέτρο εξόντωσης, καμία καταδίκη σε καταναγκαστικά μέτρα, καμιά καταδίκη σε θάνατο δεν θα τον σταματήσει. Γυρίζει και θα γυρίζει ως την οριστική νίκη του κομμουνισμού!

(Οι αστυνομικοί πιάνουν τον Δημητρώφ και με τη βία τον υποχρεώνουν να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Ο Πρόεδρος και το δικαστήριο αποσύρονται σε συνεδρίαση για το ζήτημα, αν ο Δημητρώφ μπορεί να συνεχίσει το λόγο του. Μετά τη συνεδρίαση, το δικαστήριο επέστρεψε και ανακοινώνει ότι αφαιρείται οριστικά ο λόγος από τον Δημητρώφ)».

Η υπέροχη απολογία του σ. Ντιμιτρώφ: «Βρίσκομαι μπροστά στο δικαστήριο αθώος και υπερασπίζομαι τον εαυτό μου σαν κομμουνιστής» | 100 ΧΡΟΝΙΑ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΚΚΕ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (rizospastis.gr)

Νίκος Μπελογιάννης

 

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στις 22/12/1915 στην Αμαλιάδα. 

Οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ και πήρε μέρος σε δύο μαθητικές απεργίες το 1931. 

Το 1934 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Την ίδια χρονιά γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας. 

Το 1935 έγινε Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης της Αμαλιάδας.

 Το Μάρτη του 1936 πιάστηκε κι εκτοπίστηκε στην Ίο.

Το Δεκέμβρη του 1936, ως φαντάρος πιάστηκε με τον Ντάβο, ανακρίθηκε και βασανίστηκε. 

Δικάστηκε σε 3 μήνες φυλακή και 6 εξορία. 

Το Μάη του 1938 πιάστηκε στον Πύργο. 

Τότε δικάστηκε σε 5 χρόνια φυλακή και σε 2 εξορία. 

Στα κάτεργα της Αίγινας έμεινε μέχρι την άνοιξη του 1942. 

Ακολούθησε η Ακροναυπλία και τα ιταλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης Κατούνας, Βόνιτσας και Κέρκυρας. Μετά από την Απελευθέρωση δούλεψε ως επικεφαλής της διαφώτισης του Γραφείου Πελοποννήσου ενώ αργότερα ως Γραμματέας της ΚΟ Πάτρας.

Το Φλεβάρη του 1947 εντάχθηκε στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ. Τοποθετήθηκε στο ΙΙ Γραφείο, στη συνέχεια υποδιοικητής της Σχολής Αξιωματικών και ύστερα στη διαφώτιση. Αργότερα ως Πολιτικός Επίτροπος στην 102 Ταξιαρχία και στη συνέχεια στη 10η και την 1η Μεραρχία του ΔΣΕ. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες στο Βίτσι και Γράμμο όπου και τραυματίστηκε στην κορυφή «Γκόλιο». Επιπλέον, στο επίλεκτο απόσπασμα (Φλωράκη - Παπαγεωργίου) ως Πολιτικός Επίτροπος ξεκίνησε από το Γράμμο και κατέβηκε στο χώρο μεταξύ Καρδίτσας και Καρπενησίου. Το Σεπτέμβρη του 1949 επέστρεψε πλέον στο έδαφος της Αλβανίας και ύστερα στη Ρουμανία. Στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το Μάη του 1950 έγινε αναπληρωματικό μέλος της. Ξεκίνησε για μυστική αποστολή στην Ελλάδα. Στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον Οκτώβρη του 1950, εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ.

Στην Αθήνα έφτασε στις 7/6/1950 και έπεσε στα χέρια της Ασφάλειας στις 20/12/1950. 

Την ίδια περίοδο πιάστηκαν άλλοι 92 σύντροφοι και παραπέμφθηκαν στην ίδια δίκη με το Νίκο Μπελογιάννη. Η δίκη τους άρχισε στις 19/10/1951 και η απόφαση εκδόθηκε στις 16/11/1951, με τις θανατικές καταδίκες του Νίκου Μπελογιάννη, της Έλλης Ιωαννίδου και άλλων δέκα από τους κατηγορούμενους. Ακολούθησε δεύτερη δίκη η οποία σκηνοθετήθηκε ως «υπόθεση κατασκοπείας».

 Η δεύτερη δίκη ξεκίνησε στις 15/2/1952 κι έληξε την 1/3/1952 με τις εξής θανατικές καταδίκες: οι Μπελογιάννης και Αργυριάδης δύο φορές σε θάνατο, οι Μπάτσης, Καλούμενος, Λαζαρίδης, Ιωαννίδου, Τουλιάτος και Μπισμπιάνος μία φορά σε θάνατο.

Ακολούθησε διεθνής κινητοποίηση, κατακραυγή και αγώνας αποφευχθεί η θανάτωσή τους. Στις 28/3 το «Συμβούλιο Χαρίτων» απέρριψε την αίτηση χάριτος για τους Νίκο Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο. Οι κρατικές αρχές προχώρησαν αμέσως στην εκτέλεσή τους τα ξημερώματα της 30/3/1952, μέρα Κυριακή, που δεν εκτελούσαν ούτε οι Ναζί.

Πηγή: Ιστορικό Αρχείο ΚΚΕ

Ο Άρης Βελουχιώτης και η απόκοσμη «Εφημερίδα των Συκοφαντών»

 

Ένα γελοίο λιβελογράφημα

Με την «Εφημερίδα των Συντακτών», το Σάββατο 11 Δεκέμβρη, κυκλοφόρησε ως ένθετο το λιβελογράφημα των Γιώργου Πετρόπουλου - Νίκου Χατζηδημητράκου - Γιώργου Σιούλα με τίτλο «Ο Άρης Βελουχιώτης και ο υπόκοσμος»

Οι συγγραφείς του υποστηρίζουν ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Αρη Βελουχιώτη μακριά από μύθους και ωραιοποιήσεις.

Στην πραγματικότητα, το κείμενό τους, που αντίθετα με όσα υποστηρίζει η διαφήμισή του δεν περιέχει ουσιαστικά τίποτα καινούργιο, βρίθει ιστορικών στρεβλώσεων και κιτρινισμού.

Θα μείνουμε μόνο στα βασικότερα:

1. Όπως υπονοεί και ο τίτλος, οι συγγραφείς επιχειρούν να παρουσιάσουν τη βιογραφία ενός προσώπου, στελέχους του ΚΚΕ, με πρωταγωνιστική συμβολή στον ΕΛΑΣ και στην ΕΑΜική Αντίσταση, μέσα από τον χαρακτήρα που διαμόρφωσε στα εφηβικά και νεανικά του χρόνια και την εμπλοκή που είχε τότε με τον «υπόκοσμο».

Έτσι, με έμμεσο τρόπο, μία περίοδος κορύφωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, στη διάρκεια της οποίας εκατομμύρια εργατικών και λαϊκών μαζών βγήκαν στο προσκήνιο της Ιστορίας, προβάλλεται στρεβλά μέσα από τα προτερήματα ή τα ελαττώματα ενός ανθρώπου. Πρόκειται για μνημείο ιστορικής στρέβλωσης.2.

Αφιερώνουν σχεδόν το 1/4 του «πονήματός» τους σε μια καταδίκη του Αρη Βελουχιώτη για διάρρηξη και ληστεία στα 20 του χρόνια (1925), αναδημοσιεύοντας και σχολιάζοντας τα ρεπορτάζ των εφημερίδων της εποχής.

Φυσικά, όπως οι ίδιοι παραθέτουν (σελ. 13, 15), ο Βελουχιώτης είχε απαντήσει με άρθρο στον «Ριζοσπάστη», όταν η αστική Δικαιοσύνη χρησιμοποίησε αυτή την υπόθεση εναντίον του.

Εκεί αφού παραδέχεται τις κατηγορίες, έλεγε μεταξύ άλλων:

«Αυτά ως το 1924, ακόμα και το '25 σχεδόν, όταν επί τέλους άρχισα με τη βοήθεια των κομμουνιστών εργατών και διανοουμένων να βλέπω όχι θολά, μα με κάποια καθαρότητα. Έφτασε λίγο καιρός να απαλλαγώ από την επίδραση του διεφθαρμένου αστικού πολιτισμού. Ήμουν πια στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος (...) Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες».

3. Όμως οι συντάκτες επιμένουν και μάλιστα προσπαθούν να απαντήσουν στην ουσία της προηγούμενης τοποθέτησης του Αρη.

Έτσι οδηγούμαστε σε «θαύματα» ψυχανάλυσης (!!) ...με το ίδιο «ταλέντο» που καταπιάνονται με την Ιστορία:

«Οι ιδιότητες που αποκτά ένας άνθρωπος μέσα από τη δραστηριότητά του δεν κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, ούτε είναι ασύμβατες με τον χαρακτήρα που διαμορφώνει. Ο κακοποιός δεν μπορεί να μην έχει συνείδηση και συμπεριφορά κακοποιού. Μπορεί κάποια στιγμή να σταματήσει να είναι κακοποιός, αλλά τα στοιχεία του χαρακτήρα δεν τροποποιούνται ταυτόχρονα, ιδιαίτερα μάλιστα αν χρειάζονται στη νέα δραστηριότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου» (σελ. 88)!!!

Άρα: Αφού ο Βελουχιώτης ήταν κακοποιός το 1925, δεν μπορούσε να μην διατηρεί τα χαρακτηριστικά του κακοποιού το 1940 ή το 1945!!!

Πραγματικά, εξαίρετο δείγμα ιστορικής και διαλεκτικής ανάλυσης!

Μόνο που με αυτήν τη λογική αμφισβητείται η δυνατότητα του κομμουνιστικού κινήματος και οποιουδήποτε άλλου κοινωνικού - ταξικού κινήματος στην Ιστορία της ανθρωπότητας να συμβάλει στην αλλαγή της στάσης και των χαρακτηριστικών των λαϊκών μαζών.

4. Στη συνέχεια, μάλιστα, με αυτήν τη λογική επιχειρείται να ταυτιστεί η δράση κακοποιών με την παράνομη δράση του ΚΚΕ στις συνθήκες της ημιπαρανομίας ή παρανομίας:

«Απέναντι σε αυτές τις διώξεις το ΚΚΕ ανέπτυξε ανάλογη αντίδραση. Συγκρούσεις με την αστυνομία, παράνομη δραστηριότητα, αποδράσεις από τις φυλακές, πλαστογραφήσεις ταυτοτήτων και άλλων υλικών που διευκόλυναν την παράνομη κομματική δουλειά. Οι συνθήκες ήταν άριστες για έναν πρώην κακοποιό να ενσωματωθεί σε αυτή την κομματική δουλειά ως πολύτιμο και άκρως χρήσιμο στοιχείο και όσα είχε μάθει ως παραβατικός να τα χρησιμοποιήσει προς όφελος του επαναστατικού κινήματος» (σελ. 87).

Το μόνο που αλλάζει κατά τους συγγραφείς είναι ο σκοπός!!

Πρόκειται για συλλογισμό βαθιά αντιδραστικό και ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Όχι μόνο γιατί ευθυγραμμίζεται με τα επιχειρήματα του αντικομμουνισμού και της αστικής προπαγάνδας, αλλά γιατί είναι η πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω.

Οι πράξεις αποσυνδέονται από το πλαίσιο της ταξικής πάλης που τους δίνει νόημα και περιεχόμενο και παρουσιάζονται ξεκομμένες, αυθύπαρκτες.

Μια τέτοια λογική άλλωστε αποθεώνεται και στη γνωστή θεωρία των «δύο άκρων»!!

5. Προσπαθώντας να δοθούν τεκμήρια για τη διατήρηση των κακοποιών χαρακτηριστικών του Βελουχιώτη, οι συγγραφείς συνεχίζουν τις στρεβλώσεις και τον κιτρινισμό. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένες περιπτώσεις:

α) Αναφέρουν μια σύλληψή του για κλοπή το 1929, την οποία ο Βελουχιώτης (ο ίδιος που έχει αποδεχθεί την κατηγορία του 1925) την αποδίδει σε πλεκτάνη. Οι συγγραφείς - λαγωνικά των ασφαλίτικων αρχείων αποδέχονται ότι σε αυτά δεν βρήκαν τίποτα για την τότε υπόθεση, αλλά ανάμεσα στο λόγο του Βελουχιώτη και της Ασφάλειας επιλέγουν τον δεύτερο!

β) Μέσα από αναλύσεις με ιδιαίτερη φαντασία, αλλά χωρίς ιστορικά τεκμήρια, θεωρούν ότι εφόσον ο ρεμπέτης Νίκος Μάθεσης (Τρελλάκιας) έγραψε στίχους αφιερωμένους στο θάνατο του Βελουχιώτη, αυτό σημαίνει ότι τον γνώριζε από τον υπόκοσμο της δεκαετίας του 1930!

γ) Παραθέτουν επιλεκτικά μαρτυρίες ανθρώπων που γνώρισαν τον Βελουχιώτη, δίχως ποτέ να αναφέρονται στο ιστορικό πλαίσιο που δόθηκαν, ούτε στις πολιτικές διαφωνίες που είχαν με τον Βελουχιώτη.

δ) Χωρίς αναφορά σε πηγές, «περιγράφονται» λεπτομέρειες για βασανισμούς, δολοφονίες εγκύων κ.λπ. (που θα ζήλευαν και τα αντίστοιχα αφιερώματα της «Δημοκρατίας» και της «Ελεύθερης Ωρας»), παρουσιάζοντας τη σκληρότητα του Βελουχιώτη στην αντιμετώπιση παρεκκλίσεων «κλαριτών» που είχαν συμμετάσχει στον ΕΛΑΣ.

6. Η «ψυχανάλυση» φτάνει στο απόγειό της στην ερμηνεία που δίνουν στην υπογραφή δήλωσης μετανοίας στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας.

Πηγή: Μια αναφορά της Μαρίας Καραγιώργη που μιλά για υπογραφή δήλωσης μετανοίας για προσωπικούς λόγους (χωρίς να αναφέρει αυτούς τους λόγους και δίχως η ίδια να έχει ιδία γνώση της τότε κομματικής δραστηριότητας), κάτι προσωπικές μαρτυρίες από εδώ και εκεί, που υπονοούν βασανισμούς του Άρη στα γεννητικά όργανα κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, κάτι η γνώμη του ρεμπέτη Μάθεση ότι ο Βελουχιώτης ήταν «μάγκας» και έδεσε το γλυκό!

Ο Άρης υπέγραψε γιατί από τα βασανιστήρια θίχτηκε ο ανδρισμός του!

Και όλα αυτά για να αμφισβητηθεί η διασταυρωμένη μαρτυρία ότι ο Βελουχιώτης υπέγραψε δήλωση μετανοίας έπειτα από εντολή του χαφιέ της Ασφάλειας Τυρίμου, ο οποίος επικαλέστηκε ψευδώς ανάλογη εντολή του Ζαχαριάδη.

Μετά από όλα αυτά θα συμφωνήσουμε ότι το λιβελογράφημα είναι τόσο χρήσιμο, όσο διαδίδουν οι συγγραφείς του και η «Εφημερίδα των Συντακτών».

• Είναι χρήσιμο για να αντιληφθούν όλοι καλύτερα ότι ο οπορτουνισμός είναι το πρώτο βήμα για τον αντικομμουνισμό και φυσικά, όπως πάντα, η κατρακύλα του αντικομμουνισμού δεν έχει πάτο.

ΥΓ 1: Ο ένας από τους τρεις δεν είναι μόνο συντάκτης της «Εφημερίδας των Συντακτών», αλλά και ένας από τους πρωτοστάτες της ομάδας «Εργατικός Αγώνας», η οποία, ανάμεσα σε άλλα, υποστήριζε ότι το ΚΚΕ διαστρεβλώνει την Ιστορία του!!

ΥΓ 2: Να τους χαίρονται!

Ριζοσπάστης, 18-19/12/2021

Μποτίλια Στον Άνεμο: Ο Άρης Βελουχιώτης και η απόκοσμη «Εφημερίδα των Συκοφαντών» (zbabis.blogspot.com)