«Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής»

Σαν σήμερα το 1984 πέθανε ο Μάνος Κατράκης. 

Στις 26/8/2012, η δημοσιογράφος, Σοφία Αδαμίδου, 
έγραψε στον Ριζοσπάστη το κείμενο, που αναδημοσιεύουμε παρακάτω: 

ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ

Του πρέπουν «αψηλόκορφοι ύμνοι»...

«Σύντροφε Μάνο, κρητικόπουλο, Ερωτόκριτέ μας άξιε γιε της Ρωμιοσύνης

Ερωτας είσαι και ομορφιά και λεβεντιά και αγάπη

στο μπόι σου παίρνει μέτρο η ανθρωπιά και η τέχνη

μες στη φωνή σου ακέριος ο λαός βρίσκει την πιο σωστή φωνή του

μες στη φωνή σου πέντε αηδόνια, τρεις αητοί κι ένα λιοντάρι δένουν τη φιλία του κόσμου.

Σύντροφε Μάνο εσένανε σου πρέπουν αψηλόκορφοι ύμνοι σαν τον πάππο σου τον ψηλορείτη...»

Κάθε φορά που θέλει κάποιος να μιλήσει για τον Μάνο Κατράκη, αυτοί οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου έρχονται και διεκδικούν την πρώτη θέση στη σκιαγράφηση αυτής της πολυδιάστατης προσωπικότητας, διεκδικούν την πρώτη θέση για να μνημονεύσουν τον άνθρωπο, τον αγωνιστή και καλλιτέχνη, που πάντα βρίσκεται στην καρδιά και στη μνήμη μας, κι ας έχουν περάσει 28 χρόνια από τότε που έφυγε (2/9/1984). Τα λόγια αυτά του Ρίτσου ήταν το δώρο του για τον εορτασμό των 50 χρόνων στο Θέατρο του Μάνου Κατράκη, με τον οποίο πρώτα απ' όλα μοιράστηκαν τα βάσανα της εξορίας, στη συνέχεια βρέθηκαν πλάι - πλάι στους αγώνες για την ειρήνη και το σοσιαλισμό, χτίζοντας έτσι μια βαθιά φιλία.

«Αν ο Μάνος Κατράκης μεσουρανούσε στη θεατρική ζωή του τόπου μας, δεν το χρωστάει μονάχα στο λεβέντικο παράστημα και στο συναρπαστικό φωνητικό όργανο, μα στην απόλυτη ψυχική του αφοσίωση στην Τέχνη» επισημαίνει ο κορυφαίος σκηνοθέτης και συγγραφέας Αλέξης Σολομός, προλογίζοντας το λεύκωμα που κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή» με τίτλο «Μάνος Κατράκης (Στη ζωή, στη σκηνή και την οθόνη)». Και συνεχίζει ο Αλέξης Σολομός: «Δίχως συμφεροντολογικά κίνητρα, δίχως συμβιβασμούς και αυτοθαυμασμούς, μας πρόσφερε παραστάσεις με πνευματικό μήνυμα, πατριωτικό αίσθημα και ανθρώπινη πνοή. Οσο παράξενο κι αν φαίνεται, η "υποκριτική τέχνη" δε στηρίζεται στην υποκρισία, αλλά στην ψυχική ειλικρίνεια. Και την ειλικρίνεια αυτή - που χαρακτήριζε τον Κατράκη σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο - τη συνδυάζω με κάτι που μου είπε, όταν ετοιμάζαμε μια παράσταση: "Θα προτιμούσα να μην τονίσω τη φράση αυτή όπως τη θέλεις, γιατί, αν την πω έτσι, δε θα είμαι εγώ"»...

Αδάμαστος και ευαίσθητος

Η ζωή του αρχίζει από το Καστέλι Κισσάμου, όπου ξαναγύριζε όποτε μπορούσε για να ξαναθυμηθεί τον πατέρα του, Χαράλαμπο, από τον οποίο ορφάνεψε νωρίς, τα άλλα τέσσερα αδέρφια του και την κυρα-Ειρήνη, τη μάνα του, που τη λάτρευε και της έμοιαζε όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στον πεισματικό χαρακτήρα και την αδάμαστη ψυχή. Θυμίζουμε έναν, καταγραμμένο, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν στο «Ρ», διάλογό του με τη μάνα του, ως δείγμα του χαρακτήρα και των δυο. Η κυρα-Ειρήνη, όπως όλες οι μανάδες των κρατουμένων αγωνιστών, υπέφερε με τον εγκλεισμό του παιδιού της. Σε μια συνάντησή τους στην εξορία, ο Κατράκης δοκίμασε την ψυχική αντοχή της μάνας του: -«Τι είναι Μανόλη;» -«Θες να 'ρθω στο σπίτι, μάνα;» -«Πώς θα 'ρθεις;» -«Ε... θα υπογράψω και θα 'ρθω»- «Ιντα να υπογράψεις;» -«Δήλωση» -«Ιντα δήλωση;» -«Οτι δεν είμαι αυτό που είμαι...» -«Και δεν είσαι;» -«Είμαι» -«Μην υπογράψεις, κερατά, μην υπογράψεις...».

Οσοι τον γνώρισαν μιλούν για την παλικαριά του Μάνου Κατράκη να αγαπά και να μοχθεί για τη ζωή, τον αγώνα, την τέχνη. Δυνατός, εργατικός, σεμνός και αταλάντευτος, επέλεξε το δύσκολο δρόμο και στη ζωή και στην τέχνη. Οι προσωπικές του αγωνίες ήταν οι αγωνίες του λαού και η ανησυχία του ήταν η ανησυχία του παθιασμένου εργάτη της τέχνης.

Ο Μάνος Κατράκης από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο θέατρο το 1928, φανέρωσε το υποκριτικό του ταλέντο και ανέβηκε γρήγορα την κλίμακα της θεατρικής ιεραρχίας, για να καταλάβει μια δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους κορυφαίους ηθοποιούς μας.

Η κριτική αντιμετωπίζει με ενθουσιασμό την πρώτη κιόλας παρουσία του στο θέατρο (στο ρόλο του Χαρίδημου, στον Ερωτόκριτο). Ο Αλκης Θρύλος έγραψε: «Υπήρξε μια αποκάλυψη. Ο κ. Κατράκης γέμισε τη σκηνή μόλις παρουσιάστηκε, χόρεψε με χάρη γοητευτική και μια εξαιρετική ευλυγισία και έπαιξε σαν δοκιμασμένος ηθοποιός». Ενώ ο Μιχαήλ Ροδάς τον χαρακτήρισε «λεβέντη στην όψη και στο κορμί», «ελπίδα του νεωτέρου μας θεάτρου, ένα καλλιτεχνικό αστέρι λαμπρό», για το οποίο πίστευε ότι «η Κρήτη που τον έβγαλε έπρεπε να υπερηφανεύεται».

«Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής»

Στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και στα τραγικά χρόνια του εμφυλίου, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης. Απολύεται από το Εθνικό Θέατρο για τις ιδέες του, συλλαμβάνεται, του ζητούν να υπογράψει δήλωση, αρνείται και εξορίζεται στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη, μέχρι το 1952. Αλλά και αργότερα, ήταν πάντα από τους πρώτους, σε όλους τους λαϊκούς αγώνες και πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι το θάνατό του. Σε εποχές γενικού ξεπουλήματος ο Μάνος Κατράκης, είτε με το λόγο του «Προμηθέα», είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο.

Χαρακτηριστικό είναι ένα επεισόδιο που έχουν διηγηθεί, τόσο ο Γιάννης Ρίτσος, όσο και η Ρούλα Κουκούλου, όταν οι Αλφαμίτες τον βασάνιζαν: «Γονάτισε Κατράκη» - του έλεγαν - «αλλιώς θα πεθάνεις». «Οχι, ρε παιδιά, τέτοια χάρη δε σας την κάνω». «Τι παριστάνεις, ρε;» - συνέχιζαν - «Τον Μαρίνο Κοντάρα;» (τον ήρωα της ομώνυμης ταινίας που είχε ενσαρκώσει τον ατρόμητο ήρωα). Κι ο Κατράκης αποκρίθηκε «...όχι ρε παιδιά, δεν παριστάνω τον Μαρίνο Κοντάρα, απλά τον άνθρωπο».

Οι ιδέες, η ειλικρίνεια, το ανυπότακτο του χαρακτήρα, η ανθρώπινη και κοινωνική ευαισθησία, η καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία, αλλά και η κρητική ποιητική φύση του Κατράκη αντανακλώνται και σε ποιήματά του, τα οποία παρατίθενται στο βιβλίο και που έμειναν μια προσωπική υπόθεση που μοιράστηκε μόνο με τους πολύ κοντινούς του ανθρώπους και όχι με το αναγνωστικό κοινό κάποιας έκδοσης. Μέσα από αυτά τα ποιήματα φαίνεται πως στην ψυχή του ζει πάντα η ελπίδα για τον καινούργιο κόσμο: «Στ' ακροθαλάσσι του Αϊ-Στράτη/ κρυφά από του Θεού το μάτι/ Ζουν άνθρωποι και ωριμάζουν/ καινούριο κόσμο ετοιμάζουν».

Οι δυσκολίες της εξορίας, τα βασανιστήρια, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους δοκιμαζόμενους συναγωνιστές καταγράφονται από τον Κατράκη με ποιητικό τρόπο:

«Κείνο το βράδυ στη χαράδρα.../ Δεν το ξεχνάω φίλε/ Είχανε σπάσει δυο μπαμπού/ στα κόκαλά μου.../ Η ανανδρία θυμάμαι/ τα 'βαλε με τη λεβεντιά/ κείνο το βράδυ/ Μα το νεράκι πού το βρήκες/ σύντροφέ μου;/ Τώρα που πέρασαν οι πόνοι/ σε βλέπω αδύνατο κι ωχρό/ να σεργιανάς/ Κι είπα να σου 'δινα το χέρι/ για να ξοφλήσω τη δροσιά/ κείνης της νύχτας/ Μα το νεράκι πώς το βρήκες/ το νεράκι/ σ' εκείνο τ' άνυδρο το ρέμα».

«Η ζωή άρχισε από τότε που μπήκα στο Κόμμα μου», είχε πει ο ίδιος. «Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής. Αισθάνομαι υπερηφάνεια για το κόμμα, για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους συντρόφους, που αποτελούν τον κορμό του μεγάλου δέντρου του μέλλοντος. Από αυτό αντλούμε όλη τη δύναμη για την τελική δικαίωση των αγώνων και θυσιών του λαού μας. Από τη ζωοδότρα πηγή αυτού του λαού παίρνουμε εμείς οι καλλιτέχνες το υλικό, που το κάνουμε λόγο, εικόνα, ποίηση, μουσική, θέατρο και ό,τι άλλο βοηθά στην καλυτέρευση του νου και της ψυχής».

Με τη γλώσσα της καρδιάς

Ο Μάνος Κατράκης που στη διάρκεια του βίου του στη χώρα αυτή πληγώνεται, βασανίζεται, καταδιώκεται, εξορίζεται έρχεται ο καιρός που τιμάται όχι μόνο με πολιτειακές και κοινωνικές διακρίσεις εντός της χώρας του αλλά και εκτός.

Το Μάρτη του 1981 διοργανώνεται στο Παρίσι τιμητική εκδήλωση από τον σκηνοθέτη Γιάννη Ιορδανίδη. Στην εναρκτήρια βραδιά της εκδήλωσης ο Μάνος Κατράκης απευθύνεται στους παρευρισκόμενους με τη γλώσσα της καρδιάς όπως έκανε πάντα:

«Και να γνώριζα τη γλώσσα του Ρακίνα και του Μολιέρου πάλι θα σας μίλαγα ελληνικά. Δεν θέλω τίποτα να ψευτίσει τη συγκίνησή μου και την ευγνωμοσύνη μου για την τιμή που μου κάνετε. Γι' αυτό χρησιμοποιώ τις λέξεις της γλώσσας μου που ταυτίζονται με την ψυχή μου. Είναι λέξεις που κρύβουν μέσα τους την καθαρότητα του ελληνικού ουρανού και του ασίγαστου πόντου. Εσείς τιμάτε τα 50 χρόνια της καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας. Σας ευχαριστώ. Εγώ όμως θέλω να σας πω ποιος είμαι. Θέλω να με γνωρίσετε σωστά. Θέλω να σας πω πως γεννήθηκα στην Κρήτη. Μεγάλωσα ξυπόλητο παιδί στις αμμουδιές της πατρίδας μου, που έβαζα στ' αυτιά μου τα κοχύλια της θάλασσας να ακούσω τη βουή του ωκεανού. Δεν ήξερα να αποζητώ την ομορφιά, μα η ομορφιά ξεδιπλωνόταν ολόγυρά μου. Δεν ήξερα να αποζητώ τη λεβεντιά. Μα η λεβεντιά με συνέπαιρνε μέσα μου από τις ιστορίες του παππού μου. Αφήστε να παινέψω την πατρίδα μου. Το αξίζει. Εγινα ηθοποιός όπως θα μπορούσα να γίνω και σιδηρουργός. Ηθελα να ξοδιάσω όσες δυνάμεις κρύβαν τα μπράτσα μου και η ψυχή μου»...

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6999107

Οι μαχητές του Γράμμου δεν λύγισαν ποτέ!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1949: 

Με την πτώση του υψώματος Κάμενικ λήγει στις 29 με 30 Αυγούστου η τελική φάσης 

της μάχης στο Γράμμο ανάμεσα στο Δημοκρατικό Στρατό και τις κυβερνητικές δυνάμεις. 

Ο Δημοκρατικός Στρατός υποχωρεί συντεταγμένα προς τη Λ. Δ. της Αλβανίας, 

ακυρώνοντας τη βασική επιδίωξη της αστικής τάξης να τον εκμηδενίσει.

Ο τρίχρονος ένοπλος αγώνας, η κορυφαία αυτή περίοδος της ταξικής πάλης στη χώρα μας τον αιώνα που μας πέρασε, έλαβε τέλος. Ωστόσο, τα διδάγματά του παραμένουν φωτεινά: Δόξα και Τιμή στους ήρωες του ΔΣΕ.

ΠΗΓΗ: http://www.902.gr/timeline

Τον Πίτερ Νόρμαν τον ξέρετε, φασίστες;

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ • 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016

cholevas@imerodromos.gr

1968. Oλυμπιακοί αγώνες στο Μεξικό. Το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα το κερδίζει ο Αφροαμερικανός Τόμι Σμιθ. Δεύτερος ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και τρίτος ο Αφροαμερικανός Τζον Κάρλος.  Η φωτογραφία από την απονομή των μεταλλίων είναι γνωστή μέχρι σήμερα. Οι δύο Αφροαμερικανοί αθλητές σήκωσαν τις γροθιές τους φορώντας, μαύρα γάντια (κίνηση των «Μαύρων Πανθήρων»).  Μια κίνηση συμβολική, για την καταδίκη του ρατσισμού και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις ΗΠΑ πριν λίγους μήνες είχε δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Οι δύο Αφροαμερικανοί αποβλήθηκαν από το Ολυμπιακό Χωριό και στη συνέχεια τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια, απαγορεύοντας τους τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η κίνηση τους έμεινε στην Ιστορία ως πράξης αντίστασης στον ρατσισμό. Λιγότερο γνωστό είναι πως στην πράξη αντίστασης συμμετείχε και ο Αυστραλός αθλητής, ο Πίτερ Νόρμαν. Γνώριζε τι θα κάνουν οι Αμερικανοί αθλητές και ήταν αποφασισμένος να δηλώσει την αλληλεγγύη του, φορώντας – όπως και οι άλλοι δύο –κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατά τη διάρκεια της απονομής.  

Ο Νόρμαν τιμωρήθηκε για την πράξη του. Όχι μόνο αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου (1972), παρόλο που είχε κερδίσει την πρόκριση, αλλά περιθωριοποιήθηκε κοινωνικά από την επίσημη πολιτεία της Αυστραλίας, για πολλά χρόνια. Στην ουσία τον καλούσαν να καταδικάσει την πράξη του, ακόμα και με εκβιασμούς. Θα μπορούσε, αν καταδίκαζε, να έχει μια δουλειά στην αυστραλιανή Ολυμπιακή Επιτροπή. Δεν αρνήθηκε ποτέ την πράξη του και την υπερασπίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Έξι χρόνια μετά το θάνατο του (πέθανε το 2006 και οι δύο Αφροαμερικάνοί συναθλητές του σήκωσαν το φέρετρο του) το αυστραλιανό κοινοβούλιο ζήτησε συγγνώμη από τον Νόρμαν…

Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής ξεσάλωσαν με τη Βούλα Παπαχρήστου, η οποία δεν τους έχει αρνηθεί ούτε μια στιγμή. Γνωστές είναι οι δηλώσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Χρήστος Παππάς:«Στον τελικό η Παπαχρήστου. Πιείτε ξυδάκι αντιφάδες του «δημοκρατικού» τόξου και σταλινομα@άκες» – Παναγιώτης Ηλιόπουλος:«Μπράβο ρε Βουλάρα! Κάνεις περήφανους όλους τους Έλληνες κ κερνάς πόνο τα ανθελληνικά ελληνόφωνα σκουπίδια.περαστικά σας ζώα!»).

Η Παπαχρήστου δεν πήρε μετάλλιο. Πάντως, ένα είναι το σίγουρο: Ένα «μετάλλιο» όπως αυτό του Νόρμαν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής δεν πρόκειται να το καταλάβουν ποτέ. Γιατί; Γιατί είναι φασίστες.

http://www.imerodromos.gr/peter-norman/

Μάνος Κατράκης: Ο αγωνιστής της υποκριτικής

14 Αυγούστου 1908: 

Γεννιέται ο κομμουνιστής ηθοποιός Μάνος Κατράκης. Στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και στα χρόνια του εμφυλίου, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης. Απολύεται από το Εθνικό Θέατρο για τις ιδέες του, συλλαμβάνεται, του ζητούν να υπογράψει δήλωση, αρνείται και εξορίζεται στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη, μέχρι το 1952. Αλλά και αργότερα, ήταν πάντα από τους πρώτους, σε όλους τους λαϊκούς αγώνες και πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι το θάνατό του. Σε δύσκολες εποχές ο Μάνος Κατράκης, είτε με το λόγο του «Προμηθέα», είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο. 
«Η ζωή άρχισε από τότε που μπήκα στο Κόμμα μου», είχε πει ο ίδιος. «Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής. Αισθάνομαι υπερηφάνεια για το Κόμμα, για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους συντρόφους, που αποτελούν τον κορμό του μεγάλου δέντρου του μέλλοντος. Από αυτό αντλούμε όλη τη δύναμη για την τελική δικαίωση των αγώνων και θυσιών του λαού μας. Από τη ζωοδότρα πηγή αυτού του λαού παίρνουμε εμείς οι καλλιτέχνες το υλικό, που το κάνουμε λόγο, εικόνα, ποίηση, μουσική, θέατρο και ό,τι άλλο βοηθά στην καλυτέρευση του νου και της ψυχής». 

902

«Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ»

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1954:

Στις 5.25 τα χαράματα στην Αγία Μαρίνα στο Δαφνί ο Νίκος Πλουμπίδηςπέφτει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.  

«Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ», έγραψαν την επόμενη μέρα οι εφημερίδες της εποχής, «αντιμετωπίζοντας με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος…δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήσει, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του».

Ο Νίκος Πλουμπίδης εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα το 1926. Στο μεσοπόλεμο ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση μέσα από την «Αριστερή Παράταξη» των δασκάλων (που στηρίζονταν από το ΚΚΕ). Το Μάρτη του 1933 εκλέχθηκε στην Εκτελεστική Επιτροπή της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ, της οποίας ήταν και εκπρόσωπος στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή. Υπήρξε μέλος της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935, ενώ κατά το 6ο Συνέδριο του Κόμματος το Δεκέμβρη του ίδιου έτους αναδείχθηκε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Τον Ιούνη του 1938 σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα εκλέχθηκε μέλος του ΠΓ της ΚΕ αναλαμβάνοντας τη καθοδήγηση του Γραφείου Περιοχής Μακεδονίας – Θράκης.

Την περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης υπήρξε Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, ενώ στη συνέχεια διετέλεσε και πρώτος καθοδηγητής της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ). Στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος το 1945 αναδείχθηκε και πάλι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στη διάρκεια του εμφυλίου ο Πλουμπίδης παρέμεινε στην Αθήνα, ενώ από την Άνοιξη του 1949 ανέλαβε υπεύθυνος του παράνομου κομματικού κλιμακίου στην Ελλάδα.

Στις 25/7/1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στηριζόμενο -σε μεγάλο βαθμό- και σε πληροφορίες στελεχών από την Ελλάδα, καθώς και στην πρωτοβουλία του Πλουμπίδη να δημοσιοποιήσει επιστολή με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ενώ υπεύθυνος ήταν ο Μπελογιάννης, βγάζει απόφαση «για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)», με την οποία τον διαγράφει, χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς, άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς (του προδότη, του χαφιέ, κλπ.).

Ο Πλουμπίδης, απομονωμένος και χαρακτηρισμένος από την ηγεσία του Κόμματος, όχι μόνο δεν το αποκήρυξε, αλλά και το υπεράσπισε μέχρι την τελευταία του πνοή. Και ο ίδιος θεωρούσε πως υπήρξε θύμα συγκυριών και λανθασμένων –ενδεχομένως και προβοκατόρικα διοχετευμένων- παραπλανητικών πληροφοριών:

«Δε με χωρίζει καμιά διαφορά με την ηγεσία του κόμματός μου», τόνιζε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» της 25/7/1954. «Η ανακοίνωση του κόμματος περί αποκηρύξεώς μου είχε σκοπό να προφυλάξει το κόμμα από έναν υποτιθέμενο εχθρό και οφείλεται σε σφαλερές ενδείξεις και υποβολιμαίες πληροφορίες. Πάντως, πιστεύω ότι το κόμμα θα επανεξετάσει εν καιρώ το ζήτημα». 

Όπως και έγινε 4 χρόνια μετά, από την 9η Ολομέλεια του Κόμματος το 1958.

902

http://zbabis.blogspot.gr/2016/08/Nikos-Ploumbidis-Exetelesthi-zitokravgazon-yper-tou-KKE.html

Ο ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ ΕΓΙΝΕ 90 ΕΤΩΝ!

Ο Φιντέλ Κάστρο γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926 στην πόλη Μπιράν, από τον Ισπανό μετανάστη από τη Γαλικία, που στη συνέχεια απέκτησε εκτάσεις με ζαχαροκάλαμο, Ανχελ Κάστρο Αργκίς και την Κουβανέζα Λίνα Ρους Γκονζάλες, αγρότισσα που εργαζόταν στα κτήματά του. Από το 1945 συμμετείχε ενεργά στους φοιτητικούς πολιτικούς αγώνες στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Το 1947 πήρε μέρος στην εκστρατεία εναντίον της τυραννίας του δικτάτορα Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία, ενώ συμμετείχε μαζί με το κολομβιανό λαό στη λαϊκή εξέγερση του Απρίλη του 1948 στην Μπογκοτά. Υπήρξε μέλος του Κόμματος του Κουβανικού Λαού (Ορθόδοξοι). Μετά από το πραξικόπημα του 1952, αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Φλουχένσιο Μπατίστα και ηγήθηκε της αποτυχημένης στρατιωτικά αλλά με μεγάλη συμβολική αξία επίθεσης στα στρατόπεδα του Σαντιάγκο δε Κούβα και Μπαγιάμο, στις 26 Ιούλη του 1953, που συνέβαλε να δυναμώσει η «φωτιά» της εξέγερσης που προετοιμαζόταν. Φυλακίστηκε για 22 μήνες και απελευθερώθηκε χάρη στη λαϊκή πίεση και ίδρυσε το «Κίνημα της 26ης Ιούλη». Αυτοεξορίστηκε στο Μεξικό και εκεί οργάνωσε τη λαϊκή (ένοπλη) εξέγερση εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στις 2 Δεκέμβρη του 1956, αποβιβάστηκε στην Κούβα, ως αρχηγός της ομάδας που είχε φτάσει με το πλοίο «Γκράνμα» και ξεκίνησε ο επαναστατικός αγώνας στη Σιέρα Μαέστρα. Οι επαναστάτες την 1η Γενάρη του 1959 ολοκληρώνουν τη νίκη τους και ο Φιντέλ αναλαμβάνει τα καθήκοντα του αρχηγού των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων και στις 13 Φλεβάρη διορίζεται πρόεδρος της Επαναστατικής Κυβέρνησης. 
Στις 16 Απρίλη του 1961, ανακηρύσσει το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης. 
Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας των Ενωμένων Επαναστατικών Οργανώσεων και του Ενωμένου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης της Κούβας και από την επανίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, τον Οκτώβρη του 1965, ανέλαβε τη θέση του Α' Γραμματέα και παρέμεινε σε αυτή μέχρι το 2006, οπότε λόγω ασθένειας αποσύρθηκε από τα κομματικά και κυβερνητικά καθήκοντά του. 


ΠΗΓΗ:

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8551176

ΚΚΕ Ανακοίνωση για τα 71 χρόνια από τη ρίψη ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι

ΚΚΕ Ανακοίνωση για τα 71 χρόνια από τη ρίψη ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι

Σε ανακοίνωση του για τα 71 χρόνια από τη ρίψη ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τοΓραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Συμπληρώνονται φέτος εβδομήντα ένα χρόνια από το ιμπεριαλιστικό έγκλημα των ΗΠΑ στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις ατομικές βόμβες, ενώ χιλιάδες εξακολουθούν να πεθαίνουν κάθε χρόνο από τις συνέπειες της ραδιενέργειας.

Σήμερα 71 χρόνια μετά, στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης οξύνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ κρατών και μονοπωλίων, για τη διανομή των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή μας μεγαλώνει ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου, με εμπλοκή και της Ελλάδας. Απόδειξη οι επεμβάσεις, οι δεκάδες τοπικοί και περιφερειακοί πόλεμοι με θύματα τους λαούς και με χιλιάδες πρόσφυγες και ξεριζωμένους. Αναδεικνύεται η ανάγκη το εργατικό λαϊκό κίνημα να έχει σταθερά στον προσανατολισμό του την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες που τον γεννούν.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, συμμετέχει πρόθυμα και ενεργά σε όλους τους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, που στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία μπορούν να προκαλέσουν πραγματικό ολοκαύτωμα στους λαούς της Ευρώπης και γενικότερα. Στήριξε τις πρόσφατες αποφάσεις του ΝΑΤΟ, την εμβάθυνση της συνεργασίας με την ιμπεριαλιστική ΕΕ, που με πρόσχημα την "ειρήνη" και την "ασφάλεια", επιδιώκουν την "ασφάλεια" της κερδοφορίας των ευρωαμερικανικών μονοπωλίων σε βάρος των δικαιωμάτων των λαών.

Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, δεν μπορεί να δώσει λύση στα βασικά λαϊκά προβλήματα, ούτε να εξασφαλίσει ειρήνη για τους λαούς. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι θα υπάρχουν όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια των καπιταλιστών.

Η αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, για απεμπλοκή από ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, είναι αναπόσπαστη με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου με τους λαούς κυρίαρχους και τη δική τους εξουσία.»

902

Πλήθος κόσμου τίμησε τη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη

Πλήθος κόσμου τίμησε τη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη.

Λουλούδια στον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο Α' Νεκροταφείο, κατέθεσαν πλήθος κόσμου, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ και της Οργάνωσης Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ, καθώς σήμερα συμπληρώνονται 43 χρόνια από το θάνατό του.

Στη σεμνή εκδήλωση παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Κώστα Παρασκευά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.Το «παρών» έδωσαν επίσης ο Χρήστος Κατσώτης, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του Κόμματος και ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτής. Συμμετείχαν επίσης o Σήφης Ζαχαριαδης, γιος του Ν. Ζαχαριάδη και μέλη της οικογένειας.

Σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε ο Νίκος Μαυροκέφαλος, μέλος του Γραφείου της ΚΟΑ του ΚΚΕ, ο οποίος τόνισε ότι τα μέλη του ΚΚΕ, πατώντας στα βήματα του Νίκου Ζαχαριάδη, θα συνεχίσουν «στα χνάρια των αλύγιστων της ταξικής πάλης», μέχρι να φτάσουν «στο βασίλειο της ελευθερίας».

Από την πλευρά του, ο Αλέκος Ελευθερίου μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, σημείωσε ότι τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ τιμούν το Ν. Ζαχαριάδη και πρόσθεσε ότι η συμβολή του στην ανάπτυξη του δρόμου του Κόμματος κάτω από τις δυσκολότερες συνθήκες αποτελούν πηγή έμπνευσης. Καταλήγοντας τόνισε ότι ο καλύτερος τρόπος για να τιμηθεί η ζωή και η δράση του ιστορικού κομμουνιστή ηγέτη είναι οι νέοι άνθρωποι να συνεχίσουν τον αγώνα τους για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό

http://www.902.gr/eidisi/politiki/104872/plithos-kosmoy-timise-ti-mnimi-toy-nikoy-zahariadi-foto

Εκδήλωση τιμής και μνήμης για την Σωτηρία Βασιλακοπούλου

Εκδήλωση τιμής και μνήμης 

για την Σωτηρία Βασιλακοπούλου

  Όποιος σπίτι μένει / όταν αρχίζει ο αγώνας και αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για την υπόθεσή του / πρέπει προετοιμασμένος να 'ναι / γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί / θα μοιραστεί την ήττα

Με στίχους από τον Μπρεχτ, τον Χικμέτ και τον Λειβαδίτη τίμησαν το απόγευμα της Πέμπτης 28 Ιούλη, τη Σωτηρία «με το μικρό χαμόγελο και τα μεγάλα πανανθρώπινα όνειρα», νέοι και εργάτες έξω από το πρώην εργοστάσιο της ΕΤΜΑ.

«Ισχυρό το ΜΑΣ στο πλευρό του ΠΑΜΕ στον καπιταλισμό με μέτωπο απαντάμε», «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» ήταν τα συνθήματα που κυριάρχησαν στην εκδήλωση τιμής και μνήμης που συνδιοργάνωσαν με αφορμή τη συμπλήρωση 36 χρόνων από τη δολοφονία της.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Κώστα Παρασκευά μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την παρουσίαση του χρονικού της δολοφονίας.

Εκ μέρους των Επιτροπών Αγώνα Παντείου, η Κατερίνα Βγενά σημείωσε ότι «η θυσία της Σωτηρίας είναι εδώ για να μας θυμίζει καθημερινά πως η θέση των φοιτητών είναι δίπλα στην εργατιά. Μας υπενθυμίζει ότι η εργοδοσία για τα κέρδη της δεν υπολογίζει ζωές, ότι εργοδοσία και κυβέρνηση πάνε χέρι - χέρι απέναντι στους εργαζόμενους. Εξάλλου κάθε κυβέρνηση μέσα στο σύστημα αυτό, όχι μόνο εκφράζει, αλλά στηρίζει και αναπτύσσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Μπροστά στα κέρδη και στον ανταγωνισμό, μπροστά στο φόβο του ξεσηκωμού των εργαζομένων, δεν υπολογίζουν ούτε την εξαθλίωση ούτε την πείνα, αλλά όπως μας διδάσκει η Ιστορία, ούτε και τις ανθρώπινες ζωές».

Κάλεσε τους φοιτητές να μην τσιμπήσουν στα ιδεολογήματα που πλασάρονται στις σχολές όπως το ότι «όσο πιο καλός και ανταγωνιστικός γίνεσαι τόσο πιο εύκολα μπορείς να βρεις δουλειά», γιατί είναι το μεγαλύτερο ψέμα. «Προετοιμάζουμε και διεκδικούμε τη δική μας λύση με κριτήριο τις δικές μας σύγχρονες ανάγκες. Παλεύουμε ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που είναι η πηγή της κάθε δυστυχίας, της προσφυγιάς, των πολέμων. Ο λαός μας πρέπει να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του, να πάρει την εξουσία στα χέρια του, δηλαδή». (Δείτε εδώ το video).

Ο Σπύρος Στέφος, μέλος της διοίκησης του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργών κατά τη διάρκεια της ομιλίας του επισήμανε ότι «η δολοφονία της Σωτηρίας ένα από τα αμέτρητα εργοδοτικά εγκλήματα, καθώς και τα γεγονότα που την ακολούθησαν αποδεικνύουν με τον πιο ωμό τρόπο ότι η ισότητα και η ελευθερία που ευαγγελίζεται η αστική δημοκρατία σταματάει έξω από κάθε χώρο δουλειάς, σταματάει μπροστά στα συμφέροντα του κεφαλαίου».

Ανέφερε επίσης χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα όπως τα Λιπάσματα Καβάλας, όπου με αυταρχισμό και τρομοκρατία κυβέρνηση και εργοδοσία προσπαθούν από κοινού να σπάσουν την απεργία των εργαζομένων, επιστρατεύουν τα ΜΑΤ, προκειμένου να δράσει ο απεργοσπαστικός μηχανισμός, κάνουν μηνύσεις σε εργάτες και τους απολύουν χωρίς αποζημίωση και αντίστοιχα γεγονότα όπως τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον Πτηνοτροφικό Συνεταιρισμό συμφερόντων «Ζούρα».

«Το κεφάλαιο προκειμένου να διαφυλάξει τα κέρδη του είναι αδίστακτο (...) Τώρα απαιτείται να απαντήσουμε επιθετικά στην προσπάθεια κατασυκοφάντησης του εργατικού κινήματος. Προσπαθούν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου. Να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους σε αδιέξοδες μορφές αντίδρασης, ούτως ώστε να συνεχίζεται ανεμπόδιστα η αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική, να μη συναντάει πουθενά αντίσταση η επιθετικότητα του κεφαλαίου. Προβάλλουν συντονισμένα ψεύτικες θεωρίες όπως αυτή της αναποτελεσματικότητας των αγώνων ή από την άλλη την αντίληψη πως "όσα πιο λίγα ζητάς τόσα περισσότερα θα πάρεις" για να χτυπήσουν τον ταξικό προσανατολισμό της εργατικής λαϊκής πάλης (...) Η ταξική πάλη έχει τη δική της σκληρότητα και τα δικά της ρίσκα. Απαιτεί θυσίες και δεν έχει πάντα άμεσα αποτελέσματα (...) Αυτή τη στιγμή μπορεί το κεφάλαιο να φαίνεται ανίκητο. Αυτό συμβαίνει γιατί η εργατική τάξη δεν έχει ορθώσει ακόμα το ανάστημά της. Δεν έχει δοκιμάσει ακόμα την τεράστια δύναμή της. Όποτε το έχει κάνει, η Ιστορία έχει δείξει ότι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει». (Δείτε εδώ το video).

Στεφάνια στο μνημείο της Σωτηρίας κατέθεσαν οι Επιτροπές Αγώνα Παντείου του ΜΑΣ, το ΚΣ της ΚΝΕ, η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, η ΕΓ του ΠΑΜΕ, η Ομοσπονδία και το Συνδικάτο Αθήνας Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος, η ΟΓΕ, το Κλαδικό Σωματείο Ενέργειας, η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας και το Συνδικάτο Οικοδόμων της Αθήνας, το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής, η Ομοσπονδία Τύπου και Χάρτου, η Ομοσπονδία Φαρμάκου και το Συνδικάτο Φαρμάκου της Αττικής.

Η εκδήλωση έκλεισε με ενός λεπτού σιγή στη μνήμη της Σ. Βασιλακοπούλου.

902

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ:Ανακοίνωση για τα 42 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας της 21ης Απρίλη

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ανακοίνωση για τα 42 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας της 21ης Απρίλη

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση για τα 42 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας της 21ης Απρίλη:

«42 χρόνια συμπληρώνονται από την πτώση της δικτατορίας της 21ης Απρίλη και το ΚΚΕ τιμά όλους όσοι βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν και διώχτηκαν, όλους όσοι συνέβαλαν στον αντιδικτατορικό αγώνα. Η κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας, κάτω από την αναπτυσσόμενη πάλη και κατακραυγή του λαού, εξέφραζε το συμβιβασμό ανάμεσα στη χούντα και τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, με την παρέμβαση των αμερικανοΝΑΤΟικών, για να προληφθούν δύσκολα ελεγχόμενες αντιδράσεις του λαϊκού παράγοντα, καθώς και για να αντιμετωπιστούν οι εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, εξαιτίας του Κυπριακού.

Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, που εγκαθιδρύθηκε όλα αυτά τα χρόνια, δεν οδήγησε σε ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε εξάλειψη της φτώχειας και της εκμετάλλευσης, σε απαλλαγή της Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τύπου ΝΑΤΟ και ΕΕ. Οι όποιες παραχωρήσεις έγιναν, αποδείχτηκαν προσωρινές, ενώ σήμερα, σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, παίρνονται πίσω με βίαιο τρόπο.

Η αιτία βρίσκεται στην ίδια την ουσία της αστικής δημοκρατίας, που παραμένει ταξική, αφού η εξουσία και η οικονομία βρίσκονται στα χέρια του κεφαλαίου. Οι όποιες αλλαγές έγιναν όλα αυτά τα χρόνια στο αστικό πολιτικό σύστημα, η εναλλαγή κυβερνήσεων, οι συνταγματικές αναθεωρήσεις δεν άλλαξαν αυτήν την ουσία. Οπως δεν πρόκειται να την αλλάξουν και οι συνταγματικές αλλαγές, που προτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προσπαθώντας μάλιστα να τις εμφανίσει ως δήθεν συμβολή στην "προοδευτική, δημοκρατική αναγέννηση του κράτους".

Οι κυβερνητικές κορόνες περί διεύρυνσης της δημοκρατίας, ανάκτησης της λαϊκής κυριαρχίας σταματούν έξω από τους τόπους δουλειάς, καταρρέουν μπροστά στη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, των λυκοσυμμαχιών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ το οποίο ετοιμάζεται για νέες επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή, με τη σύμφωνη γνώμη και συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης.

Οι τελευταίες εξελίξεις στη γειτονική Τουρκία απέδειξαν ότι οι ανοιχτά δικτατορικές μορφές άσκησης της αστικής εξουσίας δεν είναι κάτι που ανήκει στο μακρινό παρελθόν. Οι ενδοαστικές αντιθέσεις, σε συνδυασμό με τους διεθνείς ανταγωνισμούς, που οξύνονται στην περιοχή κι άλλους παράγοντες, είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε στρατιωτικά πραξικοπήματα. Η αποτυχία του πραξικοπήματος στην Τουρκία και η επικράτηση της "δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης" δεν δικαιώνει την πολιτική Ερντογάν, που συνεχίζει τον περιορισμό των αστικών δικαιωμάτων του λαού, των εργατικών, λαϊκών και συνδικαλιστικών ελευθεριών του. Το κρίσιμο ζήτημα είναι ο λαός να αναπτύξει τη δική του αυτοτελή, μαζική δράση, να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση, με κριτήριο τις δικές του ανάγκες.

Το ΚΚΕ παλεύει ενάντια στην καταστολή της ταξικής πάλης, του εργατικού κινήματος. Απ' αυτήν τη σκοπιά διεκδικεί δικαιώματα και ελευθερίες, όσο είναι δυνατό αυτό μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Διεκδίκησε και τη δημόσια ανοιχτή δράση του μετά από 27 συνεχή χρόνια παρανομίας. Και το 1974, επιδίωξε και πέτυχε "ντε φάκτο" τη νομιμοποίησή του, αξιοποιώντας και την υποχώρηση του αντικομμουνισμού στο λαό, που η κυβέρνηση Καραμανλή δεν μπορούσε να αγνοήσει. Αντιπαλεύει τη φασιστική Χρυσή Αυγή, τον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον αντικομμουνισμό κάθε απόχρωσης. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτει το χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, ως δικτατορίας του κεφαλαίου, που δεν μπορεί να διορθωθεί αλλά να ανατραπεί.

Η διέξοδος για το λαό δεν βρίσκεται στην αστική πολιτική, αλλά στην οργάνωση της λαϊκής πάλης που θα δημιουργεί ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, για να μπορεί να αποκρούει την αντιλαϊκή πολιτική, θα ενισχύει την κοινωνική λαϊκή συμμαχία με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια και θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ».

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8980522