Αντόνιο Γκράμσι

 

Γεννήθηκε στις 22 Γενάρη του 1891, ο Αντόνιο Γκράμσι, ιδρυτής και ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας.

Το 1913 προσχώρησε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Μαζί με τον Τολιάτι και τον Τερατσίνι συγκρότησαν το 1919 την ομάδα «Νέα Τάξη» 

που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και τη διάδοση του λενινισμού

 και του μηνύματος της Οχτωβριανής Επανάστασης στην εργατική τάξη της Ιταλίας.

Το 1921 η ομάδα αυτή μαζί με άλλους αριστερούς σοσιαλιστές ίδρυσαν

 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας.

Το Νοέμβρη του 1926 συνελήφθη απ' τους φασίστες και εξορίστηκε.

Το 1928 το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 20 χρόνια φυλακή.

Το 1937 αποφυλακίστηκε ενώ η υγεία του είχε κλονιστεί ανεπανόρθωτα.

 Ετσι λίγες μέρες μετά την αποφυλάκισή του πέθανε, 27 Απρίλη 1937.

Αφησε μεγάλη θεωρητική κληρονομιά που περιέχεται στα περίφημα «Τετράδια της φυλακής», 

γραμμένα στα χρόνια της φυλάκισής του.

https://gkagkarin.blogspot.com/2021/01/blog-post_852.html

Πέθανε η ηθοποιός Τιτίκα Σαριγκούλη

Θλίψη προκαλεί η είδηση του θανάτου της Τιτίκας Σαριγκούλη. 

Η αγαπημένη ηθοποιός και συγγραφέας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών και η κηδεία της θα γίνει στις 11 το πρωί της Δευτέρας, στο 3ο Νεκροταφείο.

Γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε, ενώ σε νεαρή ηλικία σπούδασε ηθοποιός, ξεκινώντας την πορεία της στο χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το 1960 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στη ταινία «Το μυστικό του κόκκινου μανδύα». Ακολούθησαν δύο ακόμη συμμετοχές στον κινηματογράφο τα επόμενα χρόνια στις ταινίες «Φαίδρα» και «Πρώτο καρδιοχτύπι».

Την ίδια δεκαετία ξεκίνησε να ασχολείται πιο ενεργά με τη συγγραφή, γράφοντας περισσότερα από 60 βιβλία με πιο πρόσφατα τα «Κίλωνας ο Αθηναίος» και «Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Μέγας: Τραγωδία σε πέντε πράξεις», ενώ διετέλεσε μέλος της Ενωσης Νέων Ελλήνων Λογοτεχνών.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, συνέχισε την κινηματογραφική της πορεία, 

(«Τεστοστερόνη (ταινία)», στην κωμωδία «Η χορωδία του Χαρίτωνα» και στη διεθνή παραγωγή «Opa!» κ.ά.), όπως και τη συμμετοχή της σε μια σειρά, κωμικές κυρίως τηλεοπτικές σειρές

 («Μαρία η άσχημη», «Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα», «Αν μ' αγαπάς», «Singles 2,1/2», «Μπαμπά μην τρέχεις», «Λάκης ο γλυκούλης» κά.), ενσαρκώνοντας ρόλους μιας ενίοτε αθυρόστομης και δυναμικής γιαγιάς, που λάτρεψε το κοινό, ενώ η πιο πρόσφατη τηλεοπτική της συμμετοχή ήταν το 2018 στην ταινία «Οι απαχήδες των Αθηνών».

Το 2015, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, απένειμε τιμητικό έπαινο στην Ττιτίκα Σαριγκούλη μετά την παράσταση «Βάκχες» του Ευριπίδη που παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβρη του 2015 στο Θέατρο της Πετρούπολης, μια παράσταση που παρουσιάστηκε και στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

Η Τιτίκα Σαριγκούλη έγραψε και σκηνοθέτησε θέατρο, ενώ πρωταγωνίστησε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις με τελευταία το κλασικό έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα», παράσταση που παρουσιάστηκε τον περασμένο Γενάρη και στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, το 2019.

Πηγή: 902.gr

https://www.enikos.gr/society/760656/pethane-i-ithopoios-titika-sarigkouli

ΒΑΘΙΑ ΘΛΙΨΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΗΔΕΙΑ «Ύστατο αντίο» στον σύντροφο Μάκη Μαΐλη

 

Το «ύστατο αντίο» στον σύντροφο Μάκη Μαΐλη λένε το ΚΚΕ η οικογένεια, 

οι σύντροφοι και οι φίλοι από την Ελευσίνα όπου πραγματοποιείται 

σε κλίμα συγκίνησης και βαθιάς θλίψης η πολιτική κηδεία.

Παραβρίσκεται ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας 

επικεφαλής πολυπληθούς αντιπροσωπείας της ΚΕ του Κόμματος.

Ο Μάκης Μαΐλης «έφυγε» από τη ζωή την Τετάρτη 

μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Σύντροφος εργατικός, επίμονος, 

μαχητικός και δημιουργικός αφιέρωσε όλη του τη ζωή 

στο Κόμμα. Υπηρέτησε με μαχητικότητα και σεμνότητα τις αρχές του ΚΚΕ

 με ακλόνητη πίστη στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, 

κόντρα στην επίθεση και τον αντικομμουνισμό των επιτελείων του συστήματος.

Επικήδειο εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ εκφώνησε η Ελένη Μπέλλου, 

μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. (Αναλυτικά πιο κάτω)

Ο επικήδειος της Ελένης Μπέλλου 

«Αγαπημένε μας σύντροφε Μάκη,

Εκ μέρους της ΚΕ του Κόμματός μας, σου απευθύνω τον τελευταίο χαιρετισμό, προσπαθώντας να ισορροπήσω ανάμεσα στο συναίσθημα της βαθιάς μας θλίψης 

για τον πρόωρο χαμό σου και στη λογική, τη γνώση ότι εδώ και κάποιους μήνες 

δεν υπήρχε πλέον δυνατότητα να νικήσεις τον καρκίνο, έστω να επιστρέψεις 

σε μια ελεγχόμενα καλή ποιότητα ζωής, αγωνιστική και δημιουργική, 

έτσι όπως εσύ επέλεξες να ζήσεις για 50 χρόνια.

Μας θλίβει η απώλειά σου και γιατί μέχρι πριν 10 μήνες, μέχρι το ξέσπασμα του πρώτου κύματος της πανδημίας του Covid-19, εσύ παρ' όλο που ήδη έπασχες, είχες εγχειριστεί, έκανες ακτινοβολίες, ήσουν καθημερινά στο πόστο σου, στο διπλανό γραφείο του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ. Ήσουν το ίδιο επιστημονικά διερευνητικός, ακούραστα εργατικός, προσηλωμένος στην έρευνα της Ιστορίας του Κόμματός μας και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με μυαλό ανοικτό στην αναγνώριση αδυναμιών και λαθών, αλλά πάντα από τη σκοπιά του εργατικού συμφέροντος, της επιστημονικότητας του κομμουνισμού.

Ενδιαφερόσουν και ανησυχούσες δημιουργικά για όλη την κομματική δραστηριότητα, από την οικονομική εξόρμηση έως την κομματική οικοδόμηση, τη διακίνηση του Ριζοσπάστη και του πολιτικού βιβλίου, έως την οργάνωση της προπαγάνδας, τους μαζικούς και άμεσα πολιτικούς μας αγώνες.

Σχεδίαζες το ταξίδι σου στην Κύπρο για να μελετήσεις αρχεία σχετικά με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος εκεί και της σχέσης του με το κίνημα στην Ελλάδα. Δεν είναι το μόνο ανεκπλήρωτο σχέδιό σου. Άλλωστε, κάθε δημιουργικός άνθρωπος δεν προλαβαίνει να πραγματοποιήσει όλα τα σχέδιά του, γιατί συνέχεια τ' ανανεώνει. Έτσι έκανες κι εσύ.

Ωστόσο, καμιά δυσκολία, ατομική ή συλλογική δεν κλόνιζε τη μαχητικότητα και δημιουργικότητά σου, τον αυστηρό σου προγραμματισμό, που ίσως και σ' αυτόν οφειλόταν ένα προφίλ αρκετά αυστηρό, ίσως και απόμακρο για όσους δε σε γνώριζαν πιο άμεσα.

Όταν έμαθες για την πάθησή σου, όχι μόνο είχες μια αφάνταστη ψυχραιμία, μια αποστασιοποίηση, αλλά έκανες μια ανθρώπινη αλλά και φιλοσοφική τοποθέτηση για το ενδεχόμενο του θανάτου σου, αναγνωρίζοντας ότι είχες ζήσει μια ζωή με συνειδητές επιλογές, πλούσια σε κομμουνιστική δράση, σε μελέτη και γνώση, είχες οικογένεια, απόκτησες εγγόνια και έζησες μαζί τους ένα νέο κύκλο αγάπης και χαράς. Ένιωθες ότι είχες μια γεμάτη ζωή, ότι είχες έναν κύκλο ζωής ουσιαστικό, αφού αυτό μετρά εφ' όσον έτσι κι αλλιώς ο κύκλος της ζωής πάντα κλείνει, αλλά ταυτόχρονα όσο ζει κανείς τόσο αγαπά, τόσο θέλει τη ζωή. Παρόλ' αυτά δήλωσες ότι ήσουν έτοιμος για όλα. Γι' αυτό κατέγραψες εκκρεμότητες, παρέδωσες φακέλους, ιστορικά πονήματα που δεν είχαν ολοκληρωθεί.

Και αυτές οι ενέργειές σου επιβεβαίωναν ότι τα 70 χρόνια σου σε τίποτα δεν είχαν επηρεάσει τη ζωντάνια και δημιουργικότητά σου, γι' αυτό και νιώθουμε, συνειδητοποιούμε την απώλειά σου, παλεύουμε όλοι μαζί οι σύντροφοί σου στο Τμήμα Ιστορίας, στα συστεγαζόμενα στον ίδιο όροφο και άμεσα συνεργαζόμενα Τμήματα της ΚΕ, όπως η ΙΕ, η ΚΟΜΕΠ, της Οικονομίας, παλεύουμε να κλείσουμε τις ρωγμές της απουσίας σου, κρατώντας τις αρετές σου, την παρακαταθήκη της προσφοράς σου.

Η διαδρομή ζωής του σ. Μάκη, η διαμόρφωση της προσωπικότητάς του ήταν το αποτέλεσμα της συνάντησης του συγκεκριμένου ατόμου στις κοινωνικές συνθήκες της έντονα βιομηχανικής, εργατικής Ελευσίνας στις πρώτες μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεκαετίες.

Ο σ. Μάκης γεννήθηκε στην Ελευσίνα στις 21 Γενάρη του 1950 από γονείς εργάτες - βιοπαλαιστές. Ο πατέρας του συμμετείχε στο ΕΑΜ. Στην εργατούπολη της Ελευσίνας τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Ήταν πολύ καλός μαθητής.

Στη μαθητική του ηλικία άρχισε η πολιτική, κομμουνιστική του αφύπνιση, στην οποία συνέβαλαν συνδυαστικά η ταξική θέση των γονιών του, οι οικογενειακές πολιτικές εμπειρίες, το κοινωνικό περιβάλλον της εργατούπολης που ζούσε, το διάβασμα έργων της στρατευμένης με το εργατικό κίνημα λογοτεχνίας και οπωσδήποτε η πηγαία ανησυχία και φλόγα αναζήτησης μιας πραγματικά πολιτισμένης κοινωνίας 

μ' επίκεντρο τον εργαζόμενο και τις ανάγκες του.

Ρεαλιστικά αναδεικνύει αυτές τις συνθήκες ο ίδιος στο βιογραφικό του πριν 20 χρόνια:

"Είχε παίξει ρόλο, αναμφίβολα, και το γειτονικό περιβάλλον. Ζούσαμε σε μία αυλή μαζί με οικογένειες πολιτικών κρατουμένων της προδικτατορικής και της δικτατορικής περιόδου αργότερα. (...) Εκτιμάω ότι ήταν και το γενικότερο εργατικό αγωνιστικό περιβάλλον της Ελευσίνας. Ενός θείου μου του είχαν ανοίξει το κεφάλι με ξιφολόγχη στις μεγάλες απεργίες του 1936 στην Ελευσίνα. Μιας γειτόνισσάς μας το παιδί (απεργός) δολοφονήθηκε από την έφιππη αστυνομία το 1927. Άλλος θείος μου είχε μείνει χρόνια άνεργος μετά την εξορία".

Η ανάγκη ένταξης στο ΚΚΕ, αρχικά στη νεοσύστατη νεολαία του, την ΚΝΕ, ωρίμασε στις συνθήκες της στρατιωτικής δικτατορίας, όταν ήταν φοιτητής στη Νομική Σχολή Αθήνας, αλλά και εργαζόμενος για να στηρίξει την οικογένειά του. Τότε επιδίωξε και ήρθε σ' επαφή με στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ στην Ελευσίνα.

Οργανώθηκε το 1969 στην παράνομη τότε ΚΝΕ και δραστηριοποιήθηκε στον τοπικό Φοιτητικό Σύλλογο της Ελευσίνας. Ανέλαβε να συγκροτήσει οργάνωση της ΚΝΕ στην πόλη και το πραγματοποίησε. Ο τοπικός Φοιτητικός Σύλλογος ανέπτυξε πλούσια δράση, με αποκορύφωμα τις μεγάλες συγκεντρώσεις κατά των επεκτάσεων των διυλιστηρίων του Λάτση στην περιοχή. Μαζί με άλλους νέους από την Ελευσίνα πήρε μέρος στις καταλήψεις της Νομικής, στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, όπως και σε άλλες αντιδικτατορικές εκδηλώσεις. Παραμονές του Πολυτεχνείου οργανώθηκε στο ΚΚΕ.

Ο σ. Μάκης έγραψε:

"Στη δικτατορία δεν πιαστήκαμε. Όπως έμαθα αργότερα, το χτύπημα αποφεύχθηκε, λόγω της άψογης στάσης που κράτησαν οι σύντροφοι στα βασανιστήρια, μετά τις συλλήψεις του Φλεβάρη 1974".

Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, αναδείχτηκε μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και ανέλαβε διάφορες οργανωτικές χρεώσεις. Το Φλεβάρη του 1975 πέρασε αποκλειστικά στη δουλειά του Κόμματος. Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1978) εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ, ενώ ταυτόχρονα ήταν μέλος του Γραφείου της Νομαρχιακής Επιτροπής Δυτικής Αττικής και Γραμματέας της ΚΟ Ελευσίνας. Στο 11ο Συνέδριο (1982) επανεκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ, ανέλαβε Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Λέσβου - Λήμνου και εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη.

Στο 12ο Συνέδριο (1987) εκλέχτηκε τακτικό μέλος της ΚΕ με ευθύνη την καθοδήγηση Κομματικών Οργανώσεων. Η πρωτοπόρα αταλάντευτα επαναστατική στάση του εκφράστηκε σε όλη την κρίσιμη περίοδο, πριν και κατά την Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ τον Ιούνη του 1990. Σε καιρούς επικράτησης της αντεπανάστασης και πισωγυρίσματος του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, ο σύντροφος Μάκης υπερασπίστηκε μαχητικά τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος, πρωτοστατώντας στην αντιπαράθεση με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις. Ήταν από τα στελέχη που ξεχώρισαν στην ιδεολογικοπολιτική πάλη κατά τη διάρκεια του 13ου Συνεδρίου κρίσης του Κόμματος (1991).

Με πάθος, αλλά κυρίως με επιχειρήματα, πολέμησε τον οπορτουνισμό που στ' όνομα της ανανέωσης επιχειρούσε τη "μετατροπή του ΚΚΕ σε κάτι άλλο", όπως είπε, καταργώντας τον κομμουνιστικό του χαρακτήρα, ακολουθώντας την τύχη του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Είναι χαρακτηριστικό και διαχρονικής σημασίας το εξής απόσπασμα από την ομιλία του:

"Οσο για το ότι δεν θέλουμε ν' αλλάξει τίποτα, προφανώς πρόκειται για αβάσιμη διαπίστωση. Όσοι αντιλαμβανόμαστε τον μαρξισμό-λενινισμό σαν θεωρία διαρκώς εξελισσόμενη, αντανάκλαση της συνεχώς μεταβαλλόμενης αντικειμενικής πραγματικότητας, δεν μπορεί παρά να είμαστε από φύση ανανεωτές.

Σ' εκείνο που αντιστεκόμαστε, δεν είναι ο εμπλουτισμός της με τα νέα δεδομένα της επιστήμης και της επαναστατικής (θετικής και αρνητικής) παγκόσμιας εμπειρίας, αλλά η κατάργηση των βασικών της αρχών. Με στήριγμα αυτές τις αρχές εκφράζω τη γνώμη, ότι πρέπει όλοι να συμβάλουμε προκειμένου, μέσα από μια σκληρή πορεία, τώρα και μετά το Συνέδριο, το ΚΚΕ να οικοδομήσει την ενότητά του, που θα είναι ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ενότητα, για να είναι πραγματικά στέρεα".

Στο 13ο Συνέδριο επανεκλέχτηκε μέλος της ΚΕ και στη Γραμματεία της ΚΕ, με χρέωση τις ΚΟ Ανατολικής και Δυτικής Πελοποννήσου. Ήταν το ίδιο μαχητικός στη σκληρή διαπάλη με τον οπορτουνισμό μέσα στην ίδια την ΚΕ μέχρι την οριστική ρήξη με την οπορτουνιστική ομάδα και την αποχώρησή της από την ΚΕ και το Κόμμα. Μετά την αποχώρηση των οπορτουνιστών έδωσε τη μάχη, κυρίως μέσω της εφημερίδας της ΚΕ «Ριζοσπάστης», ως υπεύθυνος του πολιτικού ρεπορτάζ. Αποφασιστική ήταν η συμβολή του στη δύσκολη πορεία ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής επαναστατικής ανασυγκρότησης του Κόμματος που ακολούθησε μετά το 14ο Συνέδριο, με την ευθύνη του μέλους του ΠΓ της ΚΕ.

Παρά την ιδεολογική - πολιτική συμβολή του, ο ίδιος έλεγχε αυτοκριτικά το μερίδιο ευθύνης του στην κρίση του Κόμματος. Με την ομιλία του στο 14ο Συνέδριο καταλόγιζε στον εαυτό του ως μέλος της ΚΕ ευθύνη, γιατί αποδέχτηκε την πρόταση αντικατάστασης του σ. Φλωράκη, ΓΓ της ΚΕ, από το Γρ. Φαράκο, γιατί αποδέχτηκε τη σύνθεση της Επιτροπής Θέσεων για το 13ο Συνέδριο, ενώ -όπως χαρακτηριστικά έγραψε- γνώριζε "τι καπνό φούμαραν", γιατί δεν είδε έγκαιρα ότι πίσω από "τον αριστεροδεξιό οπορτουνισμό της ομάδας Γράψα, είχε οχυρωθεί ο δεξιός οπορτουνισμός, που είχε επικεφαλής τον Γρ. Φαράκο".

Και μια και είναι μπροστά μας η εκπόνηση της Ιστορίας του Κόμματός μας για την περίοδο 1974-1991, αξίζει να μεταφέρουμε αυτούσια τα λόγια του σ. Μάκη:

"Η μάχη ενάντια σ' αυτή την ομάδα μάς απέσπασε όλη την προσοχή από την άλλη ομάδα. Αποδείχνοντας έτσι, ότι η επαγρύπνηση δεν ήταν αναπτυγμένη στον απαιτούμενο βαθμό. Και λέω αριστεροδεξιό οπορτουνισμό, γιατί και οι δύο, ενώ στα λόγια είχαν διαφορετική πολιτική κατεύθυνση, στην οργανωτική λειτουργία ταυτιζόντουσαν απόλυτα. 'Ηταν και οι δύο υπέρ της κατάργησης ουσιαστικά του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Τον τσαλαπάτησαν έμπρακτα εξάλλου, κάνοντας μια μακρόχρονη μεθοδική φραξιονιστική δουλειά.

Στη σύγκρουση με τον δεξιό αναθεωρητισμό, ενάντια στη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΚΚΕ, υπερίσχυσε η αντίληψη που ήθελε και θέλει την αυτοτελή ύπαρξη του ΚΚΕ, τη διατήρησή του σαν κόμμα επαναστατικό. Η αντίληψη που πάλευε για την ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική ενότητα του Κόμματος".

Από το 15ο Συνέδριο έως και το τελευταίο το 20ο, επανεκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων χρεώσεις όπως υπεύθυνος στο Γραφείο Τύπου και υπεύθυνος στο Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ. Ως υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ απέδειξε ότι ήταν άτρωτος στις πιέσεις και στους μηχανισμούς του συστήματος κι αυτό συχνά προκάλεσε τη στοχοποίησή του σ' εκείνους τους δύσκολους καιρούς.

Ωστόσο, σοβαροί πολιτικοί αντίπαλοι αυτού του χώρου και με την ανακοίνωση του θανάτου του, έκαναν δηλώσεις για το ήθος, την ειλικρίνεια και τη συνεισφορά του στη συνεπή εφαρμογή όσων αποφασίζονταν στις διακομματικές εκλογικές επιτροπές.

Αναμφίβολα σημαντική ήταν η συμβολή του σ. Μάκη, στην επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής του Κόμματος και στη μαχητική υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μαζί με την εξαγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Ως υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας, αφοσιώθηκε στη μελέτη και τη συγγραφή της Ιστορίας του Κόμματος, ιδιαίτερα της έκδοσης των Δοκιμίων Ιστορίας του ΚΚΕ.

Από τη νεανική του ηλικία έως το τέλος, το σ. Μάκη χαρακτήριζε η ικανότητα να συνδυάζει τη διανοητική με την πρακτική εργασία, ικανότητα αναπτυγμένη στις κοινωνικές συνθήκες που έζησε, στην ανάγκη να δουλέψει από μικρός, αλλά και στις διαδοχικά διαφορετικές χρεώσεις του στο Κόμμα που κάλυψαν σχεδόν όλο το φάσμα, μ' εξαίρεση τη συνδικαλιστική χρέωση.

Διαμορφώθηκε σε ώριμο, ατσαλωμένο και ιδεολογικά-πολιτικά αναπτυγμένο στέλεχος του Κόμματος, που με ευθύτητα υπερασπιζόταν τη γνώμη του μέσα στα πλαίσια των αρχών λειτουργίας του Κόμματος.

Ιδιαίτερο χάρισμα του σ. Μάκη ήταν η πολύ καλή γνώση της ελληνικής γλώσσας - άλλωστε αυτό φαίνεται στα γραπτά του, στη σαφήνεια και λιτότητα του προφορικού πολιτικού του λόγου. Ισως και γι' αυτό στελέχη της ΚΝΕ αλλά και του Κόμματος «κρέμονταν από τα χείλη του», όπως είπαν χαρακτηριστικά. Ηταν εξοικειωμένος με όλες τις μορφές της λογοτεχνίας, την πεζογραφία, αλλά και την ποίηση, κάτι που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό.

Προφανώς συνέβαλαν και οι σπουδές του στη Νομική Σχολή παρ' όλο που δεν κατέληξαν στην απόκτηση πτυχίου. Ωστόσο, δε θεωρούσε ούτε την κομματική δράση του ούτε τις οικονομικές δυσκολίες ως βασική αιτία που δεν πήρε το πτυχίο. Αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Μπορούσα, αν και ήμουν από το 1974 επαγγελματικό στέλεχος, να είχα τελειώσει. Οχι γιατί είχα σκοπό να δικηγορήσω. Ούτε μου άρεσε αυτό το επάγγελμα, ούτε είχα τέτοιες βλέψεις. Ετσι κι αλλιώς ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Ομως έπρεπε να τελειώσω, περισσότερο για λόγους ηθικής ικανοποίησης - και όχι μόνο δικής μου. Δεν το έκανα, από μια στραβή αντίληψη. Και το φέρω βαρέως...».

Η αυστηρή πολιτική φυσιογνωμία του και ο πολύ αιχμηρός πολιτικός του λόγος, συχνά εμπόδιζαν ακόμη και κοντινούς συνεργάτες του στο Κόμμα να αντιληφθούν το μεγάλο εύρος ευαισθησιών και ενδιαφερόντων του. Σε αυτά τα ενδιαφέροντα ήταν και ένα ακόμη ανεκπλήρωτο, η μελέτη της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας.

Ο σ. Μάκης, πριν 20 χρόνια, τον Ιούλη του 2000, εκτίμησε για το τέλος της ζωής του:

«Τώρα, που γράφω τούτο το βιογραφικό σημείωμα, συμπλήρωσα 31 χρόνια οργανωμένης δράσης, απ' αυτά 27 ως μέλος του ΚΚΕ. Και είμαι βέβαιος, ότι σ' αυτό το κόμμα θα με βρει και ο θάνατος. Απ' αυτή την άποψη θεωρώ, ότι δεν υπήρχε κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου. Αρα είναι φυσικό να αισθάνομαι ευτυχής και περήφανος. Σ' αυτά τα χρόνια δεν θυμάμαι να ξημέρωσε μέρα, που να είχα στο νου μου πρώτα κάτι άλλο και όχι το κόμμα».

Σύντροφε Μάκη,

Με τα χρόνια που ακολούθησαν, ξεπέρασες τα 50 χρόνια κομματικής δράσης και τα 30 συνεχή χρόνια ως μέλος της ΚΕ.

Πώς είδε αυτή σου την πορεία το νεώτερο μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, ο σ. Στρατής; Εγραψε τα εξής λόγια για σένα:

«Χωρίς εισαγωγή.

Ετσι έγραφες, έτσι δρούσες.

Κατευθείαν στην ουσία, στο στόχο, στο συμπέρασμα

στην αλήθεια.

Είτε καθοδηγούσες κάποια Οργάνωση του Κόμματος,

είτε έγραφες κάποια ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου ή κάποιο άρθρο στον Ριζοσπάστη.

Ακόμα περισσότερο, όταν έγραφες για την Ιστορία του Κόμματος,

αναζητώντας πηγές και απαντήσεις.

Χωρίς εισαγωγή.

Μα με χιούμορ, με όρεξη

με ενδιαφέρον για τη γνώμη των συντρόφων - την οποία πάντα ζητούσες,

με έγνοια για τους νεότερους.

Αυστηρός και λιτός - μα τόσο πληθωρικός

στη γνώση, στην κουβέντα, στο καλαμπούρι.

Σίγουρα, δίχως περικοκλάδες και φτιασίδια.

Μέσα στη δουλειά, με πολλή δουλειά

- γιατί η μέρα πέρασε και ο μήνας βγήκε.

Χωρίς εισαγωγή.

Μ' έναν «επίλογο» που θα κρατήσουμε φυλαχτό και οδηγό στη δράση μας».

Κι αυτός ο επίλογος βρίσκεται στο βιογραφικό σου, που δυστυχώς δεν πρόλαβες να το συμπληρώσεις.

Εγραψες:

«Ως το πιο σημαντικό που μου έδωσε το κόμμα, 

θεωρώ ότι με βοήθησε αφάνταστα να ξεκολλήσω απόλυτα από τούτο το άθλιο σύστημα, 

τον καπιταλισμό που ζούμε. Και πιστεύω ότι όσον αφορά τη γενική τάση της ζωής, 

δεν έχουμε τίποτα άλλο να μάθουμε. Τα μάθαμε όλα στο Κόμμα. 

Μας μένει μόνο να υλοποιήσουμε το όραμα που θα την κάνει καλύτερη».

Γι' αυτή τη ζωή αγωνίστηκες, μπόρεσες μαζί με τη συντρόφισσά σου 

στη ζωή και στο Κόμμα Κατερίνα, να μεταλαμπαδεύσεις το κομμουνιστικό ιδανικό 

στα παιδιά σου Νίκο και Ελένη, ευτύχησες να τους ζεις και ως συντρόφους στο Κόμμα.

Η ΚΕ εκφράζει τα πιο θερμά συλλυπητήρια στη συντρόφισσα Κατερίνα, 

στους συντρόφους μας Νίκο και Ελένη, στα εγγόνια σου που θα σ' έχουν στην καρδιά 

και στη μνήμη τους με περηφάνια, στους άλλους συγγενείς και οικείους σου.

σ. Μάκη δεν έγραψες μόνο Ιστορία, πέρασες στην Ιστορία του ΚΚΕ. 

Θα σε θυμόμαστε ως επαναστατική ηρεμία και επαναστατική καταιγίδα μαζί, 

θα μείνεις αθάνατος στην Ιστορία του ΚΚΕ και της ταξικής πάλης στην Ελλάδα.»

https://www.902.gr/eidisi/politiki/248488/ustato-antio-ston-syntrofo-maki-maili-foto

Μενέλαος Λουντέμης

Ο ποιητής και πεζογράφος Μενέλαος Λουντέμης, 

φεύγει σαν σήμερα από την ζωή.

O ποιητής και πεζογράφος Μενέλαος Λουντέμης, μια από τις πιο ευγενικές ψυχές του ελληνικού λόγου, γεννήθηκε στην Μικρά Ασία. Η ζωή του πολυτάραχη. 

Από πρόσφυγας της Μικράς Ασίας, στην Αίγινα, στην Έδεσσα, στην Πέλα. 

Τα δεινά δεν σταματούν. Ο Μενέλαος Λουντέμης, εντάσσεται με δυναμισμό και πίστη στον αγώνα, στο ΕΑΜ, εκτελώντας χρέη Γενικού Γραμματέα οργάνωσης διανοουμένων. Έλληνες ποιητές, με σημαντικό έργο , είχε- και είχαν- την τύχη να τους γνωρίσει σε ένα από τα ταξίδια του από τόπο σε τόπο. Μεταξύ τους ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Βάρναλης, 

ο Σικελιανός.

Την περίοδο του Εμφυλίου, ο Λουντέμης κατηγορείται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο,αλλά εν τέλη οδηγείται στους τόπους εξορίας. 

Μακρόνησος, 

Άι Στράτης. Εκεί γνωρίζει πλήθος ακόμα κομμουνιστών ποιητών, όπως τον Ρίτσο 

και τον Κατράκη. Η δικτατορία του Παπαδόπουλου, τον εξορίζει για ακόμα μια φορά, πέρνοντας του την ελληνική ιθαγένεια από την χώρα για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και έτσι παίρνει τον δρόμο προς την Ρουμανία. Από εκεί, ο ποιητής βρίσκεται 

σε κάθε ξακουστό μέρος του πλανήτη, από την Κίνα μέχρι και το Βιετνάμ.

Οι εξορίες, η κατοχή, η επαναστατική του πένα που δεν λύγιζε από λογοκρισίες 

και διωγμούς, συνθέτους ένα έργο μοναδικό, με ιστορικές, κοινωνικές προεκτάσεις, 

μην ξεχνώντας βέβαια ποτέ, τον έρωτα. Την αγάπη. Την συντροφικότητα. 

Την παιδικότητα.

Ποίηση

Μὰ μιὰ μέρα…

Μιὰ μέρα -φίλοι μου καλοί-

ἕνα σταχτὺ σύννεφο ἄφησε τὸν οὐρανό του

κι ἔπεσε στὴ κάμαρά μου.

Καὶ τότε… ὅλα… ἔχασαν τὸ χρῶμα τους.

Η Θλίψη ἔγινε σταχτιά.

Σταχτιὰ κι η χαρά.

Σταχτὺς κι Ἔρωτας.

Καὶ σταχτύς -ἀλίμονο- κι ο Θάνατος.

Ὦ Σειρῆνα, ἐσύ…

Ἐσὺ ποὺ τά ῾βαψες ὅλα.

Ποὺ τ᾿ ἄλλαξες ὅλα,

γιατί δὲν ἄφηνες τὸ Θάνατο

-τουλάχιστον αὐτόν-

νὰ μὲ πάρει μὲ τ᾿ ἀληθινό του χρῶμα;

Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα(αποσπάσματα)

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,

ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.

Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.

Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο

καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,

ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,

γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,

ἦταν ἕνας Ερωτας.

Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας

ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,

γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο

γιὰ νὰ πει τὸ καημό του.

«Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν

ἄλλων ματιῶν μεθύσια

καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια

περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά;

Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε,

Ἔρωτα χρυσομάλλη,

ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη,

ἦταν ἡ Λησμονιά».

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,

δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας,

δὲν ἦταν ἕνας πόνος.

Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος-

καὶ μιὰ μισὴ πλάκα,

πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό:

«Ἔρωτα μὴ σὲ… Ἔρωτα μὴ σὲ…

ἔρωτα μισέ… ἔρωτα μισέ…»

Θέ μου!

Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι!

Ἕνα πονετικὸ χέρι,

γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα

καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά,

ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας,

ὁλόκληρο τὸ τραγούδι:

«Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν

τὰ μαγεμένα βέλη;

Ἔρωτα Μακιαβέλλι.

Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν,

μὲ δάκρυα πικραμένα,

καρφιά ῾ταν πυρωμένα

καὶ μπήχτηκαν βαθιά».

………………………………………………

Ποιός μου χτυπᾷ τὸ τζάμι;

Μὴ μοῦ χτυπᾶτε.

Δὲν εἶμαι ῾δῶ.

Ἐδῶ κατοικεῖ ἡ Μοναξιὰ

μὲ μόνιμη νοικάρισα τὴ Πλήξη.

Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.

Μάταια χτυπᾶτε.

Ἐγὼ δὲ μπορῶ ν᾿ ἀνοίξω.

Δὲ μπορῶ νὰ συρτῶ

οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μου,

οὔτ᾿ ὡς τὴ πόρτα τοῦ ἄλλου κόσμου.

Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.

Δὲν εἶμαι ῾δῶ.

Ἐδῶ εἶν᾿ ἕνα ξερὸ ἔντομο

σ᾿ ἕνα κόσμο, -φέρετρο-

ὅπου ἀπαγορεύεται -μὲ κίνδυνο ἀνάστασης-

ἀκόμη κι ὁ θάνατός σου!

Μὴ μοῦ χτυπᾶτε λοιπὸν τὸ τζάμι.

Κάνετε λάθος.

Λάθος στὸ σπίτι.

Λάθος στὴ πόρτα.

Λάθος στὸν αἰῶνα.

Λάθος. Λάθος. Λάθος!

Γι᾿ αὐτὸ πάψτε.

Πάψτε -γιὰ τὸ Θεό- νὰ μοῦ χτυπᾶτε!

Σᾶς τὸ ξαναλέω- μή!

Ἐδῶ δὲ κατοικῶ ἐγώ.

Ἐδῶ κατοικεῖ μία αἱμοβόρα

κι ἀκροβάτισα ἀράχνη,

ποὺ πρὶν λίγο ἔφαγε μία πεταλούδα.

Μιὰ χρυσή, λεπτὴ πεταλούδα,

ποὺ -ἀλίμονο- εἶχε τ᾿ ὄνομά μου!

Ἄρα δὲν εἶχα ἀγαπηθεῖ, αὐτὸ ἦταν ὅλο

Ἴσως ἀνόητα ὑποδύθηκα τὸ ρόλο

Γελωτοποιοῦ πολὺ μετρίας κλάσης

Λησμονημένος σὲ μιὰν ἄχρηστη ἀποθήκη

Ἠλίθιος κοῦκλος μὲ σπασμένη μύτη

Ἐρωτικὸ κάλεσμα

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.

Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.

Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.

Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.

Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.

Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.

Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.

Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης

ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς

ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς

ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.

Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Αναμονή

Σε περιμένω. Μη ρωτάς.

Μη ρωτάς γιατί περιμένει − κείνος

που δεν έχει τι να περιμένει

κι όμως περιμένει.

Σε περιμένω.

Γιατί αν πάψω να περιμένω,

είναι σα να πάψω να βλέπω,

σα να πάψω να ελπίζω −

να πάψω να ζω.

Αβάσταχτο είναι

πικρό είναι…

να σιμώνεις αργά στ’ ακρογιάλι

κι όμως να μην είσαι ναυαγός

ούτε και σωτήρας,

παρά μόνο ναυάγιο!

Σε περιμένω. Μη ρωτάς.

Μη ρωτάς τι περιμένει

ένας που χάθηκε στην έρημο.

Ένα δέντρο, λίγο νερό, ένα δρόμο.

Προπάντων ένα δρόμο περιμένει.

Κι ας μη βγάζει πουθενά.

Και κλείνουμε με τα λόγια του: 

Αν ήρθες σε αυτό τον κόσμο για να μετρήσεις τα χρόνια σου

 και να ζήσεις μια φρόνιμη ζωή, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε.

Μα αν είναι να χαθεί κάποτε ο κόσμος, θα χαθεί από τους φρόνιμους, 

γιατί αυτοί κάνουν τους ισχυρούς ισχυρότερους.

https://www.culturenow.gr/h-athanati-mnimi-toy-menelaoy-loyntemi/

Βλαντίμιρ Λένιν

Η καρδιά του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν, 

ηγέτη του προλεταριάτου της Ρωσίας, αλλά και της παγκόσμιας εργατικής τάξης, 

παύει να χτυπά.

 Ο άνθρωπος που το όνομά του έγινε σύμβολο 

για την παγκόσμια εργατική τάξη μαζί με των Μαρξ και Ενγκελς 

είχε γεννηθεί στις 22 Απρίλη 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ, στο Βόλγα.

Ο Λένιν, ως θεωρητικός της επιστημονικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, μελετώντας τα έργα των Μαρξ - Ενγκελς, ανέπτυξε παραπέρα το μαρξισμό στην εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού. Αλλά ανέπτυξε και τις θεωρητικές βάσεις της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού. Ετσι, δίκαια ο Λένιν καθιερώθηκε μαζί με τους Μαρξ - Ενγκελς ως ένας από τους θεμελιωτές της κοσμοθεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού.

Ο Λένιν δεν ήταν μόνο θεωρητικός του μαρξισμού, αλλά συμμετείχε ο ίδιος άμεσα στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης, επέμενε στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε, τις αρχές του «Κόμματος Νέου Τύπου», τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, σε συνδυασμό με την επαναστατική στρατηγική, θέτοντας στο πρόγραμμά του την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ηταν επίμονος στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού και την ενιαία πάλη των κομμουνιστικών κομμάτων ενάντια στο διεθνή καπιταλισμό, με αποφασιστική συμβολή στην ίδρυση της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς, στα 1919.

Ηταν φανατικός πολέμιος κάθε αναθεωρητικής και ρεφορμιστικής διαστρέβλωσης της επαναστατικής θεωρίας. Θεωρούσε ως έναν από τους πιο βασικούς όρους για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης την αδιάλλακτη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό. Ως ηγέτης του ΣΔΕΚΡ, επικεφαλής της Κεντρικής του Επιτροπής, καθοδήγησε την Οχτωβριανή Επανάσταση και ήταν ο ηγέτης του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους.

https://www.902.gr/timeline

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ : Αποχαιρετά με μεγάλη θλίψη τον σύντροφο Μάκη Μαΐλη

 

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποχαιρετά με μεγάλη θλίψη τον σύντροφο Μάκη Μαΐλη, για δεκαετίες μέλος της και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή μετά από πολύμηνη μάχη.

Ο Μάκης Μαΐλης, σύντροφος εργατικός, επίμονος, μαχητικός και δημιουργικός, αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο Κόμμα. Υπηρέτησε με μαχητικότητα και σεμνότητα τις αρχές του ΚΚΕ, με ακλόνητη πίστη στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, κόντρα στην επίθεση και τον αντικομμουνισμό των επιτελείων του συστήματος.

Αυτό που καθόριζε την προσωπικότητά του ήταν η αταλάντευτη επαναστατική εργατική συνείδηση και πολιτική πρακτική. Έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ιστορία του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, τη μελέτη της οποίας θεωρούσε προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση και τη διαρκή ισχυροποίησή του. Είχε σημαντική και ξεχωριστή συνδρομή στην επεξεργασία των Δοκιμίων Ιστορίας του Κόμματος και σε άλλες ιστοριογραφικές επεξεργασίες του, ενώ συνέβαλε ακόμα με αρθρογραφία και μονογραφίες.

Ο σ. Μάκης γεννήθηκε στην Ελευσίνα στις 21 Ιανουαρίου 1950 από γονείς εργάτες βιοπαλαιστές. Στην πολιτική του αφύπνιση και στην ένταξή του στο κίνημα επέδρασαν η συμμετοχή του πατέρα του στο ΕΑΜ στη διάρκεια της Κατοχής, όπως και οι μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις της εργατούπολης της Ελευσίνας.

Αφού τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθήνας, ενώ ταυτόχρονα δούλευε για να στηρίξει την οικογένειά του.

Το 1969 οργανώθηκε στην παράνομη τότε ΚΝΕ και δραστηριοποιήθηκε στον τοπικό Φοιτητικό Σύλλογο της Ελευσίνας, ενώ είχε συμβολή στην ανάπτυξη της Οργάνωσης της ΚΝΕ στην πόλη. Ο τοπικός Φοιτητικός Σύλλογος ανέπτυξε πλούσια δράση, με αποκορύφωμα τις μεγάλες συγκεντρώσεις κατά των επεκτάσεων των διυλιστηρίων του Λάτση στην περιοχή. Μαζί με άλλους νέους από την Ελευσίνα πήρε μέρος στις καταλήψεις της Νομικής, στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973, όπως και σε άλλες αντιδικτατορικές εκδηλώσεις. Παραμονές του Πολυτεχνείου, το 1973, οργανώθηκε στο ΚΚΕ.

«Στην δικτατορία δεν πιαστήκαμε. Όπως έμαθα αργότερα, το χτύπημα αποφεύχθηκε, λόγω της άψογης στάσης που κράτησαν οι σύντροφοι στα βασανιστήρια, μετά τις συλλήψεις του Φλεβάρη 1974», έγραψε ο ίδιος στο βιογραφικό του.

Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, αναδείχτηκε μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και ανέλαβε διάφορες οργανωτικές χρεώσεις. Το Φλεβάρη του 1975 πέρασε αποκλειστικά στη δουλειά του Κόμματος. Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1978) εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ, ενώ ταυτόχρονα ήταν μέλος του Γραφείου της Νομαρχιακής Επιτροπής Δυτικής Αττικής και γραμματέας της ΚΟ Ελευσίνας. Στο 11ο Συνέδριο (1982) επανεκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και ανέλαβε γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Λέσβου - Λήμνου.

Στο 12ο Συνέδριο (1987) εκλέχτηκε τακτικό μέλος της ΚΕ και ανέλαβε την καθοδήγηση Κομματικών Οργανώσεων. Η πρωτοπόρα, αταλάντευτα επαναστατική στάση του εκφράστηκε σε όλη την κρίσιμη περίοδο, πριν και κατά την Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ τον Ιούνη του 1990. Σε καιρούς επικράτησης της αντεπανάστασης και πισωγυρίσματος του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ο σύντροφος Μάκης υπερασπίστηκε μαχητικά τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος. Πρωτοστάτησε στην αντιπαράθεση με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις, ειδικότερα στη διάρκεια του 13ου Συνεδρίου, στην περίοδο της κρίσης του Κόμματος (1991) και της σκληρής διαπάλης στην ΚΕ που ακολούθησε, μέχρι την οριστική ρήξη με την οπορτουνιστική ομάδα και την αποχώρησή της από την ΚΕ και το Κόμμα.

Στο 13ο Συνέδριο επανεκλέχτηκε μέλος της ΚΕ και μέλος της Γραμματείας της ΚΕ, με χρέωση τις ΚΟ Ανατολικής και Δυτικής Πελοποννήσου. Την περίοδο μεταξύ του 13ου και 14ου Συνεδρίου έδωσε τη μάχη, κυρίως μέσω του «Ριζοσπάστη», της εφημερίδας της ΚΕ, ως υπεύθυνος του πολιτικού ρεπορτάζ. Αποφασιστική ήταν η συμβολή του στη δύσκολή πορεία ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής επαναστατικής ανασυγκρότησης του Κόμματος που ακολούθησε μετά το 14ο Συνέδριο, με την ευθύνη του μέλους του ΠΓ της ΚΕ, όπου είχε εκλεγεί στο 14ο Συνέδριο, το Δεκέμβρη του 1991, μέχρι το 15ο Συνέδριο, το 1996.

Από το 15ο Συνέδριο επανεκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων χρεώσεις όπως υπεύθυνος στο Γραφείο Τύπου και υπεύθυνος στο Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ.

Ο σύντροφος Μάκης Μαΐλης είχε σημαντική συμβολή στην επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής του Κόμματος και στη μαχητική υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μαζί με την εξαγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Ως υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας, αφοσιώθηκε στη μελέτη και τη συγγραφή της Ιστορίας του Κόμματος, ιδιαίτερα της έκδοσης των Δοκιμίων Ιστορίας του ΚΚΕ.

Όπως ο ίδιος αποτύπωσε σε βιογραφικό του σημείωμα τον Ιούλη του 2000:

«Τώρα που γράφω τούτο το βιογραφικό σημείωμα συμπλήρωσα 31 χρόνια οργανωμένης δράσης, απ’ αυτά 27 ως μέλος του ΚΚΕ. Και είμαι βέβαιος ότι σ’ αυτό το κόμμα θα με βρει και ο θάνατος. Απ’ αυτή την άποψη θεωρώ ότι δεν υπήρχε κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου. Άρα είναι φυσικό να αισθάνομαι ευτυχής και περήφανος. Σ’ αυτά τα χρόνια δεν θυμάμαι να ξημέρωσε μέρα που να είχα στο νου μου πρώτα κάτι άλλο και όχι το κόμμα».

Συντρόφισσα του Μάκη στη ζωή και τον αγώνα υπήρξε η συντρόφισσά μας Κατερίνα, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον σύντροφο Νίκο και την συντρόφισσα Ελένη. Σε αυτούς, στα εγγόνια του και στους άλλους συγγενείς και οικείους του, η Κεντρική Επιτροπή εκφράζει τα πιο θερμά συλλυπητήριά της.

• Η κηδεία του συντρόφου Μάκη Μαΐλη θα είναι πολιτική και θα γίνει την Παρασκευή 22 Γενάρη, στις 16.00, στο χώρο της «Ελαιουργικής», στην Ελευσίνα (Ιερά Οδός και Μουρίκη).

https://www.902.gr/eidisi/politiki/248294/apohaireta-me-megali-thlipsi-ton-syntrofo-maki-maili

Βασίλης Τσιτσάνης

Η 18η Ιανουαρίου ήταν η ημερομηνία που σημάδεψε την ζωή του μεγάλου συνθέτη

Από το NEWSROOM

Δημοσίευση 18/1/2021 | 00:00

Ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της ρεμπέτικης και της λαϊκής μουσικής, που άφησε εποχή με τις συνθέσεις και το μπουζούκι του, γεννήθηκε και πέθανε την ίδια ημερομηνία, στις 18 Ιανουαρίου.

Γεννήθηκε το 1915 στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Οι γονείς του είχαν καταγωγή από την Ήπειρο και εκτός από τον Βασίλη, είχαν ακόμα τέσσερα παιδιά. Πολύ αργότερα, στις ρεμπέτικες παρέες του, ο Τσιτσάνης απέκτησε το παρατσούκλι «ο βλάχος», γιατί ήταν ο μόνος με καταγωγή «στεριανή».

Ο πατέρας του έφτιαχνε τσαρούχια. Όταν δεν είχε δουλειά, έπαιζε το μαντολίνο του. Ο Βασίλης άκουγε τον πατέρα του να τραγουδάει και να παίζει κλέφτικα τραγούδια και πήγαινε συχνά στην εκκλησία για να ακούσει τους βυζαντινούς ύμνους.

Για πρώτη φορά έπιασε όργανο στα χέρια του σε ηλικία 11 ετών και αφού πέθανε ο πατέρας του. Ένας οργανοποιός της περιοχής είχε μετατρέψει ένα μαντολίνο σε μπουζούκι. Και ο Τσιτσάνης έμαθε να παίζει κάπως έτσι το όργανο που τον συντρόφευσε σε ολόκληρη την ζωή του. Στο γυμνάσιο έμαθε βιολί και άρχισε να παίζει για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Αν και το μπουζούκι ήταν απαγορευμένο όργανο, το 1930 ο Τσιτσάνης άρχισε να γράφει με αυτό τα πρώτα του τραγούδια.

Σε ηλικία 21 ετών πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει Νομική. 

Έπιασε δουλειά σε ένα μαγαζί για να βγάζει τα έξοδά του. 

Τον επόμενο χρόνο γνώρισε τον Δημήτρη Περδικόπουλο που τον σύστησε στην δισκογραφική εταιρεία «Οντεόν». 

Εκεί θα ηχογραφήσει τα πρώτα του τραγούδια και θα αρχίσει να γίνεται γνωστός στους κύκλους του ρεμπέτικου. 

Σε εκείνη την περίοδο ανήκουν τα τραγούδια «Σ’ έναν τεκέ μπουκάρανε», 

«Να γιατί γυρνάω», «Αρχόντισσα», «Ό, τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ» κ.α., 

που τα τραγούδησαν μεγάλες μορφές, όπως ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Στράτος Παγιουμτζής και ο Μάρκος Βαμβακάρης.

Η δικτατορία του Μεταξά θα απαγορέψει τα ρεμπέτικα. 

Από το 1938, ο Τσιτσάνης βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Θα γνωρίσει εκεί και την μελλοντική σύζυγό του, Ζωή Σαμαρά, και θα αποκτήσει μαζί της δυο παιδιά.

Τα χρόνια της κατοχής θα τον βρουν στην Θεσσαλονίκη.

 Εκεί θα ανοίξει το δικό του μαγαζί, το «Ουζερί Τσιτσάνης» και θα γράψει ορισμένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, όπως το «Συννεφιασμένη Κυριακή» και το «Μπαξέ τσιφλίκι». 

Το 1946 θα κατέβει στην Αθήνα, αλλά τα νέα του τραγούδια λογοκρίνονται για άλλη μια φορά. Μερικά θα εκδοθούν και άλλα θα χαθούν για πάντα, αφού δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ.

Την επόμενη περίοδο θα φέρει διάφορες αξέχαστες φωνές στο προσκήνιο, 

όπως η Καίτη Γκρέυ, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο Στέλιος Καζαντζίδης κ.α. Έγραψε σπουδαία τραγούδια και αυτή την περίοδο, 

όπως «Κορίτσι μου όλα για σένα», «Της Γερακίνας γιος», «Δηλητήριο στην φλέβα» κ.α. 

Τα τελευταία 14 χρόνια της ζωής του εμφανιζόταν στο μαγαζί του στην Αθήνα, 

το «Χάραμα». 

Έφυγε από την ζωή, ανήμερα των γενεθλίων του, στο νοσοκομείο Brompton του Λονδίνου, ύστερα από επιπλοκές που είχε από εγχείρηση στους πνεύμονες.

Ο Τσιτσάνης είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του ρεμπέτικου, στο οποίο εισήγαγε τα λεγόμενα «δυτικά» μελωδικά και το έβγαλε από το περιθώριο. 

Ακόμα και σήμερα, οι παλιοί και οι νέοι τραγουδούν τα τραγούδια και τους στίχους του, με τον Τσιτσάνη να παραμένει στις μνήμες όλων των Ελλήνων. 

Και θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα...

https://www.e-radio.gr/post/163510/san-simera-gennithike-kai-pethane-o-vasilis-tsitsanis-pics-video

Δον Κιχώτης

 

Σάββατο, Ιανουαρίου 16, 2021

Σαν σήμερα... 16 Γενάρη 1605, 

εκδίδεται στη Μαδρίτη η πρώτη έκδοση του Δον Κιχώτη, 

του αριστουργήματος της παγκόσμιας λογοτεχνίας, 

του σπουδαίου Ισπανού συγγραφέα Μιγκέλ ντε Θερβάντες (1547 - 1616)...

*Ο πρωτότυπος τίτλος του έργου ήταν : 

Ο ευφάνταστος ευπατρίδης

 Δον Κιχώτης της Μάντσας 

(El ingenioso hidalgo Don Quixote de la Mancha).

Αναδημοσίευση από : 

https://kosmasleont.blogspot.com/2021/01/16-1605-1547-1616.html