Η ΚΡΑΥΓΗ "ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ" ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ,
ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΗΧΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ
Η ΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ...
(ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ)
Κάλεσμα συνέχισης της πάλης για την απελευθέρωσή τους
Προφυλακισμένοι στο Κίεβο, έχοντας χτυπηθεί άσχημα πολλές φορές,
είναι οι δύο συλληφθέντες από τις ουκρανικές αρχές Ουκρανοί κομμουνιστές, Μιχαήλ και Αλεξάντερ Κονονόβιτς,
σύμφωνα με ενημέρωση που εξέδωσε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικών Νεολαιών (ΠΟΔΝ).
Υπενθυμίζεται ότι ο Α’ Γραμματέας της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας της Ουκρανίας, Μιχαήλ Κονονόβιτς και ο αδελφός του Αλεξάντερ συνελήφθησαν αναίτια από τις ουκρανικές αρχές, στο πλαίσιο των αντικομμουνιστικών διώξεων και απαγορεύσεων που εντείνονται εδώ και χρόνια στη χώρα. Και οι δύο τους είναι στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, το οποίο έχει τεθεί εκτός νόμου με βάση την αντικομμουνιστική νομοθεσία του 2014 που ισχύει στη χώρα.
Αναλυτικά, σε διαδικτυακή ανάρτησή της, η ΠΟΔΝ επισημαίνει τα εξής:
«Επιτέλους, μετά από 6 μέρες χωρίς κανένα νέο, λάβαμε ενημέρωση για την κατάσταση των συντρόφων Κονονόβιτς. Εχουν συλληφθεί και έχουν προφυλακιστεί στο Κίεβο. Εχουν δαρθεί πολύ άσχημα πολλές φορές. Είναι ακόμα ζωντανοί. Ας συνεχίσουμε την πάλη για την απελευθέρωσή τους».
«Η σύλληψη των δυο νεολαίων αγωνιστών αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο στον αντικομμουνιστικό παροξυσμό που κρατά χρόνια και κορυφώνεται στις συνθήκες του πολέμου. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση των Μιχαήλ και Αλεξάντρ Κονονόβιτς, καταλήγει η ανακοίνωση.
Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο ΤύπουτουΚΣτηςΚΝΕ επισημαίνει:
«Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωσή τους!
Ενώνουμε τη φωνή μας με τα εκατομμύρια νέους και νέες σε πάνω από 100 χώρες του κόσμου, που συσπειρώνονται μέσα από τις γραμμές των οργανώσεων-μελών της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους δύο Ουκρανούς κομμουνιστές, στα μέλη και τους φίλους της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας της Ουκρανίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας.
Ο αντικομμουνισμός, που πάει πάντα χέρι – χέρι με τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου, οξύνεται στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στοχεύοντας στη χειραγώγηση του λαού και της νεολαίας, στη στοίχισή τους πίσω από τα συμφέροντα των αστικών τάξεων. Διόλου τυχαία ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία συνοδεύτηκε από τόνους αντικομμουνισμού και από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με στόχο -εκτός όλων των άλλων- και τη διαγραφή της συλλογικής μνήμης δύο λαών, του ουκρανικού και του ρωσικού, που στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ έζησαν ειρηνικά για δεκαετίες.
Στην Ουκρανία εφαρμόζεται το απαράδεκτο, αντικομμουνιστικό, νομοθετικό πλαίσιο, που ανιστόρητα και προκλητικά εξισώνει τον κομμουνισμό με τον φασισμό και απαγορεύει τα κομμουνιστικά σύμβολα, ενώ ήδη από το 2015 το ΚΚ Ουκρανίας βρίσκεται εκτός νόμου. Στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το αντιδραστικό καθεστώς της Ουκρανίας αξιοποιεί και εντείνει τον αντικομμουνισμό, που αποτελεί επίσημη πολιτική της, προχωρά σε διώξεις κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, με πρόσχημα αστήρικτους ισχυρισμούς για κατασκοπεία, επιδιώκοντας να σωπάσει κάθε φωνή που αντιτάσσεται στον πόλεμο, παλεύει για την ειρήνη και τη φιλία των λαών.
Την ίδια στιγμή, η αστική τάξη στην Ουκρανία (και σε άλλες χώρες) δεν διστάζει να στηρίζει ακόμα και νοσταλγούς του Χίτλερ, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα και να υπηρετήσει τους ανταγωνισμούς της, πάντα σε βάρος των λαών. Σήμερα, φασιστικές – νεοναζιστικές ομάδες δρουν ως τμήμα του ουκρανικού στρατού, όπως το περιβόητο «τάγμα Αζόφ», ενώ ήταν οι ίδιες δυνάμεις που αξιοποιήθηκαν στα γεγονότα του 2014, κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στην Ουκρανία και την πραξικοπηματική ανατροπή της τότε κυβέρνησης.
Οι κομμουνιστές στην Ελλάδα εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον ουκρανικό λαό που είναι θύμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και για ακόμη μια φορά τονίζουμε: Κάτω τα χέρια από τους κομμουνιστές! Να απελευθερωθούν τώρα!».
«Σοβαρές ανησυχίες γεννά η σύλληψη του Α’ Γραμματέα της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας της Ουκρανίας, Μιχαήλ Κονονόβιτς και του αδελφού του Αλεξάντερ, από τις αρχές της Ουκρανίας, ενώ υπάρχουν καταγγελίες ότι απειλείται η ζωή τους.
Την ώρα που μαίνεται η ιμπεριαλιστική σύγκρουση μετά από την εισβολή της Ρωσίας στη βάση των ανταγωνισμών της με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ η ουκρανική κυβέρνηση προχωρά στην αναίτια δίωξη των δύο νεολαίων κομμουνιστών. Αξιοποιεί τον αντικομμουνισμό, που αποτελεί επίσημη πολιτική της όσο και της ΕΕ και εφαρμόζει το απαράδεκτο αντικομμουνιστικό νομοθετικό πλαίσιο που ανιστόρητα και προκλητικά εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό. Την ίδια στιγμή, φασιστικές – νεοναζιστικές ομάδες δρουν ανενόχλητα ως τμήμα μάλιστα του στρατού της Ουκρανίας, και επιτίθενται σε Ουκρανούς κατατρεγμένους ενώ αξιοποιούνται εδώ και χρόνια σε βάρος του ουκρανικού λαού τόσο το 2014 με την ανοικτή ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στη χώρα αλλά και μέχρι σήμερα.
Ο αντικομμουνισμός, που πάντα συνοδεύει την αντιλαϊκή πολιτική, οξύνεται ιδιαίτερα στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, επιδιώκοντας να στοιχηθούν οι λαοί πίσω από το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Ιδιαίτερα, σήμερα επιδιώκεται να σβηστεί η συλλογική μνήμη του ουκρανικού και του ρωσικού λαού που για δεκαετίες ζούσαν ειρηνικά στις συνθήκες του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Με βάση τα παραπάνω ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ κατέθεσε το παρακάτω ερώτημα:
“Πώς τοποθετείται ο Αντιπρόεδρος της Επιτροπής / Ύπατος Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας στο κατεπείγον αίτημα για την άμεση απελευθέρωση των δύο νέων κομμουνιστών συλληφθέντων, αλλά και την άρση όλων των αντικομμουνιστικών διώξεων κι απαγορεύσεων στη χώρα;”».
Διάβημα διαμαρτυρίας στην πρεσβεία της Ουκρανίας με αίτημα την απελευθέρωση των Μ. και Αλ. Κονονόβιτς
Αντιπροσωπεία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έκανε το πρωί της Παρασκευής διάβημα διαμαρτυρίας στην πρεσβεία της Ουκρανίας στην Ελλάδα, απαιτώντας να απελευθερωθούν τώρα οι Ουκρανοί κομμουνιστές Μιχαήλ και Αλεξάντερ Κονονόβιτς.
Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αποτελούμενη από τον Λευτέρη Νικολάου Αλαβάνο, ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, τον Γιάννη Δελή, βουλευτή του Κόμματος, τον Νίκο Ζαχαρόπουλο, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ και τον Αργύρη Μπαλέρμπα, μέλος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων του ΚΣ της ΚΝΕ, επέδωσε το διάβημα στον Βολοντίμιρ Λιασένκο, επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος της Ουκρανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, ο οποίος είπε πως θα διαβιβαστεί το αίτημα στο Κίεβο.
Με το διάβημα, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ κατήγγειλαν τη σύλληψη του Α’ Γραμματέα της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας της Ουκρανίας, Μιχαήλ Κονονόβιτς, και του αδελφού του Αλεξάντερ, ζητώντας από τις αρχές της Ουκρανίας την άμεση απελευθέρωση των δύο νέων κομμουνιστών συλληφθέντων, αλλά και την άρση όλων των αντικομμουνιστικών διώξεων και απαγορεύσεων στη χώρα.
«Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ από την πρώτη στιγμή καταδικάσαμε την απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πόλεμο ο οποίος ξεκίνησε και μαίνεται. Είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ο οποίος δεν έχει να κάνει με τα συμφέροντα του Ουκρανικού λαού, δεν έχει να κάνει με τα συμφέροντα του Ρωσικού λαού, έχει να κάνει με τον ανταγωνισμό μονοπωλίων, μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων της Ρωσίας, της Ουκρανίας, των ΗΠΑ, της ΕΕ για τους δρόμους των αγωγών, τους πλούσιους φυσικούς πόρους που έχει η Ουκρανία. Σ’ αυτά τα πλαίσια το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πάντοτε έχοντας κατά νου τις ανάγκες και τα συμφέροντα του Ρωσικού λαού και του Ουκρανικού λαού, τοποθετηθήκαμε απαιτώντας την έξοδο, την καμία εμπλοκή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να μη σταλεί στρατιωτικό υλικό, να μη σταλεί προσωπικό, να απεμπλακεί η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έτσι ώστε πραγματικά να μπορεί να οικοδομηθεί η ειρήνη, η φιλία, η αλληλεγγύη μεταξύ λαών που πραγματικά θα είναι νοικοκύρηδες στον τόπο τους», σημείωσε ο Λ. Νικολάου Αλαβάνος, και πρόσθεσε:
«Σ’ αυτά τα πλαίσια και επίσης εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας στον Ουκρανικό λαό, τόσο στους ουκρανόφωνους όσο και στις ρωσόφωνες περιοχές, οι οποίοι ζουν την πραγματικότητα αυτού του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το δράμα του πολέμου, βρεθήκαμε σήμερα στην Ουκρανική πρεσβεία κάνοντας ένα διάβημα ενάντια στην απαράδεκτη και αναίτια σύλληψη δύο νεολαίων κομμουνιστών των Μιχαήλ και Αλεξάντερ Κονονόβιτς, στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας, το οποίο έχει τεθεί εκτός νόμου με βάση την αντικομμουνιστική νομοθεσία του 2014 που ισχύει στη χώρα. Απαιτήσαμε την άμεση απελευθέρωσή τους και την ενημέρωσή μας για την εξέλιξη της πορείας».
Και ο Γ. Δελής επίσης συμπλήρωσε: «Πρόκειται για μια πολύ αρνητική εξέλιξη για το λαό της Ουκρανίας, πρόκειται για ένα «κυνήγι μαγισσών», για έναν ωμό αντικομμουνισμό, με τον οποίο έγινε η σύλληψη αυτών των δύο κομμουνιστών νέων στην Ουκρανία. Βεβαίως, η ουκρανική κυβέρνηση αξιοποιεί όλο το νομοθετικό πλαίσιο και όλο το αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο της ΕΕ, κάτι που θεωρούμε και το είπαμε στον εκπρόσωπο εδώ της πρεσβείας ως απαράδεκτο. Δεν ζητάμε μονάχα την άμεση αποφυλάκιση, απελευθέρωση των δύο νέων, ζητάμε ταυτόχρονα και την κατάργηση όλου του αντικομμουνιστικού πλαισίου που αυτή τη στιγμή ισχύει στην Ουκρανία. Δεν είναι καλός σύμβουλος και πρέπει να σταματήσει τώρα ο αντικομμουνισμός. Δεν μπορεί σήμερα στην εποχή μας να διώκονται οι ιδέες για μια καλύτερη ζωή, για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Θα πρέπει να σταματήσει τώρα αυτό το κακό».
Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δέκα χρόνια αργότερα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τον Κάρατζιτς τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.
(εδω το απόσπασμα της απόφασης International Tribunal for the Prosecution of Persons Responsible for Serious Violations of International Humanitarian Law Committed in the Territory of the former Yugoslavia since 1991, Case No.: IT-95-5/18-T, Date: 24 March 2016 – https://www.icty.org/x/cases/karadzic/tjug/en/160324_judgement.pdf)
Φυσικά η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την… κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.
«Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που έλεγε ο Βάρναλης.
Δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί τους. Αρκετά με το φύραμά τους. Οι ίδιοι «αμερικανόδουλοι» με τον Οτσαλάν, οι ίδιοι ΝΑΤΟφρονες στο Γιουγκοσλαβικό, οι ίδιοι «ενσωματωμένοι» στο Ιράκ, οι ίδιοι «πρόθυμοι» του ΔΝΤ και πάντα δραγουμάνοι της πλουτοκρατίας.
Θα σταθούμε στην Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς. Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:
«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».
Γι’ αυτό έγινε η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όχι γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης» ή «Χίτλερ» κατά τους διώκτες του, αλλά επειδή αρνήθηκε να υπογράψει κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζητούσε ο Μουσολίνι από τον ελληνικό λαό το 1940.
Αν την ιστορία την έγραφαν τα «κοράκια» και οι «νεκροθάφτες», η ανθρωπότητα δε θα γνώριζε τι σημαίνει το «Όχι». Ευτυχώς, ακόμα κι αν το τίμημα είναι βαρύ, η Ιστορία των λαών δεν γράφεται έτσι. Παρά μόνο των «ραγιάδων».
Ο Μιλόσεβιτς δολοφονήθηκε. Οι εκτελεστές του Μιλόσεβιτς, πριν τον βγάλουν από τη μέση, είχαν εκτελέσει τη χώρα του, βομβαρδίζοντάς την ανελέητα για 78 μέρες και νύχτες. Οι δολοφόνοι του Μιλόσεβιτς, πριν εφαρμόσουν το «δίκαιο» της Χάγης, είχαν εφαρμόσει το «δίκαιο» των «έξυπνων όπλων»:
Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ, επιστρατεύοντας 1.000 και πλέον βομβαρδιστικά, πραγματοποίησε 35.788 (!) αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και επιτέθηκε εναντίον 200 (!) γιουγκοσλαβικών πόλεων. Από αυτές, η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, η Πρίστινα – την οποία υποτίθεται ότι οι ΝΑΤΟικοί ήθελαν να σώσουν από την «εθνοκάθαρση» – βομβαρδίστηκε 374 φορές, το Πρίζρεν 232, το Ουρόσεβατς 205, το ίδιο το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε 212 φορές…
Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε 35.450 «δέσμες» από το είδος των απαγορευμένων (μέσα από διεθνείς συμβάσεις) βομβών. Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, οι 500.000 περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο. Το ουράνιο προκαλεί καρκίνο… Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τουλάχιστον 10.000 θάνατοι από καρκίνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχετίζονται με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ…
Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, οι «έξυπνες» βόμβες κατέστρεψαν 480 εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γιουγκοσλαβίας (μεταξύ αυτών το 50% των σχολείων του Κοσσυφοπεδίου), 350 μοναστήρια, πολιτιστικά κέντρα και ιστορικά μνημεία, 33 νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, 14 αεροδρόμια, 61 γέφυρες, 5 εθνικούς και 23 επαρχιακούς δρόμους, 121 εργοστάσια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, 29 εγκαταστάσεις παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης…
Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ προκάλεσε τόσες υλικές ζημιές στη Γιουγκοσλαβία που θα χρειαστούν 40 χρόνια για την αποκατάστασή τους, ανάγκασε 600.000 εργάτες να ζουν άνεργοι και 2.500.000 ανθρώπους να μη διαθέτουν το ελάχιστο προς το ζην…
Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησε, σύμφωνα με τη Γιουγκοσλαβία, πάνω από 2.000 ανθρώπους. Οι τραυματίες ανήλθαν σε περισσότερους από 6.000. Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, οι ίδιοι οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 5.000… Από τις ανθρώπινες απώλειες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας, το 30% των νεκρών ήταν παιδιά… Παιδιά ήταν και το 40% των τραυματισμένων… Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, η γιουγκοσλαβική επιτροπή συνεργασίας με τη UNISEF ανακοίνωσε ότι τουλάχιστον «ένα παιδί τη μέρα έχανε τη ζωή του στο διάστημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας»…
Αυτός ήταν ο «ανθρωπισμός» που επέδειξαν στη Γιουγκοσλαβία οι «δίκαιοι δικαστές» του Μιλόσεβιτς.
Ήταν οι ίδιοι που εκτός από τον «γενοκτόνο» ρόλο του Μιλόσεβιτς στη Σρεμπρένιτσα είχαν ανακαλύψει και τον εξίσου «γενοκτόνο» ρόλο του στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο έσπευσαν να… σώσουν.
Αλλά, ας θυμηθούμε:
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, από την 1/3/1998 έως τις 24/3/1999 (μέρα έναρξης των βομβαρδισμών), οι πρόσφυγες του Κοσσυφοπεδίου δεν ξεπερνούσαν τους 197.330. Από αυτούς οι 55.000 είχαν μεταναστεύσει στη Σερβία (επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν «κυνηγημένοι Αλβανοί»), ενώ οι 100.000 είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη.
Ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι οι τελευταίοι έφυγαν από τις εστίες τους γιατί εκδιώχτηκαν από τους Σέρβους (και όχι για να βρουν, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης, όπου, άλλωστε, ζουσαν από χρόνια χιλιάδες Αλβανοί Κοσσοβάροι), τότε πως εξηγείται:
α)Στον ένα χρόνο που πέρασε πριν το NATO επιτεθεί στο Κοσσυφοπέδιο (και όπου υποτίθεται συντελείτο «γενοκτονία») είχαν μεταναστεύσει εκτός Κοσσυφοπεδίου 100.000 άνθρωποι. Όσο διάστημα διήρκεσαν οι βομβαρδισμοί μετανάστευσαν περίπου 1.000.000!
β)Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία, στις 78 μέρες των βομβαρδισμών, οι πρόσφυγες Κοσσοβάροι που είχαν καταφύγει ειδικά στην Αλβανία ανέρχονταν στις 778.500. Αντίθετα, ο αριθμός των προσφύγων προς την Αλβανία, μέχρι τις 24 Μάρτη, την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, ήταν 18.500…
Αν υπήρξε, λοιπόν, «γενοκτονία», είναι προφανές ποιος την διέπραξε.
Μήπως, όμως, τους ήταν άγνωστα τα πραγματικά στοιχεία, όταν ένα από τα προσχήματα του ΝΑΤΟ για να εξαπολύσουν το βομβαρδισμό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ότι ήθελαν να σταματήσουν την «εθνοκάθαρση» που συντελούνταν, τάχα, στο Κοσσυφοπέδιο;
Ας δούμε:
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέχρι και της CIA που «έσκαψε» όλο το Κοσσυφοπέδιο ούτε «ομαδικοί τάφοι» ανακαλύφθηκαν ούτε «γενοκτονία» προέκυψε («Βήμα», 22/10/99).
Από τους 100.000 «εκτελεσμένους» Αλβανούς που «είδε» ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το Μάη του 1999, για να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς, ακόμα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τέσσερις μήνες αργότερα, δεν μπόρεσε να μιλήσει για πάνω από 2.108 νεκρούς, αφού τόσους είχε «ανακαλύψει», θύματα του πολέμου, που ούτε καν η Κάρλα ντελ Πόντε μπορούσε να εμφανίσει σαν «θύματα γενοκτονίας».
Ο Ισπανός ιατροδικαστής ΕμίλιοΠερέθΠουγιόλ, που οι Δυτικοί τον έστειλαν να «ανακαλύψει» τους περίφημους «90 ομαδικούς τάφους», μετά από τρεις μήνες σκάψιμο, αναγκάστηκε στις 12 Σεπτέμβρη 1999 να ανακοινώσει ότι στην περιοχή δε βρέθηκαν πάνω από 187 θύματα, ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών και όχι κάποιας «εκκαθάρισης».
Σε διακοίνωσή του στις 28 Δεκέμβρη 1998 προς το Διοικητικό Δικαστήριο της Κάτω Σαξονίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, ανέφερε:
«Κατά την κρίση και γνώση του υπουργείου Εξωτερικών, τα μέτρα των δυνάμεων ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας έχουν ως στόχο, κυρίως, την καταπολέμηση του UCK, που, χρησιμοποιώντας τρομοκρατικά μέσα, παλεύει για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σύμφωνα δε, με μερικούς εκπροσώπους τους και για τη δημιουργία της “Μεγάλης Αλβανίας”».
Με διακοίνωσή του στις 15 Μάρτη 1999, εννέα μόλις μέρες πριν από την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας τόνιζε προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Μάιντς:«Όπως αναφέρεται στην έκθεση, στις 18 Νοέμβρη 1998, ο UCK, μετά την εν μέρει αποχώρηση των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας, επανακατέλαβε τις θέσεις του, έτσι ώστε τώρα να ελέγχει και πάλι εκτεταμένες εκτάσεις στην περιοχή των συγκρούσεων. Και πριν από την έναρξη της άνοιξης του 1999 υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ του UCK και των δυνάμεων ασφαλείας, αν και δεν είχαν φτάσει να έχουν την ένταση των μαχών του καλοκαιριού/ άνοιξης του 1998»(Δηλαδή, όπως ομολογούσε ένας εκ των επιτιθέμενων, η Γερμανία, η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, λίγο πριν από την εισβολή του NATO, ήταν υποτονική, συγκρινόμενη με τα προ έτους γεγονότα και σε κάθε περίπτωση δε συνιστούσε «εθνοκάθαρση », αλλά πολεμική σύγκρουση μεταξύ αντιμαχομένων).
Από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Τριρ, σε αναφορά της 12/1/1999, με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 514 – 516 80/32 426), σημειωνόταν:
«Ακόμα και στο Κόσσοβο ένας ανοιχτός διωγμός που να έχει σχέση με την αλβανική εθνότητα δεν είναι επαληθεύσιμος. Οι ενέργειες των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας δεν κατευθύνονται κατά των Κοσσοβο-Αλβανών, ως εθνοτικά προσδιορισμένη ομάδα, αλλά εναντίον του στρατιωτικού αντιπάλου…».
Στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Βαυαρίας, της 29/10/1999 με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 22 ΒΑ 94,34252), τονιζόταν:
«Οι αποφάσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας της 6/5, 8/6 και 13/7 του 1998, δεν επιτρέπουν την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι υπάρχει ομαδικός διωγμός εθνοτικών Αλβανών από το Κόσσοβο… Ένα (γιουγκοσλαβικό) κρατικό πρόγραμμα διωγμών που έχουν ως στόχο ολόκληρη την εθνοτική ομάδα των Αλβανών ούτε υπάρχει τώρα ούτε υπήρξε νωρίτερα…».
Στις 11 Μαρτίου 1999, δυο βδομάδες μόλις πριν την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, στην απόφαση του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου του Μίνοτερ (ΑΖ: 13Α 3894/94 Α), τονιζόταν: «Οι εθνοτικοί Αλβανοί στο Κόσσοβο ούτε εξετέθησαν ούτε εκτίθενται τώρα σε τοπικούς ή καθ’ άπασαν τη χώρα διωγμούς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας»!
Πότε, λοιπόν, έλεγαν αλήθεια το NATO, η ΕΕ και τα στελέχη τους, όπως ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας ή ο τότε «κεντροαριστερός» Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γ. Φίσερ;
Όταν διά επίσημων εγγράφων ομολογούσαν ότι στο Κοσσυφοπέδιο δεν συντελούνταν «εθνοκάθαρση » ή όταν λίγες μέρες αργότερα δολοφονούσαν αμάχους για να τους «σώσουν» από την …«εθνοκάθαρση »;
Όσο για τα εγχώρια ΝΑΤΟ – «παπαγαλάκια» τέτοιες απορίες δεν είχαν και δεν έχουν.
Όσοι είχαν μάτια έβλεπαν τι πραγματικά συνέβαινε στα Βαλκάνια και τι πραγματικά ξεκινούσε για τον κόσμο πριν από δυο δεκαετίες.
Το προφανέςμόνο οι απροκάλυπτα ΝΑΤΟφρονες δεν αποδέχονταν, τότε (και σήμερα), και παρέμεναν «ενσωματωμένοι» στα ρεπορτάζ του CNN που ξεχείλιζαν από ιστορίες εκδιωγμένων Αλβανόφωνων από Σέρβους.
Μόνο οι ψυχή τε και σώματι «ανήκοντες εις την Δύσιν» δεν έβλεπαν τότε (και σήμερα) πίσω από τις ΝΑΤΟικές βόμβες την πραγματική γενοκτονία και την πραγματική εθνοκάθαρση.
Μόνο οι υπέρμαχοι του ευρωατλαντισμούσυνέχιζαν τότε (και σήμερα) να ισχυρίζονται ότι το έγκλημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έγινε για «ανθρωπιστικούς» λόγους.
Μόνο οι «αμερικανοτσολιάδες» και οι «ευρωτσολιάδες» έβλεπαν παντού τον – αθωωμένο – Μιλόσεβιτς, αλλά πουθενά τα «έξυπνα» όπλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
«Αποκομμουνιστικοποίηση» και υπόθαλψη του φασισμού
Associated Press
Φασίστες καίνε σημαίες με το σφυροδρέπανο τον Μάρτη του 2014
Από τα πρώτα χρόνια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ, μπήκε συστηματικά μπροστά η διαδικασία της λεγόμενης «αποκομμουνιστικοποίησης» και στην Ουκρανία. Δηλαδή, η κατασυκοφάντηση και το σβήσιμο οτιδήποτε είχε σχέση με τη σοβιετική περίοδο και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Τον όρο αυτό χρησιμοποίησε και ο Πρόεδρος της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας, Βλ. Πούτιν, στο αντικομμουνιστικό του διάγγελμα πριν από την εισβολή, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «εμείς μπορούμε να σας δείξουμε πώς θα κάνετε την αποκομμουνιστικοποίηση» πιο αποτελεσματικά.
Δεν είναι δηλαδή τυχαίο ότι τόσο το καθεστώς του Κιέβου, που υποθάλπει στη χώρα τους νεοναζί, όσο και η ηγεσία της καπιταλιστικής Ρωσίας συναντιούνται στον αντικομμουνισμό, διεξάγοντας έναν πόλεμο για λογαριασμό των αστικών τους τάξεων, σε βάρος των δύο λαών.
Το έδαφος βέβαια διαμορφωνόταν και πριν από την τελική πράξη των ανατροπών, με την αναβίωση του εθνικισμού και την τόνωσή του από αντεπαναστατικές δυνάμεις μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης, αλλά και έξω από αυτό. Αρχικά αξιοποιήθηκε το ψέμα ότι η Ουκρανία δίνει πολύ περισσότερα στη Σοβιετική Ενωση από όσα παίρνει και επομένως μια πιο «αυτόνομη» πορεία είναι αναγκαία. Στη συνέχεια, ότι «η ελεύθερη οικονομία της αγοράς» και η «αποκομμουνιστικοποίηση» θα δώσουν νέες δυνατότητες στην «εθνική ανάπτυξη».
Τον Αύγουστο του 2018, ο Αμερικανός γερουσιαστής Τζ. Μακέιν και ο τότε Πρόεδρος Π. Ποροσένκο συναντιούνται με φασιστικά τάγματα ενταγμένα στον στρατό
Ετσι, το πρώτο μέλημα της ανερχόμενης αστικής εξουσίας ήταν να περάσουν στη λήθη τα τεράστια επιτεύγματα που έφερε στον λαό της Ουκρανίας η σοσιαλιστική οικοδόμηση στο πλαίσιο της ενιαίας πατρίδας, που έκανε την Ουκρανία ένα από τα σημαντικότερα βιομηχανικά και αγροτικά κέντρα της ΕΣΣΔ.
Την ίδια ώρα, το κράτος και οι καπιταλιστές, πολλοί απ' αυτούς πρώην στελέχη του κρατικού μηχανισμού και του ΚΚΣΕ, που με τις ιδιωτικοποιήσεις βρέθηκαν με μεγάλη περιουσία σε διάφορους τομείς, άρχισαν να ανασύρουν όλα τα ψέματα που χρησιμοποιούσαν οι εθνικιστές και συνεργάτες των Γερμανών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως οι συμμορίες του Στέπαν Μπαντέρα, ειδικά σε ό,τι αφορά τη μεγάλη πείνα του 1932 - '33, με πολλές χιλιάδες θύματα, που την εμφάνιζαν ως «συνειδητή προσπάθεια εξόντωσης του λαού της Ουκρανίας από το σοβιετικό κράτος», ενώ πρόβαλλαν και τη σοβιετική εξουσία ως «κατοχή».
Με άξονα τα δύο αυτά ιδεολογήματα, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '90, με την πλήρη στήριξη του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, επιχειρήθηκε να στηθεί στην καπιταλιστική Ουκρανία το θεσμικό πλαίσιο της «αποκομμουνιστικοποίησης» μέσα από την ποινικοποίηση και δίωξη της δράσης των κομμουνιστών. Αμέσως ποινικοποιήθηκαν και όσοι αμφισβητούσαν το λεγόμενο «Γκολοντομόρ», δηλαδή τον λιμό, ως «προσπάθεια εξόντωσης από τους μπολσεβίκους».
Τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα βέβαια για τις αιτίες που προκάλεσαν τη μεγάλη πείνα έχει αποδειχθεί ότι ήταν εντελώς διαφορετικά. Είχαν να κάνουν κυρίως με το συστηματικό σαμποτάζ των μεγαλοαγροτών κουλάκων που αντέδρασαν στην κολεκτιβοποίηση, τη μεγάλη ξηρασία που υπήρχε συγκυριακά εκείνη τη χρονιά, χωρίς να παραγνωρίζονται και διοικητικές αδυναμίες του σοβιετικού κράτους. Χρησιμοποιήθηκε ωστόσο από τους εθνικιστές - εκπροσώπους των κουλάκων, στη συνέχεια από τους ναζί και τον Γκέμπελς, «πέρασε» στις ΗΠΑ και στη δυτική ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, και αναπαράγεται μέχρι σήμερα από αντικομμουνιστικά «ηχεία», μεταξύ άλλων και στη χώρα μας.
Εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό, στήριξη των νεοναζί
Σταθμός στη λεγόμενη αποκομμουνιστικοποίηση είναι οι νόμοι που ψηφίστηκαν μετά την ανατροπή του φιλορώσου Β. Γιανουκόβιτς το 2014, με την ανοιχτή επέμβαση ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και τη στήριξη εθνικιστών και φασιστών του «Δεξιού Τομέα» και του κόμματος «Ελευθερία». Η νομοθεσία αυτή, στο όνομα της «δημοκρατίας» και του «φιλελευθερισμού», «κούμπωνε» μια χαρά με τον αντικομμουνισμό της ΕΕ και σφράγιζε το «διαβατήριο» για τη στενότερη συνεργασία της Ουκρανίας με τις ευρωατλαντικές δομές.
Αξιοποιήθηκε ταυτόχρονα ως άλλοθι για το χτύπημα του ρωσόφωνου κυρίως πληθυσμού, ενάντια στον οποίο επιστρατεύτηκαν και τα φασιστικά τάγματα που ανασυγκροτήθηκαν, με τις ευλογίες του κράτους.
Στις 9 Απρίλη 2015, το ουκρανικό Κοινοβούλιο, με πρωθυπουργό τον εθνικιστή Αρσένι Γιατσενιούκ, ψήφισε ένα μπαράζ νόμων για την «αποκομμουνιστικοποίηση», που απαγορεύουν την προώθηση των συμβόλων των «κομμουνιστικών και των εθνικοσοσιαλιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων», αναπαράγοντας την αντιδραστική θεωρία των «δύο άκρων». Μία από τις βασικές διατάξεις του νομοσχεδίου ήταν ο χαρακτηρισμός της Σοβιετικής Ενωσης ως «εγκληματικού και τρομοκρατικού καθεστώτος».
Η νομοθεσία απαγόρευε τη χρήση των κομμουνιστικών συμβόλων και της προπαγάνδας. Οι αναφορές σε απαγόρευση της δράσης ναζιστικών και φασιστικών ομάδων όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν ποτέ αλλά με τη στήριξη του κρατικού μηχανισμού, οι ομάδες αυτές γιγαντώθηκαν και έγιναν τμήμα του.
Στις 15 Μάη 2015, ο τότε Πρόεδρος, Πέτρο Ποροσένκο, υπέγραψε το σύνολο των νόμων, οι οποίοι προέβλεπαν συνοπτικά τα εξής:
Ν. 2558 «Σχετικά με την καταδίκη των κομμουνιστικών και των εθνικοσοσιαλιστικών (ναζιστικών) ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ουκρανία και την απαγόρευση της προπαγάνδας, των συμβόλων τους».
Ν. 2538 «Σχετικά με την πρόσβαση σε αρχεία των κατασταλτικών γραφείων του κομμουνιστικού ολοκληρωτικού καθεστώτος, 1917 - 1991».
Ν. 2539 «Για τη διαιώνιση της νίκης κατά του ναζισμού στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, 1939 - 1945».
Ν. 2540 «Σχετικά με το νομικό καθεστώς και τιμώντας τη μνήμη του αγωνιστή για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας στον 20ό αιώνα».
Η νομοθεσία έθετε περίοδο έξι μηνών για την αφαίρεση των κομμουνιστικών μνημείων (εκτός από τα μνημεία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) και την αντικατάσταση της ονομασίας των δημόσιων χώρων με αναφορά στον κομμουνισμό. Το 2016, 51.493 οδοί και 987 πόλεις και χωριά είχαν μετονομαστεί και 1.320 μνημεία του Λένιν και 1.069 άλλων σημαντικών κομμουνιστών είχαν αφαιρεθεί ή βανδαλιστεί.
Στις 24 Ιούλη 2015 τέθηκε εκτός νόμου το ΚΚ Ουκρανίας και κάθε κομμουνιστική οργάνωση.
Η νομοθεσία επίσης χορήγησε ειδικό καθεστώς για τους βετεράνους του «αγώνα για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας» από το 1917 έως το 1991, δηλαδή πρωτίστως τους εθνικιστές - συνεργάτες των ναζί στην κατεχόμενη Ουκρανία στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Υπό διωγμό μπήκαν τα σύμβολα, όπως η σημαία της Σοβιετικής Ενωσης, η σημαία της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας και των 14 υπόλοιπων Δημοκρατιών, το κρατικό έμβλημα της Σοβιετικής Ενωσης και τα εμβλήματα των Δημοκρατιών, ο ύμνος της Σοβιετικής Ενωσης, το κόκκινο αστέρι, το σφυροδρέπανο, εικόνες των ηγετών των κομμουνιστών, του Λένιν και του Στάλιν ειδικά.
Τα περισσότερα μέρη που άλλαξαν ονόματα, βρίσκονταν στην περιοχή του Ντονμπάς στην Ανατολική, στην Κεντρική και τη Νότια Ουκρανία, που την περίοδο του πατριωτικού αντιφασιστικού αγώνα σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος.
Τριάντα χρόνια μετά τις ανατροπές, ο αντικομμουνισμός από τη μια και από την άλλη πλευρά δείχνει τι είναι αυτό που τους φοβίζει περισσότερο και τους στοιχειώνει ακόμα: Η ανωτερότητα των επιτευγμάτων του σοσιαλισμού, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες στην πορεία της οικοδόμησης, όπως και το γεγονός ότι επί 70 σχεδόν χρόνια Ρώσοι και Ουκρανοί έζησαν κάτω από την ίδια στέγη του πρώτου εργατικού κράτους, είναι καρφί στο μάτι των ιμπεριαλιστών και φάρος στους αγώνες των λαών για την πραγματική διέξοδο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
