Παύλος Σιδηρόπουλος

6 Δεκέμβρη 1990...

 Έφυγε από τη ζωή ο Παύλος Σιδηρόπουλος... 

Ο πρίγκιπας των εφηβικών μας μπλουζ... 

Ο δικός μας Παύλος...

 Έφυγε χωρίς μακιγιάζ και μας είπε απλά : 

"Άντε και καλή τύχη μάγκες"...

https://kmarxism.blogspot.com/2024/12/6-1990.html

Ετών 15…

(Ριζοσπάστης, 9/12/2008)

https://www.imerodromos.gr/eton-15-3/

Ετών 15...

«Αυτό που συνέβη είναι απίθανο». 

«Αυτό που συνέβη είναι απίστευτο».

 «Αυτό που συνέβη είναι πρωτοφανές». 

Πρόκειται για φράσεις που κατά κόρον επαναλαμβάνονται

 από το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, 

όταν γνωστοποιήθηκε η δολοφονία του 15χρονου παιδιού στα Εξάρχεια.

Ευτυχώς, πάντως, τούτη τη φορά

 δεν ακούσαμε ότι κάποιοι «έπεσαν από τα σύννεφα». 

Ισως, επειδή η απώλεια μιας τόσο νεανικής ζωής 

θέτει όρια ακόμα και στην επίδειξη υποκρισίας. Ισως, πάλι, 

γιατί αυτό που συνέβη στην Ελλάδα, 

στο κέντρο της Αθήνας στις 6 Δεκέμβρη του 2008

 - στην πραγματικότητα - ΔΕΝ είναι κάτι το πρωτοφανές. 

Ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί πριν από 23 χρόνια.

 Και τότε, στις 17 Νοέμβρη του 1985, ένας αστυνομικός πυροβόλησε. 

Και τότε ένας 15χρονος έπεσε νεκρός. Ηταν ο Καλτεζάς...

*

Αυτό που συνέβη στις 6 Δεκέμβρη του 2008, 

δεν είναι ούτε κάτι το «απίστευτο», 

ούτε κάτι το «απίθανο», με την έννοια ότι πρόκειται για ένα συμβάν 

που δε θα μπορούσε να προβλεφτεί.

Η εκτέλεση στα Εξάρχεια αποτελεί ένα τραγικό γεγονός 

που θα έπρεπε να αναμένεται με μαθηματική βεβαιότητα. 

Είναι το αποτέλεσμα ενός εμπεδωμένου κλίματος αυθαιρεσίας

 και κατασταλτικής ατιμωρησίας. Είναι η κτηνώδης αποθέωση

 της δράσης ενός μηχανισμού που εκπαιδεύεται να αντιμετωπίζει τον πολίτη,

 δηλαδή τον εργαζόμενο, τον αγρότη, τον ναυτεργάτη,

 τον φοιτητή, τον μαθητή,

 δηλαδή το λαό, σαν «εχθρό».

Ο στυγερός φόνος του 15χρονου

 είναι γέννημα της πολιτικής.

Ενός κράτους που εδώ και 28 χρόνια
 δεν ενδιαφέρεται καν να αναζητήσει ποιος δολοφόνησε

 τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, το 1980.
Ενός κράτους που το 1990 αθώωσε τον δολοφόνο

 του 15χρονου Καλτεζά.
Ενός κράτους που ουδέποτε ενδιαφέρθηκε 

να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για τους 4 νεκρούς του πυρπολημένου 

από την Αστυνομία «Κάπα Μαρούση».
Ενός κράτους που οι πολιτικοί του ταγοί ουδέποτε έκρυψαν

 τους δεσμούς πολιτικού αίματος που τους ένωναν

 με το δολοφόνο του Τεμπονέρα.
Ενός κράτους που ο πρωθυπουργός του το 2000 έκανε υπουργό

 στην κυβέρνησή του εκείνον που ο ίδιος, το 1990, 

τον αποκαλούσε από το βήμα της Βουλής

 «ηθικό αυτουργό» του φόνου του καθηγητή στην Πάτρα.
Ενός κράτους, που άλλος πρωθυπουργός του απευθυνόταν

 στους αστυφύλακες με τη γνωστή και ιστορική έκτοτε φράση

 «εσείς είστε το κράτος».
Ενός κράτους, που το 2002 έστελνε χαφιέδες της Ασφάλειας

 εφοδιασμένους ακόμα και με το υπηρεσιακό τους περίστροφο

 στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της Αθήνας 

για να προβοκάρει τους διαδηλωτές.
Ενός κράτους που απαγάγει Πακιστανούς 

και θέτει την υπόθεση στο αρχείο.
Ενός κράτους που επιβραβεύει 

με το βαθμό του διοικητή αστυνομικού τμήματος

 τον επικεφαλής των θρασύδειλων που τσάκισαν 

τον Κύπριο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, επικαλούμενοι 

ότι έπεσε πάνω στη ζαρντινιέρα.
Ενός κράτους που δίνει την άδεια

 να πετούν πάνω από τον εναέριο χώρο του και να προσγειώνονται 

στα αεροδρόμιά του τα αεροπλάνα της CIA που μεταφέρουν

 απαχθέντες από και προς το Γκουαντανάμο.
Ενός κράτους που πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης

 βάφτισε «πραίτορες» της τάξης και της ευνομίας 

τους ένστολους αλήτες που βιαιοπραγούν κατά πολιτών.
Ενός κράτους, που έχει στις υπηρεσίες του κτήνη σαν τον «κύριο» 

που βασάνιζε μετανάστες στο τμήμα Ομονοίας.
Ενός κράτους, που τα περίστροφά του «εκπυρσοκροτούν» 

στους σβέρκους Τσιγγανόπουλων 

ή βρίσκουν κατάστηθα 17χρονα Σερβόπουλα,

 όπως το 1999 στη Θεσσαλονίκη.
Ενός κράτους, που έχει στις τάξεις της Αστυνομίας

 του αυτούς που έστηναν χουντογλέντια το 1997

 και βιντεοσκοπούσαν τους κυκλικούς χορούς τους, 

καθώς ζητωκραύγαζαν υπέρ Παττακού και Μακαρέζου.
Ενός κράτους, που πριν ο ειδικός φρουρός πυροβολήσει 

κατά του 15χρονου στα Εξάρχεια είχε αποδώσει τιμές 

σε άλλον ειδικό φρουρό, 

όταν είχε πυροβολήσει κατά τη διάρκεια φοιτητικής διαδήλωσης

 έξω από το υπουργείο Αιγαίου.

Ο αναγνώστης διαπιστώνει από τον παραπάνω κατάλογο 

- που δεν είναι ολοκληρωμένος, είναι απλώς ενδεικτικός

 - ότι δεν αναφέρουμε ποιος κυβερνούσε στη μια ή στην άλλη περίπτωση,

 η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Δεν το κάνουμε τυχαία. Πιστεύουμε ότι έχει ελάχιστη σημασία.

 Αυτούς τους συμψηφισμούς τους αφήνουμε στους άθλιους εκπροσώπους

 των δύο κομμάτων που διαγκωνίζονται στα τηλεπαράθυρα 

για το ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο αθώος του αίματος. 

Σε ό,τι μας αφορά, εμμένουμε σε μια βασική διαπίστωση: 

Το κράτος στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω 

δεν είναι ούτε «γαλάζιο» ούτε «πράσινο». Είναι «γαλαζοπράσινο».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ

 

Σαν σήμερα… 

5 Δεκέμβρη 1791, 

έφυγε από τη ζωή 

ο Αυστριακός Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ 

(Wolfgang Amadeus Mozart) (1756 - 1791), 

ένας από τους σημαντικότερους 

συνθέτες της κλασικής μουσικής...

https://kosmasleont.blogspot.com/2024/12/5-1791-wolfgang-amadeus-mozart-1756-1791.html

Η ματωμένη Κυριακή... 3 Δεκέμβρη 1944...

 21 νεκροί και 140 τραυματίες 

ο απολογισμός της θρασύδειλης επίθεσης 

ενάντια στον άοπλο λαό της Αθήνας

 στην Πλατεία Συντάγματος, 

ο οποίος 
είχε ανταποκριθεί κατά χιλιάδες

 μετά από κάλεσμα του ΕΑΜ...

https://kosmasleont.blogspot.com/2024/12/3-1944.html

Ολυμπιακός: Η συγκινητική αφιέρωση στη μικρή Έλενα που έφυγε νωρίς…

 

Ο Ολυμπιακός προχώρησε σε μια συγκινητική κίνηση

Ο Ολυμπιακός, πέρασε από το Ηράκλειο, επικρατώντας με 2-0 του ΟΦΗ,

παρέμεινε μόνος πρώτος στη βαθμολογία του πρωταθλήματος 

με το τέλος του πρώτου γύρου στη Super League.

Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, οι ερυθρόλευκοι προχώρησαν σε μια συγκινητική κίνηση: Αφιέρωσαν τη νίκη στη μικρή Έλενα, μια φίλη της ομάδας που έφυγε νωρίς από τη ζωή…

Η ΠΑΕ Ολυμπιακός ανέβασε μια φωτογραφία στα social media, με όλους τους παίκτες και τον προπονητή τους, Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, 

να κρατούν μια φανέλα, που έγραφε το όνομα του αδικοχαμένου κοριτσιού με το εξής μήνυμα: 

“Αφιερώνουμε τη νίκη της ομάδας μας κόντρα στον ΟΦΗ στη μνήμη της Έλενας, μιας μικρής φίλης του Ολυμπιακού από το Ηράκλειο, που έφυγε άδικα και πρόωρα από τη ζωή”.

ΠΗΓΗ: cretaone.gr

 ΠΗΓΗ: <a href="https://cretaone.gr/">cretaone.gr</a>

https://cretaone.gr/irakleio-olympiakos-i-afierosi-sti-mikri-elena/

Ο «τεντιμπόι» του ελληνικού κινηματογράφου, Θάνος Παπαδόπουλος έφυγε από την ζωή

 

Ο ηθοποιός Θάνος Παπαδόπουλος έφυγε από τη ζωή, 

όπως έκανε γνωστό ο Νίκος Καραγιώργης, 

στενός του φίλος, συνεργάτης στο θέατρο

 και νέος πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.

Ο Θάνος Παπαδόπουλος είχε ξεχωρίσει μέσα από τη μεγάλη οθόνη, 

ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1950. 

Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του 

ήταν η συμμετοχή του στον «Νόμο 4000» (1962) του Γιάννη Δαλιανίδη, 

όπου υποδύθηκε τον τεντιμπόι που εξευτελίζεται δημόσια από την αστυνομία.

Το 1967, στον «Στρίγγλο που έγινε αρνάκι» του Αλέκου Σακελλάριου, 

εντυπωσίασε με τον ρόλο του ως ένα από τα παιδιά του Λάμπρου Κωνσταντάρα.

Η πορεία του περιλαμβάνει συμμετοχές σε πολλές 

αγαπημένες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, 

όπως οι «Βίβα Ρένα» (1967), «Η χαρτορίχτρα» (1967), 

«Ο μάγκας με το τρίκυκλο» (1972), «Αέρα, αέρα, αέρα» (1972), 

«Ένας υπέροχος άνθρωπος» (1971), «Μαντώ Μαυρογένους» (1971)

 και «Το πιο λαμπρό μπουζούκι» (1968). 

Συνολικά, έλαβε μέρος σε δεκάδες παραγωγές, 

αφήνοντας το δικό του αποτύπωμα στον ελληνικό κινηματογράφο.

Γεννημένος στη Θήβα το 1938, ο Θάνος Παπαδόπουλος

 αγαπήθηκε από το κοινό για την ξεχωριστή του παρουσία.

Ο Νίκος Καραγιώργης αποχαιρέτησε τον εκλιπόντα 

μέσω ανάρτησης στο Facebook:

Ο φίλος και συνάδελφος

 

Θάνος Παπαδόπουλος

 

έφυγε σήμερα από τη ζωή.

 

Είχα την τύχη να συνεργαστώ

 

δύο φορές μαζί του στο θέατρο

 

Θερμά συλλυπητήρια

 

στην οικογένεια του

 

Ωραίος άνθρωπος και ηθοποιός

Posted by Νικος Καραγεωργης 

 

on Wednesday, November 27, 2024

 

https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/11873714/o-tentiboi-tou-ellinikou-kinimatografou-thanos-papadopoulos-efyge-apo-tin-zoi

Η διαχρονική ... fake προπαγάνδα για τον λιμό στην Ουκρανία Από τον Γκέμπελς στον Ρίγκαν και τους ...σημερινούς φωστήρες

 Φωτογραφία από οικογένεια τις ΗΠΑ του 1935, παρουσιάστηκε το 2009 σε έκθεση του ουκρανικού κράτους ως φωτογραφία από τον λιμό

* Αναδημοδημοσίευση άρθρου από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου, 19-20 Μάρτη 2022

Το ζήτημα του λιμού στην Ουκρανία την περίοδο 1932-1933 για άλλη μια φορά έχει μπει στη φαρέτρα του αντικομμουνισμού. Οι Ευρωατλαντικοί προπαγανδιστές και στη χώρα μας, ευαίσθητοι δήθεν για το δράμα του ουκρανικού λαού από τη ρωσική επέμβαση που βρίσκεται σε εξέλιξη, ξαναθυμήθηκαν την ...παλιά τους τέχνη. Το θέμα αυτό της δήθεν «σκόπιμης εξόντωσης του ουκρανικού λαού από τη Σοβιετική Ενωση, τους Μπολσεβίκους και τον Στάλιν» είναι χρήσιμο εργαλείο για τους σημερινούς σκοπούς τους, να στηρίξουν ότι η καπιταλιστική Ρωσία είναι το ίδιο με την ΕΣΣΔ, να μείνει η σκέψη στη βάρβαρη ρωσική επίθεση, αποκομμένη από τον σφοδρό ανταγωνισμό με το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, και βεβαίως, το τελευταίο να ξεπλυθεί ως ο δήθεν σημαιοφόρος της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Κυρίως όμως για να «δικαιολογήσουν» τη δράση φασιστικών και εθνικιστικών δυνάμεων συνεργατών των ναζί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι πολιτικοί απόγονοι των οποίων πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα στην Ουκρανία μετά το 2014, με τη στήριξη των ουκρανικών κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Ας δούμε όμως πώς «χτίστηκε» αυτός ο μύθος.

Η αποκάλυψη της εξαπάτησης

Πολύτιμο εργαλείο η σημαντική ερευνητική δουλειά του Καναδού ιστορικού και συγγραφέα Ντάγκλας Τοτλ: «Εξαπάτηση, Λιμός και Φασισμός, ο μύθος της ουκρανικής γενοκτονίας από τον Χίτλερ στο Χάρβαρντ» (Progress Books, Toronto 1987 στο διαδίκτυο: http://rationalrevolution.net/special/library/tottlefraud.pdf). Ο συγκεκριμένος συγγραφέας μελέτησε και παραθέτει τις έρευνες καταξιωμένων δημοσιογράφων των ΗΠΑ, όπως ο Λούις Φίσερ που ήταν ανταποκριτής στη Μόσχα και δημοσίευσε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα «The Nation», και ο Κέισι Τζέιμς στην «Daily Worker» του 1935, που ερεύνησαν ενδελεχώς τις ανταποκρίσεις - υποτίθεται από την Ουκρανία - κάποιου δημοσιογράφου, του Τόμας Ουόκερ, που δημοσιεύτηκαν το 1935 στην εφημερίδα «Chicago American» του φιλοναζί μεγιστάνα του Τύπου, Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ, ο οποίος θεωρείται ο «πατέρας» της «κίτρινης δημοσιογραφίας».

Αυτές οι δήθεν συγκλονιστικές ανταποκρίσεις από τον λιμό στην Ουκρανία, που γίνονταν και πρωτοσέλιδα, για «6 εκατομμύρια νεκρούς», αποδείχτηκε από τους δύο δημοσιογράφους ότι ήταν πλαστές, fake news που θα λέγαμε σήμερα, με ...πέτσινες φωτογραφίες, προϊόν του απατεώνα Ουόκερ, που ήταν το ψευδώνυμο του Ρόμπερτ Γκριν, κατάδικου για πλαστογραφία, που δραπέτευσε από φυλακή του Κολοράντο. Τις δεξιότητές του τις αξιοποίησε και στα... αποκλειστικά ρεπορτάζ στις φυλλάδες του Χερστ, ενώ το 1935 παραδέχτηκε την απάτη. Αποδεικνύεται ότι ο Ουόκερ - Γκριν βρέθηκε το 1934 στη Μόσχα για λίγες μέρες, δεν πήγε ποτέ στην Ουκρανία, αλλά έστειλε δακρύβρεχτα ρεπορτάζ για τις αντικομμουνιστικές ανάγκες της εποχής, που αποτελούν διαχρονικά το δήθεν τεκμήριο όλων των φωστήρων της σταλινολογίας. Συμπεριλαμβανομένων και διαφόρων σημερινών «αστέρων» της ελληνικής δημοσιογραφίας σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, που αναπαράγουν τις ίδιες γελοίες συκοφαντίες.

Μια συνόψιση στην ελληνική γλώσσα όλων αυτών των πραγματικά αποκαλυπτικών στοιχείων ο Ελληνας αναγνώστης έχει την τύχη να μπορεί να βρει στην έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής», του 1997, του βιβλίου του Βέλγου ιστορικού Λούντο Μάρτενς: «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν» και συγκεκριμένα στο 4ο Κεφάλαιο: Η κολεκτιβοποίηση σελ. 85 - 148 και στο 5ο Κεφάλαιο: Η κολεκτιβοποίηση και το «ουκρανικό ολοκαύτωμα» σελ. 149 - 172.

Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι το ζήτημα της «γενοκτονίας του ουκρανικού λαού από τους μπολσεβίκους» ήταν μια καλά επεξεργασμένη συκοφαντία της ναζιστικής προπαγάνδας. Τα στοιχεία της, φωτογραφίες και υλικά, χρησιμοποίησε και ο Ουόκερ.

H ναζιστική Γερμανία και ο Χίτλερ, ήδη από το 1926, με το βιβλίο του «Ο αγών μου», έβλεπε την Ουκρανία ως αναπόσπαστο μέρος του γερμανικού «ζωτικού χώρου», που θα ήταν ο κύριος σιτοβολώνας της. Το 1934, άρχισε να στήνει τον μύθο της «σκόπιμης γενοκτονίας της Ουκρανίας από τους μπολσεβίκους», με στόχο να στηρίξει, σε όλο τον τότε καπιταλιστικό κόσμο που τον έσπρωχνε, τη σχεδιαζόμενη επιχείρηση απελευθέρωσής της. Ο υπουργός προπαγάνδας των ναζί, Γ. Γκέμπελς, έβαλε μπρος τις μηχανές. Η παραπληροφόρηση περιλάμβανε άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, βιβλία, ντοκιμαντέρ, δήθεν «μαρτυρίες» θυμάτων. Επίσης, είναι επιβεβαιωμένο ότι ο Αμερικανός μεγιστάνας Χερστ συνάντησε τον Χίτλερ στα τέλη του καλοκαιριού 1934, για να κλείσει συμφωνία μαζί του, που προέβλεπε ότι η Γερμανία θα αγόραζε τις διεθνείς ειδήσεις από εταιρεία που του ανήκε.

Αργότερα, με την έναρξη του πολέμου, προωθούσαν μια τέτοια εκδοχή της «γενοκτονίας» ώστε να συγκαλύψουν ουσιαστικά τις κτηνώδεις σφαγές και τα βάρβαρα εγκλήματα που διέπραξαν οι ναζί στη Σοβιετική Ένωση. Προσπαθώντας μάλιστα να αποδείξουν τα λεγόμενά τους, παρουσίαζαν στο επίσημο ναζιστικό περιοδικό «Λαϊκός Παρατηρητής» φωτογραφίες με σκελετωμένα παιδιά, που είναι από το 1922 και τη μεγάλη πείνα που προέκυψε ως αποτέλεσμα του εμφύλιου πολέμου στη Ρωσία, μετά τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και τη διεθνή ιμπεριαλιστική επέμβαση (είχε συμμετάσχει και η Ελλάδα) που έγινε για να την χτυπήσει. Επίσης στρατιώτες που εμφανίζονται ως Σοβιετικοί που εκτελούν αγρότες, έχουν στολές των στρατιωτών του τσαρικού στρατού.

Ακόμη, φωτογραφία από τη ναζιστική ...αρχειοθήκη, που χρησιμοποίησε και ο Χερστ ως απόδειξη του «λιμού στην Ουκρανία», με έναν στρατιώτη δίπλα σε ένα ψόφιο άλογο, αποδείχτηκε από την έρευνα ότι ήταν του αυστριακού ιππικού από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Από τους ναζί ...στο Χάρβαρντ

Αυτή η απάτη αναπαράχθηκε μεταπολεμικά στις ΗΠΑ και όλες τις καπιταλιστικές χώρες και χρησιμοποιείται και σήμερα ως η απόδειξη της ...γενοκτονίας, βασικά μετά τη δεκαετία του 1980. Τότε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, στο πλαίσιο μεγάλης αντικομμουνιστικής εκστρατείας, διοργάνωσε μια καμπάνια για την «50ή επέτειο του φονικού λιμού στην Ουκρανία», όπου τα ναζιστικά κατασκευάσματα, με τις πλαστές φωτογραφίες, τα ...συγκλονιστικά ρεπορτάζ του Ουόκερ, βρήκαν την τιμητική τους και εμπλουτίστηκαν από τις «μαρτυρίες» Ουκρανών μεταναστών πρώην συνεργατών των ναζί και στελεχών του Στέπαν Μπαντέρα που είχαν φυγαδευτεί από την ΕΣΣΔ από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, δημιουργώντας εκεί διάφορους συλλόγους δήθεν «θυμάτων του κόκκινου τρόμου».

Το 1984, μάλιστα, επανεκδόθηκε από τον καθηγητή του Χάρβαρντ Τζέιμς Ε. Μέις το βιβλίο του ναζί Εβαλντ Αμεντε από το 1935, με τον τίτλο «Ανθρώπινη ζωή στη Ρωσία». Ετσι, όλες οι ναζιστικές παραποιήσεις, οι ψεύτικες φωτογραφίες πήραν και ...πανεπιστημιακή υπόσταση.

Επίσης ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ με το βιβλίο «Harvest of Sorrow» (Συγκομιδή της Θλίψης) του 1986, στο πλαίσιο της ίδιας καμπάνιας, αξιοποιεί τις δήθεν μαρτυρίες των Ουκρανών φασιστών εμιγκρέδων ως βασική πηγή για το πόνημά του. Ο τύπος αυτός ήταν υπεύθυνος από το 1948 ειδικής «ερευνητικής ομάδας» αντισοβιετικής προπαγάνδας του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών και αργότερα εμφανιζόταν ως «ανεξάρτητος ιστορικός».

Οι διάφοροι σοβαροί ...ιστορικοί σοβιετολόγοι με αυτά τα πλαστά, όπως αποδεικνύεται, στοιχεία ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών Ουκρανών σε 6-15 εκατομμύρια, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται από κανένα πραγματικό στοιχείο.

Ποια είναι η αλήθεια

Όπως πιστοποιείται από τα στοιχεία που συγκέντρωσαν τόσο ο Τοτλ όσο και ο Μάρτενς, την περίοδο 1932-1933 υπήρξαν όντως φαινόμενα μαζικής πείνας στην Ουκρανία, η οποία όμως δεν αφορά κανένα οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους. Κατηγοριοποιώντας τα πραγματικά δεδομένα, 4 είναι τα βασικά αίτια της κατάστασης:

1. Η λυσσαλέα αντίδραση των μεγαλοαγροτών, των λεγόμενων κουλάκων, κατά της κολεκτιβοποίησης της γεωργίας. Αποτέλεσμα δηλαδή της ταξικής πά λης στο χωριό. Οι κουλάκοι αντιστάθηκαν με λύσσα κατά της προσπάθειας κολεκτιβοποίησης της γεωργίας, εμποδίζοντας τη συγκομιδή των δημητριακών, με διάφορα σαμποτάζ, χαλώντας τις μηχανές, πυρπολώντας την κολχόζνικη περιουσία, σκοτώνοντας ζώα, αρνούμενοι να σπείρουν και να θερίσουν, δολοφονώντας κολχόζνικους αγρότες, κομματικά στελέχη οργανωτές της κολεκτιβοποίησης. Από τα τέλη του 1929 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '30, πραγματοποίησαν 1.800 τρομοκρατικές ενέργειες κατά των Σοβιετικών και των κομματικών στελεχών, των πρωτοπόρων αγροτών και πολλές εκατοντάδες μέλη και κομματικά στελέχη δολοφονήθηκαν. Στην έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» με τίτλο «Πάσα Αγγελίνα: Άξιο τέκνο ενός καταξιωμένου λαού» γίνεται αναφορά στις δυσκολίες και τη διαπάλη που υπήρξε στην ουκρανική ύπαιθρο εκείνη την περίοδο.

2. Το διάστημα 1930 - 1932 καταγράφηκε μια παρατεταμένη καλοκαιρινή ξηρασία, που έπληξε μεγάλες περιοχές της Ουκρανίας και της Ρωσίας και είχε μεγάλη επίπτωση στην καταστροφή της παραγωγής.

3. Επίσης την ίδια περίοδο σημειώθηκε επιδημία τύφου που σάρωσε την Ουκρανία και τον Βόρειο Καύκασο, με σημαντικό αριθμό ατόμων που πέθαναν από τυφοειδή πυρετό και δυσεντερία, όχι μόνο όμως στα ουκρανικά εδάφη, αλλά και στον Καύκασο, σε περιοχές της Νότιας Ρωσίας κ.α.

4. Ταυτόχρονα, έντονες δυσλειτουργίες υπήρξαν από την προσπάθεια αναδιοργάνωσης της γεωργίας, που πολλές φορές σηματοδοτήθηκε από την έλλειψη πείρας, τον αυτοσχεδιασμό και τη σύγχυση σε ό,τι αφορά τις οδηγίες, αλλά και την έλλειψη σωστής προετοιμασίας που επέδρασαν στην απόδοση της παραγωγής. Τα ζητήματα αυτά αναφέρονται αναλυτικά σε ντοκουμέντα του ΚΚ των Μπολσεβίκων της εποχής, σε ομιλίες του ίδιου του Στάλιν και άλλων στελεχών του Κόμματος, που ανοίγουν μέτωπα και καυτηριάζουν λάθη στην προσπάθεια της κολεκτιβοποίησης. Ωστόσο το σοβιετικό κράτος φρόντισε με μέτρα που πήρε το 1933 να εξασφαλιστεί η επιτυχής συγκομιδή εκείνης της χρονιάς, ενώ στάλθηκαν στην Ουκρανία σπόροι, τρόφιμα και ζωοτροφές και παραδόθηκαν χιλιάδες τρακτέρ, θεριζοαλωνιστικές μηχανές και πρόσθετα μέσα, όπως και στελέχη που βοήθησαν στην οργανωτική δουλειά.

Σε ό,τι αφορά το σύνολο των θυμάτων της πείνας και του τύφου για όλο αυτό το χρονικό διάστημα, με βάση τα πραγματικά στοιχεία δεν έχει καμία σχέση με τα αστρονομικά νούμερα που αναφέρονται και που αν ίσχυαν θα σήμαιναν την απώλεια μεγάλου ποσοστού του τότε πληθυσμού της Ουκρανίας.

Ο μύθος χρησιμοποιείται ξανά

Τα χρόνια που μεσολάβησαν από την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, οι νέες αστικές εξουσίες όλη αυτήν τη στημένη προπαγάνδα από τους ναζί μέχρι την εποχή του Ρίγκαν και την επίφαση επιστημονικότητας του Χάρβαρντ την ξαναέριξαν στην αρένα. Την ώρα που υπολογίζεται ότι πάνω από 10 εκατομμύρια Ουκρανοί ξενιτεύτηκαν γιατί δεν μπορούσαν να επιβιώσουν στην καταληστευμένη χώρα τους, οι αστοί ηγέτες βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν όλη την αντικομμουνιστική χολή τους και να σπιλώσουν τη σοσιαλιστική περίοδο. Ο μύθος του Γκολοντόμορ (λιμού - γενοκτονίας) έγινε το κύριο όπλο των εθνικιστών στην Ουκρανία, που έπρεπε να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στους Ευρωατλαντικούς προστάτες τους.

Στην ίδια την Ουκρανία, ο Πρόεδρος της χώρας, Β. Γιουστσένκο, μετά τη λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» του 2004, το 2006 πέρασε νόμο για τη «γενοκτονία κατά του ουκρανικού έθνους από την ΕΣΣΔ» και όποιος «δημόσια» την αρνείται διώκεται. Η 25η Νοέμβρη καθιερώθηκε ως Μέρα Μνήμης «για όλους όσοι πέθαναν από τον λιμό στην Ουκρανία την περίοδο 1932-1933».

Οι επόμενες κυβερνήσεις προχώρησαν σε αναγνώριση ως «εθνικών ηρώων» όλων των συνεργατών των ναζί ενάντια στο σοβιετικό κράτος, που ονομάζεται πλέον περίοδο κατοχής. Και η φαρέτρα του αντικομμουνισμού εμπλουτίζεται και με πιο ...fake τεκμήρια για τον λιμό του 1932-'33. Το 2009 σε σχετική έκθεση στη Σεβαστούπολη το «απογείωσαν». Εμφάνισαν μέχρι και φωτογραφία από αμερικανική ρακένδυτη οικογένεια της Οκλαχόμα ως ...θύματα του λιμού . Ομολογουμένως έχουμε να δούμε πολλά ακόμα από τους σύγχρονους Ευρωατλαντικούς πλαστογράφους.

https://www.902.gr/eidisi/istoria/380315/i-diahroniki-fake-propaganda-gia-ton-limo-stin-oykrania

Παρουσιάστηκε το βιβλίο “ΛΑΖΑΡΕΤΟ/Προσκυνώ”

Σε ένα κατάμεστο Εργατικό Κέντρο από πολλούς φίλους και φίλους της ποίησης παρουσιάστηκε

 το “ΛΑΖΑΡΕΤΟ/Προσκυνώ”.

Όπως αναφέρει ο Κώστας Ρούσσινος:

Ευχαριστώ τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου για τη φροντισμένη διοργάνωση.

Ευχαριστώ την υπέροχη χορωδία του Συλλόγου ΑΛΣΟΣ ΓΑΡΙΤΣΑΣ και τον Ανδρέα Πολίτη για τη πανέμορφη συμμετοχή τους.

Ευχαριστώ την Ελένη Ξάνθου, τη Ρούλα Καρδάμη, τον Γιάννη Κυριακίδη, τον Τάσο Παπατσώρη, τη Χρύσα Μαξούτη και τα κοριτσάκια του Κόκκινου Αερόστατου για την εκπληκτική διαδραστική παρουσίαση του έργου.

Ευχαριστώ τον Στέλιο Καραγιάννη, τον Ανδρέα Παργινό και τον Λεωνίδα Βιτουλαδίτη για την τεχνική υποστήριξη, τον Ανδρέα Χονδρογιάννη και τον Δάνο Γαβριηλίδη για τη γενική βοήθεια.

Ευχαριστώ το Φωτοτυπείο Γαγγάδης και το Corfu Channel που ήταν χορηγοί επικοινωνίας.

Ευχαριστώ τον ζωγράφο Γιώργο Παπαβλασόπουλο για το υπέροχο έργο του εξώφυλλου του βιβλίου και φυσικά τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΤΥΠΟΙΣ που συνιστούν και το νέο μου έργο.

Ευχαριστώ τέλος όσους ανταποκρίθηκαν παρακολουθώντας με προσοχή και ζεστό τρόπο την εκδήλωση, όσους μίλησαν για το έργο (Σταμάτης Πελάης, Γιάννης Κρανιάς, Γιάννης Μπορμπότης, Παναγιώτης Παπαδάτος, Κώστας Θύμης) και όσους τίμησαν το βιβλίο εξαντλώντας ολη τη διαθέσιμη ποσότητα (100).

Τα έσοδα από το έργο “ΛΑΖΑΡΕΤΟ/ Προσκυνώ” ενισχύουν τη συντήρηση των μνημείων του ΛΑΖΑΡΕΤΟ και την ανάδειξη του νησιού ως τόπος θυσίας των 112 αλύγιστων αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

O φιλόλογος Γιώργος Δουλόπουλος για το βιβλίο

Αναμφισβήτητα, δε θα πρωτοτυπήσουμε χαρακτηρίζοντας την ποίηση του Κώστα Ρούσσινου έργο ενός στρατευμένου δημιουργού. Πηγή έμπνευσης της νέας του δημιουργίας αποτελεί το νησάκι Λαζαρέτο της Κέρκυρας, τόπος εκτέλεσης και συνάμα σύμβολο αντίστασης των αδούλωτων κομμουνιστών στα πέτρινα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου. Το ΛΑΖΑΡΕΤΟ Προσκυνώ, οπωσδήποτε, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ακόμη επετειακό αφιέρωμα, ούτε απλώς ως ένα ποιητικό εγχείρημα απότισης τιμής στους νεκρούς ενός δίκαιου αλλά ακόμη αδικαίωτου αγώνα. Ο ποιητής επιχειρεί για άλλη μια φορά να διερευνήσει τις επιπτώσεις του ιστορικού πισωγυρίσματος που συντελέστηκε με τις δραματικές εξελίξεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες στα τέλη του περασμένου αιώνα μέσα από μια «οικογενειακή» ιστορία η οποία στην πραγματικότητα αναδεικνύει τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς. Μιας γενιάς που εκπαιδεύεται να θεωρεί φυσιολογική την καθημερινή εργασιακή ανασφάλεια και τη «ζωή με το κομμάτι» και να αντιδρά με απάθεια στις «παράπλευρες απώλειες» των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» εκείνων που πάντα τάσσονται στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Μιας γενιάς που, της διδάσκουν το «αναπόφευκτο» και το «ωφέλιμο» της εθελοδουλίας απαξιώνοντας στη συνείδησή της τα απελευθερωτικά οράματα και λοιδορώντας τους συλλογικούς αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη και την πανανθρώπινη αδελφοσύνη. Η αναζήτηση του φαινομενικά ανυποψίαστου εγγονού Ηλία στο προσωπικό αρχείο του εκτελεσμένου στο Λαζαρέτο κομμουνιστή και συνονόματου παππού του τον φέρνει αντιμέτωπο με προσωπικά βιώματα που, στην ουσία, αφηγούνται την ιστορία του ίδιου του λαϊκού κινήματος. Βουτώντας βαθιά στο παρελθόν και ακολουθώντας τα ίχνη του προγόνου του, ο ήρωας στην πραγματικότητα ανακαλύπτει εκ νέου τον εαυτό του. Μέσα από αυτήν την ιδιότυπη «κολυμβήθρα» θα αναδυθεί αναβαπτισμένος διαθέτοντας πλέον μια νέα ταυτότητα, μια νέα συνείδηση. Η συνειδητοποίηση του ήρωα δεν προκύπτει ως «οικογενειακό καθήκον», ως το μεταφυσικό προϊόν μιας αναπόφευκτης βιολογικής κληρονομικότητας. ούτε ως πρόσκαιρο αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας συναισθηματικής φόρτισης. Ο εγγονός σαν έτοιμος από καιρό, τοποθετώντας τα χέρια του στον διάτρητο από τις σφαίρες των εκτελεστικών αποσπασμάτων τοίχο του Λαζαρέτου ανακαλύπτει το κόκκινο νήμα που συνδέει την παλιά φρουρά με τη νέα σπορά των αγωνιστών. Ιχνηλατώντας την πορεία του παππού του, αναζητάει σαν άλλος Οδυσσέας τον δικό του Νόστο που δεν είναι άλλος από το ξετύλιγμα αυτού του νήματος που συνδέει το χθες με το σήμερα.

Την ίδια στιγμή, μακριά από μελοδραματισμούς και εύκολες συγκινήσεις, οι επιστολές των μελλοθάνατων αγωνιστών λειτουργούν ως ιστορικά τεκμήρια, αδιάψευστοι μάρτυρες του ατομικού βιώματος που μετουσιώθηκε σε συλλογική πράξη αντίστασης και αυτοθυσίας. 

Τόσο οι εμφανείς όσο και οι υπαινικτικές αναφορές στις οργανωμένες συλλογικότητες του ΚΚΕ και της ΕΑΜικής Αντίστασης αλλά και σε ηγετικές φυσιογνωμίες του κινήματος –χαρακτηριστική εκείνη του «Κόμπα ζευγά» (Ιωσήφ Στάλιν)- δεν αφαιρούν τίποτα από το λυρισμό και τη συναισθηματική δύναμη του στίχου. Αντίθετα, προσθέτουν στη δυναμική του ποιητικού λόγου καθιστώντας τον ταυτόχρονα αφηγητή και σχολιαστή της ανολοκλήρωτης επαναστατικής διαδικασίας που συγκλόνισε τον εικοστό αιώνα.

Ο ποιητής αναδεικνύει την αδήριτη αναγκαιότητα καταπολέμησης του Σκότους που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι σύγχρονοι Προμηθείς καταφεύγοντας στη συνδρομή του μύθου. Του μύθου ως αλληγορίας που με τους συμβολισμούς του αφηγείται με πιο εύληπτο τρόπο την Ιστορία. Οι μορφές των αρχαίων δαιμόνων της «Σκύλλας βροχής» και του «Άργου πανόπτη φρουρού» αποτυπώνουν με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο τον ζόφο που τις τελευταίες δεκαετίες ακολούθησε την προσωρινή οπισθοχώρηση του λαϊκού κινήματος. Τα τέρατα που σκύλεψαν τους ηττημένους αγωνιστές είναι τα ίδια που λεηλατούν σήμερα ζωές και εξανδραποδίζουν συνειδήσεις.

Διαβάζοντας το Λαζαρέτο Προσκυνώ νιώθεις την έντονη οργή του δημιουργού για την προσωρινή οπισθοδρόμηση της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα τη βαθιά του έγνοια για την ανάταση του απελευθερωτικού κινήματος. Την ίδια, όμως, στιγμή δεν μπορείς να μην διακρίνεις τη διάχυτη αισιοδοξία του για το αναπόφευκτο της συντριβής των Τεράτων και την εκτόπιση του Σκότους στα Τάρταρα της Ιστορίας. Μια αισιοδοξία η οποία, μακριά από μεσσιανισμούς και χιλιαστικές προσδοκίες, πηγάζει από τη γνώση των νόμων της διαλεκτικής που ρυθμίζουν την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών. Το Λαζαρέτο Προσκυνώ περισσότερο από προσκλητήριο των νεκρών αδικαίωτων μαχητών είναι ένα κάλεσμα στράτευσης στον δύσβατο αλλά όμορφο δρόμο του πανάρχαιου αγώνα για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος.

https://www.corfupress.com/2024/κύρια/κυρια-θεματα/παρουσιάστηκε-το-βιβλίο-λαζαρετο-προ/

ΝΙΚΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ Κυκλοφορεί το βιβλίο του «Εμείς θα λέμε την ιστορία μας - 100 χρόνια ΑΕΚ»

 «Εμείς θα λέμε την ιστορία μας - 100 χρόνια ΑΕΚ» είναι ο τίτλος του βιβλίου του Νίκου Αγγελίδη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Νότιος Άνεμος» και παρουσιάζεται επίσημα την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου, στις 19:30, στο Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ελληνισμού της Διασποράς (ΠΠΙΕΔ) στη Νέα Φιλαδέλφεια, δίπλα στο γήπεδο της ΑΕΚ… την παρουσίαση θα κάνει η Σεμίνα Διγενή, βουλευτής του ΚΚΕ.

Η ΑΕΚ έχει πατήσει τον έναν αιώνα ζωής και ο Νικόλας Αγγελίδης καταγράφει 221 αυτοτελείς ιστορίες από το ένδοξο πέταγμα του αετού…

Από την πρώτη συνάντηση στη Στοά Λουξ στις 13 Απριλίου του 1924, μέχρι την εκθαμβωτική παρουσία του παγκόσμιου Θωμά Μαύρου στη Νέα Υόρκη το 1984…

Από τα σοκάκια της Πόλης και τον Κώστα Νεγρεπόντη να σχεδιάζει με την παρέα του την Πέρα Κλουμπ, μέχρι τον διεθνή τερματοφύλακα της Ένωσης που έγινε τραγουδιστής…

Από την πρώτη νίκη επί του Ολυμπιακού τον Νοέμβριο του 1924 και την ιστορική πορεία των Κωνσταντινουπολιτών στην Οδό Μητροπόλεως όπου βρίσκονταν τα πρώτα γραφεία της ΑΕΚ, μέχρι τον ανίκητο Γιώργο Μόσχο…

Από την ηρωική φανέλα του Στέλιου Σεραφείδη που άλλαξε αριθμό γιατί δεν είχε άλλη να φορέσει, μέχρι τον George Washington της ΑΕΚ!

Από τα Καρδάμυλα της Χίου που όταν έφτασε η ΑΕΚ εκεί ισοπεδώθηκαν στην κυριολεξία, μέχρι τον «Νουρέγιεφ» και τον Δαβουρλή που φόρεσαν φανέλα της ΑΕΚ!

221 ξεχωριστές ιστορίες από αυτές που δεν έχετε διαβάσει ποτέ… για μια ομάδα που δεν λογίζεται απλά σαν ομάδα, αλλά περικλείει μέσα της το κοινωνικό φάσμα ενός ολόκληρου λαού… Την προσφυγιά, τον μόχθο, τον αγώνα, το κυνηγητό, την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια…

Ο Νικόλας Αγγελίδης μετά το σπάνιο έργο της καταγραφής όλων των ομάδων του κόσμου που λέγονται ΑΕΚ, επιστρέφει με το δεύτερο βιβλίο του για την Ένωση, που αποτελεί και την τέταρτη προσωπική συγγραφική του δουλειά.

https://www.902.gr/eidisi/athlitismos/380023/kykloforei-vivlio-toy-emeis-tha-leme-tin-istoria-mas-100-hronia-aek