ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ Ανακοίνωση για την εκεχειρία στη Γάζα

 Πηγή: Associated Press

Σε ανακοίνωση του για την εκεχειρία στη Γάζα, 

το Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει τα εξής:

«Η συμφωνία εκεχειρίας Ισραήλ και Χαμάς είναι εκ των πραγμάτων μια εύθραυστη συμφωνία καθώς δεν έχει εκλείψει κανένας από τους παράγοντες που οδήγησαν σε αυτή τη σύγκρουση, από τη μια μεριά η επιθετικότητα του κράτους - τρομοκράτη του Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού και από την άλλη οι ανταγωνισμοί, ιδιαίτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, που βρίσκονται σε πορεία κλιμάκωσης. Επιπλέον η συμφωνία εκεχειρίας δεν διαγραφεί κανένα από τα εγκλήματα του Ισραήλ που διεξάγονται στο πλαίσιο μιας πραγματικής εξόντωσης του Παλαιστινιακού λαού.

Όσοι σπεύδουν να συνδέσουν την εκεχειρία με την αλλαγή στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, δημιουργώντας προσδοκίες για θετικές εξελίξεις υπέρ των λαών με ένα "ειρηνικό" ξαναμοίρασμα του κόσμου, σύντομα θα διαψευστούν.

Παρά τις όποιες σκοπιμότητες για την επιβολή μιας ψευδεπίγραφης ειρήνης "με το πιστόλι στον κρόταφο των Παλαιστινίων", στη συμφωνία εκεχειρίας επέδρασε και η ηρωική αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού, ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, αλλά και η διεθνιστική αλληλεγγύη από τους λαούς όλου του κόσμου. Αυτή η αλληλεγγύη πρέπει να δυναμώσει τώρα ακόμη περισσότερο, για να μπει ένα τέρμα στην ισραηλινή κατοχή και να αναγνωριστεί το δίκιο του λαού της Παλαιστίνης να έχει τη δική του πατρίδα.

Το ΚΚΕ καλεί τον ελληνικό λαό να δυναμώσει ακόμη περισσότερο αυτόν τον αγώνα, απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ που, μαζί με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις του ευρωατλαντισμού, υιοθετεί τα προσχήματα περί «αυτοάμυνας» του Ισραήλ και προωθεί την αναβάθμιση των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών σχέσεων της χώρας με ένα κράτος - τρομοκράτη. Να εφαρμοστεί άμεσα η απόφαση της ελληνικής βουλής για αναγνώριση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ».

Ανακοίνωση για την εκεχειρία στη Γάζα | 902.gr

Τζόαν Μπαέζ

 

Η Τζόαν Μπαέζ (Αγγλικά: Joan Chandos Báez, 9 Ιανουαρίου 1941 - ...) είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια της φολκ, κυρίως, μουσικής και στιχουργός. Από το 1959 που ξεκίνησε την καριέρα της μέχρι σήμερα έχει ηχογραφήσει περισσότερα από τριάντα άλμπουμ, στα οποία ερμήνευσε τόσο δικά της τραγούδια όσο και τραγούδια άλλων δημιουργών. Οι στίχοι των τραγουδιών της είναι κυρίως στα Αγγλικά και στα Ισπανικά, αλλά έχει ερμηνεύσει τραγούδια και σε άλλες γλώσσες.

Επιπλέον είναι ιδιαίτερα γνωστή για την ενεργό συμμετοχή της στο αντιπολεμικό κίνημα (κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ συνελήφθη και φυλακίστηκε για τη συμμετοχή της στη διαμαρτυρία στο Armed Forces Induction Center) και την υποστήριξη του κινήματος κατά των φυλετικών διακρίσεων. Πολλά από τα τραγούδια της μιλούν για τον πόλεμο και για μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα.

Βιογραφικό

Η Τζόαν Μπαέζ γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1941 στο Στέιτεν Άιλαντ, στη Νέα Υόρκη. Η ενασχόληση της με την μουσική άρχισε από μικρή ηλικία κυρίως αφού ένας φίλος του πατέρα της τής χάρισε ένα γιουκαλίλι. Πάντως οι γονείς της αντιδρούσαν στην ιδέα να ασχοληθεί η κόρη τους με την μουσική επειδή φοβόταν μήπως έτσι οδηγηθεί στα ναρκωτικά. Το 1957 αγόρασε την πρώτη ακουστική κιθάρα της.

Την επόμενη χρονιά μετακόμισε με την οικογένεια της σε ένα προάστιο της Βοστόνης, το Μπέλμοντ, καθώς ο πατέρας της έλαβε μια θέση στο ΜΙΤ. Άρχισε να τραγουδά σε διάφορα καφέ της περιοχής και αργότερα γνωρίστηκε με τον Μπομπ Γκίμπσον (Bob Gibson), που το 1959 την προσκάλεσε να τραγουδήσει μαζί του στο Newport Folk Festival. Εκεί οι δύο τους τραγούδησαν σε ντουέτο το Virgin Mary Had One Son και το We Are Crossing Jordan River. Μετά την εμφάνιση της στο Newport Folk Festival, που αποτέλεσε την έναρξη ουσιαστικά της καριέρας της, η Μπαέζ υπέγραψε συμβόλαιο με την Vanguard Records.

To 1960 ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ (Joan Baez), μια συλλογή από παραδοσιακές μπαλάντες και μπλουζ. Μεταξύ των τραγουδιών αυτού του άλμπουμ είναι η μπαλάντα Mary Hamilton και το El Preso Numero Nueve, που ήταν στα Ισπανικά. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το άλμπουμ Joan Baez, Vol.2, το 1962 το Joan Baez in concert, Part 1 και το 1963 το Joan Baez in concert, Part 2. Και αυτοί οι δίσκοι είχαν κυρίως παραδοσιακά τραγούδια.

Στις 28 Αυγούστου του 1963 η Μπαέζ συμμετείχε, μαζί και με άλλους καλλιτέχνες, στην Πορεία στην Ουάσινγκτον (ή Πορεία στην Ουάσινγκτον για δουλειά και Ελευθερία) (The Great March on Washington ή March on Washington for Jobs and Freedom) στην οποία ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ άρχισε την ομιλία του με την φράση που έμεινε στην ιστορία Έχω ένα όνειρο (I have a dream). Εκεί η Μπαέζ τραγούδησε τα τραγούδια Oh Freedom και We shall overcome (το οποίο το ξανατραγουδήσε στη διάρκεια των διαδηλώσεων του Κινήματος ελευθερίας του λόγου- Free Speech Movement (1964–1965) στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ στην Καλιφόρνια) και μαζί με τον Μπομπ Ντίλαν, με τον οποίο είχε συναντηθεί για πρώτη φορά στον συναυλιακό χώρο Gerde's Folk City στην Νέα Υόρκη το 1961, το When the Ship Comes In.

Την ίδια χρονιά η Μπαέζ προσκάλεσε τον Μπομπ Ντίλαν να εμφανιστεί μαζί της στη σκηνή στο Newport Folk Festival, όπου ερμήνευσαν μαζί το τραγούδι του Ντίλαν With God on Our Side. Τα επόμενα χρόνια η Μπαέζ, είτε μόνη είτε ντουέτο με τον Ντίλαν, τραγούδησε πολλές δημιουργίες του τελευταίου. Η Τζόαν Μπαέζ και ο Μπομπ Ντίλαν ήταν ζευγάρι μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του εξήντα. Μετά το χωρισμό τους συνεργάστηκαν ξανά στο Rolling Thunder Revue που διοργάνωσε ο Ντίλαν στα τέλη του 1975-αρχές του 1976 καθώς και αργότερα, το 1984.

Το βράδυ της 24ης Μαρτίου του 1965 η Μπαέζ τραγούδησε στο St. Jude στα προάστια του Μοντγκόμερι, για τους διαδηλωτές που συμμετείχαν στην τρίτη πορεία από τη Σέλμα στο Μοντγκόμερi της Αλαμπάμα. Οι τρεις αυτές πορείες είχαν οργανωθεί από την Southern Christian Leadership Conference και τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και την Student Nonviolent Coordinating Committee, ύστερα από τη δολοφονία το Φεβρουάριο του 1965 του Τζίμι Λι Τζάκσον (Jimmie Lee Jackson), στη διάρκεια μιας ειρηνικής διαμαρτυρίας στην πόλη Μάριον (Marion) της Αλαμπάμα, ενάντια στα διάφορα εμπόδια που έβαζαν οι αρχές της περιοχής στους Μαύρους Αμερικανούς που ήθελαν να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους.

Το 1966 η Μπαέζ στάθηκε στο πλευρό του ιδρυτή της National Farm Workers Association Τσέζαρ Τσάβεζ (Cesar Chavez) και τους μετανάστες που εργαζόταν σε αγροτικές εργασίες στην Καλιφόρνια και που αγωνίζονταν για καλύτερους μισθούς και ασφαλείς συνθήκες εργασίας.

Τη χρονιά αυτή ξεκίνησε η συνεργασία της με τον συνθέτη Peter Schickele με το άλμπουμ Noel η οποία συνεχίστηκε τα επόμενα δύο χρόνια με τα άλμπουμ Joan (1967) και Baptism: A Journey Through Our Time (1968).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%AD%CE%B6

Νίκος Τεμπονέρας

 

Ο Νίκος Τεμπονέρας (1953 – 1991) ήταν καθηγητής μαθηματικών σε Λύκειο της Πάτρας και στέλεχος του Εργατικού Αντιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το όνομά του έγινε γνωστό στο πανελλήνιο, όταν σκοτώθηκε από μέλη της ΟΝΝΕΔ, έπειτα από συμπλοκή σε Λύκειο της Πάτρας, κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 1990 – 1991.

Στα τέλη του 1990 τη χώρα κυβερνούσε η Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και Υπουργό Παιδείας τον Βασίλη Κοντογιαννόπουλο. Ο χώρος της Παιδείας βρισκόταν σε αναβρασμό, εξαιτίας της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που προωθούσε η κυβέρνηση. Με το πολυνομοσχέδιο που θα έφερνε στη Βουλή ρυθμίζονταν θέματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (κατάργηση αδικαιολόγητων απουσιών, επιβολή «ομοιόμορφης» ενδυμασίας και «πειθαρχικού ελέγχου» της εξωσχολικής ζωής, επανακαθιέρωση προσευχής, έπαρσης της σημαίας και εκκλησιασμού) και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, περικοπές κοινωνικών παροχών σε φοιτητές κ.ά.). Το 70% των σχολείων βρισκόταν υπό κατάληψη, ενώ καθημερινό φαινόμενο ήταν οι διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας.Ανάμεσά στα σχολεία που βρίσκονταν υπό κατάληψη ήταν καιι το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων, με πρωτοστάτη τον 16χρονο μαθητή Αλέξη Τσίπρα (νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ).

Η κατάσταση ήταν έκρυθμη και πολιτικά οξυμένη, με την κυβέρνηση να δέχεται τα πυρά σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Αγανακτισμένοι γονείς και κάποια δυναμικά στελέχη της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας ζητούσαν τον τερματισμό των καταλήψεων, έστω και δια της βίας. Γύρω στις 10:30 μ.μ. της 8ης Ιανουαρίου 1991, μέλη της ΟΝΝΕΔ προσπάθησαν να ανακαταλάβουν το 3ο Γυμνάσιο – Λύκειο Πάτρας. Κατά τη διάρκεια συμπλοκής που επακολούθησε βρέθηκε νεκρός, χτυπημένος με σιδερολοστό στο κεφάλι, ο καθηγητής του σχολείου Νίκος Τεμπονέρας, που είχε προστρέξει να βοηθήσει τους καταληψίες μαθητές του.

Την επομένη, ο Υπουργός Παιδείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος υπέβαλε την παραίτησή του και θεωρήθηκε από τον Τύπο ως το εξιλαστήριο θύμα της κυβέρνησης για την εκτόνωση της κρίσης. Νωρίτερα, είχε κατηγορηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας Τεμπονέρα. (Τα επόμενο χρόνια, όταν η υπόθεση είχε καταλαγιάσει, ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ και αναδείχθηκε στέλεχος των κυβερνήσεων Σημίτη). Στη θέση του στο Υπουργείο Παιδείας τοποθετήθηκε ο Γιώργος Σουφλιάς, ο οποίος ανακοίνωσε την απόσυρση όλων των επίμαχων νομοθετημάτων και την έναρξη διαλόγου για την παιδεία «από μηδενική βάση».

Στο αστυνομικό μέρος της υπόθεσης, ως δράστες της δολοφονίας Τεμπονέρα κατηγορήθηκαν ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και δημοτικός σύμβουλος Ιωάννης Καλαμπόκας, και το μέλος της τοπικής ΟΝΝΕΔ Αλέκος Μαραγκός. Συνελήφθησαν και οι δύο και προφυλακίστηκαν.

Στις 10 Ιανουαρίου 1991 πραγματοποιήθηκε μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα, στο οποίο πήραν μέρος γύρω στα 100.000 άτομα. Ήταν επεισοδιακό και είχε τραγική κατάληξη. Από τις συγκρούσεις ΜΑΤ και διαδηλωτών έπιασε φωτιά το πολυκατάστημα «Κάπα-Μαρούσης» στην Πανεπιστημίου, με αποτέλεσμα να βρουν τον θάνατο τέσσερις άνθρωποι. Την πυρκαϊά προκάλεσε ένα καπνογόνο που ρίχτηκε από τους αστυνομικούς. Τις επόμενες μέρες η κατάσταση άρχισε να ομαλοποιείται και από την πυροσβεστική πολιτική Σουφλιά. Οι μαθητές ξαναγύρισαν στα μαθήματά τους στις 13 Ιανουαρίου.

Στο δικαστικό μέρος της υπόθεσης Τεμπονέρα, ο Αλέκος Μαραγκός απαλλάχθηκε με βούλευμα για τη δολοφονία του καθηγητή και στο εδώλιο κάθισε ως βασικός αυτουργός ο Ιωάννης Καλαμπόκας. Η δίκη του διάρκεσε σχεδόν ένα χρόνο (22 Ιουνίου 1992 – 9 Μαρτίου 1993) και έγινε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Βόλου. Πρωτοδίκως καταδικάσθηκε σε ισόβια για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, χωρίς να του αναγνωρισθεί κανένα ελαφρυντικό.

Λίγους μήνες αργότερα έγινε η δίκη του σε δεύτερο βαθμό (7 Δεκεμβρίου 1993 – 19 Απριλίου 1994) ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Λάρισας. Οι δικαστές του αναγνώρισαν ελαφρυντικά και τον καταδίκασαν σε κάθειρξη 17 ετών και τριών μηνών. Το 1996 άσκησε αναίρεση, προκειμένου να του αναγνωρισθεί το ελαφρυντικό του «βρασμού ψυχικής ορμής», αλλά το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λάρισας (1 Οκτωβρίου 1996 – 17 Οκτωβρίου 1996) δεν του αναγνώρισε και διατήρησε την ποινή 17 ετών και τριών μηνών, η οποία αργότερα μειώθηκε κατόπιν νέας επιμέτρησης στα 16 χρόνια και 9 μήνες. Στις 2 Φεβρουαρίου 1998 αφέθηκε ελεύθερος, αφού εξέτισε τα 3/5 της ποινής του. Μέχρι σήμερα ισχυρίζεται ότι είναι αθώος και δράστης της δολοφονίας Τεμπονέρα ο συναγωνιστής του στην ΟΝΝΕΔ, Αλέκος Μαραγκός.

Το 3ο Λύκειο Πάτρας, τόπος του φονικού, φέρει το όνομα του Νίκου Τεμπονέρα.

Πηγή: https://www.sansimera.gr

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

 

Στις 7 Ιανουαρίου 1972

 έφυγε από τη ζωή

 η σπουδαία στιχουργός, 

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Το όνομά της βρίσκεται πίσω από κορυφαία τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου, τα οποία ερμήνευσαν οι μεγαλύτεροι Έλληνες καλλιτέχνες.  «Για μια γυναίκα χάθηκα», “Τα καβουράκια», «Πήρα την στράτα κι έρχομαι», «Ρίξε στο γυαλί φαρμάκι», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Ηλιοβασιλέματα», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Περασμένες μου αγάπες», «Είμαι αητός χωρίς φτερά», είναι μόνο μερικά.

Υπήρξε αντισυμβατική και δυναμική προσωπικότητα που ξεχώρισε για το ταλέντο και το κοφτερό και ανήσυχο πνεύμα της. Η συμβολή της στην ανάπτυξη του λαϊκού τραγουδιού είναι τεράστια και θεωρείται από τις σημαντικότερες Ελληνίδες γυναίκες του περασμένου αιώνα. “Το λαϊκό τραγούδι είναι δύσκολο και αμείλικτο. Θέλει ρωμαλεότητα και λεβεντιά. Για να γράψεις λαϊκό τραγούδι πρέπει να μπεις στην ψυχή του λαού, να του την πάρεις, και μαζί να του πάρεις και την καρδιά του”, είχε δηλώσει λίγο πριν από το τέλος της ζωής της.

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου γεννήθηκε το 1896 στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας και μεγάλωσε σε ένα ευκατάστατο περιβάλλον. Από μικρή διακρίθηκε για τις επιδόσεις της στο σχολείο και αποφοίτησε με πτυχίο δασκάλας. Ήρθε στην Αθήνα μετά τη μικρασιατική καταστροφή, πραγματοποίησε δύο γάμους – ο δεύτερος με τον αστυφύλακα Γιώργο Παπαγιαννόπουλο – και ήρθε σε επαφή με τον καλλιτεχνικό κόσμο μέσω της υποκριτικής.

Χώρισε με τον πρώτο της σύζυγο όταν ξεκίνησε να παίρνει μέρος στα μπουλούκια και στον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και αρχές της δεκαετίας του ’40 ξεκίνησε την ενασχόληση της με τη στιχουργική. Η ίδια είχε αποκαλύψει ότι πρώτα έγραφε τους στίχους και στη στη συνέχεια γινόταν η μελοποίηση. Μάλιστα, πολλούς από τους στίχους τους είχε γράψει πρόχειρα σε πακέτα τσιγάρων και πίσω από λογαριασμούς. “Δεν μπορώ να γράψω, όταν μου δώσουν την μουσική. Γράφω πρώτα τους στίχους. Όταν ο συνθέτης κατορθώσει να μπει στο πετσί τού στιχουργού δημιουργείται μια επιτυχία. Είναι λάθος να γράφεται πρώτα η μουσική”. Είχε αποδώσει την τεράστια απήχηση των τραγουδιών της στην ειλικρίνεια με την οποία έγραψε και είχε αναφέρει ότι τα περισσότερα τραγούδια τα έγραψε σε μια μόλις ημέρα! Δεν ενδιαφερόταν για την κατοχύρωση των στίχων στο όνομά της με αποτέλεσμα να είναι άγνωστος ο αριθμός των τραγουδιών που έχει δημιουργήσει. Πουλούσε με το κομμάτι (από 200 έως 300 δραχμές) και χρησιμοποιούσε τα έσοδα στον τζόγο, το δεύτερο μεγάλο πάθος της ζωής της.

Δεξιά η κόρης της, Μαίρη Λαιδου από τη συμμετοχή της στην ταινία “Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο”

Το πάθος της για τον τζόγο και ο χαμός της κόρης της

Η χαρτοπαιξία ήταν το καταφύγιο της μετά τον ξαφνικό θάνατο της μιας από τις δύο κόρες, που είχε αποκτήσει από τον πρώτο της γάμο. Η κόρη της, Μαίρη Λαϊδου είχε ασχοληθεί επίσης με το θέατρο και τον κινηματογράφο και είχε παίξει μία από τις τσιγγάνες στη θρυλική ταινία Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο. Το 1960 η Μαίρη Λαϊδου έφυγε ξαφνικά από τη ζωή και, όπως είχε αποκαλύψει ο Αλέκος Σακελλάριος, από εκείνη τη στιγμή η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου βυθίστηκε στη θλίψη και μέχρι τον θάνατό της δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα. Στην κόρη της αφιέρωσε και το τραγούδι «Δύο πόρτες έχει η ζωή» το οποίο αν και γράφτηκε πριν από τον θάνατό της περιέγραφε τον πόνο της απώλειας. Η σπουδαία στιχουργός είχε δηλώσει κάποτε: «Μέσα σε αυτό το τραγούδι, ένιωσα για πρώτη φορά την οδύνη, σαν χάνεις μια αγαπημένη ύπαρξη και ύστερα μένεις μόνη. Σε αυτούς τους στίχους έχω κλεισμένη όλη μου τη ζωή – ή μάλλον τη ζωή της ζωής μου, την κόρη μου τη Μαίρη».

Σε συνέντευξη της στο περιοδικό “Επίκαιρα” και τη Μαργαρίτα Μανασίδου σε ηλικία 77 ετών δήλωσε πως θα συνέχιζε να γράφει στίχους μέχρι το τέλος της ζωής της. Στην προτροπή της δημοσιογράφου να μιλήσει για τον εαυτό της, απάντησε αφοπλιστικά: “Τι να σας πω. Μιλάνε τα τραγούδια μου”.

Την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου υποδύονται στην ταινία του Άγγελου Φραντζή “Ευτυχία” η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Κάτια Γκουλιώνη.

Άννα Καρατάσιου

https://thecaller.gr/xronomixani/eftichia-papagiannopoulou-zoi-san-paramithi-i-thriliki-stichi-o-thanatos-tis-koris-tis-ke-o-ethismos-ston-tzogo/

ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ : H τροβαδούρος της επανάστασης.

 Ήταν 7 Ιανουαρίου του 2009 

όταν αποχαιρετήσαμε την ξεχωριστή ερμηνεύτρια, 

που η φωνή της ταυτίστηκε

 με το επαναστατικό τραγούδι. 

Δεν την ξεχνάμε στις φοβερές εκείνες συναυλίες

 της 10ετίας του '70

 και τις δεκαετίας του '80 

στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του ΟΔΗΓΗΤΗ. 

Τα τραγούδια που ερμήνευσε με τον ξεχωριστό δικό της τρόπο εμπνέουν πάντα τους κομμουνιστές και τους συνοδεύουν στις πορείες και τις κινητοποιήσεις. 

«Οι συνεργασίες μου είχαν πάντα και κάποιον άλλο λόγο, εκτός από τον καλλιτεχνικό. 

Υπήρχε ταύτιση, έστω σε κάποιο βαθμό, ιδεολογική, αισθητική. 

Και χωρίς να υπερηφανεύομαι δηλώνω ότι δεν έχω κάνει ποτέ ούτε μισή υποχώρηση 

στη δουλειά μου. Ούτε μισή! Και αυτό το πληρώνω. 

Υπήρξαν φορές που δεν είχα να καπνίσω τσιγάρο. 

Αλλά υποχώρηση δεν έχω κάνει. 

Ούτε μία καλημέρα δεν έχω πει σε κάποιον που δε θέλω να του την πω...», 

είχε εξομολογηθεί η Μαρία Δημητριάδη στο «Ριζοσπάστη» (17/2/2002). Το ήθος, η ποιότητα, 

η αξιοπρεπής και αγωνιστική στάση της σφράγισαν τη ζωή της ασυμβίβαστης τραγουδίστριας με την υπέροχη φωνή, η οποία έφυγε πρόωρα από τη ζωή. Από μικρή προς μια μεγάλη πορεία Ξεκίνησε να τραγουδά από παιδί. Στα 16 της χρόνια έκανε δίσκο, τα «Κορίτσια στον Ηλιο» του Σταύρου Ξαρχάκου. Μετά ήρθε ο «Ηλιος ο Πρώτος» και το «Χρονικό» του Γιάννη Μαρκόπουλου. Στο ενδιάμεσο είχε γνωρίσει τον Μίκη Θεοδωράκη, που τον είχαν σε κατ' οίκον περιορισμό. Κάνανε συνέχεια πρόβες... Δισκογραφεί το «Ενα πρωινό η Παναγιά μου» του Ξαρχάκου και μετά συναυλίες με τον Θεοδωράκη σε όλο τον κόσμο για δύο χρόνια. Ακολούθησαν δίσκοι της με τους Γιάννη Γλέζο, Νίκο Μαμαγκάκη. Ηδη έχει γνωρίσει τον Θάνο Μικρούτσικο, που έπαιζε πιάνο σε μια μπουάτ, τους «Δον Κιχώτες». Μετά από τη μεταπολίτευση (1975) κάνει και τον πρώτο του δίσκο, τα «Πολιτικά Τραγούδια», με τα οποία ξεκίνησε η δημιουργική συνεργασία τους. Ακολούθησαν η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για φονιάδες», «Τα τραγούδια της λευτεριάς». Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι από την κασετίνα των οκτώ δίσκων με τα πολιτικά τραγούδια του συνθέτη που έβγαλε η «Λύρα», πριν λίγα χρόνια, στους πέντε τραγουδάει μόνο η Μαρία Δημητριάδη. Μετά από κάποια χρόνια, κάνει πάλι συναυλίες με τον Μίκη, τον Μαρκόπουλο. Δισκογραφικά συνέχισε με το «Δελτίο καιρού», με τραγούδια πολλών συνθετών σε πρώτη εκτέλεση, τα «Λιανοτράγουδα» του Θεοδωράκη, τον πρώτο δίσκο του Γιώργου Σταυριανού, την «Ελένη» του Χατζιδάκι, το «Εμπάργκο» του Μικρούτσικου, με άλλους τραγουδιστές, κ.ά. Μετά από το '90-'91 και δύο πολύ μεγάλες περιοδείες με τον Μίκη, άρχισε να αποτραβιέται. Ακολούθησαν δύο χρόνια δουλειάς της στο Βελιγράδι, την περίοδο του εμπάργκο. Εκανε συναυλίες κι ένα δίσκο, που με τη βοήθεια του υπουργείου Πολιτισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τα έσοδά του πήγαν για τους πρόσφυγες. 

Δύο χρόνια πηγαινοερχόταν στη Γιουγκοσλαβία. Τελευταία δισκογραφική της δουλειά ήταν

 οι «Δον Κιχώτες» των Παρασκευά Καρασούλου (στίχοι) και Θοδωρή Οικονόμου (μουσική). 

Οπως έλεγε, πολύ σημαντική ήταν η στιγμή της γνωριμίας της με τον Μίκη Θεοδωράκη, 

που από μικρό παιδάκι και λόγω οικογένειας ήταν το ίνδαλμά της. Επίσης, η συνεργασία της με τον Θάνο Μικρούτσικο και η γνωριμία της με τον Μάνο Χατζιδάκι. Φωνή δυναμική και ταυτόχρονα τρυφερή, με μεγάλο ερμηνευτικό εύρος, 

η Μαρία Δημητριάδη υπήρξε μια από τις σημαντικότερες και πιο εκφραστικές Ελληνίδες τραγουδίστριες. Εβαλε το στίγμα της στο πολιτικό τραγούδι, ερμήνευσε μοναδικά στίχους κορυφαίων ποιητών και δημιουργίες μεγάλων Ελλήνων συνθετών, στρατεύτηκε στο κομμάτι εκείνο της τέχνης που αφουγκράζεται, οραματίζεται, αντιστέκεται στην εκμετάλλευση και το σκοτάδι της καταπίεσης, γι' αυτό μας λείπει πιο πολύ.

 Με το κεφάλι πάντα ψηλά 

Για τη σύνδεσή της με το πολιτικό τραγούδι, όπως είχε πει σε συνέντευξή της στο «Ριζοσπάστη»: «Αυτές είναι ετικέτες που στις βάζει ο κόσμος για πολλούς λόγους. 

Μπορεί την ίδια ετικέτα να σου τη βάλει και για καλό και για κακό. 

Εμένα μου έβαλαν την ετικέτα πολιτική τραγουδίστρια για κακό, τις εποχές που το πολιτικό τραγούδι ήταν υπό διωγμόν. Τη δεκαετία '70-'80 μέχρι αυγά στο κεφάλι έφαγα από διάφορους αντιδραστικούς. Στο Κιλκίς μας πετούσαν πέτρες... Κάναμε πολιτική δουλειά, καθώς οι συναυλίες μας δεν ήταν μόνο καλλιτεχνικά γεγονότα αλλά και μέσο πάλης. 

Πηγαίναμε στη Λάρυμνα πρωί πρωί, χειμώνα, σε ένα σινεμά καλοκαιρινό και τραγουδούσαμε. Κάθε Κυριακή πρωί τραγουδούσαμε σε κινηματογράφους της Αθήνας για απεργούς, παρόλο το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας στις μπουάτ. Το "πολιτική τραγουδίστρια" σήμαινε λοιπόν μέσα στα γεγονότα... Ομως, μετά από το '80 έγινε βρισιά. Δηλαδή, εσύ είσαι πολιτική τραγουδίστρια, έξω από εδώ. Δε θα τραγουδήσεις άλλο, τελείωσες. Κι έχανα το τρένο της ευκολίας, του να ελίσσεσαι... Δεν υπάρχουν, λοιπόν, ετικέτες. Υπάρχουν ερμηνευτές. Μόνο έτσι μπορείς ν' αφήσεις στίγμα. Και βέβαια πρέπει να έχεις και πολύ καλή φωνή...» Ερμήνευσε δραματικά, υπέροχα, μοναδικά, την ποίηση των Ναζίμ Χικμέτ και Βολφ Μπίρμαν, που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος στα «Πολιτικά Τραγούδια» (1975). Το ίδιο μοναδικές και οι επόμενες συνεργασίες της με το συνθέτη, στους αξεπέραστους δίσκους «Καντάτα για τη Μακρόνησο» (βασισμένη στον «Πέτρινο Χρόνο» του Ρίτσου), «Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι», στην εξεγερμένη «Φουέντε Οβεχούνα», στα «Τροπάρια για Φονιάδες», όπου ζωντανεύουν οι μορφές των Τσε Γκεβάρα, Ρόζας Λούξεμπουργκ, Καρυωτάκη, Πλουμπίδη, στα «Τραγούδια της Λευτεριάς» σε στίχους Μπρεχτ, Αναγνωστάκη, Ρίτσου, Φώντα Λάδη, Αλκη Αλκαίου. Ερμηνείες αξεπέραστες, πότε λυρικές, τρυφερές, ψιθυριστές και πότε δυναμικές και αγέρωχες. Είτε τραγουδώντας για τους γερόντους της Μακρονήσου που «...δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη/ ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη/ κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους/ που δε σηκώνει τ' άδικο...», είτε πως «το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είν' ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει», είτε πως «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη...». 

Η Μαρία Δημητριάδη αντιστάθηκε με τόλμη και παρρησία στην ευκολία και στα κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο της τέχνης, με αποτέλεσμα να βρεθεί αντιμέτωπη με τις αντιξοότητες που δημιουργεί το σύστημα στους καλλιτέχνες που δεν υποτάσσονται στις επιδιώξεις του. 

Δε λύγισε... Πάντα παρούσα μέσα στα γεγονότα, συνόδευσε με τα τραγούδια της τους εργατικούς - αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των δεκαετιών '70 - '80 αλλά και αργότερα, 

μέχρι τέλους, ανταποκρινόμενη στα αγωνιστικά καλέσματα. 

Τραγουδώντας στις συναυλίες αλληλεγγύης προς τους αγωνιζόμενους

 και διωκόμενους λαούς, στους απεργιακούς αγώνες, στα μπλόκα των αγροτών.

 Με πίστη στο όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας, συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ, 

στηρίζοντας τις θέσεις του και παλεύοντας μαζί του. 

Η Μαρία Δημητριάδη είναι πάντα μαζί μας.

 Η φωνή της θα μας ταξιδεύει πάντα στις πιο όμορφες θάλασσες. Τις θάλασσες του αγώνα και της αισιοδοξίας: 

«Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών/ είμαστε μες στο δικό μας κόσμο/ 

Η πιο όμορφη θάλασσα/ είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει/ Τα πιο όμορφα παιδιά/ δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα/ Τις πιο όμορφες μέρες μας/ δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα/ 

Κι αυτό που θέλω να σου πω/ το πιο όμορφο απ' όλα/ δε στο 'χω πει ακόμα...»

ΠΗΓΗ: rizospastis.gr

Δράση φασιστικής ναζιστικής ομάδας στον Βόλο καταγγέλλει το ΚΚΕ

 «Το τελευταίο διάστημα στο Βόλο έχει κάνει την εμφάνιση της φασιστική ναζιστική ομάδα, που τραμπουκίζει σε πλατείες όποιον δεν της «αρέσει», επιχειρεί να ασκήσει τρομοκρατία σε μαθητές μέσα στα σχολεία, βρωμίζει τους τοίχους της πόλης με τα ναζιστικά σύμβολα της και τα εμετικά συνθήματά της, μεταξύ άλλων επιχείρησε να λερώσει και τα γραφεία της Τομεακής Επιτροπής Μαγνησίας του ΚΚΕ», επισημαίνει σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ.

«Πρόκειται για τη θρασύδειλη δράσηαυτών που σαν ποντίκια κυκλοφορούν μέσα στη νύχτα βγαίνοντας από τις τρύπες τους, επιχειρούν να τρομοκρατήσουν το λαό, βάζοντας την κατάμαυρη ναζιστική “υπογραφή” τους. Όπως και να υπογράφουν αυτές οι αγέλες είναι τα σάπια φρούτα που θρέφει το σάπιο συστήματος της εκμετάλλευσης, του καπιταλισμού.

Η περίοδος που αναπτύσσεται η δράση τους δεν είναι τυχαία επιβεβαιώνοντας ότι βρίσκονται σε διατεταγμένη  υπηρεσία, εντάσσονται στους σχεδιασμούς του αστικού κράτους, της κυβέρνησης και όλων των αστικών κομμάτων που εντείνουν την πολεμική προετοιμασία, την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που βρίσκονται σε εξέλιξη. Η δράση τέτοιων δυνάμεων αξιοποιείται για να επιβάλλουν σιωπητήριο, να δυναμώσουν την καταστολή απέναντι σε όσους καταγγέλλουν τη συμμετοχή της χώρας μας σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς.

Αξιοποιούν σήμερα το εθνικιστικό δηλητήριο που σπέρνουν οι φασίστες στις νεανικές συνειδήσεις για να προετοιμάσουν το έδαφος, ώστε «αύριο» να οδηγήσουν το λαό και τη νεολαία ως κρέας στα κανόνια τους, για τα συμφέροντα των αφεντικών τους.Είναι άλλωστε γνωστός ο ρόλος τους στη πόλη και σε όλη την Ελλάδα ως μπράβοι και τσιράκια της μεγαλοεργοδοσίας. 

Στο στόχαστρό τους είναι το εργατικό, λαϊκό κίνημα, οι αγώνες και οι διεκδικήσεις του, η πάλη των εργαζομένων, των αγροτών και της νεολαίας ενάντια στην ακρίβεια, για το λαϊκό εισόδημα, για Συλλογικές Συμβάσεις, για τα δικαιώματα τους, ο αγώνας ενάντια στην εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για να πάψει η περιοχή να είναι ΝΑΤΟικό ορμητήριο πολέμου.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πρωτοστατώντας στην ανάπτυξη του εργατικού λαϊκού και νεολαϊστικου κινήματος της πόλης στέκονται απέναντι τους σε αυτή την προσπάθεια, πρωτοστατούν και θα πρωτοστατήσουν στην απομόνωση τους, στο τσάκισμα τους. 

Θα πάρουν λοιπόν την απάντηση που τους αξίζει.

Όπως έχουν πάρει για τις άνανδρες επιθέσεις σε αγωνιστές, σε εργάτες, σε μετανάστες, κ.ά. οι καταδικασμένοι στη συνείδηση του λαού ναζιστές και φασίστες, που μέχρι τώρα κρύβονταν στα λαγούμια τους και τώρα προσπαθούν να ξαναβγούν στην επιφάνεια…

Απέναντί τους έχουν το λαό και τη νεολαία που με μπροστάρη το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, 

μέσα στους καθημερινούς αγώνες και με καθαρό το στόχο ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης,

 θα τους ξαναρίξουμε στο σκοτάδι!».

https://www.ertnews.gr/perifereiakoi-stathmoi/volos/drasi-fasistikis-nazistikis-omadas-ston-volo-kataggellei-to-kke/

Τζον Ερνστ Στάινμπεκ (John Ernst Steinbeck) (1902 - 1968)

Σαν σήμερα... 20 Δεκέμβρη 1968, 

πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας

 Τζον Ερνστ Στάινμπεκ (John Ernst Steinbeck) (1902 - 1968)...

Τα πιο γνωστά και πολυδιαβασμένα του μυθιστορήματα είναι : 

"Η αμφίβολη 

μάχη", 

"Άνθρωποι και ποντίκια", "

Ο δρόμος με τις φάμπρικες", 

"Τα σταφύλια 

της οργής", 

"Ανατολικά της Εδέμ", 

"Η πεδιάδα της Τορτίγια", 

"Ουράνιες βοσ-

κές", κ.ά.

https://kosmasleont.blogspot.com/2024/12/20-1968-john-ernst-steinbeck-1902-1968.html

 

Αντρέας Μουράτης

 

10 Δεκέμβρη 2000... 

Έφυγε από τη ζωή 

ο θρυλικός Αντρέας Μουράτης (1926 - 2000), 

ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές

 που πέρασαν από τον Ολυμπιακό... 

Ο ΕΛΑΣίτης που πολέμησε τους ναζί κατακτητές... 

Το φτωχόπαιδο που ξεκίνησε να παίζει μπάλα

 στους χωματόδρομους της γειτονιάς του 

δίπλα στο Καραϊσκάκη και δόξασε τον Ολυμπιακό, 

την ομάδα που τόσο πολύ αγάπησε...

https://kosmasleont.blogspot.com/2024/12/10-2000-1926-2000.html

Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Σαργκάνης

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών

 το πρωί της Κυριακής (8.12.24) 

ο παλαίμαχος τερματοφύλακας 

Νίκος Σαργκάνης 

βυθίζοντας στο πένθος 

το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο παλαίμαχος διεθνής τερματοφύλακας 

Νίκος Σαργκάνης, 

που άφησε το στίγμα του 

στο ελληνικό ποδόσφαιρο, 

νοσηλευόταν σε κώμα

 στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν».

Το «Φάντομ» των ελληνικών γηπέδων 

έδινε μεγάλη μάχη

 το τελευταίο χρονικό διάστημα

 με τον καρκίνο.

Ο Νίκος Σαργκάνης, 

ο οποίος γεννήθηκε

 στις 13 Ιανουαρίου του 1954, 

κατέκτησε τρία Πρωταθλήματα Ελλάδας 

(1981, 1982, 1983)

 με τον Ολυμπιακό και ένα Κύπελλο

 (1981), 

συν δύο πρωταθλήματα (1986, 1990)

 με τον Παναθηναϊκό, 

με τον οποίο σήκωσε τρία Κύπελλα

 (1986, 1988, 1989).

Πέθανε ο Νίκος Σαργκάνης, 

ο κορυφαίος τερματοφύλακας του ελληνικού ποδοσφαίρου

Znews - Ειδήσεις, νέα, ζώδια, ομορφιά, 

μόδα, showbiz, τηλεθέαση

ΕΣΥ-ΕΣΥ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΟΥ ΓΡΑΦΤΟ: Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Σαργκάνης