Ήταν μια χώρα που την έλεγαν «Σοβιετική Ένωση»…

 

Συμπληρώθηκαν 29 χρόνια από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν 25 προς 26 Δεκέμβρη 1991 όταν η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο μετά από 74 χρόνια.

Τότε υπήρξαν εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε σημείο της Γης που, ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση, συναισθάνθηκαν τις αρνητικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Οσα ακολούθησαν ξεπέρασαν ακόμα και την πιο δυσοίωνη φαντασία.  

Υπήρχαν όμως και οι άλλοι. Εκείνοι που, όπως έχω σημειώσει, στη θέση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών έστησαν την λέσχη της δικής τους… «ΕΣΣΔ»:

Τη λέσχη της «Ένωσης Σαχλαμάρας Σπουδαιοφανών Δοκησίσοφων». 

    Είναι αυτοί που πρωτοστάτησαν σ’ ένα τρελό πανηγύρι «δημοκρατίας», «ελευθερίας» και «ευημερίας» πάνω στα «ερείπια του σιδηρού παραπετάσματος»… Μιλάμε για τους θαμώνες στο κλαμπ του «επιστημονικού κομπογιαννιτισμού», για τα εκλεκτά δείγματα του υβριδίου της γελοιότητας που προκύπτει από τη σύζευξη του πρωτόγονου αντικομμουνισμού με την ιδεολογική τύφλωση. 

Ένας από τους τελάληδες του χυδαίου αναθεωρητισμού της Ιστορίας σε εγχώριο επίπεδο (σε σημείο δικαιολόγησης ακόμα και των δωσίλογων της Κατοχής που τι να κάνουν οι καημένοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν το ΕΑΜ και τους κομμουνιστές γι’ αυτό… αναγκάστηκαν να γίνουν δωσίλογοι) είναι ο Μαραντζίδης. Ο εν λόγω πριν λίγα χρόνια μας χάρισε τα φώτα του και στο θέμα της «απελευθέρωσης» που επέφεραν στον κόσμο και ειδικά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οι ανατροπές του ’90.

    Θαυμάστε:

«Αν κάτι εντυπωσιάζει πραγματικά τα τελευταία χρόνια είναι πως ο μετακομμουνιστικός κόσμος, οι χώρες δηλαδή που εξήλθαν ή εξέρχονται από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, σημαδεύουν όλο και περισσότερο με την παρουσία τους τις διεθνείς εξελίξεις. Περίπου το ένα τρίτο του πλανήτη, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο, τώρα καταλαμβάνει νέα θέση. Η κατάρρευση του κομμουνισμού σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση έφερε τους πληθυσμούς των χωρών αυτών στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής (…) Τελικά, από μια παράξενη ειρωνεία της ιστορίας, είναι ο καπιταλισμός που απελευθέρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τις αλυσίδες τους (…) Οι μετακομμουνιστικές δημοκρατίες της ανατολικής Ευρώπης κατάφεραν μέσα σε είκοσι χρόνια κάτι εντυπωσιακό και ίσως πρωτοφανές στη σύγχρονη Ιστορία: τη διπλή μετάβαση, δηλαδή, την οικοδόμηση μιας οικονομίας της αγοράς, πλαισιωμένης ταυτόχρονα από δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς»… (Μαραντζίδης,«Καθημερινή», 26/8/2012)

    Αφού, λοιπόν,

• παρακάμψουμε το γεγονός της φτώχειας και της λεηλασίας που υπέστησαν αυτές οι χώρες με το πέρασμά τους στον παράδεισο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης,

• κλείσουμε τα μάτια στον περικυκλωμένο από τις φλόγες του πολέμου μεταψυχροπολεμικό κόσμο της «ειρήνης»,

• προσπεράσουμε το ντελίριο δημοκρατίας που θριαμβεύει με σημαιοφόρους τους ναζί, τους φασίστες και τους ακροδεξιούς από Ουκρανία μέχρι Ουγγαρία και από Πολωνία μέχρι Βαλτικές χώρες,

    ας έρθουμε να δούμε τώρα, στα 29 χρόνια μετά, το είδος της «εντυπωσιακής μετάβασης» για την οποία πανηγυρίζουν οι «σοφοί» πέριξ των καθεστωτικών σαλονιών. Πάμε να δούμε πώς μετριέται η «ελευθερία» και η «δημοκρατία» της ανατροπής που συντελέστηκε το 1991, πρώτα και κύρια στην ίδια την πρώην Σοβιετική Ένωση, στη σημερινή Ρωσία, εκεί όπου οι Πούτιν και Μεντβέντεφ έχουν διακηρύξει την «οριστική ρήξη» με το σοβιετικό παρελθόν:

***

1ο) Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ , ο πληθυσμός της Ρωσίας, λόγω της εκτίναξης της θνησιμότητας, μειώθηκε (σύμφωνα με την επίσημη στατιστική υπηρεσία της χώρας – Rosstat) κατά 7 εκατομμύρια, από τα 149 εκατομμύρια το 1993 στα 142 εκατομμύρια σήμερα. Υπολογίζεται, δε, ότι η μείωση του πληθυσμού μέχρι το 2025 θα φτάσει τα 18 εκατομμύρια και μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 40 εκατομμύρια.

Ήταν ο ίδιος ο Πούτιν που τον Μάρτη του 2012, σε άρθρο του στην «Komsomolskaya Pravda», ενόψει των προεδρικών εκλογών ομολογούσε ότι «σήμερα ζουν στη Ρωσία 143 εκατομμύρια άνθρωποι σύμφωνα με εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων. Αν οι παρούσες συνθήκες παραμείνουν ίδιες, το 2050 ο πληθυσμός θα είναι 107 εκατομμύρια».

Ήδη μια δεκαετία νωρίτερα η 10η Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας, δημοσίευσε τα συμπεράσματά της σε άρθρο υπό τον τίτλο… «Αργός θάνατος». Όπως σημειωνόταν «οι διαστάσεις και η άνευ προηγουμένου αύξηση της θνησιμότητας και η χειροτέρευση της υγείας του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι τόσο σημαντικές που εμφανίστηκε η απειλή της εθνικής ασφάλειας της χώρας».

Το ποσοστό θνησιμότητας στη Ρωσία είναι τόσο υψηλό ώστε να συγκρίνεται με εκείνο χωρών της Αφρικής. Τα αίτια της αυξανόμενης θνησιμότητας αποδίδονται στην κατάρρευση του συστήματος Υγείας, της Πρόνοιας, στην κακή διατροφή και στην υπαγωγή των Ρώσων σε καθεστώς στρεσογόνων καταστάσεων, όπως η ανεργία.

***

2ο) Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε στην «LeMonde» ο Ανατόλι Βισένσκι, διευθυντής του δημογραφικού ινστιτούτου της Μόσχας, στη Ρωσία «ο ένας στους τρεις άνδρες πεθαίνει μεταξύ 20 και 60 ετών. Οι Ρώσοι άνδρες έχουν σήμερα προσδόκιμο επιβίωσης τα 61,4 έτη. Ο μέσος όρος ζωής των Ρώσων είναι κάτω από πολύ φτωχότερες χώρες, όπως π.χ. το Μπαγκλαντές». Δηλαδή το προσδόκιμο ζωής των ανδρών στη Ρωσία λίγο απέχει από τα επίπεδα που ίσχυαν την εποχή του τσάρου!

Ανάμεσα στα άλλα αίτια σημειώστε κι αυτά:

α) Σύμφωνα με τους επιστήμονες γιατρούς της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσίας «οι συνέπειες των γκορμπατσοφικο-γελτσινικο-πουτινικών μεταρρυθμίσεων οδήγησαν στο γεγονός ότι μέσα σε 10 χρόνια (1989 – 1999) όλες οι κατηγορίες ασθενειών στη Ρωσία αυξήθηκαν κατά 15,4%».

β) Στη χώρα που επί ΕΣΣΔ υπήρχε το καλύτερο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στον κόσμο, σήμερα έχουμε το φαινόμενο της κατάρρευσης του συστήματος Υγείας με τη Ρωσία να παρέχει για την υγεία το 4,2% του ΑΕΠ έναντι 8%-10% κατά μέσο όρο στη Δύση.

γ) Ακόμα ένας αριθμός «ελευθερίας» και «ευημερίας»: Μόνο από τη μαζική έξαρση του αλκοολισμού που σημειώθηκε μετά την ανατροπή, σε διάστημα μιας 20ετίας στη Ρωσία έχασαν τη ζωή τους πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι! Σήμερα υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο 500.000 Ρώσοι πεθαίνουν από το αλκοόλ! Ας κάνουμε μια σύγκριση: Στα 10 χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν σκοτώθηκαν 12.000 στρατιωτικοί. Με άλλα λόγια, από το αλκοόλ πεθαίνουν κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία 40 φορές περισσότερα άτομα από όσα σκοτώθηκαν στις στρατιωτικές απώλειες που είχε σε 10 χρόνια η Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν. Σύμφωνα με την έκθεση της «Εστίας πολιτών της Ρωσίας» η επιδημία αλκοολισμού έχει οδηγήσει στο εκπληκτικό φαινόμενο η θνησιμότητα των ελευθέρων ανδρών να είναι τριπλάσια εκείνων που είναι κρατούμενοι στις φυλακές… 

δ) Μόνο τη δεκαετία 1999 – 2009, όπως καταγράφεται από την υπηρεσία του ΟΗΕ, ο αριθμός των ναρκομανών αυξήθηκε κατά 60%. Στη σημερινή Ρωσία (στοιχεία της ρώσικης ομοσπονδιακής υπηρεσίας – FSKN) υπάρχουν πάνω από 5 εκατομμύριο άνθρωποι εθισμένοι στα ναρκωτικά. Πάνω από 800.000 Ρώσοι έχουν πεθάνει από το 2001 λόγω της χρήσης ναρκωτικών. Τα κέρδη των εμπόρων ναρκωτικών υπολογίζεται ότι ξεπερνούν ετησίως τα 75 δισ. δολάρια, αφού η Ρωσία έχει μετατραπεί στη μεγαλύτερη αγορά ηρωίνης με το 20% του παγκόσμιου εμπορίου του συγκεκριμένου «προϊόντος» να διενεργείται στο έδαφός της. Μόνο από το Αφγανιστάν εκτιμάται ότι διακινείται ετησίως στα εδάφη της Ρωσίας ηρωίνη αξίας 4,5 δισ. ευρώ…

***

    3ο) Τρομακτικά διαμορφώθηκαν τα στοιχεία για τη θνησιμότητα των παιδιών και μητέρων μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Η θνησιμότητα των παιδιών στον πρώτο χρόνο της ζωής τους έφτασε να είναι έως και 2 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.

Ο παιδικός πληθυσμός, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, είχε μειωθεί τουλάχιστον κατά 12%. Η μητρική θνησιμότητα στη Ρωσία καταγράφηκε έως και κατά τουλάχιστον 5 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες.

    Σημειώστε: Από τα μεγαλύτερα θύματα της ανατροπής στη Σοβιετική Ενωση, και όχι μόνο, ήταν τα παιδιά. Η ίδια η διευθύντρια της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, η Κάρολ Μπέλαμι, είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί, παρουσιάζοντας την έκθεση του 2004, ότι «η οικονομική ανάπτυξη (σ.σ. μετά το 1990) στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ απέκλεισε τα παιδιά».

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία (και πάλι της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ), ένα στα τρία παιδιά έφτασαν στην «μετακομμουνιστική» Ρωσία να ζει κάτω των ορίων της φτώχειας. Στις ρωσικές πόλεις να κυκλοφορούν πάνω από 2 εκατομμύρια «παιδιά του δρόμου», ενώ πάνω από 700.000 παιδιά να βρίσκονται σε ιδρύματα, «παρατημένα» από τις οικογένειές τους.

Και κάτι ακόμα: Κάθε χρόνο στη μετασοβιετική Ρωσία εξαφανίζονται πάνω από 30.000 παιδιά, τα οποία είτε καταλήγουν στη «βιομηχανία» λευκής σαρκός, την παιδική πορνεία, είτε θυσιάζονται στο εμπόριο οργάνων…

***

    4ο) Η «σπουδαία», κατά ορισμένους, μεταβατική διαδικασία από το σοσιαλισμό στην άγρια «οικονομία της αγοράς» και στους «δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς», συνοδεύτηκε, κατά την πρώτη μόνο δεκαετία, από πρωτοφανή στην ιστορία αύξηση των κοινωνικών νοσημάτων, όπως είναι η φυματίωση, η σύφιλη, η ναρκομανία, οι μολυσματικές ηπατίτιδες.

Η θνησιμότητα από φυματίωση σε σύγκριση με το 1990 αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Από το 1990 έως το 1997 η νοσηρότητα από σύφιλη αυξήθηκε κατά 64 φορές.

Εν έτη 2015 μια ασθένεια που θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί, η φυματίωση, εμφάνισε 10,4 εκατομμύρια νέα κρούσματα παγκοσμίως. Όπως εξήγησε πριν από λίγο καιρό στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της ελληνικής Βουλής ο κ. Μιχάλης Κουμπής, (πρόεδρος της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας)

«ένα μεγάλο πρόβλημα επανεμφάνισης της φυματίωσης ήταν και η κατάρρευση υγειονομικών συστημάτων. Για παράδειγμα, η πρώην Σοβιετική Ένωση με τη διάλυσή της είχε και κατάρρευση του υγειονομικού της συστήματος και, εν συνέχεια, χιλιάδες κόσμου από τις χώρες αυτές όδευσε προς την Ευρώπη, κουβαλώντας μαζί και το πρόβλημα της φυματίωσης».   

Μια ματιά στα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας πείθει ότι στο πλαίσιο του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα μόλις χρόνια της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης, εξαλείφθηκαν οι μολυσματικές ασθένειες. Αυτές που αναβίωσαν στη Ρωσία ακριβώς την επόμενη μέρα από την… «απελευθέρωσή της».  

***

    5ο) Ας μιλήσουμε, τώρα, για την «ελευθερία» της.. φτώχειας: 

• Σύμφωνα με τη ρωσική στατιστική υπηρεσία «Rosstat», εντός του 2015 ο αριθμός των Ρώσων, τα εισοδήματα των οποίων δεν ξεπερνούσαν το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης, αυξήθηκαν σε σχέση με το 2014 κατά 6,7 εκατομμύρια άτομα και ανήλθαν στα 23 εκατομμύρια! Δηλαδή 1 στους 6 Ρώσους «ζούσε» – επισήμως – σε συνθήκες φτώχειας, που σημαίνει ότι δεν διέθετε ούτε καν τα 123 ευρώ μηνιαίως που έχουν ορίσει οι ρωσικές αρχές σαν όριο της φτώχειας στη χώρα…

• Τρία χρόνια μετά, φέτος, εν έτει 2018, ο Ρώσος υπουργός Εργασίας Μαξίμ Τοπίλιν παραδέχτηκε ότι κάτω από το όριο της φτώχειας ζουν 20 εκατομμύρια Ρώσοι .

• Η αλήθεια, όμως, είναι ακόμα χειρότερη: Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα (Δεκέμβρης 2018) του Ινστιτούτου Κοινωνικής Ανάλυσης & Πρόβλεψης της Ρωσικής Ακαδημίας Εθνικής Οικονομίας & Δημόσιας Διοίκησης (σημείωση: υπάγεται στο Κρεμλίνο) α) το 22% των Ρώσων βρίσκεται στην κατηγορία των φτωχών, στην οποία ανήκουν τα άτομα τα εισοδήματα των οποίων δεν τους επιτρέπουν να αποκτήσουν τίποτα περισσότερο από τα βασικά είδη διατροφής, β) το 35,6% των Ρώσων εντάσσεται στην κατηγορία του καταναλωτικού κινδύνου.

    Σύμφωνα, δε, με τον διευθυντή του Ινστιτούτου Οικονομίας της ρωσικής Ακαδημίας Ρουσλάν Γκρίνμπεργκ «μόνο το 20% του ρωσικού πληθυσμού ζει άνετα. Για το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού η ζωή είναι απλώς μια μάχη επιβίωσης»…

***

    6ο) Πάμε τώρα στην άλλη όχθη της… «ελευθερίας»: Σύμφωνα με την έκθεση (GlobalWealthReport) της CreditSuisse για το 2014:

Το 10% των πλουσιότερων ανθρώπων στη Ρωσία κατέχει το 85% του πλούτου της χώρας και από αυτούς το 1% των πλουσίων της χώρας κατέχει το 74% του συνολικού πλούτου της Ρωσίας! Η «επίδοση» κατατάσσει τη Ρωσία στη χώρα με τη μεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα στον πλανήτη. 

    Επίσης: Σύμφωνα με την αξιολόγηση και κατάταξη των πλουσιότερων ανθρώπων της Ρωσίας, ο αριθμός των Ρώσων δισεκατομμυριούχων σε σχέση με το 2004 τριπλασιάστηκε και από τους 36 πήγε στους 111. Αυτοί οι 111 άνθρωποι – σε ένα πληθυσμό 143 εκατομμυρίων – κατέχουν το 20% σχεδόν του συνολικού πλούτου. Οι 20 πλουσιότεροι εξ αυτών διαθέτουν περιουσία άνω των 227 δισ. δολαρίων. 

    Επίσης: Το 2013 η αξία των περιουσιακών στοιχείων των 200 πλουσιότερων Ρώσων επιχειρηματιών είχε καταμετρηθεί στα 488,3 δισ. δολάρια, δηλαδή κατά 42 δισ. δολάρια περισσότερα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. 

***

    Αν μη τι άλλο, τα παραπάνω στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Εντούτοις, συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι ποτέ δε θα γίνουν τόσο «εντυπωσιακά» όσο «εντυπωσιακή» είναι η «επιστημοσύνη», η «αντικειμενικότητα» και η σαχλαμάρα εκείνων που τα βαφτίζουν μετάβαση στην… «ελευθερία» και στη… «δημοκρατία». 

Υστερόγραφο: Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση που διενήργησε πέρσι τέτοιες μέρες το ανεξάρτητο ερευνητικό κέντρο Levada-Centr το ποσοστό των Ρώσων που νοσταλγούν την Σοβιετική Ένωση έχει εκτιναχθεί στο 66%. Είναι το μεγαλύτερο ποσοστό που καταγράφηκε την τελευταία δεκαετία. Το 2017 το ποσοστό των Ρώσων που εξέφραζαν την λύπη τους για την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης έφθανε το 58% , ενώ επί δέκα συνεχή χρόνια δεν είχε υπερβεί το 61%. Η δημοσκόπηση του Levada-Centr έδειξε επίσης ότι το 60% των Ρώσων πιστεύουν ότι η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί (αυτό το ποσοστό είναι το μεγαλύτερο των τελευταίων 13 ετών).  Η πλειοψηφία αυτών που νοσταλγούν την Σοβιετική Ένωση είναι άτομα ηλικίας 55 ετών και άνω, ωστόσο από τα εντυπωσιακά στοιχεία της έρευνας είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια αυτού του τύπου οι διαθέσεις αυξάνονται αλματωδώς και μεταξύ των νέων ηλικίας 18-24 ετών.

https://www.imerodromos.gr/itan-mia-chora-poy-tin-elegan-sovietiki-enosi-2/

Ελπίδα η πάλη των Λαών

«Η σοβιετική κόκκινη σημαία δεν κυματίζει πλέον στους τρούλους του Κρεμλίνου. 

Η υποστολή της σφράγισε με δραματικό και ταυτόχρονα συμβολικό τρόπο το τέλος της 74χρονης πορείας του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους. 

Για μια στιγμή οι δείχτες των ρολογιών έμειναν ακίνητοι, σημαδεύοντας την κρίσιμη στιγμή.

 Οι καρδιές πολλών εκατομμυρίων εργατών σ’ όλο τον κόσμο σταμάτησαν να χτυπούν, αναμετρώντας το μέγεθος των απωλειών».

Ριζοσπάστης, 28 Δεκέμβρη 1991

Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ παραιτείται από πρόεδρος της ΕΣΣΔ, 25/12/1991,μετά την απόφαση 11 Δημοκρατιών να σχηματίσουν Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών (ΚΑΚ).

Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υποστέλλεται από το Κρεμλίνο.

Πατριδοκτόνος

 

Από την εποχή που η προδοτική κλίκα Γκορμπατσόφ-Γιέλτσιν κάνανε το μεγάλο έγκλημα σε βάρος όχι μόνο της πατρίδας τους και του σοβιετικού λαού αλλά και όλων των λαών του πλανήτη μας έχουν περάσει δέκα χρόνια. Και καθώς βρισκόμαστε κοντά στο έμπα του θλιβερού μήνα Αυγούστου, που διαπράχτηκε το προδοτικό έγκλημα της διάλυσης της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, θεώρησα αγωνιστικό χρέος και ιδεολογική υποχρέωση να κάνω μια αναφορά κατηγορίας και κατάρας στον απαίσιο προδότη όλων των εποχών, τον Μ. Γκορμπατσόφ, που οι συνέπειες της προδοσίας του βαρύνουν αρνητικά την πορεία ολάκερης της ανθρωπότητας.

Ηταν στα 1987, που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο «Περεστρόικα», γραμμένο από τον τότε ηγέτη της ΕΣΣΔ και ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ Μ. Γκορμπατσόφ. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου ο Μ. Γκ. «με καμάρι» προβάλλει το σοσιαλιστικό σύστημα και στη σελ. 68 γράφει: «Από τη Δύση μερικοί εξακολουθούν να μας παροτρύνουν να εγκαταλείψουμε το σοσιαλισμό. Γιατί να εγκαταλείψουν αυτό το σύστημα οι Σοβιετικοί που μεγάλωσαν και κέρδισαν δύναμη μέσα στο σοσιαλισμό; Δε θα παραλείψουμε καμιά προσπάθεια για να αναπτύξουμε και να ενισχύσουμε το σοσιαλισμό». Και στη σελ. 39 τονίζει: «Θα προχωρήσουμε προς ένα καλύτερο σοσιαλισμό, όχι μακριά από το σοσιαλισμό. Το λέμε αυτό χωρίς να προσπαθήσουμε να ξεγελάσουμε τον ίδιο το λαό μας, τον κόσμο».

Και «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις» όχι μόνον ξεγέλασε το σοβιετικό λαό, αλλά όλο τον κόσμο και πρόδωσε το καθεστώς που τον έθρεψε και τον ανέδειξε. Αυτός ο άνθρωπος (διάβαζε τέρας) δίχως ντροπή και δισταγμό, μαζί με τη μαφία του, διαλύει τη Σοβιετική Ενωση, κατεβάζει από το Κρεμλίνο το τιμημένο σφυροδρέπανο, αυτό το σύμβολο της ελευθερίας, υπονομεύει και καταστρέφει τη λαϊκή οικονομία και παραδίνει τη Ρωσία και τις άλλες Σοβιετικές Δημοκρατίες στα χέρια του μαφιόζικου καπιταλισμού.

Η Μεγάλη Σοβιετική Ενωση είχε μεταβληθεί σε θλιβερά ερείπια. Τα εργοστάσια ξηλώνονται και πουλιούνται, οι εργάτες περιφέρονται άνεργοι και πεινασμένοι, οι συνταξιούχοι ξεχύνονται στη ζητιανιά, οι αξιωματικοί του ηρωικού Κόκκινου Στρατού πουλάνε τα παράσημά τους, οι γυναίκες σπρώχνονται στην πορνεία από το νέο καθεστώς της κλίκας Γκορμπατσόφ- Γιέλτσιν, οι αυτοκτονίες πληθαίνουν κι η νεολαία, ανερμάτιστη, ρίχνεται στα ναρκωτικά, στον αλκοολισμό, στην κλοπή.

Η διαφθορά και το έγκλημα παίρνουν επικίνδυνες διαστάσεις. Κι η περήφανη αυτή χώρα, που οι φίλοι την αγαπούσαν, οι αντίπαλοι τη θαύμαζαν και τη σέβονταν και οι καπιταλίστες την αντιμετώπιζαν με δέος, είχε μεταβληθεί σε μια τραγική «τριτοκοσμική» χώρα. Το γεγονός αυτό ξάφνιασε όλη την ανθρωπότητα και εύλογα ξεπήδησαν ερωτήματα: Πώς έγινε αυτό; Ποιες σκοτεινές δυνάμεις μπόρεσαν να προκαλέσουν αυτή την από πάνω αντεπανάσταση, δίχως τη θέληση του λαού; Η πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της Ευρώπης έφερε ένα μούδιασμα στους απλούς ανθρώπους, στους κομμουνιστές και τράνεψε τη χαιρεκακία στους καπιταλίστες, στους αντικομμουνιστές.

Από κείνη την ιστορική στιγμή που έγινε αυτό το ειδεχθές έγκλημα σε βάρος της ανθρωπότητας, οι επιστήμονες κι οι ιστορικοί καλής θέλησης, οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, που στήριζαν τα οράματά τους σ' αυτά τα καθεστώτα, βάλθηκαν να βρούνε μιαν απάντηση, ν' ανακαλύψουν τα αίτια.

Κι η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Στις 16 του Ιούλη 2000 η «Πράβντα» δημοσιεύει: «Σε ένα σεμινάριο που έγινε στο Αμερικανικό Κολέγιο στην Τουρκία ο Μ. Γκορμπατσόφ, σε παρέμβασή του, με κυνική θρασύτητα, δήλωνε ξεδιάντροπα: "Σε όλη μου τη ζωή έναν στόχο είχα, να εξολοθρέψω τον κομμουνισμό» («Ριζοσπάστης», 18/10/2000).

Υστερα από την κατάπτυστη αυτή ομολογία του Μ. Γκ. φαίνεται καθαρά πως αυτό που έγινε δεν ήταν ένα «τυχαίο γεγονός» στο ιστορικό γίγνεσθαι. Αλλά μια συνειδητή, μελετημένη και σχεδιασμένη ενέργεια που πραγματώθηκε από τις διεθνείς αντιδραστικές δυνάμεις με επικεφαλής κυρίως τη CIA των ΗΠΑ, αφού εκμεταλλεύτηκαν ορισμένες αδυναμίες στην ΕΣΣΔ και βρήκαν τα κατάλληλα προδοτικά στοιχεία, όπως τους Μ. Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν κ.ά., να κάνουν την από τα πάνω αντεπανάσταση. Βέβαια, τα αίτια και τις αντικειμενικές συνθήκες που άνοιξαν το δρόμο γι' αυτή την αντεπανάσταση θα τα μελετήσουν και θα τα ερευνήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Εμείς, με τα στοιχεία που έχουμε, το μόνο προς στιγμήν που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε: Αραγε οι Γκορμπατσόφ- Γιέλτσιν και όλη η συμμορία της αντεπανάστασης έχουν φτάσει στο σημείο εκείνο της παράνοιας και ηθικής κατάπτωσης ώστε να πιστεύουν πως ξεγέλασαν το σοβιετικό λαό και κατάφεραν να τον κάνουν να σβήσει από τη μνήμη του πως ό,τι πέτυχαν το πέτυχαν χάρη στο σοσιαλιστικό σύστημα; Κι ακόμα να θεωρούν πως είναι δυνατόν η Ιστορία να μη σεβαστεί τη συμβολή του Κόκκινου Στρατού και του σοβιετικού λαού στη συντριβή των σιδερόφραχτων ορδών του Χίτλερ και στην τελική νίκη των συμμάχων στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και να μην αναγράψει με χρυσά γράμματα στις σελίδες της πως η συντριβή του χιτλεροφασισμού οφείλεται στον ηρωικό σοβιετικό λαό, τη στιγμή που ολόκληρη η Ευρώπη είχε λυγίσει μπροστά στις χιτλερικές ορδές;

Πρέπει να ξέρουν οι θλιβεροί αυτοί κομπάρσοι των ιμπεριαλιστών, πως οι λαοί σήμερα αγωνίζονται ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και πως με τη συμπαράσταση της διεθνούς εργατικής τάξης θα ανακτήσουν εκείνο που τους κλέψανε με δόλο και απάτη. Κι ας μάθει ο κ. Γκορμπατσόφ κι οι όμοιοί του πως δεν μπορούν με πραξικοπήματα, με αντεπαναστάσεις και απάτες να φρενάρουν την ανοδική πορεία της Ιστορίας.

 

Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και Σία

 

Κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου, που έγινε στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο, στην Τουρκία, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, πρώην Πρόεδρος της Σοβιετικής Ενωσης, έκανε μια σημαντική και άκρως αποκαλυπτική παρέμβαση, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πράβντα Ποσί», στις 16 Ιουλίου του 2000. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσίασε την παρέμβαση αυτή στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, την Κυριακή, 8 του Οκτώβρη 2000, και θα έλεγα ότι άξιζε τον κόπο να τη διαβάσουν όλοι οι Ελληνες, και ιδιαίτερα οι αναγνώστες της εφημερίδας μας, που, ίσως, δεν την έχουν προσέξει.

Ο «μεγάλος ανανεωτής του Σοσιαλισμού», δίνει ο ίδιος «από πρώτο χέρι» τα στοιχεία, που «βοηθούν» ακόμα και τον πιο δύσπιστο παρατηρητή, να βγάλει τα συμπεράσματά του, για τις αιτίες που οδήγησαν στην ανατροπή των καθεστώτων, στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες.

Αδυνατεί, πραγματικά, ο ανθρώπινος νους, να συλλάβει το μέγεθος της ποταπότητας και το βάθος της σήψης στην καρδιά και στο μυαλό αυτού του «σημαδεμένου» Ιούδα, ο οποίος, από αρχηγός, κάποτε, του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους, κατάντησε σήμερα μια «περιφερόμενη πόρνη», ένας θλιβερός γελωτοποιός στις αυλές των ισχυρών της Δύσης, (προσωποποίηση της χλεύης και της ανυποληψίας), να διασκεδάζει τα αφεντικά του κάνοντας κωλοτούμπες, σαν τη μαϊμού, και διαφημίζοντας πίτσες αμερικανικές και γερμανικά προφυλακτικά «άριστης ποιότητας». Αυτός ο ειδεχθέστερος εγκληματίας όλων των εποχών, για τον οποίο η μικρότερη ποινή θα ήταν ο θάνατος διά λιθοβολισμού, (σαν τις αρχαίες μοιχαλίδες), έρχεται, με απίστευτη θρασύτητα, και δηλώνει μπροστά στις κάμερες: «Ο στόχος ολόκληρης της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού. Ακριβώς, για να πετύχω αυτόν το σκοπό, χρησιμοποίησα τη θέση μου στο κόμμα και στη χώρα. Κατάφερα να βρω συναγωνιστές, (συνεργούς στο έγκλημα ήθελε, προφανώς, να πει), για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατέλαβαν, ο Α.Ν. Γιάκοβλεφ και ο Ε.Α. Σεβαρντνάτζε, των οποίων η συνεισφορά στην κοινή υπόθεση είναι ανεκτίμητη.

Με την αποκαλυπτική αυτή «εξομολόγησή» του, ο εμπνευστής της «Περεστρόικα» δίνει ο ίδιος την εξήγηση, για τους λόγους που οδήγησαν στην «κατάρρευση» των σοσιαλιστικών καθεστώτων, στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες. Πώς, αλήθεια, να μην ξεραθεί και να μην πέσει αυτό το ελπιδοφόρο δέντρο, που προοριζόταν να καρπίσει για όλα τα τέκνα της Γης, όταν τα μολυσμένα σκουλήκια που «φιλοξενούσε» μέσα του, δηλητηρίασαν το χώμα που το στήριξε και έφαγαν μέχρι το μεδούλι τις ρίζες του;... Πώς να μην καταρρεύσει αυτό το λαμπρό οικοδόμημα, που έχτισαν με τόσους κόπους και με τόσες θυσίες οι λαοί της Σοβιετικής Ενωσης, όταν τα ίδια τα «παιδιά» της, (τα φίδια που ζέσταινε στον κόρφο της ), το υπονόμευσαν με τον δυναμίτη στα θεμέλιά του, και τον πυροδότησαν με τα χέρια τους, στην κατάλληλη στιγμή;

Ομως, όπως το είπε ο ποιητής, «δεν αποπαίδισεν η Πλάση». Οι προδομένοι λαοί θα βρουν πάλι το κουράγιο και τη δύναμη να ξαναχτίσουν το λαμπρό οικοδόμημα. Η Ιστορία, αδέκαστη και καταλυτική, με τα βαριά και αδυσώπητα πέλματά της, θα τσαλαπατήσει στο διάβα της τα σκουλήκια, που προσπάθησαν να εμποδίσουν την πορεία της. Τα ονόματα, Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν, Γιάκοβλεφ, Σεβαρντνάντζε, θα μείνουν στους αιώνες ως συνώνυμα του Εφιάλτη και του Ηρόστρατου. Και η μνήμη τους, «που της ζωής του νόημα θα λερώνει», θα μείνει, εσαεί, ορόσημο προδοσίας ανήκουστης, στο δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της ανθρωπότητας προς το Σοσιαλισμό.

Βασίλης ΦΥΤΣΙΛΗΣ

 

Ψηλά το κεφάλι σύντροφοι συνεχίζουμε!!!

https://gkagkarin.blogspot.com/2020/12/blog-post_149.html

 

Τσάρλι Τσάπλιν: Το έργο του παραμένει φάρος φωτεινός

 

Το έργο του, κλασικό, πολιτικό και βαθύτατα ουμανιστικό, 

απεικονίζει τον άνθρωπο που παρ’ όλες τις αντιξοότητες και τα εμπόδια αγωνίζεται να επιβιώσει, 

που αντιστέκεται στις συμπληγάδες. Στις σκοτεινές εποχές της ανέχειας και της κοινωνικής απορρύθμισης το έργο του παραμένει ένας φωτεινός φάρος, μια δέσμη ελπίδας. 

Ποιητής και ονειροπόλος, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο λατρεμένος όλων των γενεών Σαρλό, 

έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα (25/12/1977). 

Οι γονείς του, και οι δύο από το χώρο της τέχνης, του έμαθαν από πολύ μικρή ηλικία την τέχνη του τραγουδιού και με τη δική τους ενθάρρυνση άρχισε να εμφανίζεται σε θιάσους από πολύ μικρή ηλικία. Στα οχτώ του ήταν ήδη επαγγελματίας ηθοποιός. Η μητέρα του, γνωστή με το ψευδώνυμο Λίλι Χάρλι, ήταν τραγουδίστρια στο χώρο της κωμικής όπερας. Η παιδική ηλικία του Τσάρλι Τσάπλιν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, κάτι που ανάγκασε αυτόν και τον ετεροθαλή του αδερφό να «μεγαλώσουν» πολύ γρήγορα και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν τριών ετών. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και πέθανε όταν ο Τσάπλιν ήταν δέκα ετών. Λίγο πιο πριν, η μητέρα τους κλείστηκε σε άσυλο ανίατων ψυχικών νοσημάτων.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν περιόδευσε για πρώτη φορά στην Αμερική με το θίασο του Φρεντ Κάρνο, από το 1910 μέχρι το 1912. Μετά από πέντε μήνες στην Αγγλία, επέστρεψε, στην Αμερική, στα πλαίσια μιας δεύτερης τουρνέ για να παραμείνει τα επόμενα σαράντα χρόνια. 

Πώς όμως εμπνεύστηκε ο Τσάρλι Τσάπλιν τον ήρωα του πεινασμένου αλήτη, που ενσάρκωσε για χρόνια στις ταινίες του;

«Ενα Σάββατο, μετά το σχολείο, έφτασα σπίτι αλλά δε βρήκα κανέναν εκεί», γράφει στην αυτοβιογραφία του. «Ο Σίντνεϊ, όπως συνήθως, έλειπε όλη τη μέρα παίζοντας μπάλα και η νοικοκυρά μού είπε ότι η Λουίζ και ο γιος της είχαν βγει από νωρίς το πρωί. Στην αρχή ένιωσα ανακούφιση, γιατί αυτό σήμαινε πως δε θα είχα να τρίβω πατώματα και να καθαρίζω μαχαίρια. Περίμενα μέχρι πολύ μετά την ώρα του μεσημεριανού, οπότε άρχισα να ανησυχώ. Ισως να με είχαν εγκαταλείψει. Καθώς το απόγευμα περνούσε και χανόταν, άρχισαν να μου λείπουν. Τι είχε συμβεί; Το δωμάτιο έδειχνε αγριωπό και ανυπόφορο, τόσο άδειο, που με τρόμαζε. Αρχιζα κιόλας να πεινάω, έτσι κοίταξα στο κελάρι, αλλά δεν υπήρχε τίποτε. Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτή την αίσθηση του κενού, κι έτσι βγήκα έξω, έρημος, και πέρασα το απόγευμα τριγυρνώντας στα παζάρια που υπήρχαν ολόγυρα. Περιπλανήθηκα στη Λάμπεθ Γουόκ και στη Γάτα, κοιτάζοντας πεινασμένα στα παράθυρα των μαγειρείων τα προκλητικά, αχνιστά ψητά κοψίδια από χοιρινό και βοδινό και τις χρυσοκάστανες τηγανητές πατάτες πνιγμένες στη σάλτσα. Επειτα, για ώρες παρακολούθησα τους διάφορους ψευτογιατρούς να πουλάν τα παρασκευάσματά τους. Αυτό μου τράβηξε την προσοχή και με καταπράυνε, και για λίγο ξέχασα τα χάλια και την πείνα μου».

Τα πολιτικά μηνύματα των ταινιών του εμφανίζονται πιο έντονα στη δεκαετία του 1930 με κύριο θέμα αυτό της φτώχειας και της εξαθλίωσης, όπως στους «Μοντέρνους Καιρούς». Η πρώτη ταινία με διαλόγους είναι μια σάτιρα του Αδόλφου Χίτλερ και του ναζισμού. Στο «Μεγάλο Δικτάτορα», του 1940, έπαιξε το ρόλο του Αντενόιντ Χίνκελ, δικτάτορα της Τομανίας, εκφράζοντας τα αντιναζιστικά συναισθήματα του αμερικανικού λαού ένα χρόνο πριν την είσοδο των Αμερικανών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν πραγματοποίησε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σειρά πολιτικών ομιλιών, στις οποίες, ανοιχτά, στήριζε τη Σοβιετική Ενωση. Το γεγονός αυτό τον κατέστησε υποψήφιο – στις θέσεις της εμπροσθοφυλακής μάλιστα – στη μεταπολεμική, μακαρθική, «μαύρη λίστα» των ανθρώπων της Τέχνης και της διανόησης που «συνέβαλαν στην προβολή του κομμουνισμού μέσα από τον κινηματογράφο».

Λυσσώντας που «όλες οι ταινίες του γίνανε για τον καταπιεσμένο άνθρωπο», όπως ο ίδιος έλεγε, παρακολουθούσαν, κατασυκοφαντούσαν, διέσυραν από τον Τύπο την προσωπική του ζωή, έστησαν δικαστικές σκευωρίες περί «φοροδιαφυγής», «νόθων παιδιών», «βαναυσότητας» στις συζύγους του και πολεμούσαν τις ταινίες του.

Προς το τέλος του πολέμου, ο εισαγγελέας του απαγγέλλει κατηγορίες σύμφωνα με το νόμο Μαν για σωματεμπορία, προαγωγή στην πορνεία και ανηθικότητα. Αν και αθωώνεται λίγα χρόνια αργότερα, η δίκη καταστρέφει τη δημόσια του εικόνα.

Παράλληλα, με την άνοδο του μακαρθισμού στις ΗΠΑ, ο Τσάπλιν γίνεται στόχος του FBI για τις αριστερές του πεποιθήσεις. Αν και ο Τσάπλιν επί δεκαετίες ήταν η «χρυσοφόρα φλέβα» του Χόλιγουντ, ο μακαρθισμός τον πολέμησε συστηματικά. Εξαιτίας, αφενός, του κοινωνικού περιεχομένου του έργου του, αλλά και της φιλίας του με τον διωκόμενο από τους ναζί Γερμανό κομμουνιστή συνθέτη Χανς Αϊσλερ και της τόλμης του να ζητήσει από τον Πάμπλο Πικάσο να ενεργήσει για τη συμπαράσταση Γάλλων και άλλων Ευρωπαίων διανοουμένων και καλλιτεχνών στον διωκόμενο από τον μακαρθισμό Χ. Αϊσλερ, ο Τσάπλιν λάβαινε αλλεπάλληλα εξώδικα για ανάκριση από τη μακαρθική Επιτροπή.

Στα 1952 ο Τσάρλι Τσάπλιν συνοδευόμενος από την οικογένειά του αναχώρησε με το υπερωκεάνιο «Κουίν Ελίζαμπεθ» για την Αγγλία. Εκεί έμαθε πως του απαγόρευαν την επανείσοδό του στις ΗΠΑ:

«Μας ειδοποιούσαν» – σημειώνει στην αυτοβιογραφία του – «πως μου απαγόρευαν την επιστροφή στις Ηνωμένες Πολιτείες και πως αν ήθελα να ξαναεπισκεφθώ τη χώρα θα έπρεπε να περάσω από μια ανακριτική επιτροπή της Υπηρεσίας Μεταναστών για να απαντήσω σε κατηγορίες πολιτικής φύσης και ηθικής φαυλότητας. Το πρακτορείο Ηνωμένος Τύπος ήθελε να μάθει αν είχα κάποιο σχόλιο για όλα αυτά. Ολα τα νεύρα μέσα μου τεντώθηκαν. Το αν θα ξαναγύριζα σ’ αυτή τη χώρα της δυστυχίας ελάχιστα με ένοιαζε. Θα ήθελα πολύ να τους πω πως όσο νωρίτερα έφευγα μακριά από αυτή την ατμόσφαιρα που έσταζε μίσος, τόσο το καλύτερο, πως είχα βαρεθεί πια τις προσβολές της Αμερικής και τους ηθικούς της κομπασμούς και πως όλη η υπόθεση είχε καταντήσει φρικτά βαρετή. Ομως όλα τα υπάρχοντά μου βρίσκονταν στην Αμερική και ήμουν τρομοκρατημένος μήπως έβρισκαν κάποιον τρόπο για να μου τα κατάσχουν. Εδώ που είχαν φθάσει τα πράγματα, θα μπορούσα να περιμένω την πιο αδίστακτη συμπεριφορά από τη μεριά τους. Ετσι προτίμησα να βγάλω μια πομπώδη ανακοίνωση όπου έλεγα πως θα επέστρεφα και θα απαντούσα στις κατηγορίες τους και πως η άδεια επανεισόδου που μου είχαν δώσει δεν ήταν κάποιο παλιόχαρτο, αλλά ένα έγγραφο που μου παραδόθηκε καλόπιστα από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών – μπλα, μπλα, μπλα».

Παρέμεινε οριστικά στην Ευρώπη, στο Βεβέ της Ελβετίας, όπου πέθανε στις 25 Δεκέμβρη του 1977. Στο διάστημα αυτό ταξίδεψε στην Αμερική μόνο μια φορά, το 1972, προκειμένου να παραλάβει το ειδικό Τιμητικό Οσκαρ για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, κερδίζοντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα της ιστορίας των βραβείων. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει δέκατο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.

https://www.imerodromos.gr/tsarli-tsaplin-to-ergo-toy-paramenei-faros-foteinos/