ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 69 ΧΡΟΝΙΑ
Η ΚΡΑΥΓΗ "ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ" ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ, ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΗΧΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ... (ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ)
Σαν σήμερα, στις 14 του Φλεβάρη 1884, γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας, ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης. Με το έργο του στρατεύτηκε στο πλευρό των καταπιεσμένων στο δρόμο του αγώνα για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και το χτίσιμο της νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ο Κώστας Βάρναλης τελείωσε το σχολείο στη Φιλιππούπολη και στη συνέχεια σπούδασε Φιλολογία στην Αθήνα. Το 1908 πήρε το πτυχίο του και άρχισε να εργάζεται στην εκπαίδευση.
Το 1919 πήγε στο Παρίσι με υποτροφία και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας και κοινωνιολογίας. Τότε προσχώρησε στον μαρξισμό και τον διαλεκτικό υλισμό και αναθεώρησε τις προηγούμενες απόψεις του για την ποίηση, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο.
«Μα η Ιστορία βαδίζει. Μεγάλες ανακατατάξεις γίνονται στην Ελλάδα, ύστερα από την οκτωβριανή επανάσταση και τη μικρασιατική καταστροφή. Καινούργιες δυνάμεις μπαίνουν στο προσκήνιο: οι εργάτες και προοδευτικοί διανοούμενοι. Δυνάμεις ζωντανές, ρωμαλέες, που όσο αναπτύσσονται ποσοτικά και ποιοτικά, τόσο εντονότερα αποκτούν την καλλιτεχνική έκφρασή τους. Και στέκονται πραγματικά τυχερές βρίσκοντας στο πρόσωπο του Βάρναλη έναν απαρομοίαστο βάρδο των ιδανικών τους…» έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης.
Ο Κώστας Βάρναλης διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, ενώ εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους και ως δημοσιογράφος. Υπήρξε κομμουνιστής με διαρκή προσφορά και συμμετοχή στους αγώνες της εργατικής τάξης.
«“Το φως που καίει” (πρωτοδημοσιεύεται στην Αλεξάνδρεια στα 1923) πιο επίκαιρο από ποτέ, έρχεται να σταθεί ως ένας από τους πιο ισχυρούς αντιπάλους της αντιδραστικής τέχνης που αναπαράγεται ως επί το πλείστον σήμερα. Με μια γλώσσα ιδιαίτερα καυστική και τσεκουράτη, με μια σχεδόν Αριστοφανικού τύπου γραφή, ο Βάρναλης απολυτρωμένος από κάθε απομεινάρι της αστικής πατριδολατρείας διαπομπεύει την αστική τάξη και τον ιστορικά ξεπερασμένο ρόλο της, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού…»
Ο Κώστας Βάρναλης τιμήθηκε με το Βραβείο «Λένιν» για την Ειρήνη το 1959 στη Μόσχα.
«Της ζωής μου τα δυο μεγάλα σφάλματα τα πλέρωνα εβδομήντα χρόνια. Πρώτο: ζητούσα την αλήθεια σ’ ό,τι μάθαινα και δεύτερο: την έλεγα στα πλήθη», έγραψε σ’ ένα από τα τελευταία ποιήματά του («Ακροτελεύτιον») και έτσι έπραξε ο επαναστάτης ποιητής. Έφυγε από τη ζωή στις 16 του Δεκέμβρη 1974.
«Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου» είναι ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του Κώστα Βάρναλη, που έγινε πλατιά γνωστό όταν μελοποιήθηκε (μεγάλο μέρος του) από τον Λουκά Θάνο και το ερμήνευσε ο Νίκος Ξυλούρης. Ήρωας του ποιήματος ο συμπαθής γαϊδαράκος «κυρ Μέντιος», μεταφορικά ο καταπιεσμένος λαός, που υπομένει στωικά το μαρτύριο της εκμετάλλευσης.
Ο ποιητής από τη θέση του αφηγητή αφυπνίζει το λαό, τον καλεί να επαναστατήσει, να σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης και να πάρει τις τύχες του στα χέρια του:
«…Άιντε θύμα άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάςΚοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει
άλλος ήλιος έχει βγει σ’ άλλη θάλασσα άλλη γη…»
Πατώντας εδώ, μπορείτε να περιηγηθείτε στις δεκάδες πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του περιοδικού για τον Κώστα Βάρναλη.
«Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…» - Κατιούσα (katiousa.gr)
Σαν σήμερα το 1898:
Γεννιέται ο Γερμανός κομμουνιστής ποιητής και δραματουργός Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Τα έργα του, εμπνευσμένα από τους αγώνες της εργατικής τάξης, μπαίνουν στο στόχαστρο των Ναζί (όπως και ο ίδιος) μετά την άνοδό τους στην εξουσία.
Έτσι ο Μπρεχτ εγκαταλείπει την Γερμανία για σχεδόν 15 χρόνια.
Επιστρέφει στη Λαοκρατική πια Δημοκρατία της Γερμανίας (ΓΛΔ) το 1949.
Το 1950 εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Τεχνών.
Τιμήθηκε επίσης με το Εθνικό Βραβείο της ΓΛΔ το 1951
και το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954.
https://www.902.gr/timeline
Ο Λένιν, ως θεωρητικός της επιστημονικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, μελετώντας τα έργα των Μαρξ - Ενγκελς, ανέπτυξε παραπέρα το μαρξισμό στην εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού.
Αλλά ανέπτυξε και τις θεωρητικές βάσεις της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας,
του σοσιαλισμού. Ετσι, δίκαια ο Λένιν καθιερώθηκε μαζί με τους Μαρξ - Ενγκελς
ως ένας από τους θεμελιωτές της κοσμοθεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού.
Ο Λένιν δεν ήταν μόνο θεωρητικός του μαρξισμού, αλλά συμμετείχε ο ίδιος άμεσα στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης, επέμενε στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε,
τις αρχές του «Κόμματος Νέου Τύπου», τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, σε συνδυασμό με την επαναστατική στρατηγική, θέτοντας στο πρόγραμμά του την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Ηταν επίμονος στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού και την ενιαία πάλη των κομμουνιστικών κομμάτων ενάντια στο διεθνή καπιταλισμό, με αποφασιστική συμβολή στην ίδρυση της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς, στα 1919.
Ηταν φανατικός πολέμιος κάθε αναθεωρητικής και ρεφορμιστικής διαστρέβλωσης της επαναστατικής θεωρίας. Θεωρούσε ως έναν από τους πιο βασικούς όρους για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης την αδιάλλακτη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό.
Ως ηγέτης του ΣΔΕΚΡ, επικεφαλής της Κεντρικής του Επιτροπής, καθοδήγησε την Οχτωβριανή Επανάσταση και ήταν ο ηγέτης του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους.
https://www.902.gr/timeline
Γεννήθηκε το 1915 στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Οι γονείς του είχαν καταγωγή από την Ήπειρο και εκτός από τον Βασίλη, είχαν ακόμα τέσσερα παιδιά. Πολύ αργότερα, στις ρεμπέτικες παρέες του, ο Τσιτσάνης απέκτησε το παρατσούκλι «ο βλάχος», γιατί ήταν ο μόνος με καταγωγή «στεριανή».
Ο πατέρας του έφτιαχνε τσαρούχια. Όταν δεν είχε δουλειά, έπαιζε το μαντολίνο του. Ο Βασίλης άκουγε τον πατέρα του να τραγουδάει και να παίζει κλέφτικα τραγούδια και πήγαινε συχνά στην εκκλησία για να ακούσει τους βυζαντινούς ύμνους.
Για πρώτη φορά έπιασε όργανο στα χέρια του σε ηλικία 11 ετών και αφού πέθανε ο πατέρας του. Ένας οργανοποιός της περιοχής είχε μετατρέψει ένα μαντολίνο σε μπουζούκι. Και ο Τσιτσάνης έμαθε να παίζει κάπως έτσι το όργανο που τον συντρόφευσε σε ολόκληρη την ζωή του. Στο γυμνάσιο έμαθε βιολί και άρχισε να παίζει για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Αν και το μπουζούκι ήταν απαγορευμένο όργανο, το 1930 ο Τσιτσάνης άρχισε να γράφει με αυτό τα πρώτα του τραγούδια.
Σε ηλικία 21 ετών πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει Νομική.
Έπιασε δουλειά σε ένα μαγαζί για να βγάζει τα έξοδά του.
Τον επόμενο χρόνο γνώρισε τον Δημήτρη Περδικόπουλο που τον σύστησε στην δισκογραφική εταιρεία «Οντεόν».
Εκεί θα ηχογραφήσει τα πρώτα του τραγούδια και θα αρχίσει να γίνεται γνωστός στους κύκλους του ρεμπέτικου.
Σε εκείνη την περίοδο ανήκουν τα τραγούδια «Σ’ έναν τεκέ μπουκάρανε»,
«Να γιατί γυρνάω», «Αρχόντισσα», «Ό, τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ» κ.α.,
που τα τραγούδησαν μεγάλες μορφές, όπως ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Στράτος Παγιουμτζής και ο Μάρκος Βαμβακάρης.
Η δικτατορία του Μεταξά θα απαγορέψει τα ρεμπέτικα.
Από το 1938, ο Τσιτσάνης βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Θα γνωρίσει εκεί και την μελλοντική σύζυγό του, Ζωή Σαμαρά, και θα αποκτήσει μαζί της δυο παιδιά.
Τα χρόνια της κατοχής θα τον βρουν στην Θεσσαλονίκη.
Εκεί θα ανοίξει το δικό του μαγαζί, το «Ουζερί Τσιτσάνης» και θα γράψει ορισμένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, όπως το «Συννεφιασμένη Κυριακή» και το «Μπαξέ τσιφλίκι».
Το 1946 θα κατέβει στην Αθήνα, αλλά τα νέα του τραγούδια λογοκρίνονται για άλλη μια φορά. Μερικά θα εκδοθούν και άλλα θα χαθούν για πάντα, αφού δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ.
Την επόμενη περίοδο θα φέρει διάφορες αξέχαστες φωνές στο προσκήνιο,
όπως η Καίτη Γκρέυ, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο Στέλιος Καζαντζίδης κ.α. Έγραψε σπουδαία τραγούδια και αυτή την περίοδο,
όπως «Κορίτσι μου όλα για σένα», «Της Γερακίνας γιος», «Δηλητήριο στην φλέβα» κ.α.
Τα τελευταία 14 χρόνια της ζωής του εμφανιζόταν στο μαγαζί του στην Αθήνα,
το «Χάραμα».
Έφυγε από την ζωή, ανήμερα των γενεθλίων του, στο νοσοκομείο Brompton του Λονδίνου, ύστερα από επιπλοκές που είχε από εγχείρηση στους πνεύμονες.
Ο Τσιτσάνης είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του ρεμπέτικου, στο οποίο εισήγαγε τα λεγόμενα «δυτικά» μελωδικά και το έβγαλε από το περιθώριο.
Ακόμα και σήμερα, οι παλιοί και οι νέοι τραγουδούν τα τραγούδια και τους στίχους του, με τον Τσιτσάνη να παραμένει στις μνήμες όλων των Ελλήνων.
Και θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα...
https://www.e-radio.gr/post/163510/san-simera-gennithike-kai-pethane-o-vasilis-tsitsanis-pics-video
Τον Σαχζάτ Λουκμάν τον δολοφόνησαν οι ναζί.
Τον Παύλο Φύσσα, λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2013,
τον δολοφόνησαν οι ναζί.
Οι δολοφόνοι τους δεν είναι «κάποιοι εγκληματίες».
Οι δολοφόνοι τους είναι οι ναζί, που εγκληματούν
– με συγκεκριμένα κίνητρα και δηλωμένο μίσος για τους ανθρώπους
– γιατί είναι ναζί.-
Δεν ξεχνάμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Τίποτα.
***
Οι εικόνες στην κεντρική φωτογραφία του δημοσιεύματος μας
για τον Σαχζάτ Λουκμάν είναι από βίντεο του JailGoldenDawn
(Για την Πολιτική Αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος).
Το όνομα του Σαχζάτ Λουκμάν - Τον δολοφόνησαν οι ναζί | Ημεροδρόμος (imerodromos.gr)
Ανακοίνωση για τον θάνατο του
παλαίμαχου τερματοφύλακα της ΑΕΚ Στέλιου Σεραφείδη
εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ.
Αναλυτικά αναφέρει:
«Το ΚΚΕ αποχαιρετά με βαθιά θλίψη
τον παλαίμαχο τερματοφύλακα της ΑΕΚ Στέλιο Σεραφείδη,
που τον τελευταίο χρόνο έδινε σκληρή και παλικαρίσια μάχη
με τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.
Παιδί της Κατοχής ήρθε σ’ επαφή από τα παιδικά του χρόνια με τις αξίες και τα ιδανικά του αγώνα, με τις ιδέες και την πάλη του ΚΚΕ. Η αγωνιστική του στάση αποτελεί παράδειγμα αθλητή. Με το ίδιο πάθος, ανιδιοτέλεια και ψυχική δύναμη που αγωνιζόταν μέσα στο γήπεδο, πάλευε και έξω από τις γραμμές του, υπερασπιζόμενος το δίκιο.
Σε όλη την καριέρα του αγωνίστηκε στην ΑΕΚ, από το 1953 μέχρι το 1972,
μετρώντας 243 συμμετοχές και κατακτώντας τρία πρωταθλήματα
και ισάριθμα Κύπελλα Ελλάδας.
Ακόμη και μετά το τέλος της καριέρας του έμεινε κοντά στον σύλλογο,
υπήρξε για χρόνια προπονητής τερματοφυλάκων, μέχρι και το 1995. Συνέχισε στις ακαδημίες του συλλόγου, ενώ πρόσφατα ασχολήθηκε με την ομάδα ποδοσφαίρου σάλας του σωματείου.
Επίσης, υπήρξε πρόεδρος του Συνδέσμου Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ.
Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του».
Αποχαιρετά τον παλαίμαχο τερματοφύλακα Στέλιο Σεραφείδη | 902.gr
«Δε με ενδιαφέρει να μαζεύω ψίχουλα συμπόνιας που ρίχνονται από το τραπέζι κάποιου που θεωρεί τον εαυτό του αφεντικό μου. Θέλω το πλήρες μενού των δικαιωμάτων». – Ντέσμοντ Τούτου |
Ο Ντέσμοντ Τούτου είναι ένας από τους πιο γνωστούς
υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Νότιας Αφρικής,
ο οποίος το 1984 κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης
για τις προσπάθειές του ως προς την επίλυση
και τον τερματισμό του απαρτχάιντ.
Γεννήθηκε το 1931 στο Κλέρκσντορπ της Νότιας Αφρικής,
αρχικά εργάστηκε ως δάσκαλος ενώ στη συνέχεια σπούδασε θεολογία
και έγινε ο πρώτος μαύρος Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος του Κέιπ Τάουν
και του Γιοχάνεσμπουργκ.
Μέσα από τις διαλέξεις του και τα γραπτά του, με τα οποία επέκρινε
σφοδρά το καθεστώς του απαρτχάιντ, έγινε γνωστός ως η «φωνή»
των άφωνων μαύρων της Νότιας Αφρικής.
Μετά την εξέγερση των φοιτητών στο Σοβέτο και την κλιμάκωση των ταραχών,
ο Τούτου υποστήριξε το οικονομικό μποϊκοτάζ της χώρας του,
ενώ παράλληλα ενθάρρυνε συνεχώς τη συμφιλίωση μεταξύ των διαφόρων φατριών
που σχετίζονταν με το απαρτχάιντ.
Όταν έγιναν οι πρώτες πολυφυλετικές εκλογές της Νότιας Αφρικής το 1994
–στις οποίες εξελέγη ο Νέλσον Μαντέλα ως ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της χώρας–
ο Μαντέλα διόρισε τον Τούτου ως πρόεδρο της Επιτροπής Αλήθειας
και Συμφιλίωσης (TRC).
Στο έργο του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο Τούτου διατύπωσε τον στόχο του
για «μια δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία χωρίς φυλετικές διακρίσεις»
και διατύπωσε τις ελάχιστες προϋποθέσεις για την επίτευξη αυτού του στόχου,
συμπεριλαμβανομένων της ισότητας των πολιτικών δικαιωμάτων για όλους,
ενός κοινού συστήματος εκπαίδευσης και της παύσης της αναγκαστικής απέλασης.
Εκτός από το βραβείο Νόμπελ (1984),
ο Τούτου έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία,
στα οποία συμπεριλαμβάνονται το Βραβείο Pacem in Terris,
το βραβείο Διακεκριμένης Ανθρωπιστικής Υπηρεσίας του Επισκόπου Τζον Τ. Γουόκερ,
το Βραβείο Ηγεσίας Λίνκολν, το Βραβείο Γκάντι για την ειρήνη, το βραβείο Άλμπερτ Σβάιτσερ
για τον Ανθρωπισμό, το Βραβείο του Ιδρύματος Ωνάση το 1981
και ήταν ο πρώτος επίτιμος ηγέτης του Ιδρύματος Ειρήνης Πυρηνικής Εποχής..