ΑΠΟ ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΠΕΜΠΤΗ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022
Ήταν 24 Μάρτη 1999
όταν άρχιζε το μακελειό,
το στυγερό έγκλημα, που κράτησε 78 μέρες.
Ήταν η αρχή του τέλους για την Γιουγκοσλαβία.
Μια χώρα που ο λαός της όρθωσε το ανάστημά του στις μεραρχίες του Χίτλερ,
δεν υπάρχει πια. Τη διέλυσε το ΝΑΤΟ σε συνεργασία με την ΕΕ.
Οι χειροκροτητές της θηριωδίας των χιλιάδων νεκρών,
των «παράπλευρων απωλειών», των ΝΑΤΟικών «λαθών»,
των εκτελέσεων αμάχων, του βομβαρδισμού νοσοκομείων, σχολείων,
ΜΜΕ και νεκροταφείων (!), αυτοί που το Διεθνές Δίκαιο
το κόβουν και το ράβουν αλλιώς όταν πρόκειται για το Κόσσοβο,
αλλιώς για το Κίεβο κι αλλιώς για την Κύπρο,
υποστήριζαν τότε ότι τα αμερικανικά «Στελθ»
αποτελούσαν προάγγελο της «δημοκρατίας» και της «ειρήνης»
στα Βαλκάνια και τον κόσμο.
Η αλήθεια είναι ότι εκείνος ο πόλεμος,
που έγινε με πρόσχημα τα «δικαιώματα των μειονοτήτων» –
αυτό δεν λέει κι ο Πούτιν σήμερα για την Ουκρανία;
– εξελίχτηκε σε «προληπτικό πόλεμο» στο Αφγανιστάν
και μετεξελίχτηκε σε «ανθρωπιστικό πόλεμο» στο Ιράκ.
Μετά ακολούθησαν από Λιβύη μέχρι Συρία.
Ως γνωστόν, όλα αυτά συνέβησαν γιατί κατά τους ΝΑΤΟικούς
ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης».
Και «εγκληματίας». Και «δολοφόνος».
Και έκανε «γενοκτονία». Και ειδικά στο Κόσσοβο έκανε και «εθνοκάθαρση».
Για να καταλάβετε πόσο «κάθαρμα» ήταν, ακόμα κι αυτός ο Πρετεντέρης
– όπως έγραφε τότε – μόλις τον είδε στο εδώλιο της Χάγης (τον Μιλόσεβιτς )
«ανατρίχιασε» (ο Πρετεντέρης…).
Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δέκα χρόνια αργότερα, το 2016,
στην απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης κατά του Κάρατζιτς
(που το εφετείο του ΟΗΕ μετέτρεψε την ποινή του σε ισόβια),
υπάρχουν 10 σελίδες (από την 1.235 έως την 1.245)
χωμένες μέσα στις άλλες 2.500 σελίδες της απόφασης
(δείτε εδω: icty.org.pdf), έτσι για να μην… πολυφαίνονται,
όπως και μια πολύ ενδιαφέρουσα καταγραφή:
Ότι ο Μιλόσεβιτς και το Βελιγράδι δεν ήταν και τόσο… ένοχοι,
όπως έλεγαν όσοι τους βομβάρδισαν, όπως αναφέρουν
(αλλά το αναφέρουν στην απόφαση για τον Κάρατζιτς…),
ότι το Βελιγράδι ήταν απέναντι στην τακτική της εθνοκάθαρσης
και μάλιστα κατήγγειλε τους πραγματικούς ενόχους για “εγκλήματα”
που τα διέπρατταν για “ίδιον όφελος”.
Επρόκειτο, ουσιαστικά, για πολιτική απαλλαγή του Μιλόσεβιτς
– αλλά μετά θάνατον. Ιδού τι καταγράφεται – μεταξύ των άλλων –
στην απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης:
Φυσικά η είδηση πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ,
που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας
ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης,
όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς,
τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές,
τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη»
με ταυτόχρονους επαίνους για την… κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!)
αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!),
δεν ψέλλισαν λέξη.
Κι όχι μόνο δεν ψέλλισαν λέξη, τότε,
αλλά επανήλθαν και πριν από λίγες μέρες όταν οι ΝΑΤΟτσολιάδες
τους λογόκριναν άρθρο του Ημεροδρόμου, επειδή ακριβώς θύμιζε
αυτά τα γεγονότα (δείτε εδω: α) το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου
που λογόκριναν τα Ellinika Hoaxes – εδώ:
Λεγόταν Μιλόσεβιτς, τον θυμάστε;,
β) η απάντηση του δημοσιογράφου προς τα Ellinika Hoaxes – εδώ:
Νίκος Μπογιόπουλος για Ellinika Hoaxes: Eίστε ΝΑΤΟμπατσοι και αμερικανοτσολιάδες)
«Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»,
που έλεγε ο Βάρναλης.
Δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί τους.
Αρκετά με το φύραμά τους. Οι ίδιοι «αμερικανόδουλοι» με τον Οτσαλάν,
οι ίδιοι ΝΑΤΟφρονες στο Γιουγκοσλαβικό,
οι ίδιοι τσανακογλύφτες του κράτους τρομοκράτη του Ισραήλ
όταν βομβαρδίζει τη Γάζα, οι ίδιοι «ενσωματωμένοι» στο Ιράκ,
οι ίδιοι «πρόθυμοι» του ΔΝΤ και πάντα δραγουμάνοι της πλουτοκρατίας.
Θα σταθούμε στην Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι η Γιουγκοσλαβία
αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της από το ΝΑΤΟ.
Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς.
Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:
«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη,
αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη
πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας,
περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων.
Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα
σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε
περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη,
εκπαίδευση και επιχειρήσεις».
Γι’ αυτό έγινε η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία.
Όχι γιατί τους ενοχλούσε αν ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης» ή «Χίτλερ»
κατά τους διώκτες του που από το 2014 δεν έχουν πρόβλημα να συναγελάζονται
με ναζί στην Ουκρανία, αλλά επειδή αρνήθηκε να υπογράψει κάτι αντίστοιχο
με αυτό που ζητούσε ο Μουσολίνι από τον ελληνικό λαό το 1940.
Αν την ιστορία την έγραφαν τα «κοράκια» και οι «νεκροθάφτες»,
η ανθρωπότητα δε θα γνώριζε τι σημαίνει το «Όχι».
Ευτυχώς, ακόμα κι αν το τίμημα είναι βαρύ,
η Ιστορία των λαών δεν γράφεται έτσι. Παρά μόνο των «ραγιάδων».
Οι νεκροθάφτες,
λοιπόν, ξεκινούσαν σαν σήμερα από από 23 χρόνια να βομβαρδίζουν.
Ανελέητα. Για 78 μέρες και νύχτες.
Πριν εφαρμόσουν το «δίκαιο» της Χάγης,
είχαν εφαρμόσει το «δίκαιο» των «έξυπνων όπλων»:
- Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ,
- επιστρατεύοντας 1.000 και πλέον βομβαρδιστικά,
- πραγματοποίησε 35.788 (!) αεροπορικές επιδρομές
- στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας
- και επιτέθηκε εναντίον 200 (!) γιουγκοσλαβικών πόλεων.
- Από αυτές, η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου,
- η Πρίστινα – την οποία υποτίθεται ότι οι ΝΑΤΟικοί ήθελαν να σώσουν
- από την «εθνοκάθαρση» – βομβαρδίστηκε 374 φορές, το Πρίζρεν 232,
- το Ουρόσεβατς 205, το ίδιο το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε 212 φορές…
- Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες,
- το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε 35.450 «δέσμες»
- από το είδος των απαγορευμένων (μέσα από διεθνείς συμβάσεις) βομβών.
- Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία,
- οι 500.000 περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο.
- Το ουράνιο προκαλεί καρκίνο…
- Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τουλάχιστον 10.000 θάνατοι
- από καρκίνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία
- σχετίζονται με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ…
- Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, οι «έξυπνες» βόμβες
- κατέστρεψαν 480 εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γιουγκοσλαβίας
- (μεταξύ αυτών το 50% των σχολείων του Κοσσυφοπεδίου),
- 350 μοναστήρια, πολιτιστικά κέντρα και ιστορικά μνημεία,
- 33 νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, 14 αεροδρόμια, 61 γέφυρες,
- 5 εθνικούς και 23 επαρχιακούς δρόμους,
- 121 εργοστάσια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις,
- 29 εγκαταστάσεις παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης…
- Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ προκάλεσε τόσες υλικές ζημιές
- στη Γιουγκοσλαβία που θα χρειαστούν 40 χρόνια για την αποκατάστασή τους,
- ανάγκασε 600.000 εργάτες να ζουν άνεργοι και 2.500.000 ανθρώπους
- να μη διαθέτουν το ελάχιστο προς το ζην…
- Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησε,
- σύμφωνα με τη Γιουγκοσλαβία,
- πάνω από 2.000 ανθρώπους.
- Οι τραυματίες ανήλθαν σε περισσότερους από 6.000.
- Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών,
- οι ίδιοι οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των νεκρών
- ξεπέρασε τους 5.000…
- Από τις ανθρώπινες απώλειες,
- σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας,
- το 30% των νεκρών ήταν παιδιά…
- Παιδιά ήταν και το 40% των τραυματισμένων…
- Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών,
- η γιουγκοσλαβική επιτροπή συνεργασίας με τη UNISEF
- ανακοίνωσε ότι τουλάχιστον «ένα παιδί τη μέρα έχανε τη ζωή του
- στο διάστημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας»…
Αυτός ήταν ο «ανθρωπισμός» που επέδειξαν στη Γιουγκοσλαβία
οι «δίκαιοι δικαστές» του Μιλόσεβιτς.
Και το έκαναν, για να σώσουν το Κοσσυφοπέδιο
και να υπερασπιστούν τα δικαώματα των Κοσσοβάρων.
Αλλά, ας θυμηθούμε:
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ,
από την 1/3/1998 έως τις 24/3/1999 (μέρα έναρξης των βομβαρδισμών),
οι πρόσφυγες του Κοσσυφοπεδίου δεν ξεπερνούσαν τους 197.330.
Από αυτούς οι 55.000 είχαν μεταναστεύσει στη Σερβία
(επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν «κυνηγημένοι Αλβανοί»),
ενώ οι 100.000 είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη.
Ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι οι τελευταίοι έφυγαν από τις εστίες τους
γιατί εκδιώχτηκαν από τους Σέρβους (και όχι για να βρουν,
λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης,
όπου, άλλωστε, ζούσαν από χρόνια χιλιάδες Αλβανοί Κοσσοβάροι),
τότε πως εξηγείται:
α) Στον ένα χρόνο που πέρασε πριν το NATO επιτεθεί στο Κοσσυφοπέδιο
(και όπου υποτίθεται συντελείτο «γενοκτονία»)
είχαν μεταναστεύσει εκτός Κοσσυφοπεδίου 100.000 άνθρωποι.
Όσο διάστημα διήρκεσαν οι βομβαρδισμοί μετανάστευσαν περίπου 1.000.000!
β) Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία,
στις 78 μέρες των βομβαρδισμών, οι πρόσφυγες Κοσσοβάροι
που είχαν καταφύγει ειδικά στην Αλβανία ανέρχονταν στις 778.500.
Αντίθετα, ο αριθμός των προσφύγων προς την Αλβανία,
μέχρι τις 24 Μάρτη, την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί,
ήταν 18.500…
Μήπως, όμως, τους ήταν άγνωστα τα πραγματικά στοιχεία,
όταν ένα από τα προσχήματα του ΝΑΤΟ
για να εξαπολύσουν το βομβαρδισμό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας
ήταν ότι ήθελαν να σταματήσουν την «εθνοκάθαρση»
που συντελούνταν, τάχα, στο Κοσσυφοπέδιο;
Ας δούμε:
- Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέχρι και της CIA
- που «έσκαψε» όλο το Κοσσυφοπέδιο ούτε «ομαδικοί τάφοι»
- ανακαλύφθηκαν ούτε «γενοκτονία» προέκυψε («Βήμα», 22/10/99).
- Από τους 100.000 «εκτελεσμένους» Αλβανούς που «είδε»
- ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το Μάη του 1999,
- για να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς,
- ακόμα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τέσσερις μήνες αργότερα,
- δεν μπόρεσε να μιλήσει για πάνω από 2.108 νεκρούς,
- αφού τόσους είχε «ανακαλύψει», θύματα του πολέμου,
- που ούτε καν η Κάρλα ντελ Πόντε
- μπορούσε να εμφανίσει σαν «θύματα γενοκτονίας».
- Ο Ισπανός ιατροδικαστής Εμίλιο Περέθ Πουγιόλ,
- που οι Δυτικοί τον έστειλαν να «ανακαλύψει»
- τους περίφημους «90 ομαδικούς τάφους»,
- μετά από τρεις μήνες σκάψιμο, αναγκάστηκε στις 12 Σεπτέμβρη 1999
- να ανακοινώσει ότι στην περιοχή δε βρέθηκαν πάνω από 187 θύματα,
- ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών και όχι κάποιας «εκκαθάρισης».
- Σε διακοίνωσή του στις 28 Δεκέμβρη 1998 προς το Διοικητικό Δικαστήριο
- της Κάτω Σαξονίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, ανέφερε:
- «Κατά την κρίση και γνώση του υπουργείου Εξωτερικών,
- τα μέτρα των δυνάμεων ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας έχουν ως στόχο,
- κυρίως, την καταπολέμηση του UCK, που, χρησιμοποιώντας τρομοκρατικά μέσα,
- παλεύει για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σύμφωνα δε,
- με μερικούς εκπροσώπους τους και για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας»».
- Με διακοίνωσή του στις 15 Μάρτη 1999, εννέα μόλις μέρες
- πριν από την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας,
- το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας τόνιζε
- προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Μάιντς:
- «Όπως αναφέρεται στην έκθεση,
- στις 18 Νοέμβρη 1998, ο UCK, μετά την εν μέρει αποχώρηση
- των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας, επανακατέλαβε τις θέσεις του,
- έτσι ώστε τώρα να ελέγχει και πάλι εκτεταμένες
- εκτάσεις στην περιοχή των συγκρούσεων.
- Και πριν από την έναρξη της άνοιξης του 1999 υπήρχαν συγκρούσεις
- μεταξύ του UCK και των δυνάμεων ασφαλείας,
- αν και δεν είχαν φτάσει να έχουν την ένταση των μαχών
- του καλοκαιριού/ άνοιξης του 1998»
- (Δηλαδή, όπως ομολογούσε
- ένας εκ των επιτιθέμενων, η Γερμανία, η κατάσταση
- στο Κοσσυφοπέδιο, λίγο πριν από την εισβολή του NATO,
- ήταν υποτονική, συγκρινόμενη με τα προ έτους
- γεγονότα και σε κάθε περίπτωση δε συνιστούσε «εθνοκάθαρση »,
- αλλά πολεμική σύγκρουση μεταξύ αντιμαχομένων).
- Από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας προς το Διοικητικό Δικαστήριο
- του Τριρ, σε αναφορά της 12/1/1999, με αριθμό πρωτοκόλλου
- (ΑΖ: 514 – 516 80/32 426), σημειωνόταν:
- «Ακόμα και στο Κόσσοβο ένας ανοιχτός διωγμός που να έχει σχέση
- με την αλβανική εθνότητα δεν είναι επαληθεύσιμος.
- Οι ενέργειες των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας δεν κατευθύνονται
- κατά των Κοσσοβο-Αλβανών, ως εθνοτικά προσδιορισμένη ομάδα,
- αλλά εναντίον του στρατιωτικού αντιπάλου…».
- Στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Βαυαρίας,
- της 29/10/1999 με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 22 ΒΑ 94,34252), τονιζόταν:
- «Οι αποφάσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας
- της 6/5, 8/6 και 13/7 του 1998,
- δεν επιτρέπουν την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι υπάρχει ομαδικός
- διωγμός εθνοτικών Αλβανών από το Κόσσοβο…
- Ένα (γιουγκοσλαβικό) κρατικό πρόγραμμα διωγμών που έχουν
- ως στόχο ολόκληρη την εθνοτική ομάδα των Αλβανών ούτε υπάρχει
- τώρα ούτε υπήρξε νωρίτερα…».
- Στις 11 Μαρτίου 1999, δυο βδομάδες
- μόλις πριν την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών,
- στην απόφαση του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου του Μίνοτερ
- (ΑΖ: 13Α 3894/94 Α), τονιζόταν:
- «Οι εθνοτικοί Αλβανοί στο Κόσσοβο ούτε εξετέθησαν
- ούτε εκτίθενται τώρα σε τοπικούς ή καθ’ άπασαν
- τη χώρα διωγμούς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας»!
Πότε, λοιπόν, έλεγαν αλήθεια το NATO, η ΕΕ και τα στελέχη τους,
όπως ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας ή ο τότε «κεντροαριστερός»
Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γ. Φίσερ;
Όταν διά επίσημων εγγράφων ομολογούσαν
ότι στο Κοσσυφοπέδιο δεν συντελούνταν «εθνοκάθαρση »
ή όταν λίγες μέρες αργότερα δολοφονούσαν αμάχους για να τους «σώσουν»
από την …«εθνοκάθαρση»;
Όσο για τα εγχώρια ΝΑΤΟ – «παπαγαλάκια»
τέτοιες απορίες δεν είχαν και δεν έχουν.
Όσοι είχαν μάτια έβλεπαν τι πραγματικά συνέβαινε
στα Βαλκάνια και τι πραγματικά ξεκινούσε για τον κόσμο πριν από δυο δεκαετίες.
Το προφανές μόνο οι απροκάλυπτα ΝΑΤΟφρονες δεν αποδέχονταν,
τότε (και σήμερα), και παρέμεναν «ενσωματωμένοι»
στα ρεπορτάζ του CNN που ξεχείλιζαν από ιστορίες εκδιωγμένων
Αλβανόφωνων από Σέρβους.
Μόνο οι ψυχή τε και σώματι «ανήκοντες εις την Δύσιν»
δεν έβλεπαν τότε (και σήμερα) πίσω από τις ΝΑΤΟικές
βόμβες την πραγματική γενοκτονία και την πραγματική εθνοκάθαρση,
αλλά και την μετατροπή των εθνοκαθάρσεων
και των γενοκτονιών σε προσχήματα της ΝΑΤΟικής θηριωδίας. .
Μόνο οι υπέρμαχοι του ευρωατλαντισμού
συνέχιζαν τότε (και σήμερα) να ισχυρίζονται ότι το έγκλημα του ΝΑΤΟ
και της ΕΕ έγινε για «ανθρωπιστικούς» λόγους.
Μόνο οι «αμερικανοτσολιάδες» και οι «ευρωτσολιάδες»
έβλεπαν παντού τον «χασάπη» Μιλόσεβιτς, αλλά πουθενά τα «έξυπνα»
όπλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
***
– Ο «Ημεροδρόμος» προχώρησε στην επανέκδοση του βιβλίου
«Βαλκάνια – 78 μέρες “στόχος” του ΝΑΤΟ».
– Στη νέα έκδοση του βιβλίου που προλογίζει
ο αδελφικός φίλος και αλησμόνητος σύντροφος Δάνης Παπαβασιλείου,
ο Δάνης σημειώνει:
“Πριν από είκοσι χρόνια, όταν άρχισε η ΝΑΤΟϊική επιδρομή,
οι επιδρομείς εμφανίζονταν ως προστάτες των δικαιωμάτων
της αλβανικής μειονότητας στο Κόσοβο και της δημοκρατίας.
Υπάρχει, άραγε, κανείς που να υποστηρίζει σήμερα
ότι αυτά ήταν πράγματι τα κίνητρα των επιδρομέων;…
Είκοσι χρόνια μετά (…) η επικείμενη συμφωνία Κοσόβου- Σερβίας,
με ανταλλαγή εδαφών και επομένως επαναχάραξη συνόρων, η ανάλογη
«διευθέτηση» στη Βοσνία, η συμφωνία ΠΓΔΜ- Ελλάδας,
οι γενικότερες ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή,
όλα δείχνουν ότι το «έργο» έχει ακόμα πολλά επεισόδια”.
– Η διάθεση του βιβλίου γίνεται από το βιβλιοπωλείο ΚΨΜ – Δείτε εδώ.
Την έλεγαν “Γιουγκοσλαβία”… | Ημεροδρόμος (imerodromos.gr)
