Η ΚΡΑΥΓΗ "ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ" ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ, ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΗΧΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ... (ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ)
Translate
Δευτέρα 4 Απριλίου 2022
Γρηγόρης Λαμπράκης
Ωμή παραδοχή Ζελένσκι για τον φασιστικό χαρακτήρα και τη δράση του Τάγματος Αζόφ
ΑΠΟ:
gkagkarin: Ωμή παραδοχή Ζελένσκι για τον φασιστικό χαρακτήρα και τη δράση του Τάγματος Αζόφ
Σε μια ωμή παραδοχή για τον χαρακτήρα και τη δράση
Συγκεκριμένα, ο Ζελένσκι σε συνέντευξή
του στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο «Fox»,
απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με το τάγμα Αζόφ,
είπε χαρακτηριστικά ότι
«το Αζόφ είναι αυτό που είναι και υπερασπίστηκαν την πατρίδα.
Όλα αυτά τα τάγματα ενσωματώθηκαν στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας.
Οι μαχητές του Αζόφ δεν δρουν πλέον αυτόνομα
αλλά είναι στις τάξεις του ουκρανικού στρατού».
«Θέλω να ξεκαθαρίσετε κάτι για εμάς.
Υπάρχουν αναφορές και εκθέσεις για το Τάγμα Αζόφ
που λέγεται ότι είναι ένας ναζιστικός παραστρατιωτικός οργανισμός
στη χώρα σας και υπάρχουν εκθέσεις ότι έχουν προβεί σε θηριωδίες.
Τι θα πρέπει να γνωρίζουν οι Αμερικάνοι πολίτες για ουκρανικές μονάδες
όπως το τάγμα Αζόφ;»,
ρώτησε τον Βολοντίμιρ Ζελέλνσκι ο δημοσιογράφος του FOX News.
Ο Ζελένσκι όχι απλώς δεν αρνήθηκε,
αλλά επιβεβαίωσε τον νεοναζιστικό χαρακτήρα του τάγματος Αζόφ,
όπως και το γεγονός ότι είναι οργανικά ενταγμένο στον ουκρανικό στρατό,
κάτι που άλλωστε έχει επιβεβαιωθεί από φωτογραφίες που στρατιώτες φέρουν
ναζιστικά σύμβολα στις στολές τους.
Άραγε στην ομιλία του στην ελληνική Βουλή,
ως προσκεκλημένος από την κυβέρνηση της ΝΔ,
ο Ζελένσκι θα μιλήσει για τους… «πατριώτες» φασίστες του Αζόφ…
Υπενθυμίζεται ότι σε ερωτήσεις του «Ριζοσπάστη» στις ενημερώσεις
συντακτών από το υπουργείο Εξωτερικών, σχετικά με τη δράση των φασιστών
του Αζόφ, η ηγεσία του υπουργείου απαντούσε με «ουδέν σχόλιον»...
ΙΒΑΝ ΣΒΙΤΑΪΛΟ: Κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει ότι οι δύο λαοί έζησαν ειρηνικά και αγαπημένα για πολλά χρόνια
Ο «Ριζοσπάστης» συζητά με τον Ι. Σβιτάιλο για το θέατρο,
τα σχέδιά του και τον πόλεμο στην Ουκρανία
Κοντά δύο μήνες τώρα ξετυλίγεται στο Christmas Theatre ένα «ταξίδι» στις θάλασσες και τα βάθη του ανθρώπινου ψυχισμού. Αφορμή το ανέβασμα ενός από τα πιο πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα μέχρι σήμερα, του «Moby Dick» του Herman Melville.
Τι είναι, τελικά, αυτό που εξακολουθεί και συγκινεί τους ανθρώπους σε αυτή την ιστορία που έχει γραφτεί τόσα χρόνια πριν; «Φαντάζομαι ότι έχει να κάνει με την ανάγκη... Τη βαθιά ανάγκη του ανθρώπου να ελέγξει αυτό που δεν ελέγχεται, να εξουσιάσει αυτό που δεν εξουσιάζεται, να κατακτήσει αυτό που δεν κατακτιέται... Είναι μια σύνθετη και αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να ξεπεράσει τις καταγεγραμμένες δυνατότητές του, να ξεπεράσει και τον ίδιο του τον εαυτό. Υπάρχει μια αλληγορία στο κυνήγι της φάλαινας. Το ταξίδι του Ισμαήλ μας οδηγεί σε έναν πολυδιάστατο κόσμο, γεμάτο περιπέτεια, αλλά ταυτόχρονα περιέχει βαθιά μηνύματα για τον άνθρωπο...».
Επρεπε, λοιπόν, να μπω στη διαδικασία να ασχοληθώ σοβαρά, για να αντιμετωπίσω αυτήν τη σύνθετη δομή που φτάνει στα όρια του λυρικού τραγουδιστή. Και όσο πιο πολύ έμπαινα μέσα στη μουσική, όσο πιο σοβαρά ασχολούμουν με τις μελωδίες και το λιμπρέτο, τόσο πιο εύκολα ανακάλυπτα τον ρόλο, την τρέλα του και όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που ήθελα να βγάλω για τον χαρακτήρα που υποδύομαι. Και αυτό ήταν και το πιο όμορφο σε αυτό το "ταξίδι" που έκανα με "καπετάνιους" τον Δ. Παπαδημητρίου και τον σκηνοθέτη μας, Γ. Κακλέα.
Για να το καταφέρω προετοιμαζόμουν σκληρά ένα 8μηνο με τον Γιώργο Σαμαρτζή. Τον γνώριζα από τη Λυρική. Μου προσέφερε την τεχνική, χωρίς την οποία δεν θα προχωρούσα. Δεν θα μπορούσα, αλλιώς, να αντεπεξέρχομαι 3μισι ώρες πάνω στη σκηνή και να χρησιμοποιώ το λαρύγγι μου σωστά».
Φυσικά, μεγάλο μέρος της κουβέντας μας καταλαμβάνει και ο πολιτιστικός πολυχώρος «Φοίνικας» που ετοιμάζει. Η χαρά του και η περηφάνια του δεν κρύβονται όταν μας μιλά για το νέο του εγχείρημα.
«Ανακάλυψα αυτό το κτίριο όταν μετακόμισα στη γειτονιά πριν 3 χρόνια. Η εγκυμοσύνη της γυναίκας μου ήταν η ιδανική στιγμή να βάλω κάποιους στόχους και να πραγματοποιήσω το όνειρο που φαντάζομαι ότι έχει κάθε άνθρωπος ο οποίος είχε ασχοληθεί επαγγελματικά με τον χορό. Να μπορεί να έχει έναν χώρο ώστε μέσα από τη διδασκαλία να συνεχίσει να υπηρετεί την τέχνη του.
Με κόστος και πολύ προσωπικό κόπο θα είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε από Σεπτέμβρη. Θα ήθελα και από εδώ να ευχαριστήσω τον Γιώργο Χαρδάνο και την Αρτεμη Δεδούλη από το ΕΚΚΑ, οι οποίοι με εμπιστεύτηκαν και μου παραχώρησαν το κτίριο, καθώς και τους αρχιτέκτονες, Κατερίνα Κοτζιά και Στράτο Διακάκη.
Εδώ, μικροί - μεγάλοι θα μπορούν να διδαχτούν χορό, θέατρο, μουσική. Θα έχουν τη δυνατότητα να χορέψουν, να κινηθούν, να μάθουν, να τραγουδήσουν, να κάνουν πρόβες και σεμινάρια.
Θέλω επίσης να είναι ένας χώρος ανοιχτός στη γειτονιά. Εδώ που βρισκόμαστε ήταν λίγο υποβαθμισμένα, δεν υπάρχει τίποτα για τους μικρούς μας φίλους και τους γονείς τους. Θα ήθελα να αποτελέσει έναν συνεκτικό ιστό σε αυτή την πολυπολιτισμική γειτονιά. Να μπορούν να μάθουν π.χ. παραδοσιακούς χορούς. Πρόκειται για μια δραστηριότητα που ενώνει τους ανθρώπους. Γιατί ο χορός δεν είναι μόνο διασκέδαση, είναι ομοιογένεια, είναι ομάδα, είναι συλλογικότητα...».
Η κουβέντα αντικειμενικά φτάνει και στον πόλεμο που μαίνεται στη χώρα από την οποία προέρχεται. Αυτήν τη στιγμή φιλοξενεί την θεία του και την ξαδέρφη του από το Χάρκοβο. Το σπίτι τους καταστράφηκε. Η μικρή τινάζεται τα βράδια από τον ύπνο της, τρομάζει με τα αεροπλάνα που πετούν πάνω από το σπίτι. Η ζωή τους έχει αλλάξει πια εντελώς.
«Οι άνθρωποι αυτοί είναι ακρωτηριασμένοι. Και δυστυχώς δεν μπορούν να αναλύσουν το γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται μεταξύ μεγάλων κέντρων και υπερδυνάμεων. Οταν βλέπουν να διαλύονται οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής, αισθάνονται μίσος είτε για τη μια, είτε για την άλλη πλευρά, είτε και για τις δυο».
Ο ίδιος επιμένει να ανατρέχει στην Ιστορία, για να μπορέσει να εξηγήσει αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Και αυτό το οφείλει στους γονείς του. «Γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο στο Χάρκοβο. Σπούδαζαν Ιστορία. Ετσι, έμαθαν και εμάς να ψάχνουμε στην Ιστορία». Και όπως μας λέει: «Δεν φοβάμαι. Μεταφέρω την αλήθεια μου, την ιστορία μου, την παράδοσή μου. Ομως, με τρομάζει και με φοβίζει η κυρίαρχη κατεύθυνση που θέλουν να περάσουν τα ΜΜΕ. Με τρομάζει και με φοβίζει ότι οι καλλιτέχνες καλούνται να υποστηρίξουν μια συγκεκριμένη γραμμή, αλλιώς στήνονται στη γωνία, ότι... κάνουν πλυντήριο στον Πούτιν».
Και η κουβέντα μας ξεκινά με αφετηρία χρόνια πριν... «Γεννήθηκα το 1985 στη Γιάλτα της Κριμαίας. Ο πατέρας μου ήταν Ουκρανός. Η μητέρα μου κατάγεται από ελληνική, ποντιακή οικογένεια, από τις περιοχές της Τραπεζούντας. Βρέθηκαν στην Κριμαία το 1920. Σοβιετική τότε η Κριμαία. Πολλά έγιναν από τότε... Και έχουμε φτάσει πια να μην αναγνωρίζεται από τα Ηνωμένα Εθνη, επειδή προσαρτήθηκε στη Ρωσία».
Του ζητάμε να μας πει αν έχει μνήμες από τα χρόνια που ο ρώσικος και ο ουκρανικός λαός ζούσαν αδελφωμένοι σε μια χώρα που μαζί είχαν «χτίσει». «Εχω αρκετές μνήμες. Δεν αισθανόμασταν την ανάγκη να πούμε στον άλλον τι δεν πρέπει να είναι. Να τονιστεί μια κουλτούρα έναντι κάποιας άλλης. Είχαμε μια τρομερή ευκολία να είμαστε ό,τι θέλουμε. Να έχουμε μια κοινή γλώσσα, τα Ρωσικά και να είμαστε και Ελληνες και Αρμένιοι και ό,τι άλλο.
Η Γιάλτα ήταν ένα καλοκαιρινό θέρετρο. Εσφυζε από ζωή! Το καλοκαίρι ερχόταν κόσμος από όλη την ΕΣΣΔ. Γινόντουσαν συναυλίες, ήταν πεντακάθαρη... Αυτό τελείωσε. Με το που έγινε η διάσπαση, ήταν σαν να πέρασε οδοστρωτήρας. Ξέρεις, ακόμα και η τάξη και η ευγένεια χάθηκαν. Πριν, πέρα από τη δημόσια και δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμό, υπήρχε και μια ενότητα ως προς τις ανθρώπινες αξίες. Υπήρχαν πράγματα που σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Κοίτα, δεν λέω ότι όλα ήταν τέλεια. Και λάθη υπήρχαν και παραλείψεις. Ομως, τώρα τίποτα δεν υπάρχει πια. Ολα αγοράζονται και πουλιούνται... Και αυτό είναι κάτι που με φοβίζει.
Ολο αυτό το παιχνίδι του διχασμού που είδαμε να ξετυλίγεται τα επόμενα χρόνια, ξεκίνησε μετά την ΕΣΣΔ. Και να σου πω, νομίζω ότι ήταν πολύ δύσκολο να τροφοδοτηθεί χωρίς "στήριξη", γιατί κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει ότι αυτοί οι λαοί έζησαν, ζήσαμε ειρηνικά και αγαπημένα για πολλά χρόνια».
Πώς, λοιπόν, προχώρησε η ζωή μετά τις ανατροπές; «Ολη αυτή την περίεργη 5ετία, 1990 - 1995, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε, ότι η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πια και έχουμε την Ουκρανία σαν ένα ανεξάρτητο κράτος, εγώ την έζησα εκεί με την οικογένειά μου. Μπήκαν οι νέες χώρες που προέκυψαν στη διαδικασία να μοιράσουν τα πάντα. Στρατό, στόλο, εργοστάσια... Και αυτό ήταν δύσκολο. Θυμάμαι εικόνες με τους ναυτικούς που κατέβαζαν την κοινή σημαία από τα πλοία στα μεγάλα λιμάνια, στο Κερτς, στη Σεβαστούπολη και έκλαιγαν. Ετσι ήταν φτιαγμένη η ΕΣΣΔ. Ηταν δεμένη η οικονομία και οι άνθρωποι μεταξύ τους. Η μητέρα μου εκείνα τα χρόνια αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα, όταν έφτασαν στο σημείο να την πληρώνουν με τρόφιμα.
Από τότε μέχρι σήμερα, βέβαια, έχουν συμβεί πολλά. Πλέον, φτάσαμε στο σημείο να νομοθετούν εξαιρώντας ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Να σου δώσω να καταλάβεις, η θεία μου στο Χάρκοβο διδάσκει Νομικά, τα τελευταία 3, 4 χρόνια δεν μπορεί να διδάσκει το Δίκαιο στα Ρώσικα. Ξέρει να μιλήσει Ουκρανικά στον δρόμο ή στις αγορές της, αλλά και στο πανεπιστήμιο που χρειάζεται ειδική ορολογία;».
Και συνεχίζει διατρέχοντας τα χρόνια. «Στην Ουκρανία επικρατούσε τεράστια διαφθορά. Και σε αυτό δεν εξαιρούταν κανείς. Είτε φιλορωσικό ήταν το κόμμα που κυβερνούσε, είτε φιλοδυτικό. Και παράλληλα πολλή φτώχεια για τον λαό. Αυτή την κατάσταση κάποιοι την αξιοποίησαν. Από τη δεκαετία του 2000 "έπεσαν" τρελά χρήματα σε ΜΚΟ, ιδρύματα, για να φουντώσουν με εθνικισμό τη νέα γενιά, που δεν είχε μνήμες ή ακόμα και αν είχε, θα μπορούσε εύκολα να ξεχάσει οτιδήποτε όμορφο. Υπήρχε παντού ρητορική μίσους και διχασμού. Για να το πετύχει αυτό ένας μηχανισμός θέλει και χρόνο, χρήμα και μεγάλη οργάνωση.
Δυστυχώς, η Ουκρανία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς μπορεί να χειραγωγηθεί ένας ολόκληρος λαός, για να μεθοδευτούν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Ετσι, φτάσαμε στο πραξικόπημα του 2014, το οποίο έγινε οργανωμένα. Εμφανίστηκαν όλες αυτές οι εθνικιστικές, ακροδεξιές ομάδες που κυριολεκτικά πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Και ξέρεις, τότε, στην Ουκρανία είχαμε Αμερικάνο πρέσβη, τον κ. Πάιατ, αυτόν που στη συνέχεια ήρθε εδώ. Και, μάλιστα, τότε περπατούσε με όλους αυτούς. Ηταν... μια "δημοκρατική" έκφραση...
Αργότερα αυτοί οι άνθρωποι μπήκαν και είναι σε διοικητικές υπηρεσίες, στα σώματα στρατού, ασφάλειας, υπουργεία.
Δεν ξέρει, άραγε, η ΕΕ που είναι "ευαίσθητη" σε έννοιες όπως δημοκρατία, πολιτισμό, ότι δέχεται μια χώρα που έχει φασιστικά σύμβολα; Οτι δέχεται μια χώρα που έχει δώσει παράσημα σε εγκληματίες; Υπάρχουν δεκάδες τάγματα σαν το τάγμα Αζοφ. Δεν μπορεί να αγνοεί ότι 15.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους αυτά τα 8 χρόνια στο Ντονμπάς και το Λουγκάνσκ...».
Και τελικά;«Αυτό που ξέρω, είναι ότι ανάγκη των απλών ανθρώπων είναι η Παιδεία, είναι η Υγεία, είναι ο Πολιτισμός. Ανάγκη όλων μας είναι να ζήσουμε όμορφα. Δεν έχουμε ανάγκη τα Ραφάλ και τα υποβρύχια... Χρειάζεται, όμως, να ψάξουμε και να αναζητήσουμε την αλήθεια. Και σε αυτό η Ιστορία θα μας βοηθήσει... Γιατί λαός χωρίς μνήμη μπορεί, δυστυχώς, να ξαναζήσει τραγικές στιγμές του παρελθόντος...».
Η ΑΕΚ “βασίλισσα της Ευρώπης” στο μπάσκετ- 4 Απριλίου 1968
Τελικός ευρωπαϊκού κυπέλλου μπάσκετ
μεταξύ ΑΕΚ και Σλάβια Πράγας
(Παναθηναϊκό Στάδιο, 4 Απριλίου 1968)
Το βράδυ της 4ης Απριλίου του 1968
για πρώτη φορά ελληνική ομάδα
κατακτούσε ευρωπαϊκό τίτλο γράφοντας χρυσή σελίδα
στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Η ΑΕΚ κατάφερε να νικήσει τη Σλάβια Πράγας
της Τσεχοσλοβακίας με 89-82, στην Αθήνα,
στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο
όπου είχαν προσέλθει πάνω από 80.000 θεατές,
αριθμός ρεκόρ για τα παγκόσμια αθλητικά δεδομένα,
για να παρακολουθήσουν τον τελικό αγώνα μπάσκετ
του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης.
Για την AEK αγωνίστηκαν στον τελικό οι: Γιώργος Aμερικάνος
(αρχηγός της ομάδας),
Γιώργος Tρόντζος, Χρήστος Zούπας, Στέλιος Bασιλειάδης,
Αίαντας Λαρεντζάκης,
Αντώνης Xρηστέας, Απόστολος Tσάβας, Πέτρος Πετράκης,
Παναγιώτης Οικονόμου.
Η σύνθεση της ομάδας της Σλάβια Πράγας αποτελούνταν από τους:
Zίντεκ, Pουζίτσκα,
Mπάροχ, Tομάσεκ, Άμερ.
Στην ταινία επικαίρων παρακολουθούμε πλάνα
από το πλήθος κόσμου στις κερκίδες
του ανοιχτού Παναθηναϊκού Σταδίου
όπου πραγματοποιείται ο αγώνας μπάσκετ
μεταξύ ΑΕΚ και Σλάβια Πράγας,
για το Κύπελλο Ευρώπης.
Ο Στυλιανός Παττακός, αντιπρόεδρος
της κυβέρνησης της χούντας
των συνταγματαρχών, συνοδευόμενος
από τον γ. δ/ντή Αθλητισμού
Κωνσταντίνο Ασλανίδη και από άλλους επισήμους,
εισέρχεται στο στάδιο
και χαιρετά δια χειραψίας τους αθλητές των δύο ομάδων.
Στιγμιότυπα του αγώνα. Διαδοχικά καλάθια
από την ομάδα της ΑΕΚ
και πλάνα από την κερκίδα των επισήμων μεταξύ
των οποίων, ο γ.γ. του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης
Ιωάννης Λαδάς,
ο υπουργός Βιομηχανίας Κωνσταντίνος Κυπραίος
και ο δήμαρχος Αθηναίων Δημήτριος Ρίτσος,
που παρακολουθούν.
Ο αρχηγός της ελληνικής ομάδας
Γιώργος Αμερικάνος
σηκώνει το τρόπαιο της νίκης
και κάνει το γύρο του θριάμβου
ενώ οι θεατές χειροκροτούν.
Παραγωγή: Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως,
Γενική Διεύθυνση Τύπου,
Διεύθυνση Ραδιοφωνίας, Τηλεοράσεως,
Οπτικών και Ακουστικών Μέσων
Διάρκεια: 00:01:56
Η κατάκτηση του πρώτου
ευρωπαϊκού τρόπαιου
της Ελλάδας συνδέθηκε
με την ιστορική αναμετάδοση
του αγώνα από τον ραδιοφωνικό
σχολιαστή Βασίλη Γεωργίου
– ο πρώτος σχολιαστής που μετέδωσε
απ’ ευθείας αγώνα μπάσκετ το 1969
για την ελληνική τηλεόραση.
Την άνοιξη του 1968
δεν υπήρχαν ακόμη ζωντανές
μεταδόσεις στην ελληνική τηλεόραση.
Ο αγώνας μπάσκετ ΑΕΚ –Σλάβια
μεταδόθηκε ζωντανά
από τον ραδιοφωνικό σταθμό των
Ενόπλων Δυνάμεων στις 4 Απριλίου 1968.
Η συγκλονιστική ραδιοφωνική περιγραφή
του αγώνα από τον Β. Γεωργίου
είχε, επίσης,
κυκλοφορήσει σε δίσκο βινυλίου.
ακούμε το τελευταίο δραματικό λεπτό
της μετάδοσης του μεγάλου τελικού.
Στο πρώτο ημίχρονο η ΑΕΚ είχε προηγηθεί 47-38.
Πριν τη λήξη του αγώνα,
χιλιάδες κεράκια άναψαν στο Καλλιμάρμαρο.
Τελικό σκορ 89-82.
Η ελληνική ομάδα κάνει
το γύρο του θριάμβου στο
Παναθηναϊκό Στάδιο μετά την απονομή
του τροπαίου από τον Ραϊμούντο Σαπόρτα.
Ο Βασίλης Γεωργίου
συγκινημένος παραληρεί
και κλείνει τη μετάδοση με το τρίπτυχο:
«ΑΕΚ-ΕΛΛΑΣ-ΕΥΡΩΠΗ»
ενώ ο τελικός έχει ολοκληρωθεί.
Οι πανηγυρισμοί που ακολούθησαν
δεν είχαν προηγούμενο.
Διάρκεια: 00:06:25
Δείτε περισσότερα στο http://archive.ert.gr
Κυριακή 3 Απριλίου 2022
Ρόζα Σανίνα
Σαν σήμερα... 3 Απρίλη 1924,
γεννήθηκε στο χωριό Γέντμα
της περιφέρειας Αρχαγκέλσκ
της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρόζα Σανίνα,
επιλοχίας του Κόκκινου Στρατού...
που έγινε θρύλος, τόσο για τις ικανότητες
μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας
εθελόντρια.
Πέθανε στις 28 Γενάρη 1945,
Σάββατο 2 Απριλίου 2022
Δημήτρης Μητροπάνος
Σπουδαία φωνή του ελληνικού πενταγράμμου,
με σημαντική διαδρομή στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε στην Αγία Mονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα -από την οποία καταγόταν η μητέρα του- στις 2 Απριλίου του 1948. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, κατεβαίνει στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Aχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο άρχισε να δουλεύει σαν τραγουδιστής.
Στην ίδια ηλικία, έπειτα από παρότρυνση του Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον οποίο γνώρισε σε μία συγκέντρωση της εταιρίας του θείου του, στην οποία τραγούδησε, επισκέφτηκε την Κολούμπια. Εκεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος του γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα οποίο θα δουλέψει στα Ξημερώματα.
Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι Θεσσαλονίκη. Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού Χαμένη Πασχαλιά, το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Στην πορεία που χάραξε στο δρόμο του λαϊκού έντεχνου, το 1972 είναι ένας σημαντικός σταθμός: ο συνθέτης Δήμος Μούτσης και ο ποιητής-στιχουργός Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορούν τον Άγιο Φεβρουάριο, με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα, σηματοδοτώντας ένα σταθμό στην ελληνική μουσική.
Τον Ιούλιο του 1999, ο Μητροπάνος και ο Μούτσης θα ξαναβρεθούν επί σκηνής στο Ηρώδειο με την Δήμητρα Γαλάνη και την σοπράνο Τζούλια Σουγλάκου για δυο μουσικές βραδιές στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι συναυλίες αυτές ηχογραφούνται ζωντανά και κυκλοφορούν σε διπλό CD δύο μήνες αργότερα. Ακολουθούν Ο Δρόμος για τα Κύθηρα του Γιώργου Κατσαρού και Τα συναξάρια του Γιώργου Χατζηνάσιου, έργα υψηλής ποιότητας αλλά και μεγάλης απήχησης στην ελληνική κοινωνία.
Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού, αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Τάκης Μουσαφίρης (Εμείς οι δυο κ.ά.), Χρήστος Νικολόπουλος (Πάρε Αποφάσεις σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), Γιάννης Σπανός (Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό) ήταν οι συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά, χτίζοντας μια καριέρα συνυφασμένη με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του '80.
Η πολύ σημαντική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο με τον δίσκο Στου Αιώνα την Παράγκα, σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Κώστα Λαχά, Λίνας Νικολακοπούλου και Γιώργου Κακουλίδη, αποτελεί στροφή του ερμηνευτή σε ακόμα πιο "έντεχνες" διαδρομές, διατηρώντας και πάλι την ταυτότητα του λαϊκού.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2009 έδωσε την πρώτη του προσωπική συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, μ’ ένα πρόγραμμα – αναδρομή στα 40 χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας. Μία ιστορική συναυλία, που ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σε διπλό δίσκο απο τη Minos – Emi με τίτλο «Τα τραγούδια της ζωής μου». Η τελευταία του δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2011 με τίτλο «Εδώ είμαστε», σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος έφυγε από τη ζωή στις 17 Απριλίου του 2012,
σε ηλικία 64 ετών.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/461
© SanSimera.gr
Παρασκευή 1 Απριλίου 2022
ΑΠΡΙΛΗ ΜΟΥ - ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ!
ΑΠΡΙΛΗ ΜΟΥ - ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ
Μόνικα Ερτλ
Η Γερμανίδα, που σαν σήμερα 1η Απρίλη 1971,
εκτελεί τον πρώην συνταγματάρχη
που διέταξε τη δολοφονία του Τσε Γκεβάρα...
βρήκαν νεκρό τον γενικό πρόξενο με τρεις σφαίρες στο κορμί του. Δίπλα του βρήκαν
μία ξανθιά περούκα, το όπλο και ένα σημείωμα που έγραφε «Victoria o Muerte»,
ή θάνατος!
Ο δολοφονηθείς πρόξενος ονομαζόταν Ρομπέρτο Κιντανίγια
Στις 9 Οκτώβρη 1967 ο βολιβιανός στρατός
Η Μόνικα Ερτλ ήταν κόρη του Χανς Ερτλ, ο οποίος ήταν ο κύριος κινηματογραφιστής
του Χίτλερ. Γεννημένη το 1937, γαλουχήθηκε με τα ναζιστικά ιδεώδη,
μένα το 1954, η οικογένεια Ερτλ μετακόμισε στη Βολιβία, καθώς ο πατέρας της Μόνικα
ήταν απογοητευμένος από το γερμανικό κράτος, επειδή δεν κέρδισε ένα βραβείο
Η καθημερινότητα της οικογένειας διαταράχθηκε το 1967, όταν η Μόνικα διάβασε σε
μία εφημερίδα για τη δολοφονία του Τσε, όπως και για τη δράση των ανταρτών του ELN
στα βουνά της Βολιβίας. Η νεαρή Γερμανίδα ξεκίνησε επαφές με αντάρτες του ELN και
εκεί ερωτεύτηκε έναν Βολιβιανό, τον Ίντι Περέδο.
Το 1969 η Μόνικα ήταν ήδη δύο χρόνια μέλος του ΕLN, ωστόσο η δράση της περιοριζό-
ταν σε μη επιχειρησιακά θέματα. Ένα απόγευμα, πάλι σε εφημερίδα, είδε τη φωτογρα-
φία του αγαπημένου της Ίντι να κείτεται νεκρός και δίπλα του ένας άντρας να ποζάρει περήφανος.
ρήξη με την οικογένειά της και ορκίστηκε εκδίκηση.
Το βολιβιανό καθεστώς για να προστατεύσει τον Κιντανίγια από τους αντάρτες,
Την πρωταπριλιά του 1971 χτύπησε η πόρτα στο γραφείο του πρόξενου Κινταρίγια
και η γραμματέας του τον ενημέρωσε ότι μία Γερμανίδα ζητούσε να τον δει
Ο Κινταρίγια απάντησε καταφατικά και την πόρτα του γραφείου πέρασε μία εντυπωσ-
ιακή ξανθιά, με ανοιχτό πουκάμισο και ψηλές γόβες. «Ερτλ, Μόνικα Ερτλ. Ενδιαφέρο-
μαι να επισκεφτώ τη Βολιβία για ένα ντοκιμαντέρ. Ξέρετε, είχα μείνει εκεί με τον πα-
τέρα μου μετά τον πόλεμο. Μεταναστεύσαμε εκεί για κάποια χρόνια μέχρι να ηρεμήσει
η κατάσταση. Δικαστήρια πολέμου, Αμερικάνοι, Ρώσοι, Αντιλαμβάνεστε».
Ο πρόξενος αφού της είπε ότι θα τη βοηθήσει, της έδωσε και μία κάρτα με τα στοιχεία
του σε περίπτωση που η ωραία Γερμανίδα ήθελε να τον συνοδεύσει για ένα ποτό.
Η Μόνικα διάβασε την κάρτα. «Ρομπέρτο Κιντανίγια Περέιρα, γενικός πρόξενος Βο-
λιβίας.» Ήταν πια σίγουρη. Είχε βρει τον άνθρωπο που εκτέλεσε τον Τσε και πόζαρε περήφανος
πιστόλι «colt cobra» 38αρι και τον σημάδεψε λέγοντάς του: Victoria o Muerte senior?
Η Μόνικα τον πυροβόλησε εξ επαφής τρεις φορές. «Φασίστα», του είπε, και αφού
άφησε την ξανθιά περούκα και το πιστόλι στο γραφείο εξαφανίστηκε...
Η Μόνικα Ερτλ γύρισε στη Βολιβία και ήταν πλέον η νούμερο ένα καταζητούμενη,
καθώς οι αρχές την είχαν επικηρύξει για 20.000 δολάρια. Μετά από δύο χρόνια στην παρανομία,
πικό φίλο του Τσε, Ρεζίς Ντεμπρέ. Όταν την αντίκρυσε την αγκάλιασε θερμά και της
είπε να προσέχει, γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο να κυκλοφορεί. Αφού μίλησαν για κάμ-
ποση ώρα, ο Ρεζίς σοβάρεψε και της είπε τρομαγμένος: «Μόνικα, είναι εδώ, στη Βολιβία».
Η Μόνικα δεν κατάλαβε και ρώτησε «ποιός είναι εδώ!» «Ο Κλάους Μπάρμπι, ο χασάπης
της Λυών. Είναι σύμβουλος των μυστικών υπηρεσιών της Βολιβίας με το όνομα Κλάους Άλτμαν».
Η Μόνικα σοκαρισμένη ψιθύρισε, «Ο Θείος Κλάους, ο φίλος του μπαμπά». Αφού ξεπέ-
ρασε το σοκ, η Μόνικα πρότεινε στον Ρεζίς να απαγάγουν τον «χασάπη της Λυών» και
να δικαστεί στα πρότυπα του Άιχμαν, ο οποίος εντοπίστηκε στην Αργεντινή, απήχθη από
τη Μοσάντ και δικάστηκε για εγκλήματα πολέμου. Για τους επόμενους μήνες η Μόνικα
Ερτλ και ο Ρεζίς Ντεμπρέ παρακολουθούσαν μέρα νύχτα τον Κλάους Μπάρμπι, με τη
βοήθεια άλλων «συντρόφων» τους. Ωστόσο, κάποιος από την ομάδα τους πρόδωσε,
καθώς ο Κλάους είχε ανθρώπους παντού.
Στις 12 Μάη 1973 της έστησαν ενέδρα υπό τις οδηγίες του «Θείου Κλάους» και την
εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες, σε ηλικία 36 ετών.