Το «παιδομάζωμα», η Φρειδερίκη και το δουλεμπόριο της εθνικοφροσύνης

Το «παιδομάζωμα», η Φρειδερίκη και το δουλεμπόριο της εθνικοφροσύνης

Ένα άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου

Φέτος η άθλια αντικομμουνιστική καραμέλα περί «παιδομαζώματος», γεννημένη στα καταγώγια του μετεμφυλιακού κράτους, επανήλθε. Φρόντισε εφημερίδα των Αθηνών, η οποία με αφορμή την 29η Αυγούστου που είναι η ημερομηνία λήξης του Εμφυλίου πολέμου, έσπευσε να τροφοδοτήσει τους αναγνώστες της με βιβλίο αφιερωμένο «Στην τελική νίκη του Εθνικού στρατού, στο χρονολόγιο των μαχών και στο παιδομάζωμα». 

Κατ’ αρχάς, όποιος επιθυμεί να έχει εικόνα της αλήθειας όσον αφορά το ζήτημα του λεγόμενου «παιδομαζώματος» δεν έχει παρά να προμηθευτεί δυο πραγματικά σπουδαία βιβλία. «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια» του Δημήτρη Σέρβου και την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους» του Βασίλη Ραφαηλίδη.

Από εκεί και πέρα δεν έχουμε παρά να υπενθυμίσουμε στους τυφλοπόντικες της Ιστορίας τις αποκαλύψεις που ήρθαν στο φως τη δεκαετία του ’90, δηλαδή 50 χρόνια μετά την άθλια αντικομμουνιστική προπαγάνδα περί «παιδομαζώματος». Αποκαλύψεις ότι το πραγματικό παιδομάζωμα διεπράχθη, αλλά από τους «αναμορφωτές του έθνους».

Μετεμφυλιακά καταγώγια

 Ας δούμε, πριν, τι ισχυρίζονταν τα καταγώγια:   

«Εκ των κομμουνιστικών θρανίων επέρασαν μέχρι σήμερον ουχί μόνον οι 28.000 αρπαγέντες Ελληνόπαιδες, αλλά και έτεροι …νεαροί συμμορίται, οίτινες εξεπαιδεύθησαν συστηματικώς εις τα κομμουνιστικά σχολεία, σύνολο δηλαδή 50.000 και άνω προσώπων, τα οποία ετράφησαν και τρέφονται και θα τρέφονται με το μαρξιστικόν γάλα και θα δέχονται το κομμουνιστικόν εμβόλιον»!!

 Αυτό είναι απόσπασμα από το βιβλίο του «μεταμεληθέντα» – χαφιέ Γ. Χ. Μανούκα με τίτλο «Παιδομάζωμα» που εκδόθηκε το «χουντικό» έτος 1969,σύμφωνα με την οποία οι κομμουνιστές «έκλεβαν» κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου τα παιδιά της Ελλάδας και τα «φυλάκιζαν στο σιδηρούν παραπέτασμα» για να τα κάνουν «γενίτσαρους»…

Πρόκειται για δείγμα της προπαγάνδας του μετεμφυλιακού κράτους, που έστησαν στη χώρα οι Αγγλοαμερικάνοι, οι χίτες, το παλάτι και τα φερέφωνά τους του αστικού πολιτικού κόσμου.

Ομολογίες παλιανθρωπιάς

Όπως είπαμε, η υπόθεση του παιδομαζώματος επανήλθε στην επικαιρότητα τη δεκαετία του ‘90, αλλά με τη μορφή, πλέον, της ομολογίας.

Ήταν οι ίδιοι οι πάτρωνες των αποβρασμάτων που μετά την ήττα του ελληνικού λαού στον Εμφύλιο στιγμάτισαν τη ζωή αυτού του τόπου που τους έβγαλαν στη σέντρα.

 Ανάμεσά τους μέχρι και οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» ανακάλυψαν τον Απρίλη του 1996 ότι πράγματι υπήρξε στην Ελλάδα παιδομάζωμα, μόνο που αυτό ήταν το τερατώδες έργο εκείνων που κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για πράγματα που οι ίδιοι έκαναν.

Το πραγματικό παιδομάζωμα γινόταν από τη Φρειδερίκη και τους «φιλέλληνες» Αμερικανούς «μπίσνεσμαν» σε συνεργασία με τους μηχανισμούς του αστικού ελληνικού κράτους και την «ευλογία» υψηλά ισταμένων της Εκκλησίας.

Γινόταν από τα όργανα της «βασιλομήτορος», που, αφού στη δίνη του Εμφυλίου άρπαζαν βρέφη και παιδιά, τα στοίβαζαν στα «αναμορφωτήρια» της εθνικοφροσύνης, αναμένοντας αγοραστές για να τα πουλήσουν!

 Άλλωστε, μεταξύ των λόγων που αναφέρονταν στην ανάγκη απόσπασης των παιδιών από τις ρίζες τους ήταν η «μόλυνσή τους» από «κομμουνιστικά γονίδια»! Χώρος υποδοχής για την «αποστείρωση» των «συμμοριτόπληκτων» παιδιών αποτέλεσαν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του δυτικού πολιτισμού…

 Εκεί, μέσω του υπερωκεανίου «Φρειδερίκη» και με την εποπτεία του Ελληνοαμερικανού Σ. Σπανός (θαμώνας του παλατιού και πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ τη δεκαετία του ’50), περίπου 15.000 «παιδιά – εμπορεύματα», παραδόθηκαν για υιοθεσία από τα «ευαγή» ιδρύματα, έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι! Όσο για τους γονείς τους, όταν μετεμφυλιακά τα αναζητούσαν, εισέπρατταν την απάντηση ότι πέθαναν…

Απόφαση διάσωσης των Ελληνόπουλων

    

Την ίδια ώρα που οι έμποροι λευκής σάρκας επιδίδονταν στην …εφαρμογή των «αρχών» τους περί «Πατρίδος – Θρησκείας – Οικογένειας», κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για «παιδομάζωμα»!

    Πρόθεση των «δημίων κομμουνιστών» – σύμφωνα με το ασφαλίτικο έντυπο που προαναφέρθηκε – ήταν «να σαρώσουν μια γενεά Ελληνοπαίδων, να τη σύρουν εις το παραπέτασμα… να τη βομβαρδίσουν με «μαρξιστικάς βόμβας» διά να εξαληφθή η θρησκεία των, να διαστραφούν τα εθνικά των ιδανικά, να αχρηστευθή η μητρική των γλώσσα, να αντικατασταθούν αι ιστορικαί, πνευματικαί και ηθικαί παραδόσεις των, να εκλείψουν όλα τα φυλετικά και εθνικά γνωρίσματά των…».

    

Και το ερώτημα που έθετε το σκυλολόι του μοναρχοφασισμού ήταν εύληπτο:

«Ποιος διαβεβαιώνει ότι οι απαχθέντες Ελληνόπαιδες, οίτινες υπέστησαν τον πνευματικόν και ηθικόν θάνατον εκ της αγωγής και διδασκαλίας του κομμουνισμού… δε θα προβούν και εις τον φυσικόν θάνατον των γονέων των;»!

Έτσι η μη «αποκήρυξη του παιδομαζώματος» έφτασε να αποτελεί «έγκλημα» ισότιμο της μη «αποκήρυξης του κομμουνισμού», επισείοντας την ποινή του θανάτου από τα μετεμφυλιακά στρατοδικεία…

 Αυτή ήταν η γκεμπελική αντίδραση της εθελόδουλης αστικής τάξης της Ελλάδας από τη στιγμή που η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) και ο ΔΣΕ αποφάσισαν να σώσουν τα παιδιά, προχωρώντας από το Μάρτη του 1948 (μετά τη θετική ανταπόκριση των σοσιαλιστικών χωρών) στη φυγάδευση των παιδιών που αποτελούσαν μαζικά θύματα των βομβαρδισμών με αμερικανικές βόμβες «Ναπάλμ», που εκτόξευε η «Βασιλική Αεροπορία» κατά του αγωνιζόμενου λαού.

 Έσωσαν 28.000 παιδιά, που αποτελούσαν τα υποψήφια θύματα της πείνας και της αρρώστιας, λόγω του αποκλεισμού που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στις ελεύθερες περιοχές της χώρας. Παιδιά υποψήφια  – εμπόρευμα στα παραρτήματα δουλεμπορίας της Φρειδερίκης, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο και τις 50 περίπου «βασιλικές παιδουπόλεις»…

Άθλια προπαγάνδα

    

Όλοι οι μηχανισμοί του μετεμφυλιακού κράτους υπήρξαν αρωγοί της σχετικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με αυτήν, τα παιδιά «αρπάχθηκαν», παρά τη θέληση τη δική τους και των γονιών τους, λιμοκτονούσαν στις σοσιαλιστικές χώρες, έπεφταν θύματα μαρτυρικής εκμετάλλευσης, υπέστησαν πλύση εγκεφάλου για να γίνουν «κομμουνιστές γενίτσαροι»… Εκδηλώθηκε δε και πλήθος ενεργειών για «διεθνή καταδίκη της γενοκτονίας»…

Από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας Σπυρίδωνα (αλλά και την Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής μέχρι τον πάπα!), που από άμβωνος τα Χριστούγεννα του ’49 κατακεραύνωνε τους «άπιστους» για το «έγκλημα, το οποίον έχει διαπραχθή εις βάρος της Ελλάδος, με δήμιους κράτη τινά του σιδηρού παραπετάσματος και μάρτυρας χιλιάδες αθώα παιδιά».

Από την Αμερικανική Πρεσβεία, που διατεινόταν ότι «η υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών απαγωγή 28.000 Ελληνοπαίδων, αντιπροσωπεύει εν εκ των μεγαλύτερων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας».

Από την Ακαδημία Αθηνών, που τελούσε «μετέχουσα της οδύνης και της αγανακτήσεως του ελληνικού λαού διά τη μισηράν αρπαγήν χιλιάδων Ελληνοπαίδων… και τη βίαιαν τούτων αποκόμισιν εις ξένας κομμουνιστικάς χώρας προς τον ανίερον σκοπόν της εκριζώσεως του τε εθνικού φρονήματος…»

Μέχρι, βεβαίως, από τη Φρειδερίκη που προσέφυγε στον ΟΗΕ (!) για να ζητήσει, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Τσαλδάρη,στις 28/9/48, την επιστροφή των «χιλιάδων παιδιών απαχθέντων από τους γονείς των, (που) έχουν ήδη εκτοπισθεί υπό των ορδών αναρχικών… και… εξωθούμενα να μισήσουν τη χώρα των, ταύτα θα αποτελέσουν μια ημέρα ομάδα νέων γενιτσάρων»…

Η αλήθεια ήταν από τότε γνωστή

 Η αλήθεια, φυσικά, ήταν διαφορετική. Ας σημειωθεί ότι η ΠΔΚ, μέσω του υπουργού Παιδείας, καθηγητή Ιατρικής Πέτρου Κόκκαλη, δήλωνε τη συμφωνία της για τη διεξαγωγή έρευνας εκ μέρους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού για την κατάσταση των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες, εφόσον η έρευνα αυτή γινόταν και στα στρατόπεδα της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας (Γ. Ζωίδης). Η Φρειδερίκη βέβαια ποτέ δε δέχτηκε τέτοια έρευνα…

 Ας δούμε, όμως, μερικά στοιχεία της …«κομμουνιστικής θηριωδίας»:

Από το σύνολο των 25.000 περίπου Ελληνόπουλων που κατέφυγαν στις σοσιαλιστικές χώρες, το 90% έπασχαν από πνευμονικές παθήσεις, βρογχικά, νευρικές παθήσεις, ψώρα, ρευματικά κλπ. Στις 30/1/52 και ενώ η μοναρχοφασιστική προπαγάνδα περί λιμοκτονίας των παιδιών στο «σιδηρούν παραπέτασμα» οργιάζει, η Κόλμπι,παρατηρήτρια του ΟΗΕ – μέλος της Διεθνούς Ενωσης για την Προστασία του Παιδιού, δηλώνει μετά από επίσκεψη στην Τσεχοσλοβακία: «Τα Ελληνόπουλα είναι τόσο λαμπρά από άποψη υγείας και γενικά δείχνουν τόσο ευτυχισμένα, ώστε θα ήταν ευτύχημα αν τα παιδιά σ’ όλον τον κόσμο είχαν τέτοια όψη».

Στις 22/8/49 ο Ρ. Γκασλοπέν, γενικός διευθυντής του Ερυθρού Σταυρού, γράφει στον Πέτρο Κόκκαλη για τα Ελληνόπουλα: «Οι συνθήκες διαβίωσης είναι πολύ ικανοποιητικές».

Από το σύνολο των παιδιών, το 60% ήταν εντελώς αγράμματα, ενώ μόλις το 4% είχε μόρφωση πάνω από τη Γ’ τάξη. Με βάση τα στοιχεία του 1979 και έπειτα από 30 χρόνια πολιτικής προσφυγιάς, 786 παιδιά είχαν αποφοιτήσει ή φοιτούσαν σε Πανεπιστήμια και άλλα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (στοιχεία από το βιβλίο «Μείναμε Ελληνες», Θ. Μητσόπουλου).

Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά του «παιδομαζώματος» βρέθηκαν και πάλι στις ρίζες τους. Στους δικούς τους ανθρώπους, με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την παράδοση,  άσβεστα.

Ποια ήταν όμως η κατάσταση που επικρατούσε στα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης; Την περιγράφει ο Γιώργος Χατζάτογλου, ένα από’ τα παιδιά του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης:

«(…) Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16 και 17 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ’ τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες. Με την άφιξή μας στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων. Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ’ την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη «μάνα μας» τη Βασίλισσα. Νύχτα – μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν (…)».

Πέραν των 15.000 παιδιών που πουλήθηκαν από τη Φρειδερίκη  έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι, ποιά ήταν η τύχη των υπόλοιπων 20.000 περίπου παιδιών που αρπάχτηκαν στην πιο τρυφερή τους ηλικία (από 5-6 χρόνων μέχρι 16-17) και που μέχρι το 1968 ο αριθμός τους στις παιδουπόλεις έφτασε τα 36.562;

Αφού τα άρπαζαν για να τα «αναμορφώσουν» ώστε να «αποτελέσουν τους πυρήνας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», κατά τις ανακοινώσεις του Βασιλικού Ιδρύματος, τα στοίβαζαν στην εκμετάλλευση και την αμορφωσιά.

 «Κανένα απ’ τα έγκλειστα παιδιά, όχι μόνο δεν πήγε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά δεν τέλειωσε καν τη δευτεροβάθμια. Ένας πολύ μικρός αριθμός κοριτσιών πήγε μέχρι 2η ή 3η τάξη του Γυμνασίου. Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρχαν και αυτές κάτω απ’ την προσωπική προσπάθεια και κόπο των ίδιων των παιδιών. Τα ήθελαν αμόρφωτα και ανίκανα ν’ αναπτύξουν την προσωπικότητά τους. Όσα κορίτσια δεν επέστρεψαν στα χωριά τους κι αργότερα εγκαταστάθηκαν στις μεγαλουπόλεις, μετατράπηκαν σε φτηνή εργατική δύναμη στα μεγάλα υφαντουργεία και καπνεργοστάσια (Ρετσίνα, Καρέλα, Σφαέλου, Λαναρά, Παπαστράτου, Κεράνη, κλπ.).

Την ίδια στιγμή, αυτά τα “ιδρύματα” αποτελούσαν μια άκρως κερδοφόρα επιχείρηση, όπου τα παιδιά χρησίμευαν ως τζάμπα εργάτες. Σύμφωνα με τον απολογισμό δράσης για τη δεκαετία 1947 – 1957, τα κέρδη του ιδρύματος “Βασιλική Πρόνοια Βορείου Ελλάδος” απ’ την εκμετάλλευση της υποχρεωτικής εργασίας των κοριτσιών των παιδουπόλεων ανέρχονταν σε πολλά εκατομμύρια δραχμές (…)ι μόνο σ’ ένα χρόνο το Βασιλικό Ιδρυμα της Φλώρινας – με τιμές 1949 – είχε κέρδη 1.005.000 δραχμές! Τα κέρδη αυτά προέρχονταν απ’ την πώληση 170.608 φορεμάτων, 90.936 πήχεων υφάσματος. Στα 22 ταπητουργεία – κιλιμοποιεία, όπου πάλι κορίτσια απ’ το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης εργάζονταν χωρίς αμοιβή, κατασκευάστηκαν χιλιάδες χαλιά, που πουλήθηκαν στην εσωτερική αγορά και στο εξωτερικό. Το 1968 (!), τα ταπητουργεία της Φρειδερίκης έφθαναν τα …65» (Ριζοσπάστης, 1/3/2009) .

 Η αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες ξεκίνησε στις 10 Απρίλη του 1948 με πρωτοβουλία των ίδιων των αγωνιστών του ΔΣΕ υλοποιήθηκε με τη φροντίδα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών και αφορούσε συνολικά 28.000 παιδιά.

Αποτέλεσε μέτρο αναγκαίο για να σωθούν τα παιδιά από τους βομβαρδισμούς του μοναρχοφασιστικού στρατού και την πείνα. Οι οικογένειές τους ήταν κυνηγημένες από τους μοναρχοφασίστες ή δολοφονημένες ή στις φυλακές και τις εξορίες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει φροντίδα για τα παιδιά ή να συγκεντρώνονται από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς και να μεταφέρονται στα ιδρύματα-γκέτο της Φρειδερίκης που είχε εξαπολύσει το πραγματικό παιδομάζωμα .

Η αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες έσωσε τη ζωή τους. Τα παιδιά αυτά διαπαιδαγωγήθηκαν, μορφώθηκαν και γλίτωσαν τις συνέπειες της εξαφάνισης από τη δράση της Φρειδερίκης.

Αντίθετα,  από τα παιδιά του πραγματικού παιδομαζώματος, το ένα μέρος τους υπήρξε θύμα «αναμόρφωσης», βαναυσότητας και εκμετάλλευσης, το άλλος μέρος τους (με τον συντριπτικό τους αριθμό να μην το γνωρίζει ακόμα!) υπήρξε θύμα αρπαγής και αγοραπωλησίας. Όσοι ανακάλυψαν την αλήθεια την δεκαετία του ‘90, ανακάλυψαν – για πρώτη, ίσως, φορά – και την Ελλάδα!

Το λιγότερο που υποχρεούνταν προς αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους το σημερινό κράτος – το οποίο υπηρετούν τα θρασίμια που αναμηρυκάζουν την ασφαλίτικη μετεμφυλιακή προπαγάνδα – θα ήταν να ρίξει άπλετο φως στην απίστευτη αυτή υπόθεση της κλοπής και της μεταφοράς των παιδιών στις ΗΠΑ, να ανοίξει τα αρχεία των παράνομων υιοθεσιών από τα κολαστήρια της Φρειδερίκης, ώστε να μπορέσουν – όσα από τα θύματα της «εθνικοφροσύνης» θα το κατάφερναν – να ξαναενώσουν το νήμα της ζωής τους. Το κράτος των αστών και των σμπίρων τους, αν και έχουν περάσει 20 χρόνια από την αποκάλυψη, δεν το έπραξε ποτέ.

Πηγή   http://www.imerodromos.gr/paidomazwma-freiderikh-douleborio-ethnikofrosynhs/

http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2016/09/blog-post_72.html

Έλλη Λαμπέτη: Είχε το χάρισμα…

Έλλη Λαμπέτη:

Είχε το χάρισμα…

Σαν σήμερα, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 πέθανε η Έλλη Λαμπέτη, 

κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής. 

Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. 

Πατέρας της ήταν ο Κώστας Λούκος, ιδιοκτήτης ταβέρνας, 

και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. 

Ο παππούς της, γνωστός ως Καπετάν-Σταμάτης, είχε πολεμήσει στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, 

κατά την επανάσταση του 1821.

Το 1928 η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα. Δεκατρία χρόνια αργότερα, η Έλλη έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά απορρίφθηκε. Ωστόσο, το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, που την πήρε κοντά της και σύντομα έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια. Μάλιστα, της είχε τόση εμπιστοσύνη, ώστε της επέτρεψε να διαβάσει ακόμη και τις ερωτικές επιστολές που είχε λάβει από τον Ίωνα Δραγούμη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Εκείνη τη χρονιά απέκτησε και το νέο της επώνυμο, το οποίο το επέλεξε από το βιβλίο «Αστραπόγιανος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.

Πολύ σύντομα, το 1942, έκανε την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση, στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν. Τέσσερα χρόνια αργότερα καθιερώθηκε ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας, με τον «Γυάλινο Κόσμο» στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Την ίδια χρονιά έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Από το 1948 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη, τον μεγάλο αντίπαλο του Κουν. Εκείνη τη χρονιά γνωρίστηκε και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο μεγάλο της έρωτα.

Το 1950 παντρεύτηκε με τον Μάριο Πλωρίτη. Ο γάμος τους, όμως, δεν άντεξε για πολύ… Χώρισαν τρία χρόνια αργότερα, όταν η Έλλη γνώρισε τον Δημήτρη Χορν. Μαζί έγραψαν μία από τις πιο αστραφτερές σελίδες στην υποκριτική τέχνη. Συγκρότησαν δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι», «Το παιχνίδι της Μοναξιάς», κ.α. Στη μεγάλη οθόνη, υπήρξαν συμπρωταγωνιστές στην «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα. Άλλες κινηματογραφικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη, αυτής της περιόδου, είναι το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη.

Παρότι η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στο σανίδι, η σχέση τους έφτασε στο τέλος της το 1959. Δήλωσαν ότι θα ξανασυνεργαστούν σύντομα, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Έως τότε η Έλλη είχε χάσει τη μητέρα της, τρία αδέρφια κι ένα μωρό που θα αποκτούσε με τον Χορν. Η μόνη αχτίδα σ’ αυτά τα τραγικά χρόνια ήταν η γνωριμία της με τον αμερικανό συγγραφέα Γουέικμαν, ο οποίος υπήρξε ο επόμενος σύζυγός της έως το 1976.

Η δεκαετία του ’70 ήταν εξίσου σκληρή για την Έλλη Λαμπέτη. Εξαιτίας της λαχτάρας της για την απόκτηση ενός παιδιού, ενεπλάκη σε μία δικαστική περιπέτεια, που κράτησε τέσσερα χρόνια. Οι φυσικοί γονείς τής μικρής Ελίζας, που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και πήραν την κηδεμονία του παιδιού το 1974.

Τα επόμενα χρόνια ήταν μία μάχη με την επάρατο νόσο, από την οποία είχε προσβληθεί από το 1967. Δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να παίζει στο θέατρο, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. 

Η τελευταία της εμφάνιση ήταν το 1981, στο έργο «Σάρα – Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», όπου έπαιξε θαυμαστά το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Λίγο αργότερα, η υγεία της επιδεινώθηκε. 

Έχασε τη φωνή της και τελικά άφησε την τελευταίας της πνοή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, 

στο αμερικάνικο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.

Η ζωή της γράφτηκε σε βιβλίο από τον καλό της φίλο Φρέντυ Γερμανό κι έγινε μπεστ σέλερ, 

13 χρόνια μετά το θάνατό της.

ΠΗΓΗ: 

http://www.sansimera.gr/biographies/113#ixzz3kf06jWJe

Από τον Ημεροδρόμο, ένα χρόνο πριν. 

http://www.imerodromos.gr/lambeti-harisma/

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: 

Έλλη Λαμπέτη: Ξενοδοχείο το σπίτι όπου έζησε στο Κολωνάκι | mononews

«Ασπάστηκα τον κομμουνισμό εξαιτίας του Στάλιν»

   «Ασπάστηκα τον κομμουνισμό εξαιτίας του Στάλιν»

Από herko

Γράφει ο Νίκος Μόττας 

Μια ιστορική προσωπικότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα, την ιδεολογικοπολιτική κληρονομιά της οποίας έχουν επιχειρήσει να οικειοποιηθούν διάφοροι πολιτικοί χώροι είναι αναμφίβολα ο Τσε Γκεβάρα. Τα χρόνια που ακολούθησαν της δολοφονίας του στη Βολιβία, ο Τσε αποτέλεσε σύμβολο για μια σειρά οργανώσεων της ευρύτερης αριστεράς (από τροτσκιστές μέχρι σοσιαλδημοκράτες) αλλά και του αναρχικού χώρου. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός αυτών που θαύμασαν και θαυμάζουν τον αργεντίνο επαναστάτη αυτοπροσδοιορίζονται ως«αντισταλινικοί», μισούν και αναθεματίζουν τον Στάλιν ενώ συχνά αναφέρονται στα περήφημα«εγκληματα» της σταλινικής περιόδου. Αντίφαση και ιστορική ειρωνεία: Ο ίδιος ο Τσε Γκεβάρα ήταν θαυμαστής του Στάλιν.
Με αφορμή, λοιπόν, τα 63 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου σοβιετικού ηγέτη να θυμήσουμε τι πίστευε ο Τσε για τον Ιωσήφ Στάλιν, όπως προκύπτει από  γραπτά και επιστολές του ίδιου του Ερνέστο Γκεβάρα:
Το 1953, ευρισκόμενος στη Γουατεμάλα, ο 25χρονος τότε Τσε σημείωνε σε γράμμα του στην θεία Μπεατρίς: «Κατά τη διαδρομή μου είχα την ευκαιρία να περάσω απ’ την «επικράτεια» της United Fruit Co, πείθοντας με ακόμη μια φορά πόσο απαίσια είναι αυτά τα καπιταλιστικά χταπόδια. Ορκίστηκα μπροστά σε μια φωτογραφία του παλαιού και θρηνημένου συντρόφου Στάλιν ότι δεν θα ησυχάσω μέχρι να δω τον αφανισμό αυτών των χταποδιών». (Πηγή: Jon Lee Anderson, Che Guevara: A revolutionary life, 1997).
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1957, όντας στο καμίνι του αντάρτικου αγώνα στην κουβανική ύπαιθρο, ο Γκεβάρα έγραφε προς το μέλος του Κινήματος της 26ης Ιούλη Ρενέ Ράμος Λατούρ (Ντανιέλ):
«Στα επονομαζόμενα «λάθη του Στάλιν» βρίσκεται η διαφορά μεταξύ μιας επαναστατικής και μιας ρεβιζιονιστικής αντίληψης. Πρέπει να μελετήσεις τον Στάλιν στο ιστορικό πλαίσιο που κινήθηκε, όχι να τον δεις (αποκλειστικά) ως ένα είδος αγριάνθρωπου, αλλά στα συγκεκριμένα ιστορικά όρια. Ασπάστηκα τον κομμουνισμό εξαιτίας του πατερούλη Στάλιν και κανείς δεν πρέπει να ‘ρθει να μου πει ότι δεν πρέπει να διαβάζω Στάλιν. Τον διάβαζα όταν ήταν κάτι πολύ κακό να διαβάζεις γι’ αυτόν. Αυτό ήταν σε μια άλλη εποχή. Και επειδή δεν είμαι πολύ ευφυής, αλλά και ξεροκέφαλος, συνεχίζω να τον διαβάζω. Ιδιαίτερα σε αυτήν τη νέα περίοδο που είναι ακόμη χειρότερο να διαβάζεις (για τον Στάλιν). Τότε, όπως και τώρα, βρίσκω μια σειρά πραγμάτων που είναι πολύ καλά».
 Ο Τσε Γκεβάρα δεν άφηνε έξω απ’ την κριτική του τον αντεπαναστατικό ρόλο του Τρότσκι στη δράση του οποίου χρέωνε «κρυφά κίνητρα» και «θεμελιώδη λάθη». Έγραφε επί παραδείγματι:«Πιστεύω ότι η βασική ιδεολογία στην οποία ο Τρότσκι βασίστηκε ήταν λανθασμένη, τα κρυφά κίνητρα της δράσης του (ήταν) λανθασμένα και τα τελευταία του χρόνια υπήρξαν σκοτεινά. Οι τροτσκιστές δεν έχουν συνεισφέρει τίποτα απολύτως στο επαναστατικό κίνημα – εκεί που έδρασαν περισσότερο ήταν στο Περού αλλά στο τέλος απέτυχαν επειδή χρησιμοποιούν κακές μεθόδους»(Comments on ‘Critical Notes on Political Economy’ by Che Guevara, Revolutionary Democracy Journal, 2007).
Σε γράμμα του προς τον Κουβανό τροτσκιστή- και σημαντικό στέλεχος της Επανάστασης- Αρμάντο Χαρτ, ο Τσε σημείωνε:
«Στην Κούβα δεν υπάρχει τίποτα δημοσιευμένο, εάν εξαιρέσουμε τα σοβιετικά τούβλα, τα οποία φέρουν τη δυσκολία ότι δεν σ’αφήνουν να σκεφτείς – το κόμμα σκέφτεται για σένα και συ πρέπει να το αφομοιώσεις. Θα ήταν αναγκαίο να δημοσιευθεί η πλήρης εργογραφία των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν (υπογραμμισμένο από τον Τσε στο αυθεντικό έγγραφο της επιστολής) και άλλων σπουδαίων μαρξιστών. Εδώ θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τους μεγάλους ρεβιζιονιστές (εάν θέλεις μπορείς να προσθέσεις τον Χρουστσώφ) και επίσης τον φίλο σου τον Τρότσκι ο οποίος υπήρξε και προφανώς έγραψε κάτι»  (Πηγή: εφημερίδα Contracorriente, φυλ. 9, Αβάνα 1997).
Η ρεβιζιονιστική πορεία που ακολούθησε η σοβιετική ηγεσία μετά τις αποφάσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ αποτέλεσε πηγή έντονου προβληματισμού για τον Τσε. Η πολιτική της«αποσταλινοποίησης» και των λαθεμένων, οπορτουνιστικών αντιλήψεων σχετικά με την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού που εισήγαγε η ηγεσία Χρουστσόφ μετά το 1956 επέδρασαν καίρια στην αντίληψη του Γκεβάρα για την  επανάσταση και τον σοσιαλισμό. 
Ένας εκ των βιογράφων του Γκεβάρα, ο μεξικανός πολιτικός Χόρχε Καστανέδα, γράφει σχετικά (προσθέτοντας και λίγη αντικομμουνιστική σάλσα): «Ο Γκεβάρα έγινε σταλινικός σε μια περίοδο που χιλιάδες νέοι άρχισαν να δυσανασχετούν με την επίσημη εκδοχή του “Κομμουνισμού”. Απέρριπτε ως «ιμπεριαλιστική προπαγάνδα» το λόγο του Χρουστσόφ το 1956 που κατάδικαζε τα εγκλήματα του Στάλιν, ενώ υποστήριξε την ρωσική παρέμβαση στην Ουγγαρία που συνέτριψε την εργατική ανταρσία στη χώρα την ίδια χρονιά»  (Χ.Καστανέδα, The life and death of Che Guevara, 1997).

Τέσσερα χρόνια μετά την αρχή της περίφημης «αποσταλινοποίησης», το Νοέμβρη του 1960, ο Γκεβάρα επισκέπτονταν τη Μόσχα ως εκπρόσωπος της κουβανικής κυβέρνησης. Παρά τις παραινέσεις του τότε κουβανού πρέσβη, ο Τσε επέμεινε στην κατάθεση στεφάνου στον τάφο του Στάλιν, στα τείχη του Κρεμλίνου.
Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα εκτιμούσε βαθιά τον ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν και την συμβολή του στην σοσιαλιστική οικοδόμηση. Και αυτό διότι, όπως ο ίδιος έλεγε, «πρέπει να μελετήσεις τον Στάλιν στο ιστορικό πλαίσιο που κινήθηκε […] στα συγκεκριμένα ιστορικά όρια». Αυτό το ιστορικό πλαίσιο και οι εξαιρετικά αντίξοες κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές συνθήκες στις οποίες έδρασε ο Ι.Στάλιν αποσιωπούνται απ’ τους θιασώτες του αντισταλινισμού. Αποσιωπάται το γεγονός ότι η πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ γίνονταν σε ένα πλαίσιο οξύτατης διαπάλης, με πληθώρα εσωτερικών και εξωτερικών απειλών (ιμπεριαλιστική περικύκλωση), με μια γιγαντιαία προσπάθεια εκβιομηχάνισης που αντιμετώπιζε αντιδράσεις και εκτεταμένα σαμποτάζ, με την πάλη για την κολλεκτιβοποίηση να συναντά την μεγάλη αντίδραση των κουλάκων. Ο Ι. Στάλιν, ως φυσιογνωμία και ηγετική προσωπικότητα, αποτέλεσε προϊόν της δράσης των λαϊκών μαζών σε ένα δεδομένο ιστορικό πλαίσιο. Και ως τέτοια προσωπικότητα, ο Στάλιν καθοδήγησε για 30 συναπτά έτη το Κόμμα των μπολσεβίκων και το λαό της Σοβιετικής Ένωσης, πατώντας στην στέρεα ιδεολογική κληρονομιά του Λένιν. Αυτό, ένας πραγματικός κομμουνιστής, ένας επαναστάτης στην σκέψη και- κυρίως- στην πράξη όπως ο Ερνέστο Γκεβάρα ήταν επομένο να το αναγνωρίσει και να το εκτιμήσει.

ΠΗΓΗ: ΗΦΑΙΣΤΟΣ

http://fanthis.blogspot.gr/2016/09/blog-post_10.html

Συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, στο «ΣΚΑΪ»

Στις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις αναφέρθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, μιλώντας στην τηλεόραση του «ΣΚΑΪ» και τον Γ. Αυτιά το πρωί του Σαββάτου 3 Σεπτέμβρη.

Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:

- Έχουμε μαζί μας τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ, την κανονική αριστερά, όπως λέτε, έτσι δεν είναι;

- Το Κομμουνιστικό Κόμμα. Άλλο η αριστερά, γιατί απ’ την «αριστερά» έχει δεινοπαθήσει ο ελληνικός λαός και όλοι οι λαοί του κόσμου. Αυτό που παλιά ο κόσμος έλεγε αριστερά, δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτά που έχουμε γνωρίσει τα τελευταία χρόνια και στην πατρίδα μας, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης που ονομάζεται αριστερά.

- Έχει περάσει ο κ. Τσίπρας από το ΚΚΕ;

- Από το ΚΚΕ όχι. Απ’ ότι έχω διαβάσει σε συνέντευξή του ήταν ένα διάστημα, ως μαθητής, στην ΚΝΕ, ένα - δύο χρόνια.

- Αρκετά στελέχη όμως του ΣΥΡΙΖΑ πέρασαν από το ΚΚΕ, όπως και άλλα στελέχη από άλλα κόμματα, με μεγάλη θητεία και πολλοί καλοί συνάδελφοι στο «Ριζοσπάστη», που κάνουν πολύ καλό ρεπορτάζ. Διάβαζα χθες ένα πολύ καλό ρεπορτάζ για τις επικουρικές, πριν λίγες ημέρες για το ΕΚΑΣ και όλα αυτά τα είχατε προαναγγείλει εδώ και καιρό. Κύριε Κουτσούμπα, αυτό το μαρτύριο της αύξησης των φόρων και της μείωσης των συντάξεων θα συνεχιστεί;

- Δυστυχώς θα συνεχιστεί. Μακάρι να υπήρχε ένας πάτος, ένα τέλος σ’ αυτόν τον κατήφορο που τραβάει η χώρα, που τραβάει ο ελληνικός λαός, κυρίως οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι. Θα συνεχιστεί διότι όχι μόνο το μνημόνιο, αλλά η πολιτική που επέλεξε η κυβέρνηση και έχει αποφασίσει να τη φέρει μέχρι τέλους, οδηγεί περισσότερο στα τάρταρα τον ελληνικό λαό. Τηρούνται τα πάντα κατά γράμμα, με βάση τις υποδείξεις του κουαρτέτου, με βάση τις υποδείξεις του μεγάλου κεφαλαίου, διότι αυτό εξυπηρετεί ο κ. Τσίπρας και έχω πει επανειλημμένα ότι είναι η κυβέρνηση, είναι ο πρωθυπουργός που έχει εντολή να κάνει τη «βρώμικη δουλειά». Αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι προηγούμενοι θα το κάνει ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του μέχρι τέλους. Γι’ αυτό λέμε ότι ο κατήφορος δεν έχει πάτο και άρα θα πρέπει ο ελληνικός λαός να ανασκουμπωθεί. Δεν είναι μόνο ο ΕΝΦΙΑ, ήδη τώρα μέσα στο Σεπτέμβρη όλες οι λαϊκές οικογένειες θα πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ, που είναι ένας αισχρός φόρος, ένας βάρβαρος φόρος που δεν βελτιώνεται μόνο καταργείται, γιατί τώρα ακόμη ότι θα του αλλάξει όνομα, θα τον ονομάσει ΦΑΠ(Α), όπως γράφουν κάποιες εφημερίδες, γιατί θα είναι νέα φάπα στον ελληνικό λαό, στη λαϊκή οικογένεια. Δεν είναι το ζήτημα αν θα αλλάξει ονομασία ή αν θα βελτιωθεί κάπως, όπως πιθανά θα μας πει ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ, πρέπει να καταργηθεί εντελώς. Είναι οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι που πληρώνει κυρίως η λαϊκή οικογένεια, γιατί από εργαζόμενους, από λαϊκό κόσμο, από συνταξιούχους, από υπάλληλους, εργάτες του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, αυτοί πληρώνουν τους άμεσους και έμμεσους φόρους. Τον Ιούνη μόνο 1 δισ. ευρώ έβαλαν τα Ταμεία περισσότερο σε σχέση με τον προηγούμενο Ιούνη και όλα αυτά είναι από τον εργαζόμενο λαό.

- Σε κουβέντες που έχω κάνει με τη Λιάνα Κανέλλη, αλλά και με άλλους βουλευτές του κόμματός σας, μου έλεγαν ότι το ΚΚΕ έκανε πρόταση νόμου για μηδενικό ΦΠΑ στα είδη του νοικοκυριού, αυτά που ελληνικός λαός έχει για τις καθημερινές του ανάγκες: ψωμί, τυρί, γάλα κλπ και δεν γύρισε κανείς να κοιτάξει αυτή την καταπληκτική πρόταση. Μηδενικός ΦΠΑ σε 20 είδη της καθημερινότητας. Πολλές προτάσεις δικές σας και για την ανεργία και για το μηδενικό ΦΠΑ, για να αντέξουν τα νοικοκυριά, δεν προχώρησαν παρακάτω.

- Και οι ελάχιστες που ήρθαν στη Βουλή, γιατί τις περισσότερες τις βάζουν στα συρτάρια τους και δεν τις φέρνουν ούτε για συζήτηση στην Ολομέλεια, καταψηφίστηκαν από την κυβερνητική πλειοψηφία, τους 153. Και για την αποκατάσταση του ΕΚΑΣ και μια σειρά μέτρων για την ανακούφιση των νοικοκυριών και για το μηδενικό ΦΠΑ για τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Αυτά που λέμε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης είναι αυτά που πληρώνει ο λαός, οι απλοί άνθρωποι που αγοράζουν το καθημερινό που χρειάζεται για να ζήσει η οικογένειά τους. Ας βάλει ΦΠΑ στα είδη πολυτελείας, είναι άλλο αυτό, αλλά για τα είδη πλατιάς κατανάλωσης ο ΦΠΑ πρέπει να είναι μηδενικός, αλλά κι αυτό πήγε στις καλένδες.

- Άρα, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση συνεχούς αύξησης των φόρων. Είναι πραγματικότητα αυτό, διότι από 1/1/2017 αυξάνονται πολλοί φόροι και έρχεται και η δεύτερη μείωση του ΕΚΑΣ για τους υπόλοιπους. Αυτό το μαρτύριο είπατε δεν τελειώνει. Τι θα ακούσουμε στη ΔΕΘ από τους αρχηγούς των κομμάτων; Πριν τον κ. Τσίπρα υπήρχαν κι άλλες κυβέρνησης και με τα λάθη τους. Εσείς έχετε μια διαχρονική σαφή θέση σε μείζονα θέματα της καθημερινότητας, το αφήγημα της ΔΕΘ τι μπορεί να δώσει;

- Επί της ουσίας τίποτε. Αντίθετα θα δώσει αυτό που έχουν συνηθίσει οι κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια. Αυτό που έκαναν και οι προηγούμενοι, μόνο που ο τωρινός έχει πάρει άριστα σ’ αυτό. Πήρε πολύ γρήγορα απ’ τη λογική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, πέρασε πολύ καλά τις εξετάσεις, γι’ αυτό και είναι αποδεκτός και από το ξένο και από το ντόπιο κεφάλαιο και άρα αυτό θα περιμένουμε ξανά στη Θεσσαλονίκη. Ήδη μια πρόγευση είχαμε χθες στα εγκαίνια των 20 χλμ από τα 120 χλμ, χρειάστηκαν 8 χρόνια για να ολοκληρωθούν τα 20 χλμ, με το λαό να πληρώνει διόδια για να γίνονται αυτά, με κόσμο να σκοτώνεται και να τραυματίζεται από συγκρούσεις αυτοκινήτων γιατί είναι ένας δρόμος-καρμανιόλα. Και εκεί μας είπε ότι αυτά που πήρε από τις τηλεοπτικές άδειες, τα 240 εκατ, θα τα αξιοποιήσει για να πάνε στο λαό. Δεν είναι μέγιστη κοροϊδία αυτό; Δεν ξέρει ο κ. Τσίπρας ότι έχει υπογράψει ότι κάθε ευρώ που μπαίνει στο κρατικό ταμείο θα πρέπει πρώτα να το δίνει για το χρέος στο κουαρτέτο και από 'κει θα ελέγχεται, λοιπόν τι θα δώσει. Είναι και κοροϊδία γιατί μια απλή διαίρεση να κάνει κάποιος σε δύο χρόνια που θα πάρει αυτά τα λεφτά από τους καναλάρχες να τα μοιράσει στο 1,5 εκατ. ανέργους, που δεν ξέρουμε και πόσοι θα είναι τότε, ούτε 150 ευρώ στον καθένα δεν είναι. Δηλαδή τι είναι αυτό, ούτε ένα κουλούρι δεν μπορεί να πάρει, πολύ περισσότερο που οι μακροχρόνια άνεργοι έχουν οικογένειες κλπ. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν μπορεί να το κάνει για τους λόγους που είπα προηγουμένως και το ξέρει καλά και ο κ. Τσίπρας και το ξέρουν και οι υπόλοιποι αρχηγοί και της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των άλλων αστικών κομμάτων. Δεν επιτρέπεται σε συνθήκες μνημονίου, σε συνθήκες επιτήρησης να χρησιμοποιήσεις για άλλο σκοπό αυτά τα λεφτά, παρά μόνο για να τα δώσεις στο κουαρτέτο. Αυτή είναι η ουσία, γιατί να κοροϊδευόμαστε; Για το ΕΚΑΣ τι να πει, ήδη έχει πει πάρα πολύ μεγάλα ψέματα. Ξεκίνησε λέγοντας ότι το ΕΚΑΣ δεν είναι σύνταξη, είναι επίδομα. Μα το ΕΚΑΣ δόθηκε στους συνταξιούχους για να αναπληρώσει τη ραγδαία μείωση των συντάξεων που ξεκίνησε απ’ τη δεκαετία του ’90 και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Άρα στην ουσία αντικαθιστά τη σύνταξη, αν ήθελε ας έδινε αύξηση στις συντάξεις, όπως ζητούσαν οι συνταξιούχοι. Ή το άλλο που είπε για τα αντισταθμιστικά ότι θα αναπληρώσουν τις απώλειες, τη μείωση του ΕΚΑΣ, άλλο μεγάλο ψέμα. Μόνο τα στοιχεία που δίνει η ίδια η κυβέρνηση, που λέει ότι θα είναι 50-60 εκατ. η κάλυψη των αντισταθμιστικών με το σύνολο της μείωσης του ΕΚΑΣ, το έλλειμμα που δημιουργείται για την τσέπη του συνταξιούχου που είναι 2,4 δισ. ευρώ, δείχνει το μέγεθος της κοροϊδίας και του ψέματος που λέει η κυβέρνηση. Ή ότι απ’ το 2018 ο υπολογισμός της «εθνικής» σύνταξης θα αναπληρώσει τις απώλειες που έχουν τώρα, άλλο μεγάλο ψέμα. Το 2018, με τους νόμους που έχουν περάσει, θα έχουμε νέες μεγάλες απώλειες για το σύνολο των συνταξιούχων.

- Ξέρετε πολύ καλά ότι και για μια θέση εργασίας γίνεται μάχη. Πόσοι σας έχουν βρει για να σας ζητήσουν μια θέση εργασίας και εσείς θεσμικά έχετε προτείνει μέτρα. Πριν πάω στην ουσία των θεμάτων της δημοπράτησης των τηλεοπτικών αδειών, φοβάστε ανεργία στον κλάδο; Γιατί δεν είναι μόνο τα πρόσωπα που είναι μπροστά απ’ τις κάμερες, είναι εργαζόμενοι στις κάμερες, ο φροντιστής, η κυρία που καθαρίζει, το μακιγιάζ, είναι ένα πλέγμα δραστηριοτήτων. Φοβάστε νέο κύμα ανεργίας και τι μπορεί να γίνει ώστε να μην υπάρξει αυτή η διαταραχή στο εργασιακό πεδίο;

- Όχι μόνο φοβόμαστε, αλλά ήδη αυτό θα έρθει να προστεθεί στο ήδη υπάρχον πρόβλημα. Γιατί και τώρα υπάρχει ανεργία στον κλάδο, υπάρχουν τεχνικοί, δημοσιογράφοι χωρίς δουλειά ή άλλοι χωρίς μόνιμη δουλειά. Θα προστεθεί αυτό το πρόβλημα και θα διογκωθεί. Δεύτερο ζήτημα, πρέπει να εξασφαλιστεί για όσα κανάλια κλείσουν, που δεν πήραν άδεια, τα δεδουλευμένα των εργαζομένων, τι θα γίνει με τα ασφαλιστικά τους ταμεία, να εξασφαλιστούν οι αποζημιώσεις. Τουλάχιστον θα μείνει άνεργος -εμείς είμαστε ενάντια και θα παλέψουμε να μην κλείσει κανένα κανάλι, να δουλεύουν όλοι οι εργαζόμενοι, να απορροφηθούν στις ίδιες δραστηριότητες των καναλιών που θα δημιουργηθούν ή στα υπάρχοντα με άλλο τρόπο- όμως πρέπει να στηριχτεί. Είναι απαράδεκτο να συμβαίνει αυτό και να μη στηρίζονται αυτές οι προσπάθειες και ο κόσμος να μένει στην ανεργία, με το επίδομα ανεργίας, που και αυτό τους το βουτάνε -άλλη ιστορία αυτή- και να ψάχνουν στον ήλιο μοίρα. Γιατί ο καθένας έχει οικογένεια, έχει κάνει τα κουμάντα του, έχει συγκεκριμένες ανάγκες, θέλει να μορφώσει τα παιδιά του και οι εργαζόμενοι στα Μέσα Ενημέρωσης είναι εργαζόμενοι όπως είναι και οι υπόλοιποι σε άλλους κλάδους.

- Επαναλαμβάνω ότι για να φαίνεται ένας, δουλεύουν άλλοι 150 και το ξέρετε πολύ καλά, το ζείτε άλλωστε. Έχετε δουλέψει και στον Τύπο, κάνατε ρεπορτάζ, άρθρα. Τι ρεπορτάζ;

- Στο «Ριζοσπάστη» ήμουν. Είχα την ευθύνη ως διευθυντής του «Ριζοσπάστη».

- Βεβαίως, άρα ξέρετε τη δουλειά. Κύριε Κουτσούμπα, πάνω απ’ όλα το Σύνταγμα, ο πλουραλισμός, πάνω απ’ όλα η είδηση και μετά το όποιο σχόλιο. Αυτό το πράγμα πως προχωρά από 'δω και μπρος και πάμε στα πιο βαθιά, παραβιάστηκε το Σύνταγμα σ’ αυτή την περίπτωση των 4 αδειών;

- Αυτό ας το λύσουν οι Συνταγματολόγοι. Αυτό που παραβιάστηκε είναι η στοιχειώδης νοημοσύνη του ελληνικού λαού. Δηλαδή έγινε πολύ χαμός για το τίποτε στην ουσία. Ή αν θέλετε έγινε πολύ χαμός και πολύ κακό για μια απ’ τα ίδια στην καλύτερη των περιπτώσεων, η γνώμη μας είναι ότι θα είναι χειρότερη κατάσταση. Γιατί το τοπίο γίνεται ακόμη πιο ανασφαλές γενικότερα για τους ίδιους τους εργαζόμενους…

- Και τα 8 κανάλια γίνονται 4.

- Αυτά που επικαλείται η κυβέρνηση για προπαγανδιστικούς σκοπούς, για να ρίξει στάχτη στα μάτια, επί της ουσίας δεν ισχύουν απόλυτα για κανένα ζήτημα που θέτει. Δηλαδή, λέει «τάξη», τι τάξη μπήκε; Πήραν κάποια κανάλια που είχαν ήδη άδεια, κάποια καινούργια, τώρα λιγότερα, έγινε μια αναδιανομή της πίτας και σε κάποιους καινούργιους δεν ξέρω φιλικούς ή εχθρικούς προς την κυβέρνηση θα το δείξει η πορεία αυτό. Στόχευση της κυβέρνησης ήταν να έχει ένα πιο φιλικό πολιτικό περιβάλλον σε σχέση με αυτήν, γιατί θεωρούσε εχθρικό το προηγούμενο, πέρα απ’ την κρατική τηλεόραση…

- Τώρα δημιουργεί νέα τζάκια;

- Μα, αντικειμενικά δημιουργούνται. Κατ’ αρχήν αυτά τα τζάκια υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, είναι μεγαλοεπιχειρηματίες όλοι τους και οι καινούργιοι που μπήκαν, δραστηριοποιούνται σε μια σειρά κλάδους και τομείς της οικονομίας, είναι πολυεκατομμυριούχοι, έχουν μετοχικές εταιρείες…

- Άρα για ποιο λόγο έγινε αυτό, για λιγότερη ενημέρωση;

- Ούτε αυτό, το όλο ζήτημα είναι ότι δεν θα υπάρχει πραγματική ενημέρωση, δεν θα υπάρχει βελτίωση της ενημέρωσης, κατά τη γνώμη μας δεν θα υπάρχει ουσιαστική αλλαγή στο περιεχόμενο, έτσι ώστε να αναβαθμιστεί το πολιτικό, πολιτιστικό, μορφωτικό, παιδαγωγικό, αθλητικό περιεχόμενο των καναλιών. Γιατί η τηλεόραση μπαίνει στο σπίτι, διαπαιδαγωγεί το παιδί μου, διαπαιδαγωγεί όλη την οικογένεια, επιδρά στη συνείδηση, στη καρδιά και στο νου των ανθρώπων. Άρα, λοιπόν, παίζει σημαντικό ρόλο για το ποιος έχει και πως διαχειρίζεται αυτό το μέσο που βάζεις στο σπίτι σου κάθε μέρα. Δεν έγινε συζήτηση γι’ αυτό στο διαγωνισμό, έγινε ένα αλισβερίσι, ένας διαγωνισμός σαν αυτούς που γίνονται για διάφορα πράγματα. Δεν γίνονται διαγωνισμοί για τις κρατικές προμήθειες, για τα δημόσια έργα, για τις ιδιωτικοποιήσεις; Πατάχθηκε η διαπλοκή πουθενά σ’ αυτά; Οι διαπλεκόμενοι ζουν και βασιλεύουν. Αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει και πρέπει να τελειώσει πρώτα απ’ όλα στη συνείδηση, στο πως σκέφτεται ο ελληνικός λαός, ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος, ο αγρότης, ο επαγγελματίας, ο νέος και η νέα, αυτό είναι το ζήτημα. Να δουν πίσω απ’ όλη αυτή την παραφιλολογία, την προπαγάνδα της κυβέρνησης, που θα συνεχιστεί τώρα με τη ΔΕΘ και για τις τηλεοπτικές άδειες και για άλλα ζητήματα, θα πρέπει να αποκτήσει κριτήριο με βάση την πείρα του πλέον. Ξέρει τι του έλεγε και πέρσι και πρόπερσι στη ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας ή και οι προηγούμενοι απ’ αυτόν. Ξέρει ποιος του έλεγε αλήθειες, ξέρει ποιος του έλεγε ψέματα, ξέρει ποιος υπηρετεί ποιον. Άρα μ’ αυτή τη λογική να κάτσει να σκεφτεί να τα δουλέψει στο μυαλό του, να τα συζητήσει με την οικογένειά του, με τους φίλους του και να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Και εδώ το ΚΚΕ δηλώνει παρόν σ’ αυτή την υπόθεση.

- Έχουμε λοιπόν ένα νέο τοπίο το οποίο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, έχουμε έναν κόσμο ο οποίος μου λέει: «Πες του φίλου μου του Κουτσούμπα ότι έχασα 350 ευρώ…»

- Μπορεί και να μην είναι, πολλοί μου λένε «γεια σου φίλε μου», καλό είναι αυτό.

- Ξέρετε πόσοι μου λένε για το ζεϊμπέκικο που χορεύετε; Και λέω είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, γιατί ένας πολιτικός δεν είναι έξω απ’ τα δρώμενα, δεν είναι έξω από την καθημερινότητα.

- Δεν υπάρχει άνθρωπος σ’ όλη τη γη όχι μόνο στην Ελλάδα -που είμαστε και πιο ζωντανοί- και να μη χορεύει, να μην τραγουδάει ακόμη και στις δύσκολες στιγμές. Πολεμάμε και τραγουδάμε, αγωνιζόμαστε για το δίκιο, για τα προβλήματα των εργαζόμενων και ταυτόχρονα τραγουδάμε, γλεντάμε…

- Ένας πολύ παλιός δημοσιογράφος ο Γιάννης ο Βούλτεψης έλεγε: «Ανοίξατε ρε το "Ριζοσπάστη" για να δούμε τι απεργίες έχουμε σήμερα;» Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.

- Ο φίλος που έστειλε το μήνυμα πάντως έχει δίκιο. Δεν αμφισβητώ τα στοιχεία που δίνει η κυβέρνηση ότι οι μειώσεις στις επικουρικές είναι της τάξης του 8 και 10%. Το πρόβλημα όμως ότι για παράδειγμα χθες ένας σύντροφός μου, μου είπε ότι από 170 ευρώ του έκοψαν τα 85 από την επικουρική και λέει την αλήθεια γιατί είδα το χαρτί. Δεν γίνεται ο καθένας να έχει στην οικογένειά του, στη γειτονιά του, στο φιλικό του περιβάλλον έστω και έναν άνθρωπο που του μειώθηκε 50% η επικουρική και η κυβέρνηση να λέει ότι όλα αυτά δεν ισχύουν.

- Άρα σε ποιο πολιτικό τοπίο πάμε κ. Κουτσούμπα και πείτε μου αν γινόταν αύριο εκλογές, ποια είναι τα προγνωστικά σας, γιατί συνήθως πέφτετε μέσα. Έχετε γνώση της κοινωνίας.

- Δε θα κάνω προγνωστικά, γιατί οι εκλογές δημιουργούν και άλλες συνθήκες ανάλογα τη στιγμή που γίνονται, δημιουργούν κι άλλους συσχετισμούς, δημιουργούν κι άλλες δυναμικές σε τελευταία ανάλυση. Χώρια που η όλη ιστορία, έτσι όπως γίνεται, δεν εκφράζει ακριβώς τη λαϊκή θέληση, όχι μόνο λόγω εκλογικού νόμου, αλλά γιατί έτσι όπως γίνονται οι εκλογές με τα ψεύτικα διλήμματα, με το ότι ο λαός βρίσκεται σε απογοήτευση και σε δυσαρέσκεια η οποία δεν έχει εκφραστεί στην ολότητά της ακόμη, μπορεί να υποβόσκει, να βράζει υπόγεια και αυτό φαντάζομαι το συναντούν και οι κυβερνώντες σε κάθε βήμα τους, αν βγαίνουν μαζικά στον κόσμο και αν δεν έχουν γύρω τους μόνο τα επιτελεία τους και τους οπαδούς τους. Αν βγεις έξω μαζικά στον κόσμο που ψηφίζει είτε ΝΔ είτε ΚΚΕ είτε ΣΥΡΙΖΑ είτε οτιδήποτε άλλο ή δεν ψηφίζει και καθόλου, θα καταλάβεις από τις κουβέντες αυτή τη δυσαρέσκεια, την οργή που υποβόσκει άσχετα αν -δυστυχώς κατ’ εμάς- ακόμη δεν εκφράζεται και με αγώνες και με δράσεις και με κινητοποιήσεις. Εκεί πρέπει να κατευθυνθεί αυτή η οργή. Άρα, λοιπόν, αυτό μπορεί να εκφραστεί, αλλά υπάρχουν ορισμένα δεδομένα. Δηλαδή, ότι δύο χρόνια τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παρότι έχει αποκτηθεί πείρα απ’ τον κόσμο και βλέπει που έχει οδηγηθεί η κατάσταση, προσπαθεί να δικαιολογήσει ακόμα την κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα ότι «τι να κάνει ο άνθρωπος, έχει τα μνημόνια». Αυτή είναι η κοινή λογική.

- Περνάει αυτό στην κοινωνία λέτε;

- Ως ένα μεγάλο βαθμό ακόμα περνάει και ξέρετε γιατί; Διότι η αξιωματική αντιπολίτευση φαντάζει -όχι για εμάς, αλλά για τον ευρύτερο κόσμο, αφού είναι εν δυνάμει κυβερνητική δύναμη- δεν έχει αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου ούτε πρόκειται, κατά τη γνώμη μας, να την αποκτήσει. Γιατί δεν είναι πειστική η πρότασή της, κινείται στις ίδιες ράγες που κινείται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη γνώμη μας ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει τη θέση των παλιών αστικών κομμάτων, κυρίως το χώρο του ΠΑΣΟΚ, κινείται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Βλέπει ο κόσμος δύο χρόνια πριν -είναι νωπές οι μνήμες- την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ απ’ τα προηγούμενα μνημόνια, άρα βρισκόμαστε σ’ αυτή τη φάση. Και ένας επιπλέον λόγος, που λέμε εμείς και δεν το λένε τα άλλα κόμματα, είναι ότι ο κ. Τσίπρας έχει την πλήρη στήριξη αυτή τη στιγμή του μεγάλου κεφαλαίου και στην Ελλάδα και στην ΕΕ και σε άλλες χώρες, τους κάνει τη δουλειά και υλοποιεί αυτή την πολιτική.

- Θα αναζητήσει στηρίγματα ο κ. Τσίπρας, ακούγεται απ’ την Ένωση Κεντρώων, που το διαψεύδει ο κ. Λεβέντης. Θα αναζητήσει να διευρύνει αυτό τον κύκλο των στηριγμάτων που έχει στο κόμμα του;

- Νομίζω ότι ήδη έχει αρχίσει να το κάνει, απ’ όλες τις κινήσεις του αυτό φαίνεται. Κατ’ αρχήν με πρόσωπα που ήταν στο χώρο της παλιάς κεντροαριστεράς, της αριστεράς, όπως πχ ο κ. Κουβέλης, και με άλλα τέτοια πρόσωπα προσπαθεί να κάνει ανοίγματα, όπως και απ’ το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Είναι χαρακτηριστικό ότι προσπαθεί ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να διεμβολίσουν την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία, όπως ήταν ο χώρος του ΠΑΣΟΚ. Δεύτερος είναι ο κ. Λεβέντης, ο οποίος παίζει το ρόλο του λαγού. Αυτό το κόμμα γι’ αυτό εμφανίστηκε στα βουλευτικά έδρανα -γιατί αλλιώς υπήρχε από το 1974- για να παίξει το ρόλο του λαγού, πότε του ενός και πότε του άλλου ανάλογα τις συνθήκες. Σήμερα παίζει πολύ καλά το ρόλο του λαγού του κ. Τσίπρα. Το αν στηρίζει την κυβέρνηση με τη στάση του και την πολιτική του, από ανοχή μέχρι στήριξη, το αν θα μπει στην κυβέρνηση μένει να το δούμε, εξαρτάται και από άλλα ζητήματα αυτή την εξέλιξη.

- Απ’ ότι καταλαβαίνω θα είναι έντονα αντιπολιτευτικός ο λόγος σας στη Βουλή, σας παρακολουθούμε, καταγράφουμε όλα αυτά τα οποία σημειώνεται. Σας ευχαριστώ θερμά για τη σημερινή σας παρουσία και πάντα θα επιμένω και θα το εφαρμόζω: Πάνω απ’ όλα το Σύνταγμα και οι νόμοι της χώρας, ο πλουραλισμός, όλες οι φωνές να ακούγονται και πάνω απ’ όλα οι φωνές που εκπροσωπούν την κοινωνία.

- Να σας πω επίσης ότι η Κομματική Οργάνωση Αττικής κάνει μια σπουδαία εκδήλωση στη Μακρόνησο. Θα πάμε απ’ το Λαύριο, θα έχουμε συναυλία με τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου σε έργο του Γ. Ρίτσου την «Καντάτα για τη Μακρόνησο», γιατί η ιστορική μνήμη πρέπει να περνάει στις γενιές. Εκεί ήταν ένας τόπος όπου μαρτύρησαν και έζησαν δύσκολες ώρες συμπατριώτες μας, παππούδες μας, γιαγιάδες μας, γνωστοί μας και άλλοι αγωνιστές.

http://www.902.gr/eidisi/politiki/107131/synenteyxi-toy-gg-tis-ke-toy-kke-d-koytsoympa-sto-skai-video

«Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής»

Σαν σήμερα το 1984 πέθανε ο Μάνος Κατράκης. 

Στις 26/8/2012, η δημοσιογράφος, Σοφία Αδαμίδου, 
έγραψε στον Ριζοσπάστη το κείμενο, που αναδημοσιεύουμε παρακάτω: 

ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ

Του πρέπουν «αψηλόκορφοι ύμνοι»...

«Σύντροφε Μάνο, κρητικόπουλο, Ερωτόκριτέ μας άξιε γιε της Ρωμιοσύνης

Ερωτας είσαι και ομορφιά και λεβεντιά και αγάπη

στο μπόι σου παίρνει μέτρο η ανθρωπιά και η τέχνη

μες στη φωνή σου ακέριος ο λαός βρίσκει την πιο σωστή φωνή του

μες στη φωνή σου πέντε αηδόνια, τρεις αητοί κι ένα λιοντάρι δένουν τη φιλία του κόσμου.

Σύντροφε Μάνο εσένανε σου πρέπουν αψηλόκορφοι ύμνοι σαν τον πάππο σου τον ψηλορείτη...»

Κάθε φορά που θέλει κάποιος να μιλήσει για τον Μάνο Κατράκη, αυτοί οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου έρχονται και διεκδικούν την πρώτη θέση στη σκιαγράφηση αυτής της πολυδιάστατης προσωπικότητας, διεκδικούν την πρώτη θέση για να μνημονεύσουν τον άνθρωπο, τον αγωνιστή και καλλιτέχνη, που πάντα βρίσκεται στην καρδιά και στη μνήμη μας, κι ας έχουν περάσει 28 χρόνια από τότε που έφυγε (2/9/1984). Τα λόγια αυτά του Ρίτσου ήταν το δώρο του για τον εορτασμό των 50 χρόνων στο Θέατρο του Μάνου Κατράκη, με τον οποίο πρώτα απ' όλα μοιράστηκαν τα βάσανα της εξορίας, στη συνέχεια βρέθηκαν πλάι - πλάι στους αγώνες για την ειρήνη και το σοσιαλισμό, χτίζοντας έτσι μια βαθιά φιλία.

«Αν ο Μάνος Κατράκης μεσουρανούσε στη θεατρική ζωή του τόπου μας, δεν το χρωστάει μονάχα στο λεβέντικο παράστημα και στο συναρπαστικό φωνητικό όργανο, μα στην απόλυτη ψυχική του αφοσίωση στην Τέχνη» επισημαίνει ο κορυφαίος σκηνοθέτης και συγγραφέας Αλέξης Σολομός, προλογίζοντας το λεύκωμα που κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή» με τίτλο «Μάνος Κατράκης (Στη ζωή, στη σκηνή και την οθόνη)». Και συνεχίζει ο Αλέξης Σολομός: «Δίχως συμφεροντολογικά κίνητρα, δίχως συμβιβασμούς και αυτοθαυμασμούς, μας πρόσφερε παραστάσεις με πνευματικό μήνυμα, πατριωτικό αίσθημα και ανθρώπινη πνοή. Οσο παράξενο κι αν φαίνεται, η "υποκριτική τέχνη" δε στηρίζεται στην υποκρισία, αλλά στην ψυχική ειλικρίνεια. Και την ειλικρίνεια αυτή - που χαρακτήριζε τον Κατράκη σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο - τη συνδυάζω με κάτι που μου είπε, όταν ετοιμάζαμε μια παράσταση: "Θα προτιμούσα να μην τονίσω τη φράση αυτή όπως τη θέλεις, γιατί, αν την πω έτσι, δε θα είμαι εγώ"»...

Αδάμαστος και ευαίσθητος

Η ζωή του αρχίζει από το Καστέλι Κισσάμου, όπου ξαναγύριζε όποτε μπορούσε για να ξαναθυμηθεί τον πατέρα του, Χαράλαμπο, από τον οποίο ορφάνεψε νωρίς, τα άλλα τέσσερα αδέρφια του και την κυρα-Ειρήνη, τη μάνα του, που τη λάτρευε και της έμοιαζε όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στον πεισματικό χαρακτήρα και την αδάμαστη ψυχή. Θυμίζουμε έναν, καταγραμμένο, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν στο «Ρ», διάλογό του με τη μάνα του, ως δείγμα του χαρακτήρα και των δυο. Η κυρα-Ειρήνη, όπως όλες οι μανάδες των κρατουμένων αγωνιστών, υπέφερε με τον εγκλεισμό του παιδιού της. Σε μια συνάντησή τους στην εξορία, ο Κατράκης δοκίμασε την ψυχική αντοχή της μάνας του: -«Τι είναι Μανόλη;» -«Θες να 'ρθω στο σπίτι, μάνα;» -«Πώς θα 'ρθεις;» -«Ε... θα υπογράψω και θα 'ρθω»- «Ιντα να υπογράψεις;» -«Δήλωση» -«Ιντα δήλωση;» -«Οτι δεν είμαι αυτό που είμαι...» -«Και δεν είσαι;» -«Είμαι» -«Μην υπογράψεις, κερατά, μην υπογράψεις...».

Οσοι τον γνώρισαν μιλούν για την παλικαριά του Μάνου Κατράκη να αγαπά και να μοχθεί για τη ζωή, τον αγώνα, την τέχνη. Δυνατός, εργατικός, σεμνός και αταλάντευτος, επέλεξε το δύσκολο δρόμο και στη ζωή και στην τέχνη. Οι προσωπικές του αγωνίες ήταν οι αγωνίες του λαού και η ανησυχία του ήταν η ανησυχία του παθιασμένου εργάτη της τέχνης.

Ο Μάνος Κατράκης από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο θέατρο το 1928, φανέρωσε το υποκριτικό του ταλέντο και ανέβηκε γρήγορα την κλίμακα της θεατρικής ιεραρχίας, για να καταλάβει μια δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους κορυφαίους ηθοποιούς μας.

Η κριτική αντιμετωπίζει με ενθουσιασμό την πρώτη κιόλας παρουσία του στο θέατρο (στο ρόλο του Χαρίδημου, στον Ερωτόκριτο). Ο Αλκης Θρύλος έγραψε: «Υπήρξε μια αποκάλυψη. Ο κ. Κατράκης γέμισε τη σκηνή μόλις παρουσιάστηκε, χόρεψε με χάρη γοητευτική και μια εξαιρετική ευλυγισία και έπαιξε σαν δοκιμασμένος ηθοποιός». Ενώ ο Μιχαήλ Ροδάς τον χαρακτήρισε «λεβέντη στην όψη και στο κορμί», «ελπίδα του νεωτέρου μας θεάτρου, ένα καλλιτεχνικό αστέρι λαμπρό», για το οποίο πίστευε ότι «η Κρήτη που τον έβγαλε έπρεπε να υπερηφανεύεται».

«Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής»

Στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και στα τραγικά χρόνια του εμφυλίου, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης. Απολύεται από το Εθνικό Θέατρο για τις ιδέες του, συλλαμβάνεται, του ζητούν να υπογράψει δήλωση, αρνείται και εξορίζεται στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη, μέχρι το 1952. Αλλά και αργότερα, ήταν πάντα από τους πρώτους, σε όλους τους λαϊκούς αγώνες και πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι το θάνατό του. Σε εποχές γενικού ξεπουλήματος ο Μάνος Κατράκης, είτε με το λόγο του «Προμηθέα», είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο.

Χαρακτηριστικό είναι ένα επεισόδιο που έχουν διηγηθεί, τόσο ο Γιάννης Ρίτσος, όσο και η Ρούλα Κουκούλου, όταν οι Αλφαμίτες τον βασάνιζαν: «Γονάτισε Κατράκη» - του έλεγαν - «αλλιώς θα πεθάνεις». «Οχι, ρε παιδιά, τέτοια χάρη δε σας την κάνω». «Τι παριστάνεις, ρε;» - συνέχιζαν - «Τον Μαρίνο Κοντάρα;» (τον ήρωα της ομώνυμης ταινίας που είχε ενσαρκώσει τον ατρόμητο ήρωα). Κι ο Κατράκης αποκρίθηκε «...όχι ρε παιδιά, δεν παριστάνω τον Μαρίνο Κοντάρα, απλά τον άνθρωπο».

Οι ιδέες, η ειλικρίνεια, το ανυπότακτο του χαρακτήρα, η ανθρώπινη και κοινωνική ευαισθησία, η καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία, αλλά και η κρητική ποιητική φύση του Κατράκη αντανακλώνται και σε ποιήματά του, τα οποία παρατίθενται στο βιβλίο και που έμειναν μια προσωπική υπόθεση που μοιράστηκε μόνο με τους πολύ κοντινούς του ανθρώπους και όχι με το αναγνωστικό κοινό κάποιας έκδοσης. Μέσα από αυτά τα ποιήματα φαίνεται πως στην ψυχή του ζει πάντα η ελπίδα για τον καινούργιο κόσμο: «Στ' ακροθαλάσσι του Αϊ-Στράτη/ κρυφά από του Θεού το μάτι/ Ζουν άνθρωποι και ωριμάζουν/ καινούριο κόσμο ετοιμάζουν».

Οι δυσκολίες της εξορίας, τα βασανιστήρια, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους δοκιμαζόμενους συναγωνιστές καταγράφονται από τον Κατράκη με ποιητικό τρόπο:

«Κείνο το βράδυ στη χαράδρα.../ Δεν το ξεχνάω φίλε/ Είχανε σπάσει δυο μπαμπού/ στα κόκαλά μου.../ Η ανανδρία θυμάμαι/ τα 'βαλε με τη λεβεντιά/ κείνο το βράδυ/ Μα το νεράκι πού το βρήκες/ σύντροφέ μου;/ Τώρα που πέρασαν οι πόνοι/ σε βλέπω αδύνατο κι ωχρό/ να σεργιανάς/ Κι είπα να σου 'δινα το χέρι/ για να ξοφλήσω τη δροσιά/ κείνης της νύχτας/ Μα το νεράκι πώς το βρήκες/ το νεράκι/ σ' εκείνο τ' άνυδρο το ρέμα».

«Η ζωή άρχισε από τότε που μπήκα στο Κόμμα μου», είχε πει ο ίδιος. «Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής. Αισθάνομαι υπερηφάνεια για το κόμμα, για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους συντρόφους, που αποτελούν τον κορμό του μεγάλου δέντρου του μέλλοντος. Από αυτό αντλούμε όλη τη δύναμη για την τελική δικαίωση των αγώνων και θυσιών του λαού μας. Από τη ζωοδότρα πηγή αυτού του λαού παίρνουμε εμείς οι καλλιτέχνες το υλικό, που το κάνουμε λόγο, εικόνα, ποίηση, μουσική, θέατρο και ό,τι άλλο βοηθά στην καλυτέρευση του νου και της ψυχής».

Με τη γλώσσα της καρδιάς

Ο Μάνος Κατράκης που στη διάρκεια του βίου του στη χώρα αυτή πληγώνεται, βασανίζεται, καταδιώκεται, εξορίζεται έρχεται ο καιρός που τιμάται όχι μόνο με πολιτειακές και κοινωνικές διακρίσεις εντός της χώρας του αλλά και εκτός.

Το Μάρτη του 1981 διοργανώνεται στο Παρίσι τιμητική εκδήλωση από τον σκηνοθέτη Γιάννη Ιορδανίδη. Στην εναρκτήρια βραδιά της εκδήλωσης ο Μάνος Κατράκης απευθύνεται στους παρευρισκόμενους με τη γλώσσα της καρδιάς όπως έκανε πάντα:

«Και να γνώριζα τη γλώσσα του Ρακίνα και του Μολιέρου πάλι θα σας μίλαγα ελληνικά. Δεν θέλω τίποτα να ψευτίσει τη συγκίνησή μου και την ευγνωμοσύνη μου για την τιμή που μου κάνετε. Γι' αυτό χρησιμοποιώ τις λέξεις της γλώσσας μου που ταυτίζονται με την ψυχή μου. Είναι λέξεις που κρύβουν μέσα τους την καθαρότητα του ελληνικού ουρανού και του ασίγαστου πόντου. Εσείς τιμάτε τα 50 χρόνια της καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας. Σας ευχαριστώ. Εγώ όμως θέλω να σας πω ποιος είμαι. Θέλω να με γνωρίσετε σωστά. Θέλω να σας πω πως γεννήθηκα στην Κρήτη. Μεγάλωσα ξυπόλητο παιδί στις αμμουδιές της πατρίδας μου, που έβαζα στ' αυτιά μου τα κοχύλια της θάλασσας να ακούσω τη βουή του ωκεανού. Δεν ήξερα να αποζητώ την ομορφιά, μα η ομορφιά ξεδιπλωνόταν ολόγυρά μου. Δεν ήξερα να αποζητώ τη λεβεντιά. Μα η λεβεντιά με συνέπαιρνε μέσα μου από τις ιστορίες του παππού μου. Αφήστε να παινέψω την πατρίδα μου. Το αξίζει. Εγινα ηθοποιός όπως θα μπορούσα να γίνω και σιδηρουργός. Ηθελα να ξοδιάσω όσες δυνάμεις κρύβαν τα μπράτσα μου και η ψυχή μου»...

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6999107

Οι μαχητές του Γράμμου δεν λύγισαν ποτέ!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1949: 

Με την πτώση του υψώματος Κάμενικ λήγει στις 29 με 30 Αυγούστου η τελική φάσης 

της μάχης στο Γράμμο ανάμεσα στο Δημοκρατικό Στρατό και τις κυβερνητικές δυνάμεις. 

Ο Δημοκρατικός Στρατός υποχωρεί συντεταγμένα προς τη Λ. Δ. της Αλβανίας, 

ακυρώνοντας τη βασική επιδίωξη της αστικής τάξης να τον εκμηδενίσει.

Ο τρίχρονος ένοπλος αγώνας, η κορυφαία αυτή περίοδος της ταξικής πάλης στη χώρα μας τον αιώνα που μας πέρασε, έλαβε τέλος. Ωστόσο, τα διδάγματά του παραμένουν φωτεινά: Δόξα και Τιμή στους ήρωες του ΔΣΕ.

ΠΗΓΗ: http://www.902.gr/timeline

Τον Πίτερ Νόρμαν τον ξέρετε, φασίστες;

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ • 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016

cholevas@imerodromos.gr

1968. Oλυμπιακοί αγώνες στο Μεξικό. Το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα το κερδίζει ο Αφροαμερικανός Τόμι Σμιθ. Δεύτερος ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και τρίτος ο Αφροαμερικανός Τζον Κάρλος.  Η φωτογραφία από την απονομή των μεταλλίων είναι γνωστή μέχρι σήμερα. Οι δύο Αφροαμερικανοί αθλητές σήκωσαν τις γροθιές τους φορώντας, μαύρα γάντια (κίνηση των «Μαύρων Πανθήρων»).  Μια κίνηση συμβολική, για την καταδίκη του ρατσισμού και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις ΗΠΑ πριν λίγους μήνες είχε δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Οι δύο Αφροαμερικανοί αποβλήθηκαν από το Ολυμπιακό Χωριό και στη συνέχεια τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια, απαγορεύοντας τους τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η κίνηση τους έμεινε στην Ιστορία ως πράξης αντίστασης στον ρατσισμό. Λιγότερο γνωστό είναι πως στην πράξη αντίστασης συμμετείχε και ο Αυστραλός αθλητής, ο Πίτερ Νόρμαν. Γνώριζε τι θα κάνουν οι Αμερικανοί αθλητές και ήταν αποφασισμένος να δηλώσει την αλληλεγγύη του, φορώντας – όπως και οι άλλοι δύο –κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατά τη διάρκεια της απονομής.  

Ο Νόρμαν τιμωρήθηκε για την πράξη του. Όχι μόνο αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου (1972), παρόλο που είχε κερδίσει την πρόκριση, αλλά περιθωριοποιήθηκε κοινωνικά από την επίσημη πολιτεία της Αυστραλίας, για πολλά χρόνια. Στην ουσία τον καλούσαν να καταδικάσει την πράξη του, ακόμα και με εκβιασμούς. Θα μπορούσε, αν καταδίκαζε, να έχει μια δουλειά στην αυστραλιανή Ολυμπιακή Επιτροπή. Δεν αρνήθηκε ποτέ την πράξη του και την υπερασπίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Έξι χρόνια μετά το θάνατο του (πέθανε το 2006 και οι δύο Αφροαμερικάνοί συναθλητές του σήκωσαν το φέρετρο του) το αυστραλιανό κοινοβούλιο ζήτησε συγγνώμη από τον Νόρμαν…

Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής ξεσάλωσαν με τη Βούλα Παπαχρήστου, η οποία δεν τους έχει αρνηθεί ούτε μια στιγμή. Γνωστές είναι οι δηλώσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Χρήστος Παππάς:«Στον τελικό η Παπαχρήστου. Πιείτε ξυδάκι αντιφάδες του «δημοκρατικού» τόξου και σταλινομα@άκες» – Παναγιώτης Ηλιόπουλος:«Μπράβο ρε Βουλάρα! Κάνεις περήφανους όλους τους Έλληνες κ κερνάς πόνο τα ανθελληνικά ελληνόφωνα σκουπίδια.περαστικά σας ζώα!»).

Η Παπαχρήστου δεν πήρε μετάλλιο. Πάντως, ένα είναι το σίγουρο: Ένα «μετάλλιο» όπως αυτό του Νόρμαν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής δεν πρόκειται να το καταλάβουν ποτέ. Γιατί; Γιατί είναι φασίστες.

http://www.imerodromos.gr/peter-norman/