Ανακοίνωση της Γραμματείας ΠΑΜΕ Επισιτισμού - Τουρισμού για τους Ξενοδόχους
Ανακοίνωση της Γραμματείας ΠΑΜΕ Επισιτισμού - Τουρισμού για τους Ξενοδόχους
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων με ανακοίνωσή της κάνει έκκληση να σταματήσει η …”δαιμονοποίηση” και ο “λιθοβολισμός” της ελληνικής ξενοδοχείας εξαιτίας -όπως γράφει- “μεμονωμένων περιστατικών παραβατικότητας και κακώς εννοούμενων ή εφαρμοζόμενων εργοδοτικών συμπεριφορών”.
Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως την αποθέωση της πρόκλησης και του θράσους, αν δεν αποτελούσε τη συνέχεια του επικίνδυνου για το λαό σίριαλ που παίζεται από όλα τα φερέφωνα της κυβέρνησης και της μεγαλοεργοδοσίας το τελευταίο διάστημα με τίτλο: “εμπρός όλοι μαζί για την ανάπτυξη, με όχημα τον τουρισμό!”.
Εμείς ξέρουμε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ότι οι υποσχέσεις για ανάκαμψη με όχημα τον τουρισμό είναι «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει». Αφορά τους μονοπωλιακούς ομίλους, τις μεγάλες αλυσίδες, αυτούς που κέρδιζαν και πριν την κρίση αλλά και τώρα, μέσα από τη δική μας εκμετάλλευση, απ’ τη δική μας δουλειά.
Με αυτούς τους όρους αναζητούν την έξοδο από την κρίση με ατμομηχανή τον τουρισμό και κάρβουνο τους εργαζόμενους του κλάδου.
Όσο όμως κι αν θέλουν να κάνουν το άσπρο-μαύρο η αλήθεια δεν κρύβεται.
Παρουσιάζονται ως ευεργέτες των εργαζομένων επειδή υπέγραψαν με την υποταγμένη στα συμφέροντά τους πλειοψηφία της Ομοσπονδίας μια κλαδική ΣΣΕ με μειώσεις μισθών 15%. Μα οι ξενοδόχοι που εφαρμόζουν αυτήν την ΣΣΕ, αποτελούν μια μικρή μειοψηφία, κι αυτό κάτω από την πίεση ταξικών Συνδικάτων και επιχειρησιακών σωματείων. Η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδόχων είτε δεν την εφαρμόζουν, είτε έχουν με Ενώσεις Προσώπων και ατομικές συμβάσεις αυξήσει κατακόρυφα το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων με μεγάλες μειώσεις μισθών που αγγίζουν το 40%, είτε έχουν εργαζόμενους απλήρωτους κι ανασφάλιστους.
Όλοι όμως μαζί οι παραπάνω θεωρούν καταργημένο κάθε δικαίωμα που θεωρούν κόστος, επιβάλλοντας πολυαπασχόληση και δουλειά χωρίς σταματημό. Πετούν στο δρόμο μαζικά εργαζόμενους με δικαιώματα και στη θέση τους παίρνουν ζεστό χρήμα και τζάμπα, νέους εργαζόμενους χωρίς κανένα δικαίωμα με σύμβαση μιας ημέρας που αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις την πλειοψηφία των εργαζομένων σε μια ξενοδοχειακή μονάδα, με δεκάδες χιλιάδες συμβάσεις πρακτικής άσκησης, μαθητείας, κατάρτισης, επανακατάρτισης, δια βίου μάθησης κι όπως αλλιώς ονομάζουν την τζάμπα εργασία.
Στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, που μέσα στην κρίση το να βρει κάποιος δουλειά είναι άθλος, εργαζόμενοι παραιτούνται μαζικά αφού δεν μπορούν να αντέξουν την ένταση της δουλειάς, άλλοι καταλήγουν σε νοσοκομεία, άλλοι δεν μπορούν να εργαστούν λόγο επαγγελματικών ασθενειών, κι άλλοι τρομάζουν να βγάλουν ακέραιοι τη σεζόν.
Όσο βέβαια για τα “μεμονωμένα περιστατικά” αυτά που, περιστασιακά και για τα μάτια του κόσμου, «διαπιστώνονται» από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους τους, μάλλον έχουν δίκιο. Αυτές οι περιπτώσεις είναι όντως τόσο μεμονωμένες, όσο και οι έλεγχοι που γίνονται…
Σε κάθε περίπτωση παλεύουν να κρύψουν αυτό που δεν κρύβεται: ότι πίσω από τη βιτρίνα του σαλονιού σακατεύουν οι εργάτες τα κορμιά τους, ζώντας με ψίχουλα για να φουσκώνουν οι τσέπες των αφεντικών.
Κατά τα άλλα καμώνονται τους αδικημένους, αυτοί που δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο από εργασιακά δικαιώματα και όσα απέμειναν επειδή ακόμα δεν πρόλαβαν οι κυβερνήσεις τους να τα καταργήσουν, τα έχουν καταργήσει από μόνοι τους.
Ψευτοκλαίνε, ενώ δεν υπάρχει ούτε ένα δουλεμένο ευρώ από την εργατική τάξη στη χώρα, που να μην επέστρεψε σε αυτούς, μέρος ή ολόκληρο, μέσα από επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, χαριστικές ρυθμίσεις και δάνεια, επενδυτικά προγράμματα ή τζάμπα εργασία μαθητείας, πέρα από το ξεπούλημα δημόσιων υποδομών, ακτών, αιγιαλών, δασών, μαρινών κ.ά. για να κάνουν τις επενδύσεις τους από τον ιδρώτα και το αίμα του λαού.
Εμείς δεν ξεχνάμε ότι:
αυτοί που αυτοαναγορεύονται σε “αιμοδότες της εθνικής οικονομίας” αλλά και δήθεν παραπονούνται για τη μείωση του εσωτερικού τουρισμού, έχουν αποκλείσει τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από τις διακοπές και την αναψυχή.
αυτοί που ισχυρίζονται ότι “στηρίζουν τις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες”, μετέτρεψαν τα ξενοδοχεία τους σε “τουριστικά χωριά” των all inclusive, για να κλείσουν χιλιάδες μικρομάγαζα του τουρισμού και να οδηγηθούν στην απόγνωση χιλιάδες άλλα που φυτοζωούν.
Κι επειδή το θράσος τους δεν έχει όρια, παρουσιάζονται ως αυτοί που «διασφάλισαν» -τάχα- μαζί με την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας υπογράφοντας κλαδική ΣΣΕ, συνθήκες εργασιακής ειρήνης και ασφάλειας.
Ε, λοιπόν τους λέμε ξεκάθαρα ότι ειρήνη με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν θα έχουν ποτέ.
Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια εργαζόμενο τον εργαζόμενο, ξενοδοχείο το ξενοδοχείο, σε κάθε περιοχή, σε όλη τη χώρα για την οργάνωση της τάξης μας, την ανασύνταξη του κινήματος και την απαλλαγή του από τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές.
Θα δώσουμε τις μάχες μας για υπογραφή κλαδικών συλλογικών συμβάσεων που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας.
Θα μελετούμε τις κινήσεις τους, θα μπαίνουμε εμπόδιο στις αυθαιρεσίες τους.
Μα πάνω από όλα δεν θα σταματήσουμε ποτέ να παλεύουμε για αυτό που τους φοβίζει περισσότερο από όλα: να γίνει αντιληπτός ο παρασιτικός τους ρόλος στην διαδικασία της παραγωγής από την πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων.
Να καταλάβει κι ο τελευταίος εργάτης ότι όχι μόνο μπορεί χωρίς αφεντικά, αλλά τότε και μόνο τότε θα ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες του. Αυτές που του στερούν. Αυτές που του αξίζουν.
Εμείς ξέρουμε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ότι οι υποσχέσεις για ανάκαμψη με όχημα τον τουρισμό είναι «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει». Αφορά τους μονοπωλιακούς ομίλους, τις μεγάλες αλυσίδες, αυτούς που κέρδιζαν και πριν την κρίση αλλά και τώρα, μέσα από τη δική μας εκμετάλλευση, απ’ τη δική μας δουλειά.
Με αυτούς τους όρους αναζητούν την έξοδο από την κρίση με ατμομηχανή τον τουρισμό και κάρβουνο τους εργαζόμενους του κλάδου.
Όσο όμως κι αν θέλουν να κάνουν το άσπρο-μαύρο η αλήθεια δεν κρύβεται.
Παρουσιάζονται ως ευεργέτες των εργαζομένων επειδή υπέγραψαν με την υποταγμένη στα συμφέροντά τους πλειοψηφία της Ομοσπονδίας μια κλαδική ΣΣΕ με μειώσεις μισθών 15%. Μα οι ξενοδόχοι που εφαρμόζουν αυτήν την ΣΣΕ, αποτελούν μια μικρή μειοψηφία, κι αυτό κάτω από την πίεση ταξικών Συνδικάτων και επιχειρησιακών σωματείων. Η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδόχων είτε δεν την εφαρμόζουν, είτε έχουν με Ενώσεις Προσώπων και ατομικές συμβάσεις αυξήσει κατακόρυφα το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων με μεγάλες μειώσεις μισθών που αγγίζουν το 40%, είτε έχουν εργαζόμενους απλήρωτους κι ανασφάλιστους.
Όλοι όμως μαζί οι παραπάνω θεωρούν καταργημένο κάθε δικαίωμα που θεωρούν κόστος, επιβάλλοντας πολυαπασχόληση και δουλειά χωρίς σταματημό. Πετούν στο δρόμο μαζικά εργαζόμενους με δικαιώματα και στη θέση τους παίρνουν ζεστό χρήμα και τζάμπα, νέους εργαζόμενους χωρίς κανένα δικαίωμα με σύμβαση μιας ημέρας που αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις την πλειοψηφία των εργαζομένων σε μια ξενοδοχειακή μονάδα, με δεκάδες χιλιάδες συμβάσεις πρακτικής άσκησης, μαθητείας, κατάρτισης, επανακατάρτισης, δια βίου μάθησης κι όπως αλλιώς ονομάζουν την τζάμπα εργασία.
Στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, που μέσα στην κρίση το να βρει κάποιος δουλειά είναι άθλος, εργαζόμενοι παραιτούνται μαζικά αφού δεν μπορούν να αντέξουν την ένταση της δουλειάς, άλλοι καταλήγουν σε νοσοκομεία, άλλοι δεν μπορούν να εργαστούν λόγο επαγγελματικών ασθενειών, κι άλλοι τρομάζουν να βγάλουν ακέραιοι τη σεζόν.
Όσο βέβαια για τα “μεμονωμένα περιστατικά” αυτά που, περιστασιακά και για τα μάτια του κόσμου, «διαπιστώνονται» από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους τους, μάλλον έχουν δίκιο. Αυτές οι περιπτώσεις είναι όντως τόσο μεμονωμένες, όσο και οι έλεγχοι που γίνονται…
Σε κάθε περίπτωση παλεύουν να κρύψουν αυτό που δεν κρύβεται: ότι πίσω από τη βιτρίνα του σαλονιού σακατεύουν οι εργάτες τα κορμιά τους, ζώντας με ψίχουλα για να φουσκώνουν οι τσέπες των αφεντικών.
Κατά τα άλλα καμώνονται τους αδικημένους, αυτοί που δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο από εργασιακά δικαιώματα και όσα απέμειναν επειδή ακόμα δεν πρόλαβαν οι κυβερνήσεις τους να τα καταργήσουν, τα έχουν καταργήσει από μόνοι τους.
Ψευτοκλαίνε, ενώ δεν υπάρχει ούτε ένα δουλεμένο ευρώ από την εργατική τάξη στη χώρα, που να μην επέστρεψε σε αυτούς, μέρος ή ολόκληρο, μέσα από επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, χαριστικές ρυθμίσεις και δάνεια, επενδυτικά προγράμματα ή τζάμπα εργασία μαθητείας, πέρα από το ξεπούλημα δημόσιων υποδομών, ακτών, αιγιαλών, δασών, μαρινών κ.ά. για να κάνουν τις επενδύσεις τους από τον ιδρώτα και το αίμα του λαού.
Εμείς δεν ξεχνάμε ότι:
αυτοί που αυτοαναγορεύονται σε “αιμοδότες της εθνικής οικονομίας” αλλά και δήθεν παραπονούνται για τη μείωση του εσωτερικού τουρισμού, έχουν αποκλείσει τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από τις διακοπές και την αναψυχή.
αυτοί που ισχυρίζονται ότι “στηρίζουν τις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες”, μετέτρεψαν τα ξενοδοχεία τους σε “τουριστικά χωριά” των all inclusive, για να κλείσουν χιλιάδες μικρομάγαζα του τουρισμού και να οδηγηθούν στην απόγνωση χιλιάδες άλλα που φυτοζωούν.
Κι επειδή το θράσος τους δεν έχει όρια, παρουσιάζονται ως αυτοί που «διασφάλισαν» -τάχα- μαζί με την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας υπογράφοντας κλαδική ΣΣΕ, συνθήκες εργασιακής ειρήνης και ασφάλειας.
Ε, λοιπόν τους λέμε ξεκάθαρα ότι ειρήνη με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν θα έχουν ποτέ.
Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια εργαζόμενο τον εργαζόμενο, ξενοδοχείο το ξενοδοχείο, σε κάθε περιοχή, σε όλη τη χώρα για την οργάνωση της τάξης μας, την ανασύνταξη του κινήματος και την απαλλαγή του από τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές.
Θα δώσουμε τις μάχες μας για υπογραφή κλαδικών συλλογικών συμβάσεων που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας.
Θα μελετούμε τις κινήσεις τους, θα μπαίνουμε εμπόδιο στις αυθαιρεσίες τους.
Μα πάνω από όλα δεν θα σταματήσουμε ποτέ να παλεύουμε για αυτό που τους φοβίζει περισσότερο από όλα: να γίνει αντιληπτός ο παρασιτικός τους ρόλος στην διαδικασία της παραγωγής από την πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων.
Να καταλάβει κι ο τελευταίος εργάτης ότι όχι μόνο μπορεί χωρίς αφεντικά, αλλά τότε και μόνο τότε θα ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες του. Αυτές που του στερούν. Αυτές που του αξίζουν.
