Κυριακή 6 Μαρτίου 2022
Σάββατο 5 Μαρτίου 2022
Γαλλίδα δημοσιογράφος καταγγέλει: Οι Ουκρανοί βομβάρδισαν δικούς τους ανθρώπους
Η δημοσιογράφος και πολεμική ανταποκρίτρια
Anne-Laure Bonnell, με έδρα την περιοχή Donbass, επιβεβαίωσε σε συνέντευξή της
στο γαλλικό κανάλι CNews ότι οι ουκρανικές δυνάμεις ήταν αυτές που εξαπέλυσαν σφοδρό βομβαρδισμό στο Donbass.
Απαντώντας στην ερώτηση εάν οι αεροπορικές επιδρομές έγιναν
από την Ουκρανία ή τη Ρωσία, η Anne-Laure Bonnell είπε:
«Από την πλευρά μου, ο βομβαρδισμός γίνεται από την Ουκρανία.
Οι Ρώσοι βρίσκονται στο κέντρο της χώρας, στην ανατολική πλευρά,
όπου βρίσκομαι στο Ντονμπάς».
«Και στο Ντόνετσκ ο βομβαρδισμός γίνεται από τις ουκρανικές αρχές.
Λυπάμαι που σοκάρω τους followers και όλους, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.”
Και συνέχισε, «Δεν υπερασπίζομαι τον Πούτιν, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Είμαι κοντά σε πολίτες. Δεν παίρνω θέσεις.
Αυτό που λέω είναι απλώς η αλήθεια και το γεγονός ότι είναι Ουκρανικός στρατός που βομβαρδίζει τους δικούς του ανθρώπους
και τα παιδιά ζουν σε υπόγεια καταφύγια».
Γαλλίδα δημοσιογράφος καταγγέλει: Οι Ουκρανοί βομβάρδισαν δικούς τους ανθρώπους (olympia.gr)
Στις 5 Μάρτη του 1953 πεθαίνει ο Ι. Β. Στάλιν
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 69 ΧΡΟΝΙΑ
Στις 5 Μάρτη του 1953 πεθαίνει ο Ι. Β. Στάλιν.
Ο σκοπός της επίθεσης στον Ι. Β. Στάλιν
Με αφορμή την επέτειο από το θάνατό του
Τόνοι μελάνι χύνονται από αστούς ιστοριογράφους και δημοσιολόγους ενάντια στον Ι.Β. Στάλιν.
Τόσοι που στην παγκόσμια ιστορία δεν πρέπει να υπάρχει ηγετική προσωπικότητα που να έχει
κατασυκοφαντηθεί με τον πιο χυδαίο και βάρβαρο αποκρουστικό τρόπο όσο αυτός. Με κάθε αφορμή.
Στα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών τον εξομοίωναν
με τον Χίτλερ. Με αφορμή την αντικομμουνιστική υστερία του Συμβουλίου της Ευρώπης που διατυπώθηκε στο διαβόητο αντικομμουνιστικό
μνημόνιο, καταγράφεται ως στυγνός εγκληματίας του σοβιετικού λαού και όχι μόνο. Και πρόσφατα, με αφορμή τα 50 χρόνια από το
20ό Συνέδριο
του ΚΚΣΕ, συνεχίστηκε η υστερία των σταλινολόγων και της αποσταλινοποίησης. Αλλά φαίνεται πως η αντισταλινική υστερία δεν έχει όρια
για όλους αυτούς τους «σύγχρονους» ιδεολόγους του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής τρομο-λαγνείας. Και δεν πρόκειται να σταματήσουν
Πράγματι, στις 5 Μάρτη 1953 έπαψε να χτυπά η καρδιά του Ι.Β. Στάλιν. Ετσι, αναμένεται να «τιμηθεί» δεόντως από την αστική ιστοριογραφία.
Η σφοδρή επίθεση στον Στάλιν, που έδρασε ως Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των μπολσεβίκων
στην
ΕΣΣΔ, χτυπά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και μάλιστα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, που ήταν έργο των λαών της,
με πρωτοπορία το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αλλά η επίθεση στο πρόσωπό του γίνεται για έναν ακόμη λόγο: Ο Στάλιν καθοδηγούσε το Κόμμα,
έχοντας καθαρή τη λενινιστική υποθήκη ότι κανένας δεν μπορεί να μας ανατρέψει εκτός από τα δικά μας λάθη. Όπως, επίσης, είχε καθαρό το ενδεχόμενο της απειλής που αποτελεί τόσο η ιμπεριαλιστική επέμβαση για την ανατροπή του σοσιαλισμού «απ' έξω» όσο και η οργάνωση της ανατροπής «από τα μέσα», δηλαδή η δράση ισχυρών δυνάμεων που δρουν μέσα στις γραμμές του σοσιαλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό.
Αυτή ήταν και είναι η αιτία που δέχτηκε την πιο μεγάλη επίθεση.
Για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού
Ο Στάλιν, όμως (όπως, πριν από αυτόν, ο Λένιν), είχε ξεκάθαρο πως ο σοσιαλισμός οικοδομείται σε ανειρήνευτη ταξική αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος διαθέτει ακόμη σημαντικές δυνάμεις και ο οποίος δεν παραιτείται από την επιδίωξη παλινόρθωσης του καπιταλισμού.
Και στο εσωτερικό της χώρας η αστική τάξη, που χάνει την εξουσία, γίνεται πολλαπλάσια πιο επικίνδυνη απ' ότι πριν, αφού επιδιώκει να την επανακατακτήσει. Έχει δε μαζί της, ως ισχυρούς συμμάχους, τους καπιταλιστές όλου του κόσμου. Η σοβιετική Ρωσία το είχε ζήσει με τη
στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστών της ΑΝΤΑΝΤ στα 1918 όπου και ηττήθηκαν. Επομένως, η απειλή ήταν υπαρκτή.
Αλλά και παραμονές
του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, το Κόμμα των μπολσεβίκων και το εργατικό σοβιετικό κράτος είχαν καθαρό πως και οι δύο αντίπαλοι
ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί είχαν κοινό σκοπό την ανατροπή του σοσιαλισμού.
Και για να πετύχει η εξωτερική επέμβαση απαιτούσε υπονόμευση από τα μέσα.
Η επαγρύπνηση, επομένως, απέναντι στην «από τα μέσα» αντεπαναστατική δράση ήταν στην πρώτη γραμμή των καθηκόντων του Κόμματος. Άλλωστε, η εκτίμηση ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται με άλλες μορφές κατά την περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, που αργότερα καταδικάστηκε από το ΚΚΣΕ σαν λαθεμένη, ήταν σωστή. Και την καταδίκη αυτής της εκτίμησης την «πλήρωσε» ο σοσιαλισμός,
όπως εκ των υστέρων φάνηκε, με την αντεπανάσταση. Ολ' αυτά, επιβεβαιώνονται, με την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού
και αποτελούν μια σημαντική παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στην πάλη του στις σύγχρονες συνθήκες.
Οι τότε συνθήκες και οι εσωτερικές εξελίξεις στις παραμονές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, όπως ήταν οι «δίκες της Μόσχας»,
δηλαδή η αντιμετώπιση των αντεπαναστατικών στοιχείων είναι μια από τις αφορμές για το σφοδρό αντισταλινισμό, δηλαδή αντικομμουνισμό,
και η αναγόρευση από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα της υπεράσπισης και προστασίας του σοβιετικού λαού και του κράτους ως έγκλημα.
Παρ' όλ' αυτά, υπάρχουν και μαρτυρίες αστών παραγόντων, όπως του Γιόσεφ Α. Ντέιβις, Αμερικανού πρεσβευτή στην ΕΣΣΔ εκείνη την περίοδο.
Αυτός, βεβαίως, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν φιλοσοβιετικός ή οπαδός του κομμουνισμού και προσωπικά του Στάλιν.
Και όμως, η μαρτυρία του για τις «δίκες» της Μόσχας είναι εντελώς αντίθετη απ' αυτήν της κυρίαρχης ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.
Ο Ντέιβις δημοσίευσε το 1943 στη Ζυρίχη βιβλίο με τον τίτλο: «Σαν πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα: Αυθεντικές και εμπιστευτικές εκθέσεις για τη Σοβιετική Ένωση έως τον Οκτώβρη του 1941».
Ο Αμερικανός διπλωμάτης παρακολούθησε - όπως και όλοι οι ξένοι διπλωμάτες που το επιθυμούσαν - τις δίκες της Μόσχας.
Μάλιστα, ο ίδιος και από προσωπικό ενδιαφέρον ως διπλωματούχος νομικός.
Οι μαρτυρίες του Αμερικανού πρεσβευτή στην ΕΣΣΔ εκείνη την περίοδο επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτό. Την επαγρύπνηση του Κόμματος και της σοβιετικής κυβέρνησης για προστασία των λαών της ΕΣΣΔ.
Για τη δίκη ενάντια στον Καρλ Ράντεκ και τους συγκατηγορουμένους του το 1937, ο Ντέιβις, που υπήρξε επίσης αυτόπτης μάρτυρας
(σελ. 33 του βιβλίου του), αναφέρει την έκθεση που έστειλε στο υπουργείο Εξωτερικών στην Ουάσιγκτον στις 17 του Φλεβάρη 1937.
Στην έκθεση γράφει: «Αντικειμενική θεώρηση με άφησε με εναντίωση να συμπεράνω ότι το κράτος πραγματικά απέδειξε την κατηγορία
(τουλάχιστον κατά τούτο, ότι η ύπαρξη μιας εκτεταμένης συνωμοσίας και μυστικών μηχανορραφιών κατά της σοβιετικής κυβέρνησης από τους πολιτικούς αρχηγούς τέθηκαν εκτός αμφισβήτησης και σύμφωνα με τους υπάρχοντες νόμους τα ισχυριζόμενα στο κατηγορητήριο εγκλήματα διαπράχθηκαν και είναι τιμωρητέα). Μίλησα με πολλούς, και μάλιστα με όλα σχεδόν τα μέλη του εδώ Διπλωματικού Σώματος, και με ίσως μια μοναδική εξαίρεση όλοι ήταν της γνώμης ότι η ακροαματική διαδικασία απέδειξε καθαρά την ύπαρξη ενός μυστικού πολιτικού σχεδίου και μιας συνωμοσίας με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης».
 |
| Βραχος στην Ν.Οσετια τωρα |
Ο πρέσβης των ΗΠΑ σε γράμμα του στην κόρη του Εμλεν, στις 8 του Μάρτη 1938, αναφέρει:
«Την προηγούμενη βδομάδα παρακολουθούσα καθημερινά τις συνεδριάσεις της δίκης Μπουχάριν...
Αποκαλύπτεται η σιλουέτα μιας συνωμοσίας, που, με στόχο να πραγματοποιήσει την ανατροπή
της τωρινής κυβέρνησης, παρ' ολίγο να είχε επιτυχία».
Ο ίδιος μετά από μια συνομιλία που είχε με τον ίδιο τον Στάλιν γράφει στην κόρη του στις 9 του Ιούνη 1938.
«Αν μπορείς να φανταστείς μια προσωπικότητα που σε όλα τα σημεία είναι το εντελώς αντίθετο από αυτό που
θα μπορούσε να επινοήσει και ο μανιωδέστερος αντίπαλος του Στάλιν, τότε έχεις την εικόνα αυτού του
ανδρός.
Οι συνθήκες που γνωρίζω ότι κυριαρχούν εδώ και αυτή η προσωπικότητα απέχουν τόσο πολύ μεταξύ
τους όπως δύο πόλοι». (σελ. βιβλίου 276).
Την άποψή του για τις δίκες της Μόσχας, ο Ντέιβις τη διατυπώνει το 1941,
και μετά την εισβολή των χιτλεροφασιστών στην ΕΣΣΔ. Στο βιβλίο του (σελ. 209) γράφει ότι οι δίκες αυτές
για εσχάτη προδοσία «εξόντωσαν την Πέμπτη Φάλαγγα του Χίτλερ στη Ρωσία».
Η δική του μαρτυρία απαντά ανάγλυφα στο ότι ένα από τα υποτιθέμενα εγκλήματα του Στάλιν δεν ήταν
τίποτα άλλο παρά το τσάκισμα των μηχανισμών υπονόμευσης του σοβιετικού κράτους
«από τα μέσα» και η υπεράσπιση του σοσιαλισμού, με δεδομένο τον επερχόμενο πόλεμο.
Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2022
«Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…»
[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:
Σαν σήμερα, στις 14 του Φλεβάρη 1884, γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας, ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης. Με το έργο του στρατεύτηκε στο πλευρό των καταπιεσμένων στο δρόμο του αγώνα για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και το χτίσιμο της νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ο Κώστας Βάρναλης τελείωσε το σχολείο στη Φιλιππούπολη και στη συνέχεια σπούδασε Φιλολογία στην Αθήνα. Το 1908 πήρε το πτυχίο του και άρχισε να εργάζεται στην εκπαίδευση.
Το 1919 πήγε στο Παρίσι με υποτροφία και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας και κοινωνιολογίας. Τότε προσχώρησε στον μαρξισμό και τον διαλεκτικό υλισμό και αναθεώρησε τις προηγούμενες απόψεις του για την ποίηση, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο.
«Μα η Ιστορία βαδίζει. Μεγάλες ανακατατάξεις γίνονται στην Ελλάδα, ύστερα από την οκτωβριανή επανάσταση και τη μικρασιατική καταστροφή. Καινούργιες δυνάμεις μπαίνουν στο προσκήνιο: οι εργάτες και προοδευτικοί διανοούμενοι. Δυνάμεις ζωντανές, ρωμαλέες, που όσο αναπτύσσονται ποσοτικά και ποιοτικά, τόσο εντονότερα αποκτούν την καλλιτεχνική έκφρασή τους. Και στέκονται πραγματικά τυχερές βρίσκοντας στο πρόσωπο του Βάρναλη έναν απαρομοίαστο βάρδο των ιδανικών τους…» έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης.
Ο Κώστας Βάρναλης διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, ενώ εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους και ως δημοσιογράφος. Υπήρξε κομμουνιστής με διαρκή προσφορά και συμμετοχή στους αγώνες της εργατικής τάξης.
«“Το φως που καίει” (πρωτοδημοσιεύεται στην Αλεξάνδρεια στα 1923) πιο επίκαιρο από ποτέ, έρχεται να σταθεί ως ένας από τους πιο ισχυρούς αντιπάλους της αντιδραστικής τέχνης που αναπαράγεται ως επί το πλείστον σήμερα. Με μια γλώσσα ιδιαίτερα καυστική και τσεκουράτη, με μια σχεδόν Αριστοφανικού τύπου γραφή, ο Βάρναλης απολυτρωμένος από κάθε απομεινάρι της αστικής πατριδολατρείας διαπομπεύει την αστική τάξη και τον ιστορικά ξεπερασμένο ρόλο της, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού…»
Ο Κώστας Βάρναλης τιμήθηκε με το Βραβείο «Λένιν» για την Ειρήνη το 1959 στη Μόσχα.
«Της ζωής μου τα δυο μεγάλα σφάλματα τα πλέρωνα εβδομήντα χρόνια. Πρώτο: ζητούσα την αλήθεια σ’ ό,τι μάθαινα και δεύτερο: την έλεγα στα πλήθη», έγραψε σ’ ένα από τα τελευταία ποιήματά του («Ακροτελεύτιον») και έτσι έπραξε ο επαναστάτης ποιητής. Έφυγε από τη ζωή στις 16 του Δεκέμβρη 1974.
«Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου» είναι ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του Κώστα Βάρναλη, που έγινε πλατιά γνωστό όταν μελοποιήθηκε (μεγάλο μέρος του) από τον Λουκά Θάνο και το ερμήνευσε ο Νίκος Ξυλούρης. Ήρωας του ποιήματος ο συμπαθής γαϊδαράκος «κυρ Μέντιος», μεταφορικά ο καταπιεσμένος λαός, που υπομένει στωικά το μαρτύριο της εκμετάλλευσης.
Ο ποιητής από τη θέση του αφηγητή αφυπνίζει το λαό, τον καλεί να επαναστατήσει, να σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης και να πάρει τις τύχες του στα χέρια του:
«…Άιντε θύμα άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάςΚοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει
άλλος ήλιος έχει βγει σ’ άλλη θάλασσα άλλη γη…»
Πατώντας εδώ, μπορείτε να περιηγηθείτε στις δεκάδες πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του περιοδικού για τον Κώστα Βάρναλη.
«Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…» - Κατιούσα (katiousa.gr)
Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2022
Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.
Σαν σήμερα το 1898:
Γεννιέται ο Γερμανός κομμουνιστής ποιητής και δραματουργός Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Τα έργα του, εμπνευσμένα από τους αγώνες της εργατικής τάξης, μπαίνουν στο στόχαστρο των Ναζί (όπως και ο ίδιος) μετά την άνοδό τους στην εξουσία.
Έτσι ο Μπρεχτ εγκαταλείπει την Γερμανία για σχεδόν 15 χρόνια.
Επιστρέφει στη Λαοκρατική πια Δημοκρατία της Γερμανίας (ΓΛΔ) το 1949.
Το 1950 εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Τεχνών.
Τιμήθηκε επίσης με το Εθνικό Βραβείο της ΓΛΔ το 1951
και το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954.
https://www.902.gr/timeline
Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2022
Βλαντίμιρ Λένιν
Η καρδιά του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν,
ηγέτη του προλεταριάτου της Ρωσίας, αλλά και της παγκόσμιας εργατικής τάξης,
παύει να χτυπά.
Ο άνθρωπος που το όνομά του έγινε σύμβολο
για την παγκόσμια εργατική τάξη μαζί με των Μαρξ και Ενγκελς
είχε γεννηθεί στις 22 Απρίλη 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ, στο Βόλγα.
Ο Λένιν, ως θεωρητικός της επιστημονικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, μελετώντας τα έργα των Μαρξ - Ενγκελς, ανέπτυξε παραπέρα το μαρξισμό στην εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού.
Αλλά ανέπτυξε και τις θεωρητικές βάσεις της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας,
του σοσιαλισμού. Ετσι, δίκαια ο Λένιν καθιερώθηκε μαζί με τους Μαρξ - Ενγκελς
ως ένας από τους θεμελιωτές της κοσμοθεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού.
Ο Λένιν δεν ήταν μόνο θεωρητικός του μαρξισμού, αλλά συμμετείχε ο ίδιος άμεσα στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης, επέμενε στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε,
τις αρχές του «Κόμματος Νέου Τύπου», τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, σε συνδυασμό με την επαναστατική στρατηγική, θέτοντας στο πρόγραμμά του την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Ηταν επίμονος στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού και την ενιαία πάλη των κομμουνιστικών κομμάτων ενάντια στο διεθνή καπιταλισμό, με αποφασιστική συμβολή στην ίδρυση της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς, στα 1919.
Ηταν φανατικός πολέμιος κάθε αναθεωρητικής και ρεφορμιστικής διαστρέβλωσης της επαναστατικής θεωρίας. Θεωρούσε ως έναν από τους πιο βασικούς όρους για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης την αδιάλλακτη πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό.
Ως ηγέτης του ΣΔΕΚΡ, επικεφαλής της Κεντρικής του Επιτροπής, καθοδήγησε την Οχτωβριανή Επανάσταση και ήταν ο ηγέτης του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους.
https://www.902.gr/timeline
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2022
Βασίλης Τσιτσάνης
Η 18Η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΥΝΘΕΤΗ
Από το NEWSROOMΔημοσίευση 18/1/2021 | 00:00
Ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της ρεμπέτικης και της λαϊκής μουσικής,
που άφησε εποχή με τις συνθέσεις και το μπουζούκι του, γεννήθηκε και πέθανε την ίδια ημερομηνία,
στις 18 Ιανουαρίου.
Γεννήθηκε το 1915 στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Οι γονείς του είχαν καταγωγή από την Ήπειρο και εκτός από τον Βασίλη, είχαν ακόμα τέσσερα παιδιά. Πολύ αργότερα, στις ρεμπέτικες παρέες του, ο Τσιτσάνης απέκτησε το παρατσούκλι «ο βλάχος», γιατί ήταν ο μόνος με καταγωγή «στεριανή».
Ο πατέρας του έφτιαχνε τσαρούχια. Όταν δεν είχε δουλειά, έπαιζε το μαντολίνο του. Ο Βασίλης άκουγε τον πατέρα του να τραγουδάει και να παίζει κλέφτικα τραγούδια και πήγαινε συχνά στην εκκλησία για να ακούσει τους βυζαντινούς ύμνους.
Για πρώτη φορά έπιασε όργανο στα χέρια του σε ηλικία 11 ετών και αφού πέθανε ο πατέρας του. Ένας οργανοποιός της περιοχής είχε μετατρέψει ένα μαντολίνο σε μπουζούκι. Και ο Τσιτσάνης έμαθε να παίζει κάπως έτσι το όργανο που τον συντρόφευσε σε ολόκληρη την ζωή του. Στο γυμνάσιο έμαθε βιολί και άρχισε να παίζει για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Αν και το μπουζούκι ήταν απαγορευμένο όργανο, το 1930 ο Τσιτσάνης άρχισε να γράφει με αυτό τα πρώτα του τραγούδια.
Σε ηλικία 21 ετών πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει Νομική.
Έπιασε δουλειά σε ένα μαγαζί για να βγάζει τα έξοδά του.
Τον επόμενο χρόνο γνώρισε τον Δημήτρη Περδικόπουλο που τον σύστησε στην δισκογραφική εταιρεία «Οντεόν».
Εκεί θα ηχογραφήσει τα πρώτα του τραγούδια και θα αρχίσει να γίνεται γνωστός στους κύκλους του ρεμπέτικου.
Σε εκείνη την περίοδο ανήκουν τα τραγούδια «Σ’ έναν τεκέ μπουκάρανε»,
«Να γιατί γυρνάω», «Αρχόντισσα», «Ό, τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ» κ.α.,
που τα τραγούδησαν μεγάλες μορφές, όπως ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Στράτος Παγιουμτζής και ο Μάρκος Βαμβακάρης.
Η δικτατορία του Μεταξά θα απαγορέψει τα ρεμπέτικα.
Από το 1938, ο Τσιτσάνης βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Θα γνωρίσει εκεί και την μελλοντική σύζυγό του, Ζωή Σαμαρά, και θα αποκτήσει μαζί της δυο παιδιά.
Τα χρόνια της κατοχής θα τον βρουν στην Θεσσαλονίκη.
Εκεί θα ανοίξει το δικό του μαγαζί, το «Ουζερί Τσιτσάνης» και θα γράψει ορισμένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, όπως το «Συννεφιασμένη Κυριακή» και το «Μπαξέ τσιφλίκι».
Το 1946 θα κατέβει στην Αθήνα, αλλά τα νέα του τραγούδια λογοκρίνονται για άλλη μια φορά. Μερικά θα εκδοθούν και άλλα θα χαθούν για πάντα, αφού δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ.
Την επόμενη περίοδο θα φέρει διάφορες αξέχαστες φωνές στο προσκήνιο,
όπως η Καίτη Γκρέυ, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο Στέλιος Καζαντζίδης κ.α. Έγραψε σπουδαία τραγούδια και αυτή την περίοδο,
όπως «Κορίτσι μου όλα για σένα», «Της Γερακίνας γιος», «Δηλητήριο στην φλέβα» κ.α.
Τα τελευταία 14 χρόνια της ζωής του εμφανιζόταν στο μαγαζί του στην Αθήνα,
το «Χάραμα».
Έφυγε από την ζωή, ανήμερα των γενεθλίων του, στο νοσοκομείο Brompton του Λονδίνου, ύστερα από επιπλοκές που είχε από εγχείρηση στους πνεύμονες.
Ο Τσιτσάνης είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του ρεμπέτικου, στο οποίο εισήγαγε τα λεγόμενα «δυτικά» μελωδικά και το έβγαλε από το περιθώριο.
Ακόμα και σήμερα, οι παλιοί και οι νέοι τραγουδούν τα τραγούδια και τους στίχους του, με τον Τσιτσάνη να παραμένει στις μνήμες όλων των Ελλήνων.
Και θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα...
https://www.e-radio.gr/post/163510/san-simera-gennithike-kai-pethane-o-vasilis-tsitsanis-pics-video
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2022
Το όνομα του Σαχζάτ Λουκμάν – Τον δολοφόνησαν οι ναζί
Τον λέγανε Σαχζάτ Λουκμάν.
Ήταν 27 χρονών. Μετανάστης από το Πακιστάν.
Δούλευε εργάτης. Κυκλοφορούσε με ένα κίτρινο ποδήλατο.
Τον δολοφόνησαν οι ναζί στα Πετράλωνα με επτά μαχαιριές.
Δεν ξεχνάμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Τίποτα.
Ηταν χαράματα της 17ης Ιανουαρίου του 2013
όταν έχασε τη ζωή του ο Σαχζάτ Λουκμάν.
Πήγαινε για δουλειά με το ποδήλατο.
Για τη δολοφονία του έχουν καταδικαστεί οι χρυσαυγίτες
Διονύσης Λιακόπουλος και Χρήστος Στεργιόπουλος.
Τον Σαχζάτ Λουκμάν τον δολοφόνησαν οι ναζί.
Τον Παύλο Φύσσα, λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2013,
τον δολοφόνησαν οι ναζί.
Οι δολοφόνοι τους δεν είναι «κάποιοι εγκληματίες».
Οι δολοφόνοι τους είναι οι ναζί, που εγκληματούν
– με συγκεκριμένα κίνητρα και δηλωμένο μίσος για τους ανθρώπους
– γιατί είναι ναζί.-
Δεν ξεχνάμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Τίποτα.
***
Οι εικόνες στην κεντρική φωτογραφία του δημοσιεύματος μας
για τον Σαχζάτ Λουκμάν είναι από βίντεο του JailGoldenDawn
(Για την Πολιτική Αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος).
Το όνομα του Σαχζάτ Λουκμάν - Τον δολοφόνησαν οι ναζί | Ημεροδρόμος (imerodromos.gr)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)