Δυστυχώς δεν πρόλαβε να τα ζήσει,
Black Mamba, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ...
Η ΚΡΑΥΓΗ "ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ" ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ, ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΗΧΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ... (ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ)
To έπος του 1968 έγινε … 53 ετών
κι η ΑΕΚ γιορτάζει σήμερα (4/4)
την επέτειο της πρώτης της τεράστιας ευρωπαϊκής επιτυχίας,
η οποία άνοιξε το δρόμο για το ελληνικό μπάσκετ!
Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Στις 4 Απριλίου του 1968 στο “Καλλιμάρμαρο”,
η ΑΕΚ αντιμετώπιζε τη Σλάβια Πράγας στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων,
παρουσία 80.000 φιλάθλων!
Το ρεκόρ έγινε και μόνο με την παρουσία τόσων χιλιάδων ανθρώπων
σε έναν αγώνα μπάσκετ και δεν έσπασε στο επίπεδο της FIBA.
Μετά ήρθε ένα άλλο ρεκόρ, μία πρωτιά για το ελληνικό μπάσκετ.
Η Ένωση του Αμερικάνου, του Τρόντζου και των άλλων “ηρώων”
της νίκησε με 89-82 την πανίσχυρη ομάδα από την Τσεχοσλοβακία,
χαρίζοντας συνταρακτικές στιγμές στην ομάδα,
το ελληνικό μπάσκετ και αθλητισμό γενικότερα.
Η φωνή του Βασίλη Γεωργίου έγραψε κι αυτή τη δική της ιστορία στα ελληνικά ερτζιανά
Ήταν κάτι ξεπερνούσε τη φαντασία των μπασκετικών εκείνη την εποχή,
αφού η ελληνική καλαθοσφαίριση
δεν βρισκόταν στο επίπεδο που ακολούθησε αργότερα στη δεκαετία του ’80
με την Εθνική μας ομάδα και τον Άρη, μεγάλωσε στα ’90ς
με τις επιτυχίες των “αιωνίων” της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης
και συνέχισε ως και τις μέρες μας.
Έστω κι αν η κάμψη έχει γίνει εμφανής πλέον.
Δείτε και ποιοι έπαιξαν στον αλησμόνητο
εκείνο τελικό της 4ης Απριλίου του 1968.
Η μοναδική εκείνη χρυσή επιτυχία, μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη από το γνωστό,
πετυχημένο σκηνοθέτη (Πολίτικη Κουζίνα),
Τάσο Μπουλμέτη, ο οποίος υλοποίησε το όνειρο του
Μάκη Αγγελόπουλο που πριν τρία χρόνια οδήγησε την ΑΕΚ
υπό την ηγεσία του, στον τρίτο ευρωπαϊκό της τίτλο.
Μικρασιάτης στην καταγωγή,
ο μουσικοσυνθέτης Σταύρος Κουγιουμτζής γεννήθηκε το 1932
στη Θεσσαλονίκη.
Με το χώρο της μουσικής ήρθε σε επαφή σε ηλικία 15 ετών,
οπότε κι άρχισε τις σπουδές του στη Σχολή πιάνου του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης.
Το πρώτο τραγούδι του το έγραψε το 1960.
Ήταν το «Περιστεράκι», με το οποίο συμμετείχε ένα χρόνο αργότερα στο Φεστιβάλ του ΕΙΡ, με ερμηνεύτρια τη Ζωή Κουρούκλη.
Ακολούθησε μια σειρά από τραγούδια που έγιναν επιτυχίες,
όπως «Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά», «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», καθώς και μια σειρά από συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της μουσικής σκηνής: Γιάννης Βογιατζής, Γιάννης Πουλόπουλος,
Γιώργος Ζωγράφος, Καίτη Χωματά.
Το 1966 μπήκε δυναμικά και στο χώρο του θεάτρου,
γράφοντας τη μουσική για το έργο του Γιώργου Θεμελή
«Το ταξίδι»,
το οποίο ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας,
σε σκηνοθεσία Ευγένιου Σπαθάρη.
Την επόμενη χρονιά μετακόμισε στην Αθήνα κι άρχισε μια μεγάλη συνεργασία με τη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟΣ και με τον ανερχόμενο τότε τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Γιάννη Καλατζή και τη Βίκυ Μοσχολιού. Αυτή την περίοδο έγραψε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του, που έμειναν στην ιστορία του ελληνικού πενταγράμμου: «Κάπου νυχτώνει», «Πού ’ναι τα χρόνια», «Όλα καλά κι όλα ωραία», «Ο ουρανός φεύγει βαρύς».
Αν και εξαιρετικός στιχουργός των μεγαλύτερων επιτυχιών του, συνεργάστηκε με σπουδαίους στιχουργούς
(Κ. Βίρβος, Σ. Τσώτου, Μ. Μπουρμπούλη, Μ. Ελευθερίου, Λ. Παπαδόπουλο) και ποιητές (Γ, Θέμελης, Ντ. Χριστιανόπουλος, Κ. Βάρναλης), δημιουργώντας για περισσότερο από 30 χρόνια κλασσικά λαϊκά τραγούδια, με ιδιαίτερη απήχηση στον κόσμο.
Ακολούθησε μια ηθελημένη σιωπή 11 ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων επέστρεψε στη γενέτειρα του. Κατόπιν προτροπής του Γιώργου Νταλάρα, επανήλθε το 1998, με κομμάτια βασισμένα στη βυζαντινή υμνογραφία, που παρουσιάστηκαν και ηχογραφήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής, με τον Νταλάρα, την Αιμ. Κουγουμτζή και χορωδία, με τον τίτλο «Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων».
Πέθανε, σε ηλικία 73 ετών, στις 12 Μαρτίου του 2005.
Πηγή εικόνας: Eurokinissi
Σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Ελευθερίου.
Αναδημοσιεύουμε εδώ σχετικό ρεπορτάζ του 902 από τότε:
Ο Μάνος Ελευθερίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ερμούπολη της Σύρου.
Ο πατέρας του ήταν ναυτικός.
Σε ηλικία 14 ετών ήρθε με την οικογένειά του από τη Σύρο στην Αθήνα
και τα πρώτα επτά χρόνια έμειναν στο Χαλάνδρι.
Παρακολούθησε μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως ακροατής,
ενώ το 1956 γράφτηκε στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Σταυράκου.
Στα Ιωάννινα, όπου βρέθηκε για τη στρατιωτική του θητεία, άρχισε να γράφει θεατρικά έργα και ποιήματα. Το 1962 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Συνοικισμός». Την ίδια εποχή έγραψε τους πρώτους στίχους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και «Το τρένο φεύγει στις 8.00», που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον Οκτώβρη του 1963 άρχισε να εργάζεται στο «Reader's Digest», όπου και παρέμεινε για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια. Στο μεταξύ κυκλοφόρησαν τα δύο πρώτα του βιβλία με διηγήματα, «Το διευθυντήριο» και «Η σφαγή».
Το 1964 κάνει το ντεμπούτο του στην ελληνική δισκογραφία. Συνεργάστηκε με τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή, καθώς και τον Μίκη Θεοδωράκη. Τα συγκεκριμένα τραγούδια πρωτοκυκλοφόρησαν το 1970 στο Παρίσι. Συνεργάστηκε με τον Δήμο Μούτση (Αγιος Φεβρουάριος, 1971) και με τον Γιάννη Μαρκόπουλο στο δίσκο «Θητεία», του οποίου η ηχογράφηση άρχισε το Νοέμβρη του 1973, διακόπηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τελικά κυκλοφόρησε το 1974, με τη Μεταπολίτευση.
Κατά καιρούς είχε συνεργαστεί σχεδόν με όλους τους Έλληνες συνθέτες, όπως με τον συνθέτη Σταύρο Κουγιουμτζή και τον τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα, καθώς και με τον Θανάση Γκαϊφύλλια στην «Ατέλειωτη Εκδρομή», τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Θάνο Μικρούτσικο,
τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Αντώνη Βαρδή και πολλούς άλλους. Παράλληλα έγραφε και εικονογραφούσε παραμύθια για παιδιά και επιμελήθηκε την έκδοση λευκωμάτων με θέμα τη Σύρο: «Ενθύμιον Σύρας», «Θέατρο στην Ερμούπολη», κ.ά.
Τη δεκαετία του '90 αρθρογραφούσε και συγχρόνως έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές στον «Αθήνα 9,84» και στο «Δεύτερο Πρόγραμμα». Το 1994 εξέδωσε την πρώτη του νουβέλα, με τίτλο «Το άγγιγμα του χρόνου». Το 2004 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα
(«Ο Καιρός των Χρυσανθέμων») που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2005.
Το 2013, ο Μάνος Ελευθερίου βραβεύθηκε για τη συνολική προσφορά του από την Ακαδημία Αθηνών.
https://www.902.gr/eidisi/politismos/164349/pethane-o-manos-eleytherioy
Απεβίωσε σε ηλικία 61 ετών ο ηθοποιός Θεόφιλος Βανδώρος. Τη δυσάρεστη είδηση μετέφερε μέσω Facebook ένας προσωπικός του φίλος, ο Βασίλης Σπυρόπουλος.
«Έφυγε σήμερα από την ζωή ο αδερφικός φίλος και σύντροφος Θεόφιλος Βανδώρος. RIP φίλε», ανέφερε στην ανάρτησή του.
O Θεόφιλος Βανδώρος, ήταν γιος του επίσης γνωστού ηθοποιού Νίκου Βανδώρου και έγινε γνωστός στο κοινό από τη σειρά «Τμήμα Ηθών». Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, καθώς και Ψυχολογία και Κοινωνιολογία στο DEREE College.
Επί μία δεκαετία έζησε στο Παρίσι, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην υποκριτική κάνοντας και τις πρώτες του δουλειές μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη και τον Αντρέα Βουτσινά.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές όπως «Τμήμα Ηθών», «Λάμψη», «Φιλοδοξίες» και συνεργάστηκε με γνωστούς σκηνοθέτες, μεταξύ των οποίων και οι Γ. Κορδέλλας, Μ. Μανουσάκης, κ.ά.
Παράλληλα, είχε έντονη παρουσία και στο ελληνικό θέατρο παίζοντας αρχαίο δράμα, κλασικά αλλά και σύγχρονα έργα, μεταξύ των οποίων «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, «Αντιγόνη» του Ανούιγ, «Ματωμένος Γάμος» του Λόρκα κ.ά.
ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:
https://www.kathimerini.gr/society/561291658/efyge-apo-ti-zoi-o-ithopoios-theofilos-vandoros/
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ:
https://www.naftemporiki.gr/story/1701542/efugan-apo-ti-zoi-oi-ithopoioi-theofilos-bandoros-kai-kostis-malkotsis
Πεθαίνει ο Ιωσήφ Στάλιν (Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι),
ΓΓ της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων) και ηγέτης της Σοβιετικής Ενωσης.
Το όνομα και η δράση του συνδέθηκε τόσο με τις επιτυχίες των οικοδόμων του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ,
όσο και με την ανάπτυξη του σοσιαλιστικού συστήματος σε μια σειρά χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης
και της Ασίας. Ταυτόχρονα, το όνομα του Στάλιν συνδέεται με την καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης
στη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ηταν η περίοδος που ο ιμπεριαλισμός δέχτηκε μια μεγάλη ήττα, αφού σ' ένα μέρος του πλανήτη,
αρκετά σημαντικό από πολλές πλευρές, οι λαοί οικοδομούσαν το δικό τους μέλλον, τη νέα κοινωνία,
καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και παίρνοντας την τύχη τους στα χέρια τους.
Ολα αυτά αποτέλεσαν βασικό λόγο, που ως ηγέτης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος λοιδωρήθηκε και συκοφαντήθηκε όσο κανείς άλλος, τόσο από τον ταξικό αντίπαλο όσο και από τις δυνάμεις του οπορτουνισμού.
https://www.rizospastis.gr/columnStory.do?publDate=5/3/2021&id=18171&columnId=7390
Τη βαθιά του θλίψη γα τον θάνατο του Αντώνη Καλογιάννη εκφράζει το ΚΚΕ,
μέσω ανακοίνωσης που εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του Κόμματος, σημειώνοντας:
«Με βαθιά θλίψη απευθύνουμε το τελευταίο "αντίο" σε έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του αντιδικτατορικού αγώνα, τον τραγουδιστή Αντώνη Καλογιάννη. Ο Αντώνης Καλογιάννης έδωσε την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974 εκατοντάδες συναυλίες σε πολλές χώρες.
Στην αρχή με την Μαρία Φαραντούρη και στη συνέχεια με τον Μίκη Θεοδωράκη όταν αποφυλακίστηκε το 1970. Ξεχωριστές στιγμές αυτής της περιόδου ήταν το ''Πνευματικό Εμβατήριο'' του Άγγελου Σικελιανού και το ''Κατάσταση Πολιορκίας'' που ερμήνευσε με την Μαρία Φαραντούρη, καθώς και το ''Ήλιος και Χρόνος / Επιφάνεια Αβέρωφ'' το 1975, σε μια ερμηνεία απ’ αυτές που ο Μίκης Θεοδωράκης ονόμασε τραγούδι-ποταμός.
Τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια συναντήθηκε σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες και με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ.
Εκτός από τον Μίκη Θεοδωράκη, στην πλούσια καλλιτεχνική παραγωγή του περιλαμβάνονται τραγούδια και πολλών άλλων σημαντικών συνθετών όπως οι Μάριος Τόκας, Αργύρης Κουνάδης, Τάκης Μουσαφίρης.
Με τη χαρακτηριστική βαθιά φωνή του άφησε ένα έντονο χνάρι στην ελληνική μουσική.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εκφράζει τα ειλικρινή και θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους του».
https://www.902.gr/eidisi/politiki/250466/me-vathia-thlipsi-apeythynei-teleytaio-antio-ston-antoni-kalogianni
Σαν σήμερα το 1898:
Γεννιέται ο Γερμανός κομμουνιστής ποιητής και δραματουργός Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Τα έργα του, εμπνευσμένα από τους αγώνες της εργατικής τάξης, μπαίνουν στο στόχαστρο των Ναζί (όπως και ο ίδιος) μετά την άνοδό τους στην εξουσία.
Έτσι ο Μπρεχτ εγκαταλείπει την Γερμανία για σχεδόν 15 χρόνια.
Επιστρέφει στη Λαοκρατική πια Δημοκρατία της Γερμανίας (ΓΛΔ) το 1949.
Το 1950 εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Τεχνών.
Τιμήθηκε επίσης με το Εθνικό Βραβείο της ΓΛΔ το 1951
και το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954.
https://www.902.gr/timeline
Ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Πατριάρχης του Ρεμπέτικου τραγουδιού,
συνέδεσε το όνομα του και τη καλλιτεχνική του δημουργία με τη Σύρο όσο κανένας άλλος. Η Φραγκοσυριανή, το περιβόητο χασάπικο του Μάρκου πρέπει να είναι το ελληνικό τραγούδι
που έχει γνωρίσει τις περισσότερες εκτελέσεις και διασκευές και έχει κάνει τη Σύρο ξακουστή
σε όλο το κόσμο.
Τα αδέρφια του που τον ακολούθησαν, ήτανε με τη σειρά ο Λεονάρδος, ο Φραγκίσκος, η Γκράτσια,
ο Αργύρης και η Ρόζα. Ο πατέρας του ο Δομένικος, φτωχός άνθρωπος, μεροκαματιάρης.
Έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει την οικογένεια του, όμως κι αυτός και τα αδέρφια του όπως
και ο πατέρας τους ο παππούς του Μάρκου, έπαιζαν Γκάιντα και σίγουρα αυτό ήταν το πρώτο που κληρονόμησε ο μικρός Μάρκος, την αγάπη για τη μουσική.
Το 1909 ο Βαμβακάρης πρωτοπήγε στο σχολείο, ενώ το 1912, πριν καλά καλά προλάβει να τελειώσει το δημοτικό, αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο και να βγει στη βιοπάλη. Έκανε διάφορες δουλειές για να βοηθήσει το οικογενειακό εισόδημα, αλλά φύση ανικανοποίητη στα 13 του μπαρκάρει λαθρεπιβάτης για τον Πειραιά. Η ζωή στον Πειραιά ήταν δύσκολη όπως και στη Σύρο, αλλά ο Μάρκος Βαμβακάρης είναι ένας αγωνιστής της ζωής και δουλεύει σε σκληρές συνθήκες στις πιο δύσκολες δουλειές.
Καταλήγει εκδορέας στα σφαγεία του Πειραιά παρόλη την ευαίσθητη φύση του γιατί το μεροκάματο ήταν καλό για τα δεδομένα της εποχής. Εκείνη την εποχή πρωτοέρχεται σε επαφή με τους τεκέδες και τον υπόκοσμο, αλλά αυτό είναι που του έδωσε και την πρώτη του επαφή με το μπουζούκι όταν άκουσε να παίζει έναν από τους πιό φημισμένους οργανοπαίκτες της εποχής. Όπως λέει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του: "… άκουσα κατά τύχη τον μπάρμπα Νίκο τον Αϊβαλιώτη να παίζει το μπουζούκι, το οποίον τόσο πολύ μου άρεσε, ώστε έκανα όρκο ότι αν δεν μάθω μπουζούκι θα κόψω τα χέρια μου με την τσατίρα που σπάνε τα κόκαλα στο μαγαζί…"
Αγοράζει ένα μπουζούκι και μέσα σε μερικούς μήνες γίνεται εξαιρετικός σολίστας, αυτοδίδακτος και χωρίς να μάθει ποτέ νότες. Ταυτόχρονα αρχίζει να γράφει δικά του τραγούδια και το 1933 είναι ο πρώτος που ηχογραφεί τραγούδι με μπουζούκι, το "Καραντουζένι" στην ODEON. To 1934 δημιουργεί μαζί με τους φίλους του, Γιώργο Μπάτη, τον Ανέστη Δελιά και το Στράτο τον Παγιουμτζή το πρώτο συγκρότημα με μπουζούκια και παίζουν στη μάντρα του Σαραντόπουλου στην Ανάσταση του Πειραιά και αμέσως μετά σε δικό του μαγαζί στα Άσπρα χώματα. " Η ξακουστή τετράς του Πειραιά".
Ο κόσμος συρρέει από παντού για να τους ακούσει. Ο μύθος του ρεμπέτικου τραγουδιού και του Μάρκου Βαμβακάρη έχει γεννηθεί. Οι εποχές είναι δύσκολες όμως, παρόλη τη επιτυχία. Ο Μάρκος Βαμβακάρης πνεύμα ελεύθερο και φύση ανυπότακτη δεν γίνεται χαφιές της αστυνομίας και έτσι δεν του δίνουν άδεια για το μαγαζί του. Τότε είναι που πηγαίνει μετά από 20 χρόνια στη Σύρο και παίζει εκεί για λίγο. Όταν επιστρέφει στον Πειραιά γράφει τη Φραγκοσυριανή. Η μεταξική λογοκρισία και η κατοχή που ακολουθούν κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα για το Μάρκο που με το μπουζούκι του γυρνάει όλη την Ελλάδα για να βγάλει το μεροκάματο. Τον βασανίζουν διάφορα προβλήματα υγείας και μια αρθρίτιδα που τον εμποδίζει να παίζει όπως παλιά. Οι φίλοι και όσους έχει βοηθήσει στο παρελθόν του γυρνάνε τη πλάτη. Παίζει μπουζούκι γυρνώντας σε διάφορα μαγαζιά βγάζοντας πιατάκι για να επιζήσει.
Όμως δεν έχει σταματήσει στιγμή να γράφει τραγούδια. Μια επανεκτέλεση των τραγουδιών του από την Κολούμπια με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση το 1960 που θα μείνει κλασική στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, ξαναφέρνει τον Μάρκο Βαμβακάρη στο προσκήνιο και ξεκινάει μια δεύτερη δισκογραφική καριέρα. Έρχεται σε επαφή με ένα καινούργιο κοινό που είναι διψασμένο για αυθεντικότητα. Του δίνεται η ευκαιρία να ξαναδουλέψει σε λαϊκά πάλκα, αλλά και να δώσει συναυλίες σε χώρους που δεν μπορούσε ούτε να το φανταστεί, όπως σε φοιτητικές μπουάτ στην Πλάκα. Η συναυλία του στο θέατρο "Κεντρικό" είναι το αποκορύφωμα και η βιωματική στιχουργική του Μάρκου παραδίδει τη στιγμή στην ιστορία: "Μπουζούκι μου ποιός τόλπιζε στα τόσα μεγαλεία, στο θέατρο το κεντρικό να δώσεις συναυλία"
Τουλάχιστον έφυγε ευχαριστημένος από αυτή τη ζωή στις 8 Φλεβάρη του 1972 που τον λύγισαν οι ταλαιπωρίες και οι αρρώστιες, αφήνοντας πίσω του άξιους συνεχιστές του τους γιούς του και όσους είχε εμπνεύσει με τις δημιουργίες του. Αφήνοντας επίσης μια τεράστια παρακαταθήκη από αυθεντικά βιωματικά τραγούδια πραγματικά διαμάντια, στολίδια του λαικού μας πολιτισμού.
Ο Μάρκος εκτός από τη Φραγκοσυριανή έγραψε και τη Σύρα, ένα τραγούδι που δεν είναι ιδαίτερα γνωστό. Μπορείτε να διαβάσετε και για τα δύο εδώ. Φραγκοσυριανή και εδώ Η Σύρα.
ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ - ΣΥΡΟΣ ΠΡΟΣΩΠΑ
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ :
https://www.sansimera.gr/biographies/348
ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ :
http://www.syrosinfo.gr/syrosgeneralinfo/people/markosvamvakaris/index.html