Η ΚΡΑΥΓΗ "ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ" ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ,
ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΗΧΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ
Η ΚΡΑΥΓΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ...
(ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ)
Πρώτη στο βήμα της μεγάλης πολιτικής συγκέντρωσης στο «Φεστιβάλ 100 Χρόνια ΚΚΕ - 50 Χρόνια ΚΝΕ» ανέβηκε για να απευθύνει χαιρετισμό η 17χρονη Παλαιστίνια αγωνίστριαΑχέντ Ταμίμιπου συμμετέχει στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ.
Στο χαιρετισμό της είπε:
«Καλωσορίζω όλους τους παρευρισκόμενους στο Φεστιβάλ. Σας ευχαριστώ όλους για τη μεγάλη στήριξη στην παλαιστινιακή μας υπόθεση. Σας ευχαριστώ για τη μεγάλη στάση ηθικής που μας δίνει πολλή δύναμη στον αγώνα μας.
Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να συγχαρώ το ΚΚΕ για τα 100 χρόνια της δράσης του και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ. Πάντα λέμε εμείς ότι παίρνουμε δύναμη από τη δύναμη και τη στήριξη που μας δίνετε, παρ' όλα αυτά δεν σας θεωρούμε μόνο υποστηρικτές της υπόθεσής μας, αλλά συνεταίρους στον αγώνα και στην πάλη μας.
Παρ' όλα τα δεινά που περνά κάθε Παλαιστίνιος, κάθε μέρα, δεν αναγνωρίζει το εαυτό του ως θύμα, αλλά ως μαχητή για την ελευθερία και την υπόθεση. Πάντα λέμε ότι οι λαοί και ο λαός μας μπορεί να επιτύχει την αλλαγή και μπορεί να φέρει εις πέρας τον αγώνα του, για αυτό ελεύθεροι όλου του κόσμου ενωθείτε για να τερματίσουμε την εκμετάλλευση, τον καπιταλισμό και την αποικιοκρατία και να τελειώσουμε τον ιμπεριαλισμό.
Σας ευχαριστούμε όλους για τη στήριξη που μας δίνετε. Η στάση σας αυτή σημαίνει πολλά για εμάς και αυτή η στάση σας μου δίνει πολύ μεγάλη δύναμη για να επιστρέψω στην πατρίδα μου, στη χώρα μου και να συνεχίσω τον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι ερχόμαστε από τη γη της ειρήνης, από την Παλαιστίνη, η οποία ουδέποτε είχε ειρήνη. Εάν δεν υπάρξει ειρήνη στην Παλαιστίνη, δεν θα υπάρξει ειρήνη ποτέ στον κόσμο.
Όλες οι κυβερνήσεις που στηρίζουν το Ισραήλ, το στηρίζουν για τα καπιταλιστικά τους συμφέροντα και πρέπει να ενωθούμε όλοι ενάντια στην αποικιοκρατία και τον καπιταλισμό που είναι ο λόγος και η αιτία όλων των δεινών του κόσμου. Ευχαριστώ όλους για τη στήριξη».
Σε ηλικία μόλις 45 ετών έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, 17 Σεπτεμβρίου 1982 ο Μάνος Λοΐζος.
Ο πολιτικοποιημένος συνθέτης, η άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από δεκάδες αριστουργήματα της ελληνικής μουσικής πέθανε σε νοσοκομείο της Μόσχας μετά από σύντομη νοσηλεία και δύο εγκεφαλικά επεισόδια.
Ένας ανήσυχος δημιουργός, ένας άνθρωπος μαχητικός και ευαίσθητος, ο Λοΐζος συνέδεσε το όνομα του με το πολιτικό τραγούδι αλλά την ίδια ώρα έγραφε υπέροχες ρομαντικές μελωδίες πολλές από τις οποίες έντυσαν στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου. Ένας γεμάτος συνθέτης, που είχε ακόμα πολλά να δώσει στην ελληνική κοινωνία τόσο με το ταλέντο του όσο και με τους αγώνες κατά των αδυνάτων, της καταπίεσης και του ρατσισμού.
Ο Εμμανουήλ Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιοι Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας. Ήταν το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, κόρης γεωπόνου από τη Ρόδο. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, όταν ο Μάνος ήταν επτά ετών.
Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια. Γράφτηκε σε τοπικό Ωδείο και άρχισε να μαθαίνει βιολί, αλλά κατέληξε στην κιθάρα. Μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας το 1955 ήλθε στην Αθήνα και γράφτηκε αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην ΑΣΟΕΕ. Στις αρχές του 1960 ήρθε η μεγάλη στροφή στη ζωή του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική.
Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής. Το 1962 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη «Φίλιπς» για την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού. Είναι το «Τραγούδι του δρόμου», ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου σ’ ένα ποίημα του Λόρκα με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο.
Το Απρίλιο του 1962 έγινε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθούν πολύ γρήγορα ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας του συλλόγου και με αυτή συμμετέχει το καλοκαίρι στις παραστάσεις της μουσικής επιθεώρησης του Μίκη Θεοδωράκη «Όμορφη Πόλη» που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Παρκ.
Τον Μάρτιο του 1965 παντρεύεται τη Μάρω Λήμνου, τη μετέπειτα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, γνωστή ως Μάρω Λοΐζου. Ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1966, θα γεννηθεί η κόρη τους Μυρσίνη. Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκετά δημιουργικά για τον συνθέτη. Γράφει τραγούδια και μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των Αρχών για τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 συνελήφθη και πέρασε 10 μέρες στα κρατητήρια στης Ασφάλειας. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα εκείνα τα τραγούδια του που είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε δεν τους είχε επιτραπεί η ηχογράφηση από τη λογοκρισία της επταετίας. Την τριετία 1974 – 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού. Το 1978 αναλαμβάνει την προεδρία της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Τον ίδιο χρόνο παντρεύεται την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.
Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ραούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.
Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε νωρίς από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου 1982. Άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Μόσχας.
Η πρώην Πρόεδρος της Νότιας Κορέας Παρκ Γκεούν-χιε καταδικάστηκε σε κάθειρξη 24 ετών καθώς κρίθηκε ένοχη από δικαστήριο της Σεούλ για κατάχρηση εξουσίας, διαφθορά και εξαναγκασμό, στη δίκη για το πολύκροτο σκάνδαλο διαφθοράς που προκάλεσε και την πτώση της πέρυσι, και στο οποίο εμπλέκονται πολιτικοί ηγέτες και επιχειρηματικοί όμιλοι της χώρας.
Πρώτη γυναίκα που εξελέγη πρόεδρος στη Νότια Κορέα, η Παρκ, που αποπέμφθηκε και συνελήφθη τον Μάρτιο του 2017, κρίθηκε ένοχη για δωροδοκία, από το δικαστήριο, που επίσης της επέβαλε πρόστιμο 18 δισεκατομμυρίων γουόν (13 εκατομ. ευρώ).
«Η κατηγορούμενη είναι ένοχη για κατάχρηση εξουσίας», δήλωσε ο δικαστής Κιμ Σε-γουν, τονίζοντας ότι η πρώην πρόεδρος είχε εξαναγκάσει νοτιοκορεατικές εταιρίες να πληρώσουν 77,4 δισεκατομμύρια γουόν (59 εκατομμύρια ευρώ) σε δύο ιδρύματα που ελέγχονταν από την έμπιστη σύμβουλό της και «φίλη της επί 40 χρόνια», την Τσόι Σουν-Σιλ, η οποία δεν κατείχε καμία επίσημη θέση.
Το δικαστήριο έκρινε την πρώην Πρόεδρο ένοχη για δωροδοκία κατά
Το δικαστήριο αποφάσισε ότι η Παρκ συνωμότησε με την παλιά φίλη της, Τσόι Σουν-σιλ, για να λάβει δεκάδες δισεκατομμύρια γουόν από μεγάλους ομίλους όπως η Samsung και η Lotte για να βοηθήσουν την οικογένεια της Τσόι και να χρηματοδοτήσουν μη κερδοσκοπικά ιδρύματα που ανήκαν σε αυτήν.
Η 66χρονη Παρκ που αρνείται τις κατηγορίες δεν ήταν παρούσα στο δικαστήριο.
Οι εισαγγελείς είχαν ζητήσει ποινή κάθειρξης 30 ετών και πρόστιμο 118,5 δισεκατομμυρίων γουόν (89 εκατομμυρίων ευρώ) για την Παρκ εκτιμώντας ότι αυτή όφειλε να φέρει, υπό της ιδιότητά της ως πρώην προέδρου, την ευθύνη για το σκάνδαλο.
Καλλιμάρμαρο, 4 Απρίλη 1968. Συνολικά 80.000 θεατές, αριθμός ρεκόρ όλων των εποχών για αγώνα μπάσκετ σε Ελλάδα και Ευρώπη, έχουν γεμίσει το Στάδιο ενώ περισσότεροι από 300.000 βρίσκονται απ' έξω και πανηγυρίζουν τη μεγάλη επιτυχία του «Δικεφάλου». Το 89 - 82 επί της Σλάβια Πράγας είναι γεγονός, όπως γεγονός είναι ότι η «Ένωση» είναι η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο στο μπάσκετ, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων.
Ο Γιώργος Αμερικάνος με 29 πόντους, ο Γιώργος Τρόντζος με 24, ο Χρήστος Ζούπας με 12, ο Στέλιος Βασιλειάδης με 11, ο Αίας Λαρετζάκης με έξι, ο Αντώνης Χρηστέας με τέσσερις και ο Λάκης Τσάβας με τρεις πόντους έδωσαν τη νίκη στην ελληνική ομάδα. Δίπλα τους και με τη δική τους συμβολή οι Στέλιος Βασιλειάδης, Νίκος Νεσιάδης, Ανδρέας Δημητριάδης και Πέτρος Πετράκης υπό τις οδηγίες του Νίκου Μήλα. Μεγάλος απών από τον αγώνα, που όμως κανείς δεν τον ξέχασε εκείνο το βράδυ, ο Γιώργος Μόσχος, που είχε χάσει τη «μάχη» με τον καρκίνο.
Σήμερα, η ΑΕΚ έχει νέο ραντεβού με την ιστορία καθώς θα παλέψει για την πρόκριση στο Final Four του Basketball Champions League, απέναντι στη Στρασμπούρ (21.30, Novasports 1), έχοντας το υπέρ της 78-69 του πρώτου αγώνα. Παρ' όλα αυτά, ο τεχνικός της «Ένωσης» Ντράγκαν Σάκοτα, δήλωσε πως «δεν βάζουμε στο μυαλό μας το πρώτο ματς. Το έχουμε διαγράψει από τη μνήμη μας. Ξέρουμε ότι έχουμε πάρει μια διαφορά στο ΟΑΚΑ, αλλά το ξεχνάμε. Θα παίξουμε σαν να είναι εδώ, στο Στρασβούργο, το πρώτο ματς. Όλα ξεκινούν από την αρχή. Θέλουμε τη νίκη για να προκριθούμε στο Φάιναλ Φορ του BCL. Και για να γίνει αυτό πρέπει να παίξουμε πολύ καλή άμυνα».
“ΑΕΚ θα πει, θα πει, τσακίστε τους ναζί” φώναζαν οι οπαδοί της ΑΕΚ εναντίον των νεοναζί χούλιγκαν της Ντιναμό Κιέβου που ασελγούν στο παρελθόν της ομάδας τους. Το κεντρικό πανό στο κιτρινόμαυρο πέταλο έδινε το μήνυμα: πετάξτε τους ναζί έξω από το ποδόσφαιρο.
Πρόσφατα η ΑΕΚ υποδέχτηκε για το Europa League την Ντιναμό Κιέβου. Μια ομάδα με όνομα βαρύ σαν ιστορία, που την έγραψαν με χρυσές σελίδες ακομα και ήρωες, σαν τους παίκτες της που σχημάτισαν το 1942 την ερασιτεχνική Σταρτ και ταπείνωσαν το ναζισμό και τους καλοθρεμμένους επίλεκτους της Φλάχελφ, πληρώνοντας αυτήν την πράξη τους με τη ζωή τους. Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερη ντροπή από το να βλέπει κανείς αυτήν την ομάδα να γίνεται όργανο της φασιστικής κυβέρνησης του Κιέβου και νεοναζί οπαδούς, που ασελγούν στο ένδοξο παρελθόν της. Οι χούλιγκαν της Ντιναμό μάλιστα κατά τη σύντομη παραμονή τους στην Ελλάδα, προκάλεσαν επεισόδια και είχαν μια σύντομη μάχη με Ρώσους, σε κεντρικό σημείο της Αθήνας.
Οι οπαδοί της ΑΕΚ δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια και έδωσαν απάντηση μες στο γήπεδο με αντιναζιστικά πανό και συνθήματα.
ΑΕΚ σημαίνει, φασίστες κρεμασμένοι ΑΕΚ θα πει, θα πει, τσακίστε τους ναζί!
Ήταν μερικά από τα συνθήματα που φώναζαν οι οπαδοί στο πέταλο του ΟΑΚΑ, ενώ τα πανό τους είχαν σβάστικες με απαγορευτικό σήμα, μηνύματα αλληλεγγύης στους αντιφασίστες του Ντονμπάς και της Ουκρανίας,
αλλά και το κεντρικό σύνθημα: πετάξτε τους ναζί έξω από το ποδόσφαιρο!
Ο φασισμός δεν έχει θέση στο ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον σε προσφυγικά σωματεία σαν την ΑΕΚ. Κι οι οπαδοί της έχουν δείξει πολλές φορές στο παρελθόν τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά τους, όπως στη θλιβερή περίπτωση του Κατίδη, που είχε πανηγυρίσει ένα γκολ χαιρετώντας ναζιστικά το κοινό και τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες από την ομάδα, μετά τη γενική κατακραυγή.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΥΠΗΡΧΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ ΝΤΙΝΑΜΟ ΚΙΕΒΟΥ...
Γράφει ο Δημήτριος Σ. Κορωνάκης*
jimkoronakis@yahoo.gr
2 Μαΐου 1986: Ήμουν μαθητής στην έκτη δημοτικού, 11 ετών, 4 μηνών και κάτι ημερών, όταν είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον τελικό του κυπέλλου κυπελλούχων Ευρώπης, ανάμεσα στην Ντιναμό Κιέβου, του αείμνηστου Βαλερί Λομπανόφσκι και την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο τελικός αυτός εξελίχθηκε σε παράσταση για έναν ρόλο με τους Σοβιετικούς να επικρατούν 3-0. Για την ιστορία τα τέρματα είχαν πετύχει οι Ζαβάροφ, Μπλαχίν και Γιεφτουτσένκο. Μαέστρος σε αυτή την ορχήστρα ήταν φυσικά ο Βαλερί Λομπανόφσκι, όπως προαναφέραμε. Ο τότε προπονητής της Ντιναμό Κιέβου κρατούσε παράλληλα και το τιμόνι της Εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν μακράν η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών και ταυτόχρονα η πιο αδικημένη στην ιστορία του αθλήματος. Στο παγκόσμιο κύπελλο που έγινε το καλοκαίρι του 1986 στα γήπεδα του Μεξικού, η ομάδα-όνειρο του Λομπανόφσκι υπέστη σφαγή από τον Σουηδό διαιτητή Φρέντρικσον σε αγώνα κόντρα στο Βέλγιο και αποχαιρέτησε τη διοργάνωση. Είναι ξεκάθαρο πως υπήρχε εντολή να μην προχωρήσει η ΕΣΣΔ για ευνόητους λόγους. Ο βασικός κορμός εκείνης της εθνικής ομάδας ήταν η Ντιναμό Κιέβου, αφού στην αποστολή του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας υπήρχαν 12 (!) ποδοσφαιριστές του συλλόγου! Συνέβη δηλαδή το εξής παράδοξο: Ένας ποδοσφαιριστής που δεν ξεκινούσε στη βασική 11άδα της ομάδας του να συμμετέχει στην αποστολή της εθνικής του! Ο Βαλερί Λομπανόσφκι εδώ και πολλά χρόνια δεν βρίσκεται στη ζωή και από μία άποψη είναι τυχερός για αυτό, αφού δεν έζησε να δει την κατάντια του συλλόγου που υπηρέτησε και αγάπησε. Φυσικά δεν αναφερόμαστε στο αγωνιστικό μέρος αλλά στο γεγονός ότι στις τάξεις των οργανωμένων οπαδών της Ντιναμό Κιέβου υπάρχει πλέον ένας μεγάλος αριθμός φασιστών, νεοναζί. Πρόκειται για νοσταλγούς του Χίτλερ,του Στέπαν Μπαντέρα, θαυμαστές της Κου Κλουξ Κλαν, ρατσιστές, μισάνθρωπους και μισαλλόδοξους, ότι και να γράψουμε για αυτούς θα είναι ελάχιστο... "'Άνθρωποι" (δεν είναι τυπογραφικό λάθος τα εισαγωγικά...) που δεν σέβονται την ιστορία του τόπου τους και του συλλόγου που υποτίθεται πως αγαπούν και στηρίζουν, αφού η Ντιναμό Κιέβου είναι η συνέχεια της Σταρτ, της ομάδας που διέλυσαν το 1942 οι ναζί, αφού πρώτα έστειλαν στο θάνατο 11 ποδοσφαιριστές της. Ποιό ήταν το έγκλημά τους; Τόλμησαν να νικήσουν ομάδα Γερμανών στρατιωτών ενώ είχαν ρητή εντολή να καθίσουν να χάσουν! Στον πρόσφατο αγώνα που έδωσε η Ντιναμό Κιέβου με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, υπήρχαν πολλά πανό των οπαδών της Ένωσης εναντίον της αρρωστημένης εγκληματικής ιδεολογίας του Χίτλερ. Υπήρχε επίσης και ένα πανό που έγραφε "Οι ναζί κρέμασαν τους ποδοσφαιριστές σας, δεν σέβεστε την ιστορία σας". Άλλος ένας λόγος που με κάνει να αισθάνομαι υπερήφανος για την επιλογή ομάδας που έκανα στην Ελλάδα και να βροντοφωνάζω "ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΕΚ"! Η ιστορία έχει γραφτεί με γεγονότα, με αίμα και δεν διαγράφεται, ούτε αλλάζει όσο και να σκούζουν Μίκηδες, Κασιδιάρηδες, Σκαλούμπακες και Τζήμεροι... Μία φορά και έναν καιρό υπήρχε μία ομάδα που την έλεγαν Ντιναμό Κιέβου και μία χώρα που την έλεγαν Σοβιετική Ένωση. Αυτές τις ομάδες του Βαλερί Λομπανόφσκι αγάπησα το 1986 και θα τις αγαπώ για πάντα, δόξα τω Στάλιν αλτσχάιμερ δεν έχω ακόμα! :) Y.Γ. Παρακάτω παραθέτω πηγές με εκτενείς αναφορές σε θέματα που αναφέρθηκα επιγραμματικά στο δικό μου κείμενο. http://www.sigmalive.com/simerini/sport-time/international/331909/lompanofski-o-epistimonas-proponitis http://www.alfavita.gr/arthron/kosmos/1942-oi-nazi-ektelesan-11-athlites-tis-ntinamo-kievoy-simera-tis-kerkides-kosmoyn-oi http://www.alfavita.gr/arthra/όταν-οι-ναζί-εκτέλεσαν-11-ποδοσφαιριστές-της-ντιναμό-κιέβου-το-1942 https://el.wikipedia.org/wiki/ΦΚ_Ντιναμό_Κιέβου http://www.rsssf.com/ec/ec198586.html http://www.sport24.gr/Columns/longform/megalh-omada-megalh-adikia.2865794.html http://blessedfootball.blogspot.gr/2016/12/blog-post_23.html http://www.sombrero.gr/2016/04/o-daskalos-tou-kievoy/ https://retrosport.wordpress.com/2009/09/25/ιγκορ-μπελάνοφ-η-αριστερή-σαίτα-της-ντ/ * O Δημήτριος Σ. Κορωνάκης είναι Δημοσιογράφος, απόφοιτος του τμήματος Δημοσιογραφίας (Συνάκτες και Ρεπόρτερς) του ΙΙΕΚ ΑΚΜΗ (1994-1996), εργάστηκε ως δημοσιογράφος από το 1992 ως το 2011 κυρίως στο αθλητικό ρεπορτάζ,πέρασε μεταξύ άλλων από τους τηλεοπτικούς σταθμούς ΕΡΤ, ΑΝΤΕΝΝΑ, ΤΕΜΠΟ, ΠΟΛΙΣ, από τον ραδιοφωνικό σταθμό 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM, από τις εφημερίδες ΕΠΙΧΕΙΡΩ, FORZA, ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ, ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΕΚ και από τα περιοδικά των εκδόσεων Γ.Χ. Αλεξανδρής, ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ, ΤΖΑΜΠΟΛ, ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΟΥΤΜΠΟΛ κ.α. https://esyesytismoirasmougrafto.blogspot.gr/2018/02/blog-post.html
Το G-Weekend Journal γράφει για την Λιβόρνο, την ομάδα των κομμουνιστών και τον σημαντικό ρόλο που έχει διαδραματίσει η πόλη και ο ιστορικός σύλλογος στην ιταλική πολιτική σκηνή.
Στο βιβλίο του «Ποδόσφαιρο χωρίς βρωμιές» (Futbol sin trampa) ο Λουίς Σέζαρ Μενότι επιχειρεί τη σύνδεση ποδοσφαίρου -πολιτικής. «Υπάρχει το ποδόσφαιρο της Δεξιάς και της Αριστεράς. Της Δεξιάς προσπαθεί να μας πείσει ότι η ζωή είναι μια πάλη που θέλει θυσίες και να είμαστε από ατσάλι και να κερδίζουμε με κάθε τρόπο. Θέλει τους ποδοσφαιριστές να μην εκφράζουν πολιτικές απόψεις, να υπακούν και έτσι να δημιουργούνται περισσότεροι χρήσιμοι ηλίθιοι.
Στο Δεξιό ποδόσφαιρο, η νίκη διαγράφει τα πάντα, υπάρχει μόνο το αποτέλεσμα και ποδοσφαιριστές πειθαρχημένοι σαν στρατιώτες. Στο Αριστερό, έχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται η νίκη, επειδή ο ποδοσφαιριστής είναι ο προνομιούχος εκφραστής των ονείρων εκατομμυρίων φιλάθλων τους οποίους καλείται να κάνει καλύτερους. Δεν γράφω για τα πολιτικά κόμματα και τα πολιτικά συστήματα. Υπάρχουν Αριστερά κόμματα που αν τους δώσεις την εξουσία δεν θα ξέρουν τι να την κάνουν. Η χώρα που δεν έχει όμως οργανωμένη Αριστερά δεν έχει μέλλον. Παρά τις πολιτικές αλλαγές στον πλανήτη, πιστεύω ότι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν δύο διαφορετικά ποδόσφαιρα».
Η αντιπαράθεση που υπάρχει και αφορά την σχέση του ποδοσφαίρου με την πολιτική κι έχει ξεσπάσει από την αρχή του αθλητισμού, θα συνεχίσει να υπάρχει σε μια ατέρμονη διαμάχη. Από την μία πλευρά αυτοί που θεωρούν ότι το ποδόσφαιρο και πολιτική αποτελούν δύο έννοιες τελείως αντίθετες, την ώρα που η άλλη πλευρά δεν σταματά να αναφέρεται στο πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του ποδοσφαίρου και γενικότερα του αθλητισμού στις όποιες αλλαγές των πολιτικών σκηνικών της εποχής επισημαίνοντας βασικά κοινωνικά προβλήματα, δίνοντας φωνή σε όσους βρίσκονται στο περιθώριο.
Μπορεί ο ρόλος αυτός τα τελευταία χρόνια να έχει μειωθεί με την εισροή τεράστιων ποσών και την παγκοσμιοποίηση του αθλήματος όπου οι σύλλογοι πλέον δεν αποτελούν εκπρόσωποι μιας τοπικής κοινότητας, αλλά ένα εμπορικό σήμα, ένα brand name, μια ιδιωτική επιχείρηση θεάματος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σύλλογοι που σε ένα άκρως καπιταλιστικό περιβάλλον, έχουν μείνει σταθεροί στις αξίες τους και με την στάση τους αποτελούν τον καλύτερο μηχανισμό για μια πιθανή κοινωνική αλλαγή. Ένας τέτοιος σύλλογος είναι η Λιβόρνο.
Ομάδα και πόλη έννοιες ταυτόσημες
Η ιστορία της ομάδας είναι συνυφασμένη με την ιστορία της πόλης αλλά και όλης της χώρας πριν το Risorgimento (Αναβίωση) και την δημιουργία του ιταλικού κράτους. Oι ιδρυτικοί μύθοι είναι ζωτικής σημασίας για τη δημιουργία μιας εθνικής ταυτότητας όπως και η ιστορία η οποία διαδραματίζει εξίσου σημαντικό ρόλο, ιδίως στο Λιβόρνο. Μέχρι την ενοποίησή της, η ιταλική χερσόνησος αποτελούνταν σε κάτι που έμοιαζε με πόλεις-κράτη όπως το Μιλάνο, η Νάπολη, η Βενετία και η Ρώμη.
Στην κεντρική Ιταλία κυρίαρχη δύναμη ήταν η Φλωρεντία και η οικογένεια Medici, που κυβέρνησε τη Δημοκρατία της Φλωρεντίας από το 1300 και για τέσσερις αιώνες. Οι Μέδικοι έχτισαν ένα νέο λιμάνι στο Λιβόρνο για να βελτιώσουν το εμπόριο ενθαρρύνοντας την μετανάστευση εργατικού δυναμικού από οποιοδήποτε μέρος στην πόλη και να την κάνουν το σπίτι τους. Για να κατοικηθεί αυτή η νέα πόλη, οι Medici πέρασαν μια σειρά νόμων που ονομάζονταν Leggi Livornine επιτρέποντας την εγκατάσταση Εβραίων, Τούρκων, Μαυριτανών, Αρμενίων, Περσών εμπόρων, για να κατοικηθεί η πόλη.
Επίσης και άλλες εθνικότητες έγιναν δεκτές στην πόλη ανεξαρτήτου εθνικής ή θρησκευτικής προέλευσης και μάλιστα χωρίς να ληφθεί υπόψη οποιαδήποτε εγκληματική δραστηριότητα τους στο παρελθόν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το Λιβόρνο να μετατραπεί από μια άχρωμη πόλη σε ένα μωσαϊκό εθνικοτήτων. Η πολυπολιτισμικότητα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των κατοίκων κάτι που αποτυπωνόταν ξεκάθαρα και στα χρυσά νομίσματα της εποχής (το 1656 νομίσματα απεικονίζουν την πόλη του Λιβόρνο με το σύνθημα: «Πολλοί λαοί σε ένα»). Τα απομεινάρια αυτού του ψηφιδωτού κουλτούρας και πολιτισμού είναι ακόμα εμφανή στην πόλη με την παρουσία τόσο των εκκλησιών (Αγγλικανικές, Προτεσταντικές, Αρμενικές, Ελληνορθόδοξες), όσο και της συναγωγής των Εβραίων.
Η εκβιομηχάνιση και η ενοποίηση της Ιταλίας είδε το Λιβόρνο να συνεχίσει να χαράζει μια ανεξάρτητη θέση. Οι εργάτες της πόλης και ειδικά οι ναυτεργάτες ήταν ιδιαίτερα πολιτικά ενεργοί. Η ενοποίηση συντέλεσε στο να χαθεί το καθεστώς του αυτόνομου του λιμανιού κάτι που οδήγησε σε ένα διαρκές αυξανόμενο πολιτικό ακτιβισμό. Η εκβιομηχάνιση του 19ου αιώνα είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας κοινωνικής τάξης της οποία τα μέλη ανήκαν σε αναρχικά και σοσιαλιστικά πολιτικά γκρουπ. Οι κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις της δεκαετίας του 1920 έφεραν απεργίες και διαδηλώσεις σε όλη την Ιταλία, κάτι που επηρέασε όπως ήταν λογικό και το Λιβόρνο.
Αυτό το κλίμα έντασης βοήθησε στη ανάπτυξη κι εγκαθίδρυση του κομμουνισμού. Σε μια πόλη που ναι μεν υπήρχε η έντονη αντίσταση στον φασισμό που είχε κάνει την εμφάνισή του στην χώρα, η μετριοπάθεια των σοσιαλιστών είχε προκαλέσει μεγάλη ανησυχία. Έτσι, το 1921 ο Αντόνιο Γκράμσι αποφάσισε να βάλει μια για πάντα το Λιβόρνο στο βιβλίο της ιστορίας με την απόφασή του στο θέατρο San Marco να αποχωρήσει από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιταλίας και να ιδρύσει το ΚΚΙ (Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα) για να ακολουθήσει μισό αιώνα αργότερα και η δημιουργία του Ευρωκομμουνισμού σε συνεργασία με τους Ισπανούς κομμουνιστές.
Αυτή η πολιτική παράδοση και ιδεολογία παρέμεινε στην πόλη και συνήθως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση (βουλευτικές-δημοτικές) ο εκλεκτός άρχων ανήκε στην αριστερή πολιτική σκηνή. Η πολιτική σκηνή της μεταπολεμικής Ιταλίας και όπως αυτή διαμορφώθηκε είχε ως αποτελέσματα την πολιτικοποίηση και των συνδέσμων. Από το 1946 έως το 1992 όταν και ξέσπασε το σκάνδαλο tangetopolis, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ιταλία ήταν ένα μονοκόμματο κράτος με τους Χριστιανοδημοκράτες να αποτελούσαν την κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Οι άστοχες πολιτικές τους, η διαφθορά τους καθώς και η οικονομική στασιμότητα σε συνδυασμό με τα Μολυβένια χρόνια (περίοδος στην οποία η Ιταλία γνώρισε μια σειρά από τρομοκρατικές επιθέσεις, τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας αριστεράς) έφερε μια τεράστια απογοήτευση με την καθημερινότητα να πολιτικοποιείται ακόμα περισσότερο με τους ανθρώπους-ειδικά στο Λιβόρνο-να ψάχνουν άλλες συλλογικές μορφές για τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις με το ποδόσφαιρο και την ομάδα να αποτελεί κύριο όχημα έκφρασης.
Λουκαρέλι: Ο ασυμβίβαστος Λιβορνέζος
Σχεδόν όλα τα παιδιά ονειρεύονται κάποια στιγμή να αγωνιστούν με την φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας και ο Κριστιάνο Λουκαρέλι δεν αποτελούσε εξαίρεση. Γεννημένος στο Λιβόρνο το 1975 ο άλλοτε αρχηγός των «Αμαράντο» συμβόλιζε τον τυπικό Λιβορνέζο. Ευγενικός, φιλικός, αλλά και βαθιά πολιτικοποιημένος, ένα παιδί βγαλμένο από τους δρόμους της πόλης να αποτελεί το σημείο αναφοράς για τον σύλλογο. Ο ίδιος έγινε γνωστός ως ένας από τους λίγους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που αρνήθηκαν να παραμείνουν σιωπηλοί για τις πολιτικές πεποιθήσεις τους.
Ο Λουκαρέλι, ο οποίος είχε εκφράσει τις ιδέες του υπέρ του ιδεολογίας του κομμουνισμού, το 2003 έκανε το όνειρό του πραγματικότητα όταν άφησε την Τορίνο για την Λιβόρνο δεχόμενος μείωση αμοιβής κατά 50% καθώς και να αφήσει τα μεγάλα σαλόνια για μια χαμηλότερη κατηγορία όπου αγωνιζόταν η ομάδα της πόλης του. «Ορισμένοι ποδοσφαιριστές αγοράζουν μια Ferrari ή ένα σκάφος. Εγώ μόλις αγόρασα την φανέλα της Λιβόρνο», δήλωνε στην παρουσίαση του, ενώ ως μέλος του μεγαλύτερου συνδέσμου οπαδών, του Brigate Autonome Livornesi (BAL), αποφάσισε να πάρει την φανέλα με το Νο99, έτος ίδρυσης του club.
Tα διαπιστευτήρια του τα είχε δώσει όμως πολύ νωρίτερα όταν σε ματς της U21 της Ιταλίας κόντρα στην Μολδαβία σκόραρε και το πανηγύρισε δείχνοντας την φανέλα με τον Che Guevara που φορούσε. Ένας πανηγυρισμός που δεν άρεσε στην Ομοσπoνδία με συνέπεια την αποστασιοποίησή του από την «Σκουάντρα Ατζούρα» μέχρι και το 2005 όταν και ανέλαβε ο Μαρτσέλο Λίπι.
Το χτύπημα αυτό δεν τον πτόησε, αντίθετα του έδωσε μεγαλύτερη δύναμη με τον ίδιο να «απαντάει» στο γήπεδο με 102 γκολ σε 174 ματς, ενώ παράλληλα συνέχιζε να δείχνει την αλληλεγγύη του για τα όποια κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που ταλάνιζαν την Ιταλία. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του μετά από ένα νικηφόρο παιχνίδι της Λιβόρνο όπου αφιέρωσε τη νίκη σε 400 απολυμένους εργάτες ενός εργοστασίου στην Φλωρεντία.
Η παρουσία του Λουκαρέλι στην Λιβόρνο συνέπεσε με μια χρονική περίοδο όπου στην Ιταλία υπήρξε ξανά μια έκρηξη της τοπικής συνείδησης την γνωστή και ως campanilisimo. Καθώς οι γηγενείς παίκτες αποκτούσαν μεγαλύτερη σημασία λόγω των παγκόσμιων μετασχηματισμών, την ίδια ώρα ενισχυόταν και η τοπική ταυτότητα των ομάδων. Η παγκοσμιοποίηση είχε συντελέσει στην συνεχώς αυξανόμενη ροή διαφορετικών ανθρώπων και εικόνων.
Καθώς οι ομάδες βρίσκονταν αντιμέτωπες με μια αυξανόμενη πολιτιστική μίξη, ο ρόλος της τοπικής ταυτότητας γινόταν ακόμα μεγαλύτερος. Κάπως έτσι η ισχυρή και μοναδική ιστορία του Λιβόρνο εξασφάλιζε ότι και η ομάδα της πόλης θα είχε ισχυρές ιστορικές παραδόσεις. Και στην περίπτωση της Λιβόρνο, επιβεβαιώνεται στο απόλυτο μια πολιτικοποιημένη τοπική ταυτότητα.
Και μπορεί οι «Αμαράντο» να μην προκαλούν λάμψη με το ποδόσφαιρο τους, αλλά όπως λέει και το περίφημο τραγούδι του Χιλιανού Σέρχιο Ορτέγκα (El pueblo unido, jamás será vencido), οιάνθρωποι ενωμένοι ποτέ δεν θα ηττηθούν.
